Printable View
Είπα να κάψω ένα ποίημα-τραγούδι δικό μου.
Θαύματα δεν γίνονται αγάπη μου σου λέω
Δεκέμβρη μήνα σε ζητώ προτού να ρθει το νέο
Και η περσεφόνη σαν θα ρθει ελπίδα για να φέρει
Μα στην καρδιά μου η άνοιξη δεν θα ρθει το ξέρει
Στην αθήνα τη βουβή Του αυγούστου τα φεγγάρια
Κάθομαι και σκέφτομαι μονάχικός τα βράδια
Και αυτο το φθινόπωρο θα φέρει το χειμώνα
Έτσι πέρασαν να δεις όλα αυτά τα χρόνια
Θα κάψω άλλο ένα δικό μου ποίημα-τραγούδι αυτό μ αρέσει πολύ έτσι κι αλλιώς μόνος μου τα γράφω μόνος μου τα ακούω δεν έχει νόημα να τα κρατάω στη συρτάρι. Ελπίζω να σας αρέσει
Πανδώρα
Σε ένα κουτί κλεισμένο του κόσμου οι συμφορές
Στο δόσαν μάτια μου οι θεοί και κάνε ό,τι θες
Όλα τα δώρα σου δώσαν κί όμορφιά και χάρη
Μα εκείνη περιέργεια φωτιά σαν έχει πάρει
Και μία βραδιά και μία βραδιά ανοίγεις το κουτί
Και βγαίνουν στο κόσμο αρρώστιες και λιμί
Και κάτι στο τελος ξέμεινε νομίζω πως το είδα
Φαντάζομαι πως ήτανε του κόσμου η ελπίδα
Σαν τραγωδία δυστυχώς απ τα αρχαία χρόνια
Οι θεοί σαν παίζουνε και εμείς είμαστε πιόνια
Μα ένας μας λυπήθηκε και γλύκανε το πόνο
Τυφλές ελπίδες έβαλε που σβήνουνε στο χρόνο
Θα κάψω ένα περίεργο ποίημα - τραγούδι για τη μέρα της ποίησης
Δεν έχει οξυγόνο
Άδειο δωμάτιο μόνο μνήμες
Είναι ότι απέμεινε από κείνες
Της μικρές στιγμές αλλά και λίγες
Αναμνήσεις στον αέρα
Περιφέρονται τη μέρα
Και μία πίκρα που φτάνει πέρα ως πέρα
Ώρα τώρα η ατμόσφαιρα δεν έχει οξυγόνο
Τα όνειρά μου χάθηκαν σβηστήκαν από το χρόνο
Ώρα τώρα το παρελθόν με πνίγει
Νιώθω την μοναξιά να με τυλίγει
μπερδεμένες λέξεις
Και Ξέχασμένες σκέψεις
Και για το μελών δεν έχεις βλέψεις
Στιγμές και ημερολόγια
Γραμμένα μέσα λόγια
Και οι ώρες να περνάνε στα ρολόγια
θάματα δε γίνονται
ευκαιρίες ξετυλίγονται
αρκεί να τις αδράξεις
πριν άλλος τις αρπάξει
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
.
.
Τάσος Λειβαδίτης
[...] Εἶπα, καὶ ἐβάδισα
κρατώντας τ᾿ ἀναμμένο μου συκώτι στὸν Καύκασό Σου,
καὶ τὸ κάθε πάτημά μου ἦταν τὸ πρῶτο,
κι ἦταν, θάρρευα, τὸ τελευταῖο,
τὶ τὸ γυμνό μου πόδι ἔπατει μέσα στὰ αἵματά Σου,
τί τὸ γυμνό μου πόδι ἐσκονταυε στὰ πτώματά Σου,
γιατὶ τὸ σῶμα, ἡ ὄψη μου, ὅλο μου τὸ πνεῦμα καθρεφτιζόταν,
σὰ σὲ λίμνη, μέσα στὰ αἱματά Σου [...]
- Άγγελος Σικελιανός, Πνευματικό Εμβατήριο
https://youtu.be/5yHnsq9msM0?feature=shared
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.
.
.
Μονόγραμμα - Ελυτης
ολο αυτο, για τον βασιλη το γραψες;
(ντρεπομαι λιγο, αλλα ποτε δεν μου αρεσε ο ελυτης. πολυ λυρικος για τα γουστα μου)
Ό,τι ερωτικό ανεβάζω είναι για τον Βασίλη.Quote:
Originally Posted by Remedy
Δεν ξεχωρίζω ποιητές, ξεχωρίζω ποιήματα. Κι αυτό είναι πολύ ωραίο.
Η αγάπη σου με πήρε από μέναQuote:
Originally Posted by george1520
Εσένα, εγώ χρειάζομαι εσένα
Καίγομαι μέρα με την ημέρα
Εσένα, εγώ χρειάζομαι εσένα.
Όταν έχω δε χαίρομαι
Σα δεν έχω δε λυπάμαι
Με την αγάπη σου παρηγοριέμαι
Εσένα, εγώ χρειάζομαι εσένα.
Η αγάπη σου σκοτώνει αυτούς που σ´ αγαπούν
Τους ρίχνει στης αγάπης τον ωκεανό
Τους χαρίζει τις αποκαλύψεις
Εσένα, εγώ χρειάζομαι εσένα.
Θα πιω της αγάπης το κρασί
Σαν τον Μετζνούν θα πάρω τα βουνά
Εσένα σκέφτομαι μέρα νύχτα
Εσένα, εγώ χρειάζομαι εσένα.
Οι Σουφήδες θέλουν παρέα
Οι Αχήδες τον άλλο κόσμο
Ο Μετζνούν τη Λεϊλά
Εσένα εγώ χρειάζομαι εσένα.
Αν θέλουν ας με σκοτώσουν
Ας σπείρουν τη στάχτη μου στον ουρανό
Θα ακουστεί η φωνή μου κι εκεί πάνω
Εσένα, εγώ χρειάζομαι εσένα.
(Γιουνούς Εμρέ)
Το ψάρι πάνω στη λεύκη τρώει πίσσα με τουρσί
Ατι γεννά ο πελαργός, έγινα κατανοητός;
Γνέφω στον τυφλό, με ακούει ο κουφός
Λέει ο κωφάλαλος ό,τι πάω να πω εγώ.
Έσφαξα ένα βουβάλι, το βαλα πάνω στο περβάζι
Ερχεται ο κύρης του, μου ζητά τη χήνα του.
Συνάντησα μια χελώνα φίλη του τυφλοπόντικα
Για που το βάλατε ρωτώ, για την Καισάρεια λεν αυτά.
Αυτά που λέει ο Γιουνούς δε μοιάζουνε με τα άλλα
Βάζει κουρτίνες πονηρές και τυφλώνει υποκριτές.
(Γιουνούς Εμρέ)
Όταν βρέχει δεν παίρνω ομπρέλα.
To θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι από το ξεκάθαρο.
Όταν δε βρέχει, όσο και αν ευτυχεί ο ουρανός όσο κι αν τον πιστεύω
ανοίγω την ομπρέλα μου δεν είναι ξεκάθαρη καιρική συνθήκη η ευτυχία
.
.
Κική Δημουλά
Μεχρι σημερα πιστευα πως δεν εχω καποια ταλεντο, αρα δεν μπορω να κανω τεχνη ακομη και τωρα το πιστευω, δεν αλλαξε αυτο, το μονο που αλλαξε ειναι οτι σημερα γιναμε ενα με την τεχνη, σημερα την καταλαβα, γιατι με αγγιξε πραγματικα τον τελευταιο καιρο, αφηνοντας με, να με δω πραγματικα. Αυτο που ειμαι, αυτο που βλεπω, ειναι ενα κομματι γυαλι, μπορω να αναδιαμορφοθω, οπως η τεχνη, ετσι κι εγω.
Η τέχνη καλλιεργείται. Διδάσκεται. ΟΛΟΙ οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν περάσει από σχολές. Μπορεί να έχεις κάποια κλίση κάπου ποίηση πχ, ζωγραφική, ηθοποιία, τραγούδι αλλά υπάρχουν σχολές που πρέπει να πας και κανόνες που πρέπει να μάθεις, ιστορία, προσλαμβάνουσες ώστε να την καλλιεργήσεις και τότε θα δεις τα αποτελέσματα του ταλέντου σου και θα τα εξελίξεις.
Η τεχνη ειναι έμφυτη ικανότητα. Πας εκει που διδάσκεται για να την αποτυπωνεις με ακρίβεια. Το αποτέλεσμα των δυο σε συνδυασμο (έμφυτο και ακρίβεια), ειναι η επιτυχία.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn