επειδη ειμαι παρα πολυ ενοχικη
οταν εχω πολλες ενοχες
λεω απλα την αληθεια μεσα μου
και η αληθεια ξερεις ποια ειναι
πως αν ειχα πραγματικο νοιαξιμο αλλα και διακριτικοτητα
ουδολως θα με ενοιαζε να απομακρυνθω και να παρω απο πανω μου ολο τουτο το βαρος
ισα ισα που θα ελεγα μαμα ελα να πιουμε ενα καφεδακι να τα πουμε
το θεμα ξεκιναει
ομως απο το γεγονος
πως αμα δεν ειμαστε πουρες εκεινοι δεν το εγκρινουν
οτι δεν ψαχνουν συνοδοιπορους αλλα συνενοχους (δεν ξερω σε τι χε)
οτι δεν εχουν διακριση αλλα εισαβαλλουν ( πολυ)
ομως στο ξαναλεω!
δεν εχουν κακια! δεν εχω ομως ουτε και εγω!
ειμαι πολυ ειλικρινης
σε οποιαδηποτε ευχαρσιτη διαθεση διακριτικου νοιαξιματος ειλικρινα θα ανταποκριθω το ιδιο ευχαριστα!
ομως αν αντιλαμβανομαι πως μου ρουφανε τη ζωη για να ζησουν εκεινοι τοτε ειλικρινα (και εδω στεκεται και το μεγαλυτερο καταθλιπτικο μου κομματι)
τοτε ειλικρινα αυτο δεν θα καθισω αλλο να το σηκωνω!! δεν αντεχω αλλο!!! κουραστηκα!!!
κουραστηκα!
και η ειρωνια ξερεις ποια ειναι
πως σαν διαδικασια το σαμποταρουν
αν ομως για καποιο τυχαιο λογο συμβει ολοκληρωμενα
π.χ. λειπουν δυο χρονια και με βρισκουν με σπιτι ξερω γω δυναμικη με οικογενεια
εκει θα το δεχθουνε αμεσα
αλλα ετσι ? και το μισο μου σωμα να τους δωσω εκεινοι για καποιο λογο δεν θα το θεωρουν αρκετο