καλημερα, εξουθενωμενε..
το διαβασα ολο το θεμα σου.
θα νομιζε κανεις, οτι ισως ο θανατος του μουργου θα επιδρουσε λυτρωτικα για αυτα που ηθελες πραγματικα να κανεις, αλλα βλεπω οτι δεν εγινε προς το παρον.
γιατι αραγε, ενω ειχες ενα ελαχιστο εισοδημα που σου επετρεπε να μην κοιμασαι στα παγκακια, δεν ψαχτηκες σιγα- σιγα να ασχοληθεις με κατι; οτιδηποτε. εστω και με σπουδες σε οποιαδηποτε ηλικια , μιας και ειχες κανει την αρχη , με την φοιτητικη λεσχη, τουλαχιστον :)
μου φαινεσαι φιλομαθης και σιγουρα καποιο αντικειμενο σπουδων σε ενδιεφερε...
υπαρχει μια ταινια, το rebel in the rye, που μιλαει για την ζωη του j d salinger. μου την θυμισε η ζωη σου.
εκεινος, ειχε εναν μουργο πατερα και καλλιτεχνικες ανησυχιες που αφορουσαν την συγγραφη.
εζησε τα νεανικα του χρονια τρωγωντας την απαξιωση απ τον πατερα του που ηθελε να τον δει να κανει ενα "σοβαρο" επαγγελμα.
εγινε τελικα μετα απο πολλα, ενας απο τους μεγαλυτερους συγχρονους συγγραφεις, γραφοντας ενα απο τα μεγαλυτερα best sellers ολων των εποχων το "catcher in the rye", μιλωντας για το παιδι μεσα του, που ποτε δεν μεγαλωσε... ειχε ομως την υπογεια στηριξη της μητερας του. αξιζει να το δεις, και να διαβασεις και το βιβλιο του, νομιζω θα ταυτιστεις.
