Φοβάμαι να αντικρίσω την πραγματικότητα
Printable View
Φοβάμαι να αντικρίσω την πραγματικότητα
Μα κι η ψυχίατρος περιμένει να αρπάξει το 30ευρω που δεν έχω.
Κάνε μια γύρα στο φόρουμ να δεις πόσα άτομα είναι στην δική σου θέση .Quote:
Originally Posted by tzimani
Πόσοι φροντίζουν τους δικούς τους μέρα νύχτα χωρίς να μπορούν να εργαστούν .
Και αυτοί είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης ,ψυχολογικής και σωματικής ..
Το παλεύουν όμως ,δεν τα παρατάνε .
Είναι λογικό να πέφτεις κάποιες φορές αλλά το θέμα είναι να μάθεις να σηκώνεσαι .
Να είσαι σίγουρος ότι κάθε φορά που θα σηκώνεσαι θα είσαι ακόμα πιο δυνατός ,όπως ειναι τόσος και τόσος κόσμος που έχει αναλάβει την φροντίδα ακόμα και πιο βαριών καταστάσεων ..
Δεν υπάρχει φοβάμαι ,υπάρχει δεν θέλω να δω την πραγματικότητα .
Όταν καταφέρεις και νικήσεις τον πανικό σου και αποδεχτείς την κατάσταση σας στην πραγματική του διάσταση ,θα δεις ότι τον πραγματικό σου φόβο τον ζεις,είσαι μέσα σε αυτόν και είναι ο Πανίκος σου
Τον πανικό σου φοβάσαι να το ξέρεις ,αν τον αντιμετωπίσεις όλα θα είναι καλύτερα !!
Και μην μου πεις ότι ο θάνατος ειναι ο φόβος σου ,γιατί ο θάνατος είναι συνέπεια του πανικου σου να το ξέρεις ...
Δεν φοβάμαι μόνο τον πανικό μου. Φοβάμαι τον εαυτό. Την αδυναμία που είχα τόσα χρόνια να αντιληφθώ καταστάσεις και να κάνω κάτι ώστε να τις προλάβω. Ζούσα σε έναν κόσμο όπου νόμιζα ότι όλα θα βολεύονται πάντα από άλλους.
Τώρα έχω έναν σωρό προβληματισμούς. Τι να αρχίσω να γράφω τώρα. Είναι πολλά δεν μαζεύονται. Σήμερα ήταν ίσως η πιο δυσκολη μέρα της ζωής μου. Και ξέρω θα έρθουν κι άλλες γιατί εγώ σαν ηλίθιος τις προκάλεσα. Εντάξει ίσως όχι μόνο εγώ, έπαιξε ρόλο και η νοοτροπία λίγο των δικών μου αλλά κι εγώ από μια ηλικία και μετά έπρεπε να έχω αναλάβει τις ευθύνες μου. Δεν έπρεπε να φτάσει το πράγμα εδώ. Είχα και έχω τις δυνατότητες να το κάνω. Γιατί δεν το έκανα νωρίτερα? Έτσι ο χρόνος πέρασε και να που είμαστε τώρα εδώ σε αυτό το σταυροδρόμι.
Δεν έχω ζήσει πιο δυσκολη κατάσταση και ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα την φέρω σε πέρας ομαλά.
Με ψυχραιμία και ηρεμία όχι μόνο θα τα βγάλεις πέρα αλλά θα έρθει η μέρα που θα απορείς με τον ίδιο σου τον εαυτό !Quote:
Originally Posted by tzimani
Τόσα χρόνια λες είσαι αδύναμος και απ' ότι κατάλαβα κάποιος άλλος ήταν πριν από εσένα για εσένα ώστε να μην έρθεις αντιμέτωπος με κάποια πράγματα τα οποία θα σε βοηθούσαν να επομιστεις περισσότερες ευθύνες ώστε να μπορείς πλέον να αναλάβεις οχι μόνο τις ευθύνες της ιδιας σου της ζωής αλλά πλέον και των δικών σου..
Καλώς ή κακός όσο μεγαλώνουν οι γονείς μας οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Έρχεται η στιγμή που εμείς πρέπει να είμαστε οι δυνατοί και να τους προστατευουμε και το κυριότερο να τους δώσουμε την βοήθεια που χρειάζονται .
Οι προβληματισμοί είναι για να τους μοιραζόμαστε .Όταν μοιράζεσαι το οτιδήποτε αυτό παύει να σε βαραίνει ...όλα μοιράζονται και τότε να είσαι σίγουρος ότι βρίσκονται καλύτερες και σωστότερες λύσεις .
Άσε σε παρακαλώ πολύ το τι έγινε μέχρι σήμερα..
Αν υπήρξαν λαθοι ,ανευθυνότητα και οτιδήποτε άλλο που ο λογισμός τους μόνο πανικό και τύψεις σου δημιουργούν,άστα για λίγο στην άκρη ...
Δεν είναι ώρα για τέτοια και νομίζω ότι το καταλαβαίνεις ,γιατί όταν δεν σε κυριεύει αυτός ο αναθεματισμενος πανικός σκέφτεσαι λογικά και ήρεμα .
Μα πώς μπορώ να είμαι ήρεμος με το τόσο βάρος πάνω μου? Βρίσκω στιγμές που ηρεμώ αλλά τι να λέει??? Οι τύψεις μου θα με κυνηγάνε μια ζωή. Οι άνθρωποι που με γέννησαν δεν είδαν τίποτα από μένα. Ότι και να πω. Όσο και να κλάψω ποτέ δεν θα εξιλεωθω. Και ξέρεις κάτι? Δεν μου αξίζει.
Άκουσε με ...φυσικά δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο...Quote:
Originally Posted by tzimani
Σε κανένα γιο δεν αξίζει κάτι τέτοιο που παρ όλο οι γονείς του είναι σε αυτή τη κατάσταση είναι εκεί ,δίπλα τους και τους περιποιείται με όποιο τρόπο μπορεί ..
Νομίζω ότι αξίζει κάτι καλύτερο και θα του έρθει απλά χρειάζεται λίγο υπομονή ακόμα !
Άλλωστε υπάρχει κάποιος σε αυτή την ζωή που ορίζει τι μας αξίζει και τι όχι?
Ξέρεις πόσοι εκεί έξω αυτή την στιγμή ματώνουν στην κυριολεξία για να τα βγάλουν πέρα ?
Εσύ τι λες σε αυτούς αξίζει ?Γιατί τι έκαναν ?
Εγώ πάντως αν καταλάβαινα ότι ο γιος μου παρ όλο την αδυναμία του ,το ζόρι του είναι δίπλα μου ,μου ετοιμάζει το φαγητό μου ,με βοηθάει να φάω και γενικά με περιποιείται όπως μπορεί θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη και ας μην τα κάνει όλα όπως πρέπει.
Μόνο και μόνο επειδή το παλεύει με νύχια και με δόντια θα ήμουν πολύ περηφανη που γέννησα ένα τέτοιο παιδί και όχι κάποιο που στην πρώτη δυσκολία θα με είχε παρατήσει στο έλεος μου ...
Νομίζω ότι έκανε κάτι πολύ καλό ,άσχετα που σε μερικά σημεία έπρεπε να σε "εξοπλίσει" περισσότερο.
Κάθε φορά που θα τον βλέπω να κλαιει θα είναι όχι γιατί δεν τα καταφέρνει αλλά γιατί θέλει να μου προσφέρει ακόμα πιο πολλά άλλα δεν έχει βρει τον τρόπο ακόμα ..
Είμαι σίγουρη όμως ότι τον ψάχνει και απογοητεύεται για αυτό αντιδρά έτσι ...
Δεν θα μου αρέσει όμως αυτό να το ξέρεις ....
Συνήθως οι μανουλες δεν θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους σε τέτοια κατάσταση γιατί ξέρουν πως είναι εκείνες υπεύθυνες που έφτασαν σε αυτό το σημείο...
Σε πληροφορώ ότι αν ήταν στο χέρι της να σε απαλλάξει από όλο αυτό αυτή την στιγμή θα το έκανε με κάθε τρόπο ..δεν μπορεί όμως ...
Εσύ όμως είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τις αποδείξεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις ..θα ζοριστεις αλλά θα τον βρεις το τρόπο...
Πες.μου κάτι άλλο είσαι μόνος σου σε όλο αυτό?
Κάποια άλλη βοήθεια δεν έχεις ?
Άλλα αδέλφια δικά σου ,κάποιους συγγενείς που μπορούν να βοηθάνε περιστασιακά .
Κάποιος τελοσπαντων που μπορεί να σου δίνει έστω δύναμη σε όλο αυτό ...
Ευχαριστώ για την απάντηση σου.
Τώρα προσπαθώ και κάνω ότι μπορώ αλλά πριν τρία χρόνια όταν έφυγα για το εξωτερικό δεν έκανα αυτό που έπρεπε. Η μητέρα μου είχε αρχίσει να έχει προβλήματα μνήμης κι εγώ έκανα ότι δεν τα έβλεπα. Και ίσως θα μπορούσαν να έχουν γίνει πολλά για να τη σώσουμε. Κι εγώ δεν έκανα τίποτα. Μόνο μια θεία, η αδερφή της, την έτρεχε στο γιατρό την ώρα που εγώ καλοπερνούσα. Σίγουρα με είχαν πιέσει άλλοι συγγενείς να φύγω αλλά εγώ έπρεπε να είμαι εδώ. Και να τρέχω εγώ για τη μάνα μου.
Σίγουρα από εδώ και πέρα, ακόμα κι αν πέσω κάτω ξερός θα κάνω ότι μπορώ για όλους μας αλλά μέχρι τώρα ήμουν απορροφημένος στον εαυτό μου. Και μέχρι να πεθάνω θα το κουβαλάω τύψεις στην συνείδηση μου. Ενδόμυχα πιστεύω πως λέγοντας το θα αλλάξει κάτι αλλά δεν αλλάζει. Εγώ ήμουν ο καρκίνος αυτής της οικογένειας γιατί μέχρι και τώρα στα 36 μου κάνω τον δύσκολο να αποδεχτω τις ευθύνες μου και κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ και τρώω και αναπνέω αντί να τυραννιεμαι αιώνια για τις αμαρτίες μου.
Δυστυχώς κουβαλάω αυτό τον σταυρό στην πλάτη μου και τον έβαλα μόνος μου. Όπου και να πάω, ότι και να κάνω θα φταίω. Θα φταίω για την νοοτροπία και ανωριμότητα μου. Σίγουρα με τη φύση δεν μπορώ να τα βάλω. Η ηλικία φέρνει και προβλήματα όμως ο περίγυρος πρέπει να είναι stand by. Δυστυχώς το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο. Εγώ που μέχρι χθες χτυπιομουν ότι πρέπει να είναι δυνατοί να με βοηθάνε, όχι οικονομικά, πιο πολύ με την εμπειρία τους έπρεπε να είμαι εγώ ο δυνατός, εγώ ο κουβαλητης. Αλλά είμαι ένας ανίκανος. Σίγουρα κάποιες δυνατότητες έχω, πάντα με θεωρούσαν έξυπνο παιδί αλλά δεν τις χρησιμοποίησα σωστά και προς τα σωστά άτομα και με τον σωστό τρόπο. Το πιστεύεις ότι μέχρι πρόσφατα δεν ήξερα ποια μέρα είχαν γενέθλια οι γονείς μου? Δεν ήξερα ποια μέρα έχουν επέτειο? Αυτοί που δώσανε το αίμα τους για μένα.
Δεν εκτίμησα τίποτα.
Μιλάω με συγγενείς στο τηλέφωνο. Η θεία μου όταν χρειάζεται κρατάει τη μαμά όταν πηγαίνω τον μπαμπά στο νοσοκομείο ή το γιατρό.
Ένας ξεφτίλας αυτό είμαι.
Καλημέρα !
Καταρχήν δεν μου αρέσει να συζητώ με ανθρώπους που χαρακτηρίζουν τον ευατο τους ..Γενικά δεν μου αρέσει αυτό που συνάντησα μόνο εδώ μέσα και όχι στην προσωπικές μου σχέσεις ..
Ανθρώπους που είτε φοράνε μια ταμπέλα στον άλλον έτοιμοι να τον "σταυρώσουν"στην κυριολεξία αρκούμενοι σε λίγα μόνο ποστ του ..
Αλλά και ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από μόνοι τους απαγορεύοντας στην ουσία εμένα και τον κάθε ένα εδώ μέσα να έχει μια προσωπική άποψη (όσο μπορείς βέβαια κάτω από τέτοιες συνθήκες )για τον συνομιλητή του.
Έτσι με υποτιμάς φίλε μου ...Έχω κρίση οπότε άσε εμένα να σου πω τι είσαι και πίστεψέ με αν κάτι δεν μου αρέσει το λέω χύμα δεν έχω τέτοια θέματα, αρκεί όμως αυτή η άποψη να είναι δική μου και όχι δική σου ή του κάθε ένα ....
Τώρα πεσμου πραγματικά τι σε κάνει να νιώθεις έτσι..
Το γεγονός ότι από εδώ και πέρα θα πρέπει να φροντίζεις τους γονείς σου και όχι μόνο τον ευατο σου ?
Ότι δεν μπορείς να διαχειριστής τα θέματα υγείας όχι γιατι είσαι ανίκανος όπως λες αλλά γιατί δεν γνωρίζεις τον τρόπο?
Ότι θα πρέπει να μην δουλεύεις ?
Σε φοβίζει η αρρώστια τους?
Θέλεις να τα δεις ένα ένα μήπως και μπορείς με την σειρά να βρίσκεις λύσεις και να φεύγει στην κυριολεξία από πάνω σου όλο αυτό το βάρος ?
Πεσμας λιγάκι την καθημερινότητα σου πως έχει ως σήμερα και νομίζω θα συνεχίσει να είναι από εδώ και πέρα ...
Άσε σε παρακαλώ πολύ το τι έκανες ,το γιατί έφυγες και πολλά άλλα..
Ότι έγινε έγινε,δεν μπορείς να το αλλάξεις .
Όταν κάτι που έγινε και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε είτε το θάβουμε τόσο βαθιά που δεν θα έχει ποτέ την δύναμη να βγει στην επιφάνεια είτε το αποδεχόμαστε το κάνουμε δικό μας και προσπαθούμε να πορευτούμε μαζί με αυτό,αλλά δίχως να μας προκαλεί εμπόδια ..
Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε τόσο δυνατοί ώστε να διώχνουμε τελείως κάποια πράγματα από πάνω μας .Ίσως γιατί αναγνωρίζουμε ότι είναι δικά μας ,ότι έχουμε μερίδιο ευθύνης και για αυτό τα αποδεχόμαστε ,είτε αυτά είναι καλά είτε άσχημα και συνεχίζουμε παρέα τους ...
Οπότε λοιπόν είτε θάβεις παρελθόν σου είτε το αποδέχεσαι και κρατάς μόνο τα καλά γιατί σίγουρα υπάρχουν και συνεχίζεις με αυτά ...
Για εμένα πιστεύω και για όποιον άλλον θέλει να συνομιλησει μαζί σου δεν ισχύουν αυτά που λες ..
Εγώ θα σου πω ότι βλέπω αυτή την στιγμή ,έναν άνθρωπο που ένα γεγονός του έχει φέρει Τούμπα την οποία ζωή του μέχρι τώρα και στην κυριολεξία έχει χάσει τα αυγά και τα πασχαλια ..
Δεν χαρακτηρίζουμε λοιπόν ποτέ μα ποτέ ένα τέτοιο άνθρωπο ..
Έλα πες μας πραγματικά τι είναι αυτό που σε πανοκοβαλει..ένα ένα όμως ναι?
Αφού δεν θες να πας σε κάποιο ψυχολόγο που για εμένα θα ήταν το ιδανικότερο και θα σου έδινε μεγάλη ώθησει σε όλο αυτό μπορείς να πεις εδώ το οτιδήποτε ..
Δεν μπορεί τόσες ψυχές είμαστε ..κάτι από τον καθένα που θέλει να σε βοηθήσει σε όλο αυτό να κρατήσεις νομίζω θα τα πας περίφημα να το ξέρεις !
Καλημέρα,
Γύρισες στην Ελλάδα επειδή έπαθες κρίση πανικού;
Αυτό ήταν; Μήπως τα παράτησες πολύ εύκολα;
Εγώ από αυτά που γράφεις πιστεύω πως πρέπει να αφιερώσεις χρόνο στην εξέλιξη του εαυτού σου.
Δηλαδή όταν λες ότι είσαι 36 και άνεργος, πως να βοηθήσεις τον πατέρα σου; Για να βοηθήσεις κάποιον πρέπει να τα έχεις καλά με 'σένα πρώτα.
"Αν πάθουν κάτι οι δικοί μου τι θα απογίνω? Κανείς δεν με καταλαβαίνει." Δεν χρειάζεται να σε καταλάβει η μαμά και ο μπαμπάς στα 36, είμαστε μόνοι σε αυτό το σύντομο ταξίδι - ζωή. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μάθεις να είσαι ανεξάρτητος όσο δύσκολο κ αν ακούγεται. Μπορεί να ακούγομαι σκληρός αλλά έχω περάσει κ εγώ από παρόμοιο στάδιο στην ζωή μου.
Η συμβουλή μου είναι η εξής:
1. Πάρε χαρτί και μολύβι και κάνε μια ανάλυση της προσωπικότητας σου.
2. Απάντα στο "Τι μου αρέσει να κάνω σε αυτή την ζωή, πώς μπορώ να φτάσω εκεί;" και κάνε ένα πλάνο.
3. Ανάλυσε τις φοβίες σου. Τι σε τρομάζει σε μια δουλειά; Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να γίνει;
4. Μίλα ωραία στον εαυτό σου. «Τεμπέλης, γεμάτος ανασφάλειες, φοβίες, δεν έχω υποστήριξη προβλήματα» κλπ κλπ αυτή είναι η εικόνα που δείχνεις στον εαυτό σου και προς τα έξω, κ καλά κάνεις και ζητάς βοήθεια, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι πρέπει να αλλάξεις κάποια πράγματα.
5. Σταμάτα να εξαρτάσαι από άλλους. Φύγε, ζήσε μόνος κ πάρε την ζωή στα χέρια σου. Είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. Τι θα γίνει στην τελική; Μην φοβάσαι. Δεν είναι οι άλλοι καλύτεροι από εσένα.
6. ΒΡΕΣ ΦΙΛΟΥΣ. Οι έρευνες έχουν δείξει και συνεχίζουν να δείχνουν πώς η μοναξιά επηρεάζει τον οργανισμό σου αρνητικά.
Μπορώ να συνεχίσω αλλά φτάνει με αυτά. Νομίζω ότι έχεις δουλειά να κάνεις :)
Τέλος, μην φοβάσαι τίποτα(εκτός τις αρκούδες) και μην παίρνεις τα πράγματα τόσο σοβαρά αφού ξέρεις ότι η ζωή κάποια στιγμή τελειώνει. Βγες έξω, ζήσε, δοκίμασε καινούργια πράγματα.
https://www.youtube.com/watch?v=r-oN...ivationMadness Νομίζω αυτό μπορεί να βοηθήσει ;)
Όλα θα πάνε καλά, να είσαι δυνατός!
Νιώθω έτσι γιατί μεγάλωσα αλλά απέτυχα να αναλάβω τις ευθύνες μου όταν έπρεπε. Τώρα είμαι μόνος μου απέναντι σε πολύ σοβαρά προβλήματα. Την μητέρα μου θα την είχαμε προλάβει πρώτου αναπτύξει άνοια. Εγώ θα ήμουν καλύτερα στη ζωή μου και ανεξάρτητος αν είχα δράσει νωρίτερα. Όλα θα ήταν καλύτερα αν είχα πάρει τα πράγματα στα χέρια μου όταν έπρεπε. Και δε μπορώ να πω δεν ήξερα. Είναι σαν να το προκάλεσα.
Η ζωή μου είναι μια ωρολογιακη βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Νιώθω ότι τα χειρότερα με έχουν ήδη βρει.
Έχω πολλές ενοχές