Printable View
Τα λόγια σου μυρίζουνε σοφία....
Δεν είχα δει τον σχετικό προβληματισμό
σου...
μου δίνεις απάντηση.
Κανένα άκρο μόνο η μεσότητα.
Αχ, Ύπαρξη εσύ,
τόσο μας δυσκολεύεις
που να μην ξέρουμε στο τέλος να πουμε
πιο είναι πιότερο καλό ή πιότερο κακό
απ\' όλα τα καμώματά σου
αν λίγο παραπάνω έχουμε τη διαυγεια να νιώσουμε
μέσα σε κατι νυχτες βαθιες
μια στάλα νοήματος να διαγράφεται
πάνω στα
αραχνυοφαντα σχέδια
που στολίζουν το σάλι σου
Αυτό το σάλι που καλύτπει
τ ονειρο και το πραγματικό
συνάμα..
Δεν έχω δει το έργο που περιγράφεις ούτε ξέρω γύρω από τις ζωές των δύο αυτών μεγάλων ποιητών...
Συμφωνώ ότι όσα εκφράζει ένας ποιητης είναι αληθινά αλλιώς το έργο τους δε θα είχε αντίκτυπο σε καμία ανθρώπινη ψυχή,΄πόσο μάλλον αρκετά χρόνια μετά το θάνατό τους...
Το γεγονός όμως ότι ήταν \"μόνοι\" τους επειδή οι ιδέες τους ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους, ότι το σκοτάδι στη ψυχή τους δε γινόταν κατανοητό από το περιβάλλον τους, τους έκανε να αμφιβάλλουν για την ίδια τους την προσπάθεια, για το ποιητικό έργο τους, ακόμα και για τη θεραπευτική του ιδιότητα...
Δύσκολο ερώτημα.Quote:
Originally posted by weird
πότε η ψυχολογία φτάνει σε ένα τέτοιο σημείο όπου είναι δυνατόν να συγκρούεται με την ίδια την ψυχή?
Μέχρι ποιου σημείου αποσυνθέτεις ένα υλικό, όταν ξέρεις ότι έτσι θα χαθεί και η τέχνη του?
Πόσο μακριά φτάνεις?
Αν αυτοί οι ποιητές είχαν τη δυνατότητα του σήμερα να καθίσουν στην πολυθρόνα του ψυχοθεραπευτή τι θα έκαναν;;;
Μάλλον είναι θέμα επιλογής.
Μπορεί να επέλεγαν να μην προβούν σε αλλαγές γιατί ίσως έτσι θα πίστευαν ότι θα έχαναν την ποιητικότητά τους (δεν το ξέρουμε αν θα την έχαναν, μπορεί ναι μπορεί και όχι)
Μπορεί αν επέλεγαν να προβούν σε αλλαγές ώστε να καλυτερέψουν τη ζωή τους και τη ψυχική τους γαλήνη η ποιητικότητά τους να έπαιρνε αλλη μορφή, εξίσου ποιητική...
Γνώμη μου είναι ότι με την ψυχοθεραπεία, δεν μεταλασσόμαστε (και δεν πρέπει να προσπαθήσουμε ή να προσπαθήσουν) σε ένα διαφορετικό Εαυτό, οπότε χάνουμε τα χαρίσματα που είχαμε, ακόμα κι όταν ήμασταν δυσλειτουργικοί. Στόχος είναι να εξελισσόμαστε...Να κρατήσουμε αυτά που τα θεωρούμε υγιή μας κομμάτια ή καίρια κομμάτια του είναι μας γιατί έτσι είμαστε και μας αρέσουν τα κομμάτια αυτά γιατί μας προσδιορίζουν και να εξελίσσουμε τα κομμάτια μας που μας κάνουν να δυσκολευόμαστε, να πονάμε, να υποφέρουμε...
Αν και πιστεύω ένας ποιητής ή έστω ένας άνθρωπος που έχει ποιητικότητα μέσα σου δε θα τη χάσει όσο κι αν γαληνέψει η ψυχούλα του... Θα βρει τρόπο να εξυμνεί τη διαδρομή που έκανε για να φτάσει στην ομορφιά της γαλήνης:)
Βρίσκομαι στο πανεπιστήμιο. Περπατώ στους διαδρόμους. Ενας διάσημος τραγουδιστής, κάπως μεγάλος σε ηλικία έδινε συναυλία σε κάποιο πάρτυ. Τον περίμενα. Ξαφνικά μπήκε στην αίθουσα που ήμουν. Ήταν απόμακρος αλλά και στοργικός. Του ζήτησα να το κάνουμε εντελώς φυσικά κι εκείνος εντελώς φυσικά δέχτηκε. Σαν να είμαστε συνεννοημένοι. Είχε κάτι το περίεργο η συνεύρεση μαζί του. Κάτι το τόσο άνετο και οικείο.
Μετά, βρισκόμαστε στο σπίτι μου. Είχα δώσει στη σκυλίτσα μου, εκείνο το ίδιο πρωινό, αντί για κανονικό γάλα, γάλα αρκούδας…. Μου έρχεται έντονα στο νου μια εικόνα αρκούδας που ορμάει κατά πάνω μου. Μάλιστα, της είχα δώσει το μισό γάλα, ενώ το άλλο μισό το είχα χύσει στο πάτωμα της κουζίνας, με τη λογική ότι ήταν κάτι επικίνδυνο. Του εξηγούσα ότι από τότε είχε ζωηρέψει πολύ η σκυλίτσα μου και φοβόμουν μην μεταμορφωθεί σε αρκούδα. Μου φαινόταν και πιο μεγάλη στο μέγεθος. Τρέχαμε σε όλο το σπίτι και την κυνηγούσαμε. Τελικά, κλείσαμε τις πόρτες και τη τζαμαρία του σαλονιού και την απομονώσαμε.
Ήμουν χαρούμενη που με φρόντισε αυτός ο άντρας. Μετά εξηγούσα το συμβάν στην αδερφή μου. Είχα δώσει γάλα αρκούδας και στον παππού, που ήταν άρρωστος κι ο παππούς δυνάμωσε και σηκώθηκε όρθιος ενώ κανονικά δεν μπορούσε να περπατήσει.
Η αδερφή μου αναρωτιόταν γιατί τα είχα κάνει όλα αυτά. Δεν ήξερα.
Με παραξένεψε πολύ η έντονη και ζωντανή εικόνα της αρκούδας που είδα, να βρυχάται κάπως, ήταν γκρι. Αλλά και το γάλα της αρκούδας μου φάνηκε περίεργο σαν έννοια.
Σχετικές πληροφορίες.
Η αρκούδα γεννά μέσα στην φωλιά της 1-3 (συνήθως 2) μικρά πλασματάκια μισόγυμνα και με κλειστά μάτια που ζυγίζουν γύρω στα 300 γραμμάρια και έχουν μήκος περίπου 25 πόντους. Να \'ναι καλά η μαμά αρκούδα με τη μαλακή καί ζεστή γούνα και το θρεπτικό της γάλα! Αν και όχι πολύ άφθονο, το γάλα της αρκούδας είναι πολύ πιο θρεπτικό από της αγελάδας (500 χιλιοθερμίδες στα 100 γραμμάρια).
Καλή μου Ανώνυμη, θα συνεχίσω σύντομα τη συζήτησή μας:)))
Weird,άσχετο αλλά έχεις κ σκεφτεί ποτέ να μελοποιήσεις στίχους σου?να τους συνδέσεις με μουσική?Μου κάνει εντύπωση που σε 2(νομίζω)όνειρά σου είδες μουσικούς,συναυλίες.
Βρισκόμαστε στο σπίτι μου…
Το όνειρο αυτό, είχε πολλές εικόνες και πολλά σημεία που μου έμειναν θολά.
Βρισκόμαστε στο μεγάλο σαλόνι. Η μητριά μου έχει φέρει την μητέρα της για επίσκεψη. Είχε αλλάξει. Την άνοια δεν την είχε ξεπεράσει, αλλά δεν έμοιαζε πια με εκείνο το καχεκτικό, άρρωστο πλασματάκι που μπορούσε μόνο να φωνάζει και να διαμαρτύρεται. Που δεν είχε επαφή με το περιβάλλον….
Ακούγεται μια φωνή να μονολογεί.
« Η νόσος αυτή είναι δύσκολη… και θλιβερή. Σου παίρνει τα μυαλά. Να, δείτε την τώρα ( την μητέρα της μητριάς), ομόρφυνε πάλι, δεν είναι τόσο αδύναμη όσο ήταν, μα τώρα, αποτρελάθηκε ακόμα περισσότερο…» Βαρύ κλίμα, λυπητερό. Την κοιτάω…. Όμορφη, μα παράξενη φιγούρα. Μακριά μαλλιά που σημαίνουν δύναμη, σκέφτηκα. Μαύρα και σπαστά, ανέμελα. Μια ομορφιά, που συνορεύει ανεπαίσθητα με την ασχήμια, χωρίς να χάνει την ουσία της, ώστε είναι πραγματικά μια ομορφιά ιδιαίτερη, γοητευτική. Τα ρούχα της έμοιαζαν με ρούχα άλλης εποχής. Κόκκινα. Τραγική φιγούρα, φαινόταν σαν να παραπαίει, να είναι μετέωρη, βλέμμα χαμένο.. Η ηλικία της φαινόταν νέα, αν και ήταν γύρω στα ενενήντα.
Στον πίσω καναπέ, κάθονται μαζεμένοι οι συγγενείς αλλά τι περίεργο. Όχι οι δικοί της αλλά της γιαγιάς μου. ( και η γιαγιά μου τώρα τελευταία τα χάνει, από άνοια. Σβήνει μέρα με τη μέρα. Την προσέχει νοσοκόμα). Ήταν εκεί και η νοσοκόμα της γιαγιάς. Με κοιτάν, ενώ εγώ πιάνω την κουβέντα με τη γυναίκα.
Με το που με είδε, έλαμψε το πρόσωπό της, χαμογέλασε…. ( Ετσι κάνει συνήθως η γιαγιά μου, όταν με βλέπει.)
«Πες μου, τι έγινε τότε? Την ρωτούσα για δύσκολες στιγμές της ζωής της, προσπαθούσα να την κάνω να θυμηθεί. Το πρόσωπό της σκοτείνιασε κι άρχισε να σφίγγει το χέρι μου όλο και πιο πολύ. Έμπηγε τα νύχια της μέσα μου, όλο και πιο βαθιά.
« Ακούστε τι λέει, λέει τα γεγονότα αλλά με τον δικό της μεταμφιεσμένο τρόπο».
Στο τέλος, με πονούσε τόσο πολύ που τράβηξα απότομα το χέρι μου και σταμάτησα να την αγριέυω με τις ερωτήσεις μου. Σηκώθηκαν οι υπόλοιποι. Την πήγαν μέσα στην κουζίνα, σαν να έκαναν περιφορά. Την τραβολογούσαν λες και ήταν άβουλη, ένα φυτό. Αυτή πήγαινε. Είχα φοβηθεί. Θα έφευγαν, αυτή κι η νοσοκόμα.
Πήγα κι εγώ μετά μέσα σε ένα δωμάτιο, αλλά την είδα καθισμένη εκεί, να μισοκοιμάται. Τρόμαξα. Ακουσα τη φωνή της νοσοκόμας, να μου λέει « καλά δεν ακούς που σε φωνάζω? Ακόμα εδώ είμαστε, δεν φύγαμε».
Βγαίνω έξω.
Το σπίτι μου δεν βρίσκεται στην πόλη. Με το που ανοίγω την πόρτα, βλέπω έναν μικρό κολπίσκο. Θάλασσα! Θάλλασα ακριβώς έξω από το σπίτι μου, σκέφτομαι…
Αλλά, κάτι πήγαινε στραβά με αυτή τη θάλασσα. Ήταν κάπως κιτρινισμένη με ξερά φύκια μέσα της. Και πάλι όμως, η αμμουδιά ήταν εξαίσια άσπρη, το αεράκι φυσούσε, το κύμα έκανε τον ήχο του.. Μια ομορφιά. Ξαφνικά βρέθηκε εκεί μια φίλη μου, η οποία ήταν ήδη βαθιά μέσα στο νερό κι έκανε μπάνιο… Δεν κρατήθηκα, άρχισα να μπαίνω κι εγώ. Σταμάτησα καθώς διέκρινα κάτι περίεργα φύκια μεγάλα και με χρωματιστά κορδελάκια και κουδουνάκια δεμένα πάνω τους( η ψυχοθεραπεύτριά μου είχε κάτι τέτοια στα μαλλιά της μιαν εποχή)… Αρχίσαμε να μιλάμε.
« Πρέπει να καθαριστεί.»
«Χρειάζονται χρήματα και δεν στέλνουν άλλα»
« Μα γιατί δεν στέλνουν? Να το πάμε νομικά. Ας κάνουμε εμείς την αρχή»
Αρχίσαμε να καθαρίζουμε τη θάλασσα.
Αργότερα φωνάξαμε και συνεργείο καθαρισμού.
Βλέπω έναν εργάτη να τοποθετεί πλακάκια. Δεν το έκανε καλά και τον ρώτησα ενοχλημένη « συγγνώμη, έτσι όπως τη βάζετε την κόλλα, θα πιάσει?¨»
« ναι ναι» με διαβεβαίωσε… τελικά δεν έπιασε κι έπρεπε να το αλλάξουμε πάλι.
Η παρουσία της γυναίκας, ήταν ακόμα διάχυτη στο σπίτι και με τρόμαζε. Η νοσοκόμα εξακολουθούσε να μου φωνάζει, ότι δεν έφυγαν.
Χμμμ.. οντως.Quote:
Originally posted by Arsi
Weird,άσχετο αλλά έχεις κ σκεφτεί ποτέ να μελοποιήσεις στίχους σου?να τους συνδέσεις με μουσική?Μου κάνει εντύπωση που σε 2(νομίζω)όνειρά σου είδες μουσικούς,συναυλίες.
Παλιότερα τραγουδούσα.
Ημουν σε χoρωδία και ο δάσκαλός με μου ενθαρρυνε πολύ. Γενικά μου αρέσει πολύ να τραγουδάω. Νιώθω πως οι ψυχές αγγίζονται καταλυτικά με τον ήχο....
Το βλέπω και στον εαυτό μου, η μουσική μπορεί να με εισάγει σε επίστευτα βάθη συναισθήματος...
Για μελοποίηση δεν έχω σκεφτεί.
Εχω σκεφτεί για σκέτη ποίηση...
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, \'πριν κάτι εβδομάδες ήμουν σε ένα μπαράκι κι ένας γνωστός μου μου πρότεινε να μελοποιήσει τους στίχους μου, διότι ασχολούνταν με αυτό το πράγμα...
Απίστευτο έ?
Θα το είχα ξεχάσει Αρση.
Μου το θύμησες :))
Δεν ξέρω weird μου,αλλά διαβάζοντας κάποια απ\'τα όνειρά σου,μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι κάπου κάπως ένα βαθύ κομμάτι σου σχετίζεται με τη μουσική.Quote:
Originally posted by weird
Χμμμ.. οντως.Quote:
Originally posted by Arsi
Weird,άσχετο αλλά έχεις κ σκεφτεί ποτέ να μελοποιήσεις στίχους σου?να τους συνδέσεις με μουσική?Μου κάνει εντύπωση που σε 2(νομίζω)όνειρά σου είδες μουσικούς,συναυλίες.
Παλιότερα τραγουδούσα.
Ημουν σε χoρωδία και ο δάσκαλός με μου ενθαρρυνε πολύ. Γενικά μου αρέσει πολύ να τραγουδάω. Νιώθω πως οι ψυχές αγγίζονται καταλυτικά με τον ήχο....
Το βλέπω και στον εαυτό μου, η μουσική μπορεί να με εισάγει σε επίστευτα βάθη συναισθήματος...
Για μελοποίηση δεν έχω σκεφτεί.
Εχω σκεφτεί για σκέτη ποίηση...
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, \'πριν κάτι εβδομάδες ήμουν σε ένα μπαράκι κι ένας γνωστός μου μου πρότεινε να μελοποιήσει τους στίχους μου, διότι ασχολούνταν με αυτό το πράγμα...
Απίστευτο έ?
Θα το είχα ξεχάσει Αρση.
Μου το θύμησες :))
Πάντως καλή τύχη με όποιον τρόπο κ αν επιλέξεις να κάνεις τέχνη το μέσα σου,που είναι πανέμορφο:)
Μιλώντας για μουσική....
έχω ακούσει, στα όνειρά μου, μια θεσπέσια μουσική.
Εναν ήχο απίστευτα ωραίο, συνταρακτικό..
Δεν μπορούσα να καταλάβω απο τι όργανο προέρχεται αλλά ξύπνησα χαρούμενη.
Ελεγα να μην το γράψω, αλλά θα το κάνω.
Σήμερα το πρωί με ειδοποίησε η νοσοκόμα της. η γιαγιά μου, βυθίστηκε σε λήθαργο...την πήγαμε στο νοσοκομείο.
Με προβλημάτισε το χθεσινό όνειρο.
Ανατρίχιασα καλή μου...
Εύχομαι να πάνε όλα καλά...αλλά πρωτίστως να μην ταλαιπωριέται η ψυχούλα της.
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το όνειρό σου γιατί νομίζω πως ταιριάζει σε κάποια δικά μου όνειρα.
Τα ονομάζω όνειρα \"φόβου της ασθένειας\".
Μια ασθένεια που υπάρχει σε κάποιο μέλος της οικογένειάς μας, που το αγαπάμε πολύ, μια ασθένεια που παραμορφώνει το μυαλό του - και υπάρχουν πολλές δεν είναι μόνο η άνοια - αν μη τι άλλο μας επηρεάζει...
Μας τρομάζει. Φοβόμαστε τόσο και για τον αγαπημένο μας άνθρωπο, για το μέλλον του, για την εξέλιξη της ασθένειας αλλά και για μας...
Και αυτό βγαίνει και στα όνειρά μας...
Μου έχει τύχει και μένα κάποια όνειρα να φαίνονται πως είναι προφητικά. Ποιος ξέρει; Μπορει να είναι απλή σύμπτωση μπορεί και όχι. Εύχομαι και πάλι να πάνε όλα καλά...
Σ ευχαριστώ.....
weird,
ελπίζω να πάνε όλα καλά με τη γιαγιά σου.
Στο τέλος του ονείρου σου πάντως η νοσοκόμα εξακολουθούσε να φωνάζει πως δεν έφυγαν.......
Κουράγιο κ δύναμη,έχεις τη συμπαράστασή μου.