Sandy μήπως απλά τη συγκεριμένη δεν τη θεωρείς προσεκτική οδηγό?? Γενικά φοβάσε την οδήγηση των άλλων όταν σε μεταφέρουν?
Δηλαδή και σε ταξί ,σε λεωφορείο, σε τρένο κτλ?
Printable View
Sandy μήπως απλά τη συγκεριμένη δεν τη θεωρείς προσεκτική οδηγό?? Γενικά φοβάσε την οδήγηση των άλλων όταν σε μεταφέρουν?
Δηλαδή και σε ταξί ,σε λεωφορείο, σε τρένο κτλ?
οχι βρε ολγιτσα απλα εγω φοβαμαι να οδηγησω (αν και εχω διπλωμα το εβγαλα πριν βγει η φοβια)και αν την εβλεπα θα μειωνα τον ευατο μου και θα στεναχωριομουν οποτε?
Υπάρχει ελπίδα. Κι αφού έχετε το θάρρος και το συζητάτε, θα βρεθεί ο τρόπος και ο δρόμος να το ξεπεράσετε. Θα έρθει κάποια στιγμή που θα νιώσετε να φεύγει άξαφνα από πάνω σας ο «δαίμονας», να σας εγκαταλείπει, και θα είναι μια στιγμή μοναδική για τον καθένα. Τουλάχιστον αυτή ήταν η δική μου εμπειρία
Με ταλαιπώρησε όλη μου τη ζωή. Χάλασα τη ζωή μου, επαγγελματικά, συναισθηματικά, οικογενειακά, σε όλους τους τομείς. Ένιωθα ανύπαρκτος, ήταν φορές που είχα την αίσθηση ότι ήμουν ένα μηδενικό. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μου γεμάτος πλούτο που όμως δεν ήμουν σε θέση να τον εκφράσω, δεν ήμουν σε θέση να εκφραστώ εξωτερικά όπως εγώ θα ήθελα.
Πολλοί από εσάς περιέγραψαν πλευρές του προβλήματος με εξαιρετική σαφήνεια. Δεν μπορούσα να χαρώ τις φιλικές μου σχέσεις, το έπαιζα πολυάσχολος για να μην γίνει αντιληπτό το πρόβλημά μου και ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου ήταν οι εντελώς χαλαρές φιλικές συνευρέσεις, αυτές που ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος λαχταράει. Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να λαχταρούν μια έξοδο για καφέ με την παρέα, μια ταβέρνα για να διασκεδάσουν. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να διασκεδάζουν μεταξύ τους, να \"επιβιώνουν\" ο καθένας ατομικά στα πλαίσια μιας μεγάλης παρέας; Πώς μπορεί κάποιος να λέει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι; Δεν φοβάται μην εκτεθεί; Εγώ γιατί φοβάμαι; Ποιος είναι αυτός ο διάολος μέσα μου που με ταλαιπωρεί και δεν μου επιτρέπει να διασκεδάσω όπως οι άλλοι, να αστειευτώ χαλαρά, να πω κι εγώ άνετα καμιά μλκία χωρίς να το σκέφτομαι εκατό φορές ν ανοίξω το στόμα μου;
Μια συνεχής νευρικότητα, ένα συνεχές άγχος. Να αποφεύγεις με διάφορα προσχήματα τις επαφές με τους ανθρώπους και τις κοινωνικές συνευρέσεις, να νιώθεις μηδαμινός απέναντι στους άλλους, να οικτίρεις τον εαυτό σου και να μην ξανανοίγεις το στόμα σου όταν δεν γελούν με το αστείο σου (φυσικό κι επόμενο, αφού το έχεις πει με νευρικότητα), να αποζητάς την αποδοχή σε κάθε σου ενέργεια, σε κάθε κουβέντα που θα πεις
Η αποδοχή! Να μια παράμετρος που μεγιστοποιεί το πρόβλημα και που πολύ σωστά το θίξατε.
Ένιωθα φρικιό, μια μαύρη μύγα μέσα στο γάλα. Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν και πώς να μιλήσεις, τι να πεις και πώς να το περιγράψεις; Ο όρος «κοινωνική φοβία» ήταν για μένα άγνωστος. Μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε στην Ελλάδα να γίνεται γνωστός. Όταν πρωτοδιάβασα πριν από λίγα χρόνια τον όρο και μια σύντομη επεξήγησή του, ήταν για μένα μια αποκάλυψη! Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου συμβαίνει έχει όνομα, ασχολείται η επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, το υφίστανται και άλλοι άνθρωποι! Δεν είμαι λοιπόν μόνος, δεν είμαι ένα φρικιό μοναχικό ανάμεσα σε μια θάλασσα από φυσιολογικούς ανθρώπους! Δεν ξέρετε τι ανακούφιση ένιωσα!...
Η γνώση αυτή σε βοηθάει τουλάχιστον να ταξινομήσεις λογικά το πρόβλημά σου κι όχι να παλεύεις απεγνωσμένα μέσα στα θολά νερά του ψυχισμού σου. Θα μου πείτε, αρκεί αυτό; Όχι βέβαια. Ήταν όμως ένα βήμα, πολύ σημαντικό. ʼρχισα να το ψάχνω αλλά η βιβλιογραφία σχεδόν μηδενική στα ελληνικά.
Αλλά όπως είπα, ήταν ένα βήμα. Δεν νιώθεις τουλάχιστον τη μοναξιά του διαφορετικού
Να μην σας κουράζω Μαζί μ αυτή τη γνώση υπήρξε και μια συγκυρία γεγονότων. Αναφέρθηκα προηγουμένως στην αποδοχή. Την περίοδο εκείνη εργαζόμουν σε μια εταιρεία (συμπλήρωνα ήδη ενάμιση χρόνο εκεί) που κατά ευτυχή για μένα συγκυρία, τα άτομα με τα οποία συνεργαζόμουν και που βρισκόμασταν μαζί πολλές ώρες καθημερινά, ήταν εξαιρετικά σαν προσωπικότητες. Ποτέ δεν με αντιμετώπισαν με κριτική διάθεση, ποτέ δεν χρειάστηκε να προβάλλω το υπέρ εγώ μου για να σταθώ ανάμεσά τους. Είχα την πλήρη αποδοχή τους παρά την νευρικότητα με την οποία τους αντιμετώπιζα εγώ στην αρχή (έξεις ετών δεν κόβονται εύκολα).
Αυτό με βοήθησε να αρχίσω να ηρεμώ λίγο λίγο από τις αυτοάμυνες με τις οποίες συνήθισα να αντιμετωπίζω μέχρι τότε ανθρώπους και καταστάσεις. ʼρχισα με δυο λόγια να χαλαρώνω στην καθημερινότητά μου από τα στρεσαρίσματα με τα οποία ήμουν φορτισμένος.
Αναφέρθηκε κάποιος σε προηγούμενο ποστ του παρόντος θέματος στο mind control. Δεν θα ήθελα να εκληφθεί ως διαφήμιση γι αυτό θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο διακριτικός γίνεται. Είναι αλήθεια όμως ότι την περίοδο εκείνη έκανα ασκήσεις mind control. (Δεν ήταν η πρώτη φορά, από χρόνια πριν παρακολουθούσα τα σεμινάρια αλλά δεν ήμουν ποτέ συνεπής στην άσκησή τους).
Εκείνη την περίοδο όμως έκανα με μεγαλύτερη συνέπεια ασκήσεις mind control, σε καθημερινή βάση (ασκήσεις χαλάρωσης με την εικόνα στον νου σου ενός επιθυμητού στόχου), προβάλλοντας την εικόνα του εαυτού μου να παρευρίσκεται σε κοινωνικές εκδηλώσεις και να είναι άνετος, χαλαρός, να μετέχω δίχως κανένα πρόβλημα σε αυτές και ταυτόχρονα να είμαι αγαπητός και πλήρως αποδεκτός από όλους.
Πιστεύω πως ότι συνέβη, ήταν αποτέλεσμα αυτών των δύο παραγόντων. Το ότι δηλ. για αρκετό ήδη καιρό συνευρισκόμουν με άτομα αξιόλογα στην εργασία μου (πράγμα που είχε συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην εσωτερική μου ηρεμία), και στις ασκήσεις χαλάρωσης και νοητών στόχων μέσω της παραπάνω μεθόδου.
Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ γιατί ακόμη έχω (κι ας έχουν περάσει τρία σχεδόν χρόνια από τότε) την αίσθηση που με κυρίευσε και την εικόνα που «είδα». Μια εικόνα ολοζώντανη σαν να ήταν πραγματική
Ήταν απόγευμα και έκανα άσκηση mind control στο σαλόνι του σπιτιού μου. Τα παντζούρια κατεβασμένα ώστε να επικρατεί ημίφως για να μην με αποσπά το φως την προσοχή (αν και δεν έχει σημασία από τη στιγμή που θα αρχίσεις να χαλαρώνεις).
Η άσκηση πήγαινε καλά, βρισκόμουν στο επίπεδο εγκεφαλικών κυμάτων που οι επιστήμονες ονομάζουν «Α». Και τότε συνέβη, εντελώς απρόοπτα και ανέλπιστα!
Ένιωσα ξάφνου ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου, ένα βάρος τεράστιο σαν υπεραιωνόβιος όγκος που καταπλάκωνε μέχρι τότε τους ώμους και τα σωθικά μου και ταυτόχρονα «είδα» (νοερά, καθώς ήμουν με κλειστά τα μάτια), ένα τεράστιο κάτι σαν μεγάλο και φρικτό στην όψη, κατάμαυρο πτηνό αμόρφου σχήματος, να ξετυλίγεται από γύρω μου σαν να με είχε φυλακισμένο στα απαίσια φτερά του - να απομακρύνεται από πάνω μου φτερουγίζοντας δυνατά, απελευθερώνοντάς με συνάμα, να σταματάει για λίγο στο ταβάνι για να μου ρίξει μια τελευταία ματιά κι ύστερα να φεύγει από την οροφή ή από τα κλειστό παράθυρο μάλλον, και να εξαφανίζεται!
Δεν ένιωσα φόβο στην εμφάνισή του κάποιο δέος ίσως. Το μόνο που ένιωσα ήταν μια μεγάλη και μοναδική ανακούφιση! Την ίδια στιγμή ΓΝΩΡΙΖΑ ότι το πρόβλημα που τόσα χρόνια με καταπίεζε και στραγγάλιζε κάθε ικμάδα της ενέργειάς μου, έφυγε! Έτσι ξαφνικά. Εξαφανίστηκε! Ένιωσα απελευθερωμένος!
ʼνοιξα τα μάτια και ήξερα ότι το πρόβλημά μου τελείωσε. Ήμουν ελεύθερος! Αδύνατον να περιγράψω τα συναισθήματά μου, και σίγουρα θα καταλαβαίνετε τι σημαίνει να απελευθερωθεί κανείς από μια τέτοια μέγγενη που του ρουφάει καθημερινά τη ζωή
Όχι βέβαια ότι αυτόματα τελείωσαν όλα. Συνήθειες και φόβοι ετών δεν χάνονται έτσι ξαφνικά και ήξερα ότι θα περάσει καιρός για να αποβάλλω όλα τα αρνητικά που είχαν συσσωρευτεί μέσα μου. Έτσι κι έγινε. Μόνο που άλλο πράγμα είναι να αποβάλλεις λίγο λίγο συμπεριφορές, φοβίες, αναστολές κλπ και άλλο πράγμα το να σου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να κάνεις την παραμικρή άξια λόγου προσπάθεια όταν, ότι και να κάνεις, υποτροπιάζεις ξανά και ξανά
Η εικόνα εκείνου του απαίσιου στην όψη πτηνού στη σκηνή που βίωσα και σας περιέγραψα (σκηνή λες και ήταν βγαλμένη από σενάριο του Στήβεν Κινγκ), δεν σημαίνει τίποτα το μεταφυσικό ούτε το «διαβολικό». Ήταν απλώς ο τρόπος που ο νους μου ερμήνευσε το πρόβλημά μου και μου το ανέδειξε, όπως πιθανόν εγώ ο ίδιος να το είχα ασυνείδητα προσωποποιήσει. Όταν είμαστε χαλαροί (σε χαμηλές εγκεφαλικές συχνότητες) ο νους ερμηνεύει τις φοβίες μας και τις προσδοκίες μας με τους δικούς του συμβολισμούς, όπως ακριβώς γίνεται στα όνειρα.
Από την επόμενη κιόλας στιγμή μετά το συμβάν αυτό, όλα άλλαξαν γύρω μου! ʼρχισα να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια, σαν να ήταν όλα καινούργια γύρω μου! Δεν ξανααντιμετώπισα προβλήματα στην κοινωνική μου συμπεριφορά, άρχισε να χτίζεται μέσα μου (με αντανάκλαση και στην εξωτερική μου στάση) μια προσωπικότητα με όλα εκείνα τα υλικά που μαζεύονταν για χρόνια μέσα μου αλλά που το πρόβλημά μου δεν μου επέτρεπε να τα δομήσω σταθερά. ʼρχισαν λίγο λίγο να αποβάλλονται όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν μου επέτρεπαν μέχρι τότε να ζήσω φυσιολογικά. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται ακόμη γιατί το σκάρτο υλικό που είχε σωρευτεί ήταν αρκετό , ωστόσο η σταδιακή αποδόμηση αυτού του υλικού και η αντικατάστασή του με νέο είναι η «εύκολη» διαδικασία και πολλοί από εσάς θα καταλαβαίνουν τι εννοώ. Το δύσκολο ήταν να απαλλαχθώ από το τέρας που με καταδυνάστευε.
Να συμπληρώσω σ αυτό το μακρύ κείμενό μου ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια και δίχως να το επιζητάει επίμονα κάποιος. Δεν επισκέφτηκα μεν γιατρούς κι ίσως αυτό να ήταν λάθος η αυτοψυχανάλυση όμως στην οποία όλα αυτά τα χρόνια είχα αυτοϋποβληθεί, το συνεχές ψάξιμο, ο προβληματισμός μου αλλά και οι εν γένει προβληματισμοί επάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά, βοήθησαν εν τέλει κι αυτοί στην τελική απαγκίστρωσή μου από τη μέγγενη αυτή που με καταδυνάστευε. Και η όλη περιπέτειά μου με έχει κάνει να αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη κατανόηση τους ανθρώπους γύρω μου και τις συμπεριφορές τους.
Είναι πολύ θετικό το ότι είσαστε άτομα που ψάχνεστε. Μην νομίζετε ότι όλοι όσοι έχουν παρόμοια προβλήματα είναι άνθρωποι σαν κι εσάς. Οι περισσότεροι τα κουκουλώνουν όπως όπως και αποφεύγουν να τα παραδεχθούν στον ίδιο τους τον εαυτό, με αποτέλεσμα να κάνουν ανυπόφορη τη ζωή όχι μόνο τη δική τους αλλά και των διπλανών τους. Το ότι τα παραδέχεστε έστω και με το ψηφιακό σας πρόσωπο υποδηλώνει από πλευράς σας γενναιότητα. ʼρα έχετε κάνει το πρώτο βήμα για το ξεπέρασμά τους.
Να είστε σίγουροι και σίγουρες ότι θα απελευθερωθείτε. Δεν σας λέω «πιστέψτε το», δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία το να πιέσουμε τον εαυτό μας να δεχθεί οπωσδήποτε κάτι που στην παρούσα φάση ίσως να είναι δύσκολο να κατανοήσει το «πώς» μπορεί να γίνει αυτό. Απλά, αφήστε ένα παραθυράκι ανοιχτό σ αυτό που σας λέω και δεχθείτε το. Έτσι, σαν αύρα ανοιξιάτικη μέσα σας ότι θα έρθει η μέρα που θα τελειώσει το μαρτύριο. Έτσι θα γίνει, να είστε σίγουροι και σίγουρες.
Δεν το λέω για να επαναπαυθείτε. Συνεχίστε να το συζητάτε, και όχι μόνο μεταξύ σας στο παρόν φόρουμ (στο οποίο γίνεται εξαιρετική δουλειά). Βρείτε το θάρρος να το εξομολογηθείτε στους πιο οικείους σας και στους καλύτερούς σας φίλους εννοείτε, σ αυτούς που πιστεύετε ότι έχουν την ικανότητα να καταλάβουν. Αρχίστε να το κάνετε, αρχίστε να είσαστε πιο ανοικτοί. Να είστε βέβαιοι ότι δεκάδες φοβίες έχουν και οι ʼΛΛΟΙ, φοβίες και φόβους διαφορετικής φύσης από τη δική σας αλλά δεν παύουν να είναι φοβίες. Που τις αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο από τον δικό σας, με μεγαλύτερο θράσος ίσως. Αλλά που στην πραγματικότητα, όταν ξύσετε την επιφάνεια, θα ανακαλύψετε μέσα στον καθέναν ένα φοβισμένο παιδί. Ίσως καμιά φορά, περισσότερο φοβισμένο από εσάς
Ξανοιχτείτε λοιπόν. Μη φοβάστε να μιλήσετε για τους φόβους σας στους ανθρώπους που είναι σε θέση να καταλάβουν. Είναι άλλο ένα βήμα στην απελευθέρωσή σας από το σύνδρομο αυτής της φοβίας.
Και \"μην μασάτε\". Σε κανέναν.
Ξέρουμε;)Quote:
Originally posted by Nobile
Όταν πρωτοδιάβασα πριν από λίγα χρόνια τον όρο και μια σύντομη επεξήγησή του, ήταν για μένα μια αποκάλυψη! Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου συμβαίνει έχει όνομα, ασχολείται η επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, το υφίστανται και άλλοι άνθρωποι! Δεν είμαι λοιπόν μόνος, δεν είμαι ένα φρικιό μοναχικό ανάμεσα σε μια θάλασσα από φυσιολογικούς ανθρώπους! Δεν ξέρετε τι ανακούφιση ένιωσα!...
Πολύ ελπιδοφόρο αυτο που λες:)
Πριν πόσο καιρό έγινε αυτό; Και από τότε είσαι απόλυτα καλά;
Το mind control που λες είναι η μέθοδος silva;
Πολύ θετική η θεματική σου παρέμβαση Nobile μου!!!!!!!:)
Ναι Δανάη, κι εγώ το πιστεύω ότι μπορείτε να τα καταφέρετε. Αφού το θαύμα έγινε σ εμένα, μπορεί να γίνει στον καθένα.Quote:
Originally posted by Danay
Πιστεύω όλοι μας εδώ έχουμε την δύναμη να καταφέρουμε ότι και εσύ !!
Φιλάκια πολλά !
:))
Μικρά παρόμοια θαύματα, έστω κι αν δεν είχαν μεγάλη διάρκεια, έχετε ζήσει όλοι σας πιστεύω. Όταν βιώνεις λοιπόν εκείνο το μικρό θαύμα (του ότι δηλ. νιώθεις καλά και υπέροχα για λίγο), ελπίζεις και εύχεσαι ότι θα κρατήσει για πάντα. Και κάνεις ό,τι μπορείς για να το διατηρήσεις ζωντανό. Ώσπου κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι υποτροπιάζεις και επανέρχεσαι στη «φυσιολογική» για σένα κατάσταση, σ αυτήν δηλ. που έχεις μάθει να βιώνεις χρόνια ολόκληρα. «Ωωωπ», λες (για να το σατιρίσουμε και λίγο), «εντάξει, στανιάρισα, έρχομαι στα συγκαλά μου! ʼντε στο καλό κι ανησύχησα ότι μπορεί να θεραπεύτηκα»!...
Όταν μου συνέβη το γεγονός που σας περιέγραψα, ήμουν βέβαιος, ΓΝΩΡΙΖΑ ότι το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Έτσι, μέσα σε μια στιγμή! Ίσως γιατί στις χαμηλές εγκεφαλικές συχνότητες, έχουμε την δυνατότητα να λαμβάνουμε αυτούσιες, καθαρές τις πληροφορίες που μας παρέχει ο νους.
Όντως έτσι ήταν. Μου δόθηκε η ευκαιρία να το τεστάρω από την επομένη κιόλας μέρα, και με έκπληξη παρατηρούσα τον εαυτό μου να αντεπεξέρχεται σε ό,τι μέχρι τότε θεωρούσα αδύνατον για μένα. Και να σας πω κάτι που θεωρούσα τελείως αδύνατο - και για πολλούς που μπαίνουν τυχαία στο site και διαβάζουν τις εμπειρίες μας, τους ακούγεται θεοπάλαβο, τραβηγμένο ίσως από τα αφτιά, μέχρι και εντελώς γελοίο;
Θεωρούσα αδύνατον λ.χ. να βρίσκομαι εν μέσω μιας παρέας άνω των δύο, έστω των τριών ατόμων, και να είμαι άνετος και χαλαρός! Να λέω ότι μου κατεβαίνει χωρίς προηγουμένως να το περνάω από τα μύρια κύματα, να γελάω άνετα, να παρεμβαίνω ακόμη και για να πω κάτι εκτός θέματος επειδή έτσι γουστάρω βρε αδερφέ! Κυρίως να μην παίρνω τοις μετρητοίς το τι θα πούνε οι άλλοι, να μην έχω την καχυποψία ότι το τάδε σχόλιό τους αφορούσε εμένα εν είδη κριτικής ή έμμεσης αποδοκιμασίας κλπ.
Ξέρετε, αυτό το τελευταίο το συνειδητοποίησα πλήρως μόνον όταν αποθεραπεύτηκα. Τότε κατάλαβα ότι σε διάφορα αθώα σχόλια, θα αντιδρούσα διαφορετικά πριν. Βλέπεται, «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται» όπως λέει και η παροιμία. Η ευθιξία όσων αντιμετωπίζουν το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας είναι αρκετά υψηλή. Είμαστε μυγιάγγιχτοι! Συνήθως δε, αντιδρούμε σπασμωδικά - ο καθένας βέβαια ανάλογα με την πνευματική του καλλιέργεια. Διότι σπασμωδική αντιμετώπιση είναι ακόμη και το να ζητήσεις ευγενέστατα και με χαμόγελο αποδοχής το λόγο από κάποιον που νομίζεις ότι πέταξε μια σπόντα για σένα. Προσοχή, όταν ο άλλος ΔΕΝ είχε καμία τέτοια πρόθεση! Συνήθως όμως, όταν βρισκόμαστε μέσα στο πρόβλημα, αδυνατούμε να καταλάβουμε εάν είχε ή όχι την πρόθεση ο άλλος. Εκτός των άλλων, το πρόβλημα αυτό αλλοιώνει και την ικανότητα κρίσης μας.
Κάτι που θα συμβούλευα, είναι να προσπαθούμε να είμαστε όσο γίνεται πιο χαλαροί στη ζωή μας και ειδικά στις κοινωνικές συναναστροφές μας. Κανένας δεν γνωρίζει το πρόβλημά μας όπως κι εμείς δεν γνωρίζουμε τι ψυχολογικές αναστολές, φοβίες ή ψυχικές νόσους έχουν οι άλλοι.
Και πιστέψτε με, από τότε που ξεπέρασα το δικό μου πρόβλημα που με καταδυνάστευε, διαπίστωσα ότι άλλοι άνθρωποι τους οποίους ζήλευα μέχρι τότε, έχουν πολύ μεγαλύτερα ψυχολογικά προβλήματα από ότι εγώ. Απλώς, δεν ήμουν σε θέση να τα δω διότι όπως είπα, η φοβία αλλοίωνε και την ικανότητα κρίσης μου. Ήταν σαν να περνούσα τη ζωή μου έχοντας ένα βαρύ διάφανο πέπλο μπροστά μου που όσες προσπάθειες και αν έκανα, δεν μου επέτρεπε να αντικρίσω πλευρές της πραγματικότητας κι ας ήταν μια ανάσα από εμένα.
Πλέον δεν ζηλεύω κανέναν. Ξέρω ότι, χαρίσματα συμπεριφοράς που έχουν οι άλλοι και θα ήθελα να διαθέτω κι εγώ, τώρα μπορώ να τα αποκτήσω. Ένα κλικ απαιτείται για να ενσωματώσεις επιλεκτικά στην συμπεριφορά σου και στην ψυχοσύνθεσή σου, στοιχεία που τα βλέπεις σε άλλους και τα θεωρείς αξιόλογα. Δεν ζηλεύω όμως τους άλλους, ειδικά όταν διαπιστώνω συγχρόνως και τις φοβίες που σέρνουν μαζί τους. Φοβίες και αναστολές που αδυνατούσα μέχρι πρόσφατα να αντιληφθώ στην πλήρη διάστασή τους.
Φίλε jokerQuote:
Originally posted by Joker
Πολύ ελπιδοφόρο αυτο που λες:)
Πριν πόσο καιρό έγινε αυτό; Και από τότε είσαι απόλυτα καλά;
Το mind control που λες είναι η μέθοδος silva;
έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια (από τον Οκτώβριο του 2003), αρκετά πρόσφατα δηλ. για να «θυμάμαι» λεπτομέρειες των προβλημάτων που με ταλάνιζαν.
«Απόλυτα καλά», χμ, είναι σχετικό ούτως ή άλλως ακόμη και για ένα άτομο που το θεωρούμε καθ όλα φυσιολογικό. Καταλαβαίνω όμως τι εννοείς και θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση, όσο ακριβέστερη και ειλικρινέστερη γίνεται.
Ναι, θεωρώ πλέον τον εαυτό μου αρκετά καλά. Όχι μόνον σε θέση με πριν αλλά και σε σύγκριση με οποιοδήποτε φυσιολογικό άτομο γύρω μας.
Όχι, δεν έχω ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που μου δημιούργησε αυτό το σύνδρομο. Διάφορες δηλ. αναστολές, φοβίες κλπ. Μόνο που συμβαίνει το εξής: Πλέον, κάθε εμπειρία μου, κάθε επαφή μου, ακόμη και αν δεν την χειριστώ καλά λόγω των ενδόμυχων φόβων μου, αποτελεί για μένα κάτι που καταγράφεται, αναλύεται κλπ ώστε τη επόμενη φορά να την χειριστώ με απόλυτη επιτυχία.
Αυτό δεν μπορούσα να το επιτύχω πριν. Όσο και αν το πάσχιζα, ήμουν σαν ένα παιδάκι που προσπαθεί να περπατήσει αλλά σκοντάφτει και πέφτει συνεχώς, ξανά και ξανά, χωρίς τα παθήματα να του γίνονται μαθήματα. Ξανά μανά τα ίδια που λένε. Έλεγα ας πούμε ότι την επόμενη φορά θα διαπραγματευτώ την εργασία που θα μου ζητήσουν απαιτώντας αυτά που πιστεύω εγώ ότι δικαιούμαι. Κάθε ραντεβού λοιπόν ήταν για μένα μια δοκιμασία, με φοβερό άγχος από πριν. Και, ή θα υπέκυπτα στην παραμικρή αντίρρηση του άλλου δίχως να διαπραγματευτώ (το συνηθέστερο), ή, προσπαθώντας να δείξω πυγμή υπό συνθήκες εσωτερικής πίεσης και στρες, θα έδειχνα μια στάση άκαμπτη χαλώντας σχέσεις με ανθρώπους. Τα παραπάνω που αναφέρω, σε κάθε πτυχή της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής ή ακόμη και των συναισθηματικών σχέσεων.
Τώρα τουλάχιστον, έχω πλέον αποβάλλει τη νευρικότητα και το άγχος. Μπορώ άνετα και φιλικά να εξηγήσω τι θέλω και τι απαιτώ χωρίς να σκέφτομαι εκατό φορές πριν και άλλες εκατό μετά πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον οποιονδήποτε. Κάνω λάθη, συνήθως λάθη που προέρχονται από τους ενδόμυχους φόβους που εμφανίζονται. Μόνο που τα λάθη (εννοείται, τα σημαντικά λάθη), όσο πάνε και λιγοστεύουν. Κάθε λάθος δεν το επαναλαμβάνω γιατί, πολύ απλά, δεν γίνεται να το επαναλάβω. Πριν, γινόταν ακριβώς το αντίθετο: κάθε λάθος το επαναλάμβανα γιατί, με τις ανασφάλειες που είχα και τα συμπλέγματα που με ταλάνιζαν, δεν γινόταν να ΜΗΝ το επαναλάβω.
Τη συγκεκριμένη μέθοδο του mind control τη διδάχθηκα με τη μέθοδο Silva. Οι μέθοδοι είναι πολλοί, εγώ προτιμώ αυτήν διότι είναι ευπροσαρμόσιμη για τον καθένα και σε οποιεσδήποτε συνθήκες (ή, όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση για απορρυπαντικά «αυτήν έμαθα, αυτήν εμπιστεύομαι»).
Είναι πολλές οι παράμετροι και τα ιδιάζοντα προβλήματα που το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας προκαλεί, στον καθένα ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του, την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, τα όποια τραύματα της παιδικής του ηλικίας κλπ. Πιστεύω ότι θα μας δοθεί η δυνατότητα να ασχοληθούμε στη συνέχεια με αρκετά από αυτά. Μέσα από την ανταλλαγή αυτή βοηθούμε και τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους που τα διαβάζουν. Είναι μεγάλη ανακούφιση για κάποιον να διαπιστώνει ότι δεν αποτελεί μοναχική μονάδα σε μια θάλασσα «φυσιολογικών» ανθρώπων, αλλά ότι το πρόβλημά του έχει ονοματεπώνυμο και απασχολεί και άλλους.
Nobile,ξεκίνησα κανά δυο φορές να γράψω την δική μου ιστορία γιατί αισθάνομαι ότι την ωφείλω στους συνομιλητές μου.Δεν άντεξα όμως γιατί στην διάρκεια με πήραν τα κλάματα σαν μωρό παιδί.
Σήμερα που διάβασα τα μηνύματά σου ένιωσα ότι θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ.Πραγματικά με συγκίνησες. Την μέθοδο silva την γνώρισα το 1994 όταν πλέον είχα φτάσει σε τέτοιο κοινωνικό αγχος που δεν τολμούσα να βγώ από το σπίτι. Αν επρεπε να πάω στο φούρνο να ζητήσω ψωμί έπρεπε να το περάσω από χίλια κόσκινα στο μυαλό μου για το πως θα το ζητήσω.
Η μέθοδος με βοήθησε πολύ να χαλαρώσω στις απλές κοινωνικές εκδηλώσεις σαν κάτι \"μαγικό\".
Όπως τα περιγράφεις με τους φίλους μου ένιωθα πιο άνετα ,με τους αγνώστους το ίδιο.
Αρχικά νόμισα πως βρήκα την λύση στο πρόβλημά μου. Δεν ήταν ακριβώς έτσι...
Μπορώ να σου πω ότι με βοήθησε σε ποσοστό 80% και όχι μόνο στην κοινωνική φοβία.Τη θεωρώ ίσω την μεγαλύτερη επένδυση που έκανα ποτέ στη ζωή μου και την χρησιμοποιώ ακόμη. Στα δύσκολα όμως δεν με \"κράτησε\".
Όταν ημουν αναφερόμενος στο στρατό νόμιζα ότι η καρδιά μου θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου.Δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω ένα μεγάλο κείμενο μπροστά σε ακροατήριο.
Αναζήτησα βοήθεια ψυχιατρική.Κι αυτή όμως δεν μου έλυσε το πρόβλημα παρόλο που με βοηθάει.
Nobile πιστεύεις ότι το πρόβλημα το έχεις ξεπεράσει τελείως? Αν όχι σε τι ποσοστό είσαι
ικανοποιημένος?
Σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες ότι σε πήραν τα κλάματα, Μιχάλη. Το ίδιο συναίσθημα με συγκλόνισε κι εμένα οταν για πρώτη φορά, πριν απο δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά, προσπάθησα να γράψω για την εμπειρία μου αυτή περιγράφοντας ταυτόχρονα τα όσα μύρια συμπτώματα της φοβίας που με ταλάνιζαν.
Να συμπληρώσω με την ευκαιρία ότι, αν και ήταν «στιγμιαία» η εμπειρία μου όπως την περιέγραψα, σίγουρα ωστόσο δεν ήταν κάτι που έγινε ξαφνικά και στα καλά καθούμενα όπως ας πούμε σαν να κερδίζει κάποιος το λαχείο ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους. Δεν ήμουν δηλ. ο «τυχερός» που κέρδισε άξαφνα τον πρώτο λαχνό ενώ όλοι οι άλλοι είσαστε οι «άτυχοι». Συνέβη απλώς κάτι που από χρόνια προετοιμαζόταν αφού με απασχολούσε και έκανα συνεχή αγώνα να το ξεπεράσω. Το ίδιο θα συμβεί και μ εσάς αφού δεν το «θάβετε» το πρόβλημα αλλά προσπαθείτε να το αντιμετωπίσετε με όποιον πρόσφορο τρόπο επιλέγει κάθε φορά ο καθένας.
Σε τι βαθμό είμαι ικανοποιημένος; Σε πολύ μεγάλο. Κι αυτό γιατί έφυγε, απομακρύνθηκε το «τέρας» που με είχε θανάσιμα σφιχταγκαλιασμένο με τις φτερούγες του, τόσο που δεν μπορούσα να ανασάνω. Με άλλα λόγια, τελείωσε ο μεγάλος πόνος. Έμειναν υπολείμματα και ουκ ολίγα.
Μόνο που, όποιος έχει περάσει από αυτή τη δοκιμασία κι έχει για χρόνια βιώσει ως τα κατάβαθα το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας, έχει γίνει αρκετά σκληρόπετσος και δεν μασάει στα υπολείμματα αυτά. Μπορεί να του κάνουν δύσκολη τη ζωή στα σημεία, μπορεί να χάνει μερικούς γύρους στο ρινγκ, ξέρει όμως ότι όταν χτυπήσει το καμπανάκι για τον επόμενο γύρο, δεν πρόκειται να ηττηθεί από το ίδιο ντιρέκτ του αντιπάλου ή από το ίδιο κροσέ. Γνωρίζει πλέον να τα αντιμετωπίσει. Πράγμα που πριν ήταν αδύνατον.
Δεν είσαι ο μόνος βέβαια. Απ ότι διαβάζω, πολλοί έχουν παρόμοιο πρόβλημα.Quote:
Originally posted by Μιχάλης
Όταν ημουν αναφερόμενος στο στρατό νόμιζα ότι η καρδιά μου θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου.Δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω ένα μεγάλο κείμενο μπροστά σε ακροατήριο.
Θα σου πω ένα μυστικό, Μιχάλη, που ίσως να παίζει σημαντικό ρόλο. Παρόλα τα προβλήματά μου, δεν είχα ποτέ πρόβλημα στο να διαβάσω ένα κείμενο μπροστά σε ακροατήριο (αλλά, να εξηγούμαστε, μόνον σε κάτι τέτοιο ήμουν άνετος). Και ξέρεις ποιο είναι ίσως το μυστικό;
Το ΘΕΑΤΡΟ!
Κάποια στιγμή της ζωής μου αποφάσισα ν ασχοληθώ με το θέατρο. Το ήθελα από μικρό παιδί αλλά οι συγκυρίες (και οι φοβίες) δεν μου το επέτρεψαν.
Μπήκα λοιπόν σε μια θεατρική ομάδα. Στην αρχή ήταν δύσκολο αλλά πολύ σύντομα διαπίστωσα τη γοητεία του να εμφανίζεσαι μπροστά στο κοινό παίζοντας κάποιον ρόλο. Τον ρόλο ενός άλλου!
Αυτό ίσως να είναι μια πραγματική ψυχοθεραπευτική μέθοδος! Δεν είσαι υποτίθεται ο εαυτός σου αλλά κάποιος άλλος. Ένας νεαρός ερωτύλος, ένας μοχθηρός και γκρινιάρης γέρος, ένας απατεώνας, ένας φουκαράς μικρομεσαίος που τον απατάει η γυναίκα του, ένας ήρωας πολεμιστής, ένας πλούσιος φεουδάρχης κλπ. Δεκάδες προσωπικότητες μέσα από τις οποίες δημιουργείται ένας φανταστικός χαρακτήρας τον οποίο υποδύεσαι εσύ.
Μπροστά σου είναι το κοινό. Ένα κοινό που δεν βλέπει τον Μιχάλη εκείνη τη στιγμή (ο Μιχάλης είναι άγνωστος για τον θεατή) αλλά τον χαρακτήρα που ο Μιχάλης υποδύεται. Ο Μιχάλης (ο κάθε Μιχάλης) το γνωρίζει αυτό. Δεν έχει λοιπόν τη συναίσθηση ότι κρίνεται ο ίδιος αλλά ο χαρακτήρας του οποίου τη μορφή υποδύεται!
Ασχολούμενος με το θέατρο, προσπαθείς να τελειοποιήσεις την τεχνική σου όσο γίνεται περισσότερο (όπως άλλωστε κάνει ο καθένας με ότι κι αν καταπιάνεται). Προσπαθείς λοιπόν να ερμηνεύσεις ή να απαγγείλεις όσο πιο σωστά μπορείς το κείμενο που έχεις στα χέρια σου.
Από ένα σημείο κι έπειτα, κι όσο τελειοποιείς τις τεχνικές της σωστής ανάγνωσης, διαπιστώνεις ότι δεν νιώθεις εκτεθειμένος απέναντι σε δεκάδες ή εκατοντάδες μάτια που σε κοιτάζουν για να σε κρίνουν. Αντίθετα, νιώθεις αυτά τα δεκάδες ή εκατοντάδες μάτια (και αφτιά) να κρέμονται από το στόμα σου. Είσαι εσύ κι όλοι αυτοί που τους έχεις στο χέρι σου και μπορείς να τους κάνεις να δακρύσουν, να γελάσουν, να συγκινηθούν. Είσαι ο άρχοντας της στιγμής! Είσαι ο ένας κι είναι οι πολλοί που θα σε παραδεχθούν, θα υποκύψουν μπροστά σου και θα σε χειροκροτήσουν, θέλουν δεν θέλουν.
Παύεις λοιπόν (εκ των πραγμάτων) να απασχολείς το μυαλό σου με τον όποιον πανικό από τα βλέμματα που είναι κάτω και το απασχολείς μόνον με ένα πράγμα: με τη σωστή ανάγνωση του κειμένου σου και με τα ερμηνευτικά στοιχεία που θα χρησιμοποιήσεις για να προκαλέσεις στο κοινό τα συναισθήματα που ΕΣΥ θέλεις!
Μακρηγόρησα με την παραπάνω αναφορά γιατί θέλω να προτείνω σε όσους πάσχουν από το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας, να ασχοληθούν με το θέατρο. ΝΑΙ, το λέω πολύ σοβαρά. Ασχοληθείτε με μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Στο πανεπιστήμιο, στον σύλλογο της γειτονιάς σας, στο δήμο που ανήκετε. Δεκάδες τα μικρά ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα. Μην προβάλλετε καμιά δικαιολογία. Είναι μια απλή διαδικασία, ευκολότερη και από το να πάτε στον οδοντογιατρό ο οδοντογιατρός πονάει, το θέατρο όχι!
Μπείτε και συμμετέχετε σε μια θεατρική ομάδα. Τα οφέλη που θα αποκομίσετε θα είναι πολλά. Το σημαντικότερο, για όσους νιώθουν ότι τους κόβονται τα πόδια μπροστά σε κοινό, θα είναι να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους αυτό. Κι όχι μόνο θα το ξεπεράσουν (100% επιβεβαιωμένο), αλλά θα αρχίσουν να επιζητούν ευκαιρίες για να εμφανίζονται μπροστά σε κοινό!
Όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται, αυτή θα είναι η κατάληξη αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε με το θέατρο. Και κακώς είπα «αν». Κάντε το με την πρώτη ευκαιρία, από αύριο κιόλας!
Θα λυθεί ως δια μαγείας το πρόβλημα της κοινωνικής φοβίας; Όχι βέβαια! Θα λυθεί όμως 1ον το συγκεκριμένο πρόβλημα που έχουν όσοι νιώθουν κράμπες στο να εμφανίζονται μπροστά σε κοινό και 2ον θα έχουν κάνει ένα σημαντικό βήμα για την εν γένει αντιμετώπιση του προβλήματος.
Εκτός λοιπόν από τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στη δουλειά μου για την οποία σας μίλησα (το κλίμα εκείνο της αποδοχής το οποίο συνέβαλλε τα μάλα στην εσωτερική μου ηρεμία την συγκεκριμένη εκείνη περίοδο) και εκτός από το mind control, ένας επιπλέον παράγοντας που πιστεύω ότι με βοήθησε να ξεπεράσω το πρόβλημά μου, ήταν η χρόνια απασχόλησή μου με το θέατρο.
Για τη μέθοδο Silva, κι εγώ πιστεύω ότι ήταν η καλύτερή μου επένδυση. Δυστυχώς δεν την αξιοποίησα μέχρι στιγμής όσο θα έπρεπε (δεν ήμουν ποτέ συνεπής στην εφαρμογή της). Όπως φαίνεται, για τόσο σημαντικά προβλήματα όπως είναι τα ψυχικά νοσήματα, πρέπει εκτός από την συνεχή και με συνέπεια εφαρμογή της μεθόδου, να αξιοποιηθούν ή να υπάρξουν και μια σειρά άλλοι παράγοντες. Ήδη εγώ αναφέρθηκα σε τρεις μέχρι στιγμής.
Στη μέθοδο πάντως οφείλω, εκτός των άλλων, και το ότι μου αποκαλύφθηκε συμβολικά (ως «όραμα») το πρόβλημά μου μέσω της εμπειρίας που περιέγραψα. Και το ότι συνειδητοποίησα, ένιωσα την απομάκρυνσή του από πάνω μου.
Ελπίζω να μην μου την πέσει κανείς βρε Δανάη κατηγορώντας με ότι κάνω διαφήμιση για το mind control.Quote:
Originally posted by Danay
Πως είναι η μέθοδος mind control;
Φιλιά !
Με δυο λόγια πάντως, είναι μια μέθοδος που βασίζεται στον «δυναμικό διαλογισμό» όπως αποκαλείται. Στην πνευματική και σωματική χαλάρωση δηλ. ώστε να πέσει η εγκεφαλική συχνότητα στους 10 περίπου κύκλους ανά δευτερόλεπτο (ότι συνήθως γίνεται και σε κάθε άσκηση διαλογισμού οποιασδήποτε μεθόδου, ακόμη και αυτών της γιόγκα).
Η διαφορά συνίσταται ότι εδώ εκπαιδεύεσαι ώστε να «πέφτεις» οποιαδήποτε στιγμή επιλέξεις εσύ στην κατάσταση αυτή, ελεγχόμενα και συνειδητά, ακόμη κι αν βρίσκεσαι στο γραφείο σου, στο λεωφορείο κλπ.
Βρισκόμενος στο επίπεδο Α των εγκεφαλικών συχνοτήτων (10 περ. κύκλοι/sec), μπορείς να βάλεις νοερά την εικόνα οποιουδήποτε στόχου θα ήθελες να καταφέρεις. Να φαντάζεσαι ας πούμε τον εαυτό σου γεμάτο ενέργεια καθώς παραδίδεις το μάθημα στους μαθητές σου κι αυτοί να κρέμονται από τα χείλη σου ή να μπαίνεις στο αεροπλάνο λ.χ. ή στο ασανσέρ (όσον αφορά τις ειδικές φοβίες) άνετα, χαρούμενα και χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ο νους, ούτως ή άλλως, δέχεται την εικόνα που του προβάλλουμε ως πραγματικότητα. Αν του προβάλλουμε τους φόβους μας, αυτούς θα εμφανίσει την κατάλληλη στιγμή (αν φοβόμαστε ότι θα τα θαλασσώσουμε στο μάθημα και οι μαθητές θα κρυφογελάνε μεταξύ τους, το πιθανότερο είναι έτσι να συμβεί). Αν του προβάλλουμε τις επιθυμίες μας (στη συχνότητα αυτή των εγκεφαλικών επιπέδων Α για να είναι πιο αποτελεσματικό), τις επιθυμίες μας θα υλοποιήσει.
Ιδιαίτερα για τις ειδικές φοβίες, η μέθοδος απ όσο γνωρίζω είναι απόλυτα αποτελεσματική.
Φτάνει να την ασκεί κανείς κι όχι να τεμπελιάζει όπως εγώ.
Quote:
Originally posted by Μιχάλης
Αν επρεπε να πάω στο φούρνο να ζητήσω ψωμί έπρεπε να το περάσω από χίλια κόσκινα στο μυαλό μου για το πως θα το ζητήσω.
Για να το πει κάποιος αυτό δημοσίως (έστω και με το ψηφιακό του προφίλ),
για να εξομολογηθεί κάτι τέτοιο για το οποίο γνωρίζει ότι ίσως προκαλέσει ειρωνικά χαμόγελα σε βάρος του (συνήθως από ανεγκέφαλους), απαιτείται ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ!
Κι όποιος διαθέτει παρόμοια ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ, σημαίνει ότι θα ξεπεράσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το πρόβλημα που τον ταλανίζει.
Απλώς, συμβαίνει το πρόβλημα της λεγόμενης «κοινωνικής φοβίας» να ταλαιπωρεί συνήθως τα πιο ευγενικά και αξιόλογα άτομα. Λόγω της ευαισθησίας που τα χαρακτηρίζει.
Γι αυτό επιμένω φίλοι μου ότι θα το ξεπεράσετε. Μην έχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό.
Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ και η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ δεν σας λείπουν.
Είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.
Φτάνει να μην το βάλετε κάτω και να συνεχίσετε με την ίδια γενναία και ειλικρινή στάση.
Η ειλικρίνεια και η γενναιότητα είναι το Α και το Ω της απελευθέρωσής σας
Και μπροστά σ αυτές τις δύο αρετές, ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ακόμη και οι θρασείς, ακόμη και οι ανεγκέφαλοι που βρίθουν γύρω μας
Απαιτεί αρετή και τόλμην η ελευθερία είπε ο Ανδρέας Κάλβος.
Το ίδιο ισχύει και για την προσωπική μας ελευθερία απέναντι στα τέρατα, τις Λερναίες Ύδρες του ψυχικού μας κόσμου.
Ξαναθυμηθείτε ή ξαναδιαβάστε τους άθλους του Ηρακλή. Έχουν πολλά να μας διδάξουν οι συμβολισμοί τους για τα τέρατα που κρύβονται μέσα μας και το δρόμο για την εξόντωσή τους
Nobile τη μέθοδο Σίλβα πως μπορεί να την εξασκήσει κανείς; Χρειάζεται να πας σε κάποια ειδικά κέντρα ή μέσω βιβλίων;
Μπορεί να γίνει και μέσω βιβλίων που περιγράφουν βήμα το βήμα τις ενέργειες που θα κάνει κάποιος ώστε να φτάσει στο σημείο να κατεβάζει την εγκεφαλική του συχνότητα στους περίπου 10 κύκλους/sec.Quote:
Originally posted by gus1973
Nobile τη μέθοδο Σίλβα πως μπορεί να την εξασκήσει κανείς;
Χρειάζεται να πας σε κάποια ειδικά κέντρα ή μέσω βιβλίων;
Μόνο που αυτό απαιτεί μεγάλη υπομονή για αρκετό χρονικό διάστημα και απόλυτη, καθημερινή συνέπεια. Ειδάλλως κουράζει και εύκολα τα παρατάει κανείς.
Αποτελεσματικότερος τρόπος είναι η παρακολούθηση των σεμιναρίων που διαρκούν ένα τριήμερο (Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή). Στη διάρκεια του τριημέρου μαθαίνει ο νους να «κατεβαίνει» στο επίπεδο Α. ʼπαξ και το μάθει μια φορά, η γνώση αυτή παραμένει στη μνήμη και μπορεί να το επαναλάβει οποτεδήποτε και οπουδήποτε.
Το λεγόμενο επίπεδο Α (7 έως 13 περ. κύκλους/sec) είναι η συχνότητα των κυμάτων που εκπέμπει ο εγκέφαλος λίγο πριν ξυπνήσουμε ή λίγο πριν μας τυλίξει ο ύπνος. Είναι επίσης η συχνότητα κατά την οποία βρισκόμαστε όταν, στη διάρκεια του ύπνου, βλέπουμε τα όνειρα.
Όταν είμαστε ξύπνιοι και στη διάρκεια της ημέρας, όταν δηλ. βρισκόμαστε σε εγρήγορση, ο εγκέφαλος εκπέμπει στη συχνότητα Β (14 έως 20 ή 25 περ. κύκλους/sec).
Όταν ο νους βρίσκεται στη συχνότητα Α είναι σε πλήρη χαλάρωση και απόλυτα δημιουργικός. Ό,τι «πρόγραμμα» τοποθετήσουμε στη διάρκεια αυτή στον νου, με ότι εικόνες, προσδοκίες κλπ τον τροφοδοτήσουμε, αυτές θα «υλοποιήσει» όταν βρισκόμαστε σε εγρήγορση.
Εάν τον έχουμε τροφοδοτήσει με σκουπίδια κατά τη διάρκεια της ζωής μας (φοβίες, αναστολές, λανθασμένες πληροφορίες κλπ), αυτές θα προβάλλει κάθε στιγμή μπροστά μας και σύμφωνα μ αυτές θα πορευόμαστε, ανεξαρτήτως της θέλησής μας να ξεφύγουμε.
Αν αλλάξουμε τα «προγράμματα» τροφοδοτώντας τον με νέα, αυτά θα προβάλλει κάθε στιγμή μπροστά μας.
Εάν λ.χ. έχουμε περάσει το πρόγραμμα στον νου μας ότι είμαστε ανεπαρκείς, άχρηστοι, κακάσχημοι, μηδαμινοί, αντιερωτικοί, ατελέσφοροι κλπ, ότι και να προσπαθούμε να κάνουμε, αυτή η άποψη για τον εαυτό μας θα βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο και θα προδικάζει την εικόνα για τον εαυτό μας.
Το κακό είναι ότι την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, την προβάλλουμε κάθε στιγμή και στους άλλους. Αν δηλ. πιστεύουμε ότι είμαστε ανεπαρκείς ή αντιερωτικοί, το μήνυμα το μεταδίδουμε στους άλλους και τους επηρεάζουμε αρνητικά για εμάς άθελά μας.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε αποτελεσματικά και σε σύντομο χρόνο την αρνητική ιδέα για τον εαυτό μας, είναι να αποβάλλουμε τα παλιά «προγράμματα» με τα οποία για οποιοδήποτε λόγο έχουν συσσωρευτεί στον νου και να τον τροφοδοτήσουμε με καινούργια.
Κάτι τέτοιο δεν γίνεται εύκολα όσο βρισκόμαστε στη συχνότητα Β (σε κατάσταση δηλ. εγρήγορσης). Πολύ απλά, διότι το υποσυνείδητο λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες και όχι με τη λογική.
Σε κατάσταση λοιπόν εγκεφαλικών συχνοτήτων Α (σε κατάσταση χαλάρωσης με άλλα λόγια), είναι αποτελεσματική η διαδικασία αλλαγής αυτών των «προγραμμάτων».
Πώς πρακτικά γίνεται αυτό; Πολύ απλά, με τη δημιουργία οραματισμών. Αν οραματίζεσαι λ.χ. τον εαυτό σου λαμπερό, όμορφο, δημιουργικό κλπ, η εικόνα αυτή για τον εαυτό σου αρχίζει να κυριαρχεί πλέον και να επισκιάζει οποιαδήποτε άλλη εικόνα είχες πριν. Στις συνθήκες της πραγματικής ζωής (σε επίπεδο Β), οι αλλαγές που μπορεί να προκύψουν από αυτή την απλή διαδικασία, μπορεί να είναι όντως εκπληκτικές.
Μέσω της απλής διαδικασίας λοιπόν των οραματισμών αλλάζουν τα προγράμματα που έχουμε στον νου μας, με καινούργια. Εκεί λοιπόν βασίζεται η φιλοσοφία του mind control.
Αυτά τα ολίγα όσο γίνεται πιο συνοπτικά (το κεφάλαιο είναι μεγάλο και δεν εξαντλείται με μια απλή ενημέρωση).
Ο τρόπος που εγώ ακολούθησα βασίζεται στη μέθοδο Silva (το Βασικό Σεμινάριο της μεθόδου Silva, απαραίτητο για όσους ασχολούνται για πρώτη φορά). Σεμινάρια γίνονται ανά διαστήματα και μπορεί να τα πληροφορηθεί κανείς μέσω της σχετικής ιστοσελίδας. Ίσως για κάποιους τα δίδακτρα να φανούν τσουχτερά (γύρω στα 300 αν δεν κάνω λάθος), όπως είπε όμως και ο Μιχάλης αποτελούν πολύ σημαντική επένδυση, περισσότερο απ όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Το καλό είναι ότι η οποιαδήποτε επανάληψη του βασικού σεμιναρίου (και πιστέψτε με, κάθε φορά και κάτι καινούργιο ανακαλύπτεις που δεν το είχες προσέξει πριν) κοστίζει μόνον 15 για τους αποφοίτους.
(Υπόψιν ότι δεν παίρνω ποσοστά από τη Silva, έτσι;)
Αυτά τα ολίγα φίλε Gus
Όσο για τους υπόλοιπους, ελπίζω να μην σας κούρασα
Ευχαριστώ Nobile!
Nobile, σε αυτά που περιγράφεις συμφωνώ απόλυτα και είχα κάποια στιγμή στο μυαλό μου να τα πω στην παρέα μας. Ούτε εγώ παίρνω ποσοστά από την μέθοδο silva ωστόσο τα \"τσουκτερα\" δίδακτρα που περιγράφεις εγώ προσωπικά τα έχω αποσβέσει δεκάδες φορές. Αν πάει κάποιος στο εισαγωγικό σεμινάριο που είναι δωρεάν θα τον πείσουν ότι με την συγκεκριμένη μέθοδο μπορείς να λύσεις όλα σου τα προβλήματα.Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή.
Ειναι ακριβως αυτή που θα σας πω:
ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΣΙΛΒΑ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙΣ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΟΜΩΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
(ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ, ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ,ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ) ΠΟΥ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ!
ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΣΟΣΤΟ. ΑΛΛΟΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΛΛΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ!