Printable View
Μια απο τις φράσεις μου, που είχα γράψει παλιά είναι \"θέλω να είμαι ο καθρέπτης και οι άλλοι να μπορούν να βλέπουν μέσα του, τον δικό τους ήλιο\".
Κι όμως, με κάποιους ανθρώπους δεν το κατάφερνα.
Σαν να χαλούσα κι εγώ μαζί τους, σαν να με σκιάζαν εκείνοι, ωστε δεν μπορούσα να εκπέμψω κάνένα φως.
Μάλλον δεχόμουν επιρροή,
παρά ασκούσα.
Και το πρόβλημα είναι, οτι δεν ήταν η φωτεινή επιρροή.
Δεν ήθελαν με τίποτα να δουν τον ήλιο τους...Για να δει κάποιος τον ήλιο μέσα του προυποθέτει να μπει βαθιά μέσα του.Quote:
Originally posted by weird
Μια απο τις φράσεις μου, που είχα γράψει παλιά είναι \"θέλω να είμαι ο καθρέπτης και οι άλλοι να μπορούν να βλέπουν μέσα του, τον δικό τους ήλιο\".
Κι όμως, με κάποιους ανθρώπους δεν το κατάφερνα.
Σαν να χαλούσα κι εγώ μαζί τους.
Μερικοί δεν το ρισκάρουν γιατί το βαθύ μέσα δεν περιέχει ποτέ μόνο ήλιους.Δεν είναι διατεθιμένοι να αντιμετωπίσουν μια πιθανή καταιγίδα.....
Η φράση που έγραψες είναι πολύ όμορφη......
Μπορεί να χαλούσες γιατί αντιδρούσε ο εαυτός σου σε ένα επιφανειακό καθρέφτισμα χωρίς ουσία....σε μια άσκοπη προσπάθεια,γιατί για να πάρει κάποιος απόφαση να μπει \'μέσα\'
δεν πείθεται με τίποτα εκτός απ\'τον ίδιο.Είναι απ\'τα πιο μεγάλα ρίσκα...
Εχω γράψει ένα ποίημα πάνω στο ρίσκο, του να μπεί κάποιος βαθιά μέσα...
Αρσι μου, νομίζω οτι άθελά μου, πίεσα ανθρώπους να το κάνουν, έχω ανάγκη να βοηθήσω, καμιά φορά χωρίς να ακούω καλά το όριο του άλλου.
Αυτή μου η ανάγκη είναι που με οδηγεί τελικά στο να τρώω τα μούτρα μου κάτι φορές.
Θα σου γράψω το ποίημα..
Το βαθύ πηγάδι
Φοβάσαι να σκύψεις και να κοιτάξεις…
Στο βαθύ πηγάδι μέσα
Μη τυχόν και δεις κάτι
Που δεν θ’ αναγνωρίσεις
Μα, τόσο δικό σου θα ‘ναι.
Μη τυχόν σιωπήσεις και αφεθείς
Στην απουσία κάθε ήχου
Σε μια μικρή,
Λεπτή στιγμούλα,
Σε μια πρωτόγνωρη επαφή.
Φοβάσαι μην συναντήσεις
Μιαν εικόνα να τρεμοπαίζει
Και συνάμα να σου γνέφει
Να πας όλο και πιο κοντά…
Ίσως το χέρι αν απλώσεις
Και το κορμί λίγο τεντώσεις,
Μα,
πως θα κρατηθείς μετά;
Πως θα αντέξεις
να μην πέσεις…
Μέσα
Στο βαθύ πηγάδι
Να μην γευτείς έστω για λίγο,
Το δροσερό του το νερό;
Ίσα να πάρεις μιαν ανάσα,
Ίσα να νιώσεις
Να ακουμπήσεις
Φευγαλέα να γνωρίσεις
Κι ας χαθείς μετά.
Μα…
Στ’ αλήθεια
Ποτέ δεν έμαθες
Αν θα βυθιστείς
Ή
Αν θ’ αναδυθείς
Παρά μόνο υπέθεσες
Με την σκοτεινή δύναμη του φόβου σου..
Αυτό
Που από όλα πιο πολύ δεν άντεχες:
Την πτώση,
Το τέλος,
Το χωρίς επιστροφή.
Αρσι σ ευχαριστώ πραγματικά.
Που με ακούς και που μου δείχνεις, που με νιώθεις.
καλό σου βράδυ :)
Εξαιρετικό.
