Δεν τον εγκρίνουν

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Άρα μάλλον δεν είναι θέμα κατανοησης, είναι θέμα επιλογής. Δεν είναι ότι δεν σε καταλαβαίνει, είναι θέμα ότι επιλέγει να πάει με τα νερά του άντρα της για να μην της το κρατάει μανιάτικο και να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Το μοτίβο συμπεριφοράς που επιλέγει λοιπόν, γιατί ελπίζεις ότι θα το αλλάξεις εσύ αφού εκείνη αυτό θέλει για τον εαυτό της;
Αυτό που θα κάνεις εσύ, είναι ακριβώς να θέσεις τα όριά σου και να μην ακολουθήσεις το ίδιο μοτίβο. Να επιλέξεις για τον εαυτό σου και να κάνεις σαφές στους άλλους ότι δεν θα επιλέξουν για εσένα. Στους άλλους όμως γιατί ελπίζεις ότι θα τους αλλάξεις τις επιλογές τους;

---

Ναι πράγματι σε βρίσκω σωστή σε αυτά που λες. Κάνει πίσω και πάει με τα νερά του άντρα της για να είναι όλα οκ στο σπίτι τους και το ίδιο ζητάει και από εμένα να κάνω. Για να είναι οκ εκείνοι στο σπίτι τους, όχι εγώ. Εννοούσα ότι θα αλλάξω τον μπαμπά μου...όχι την μαμά μου... Ίσως αν αλλάξω τον μπαμπά μου κατά κάποιο τρόπο να λυτρωθεί και η μαμά μου... Έμαθα διάφορα για το παρελθόν τους..θα μου πεις γιατί μπαίνεις σε αυτήν την διαδικασία...είμαι οργισμένη με την συμπεριφορά του. Κι όχι μόνο προς εμένα, αλλά και προς ανθρώπους που αγαπάω και αγαπουσα. Ακόμα και απέναντι στην μάνα μου. Όχι δεν πιστεύω πως την απάτησε ποτέ. Αλλά γίνεται να έχεις δύο χρόνων μωρό (εμένα) και να μην αφήνεις την μάνα της να έρθει να το χαρεί γιατί έχει καρκίνο και φοβάσαι μην κολλήσει το μωρό;;; Και άλλα πολλά τραβηγμένα που με αηδιάζουν. θα εξακολουθώ να θετω τα όρια μου όπως πολύ σωστά λες, εννοείται πως πλέον επιλέγω μονο εγώ για τον εαυτό μου... Έχω γράψει και σε προηγούμενο ποστ , δεν ξέρω αν το έχεις δει...θεωρώ πως αν δεν ήταν ο μπαμπάς μου η μαμά μου θα ήταν αρκετά διαφορετική. Δεν έχει τόσα κολληματα όσα εκείνος.
Με πνίγει το άδικο.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Έχεις κάθε δίκιο. Για μένα μάλλον είναι πολύ ψυχοφθόρο να κάνω έναν χρόνο να του μιλήσω αν και θα του χρειαζόταν κάτι τέτοιο μπας και στρώσει.

---

Εσύ ξέρεις τον πατέρα σου καλύτερα από όλους.. Δεν λέει κάποιος ότι το να μη του μιλήσεις μέχρι να σου μιλήσει αυτός είναι λύση. Μπορεί και να μη το κάνει, να θεωρήσει ότι είναι ναζια δικά σου και αυτό να σε πληγώσει περισσότερο. Μπορείς να κάνεις όμως κάτι αλλο, όταν τα ξαναβρειτε από εκεί και πέρα να μη είσαι η ίδια. Ναι έκανες τη κίνηση για να βρείτε, αυτό δεν σημαίνει ότι ανέχεσαι - αντέχεις τη συμπεριφορά του. Κι αυτό είναι μια αλλαγή στο μοτιβο.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Εσύ ξέρεις τον πατέρα σου καλύτερα από όλους.. Δεν λέει κάποιος ότι το να μη του μιλήσεις μέχρι να σου μιλήσει αυτός είναι λύση. Μπορεί και να μη το κάνει, να θεωρήσει ότι είναι ναζια δικά σου και αυτό να σε πληγώσει περισσότερο. Μπορείς να κάνεις όμως κάτι αλλο, όταν τα ξαναβρειτε από εκεί και πέρα να μη είσαι η ίδια. Ναι έκανες τη κίνηση για να βρείτε, αυτό δεν σημαίνει ότι ανέχεσαι - αντέχεις τη συμπεριφορά του. Κι αυτό είναι μια αλλαγή στο μοτιβο.

---

Αχα την προηγούμενη φορά αυτό ακριβώς του είχα δείξει. Πως δεν συμφωνώ αλλά κάνω το πρώτο βήμα να έχουμε κάποια σχέση γιατί δεν γίνεται να είμαστε έτσι. Μάλλον δεν το κατάλαβε! Θα το ξανακάνω!

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Καταλαβαινω τον θυμο σου ,αλλα ειμαι σιγουρη οτι αυριο ,μεθαύριο θα περάσει ο θυμος σου και πάλι θα εισαι εσυ αυτη που θα στεναχωριεσαι για ολο αυτο και κανένας άλλος..
Αρα μηπως πρεπει να επικεντρωθεις στο πως θα δουλεψεις σε αυτο το κομματι και να αφησεις λιγο στην άκρη τις σχέσεις με εκείνους ?

Παντως εδω μου περιγραφεις δυο τελειως αντίθετους χαρακτηρες ...απο την μία,μια γυναίκα δυναμικη και απο την αλλη μια γυναικα υποταγμενη στα τερτιπια του πατερα σου.....ποσα ποια κουβαλουσε αυτος ο ανθρωπος ...αλλαξε λες πολλα η μαμα σου αλλα συνεχιζει να ειναι ετσι οπως ειναι .....
Ξερω ομως γιατι αντεδρασε ετσι, αλλωστε μας ειπες πανω κατω τι εχει περασει και πως κατεληξαν να ειναι μαζι...

Μηπως ομως το γεγονος οτι η μαμα σου ανεχτηκε αυτη την συμπεριφορα του θελοντας να καλυψει τις δικες τις επιλογες δεν αφορα εσενα?
Δηλαδη το λαθος που εκανε εκεινη το περναει τωρα και σε εσας και ζηταει κατανοηση ?
Μηπως αυτο να της πεις?Εκτος και αν της το ειπες ...
Για να τα έχει καλά με τον πατέρα σου να θυσιάσει αλλη μια σχέση ακομα στην ζωη της και αυτη να ειναιαυτη την φορα με την κόρη της?

---

Κάθε φορά αυτό γίνεται. Θυμώνω και μετά στεναχωριέμαι. Λογω ευαισθησίας. Πώς θα μπορούσα να το καταπολεμήσω αυτό; Τη μια ζεστη την άλλη κρύο .. εγώ δεν πιστεύω να σου πω την αλήθεια πως άλλαξε τόσα πολλά... Θα μπορούσε περισσότερα, αλλά είπαμε...προσδοκίες δικές μου αυτα.
Κατέληξε τσακ μπαμ μαζί του κ μετά δεν μπορούσε να τον χωρίσει. Είτε για εμάς είτε γιατί δεν ήθελε να μείνει μόνη. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι υπερίσχυσε στο μυαλό της τότε. Γιατί πέρασε δύσκολα... Ααα.. αυτό δεν της το είπα Μαριλου... Δεν το είχα σκεφτεί ούτε εγώ ως επιχείρημα. Δηλαδή τον άνθρωπο που επέλεξε εκείνη να παντρευτεί κι ήταν λάθος όπως φαίνεται , τον λουζομαστε τωρα και όλοι οι άλλοι. εεε... Όχι ακριβώς αλλά κατά κάποιον τρόπο της είπα κάτι ανάλογο. Πως πολλά ανέχτηκε κι εκείνη και όλοι στην οικογένεια για χάρη του και πως εγώ δεν θα είμαι μια από αυτους κι εγώ.
Και πάντα μου λέει πως είναι δίπλα μου. Απλώς δεν την νιώθω. Και της το λέω.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Αχα την προηγούμενη φορά αυτό ακριβώς του είχα δείξει. Πως δεν συμφωνώ αλλά κάνω το πρώτο βήμα να έχουμε κάποια σχέση γιατί δεν γίνεται να είμαστε έτσι. Μάλλον δεν το κατάλαβε! Θα το ξανακάνω!

---

Για πόσο?

Ακόμη και εδώ δείχνεις ότι όλο αυτό το κάνεις για να τον αλλάξεις και όχι για να προστατέψεις εσένα. Δεν είναι κακό. Ήμουν και εγώ σε αυτή την φάση, κάποια στιγμή θα δεις ότι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά και θα αρχίσεις να βάζεις όρια τα οποία θα τηρείς.
Εύχομαι πραγματικά να πάνε όλα καλά.

Ναι, αλλά δεν είναι προτιμότερο να δουλέψεις με τον εαυτό σου ώστε να το πάρεις απόφαση και να προσπαθήσεις να μην σε επηρεάζει κάτι ψυχολογικά αντί να προσπαθείς να κάνεις να δουλέψει κάτι που εξαρτάται από άλλους και που βλέπεις ότι δεν αλλάζει; Όσο προσπαθείς να αλλάξεις κάτι, τόσο δεν το αποδέχεσαι ότι δεν αλλάζει, γιατί τρέφεις κάθε φορά και φουντώνεις την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα γίνει κάτι διαφορετικό. Όσο το αφήνεις, άλλα πράγματα σταδιακά καταλαμβάνουν την το μυαλό και την καρδιά σου με τον καιρό και δεν σε επηρεάζει τόσο όλο αυτό.

Είναι σαν να λες ότι μία σχέση δεν δουλεύει, ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματά σου και τον κυνηγάς από πίσω μέχρι να το πάρεις απόφαση ότι όλο αυτό δεν δουλεύει. Πως το ξεπερνάς πιο γρήγορα, κόβοντας κάθε επαφή κι ας σε πονάει, ή επιδιώκοντας συναντήσεις και συζητήσεις; (Δεν λέω να κόψει κάθε επαφή με τους γονείς και να τους ξεγράψει σώνει και καλά, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...)

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Για πόσο?

Ακόμη και εδώ δείχνεις ότι όλο αυτό το κάνεις για να τον αλλάξεις και όχι για να προστατέψεις εσένα. Δεν είναι κακό. Ήμουν και εγώ σε αυτή την φάση, κάποια στιγμή θα δεις ότι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά και θα αρχίσεις να βάζεις όρια τα οποία θα τηρείς.
Εύχομαι πραγματικά να πάνε όλα καλά.

---

Σ ευχαριστώ πολύ για όλα. :)

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Ναι, αλλά δεν είναι προτιμότερο να δουλέψεις με τον εαυτό σου ώστε να το πάρεις απόφαση και να προσπαθήσεις να μην σε επηρεάζει κάτι ψυχολογικά αντί να προσπαθείς να κάνεις να δουλέψει κάτι που εξαρτάται από άλλους και που βλέπεις ότι δεν αλλάζει; Όσο προσπαθείς να αλλάξεις κάτι, τόσο δεν το αποδέχεσαι ότι δεν αλλάζει, γιατί τρέφεις κάθε φορά και φουντώνεις την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα γίνει κάτι διαφορετικό. Όσο το αφήνεις, άλλα πράγματα σταδιακά καταλαμβάνουν την το μυαλό και την καρδιά σου με τον καιρό και δεν σε επηρεάζει τόσο όλο αυτό.

Είναι σαν να λες ότι μία σχέση δεν δουλεύει, ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματά σου και τον κυνηγάς από πίσω μέχρι να το πάρεις απόφαση ότι όλο αυτό δεν δουλεύει. Πως το ξεπερνάς πιο γρήγορα, κόβοντας κάθε επαφή κι ας σε πονάει, ή επιδιώκοντας συναντήσεις και συζητήσεις; (Δεν λέω να κόψει κάθε επαφή με τους γονείς και να τους ξεγράψει σώνει και καλά, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...)

---

Ναι καταλαβαίνω απόλυτα τι θέλεις να πεις. Να αποδεχτώ ουσιαστικά την όλη κατάσταση και πως αυτοί είναι και δεν θ αλλάξουν ο,τι και να κάνω, για να μην τρεφω ελπίδες και να μην απογοητεύομαι ξανά και ξανά για τα ίδια πράγματα...

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Κάθε φορά αυτό γίνεται. Θυμώνω και μετά στεναχωριέμαι. Λογω ευαισθησίας. Πώς θα μπορούσα να το καταπολεμήσω αυτό; Τη μια ζεστη την άλλη κρύο .. εγώ δεν πιστεύω να σου πω την αλήθεια πως άλλαξε τόσα πολλά... Θα μπορούσε περισσότερα, αλλά είπαμε...προσδοκίες δικές μου αυτα.
Κατέληξε τσακ μπαμ μαζί του κ μετά δεν μπορούσε να τον χωρίσει. Είτε για εμάς είτε γιατί δεν ήθελε να μείνει μόνη. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι υπερίσχυσε στο μυαλό της τότε. Γιατί πέρασε δύσκολα... Ααα.. αυτό δεν της το είπα Μαριλου... Δεν το είχα σκεφτεί ούτε εγώ ως επιχείρημα. Δηλαδή τον άνθρωπο που επέλεξε εκείνη να παντρευτεί κι ήταν λάθος όπως φαίνεται , τον λουζομαστε τωρα και όλοι οι άλλοι. εεε... Όχι ακριβώς αλλά κατά κάποιον τρόπο της είπα κάτι ανάλογο. Πως πολλά ανέχτηκε κι εκείνη και όλοι στην οικογένεια για χάρη του και πως εγώ δεν θα είμαι μια από αυτους κι εγώ.
Και πάντα μου λέει πως είναι δίπλα μου. Απλώς δεν την νιώθω. Και της το λέω.

---

Εμ αυτο λέω καλό μου ,αφού ειπαμε σε καταλαβαίνω απολυτα ...
Ξερεις πόσες φορες θύμωσα με συμπεριφορές, είπα δεν θα ξανασχοληθω αλλο γιατι κουράστηκα και στο τέλος τι εγινε?
Παλι εγω βασσανιζομουν...
Τωρα μόνο με κάποιον ειδικό αυτό το ξεπερνάς...... μονο αυτοι ξερουν κατι παραπάνω και παλι δεν ειναι απόλυτο ...ποσο να αλλάξει ενας χαρακτήρας ανθρώπου ,πως απο ενα ευαίσθητο παιδί να σε κάνει τελειως αναίσθητο....μονο τροπους μπορεί να σου δείξει να το διαχειριζεσαι και να τα περνας οσο πιο ανώδυνα γινεται.....

Μονο μια περίοδο της ζωής μου άλλαξα κάπως και οχι οτι έγινα αναίσθητη ,απλα ειπα οτι πλεον θα πολεμάω για ανθρώπους που πραγματικά αγαπάω και νοιάζομαι..
Οταν περασα το χοντρο θεμα με την υγεια μου...τοτε ερχεσαι και αναθεωρεις πολλα και βλεπεις τελικά τι βλακας ήσουν στην κυριολεξία που ασχοληθηκες με κάποιους ..

Δεν στο ευχομαι ομως αυτο...ουτε στο χειρότερο εχθρο που λένε ...
Γι αυτο βρες τρόπο άμεσα όμως ,όσο το αφήνεις μεγαλώνει !

Να της το πεις ...πλέον νομιζω πως αυτό μπορει κρύβεται πισω απο αυτη την συμπεριφορα ..προσπαθώ και εγώ να καταλάβω "να δικαιολογήσω " πάλι ...όπως θες πες το...

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Εμ αυτο λέω καλό μου ,αφού ειπαμε σε καταλαβαίνω απολυτα ...
Ξερεις πόσες φορες θύμωσα με συμπεριφορές, είπα δεν θα ξανασχοληθω αλλο γιατι κουράστηκα και στο τέλος τι εγινε?
Παλι εγω βασσανιζομουν...
Τωρα μόνο με κάποιον ειδικό αυτό το ξεπερνάς...... μονο αυτοι ξερουν κατι παραπάνω και παλι δεν ειναι απόλυτο ...ποσο να αλλάξει ενας χαρακτήρας ανθρώπου ,πως απο ενα ευαίσθητο παιδί να σε κάνει τελειως αναίσθητο....μονο τροπους μπορεί να σου δείξει να το διαχειριζεσαι και να τα περνας οσο πιο ανώδυνα γινεται.....

Μονο μια περίοδο της ζωής μου άλλαξα κάπως και οχι οτι έγινα αναίσθητη ,απλα ειπα οτι πλεον θα πολεμάω για ανθρώπους που πραγματικά αγαπάω και νοιάζομαι..
Οταν περασα το χοντρο θεμα με την υγεια μου...τοτε ερχεσαι και αναθεωρεις πολλα και βλεπεις τελικά τι βλακας ήσουν στην κυριολεξία που ασχοληθηκες με κάποιους ..

Δεν στο ευχομαι ομως αυτο...ουτε στο χειρότερο εχθρο που λένε ...
Γι αυτο βρες τρόπο άμεσα όμως ,όσο το αφήνεις μεγαλώνει !

Να της το πεις ...πλέον νομιζω πως αυτό μπορει κρύβεται πισω απο αυτη την συμπεριφορα ..προσπαθώ και εγώ να καταλάβω "να δικαιολογήσω " πάλι ...όπως θες πες το...

---

Όταν περνάς δύσκολα με την υγεία σου τότε καταλαβαίνεις την αξία της ζωής και ξεπερνάς άλλες δυσκολίες. Γίνεσαι λίγο πιο Ζαμάν Φου. Μεγάλο σχολείο! Καταλαβαίνουμε ότι καθόμαστε και στεναχωριομαστε, τρώμε το μέσα μας με ανθρώπους και καταστάσεις που δεν αξίζουν. Λογικό είναι...μανούλα είσαι και σαν κι εμένα κι εσύ προσπαθείς να δικαιολογήσεις... :)

Ξέρετε, είναι ένα λάθος που το κάνουμε όλοι, ειδικά με τον τρόπο που μεγαλώνουμε στην Ελλάδα. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα ορίων. Μπερδεύονται οι ρόλοι. Εσύ δεν είσαι ούτε ο ψυχολόγος, ούτε ο σύμβουλος σχέσεων, ούτε ο γονιός των γονιών σου. Όπως σκέφτεσαι και στο ποστ #121. Είναι ως ένα βαθμό καλό να κατανοούμε από που προέρχονται κάποιες συμπεριφορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνονται ανεκτές. Ούτε ότι πρέπει να το υπεραναλύουμε και να επωμιζόμαστε εμείς τα ψυχολογικά ή τα λάθη των άλλων. Είσαι 28, έχεις τη δική σου ζωή να κοιτάξεις. Θέτεις τα όριά σου, κοιτάς τη ζωή σου και δεν ψυχαναγκάζεσαι όλη την ώρα για ή από τις ελλείψεις των άλλων. Πρέπει να θωρακιστείς καλύτερα σε συνεργασία με τον ψυχολόγο από όλα αυτά. Όρια, όρια, όρια. Μαγική λέξη.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

... Έκανε σε πολλά θέματα πίσω το αγόρι μου. Επειδή είναι γονείς μου και πρέπει να έχουμε σχέσεις. Υπηρξαν στιγμές που ένιωθα αμήχανα με γεγονότα που συνέβησαν και είχαμε παρεξηγηθεί κι έλεγα...τώρα πώς θα τους επισκεφθούμε; Δεν νιώθω άνετα...Μ έπαιρνε και πηγαίναμε. Έχει όμως ένα ελάττωμα ή προτέρημα, όπως θέλεις πες το. Θυμάται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Ακόμα και τέσσερα χρόνια πίσω τα θυμάται όλα. Και εννοείται πως θυμώνει με την συμπεριφορά τους. Οι δικοί του γονείς δεν μας δημιούργησαν το παραμικρό θέμα, ούτε μπλέχτηκαν ποτέ στο τι θα κάνουμε και πώς. Ένας άνθρωπος που έχει μάθει να τα κάνει όλα μόνος του και συμφωνα με τα δικά του θέλω μπορεί κάποιος να τον αναγκάσει να κάνει κάτι διαφορετικό; Και μάλιστα πάνω σε κατι τόσο σημαντικό όπως τον γάμο. Δεν είπε ποτέ ότι δεν θα με παντρευτεί. Ήθελε λίγο χρόνο. Κι είναι μικρός, μόνο έναν χρόνο μεγαλύτερος μου. 30 δεν έχει πατήσει.

Λες δηλαδή τελικά μετά από μερικά χρόνια να βγουν σωστοί κι εγώ τόσο λάθος; Αν γίνει κάτι τέτοιο πραγματικά θα είναι πολύ μεγάλη η απογοήτευση για μένα...
Δεν μου λένε ξεκάθαρα...δεν μου παραδέχονται ανοιχτά πως δεν τον θέλουν. Η μαμά μου ποτέ κι ο μπαμπάς μου το παραδέχεται πάνω στα ξεσπάσματα του αλλά δεν μου λέει τον λόγο. Ίσως να είναι πολλοί, συν του γάμου, συν του ότι δεν συμφωνούν σε πολλά, είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, δεν ταιριάζουν. Όλα μαζί.

---

Άμα είναι διαφορετικοί χαρακτήρες (ο άντρας σου κι οι γονείς σου, ιδίως ο μπαμπάς σου) τότε δεν κάνει να μένετε κοντά ούτε να υπάρχει εξάρτηση και καθημερινή επικοινωνία, νοουμένου ότι αγαπιέστε πραγματικά, κι έτσι λύνονται όλα τα προβλήματα /μεταξύ τους παρεξηγήσεις.

Νοείται ότι κάποιος που σπουδάζει και πριν βρει δουλειά θα εξαρτάται, οικονομικά τουλάχιστον και μάλιστα πλήρως, από τους γονείς του. Οι γάμοι δεν θέλουν πολλές επισημότητες, γίνονται και με πιο απλό τρόπο.

Όταν έλεγα στο "τέλος οι γονείς θα χουν δίκαιο" εννοούσα για σπουδές, επαγγελματικά βήματα αλλά και εξεύρεση ετερου ήμιση και οικογενειακή αποκατάσταση κι ασχέτως αν είχαν ή έχουν τα χάλια στο χαρακτήρα και στη συμπεριφορά/ανατροφή προς τα τέκνα τους. Εξ όσων αντελήφθην επί της ουσίας είσαι μέσα στην καθοδήγηση, στη γραμμή αν θες που σου χάραξαν και στο προκείμενο θέμα κατάλαβα πως τουλάχιστον εξαρχής δεν απέρριψαν τον φίλο σου ως τον άντρα σου, μάλλον οι διαφορές τους μαζί του έχουν ως πυρήνα άλλα θέματα. Θα ταν δε ενδιαφέρον να μας έλεγες πως βλέπει αυτός το θέμα γάμος, διότι ο άντρας που θέλει να παντρευτεί κάποιαν κι ιδίως αμα είναι χρόνια μαζί ή/και συγκατοικούν, έστω εμμέσως πλην σαφώς της ρίχνει σποντες, πάει την κουβέντα κατα κει και λοιπά συναφή.

Ως προς δε τα ψυχολογικά που περιέγραψες αυτά δεν έχουν τη ρίζα τους πουθενά αλλού παρά μόνο στην παιδική και νεανική σου ηλικία με γενεσιουργά αίτια μέσα στο σπίτι ή/και κατ επέκτασιν στον τότε κοινωνικό περίγυρο και σχολείο. Αλλά ακόμα κι αν τα ψυχολογικά τα φορτώθηκες κυρίως μέσα απ το σπίτι δεν παυει να ισχύει αυτό που υποστηρίζω για τους γονείς. Όμως ασχέτως αν θέλουν να μας βλέπουν να σταδιοδρομούμε στη ζωη και μας δίνουν κατευθύνσεις που να κινηθούμε ή /και μας πιέζουν προς συγκεκιρμένες κατευθύνσεις, δεν σημαίνει ότι κατέχουν τον τρόπο να μας κάνουν να τα πετύχουμε, ίσως κι η συμπεριφορά τους να μην είναι καθόλου υποβοηθητική διότι μπορεί κι αυτοί να φορτωμένοι με προβλήματα και νοοτροπίες ή και να μην κατέχουν το αντικείμενο σ αυτο που μας προτρέπυν να κάνουμε στη ζωή μας.

Ότι χρειαστείς είναι εδώ τώρα πλέον που άνοιξαν και τα μηνύματά σου ....

Θωρακισε τον ευατο σου τίποτε άλλο και όλα τα άλλα θα πάρουν τον δρόμο τους

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Ξέρετε, είναι ένα λάθος που το κάνουμε όλοι, ειδικά με τον τρόπο που μεγαλώνουμε στην Ελλάδα. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα ορίων. Μπερδεύονται οι ρόλοι. Εσύ δεν είσαι ούτε ο ψυχολόγος, ούτε ο σύμβουλος σχέσεων, ούτε ο γονιός των γονιών σου. Όπως σκέφτεσαι και στο ποστ #121. Είναι ως ένα βαθμό καλό να κατανοούμε από που προέρχονται κάποιες συμπεριφορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνονται ανεκτές. Ούτε ότι πρέπει να το υπεραναλύουμε και να επωμιζόμαστε εμείς τα ψυχολογικά ή τα λάθη των άλλων. Είσαι 28, έχεις τη δική σου ζωή να κοιτάξεις. Θέτεις τα όριά σου, κοιτάς τη ζωή σου και δεν ψυχαναγκάζεσαι όλη την ώρα για ή από τις ελλείψεις των άλλων. Πρέπει να θωρακιστείς καλύτερα σε συνεργασία με τον ψυχολόγο από όλα αυτά. Όρια, όρια, όρια. Μαγική λέξη.

---

Καλημέρα
Πραγματικά ισχύει αυτό που λες στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό όλα είναι πολύ πιο απλά. Οι γονείς "διώχνουν" ουσιαστικά τα παιδιά τους από τα 18 από το σπίτι για να απογαλακτιστουν και να σταθούν στα πόδια τους. Δεν ξέρω γιατί η ελληνική κοινωνία λειτουργεί έτσι. Όπως και να έχει δεν βοηθάει ούτε τους νέους, ούτε τους γονείς.
Ναι καταλαβαίνω τι εννοείς. Πρέπει να βάλω στην άκρη τις ευαισθησίες μου και το να προσπαθώ να διορθώσω τους πάντες και να δω την ζωή μου. Ως το σημείο που δεν μ επηρεάζουν και δεν επεμβαίνουν στην ζωή μου όλα θα είναι καλά.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Άμα είναι διαφορετικοί χαρακτήρες (ο άντρας σου κι οι γονείς σου, ιδίως ο μπαμπάς σου) τότε δεν κάνει να μένετε κοντά ούτε να υπάρχει εξάρτηση και καθημερινή επικοινωνία, νοουμένου ότι αγαπιέστε πραγματικά, κι έτσι λύνονται όλα τα προβλήματα /μεταξύ τους παρεξηγήσεις.

Νοείται ότι κάποιος που σπουδάζει και πριν βρει δουλειά θα εξαρτάται, οικονομικά τουλάχιστον και μάλιστα πλήρως, από τους γονείς του. Οι γάμοι δεν θέλουν πολλές επισημότητες, γίνονται και με πιο απλό τρόπο.

Όταν έλεγα στο "τέλος οι γονείς θα χουν δίκαιο" εννοούσα για σπουδές, επαγγελματικά βήματα αλλά και εξεύρεση ετερου ήμιση και οικογενειακή αποκατάσταση κι ασχέτως αν είχαν ή έχουν τα χάλια στο χαρακτήρα και στη συμπεριφορά/ανατροφή προς τα τέκνα τους. Εξ όσων αντελήφθην επί της ουσίας είσαι μέσα στην καθοδήγηση, στη γραμμή αν θες που σου χάραξαν και στο προκείμενο θέμα κατάλαβα πως τουλάχιστον εξαρχής δεν απέρριψαν τον φίλο σου ως τον άντρα σου, μάλλον οι διαφορές τους μαζί του έχουν ως πυρήνα άλλα θέματα. Θα ταν δε ενδιαφέρον να μας έλεγες πως βλέπει αυτός το θέμα γάμος, διότι ο άντρας που θέλει να παντρευτεί κάποιαν κι ιδίως αμα είναι χρόνια μαζί ή/και συγκατοικούν, έστω εμμέσως πλην σαφώς της ρίχνει σποντες, πάει την κουβέντα κατα κει και λοιπά συναφή.

Ως προς δε τα ψυχολογικά που περιέγραψες αυτά δεν έχουν τη ρίζα τους πουθενά αλλού παρά μόνο στην παιδική και νεανική σου ηλικία με γενεσιουργά αίτια μέσα στο σπίτι ή/και κατ επέκτασιν στον τότε κοινωνικό περίγυρο και σχολείο. Αλλά ακόμα κι αν τα ψυχολογικά τα φορτώθηκες κυρίως μέσα απ το σπίτι δεν παυει να ισχύει αυτό που υποστηρίζω για τους γονείς. Όμως ασχέτως αν θέλουν να μας βλέπουν να σταδιοδρομούμε στη ζωη και μας δίνουν κατευθύνσεις που να κινηθούμε ή /και μας πιέζουν προς συγκεκιρμένες κατευθύνσεις, δεν σημαίνει ότι κατέχουν τον τρόπο να μας κάνουν να τα πετύχουμε, ίσως κι η συμπεριφορά τους να μην είναι καθόλου υποβοηθητική διότι μπορεί κι αυτοί να φορτωμένοι με προβλήματα και νοοτροπίες ή και να μην κατέχουν το αντικείμενο σ αυτο που μας προτρέπυν να κάνουμε στη ζωή μας.

---

Δυστυχώς είναι ο ένας η ανατολή και ο άλλος ο δυση. Δεν υπάρχει καμια επικοινωνία. Εντελώς άλλοι άνθρωποι. Ευτυχως μένουμε μακριά ναι, και καθημερινή επικοινωνία έχω μόνο εγώ. Μην φανταστείς όμως κάτι σημαντικό, τα τυπικά καθημερινά. Αυτοί θα μιλήσουν τηλεφωνικά στις γιορτές για ένα χρόνια πολλά κι ένα τι κανεις. Ως εκεί πλέον.

Λοιπόν ναι οι γονείς μου με κατεύθυναν σωστα όσον αφορά τις σπουδές κτλ, μου βρήκαν και δουλειά. Το θέμα είναι πως δεν ήξερα χίλια τα εκατο τι ήθελα να σπουδάσω τότε, ειχα κάτι στο μυαλό μου με το οποίο βέβαια δεν συμφωνούσε ο μπαμπάς μου και μαλώναμε... τελικα δεν το επιανα και πήγα στην σχολή που μ επρηζε από την δευτέρα λυκείου. Σε κακό σίγουρα δεν μου βγήκε. Απλώς δεν ήταν ξεκάθαρα η δική μου επιλογή. Αν και τώρα πλέον, μετά από δέκα χρόνια θα ήθελα να σπουδάσω κάτι εντελώς διαφορετικό. Τότε δεν ήμουν τόσο ώριμη ώστε να καταλάβω τι θα ήθελα σίγουρα να κάνω. Ήταν και ο φόβος του να φύγω μακριά...συμβιβάστηκα.
Τωρα πώς βλέπει ο άνδρας μου το θέμα γάμος. Θεωρεί πως είμαστε σαν παντρεμενοι πια όπως κι εγώ. Σε οσους δεν με γνωρίζουν , με συστήνει ως "από δω η γυναίκα μου". Ο γάμος σαν τελετή στην εκκλησία του αρέσει γιατί θέλει να πάρει την ευλογία, δεν μπορεί το γλέντι. Ξέρει πως εγώ το θέλω βέβαια πολύ, οπότε δεν έχει άλλη επιλογή. Εννοείται πως έχουμε μιλήσει για αυτό. Έχουμε ξεκαθαρίσει πού θα γίνει ο γάμος, πώς θα γίνει, τους κουμπάρους , το ότι θα είναι σε κλειστό κύκλο (ο μπαμπάς μου θα έχει θέμα), εδώ έχουμε συμφωνήσει μέχρι και τα ονόματα των παιδιών μας. Ξέρει τι περίπου μονοπετρο μου αρέσει για να μου πάρει , ξέρω ποια ρολόγια του αρέσουν.. Για αυτόν είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει αλλά η όλη διαδικασία τον χαλάει. Επίσης αγχώνεται με μένα μην με ζορισουν οι οικογένειες με τα του γάμου και τις ετοιμασίες και δεν μπορώ να τους σιχτιρισω. Κάτι τέτοιο του εξηγώ πως δεν θα γίνει. Πιστεύω πιο εύκολα θα μ έπαιρνε να πάμε οι δύο μας χωρίς κανέναν να παντρευτούμε, αλλά δεν γίνεται. Και για μένα θα ήταν βέβαια πιο εύκολο αυτό. Εδώ αστειευομενος λέει πως ο μπαμπάς μου έβλεπε μπροστά όταν έλεγε να παντρευτούμε και πως θα γινόταν ο γάμος μέσα στον κορωνοιο και δεν θα ερχόταν ανθρωπος. Ή πολύ συχνά λέει να κάνουμε το μυστήριο στην εκκλησία κανονικά κι έπειτα στο γλέντι να παρουσιάσουμε ένα βίντεο που να λέει πως οι νεόνυμφοι φεύγουν ταξίδι του μέλιτος. Εγώ όμως δεν συμφωνώ...οπότε.... Κι έπειτα ειναι και οι λόγοι που σου ανέφερα πιο πάνω στο προηγούμενο ποστ. Δηλαδή δεν χωράει αμφιβολία στο ότι θα παντρευτούμε. Θα γίνει. Μελλοντικά σχέδια υπάρχουν πολλά και μιλάμε καθημερινά για αυτα. Και δεν τα συζητάμε μόνο οι δύο μας. Τυχαίνει να τα συζητάμε και με φίλους μας. Αν δεν ήταν σίγουρος ή αν είχε στο μυαλό του να χωρίσουμε δεν θα έμπαινε σε αυτήν την διαδικασία νομίζω.