Το διάβασα εντομεταξύ συγχρόνως ακούγοντας τη μουσική από \'το πιάνο\'.
Δε μπορώ να σου περιγράψω τι όμορφα νιώθω.Ένα εσωτερικό ταξίδι.....
Εκτός που μου αρέσει το έχω νιώσει κιόλας....
Για μένα είναι μαγεία το μέσα,όσο φόβο κ πόνο κ.λ.π. κ αν πέρασα...δε θα το άλλαζα με τίποτα αυτό το ατέλειωτο ταξίδι....Νομίζω δε θα άξιζε να ζω.
υ.γ.με τον αδερφό μου το εσωτερικό ταξίδι το ονομάζουμε πηγάδι.
Με το που θα μου πει,του πω είμαι στο πηγάδι...καταλαβαίνουμε κατευθείαν με ποια οπτική μιλάμε εκείνη τη στιγμή.Πιστεύω πως υπάρχουν διαφορετικές οπτικές των πραγμάτων,η εσωτερική κ η εξωτερική....
Κ γω σ\'ευχαριστώ weird που μου δίνεις ερεθίσματα σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι....Quote:
Originally posted by weird
Αρσι σ ευχαριστώ πραγματικά.
Που με ακούς και που μου δείχνεις, που με νιώθεις.
καλό σου βράδυ :)
κ για τα όμορφα ποιήματά σου:)
Καληνύχτα:))))
Στο θέμα μίλησα για καθρέφτες,δλδ για ανθρώπους που βλέπουμε μέσα τους διάφορα κομμάτια μας.
Μέσα μας όμως υπάρχει πάντα ένας εσωτερικός καθρέφτης,μόνιμος,σταθερός επιβλητικός.
Έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να βγάζω τη δύναμή μου μέσω της αποδοχής άλλων ανθρώπων κ να νιώθω δυνατή να καταφέρω...το ακατόρθωτο(τρόπος του λέγειν).Είναι η φωνές που ενώνονται με τη δική μου αδύναμη κ φτιάχνουν ένα δυνατό ΜΠΟΡΕΙΣ.
Όταν όμως μείνω μόνη με τον εαυτό μου,ολομόναχη από οποιαδήποτε επιρροή συνειδητοποιώ πόσο πολύ δεν πιστεύω σε μένα.Πόσο λάθος εικόνα έχω για τον εαυτό μου,ριζωμένη βαθιά κ παραλογα.
Είναι παράξενο που μια πίστη ενός άλλου είναι ικανή να με κάνει να βγάλω από μέσα μου τόση δύναμη κ μόνη μου να μη μπορώ.Η δύναμη αυτή είναι δική μου αλλά είναι σα να χρειάζεται μια πίστη που μάλλον δεν έχω για να βγει.
Άραγε όταν δεν υπάρχουν αυτοί οι θετικοί καθρέφτες,όταν δεν υπάρχει κανείς...ποιος είναι εκεί στο βάθος που λέει...δε μπορείς,δεν αξίζεις κ πολλά αρνητικά ακόμα....οι άνθρωποι που με καθρέφτισαν πρώτοι στη ζωή μου κ τότε τους είχα σα Θεούς?κ η εσωτερική \'μονιμότητα\' έγκειται στο γεγονός της μακροχρόνιας ύπαρξής τους?ή στην καταβάθος υποσυνείδητης \'θεοποίησης\' αυτών των ανθρώπων?
Ήθελα κάποτε να κάνω ένα τατουάζ,ένα μικρό ψαράκι κόντρα σε ένα τεράστιο κύμα.Το ψαράκι ήμουν εγώ κ το κύμα όλες οι αντίξοες συνθήκες που προκύπτουν στη ζωή μου απ\'την έλλειψη αγάπης που μπορεί να είχα στη ζωή μου κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μου(κ νομίζω πως είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ κ με τίποτα,σημαδεύει τον άνθρωπο).
Ένα ακόμα ελλειπτικό άτομο όπως είπε μια καλλιτέχνιδα σε μια συνέντευξή της.
Άρσι μου σε νιώθω.
Κι εγω αποκτώ δύναμη και εμπιστοσύνη σε μένα με την αποδοχή, με το θετικό καθρέπτισμα.
Χάνω τη δύναμή μου αρκετές φορές με την αμφισβήτιση των άλλων. Και μάλιστα στιγμές που δεν το περιμένω να μου συμβεί, που νιώθω δυνατή. Μπορεί να καταρρεύσω κιόλας για κάτι που σε κάποιον άλλο να μοιάζει μηδαμινό.
Αλλά βλέπω, πως αυτή η εσωτερική πίστη με τον καιρό, κλονίζεται όλο και λιγότερο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η αμφισβήτιση είτε είναι εσωτερική είτε εξωτερική είναι βλαπτική.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι η καλόπιστη αμφισβήτιση είτε εσωτερική είτε εξωτερική είναι που δεν κλονίζει, αλλά δυναμώνει. Για αρχή, το θετικό καθρέπτισμα στα πραγματικά θετικά μου στοιχεία με βοήθησε να πάρω δύναμη, να πιστέψω σε μένα! Βέβαια και αυτό άργησε να γίνει γιατί ακόμα και το θετικό καθρέπτισμα πολλές φορές δεν το πιστεύω ή με κάνει να νιώθω άβολα:)
Όσο για το που οφείλονται όλα αυτά, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Εκεί, στο μακρινό παρελθόν...Και βλέποντας τις λάθος κρίσεις των θεοποιημένων μας αγαπημένων προσώπων, τις απομυθοποιούμε σιγά σιγά. Γιατί δεν ήταν θεοί. Μπορεί αυτό το σιγά σιγά να είναι με ρυθμούς χελώνας αλλά είναι θεραπευτικό...
Έλλειψη. Μέχρι να βρείς έναν πάτο. Κάτι που θα μπορεί να συγκρατεί μέσα σου, αυτά που γρήγορα αδειάζουν λόγω της έλλειψης αυτού που θα τα συγκρατεί. Όλες οι τρύπες κλείνουν. Και δημιουργείται σταθερότητα στο εσωτερικό έδαφος, ακόμα κι αν το σημάδι της ρωγμής, θα μένει για πάντα εκεί.Quote:
Originally posted by Arsi
Μέσα μας όμως υπάρχει πάντα ένας εσωτερικός καθρέφτης,μόνιμος,σταθερός επιβλητικός.
Έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να βγάζω τη δύναμή μου μέσω της αποδοχής άλλων ανθρώπων κ να νιώθω δυνατή να καταφέρω...το ακατόρθωτο(τρόπος του λέγειν).Είναι η φωνές που ενώνονται με τη δική μου αδύναμη κ φτιάχνουν ένα δυνατό ΜΠΟΡΕΙΣ.
ΜΟυ ακούγεται σαν να χρειάζεσαι κάτι ΕΞΩ απο εσένα, για να σε βλέπεις καθαρά γιατί.....
Όταν όμως μείνω μόνη με τον εαυτό μου,ολομόναχη από οποιαδήποτε επιρροή συνειδητοποιώ πόσο πολύ δεν πιστεύω σε μένα.Πόσο λάθος εικόνα έχω για τον εαυτό μου,ριζωμένη βαθιά κ παραλογα.
Γιατί ο δικός σου ο καθρέπτης, είναι χαλασμένος, έχει πάνω του ρωγμές που αλλοιώνουν την καθαρότητά του...
Είναι παράξενο που μια πίστη ενός άλλου είναι ικανή να με κάνει να βγάλω από μέσα μου τόση δύναμη κ μόνη μου να μη μπορώ.Η δύναμη αυτή είναι δική μου αλλά είναι σα να χρειάζεται μια πίστη που μάλλον δεν έχω για να βγει.
Κάτι που έρχεται απο ΕΞΩ για να μπει στη θέση του εσωτερικού κενού...
Άραγε όταν δεν υπάρχουν αυτοί οι θετικοί καθρέφτες,όταν δεν υπάρχει κανείς... ΚΑΝΕΙΣ.... υπάρχει μέσα σου κάποιος, απλά δεν τον έχεις βρει ακόμα. Δεν έχετε συναντηθεί. Οταν γίνει αυτή η συνάντηση, ο τρόπος που χρησιμοποιείς τους έξω καθρέπτες θα αλλάξει. Δεν θα είναι πια, ένα τεχνητό και απαραίτητο μέλος σου, αλλά κάτι ξέχωρο, που θα μπορείς να το διακρίνεις απο εσένα και να το χρησιμοποιείς όπως θέλεις.
Ήθελα κάποτε να κάνω ένα τατουάζ,ένα μικρό ψαράκι κόντρα σε ένα τεράστιο κύμα.Το ψαράκι ήμουν εγώ κ το κύμα όλες οι αντίξοες συνθήκες που προκύπτουν στη ζωή μου απ\'την έλλειψη αγάπης που μπορεί να είχα στη ζωή μου κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μου(κ νομίζω πως είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ κ με τίποτα,σημαδεύει τον άνθρωπο).
Ενα ερειπωμένο σπίτι, μπορεί να αλλάξει σαν ομορφιά, αν γύρω του φυτρώσουν λογής λογής άνθη. Η εγκατάλειψη θα υπάρχει πάντα μέσα στους τοίχους του, αλλά θα είναι πιο υποφερτή, θα περιτριγυρίζεται απο ομορφιά..
Ένα ακόμα ελλειπτικό άτομο όπως είπε μια καλλιτέχνιδα σε μια συνέντευξή της.
:)
[quote]Originally posted by weird
Quote:
ΚΑΝΕΙΣ.... υπάρχει μέσα σου κάποιος, απλά δεν τον έχεις βρει ακόμα. Δεν έχετε συναντηθεί. Οταν γίνει αυτή η συνάντηση, ο τρόπος που χρησιμοποιείς τους έξω καθρέπτες θα αλλάξει. Δεν θα είναι πια, ένα τεχνητό και απαραίτητο μέλος σου, αλλά κάτι ξέχωρο, που θα μπορείς να το διακρίνεις απο εσένα και να το χρησιμοποιείς όπως θέλεις. [/color]
Αυτό είναι το θέμα!κ το θέμα του θρεντ,πως τον βρίσκεις αυτόν τον κάποιον?Εγώ δεν τον έχω βρει ακόμα.Ή καλύτερα μια τον βρίσκω,μια τον χάνω.....Γι αυτό κ απαραίτητη η έξω βοήθεια μάλλον....
Έλλειψη. Μέχρι να βρείς έναν πάτο. Κάτι που θα μπορεί να συγκρατεί μέσα σου, αυτά που γρήγορα αδειάζουν λόγω της έλλειψης αυτού που θα τα συγκρατεί. Όλες οι τρύπες κλείνουν. Και δημιουργείται σταθερότητα στο εσωτερικό έδαφος, ακόμα κι αν το σημάδι της ρωγμής, θα μένει για πάντα εκεί.
:)
Αυτό είναι καταπληκτικό.Μου άρεσε πολύ,πολύ:)
σκληρο. αλλα ισως αληθινο. παρολα αυτα, ενα ελλειπτικο ατομο μπορει να ειναι ετσι σε μια φαση της ζωης του. δεν χρειαζεται αν δεν θελει να ναι συνεχως ετσι.και να συνεχισει στην υπολοιπη, χρησιμοποιωντας τα βιωματα που τον εκαναν να νιωσει ετσι, σαν οπλα: για να αποκτησει οτι του λειπει. να νιωσει ολοκληρος. ηδη στη μαχη για την αλλαγη αυτη, η ελλειπτικοτητα, ασθενει. παιρνει αλλη μορφη. κ μαλλον παυει να γινεται το κυριως θεμα. με την εναρξη της μαχης το θεμα πια αλλαζει, γινεται η πολυποθυτη ιαση, η αλλαγη. μπαινουν τα ονειρα, οι ελπιδες, οι προσδοκιες. κ η ελλειπτικοτητα ειναι ενα θεμα, οχι ολοκληρο το θεμα...Quote:
Originally posted by weird
Ένα ακόμα ελλειπτικό άτομο όπως είπε μια καλλιτέχνιδα σε μια συνέντευξή της.
Sofia μου,συμφωνώ με όσα λες κ η αλήθεια είναι πως παλιά έχω χρησιμοποιήσει πάμπολες φορές αυτό το βίωμα της έλλειψης σαν δικαιολογία για προχώρημα.Quote:
Originally posted by Sofia
σκληρο. αλλα ισως αληθινο. παρολα αυτα, ενα ελλειπτικο ατομο μπορει να ειναι ετσι σε μια φαση της ζωης του. δεν χρειαζεται αν δεν θελει να ναι συνεχως ετσι.και να συνεχισει στην υπολοιπη, χρησιμοποιωντας τα βιωματα που τον εκαναν να νιωσει ετσι, σαν οπλα: για να αποκτησει οτι του λειπει. να νιωσει ολοκληρος. ηδη στη μαχη για την αλλαγη αυτη, η ελλειπτικοτητα, ασθενει. παιρνει αλλη μορφη. κ μαλλον παυει να γινεται το κυριως θεμα. με την εναρξη της μαχης το θεμα πια αλλαζει, γινεται η πολυποθυτη ιαση, η αλλαγη. μπαινουν τα ονειρα, οι ελπιδες, οι προσδοκιες. κ η ελλειπτικοτητα ειναι ενα θεμα, οχι ολοκληρο το θεμα...Quote:
Originally posted by weird
Ένα ακόμα ελλειπτικό άτομο όπως είπε μια καλλιτέχνιδα σε μια συνέντευξή της.
Πλέον το προσπερνώ αλλά έχω καταλήξει στο ότι όντος μια τέτοια έλλειψη δεν ικανοποιείται ποτέ κ αφήνει τα σημάδια της
στη ζωή μας για πάντα.Δε με ενδιαφέρει η έλλειψη,δε με ενδιαφέρει καθόλου να δικαιολογηθώ μέσω αυτής αλλά προσπαθώ να δω πως μπορεί να ανατραπεί μια αλλοιωμένη εικόνα για τον εαυτό μου.
Κ πιστεύω ότι σε όποιο ποθητό επίπεδο κ αν φτάσουμε με τον εαυτό μας κ τη ζωή μας,πάντα θα υπάρχει κ θα έχει αφήσει τα σημάδια της.Το δεχόμαστε κ προχωράμε φτιάχνοντας όσο καλύτερη μπορούμε τη ζωή μας ,που μπορεί να γίνει πολύ όμορφη κ δημιουργική ακόμα κ μ\'αυτό το κομμάτι κενό.....
Υπάρχουν άλλωστε τόσα πολλά που μπορούμε να γεμίσουμε!ακόμα κ αυτή τη στιγμή που ζούμε τώρα....
μα δεν πιστεύω πώς μπορουν να μην υπάρχουν σημαδια....ουτε στην πληρη ιαση τους. καποια ειναι αδυνατον να μην πονανε. η ενταση ομως, διαφερει. το τί αλλο περα απο αυτα τα σημαδια στη ζωη του καθενα μας κανει τη διαφορα. Αν σκεφτομουν μια ζωγραφια με σκουρα χρωματα, και μια αλλη με τα ιδια σκουρα χρωματα, μα διπλα ή γυρω απο αυτα και αλλα πολλα χρωματα σε διαφορες εντασεις πιο φωτεινες θα ηταν βεβαια δυο διαφορετικες εικονες συνολικα. Με καποιο κοινο σημειο, μα με εντελως διαφορετικο οπτικο αποτελεσμα.
Στην 1η μπορει να εβαζα εναν τιτλο: \"σκοταδι\"
Στην 2η : \"πανδαισια χρωματων\"
Πολυ διαφορετικα...ε?
Συμφωνώ μ\'αυτά που λες.Κ γω το πιστεύω αυτό...μπορεί να λέω κ το ίδιο με άλλα λόγια.....Quote:
Originally posted by Sofia
μα δεν πιστεύω πώς μπορουν να μην υπάρχουν σημαδια....ουτε στην πληρη ιαση τους. καποια ειναι αδυνατον να πονανε. η ενταση ομως, διαφερει. το τί αλλο περα απο αυτα τα σημαδια στη ζωη του καθενα μας κανει τη διαφορα. Αν σκεφτομουν μια ζωγραφια με σκουρα χρωματα, και μια αλλη με τα ιδια σκουρα χρωματα, μα διπλα ή γυρω απο αυτα και αλλα πολλα χρωματα σε διαφορες εντασεις πιο φωτεινες θα ηταν βεβαια δυο διαφορετικες εικονες συνολικα. Με καποιο κοινο σημειο, μα με εντελως διαφορετικο οπτικο αποτελεσμα.
Στην 1η μπορει να εβαζα εναν τιτλο: \"σκοταδι\"
Στην 2η : \"πανδαισια χρωματων\"
Πολυ διαφορετικα...ε?
με τη φράση πως άλλωστε υπάρχουν τόσα που μπορούμε να γεμίσουμε!......
Κ επιπλέον ότι μπορεί να μείνουν τα σημάδια χωρίς καθόλου πόνο απλά σημάδια που σημαδεύουν κάποιες αντιδράσεις στη ζωή μας.Κάτι σαν ουλή από χτύπημα,που δεν πονάει πια....