Αγχώδης διαταραχή, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη. Πως τα έζησα και πως το ξεπέρασα...

Quote:

---

Originally posted by zoe_23
Καλησπερα παιδια. Μιας και ειμαστε μια περεα και μοιραζομαστε τις σκεψεις μας, θελω να σας πω κατι που φιλοσοφισα σημερα. Ολοι μας εχουμε παρει καποια φαρμακευτικη αγωγη και εχουμε κανει ψυχοθεραπεια και καταλαβαμε οτι ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας και οτι μπορουμε μονοι μας να το ξεπερασουμε και ολοι μας εδω ακομη υποφερουμε. Μερικοι για πολλα χρονια. Τι γινεται τελος παντων? Μηπως πρεπει να το παρουμε αποφαση οτι δεν θα γινουμε ποτε καλα???

---

Ζωή ελπίζω να γίνω απόλυτα καλά και προσπαθώ για το καλύτερο δυνατό με βάση τις δυνατότητές μου. Πάντα θα ελπίζω. Αυτό μου δίνει δύναμη. Εκείνο που θέλω είναι να είμαι όσο το δυνατόν πιο λειτουργικός δεχόμενος την αγοραφοβία με τις κρίσεις πανικού που έχω. Και εξηγούμε στην έννοια της λειτουργικότητας. Να μπορώ να βγαίνω έξω, να κάνω τα ψώνια μου, να είμαι όσο μπορώ αυτάρκεις και ανεξάρτητος καθώς όταν κάποιος βιώνει έντονες κρίσεις πανικού μπορεί να μένει και στο σπίτι του κλεισμένος αδυνατώντας έτσι να αγοράσει και τα βασικά αγαθάς για να ζήσει (τρόφιμα). Δεν ξέρω αν μπορέσω να μπω σε μέσα μαζικής μεταφοράς (μετρό, αεροπλάνο, λεωφορείο, ταξί, τρένο). Δεν ξέρω αν ποτέ μου θα κάνω ταξίδι κάπου μακριά. Το έχω σαν στόχο. Πολλά όμως που σήμερα κάνω παλιά μου φαινόταν σαν όνειρο θερινής νυκτός. Θέλω να καταλήξω στο ότι ακόμα και αν δεν επανέλθω στην κατάσταση που ήμουν πριν τον πανικό, προσπαθώ για το καλύτερο δυνατό όσον αφορά την ποιότητα ζωής μου. Ο αγώνας όπως λένε στην ποδοσφαιρική ορολογία παίζεται μέχρι το 90. Μέχρι τότε λοιπόν θα προσπαθώ και θα ελπίζω. Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα και ψυχολόγοι, ψυχίατροι αγοραφοβικοί που εργάζονται και ανταπεξέρχονται στις καθημερινές τους υποχρεώσεις. Τα φάρμακα αν είναι αναγκαία το αφήνω στο ψυχίατρό μου να το κρίνει για τη δική μου περίπτωση.

Δημήτρη θα συμφωνήσω στα όσα απάντησες πιο πάνω και εγώ τα ίδια κατάλαβα. Επίσης ακόμα ένα καλό βιβλίο από τις εκδόσεις και πάλι Ελληνικά Γράμματα είναι το \"Ξεπερνώντας τον Πανικό\" και δε σου κρύβω ότι τα διαβάζω πολύ συχνά για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου όσο μπορώ τα όσα με βοηθήσανε και με βοηθάνε. Για το site εδώ στο post σου όπως και εσύ κάνεις ότι μπορώ και βρίσκω το καταθέτω για όλους όσους αντιμεωπίζουμε κρίσεις πανικού.

Νίκη σωστά για εμένα θέτεις τις απορίες σου και συμφωνώ με όσα γράφεις.

Φιλικά πάντα
Αλέξης

Quote:

---

Originally posted by LightBlue
Ζωή υπάρχουν μερικά ατομα(μετρημενα) που ισχυρίζονται οτι τα ξεπερασαν τελειως.Αυτο που πιστευω εγώ ειναι πως περα απο τα φαρμακα που περιοριζουν τα ενοχλητικα συμπτώματα χρειαζεται να αναπτυξουμε τη δικη μας φιλοσοφια για τη ζωή,να αλλάξουμε στάση ζωής δλδ.Οι ψυχοθεραπείες κτλ πέρα απο τα θετικα αποτελεσματα που μπορει να εχουν πιστευω πως μας γεμίζουν ολο και με περισσοτερο στρες.(τι θα μου πει,αγωνια για τη πορεια μου,να πιεστώ να κάνω οσα με συμβουλευει) .
Εγώ προτεινω να δοκμασεις αναπνευστικες ασκήσεις ,ασκησεις για διαλογισμο κτλ..

---

Καλησπέρα σε όλους,
LightBlue, πολύ σωστή παρατήρηση αναφορικά με την ανάπτυξη και θεμελίωση μιας άλλης φιλοσοφίας για τη ζωή, μιας άλλης στάσης πιο δόκιμης και περισσότερο επικεντρωμένης σε πράγματα και καταστάσεις που πραγματικά αξίζουν. Είναι ότι ακριβώς εννοώ όταν σε προηγούμενα μηνύματα έγραφα ότι πρέπει να αντιδράσεις απέναντι στην κατάστασή σου. Είναι αυτή η υιοθέτηση μιας διαφορετικής φιλοσοφίας απέναντι στη ζωή. Και η κατάσταση των κρίσεων πανικού \"προσφέρεται\" για ενδελεχή φιλοσόφηση θεμάτων όπως η ζωή, ο θάνατος, το τι αξίζει και τι όχι κλπ. Τουλάχιστον έτσι επέδρασε σε μένα από τη στιγμή που αποφάσισα να μην παραμένω αδρανής απέναντί της.

Αλέξη, όλα όσα γράφεις μου θυμίζουν τα βήματα που ακολούθησα κι εγώ ανάμεσα στις κρίσεις πανικού και την κατάθλιψή μου. Όλοι αυτοί οι φόβοι που περιγράφεις, όλες αυτές οι σκέψεις, όλα αυτά περί λειτουργικότητας. Η πρώτη κρίση πανικού με \"συνάντησε\" ενώ ήμουνα στη δουλειά μου. Απίστευτο σοκ, απίστευτη αίσθηση του να είμαι για κάποια δευτερόλεπτα πεπεισμένος ότι ...πεθαίνω. Ότι όλη η ενέργεια και η δύναμη που είχα μέσα μου ξαφνικά φεύγει από το σώμα μου μέσα από ένα μηρμύγκιασμα που άρχισε από τα πόδια μου για να φτάσει στο κεφάλι μου.. Οι επόμενες μέρες με βρήκαν \"εσώκλειστο\" στο σπίτι, πεπεισμένο ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό και με τις κρίσεις να είναι εκεί, μόνιμος και καθημερινός σύντροφος. Φοβόμουνα να πάω για ψώνια, φοβόμουνα να περπατήσω έξω, να οδηγήσω, να σηκωθώ από το κρεββάτι.. Πρέπει, όμως, να κάνω κάτι γιατί οι υποχρεώσεις μου τρέχουνε. Προσπαθώ να οδηγήσω για να πάω στη σχολή μου. Μάταιος κόπος, μόλις βάζω μπροστά νιώθω ότι αρχίζω να πνίγομαι, ότι πονάω στο στήθος, ότι θέλω να αρχίσω να τρέχω, μόνο να τρέχω, χωρίς να ξέρω που να πάω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αισθάνομαι ότι ο τόπος δε με χωράει. Οι μέρες περνούν, οι επισκέψεις σε γιατρούς και επείγοντα νοσοκομείων αυξάνονται και εγώ βυθίζομαι ακόμα πιο πολύ. Πώς είναι δυνατόν να μην έχω κάτι παθολογικό αφού νιώθω έτσι, σκέφτομαι. Και ο φαύλος κύκλος των εξετάσεων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Προσπαθώ, όσο μπορώ, να \"επαναφέρω την τάξη\", να πάω τουλάχιστον για ψώνια, να πάω στη σχολή μου. Νιώθω να κάνω κάποια βήματα μπροστά αλλά οι κρίσεις πανικού είναι εκεί, στο αυτοκίνητό μου ενώ είμαι στο δρόμο, στη σχολή μου, στις σκάλες του σπιτιού μου, να μου υπενθυμίζουν ότι βιώνω κάτι πολύ άσχημο και να μου κόβουν τα φτερά. Παράλληλα με τον πανικό, αρχίζω να μη μπορώ να νιώσω καλά με τίποτα, ούτε με πράγματα, για τα οποία τρελαινόμουν πριν. Κάπου εκεί αισθάνομαι πραγματικά σα να βρίσκομαι στο απόλυτο μηδέν, στο τίποτα, κάπου όπου δεν υπάρχει επιστροφή.
Αυτές ήταν και οι μέρες που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αν δεν κάνω κάτι άμεσα, δεν πρόκειται να φύγω από την κατάσταση αυτή. Οι μέρες του αξέχαστου \"ʼντε γ...\" απέναντι στο πρόβλημά μου. :-) Επισκέφθηκα ψυχολόγο, ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ στην αρχή στο να ξεπεράσω τις κρίσεις πανικού. Ίσως γιατί ακούγοντας από κάποιον ειδικό να μου λέει ότι το θέμα είναι καθαρά ψυχολογικό και όχι παθολογικό, πείστηκα ότι δεν έχω κάτι οργανικό. Κι επειδή αυτή ήταν η πηγή των κρίσεών μου, δεν με έχουν επισκεφθεί από τότε. Από κει και πέρα έμενε να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη που είχε έρθει να κάνει παρέα στις κρίσεις που με ταλαιπωρούσαν και στην οποία έχω αναφερθεί σε άλλα μηνύματά.
Βλέποντάς τα τώρα όλα αυτά ψυχρά, από μακριά, συμπεραίνω ότι, μέσα από όλη αυτή τη φρίκη, αναγκάστηκα να αναπτύξω έναν τελείως διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής μου, ώστε να μπορέσω να ξεφύγω από το πρόβλημά μου. Και ανεξάρτητα από την ψυχοθεραπεία και τα φάρμακα που μου χορηγήθηκαν, είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι αυτή η φιλοσόφηση της ζωής μου, κατά τη διάρκεια του προβλήματός μου, ήταν αυτή που αποτέλεσε τον κύριο παράγοντα ώστε να το ξεπεράσω και να φτάσω στο σημείο να πω \"Θεέ μου, είμαι καλά!\".
Σίγουρα όλα αυτά δεν ξεχνιούνται. Από τότε έχω βιώσει αρκετές άσχημες ψυχολογικά περιόδους, για άσχετους καθημερινούς λόγους, και σε κάθε μία από αυτές υπήρχε ο φόβος μήπως ξαναπερνάω τα ίδια. Σιγά και σταθερά όμως πείστηκα ότι δεν πρόκειται να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάθομαι να ασχολούμαι με το αν θα μου συμβεί κάτι άσχημο πάλι ή όχι. Ότι έγινε, απλά έγινε και για κάποιο λόγο συνέβη. Και αυτή η περίοδος φρίκης στη ζωή μου συνέβη απλά για να με μάθει να ζω...
Αλέξη, να είσαι σίγουρος ότι και ταξίδια θα κάνεις και μεγάλα θα είναι! :-) Έχω κάνει άπειρα ταξίδια από τότε. Ποιός? Εγώ, που έλεγα ότι δεν πρόκειται να ξαναταξιδέψω ποτέ, πόσω μάλλον μόνος μου.

Να είμαστε όλοι καλά, καλό βράδυ,
Δημήτρης

αλεξη ποσα χρονια το παλευεις?δουλευεις κανονικα?κατι αλλο.προχτες ρωτησα πως μπορουμε να κρυψουμε μια κριση πανικου οταν ειμαστε παρεα με αλλους που δεν ξερουν το προβλημα μας?εμενα αυτο με αγχωνει περισσοτερο.το να το παθω οταν ειμαι μονη η με τον ανθρωπο που εχω σχεση και ξερει τα παντα για μενα δε μου λεει τιποτα...ουτε με νιαζει,ουτε με φοβιζει...

Δημήτρη η περιγραφή που έκανες για το σπίτι που έμεινες κλεισμένος, που δε μπορούσες να βγεις έξω, που πήγες στα επίγοντα, που έψαχνες να βρεις αν είναι κάτι παθολογικό, που δε σε χωρούσε ο τόπος, που ήθελες να τρέχεις μόνο όλα αυτά τα διάβαζα και μου ερχόταν ειλικρινά ο εαυτό μου στο μυαλό. Μέσα από την περιγραφή σου νόμιζα ότι μιλούσες για εμένα. Σαν να τα είχα γράψει εγώ!! Όταν διαβάζω εμπειρίες όπως η δική σου ξέρεις πόσο ανακούφιση αισθάνομαι που βλέπω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωπου που τα έχουν βιώσει; Να είσαι καλά Δημήτρη που βοηθάς και δίνεις κουράγιο σε εμένα και σε όσους αντιμετωπίζουν αυτήν τη δυσκολία. Σε ευχαριστώ και για τις ευχές σου. Μακάρι να μπορέσω να κάνω ταξίδια.

Ζωή έχω αρκετά χρόνια με κρίσεις πανικού. Για δουλειά προσπαθώ να είμαι σε θέση να ανταπεξέλθω, ακόμα δε μπορώ να εργασθώ. Στην παρέα σου πες ότι αισθάνεσαι μια αδιαθεσία. Έτσι έκανα όταν με έπιαναν κρίσεις πανικού και πήγαινα πιο πέρα.

Φιλικά
Alex30

... είναι 00:47 μετά τα μεσάνυχτα και το κείμενο βγήκε λίγο μεγάλο (πολύ για να είμαι ακριβής) αλλά ίσως βοηθήσει...

...\"Η άλλη όψη του πανικού\" είναι ο τίτλος της προτελευταίας μου εργασίας...
...την παιδεύω όλο το καλοκαίρι και τώρα στο τέλος της, με οδήγησε σ\' αυτή τη σελίδα...
βέβαια απευθύνεται και αφορά ομάδες \"ασθενών\" - θύματα παιδικής κακοποίησης και ακραίες περιπτώσεις ψυχοπάθειας, απλά μερικές φορές έχει ενδιαφέρον, και φέρνει μια μικρή ανακούφιση, μια σφαιρική αίσθηση για το θέμα... σα να βλέπεις το Matrix όπως λέμε κάποιοι \"ψυχοβγάλτες\" που αναζητάμε την αλήθεια...
...ειλικρινά γράφω αυτό το κείμενο γιατί πιστεύω ότι πραγματικά θα δώσει μια άλλη οπτική άμα γίνω κατανοητό, θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτική και σαφής για να μην σας κουράσω.
ήδη νιώθω ότι αναστάτωσα λίγο την παρέα σας...
...δεν θα μιλήσω με οτιδήποτε γνωσιακό και επιστημονικό... θα μιλήσω με βιώματα...
Η κατάσταση του πανικού για μένα ήταν πολύ έντονη και γνωστή από πολύ μικρή ηλικία,
η δύσπνοια, η ταχυπαλμία, η αίσθηση \"πνιγμού\", η ζαλάδα, οι σπασμοί... και όχι απαραίτητα μ\' αυτή τη σειρά...
ο πανικός ήταν στα πάντα, ήταν σε όλα! ακόμα και όταν ήθελα να πάω στην τουαλέτα το βράδυ αφού όλοι είχαν κοιμηθεί! ίσως τους ξύπναγα και δεν επιτρεπόταν!!!...
πολλά τέτοια γλαφυρά με αποτέλεσμα η τελευταία σκέψη πριν τις λιποθυμίες μου να είναι \"κάνε Θεέ μου να μην κάνω θόρυβο καθώς θα πέφτω...\"... και δεν έκανα!!!
Έτσι λοιπόν καλά ο πανικός για μένα... (δε θα το πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό ποτέ!), τι γίνεται άμα δεν σου επιτρέπεται να πανικοβληθείς?
...κάπως έτσι έμαθα να το ελέγχω ή καλύτερα να το κρύβω!
Ζούσα μια ζωή με έναν παραλίγο πανικό, δεν τον έβλεπα, δεν τον εξέφραζα γιατί έπρεπε να είμαι δυνατή και γενναία μιας και ο φόβος δήλωνε αδυναμία και παράπονο και οι κρίσεις μου διαμαρτυρία και στον κόσμο μου απαγορεύονταν και τα δύο και οι ποινές ήταν πολύ αυστηρές.
Η κατάληξη αυτής της ιστορίας, μετά από χρόνια και αφού πια ζούσα μόνη, σπούδασα, δουλεύω, και ξανασπουδάζω, οδηγώ, βγαίνω,... και γενικά ζούσα υποτίθεται (Α! και πηγαίνω πια και τουαλέτα το βράδυ!!! )... και αφού αντιμετώπισα όλους τους φόβους μου ο πανικός ήταν και είναι εκεί!!!
Δεν έχει φύγει και δεν θα φύγει από μένα ακόμα...
ο λόγος? όπως ανακάλυψα πια μετά από πολύ ψάξιμο, διάβασμα, συζήτηση, ανάλυση, διαλογισμό, εσωτερισμό, ψυχοθεραπεία κ.α. και μετά από 2 ογκίδια (καλοήθη ευτυχώς), είναι ότι ... τον χρειάζομαι!!!
Έχω μάθει να ζω μ\' αυτόν και να τα καταφέρνω και με το να νοιώθω πανικό μπροστά σε οποιαδήποτε κίνηση, μου δημιουργεί το αίσθημα της ...ασφάλειας!!! μοιάζει κάπως με \"άμα φοβηθώ από πριν για κάτι που μπορεί να συμβεί, δε θα μου συμβεί γιατί εγώ ήδη το έχω πληρώσει με το φόβο μου!!!\"
Η δική μου περίπτωση είναι αρκετά \"ιδιαίτερη\" βέβαια και ίσως ακούγεται υπερβολική...
Σκεφτείτε τη μαζοχιστική συμπεριφορά που ίσως έχετε δει σε κάποια ταινία... έτσι, όπως η μαζοχιστές έχουν μάθει να παίρνουν αγάπη (ή οποία είναι λανθάνουσα αλλά ας το πούμε έτσι) από παιδική ηλικία μέσω της βίας που ασκείται εις βάρος τους, εγώ έμαθα να \"παίρνω\" μέσω του φόβου μου, του πανικού μου και της βίας που μου ασκούν αυτά... (ο πανικός εμπεριέχει βίαιο και σαδιστικό χαρακτήρα)
Το θέμα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι τα παραπάνω τα είδα όταν πια ήμουνα έτοιμη να δω και ν\' αντέξω πολύ αλήθεια!
Ένας χαρισματικός άνθρωπος που είχα την τιμή να γνωρίσω με βοήθησε μέσω της μεθόδου Gestalt και συστημικών αναπαραστάσεων, κατάφερα να ...\"μιλήσω\" με τον πανικό μου!
Δηλαδή...
κατ\' αρχήν έπρεπε να έρθω σε επαφή με τον πανικό μου και να μην προσπαθώ να τον καταπνίξω, ή να τον κρύψω και να τον εξηγήσω, γιατί εγώ αυτό έκανα, ήταν απίστευτο το πως είχα μάθει να οδηγώ με ταχυπαλμία και πολύ καλά μάλιστα!!!, να δουλεύω με ζαλάδα να κλείνω δουλειές και να διαπραγματεύομαι με δύσπνοια!!!
Ένα πρόβλημα στη θεραπεία μου ήταν ότι δεν μπορούσα εύκολα να ξεπεράσω το \"γνωστικό\" κομμάτι (το μυαλό μου δλ) για να μπω στη παρόρμηση, γι\' αυτό και με βοήθησαν αυτές οι μέθοδοι για τις οποίες είναι πολύ εύκολο να βρείτε στο internet αν σας ενδιαφέρουν.
Στην ουσία προβάλεις και οραματίζεσαι τον πανικό σου (στη συγκεκριμένη περίπτωση).
π.χ.... πως θα ήταν?... (είναι εκπληκτικό το πως άμα ηρεμήσεις λίγο και μετά από μερικές ανάσες, έχεις μπροστά σου μια σχηματισμένη, ζωντανή εικόνα!!!)
Τέλος πάντων \"μιλούσαμε\" με τον πανικό μου και μετά αναλύονταν η \"συζήτηση\", μια πολύ ιδιαίτερη, χρονοβόρα και καθαρά επιστημονική διαδικασία, όπως με έκπληξη διαπίστωσα...
Είδα και έμαθα για την λύπη μου, τον πόνο και τον θυμό που έχω θάψει, μου \"είπε\" ότι έχω μπλοκάρει την οργή και την επιθετικότητά μου, όπως κάνουν όλα τα \"καλά παιδιά\", με αποτέλεσμα ο φόβος ν\' αθροίζεται, μου είπε ότι αυτό που φοβάμαι είναι ο φόβος γι\' αυτό και έχω διαλέξει να φοβάμαι συνέχεια (για να τον έχω από κοντά) και άλλα πολλά... Μου θύμισε ότι αυτό το τέρας (όπως τον έφτιαξα τέρας ήταν) που σιχαίνομαι είναι πολύ δυνατό και άγριο και πως είναι κομμάτι δικό μου οπότε φαντάσου τη δύναμη που έχω μέσα μου!!! πως άν τον στρέψω σ\' αυτά που θέλω και συνεργαστώ μαζί του επικεντρωμένη σε άλλο στόχο και όχι εναντίον μου, φαντάσου τι έχει να γίνει!!!
Μ\' αυτόν στο πλευρό μου???!!! τι να φοβηθώ? Αρκεί να του δώσω χώρο...
Όπως στην 6η \"αίσθηση\", τα φαντάσματα φεύγουν άμα τ\' ακούσεις..
Τέλος μου \"είπε\" ότι πάσχω στην ουσία από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και ότι άντεξα τόσα χρόνια γιατί όσοι έχουν αυτή την \"ψυχολογία\" και τυχαίνουν να είναι λίγο έξυπνοι, κατασκευάζουν μια ωραιοποιημένη πραγματικότητα ώστε ν\' αντέξουν και πως το ότι \"κατασκεύασα\" κάποια στιγμή πανικό το έκανα για να με σώσω ώστε να είμαι τώρα ζωντανή, εκτός φυλακής και υγιής (ουσιαστικά) και να έχω μια ακόμα ευκαιρία να ζήσω όσο καλύτερα μπορώ.
...πως άμα τον είχα \"απορροφήσει\" και δε μ\' ενοχλούσε με τις συχνές κρίσεις και εμφανίσεις του θα σήμαινε ότι θα είχα ξεπεράσει την οριακή προσωπικότητα και θα είχα καταλήξει ψυχωτική (διχασμένη προσωπικότητα π.χ.)
...πως ήρθε η ώρα να τον αποχαιρετήσω γιατί του έχω αναθέσει μια πολύ άχαρη και δύσκολη δουλειά, ότι σε λίγο το σώμα μου δε θα μπορεί ν\' αντέξει όλη αυτήν την πίεση χωρίς σοβαρότερες συνέπειες και πως τώρα πρέπει να συγκεντρωθώ στο να μάθω να ζω χωρίς αυτόν...

Πολύ μεγάλο κείμενο ε? λυπάμαι για την κατάχρηση της φιλοξενίας...
Με σεβασμό και αλήθεια καταθέτω την δική μου εμπειρία και σε όλους όσους διαβάζουν εύχομαι με πολύ αγάπη ν\' ανακαλύψουν αυτή τη δύναμη που έχουν μέσα τους, παραδόξως ο πανικός είναι ή μια όψη αυτής της δύναμης, η εσωστρεφής πλευρά! ...εύχομαι τα καλύτερα.
Μια τελευταία γνώμη, είναι αν σας παρακολουθεί κάποιος ειδικός καλό θα είναι να έχει ο ίδιος πρώτα κάνει θεραπεία, είναι σημαντικό να μην σας πετάει τα δικά του αδούλευτα κομμάτια...
υπάρχουν πολλοί αδαείς όπως σε κάθε επάγγελμα αλλά σ\' αυτό τα λάθη είναι επικίνδυνα!
Με αγάπη και ευχές,...
Ευχαριστώ θερμά...

καλημερα narsil μου υπεροχο κειμενο.απο μικρη νιωθω τον ιδιο ανεξηγητο φοβο.τελικα το ξεπερασες το πανικο?πως ακριβως στη πραξη?ολοι μας ξερουμε οτι εχουμε δυναμη και οτι ολα ειναι στο μυαλο μας αλλα εγω τουλαχιστον ακομα υποφερω...φιλια κι ευχομαι νασαι δυνατη παντα οπως δειχνεις να εισαι μεσα απο το κειμενο...

Καλημέρα σε όλους,
Narsil, πολύ όμορφη, δυνατή, φιλοσοφημένη, λεπτομερής και παραστατική περιγραφή της έννοιας \'πανικός\', όπως εσύ τη βίωσες και βιώνεις. Με \"ανάγκασες\" να ανασύρω από το μυαλό μου σκέψεις και θεωρίες που και εγώ έκανα και ανέπτυξα κατά την διάρκεια των πανικών μου. Σε ευχαριστώ για αυτό!
Μέσα από την καρδιά μου, σου εύχομαι το καλύτερο από εδώ και πέρα.
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης

Ο καθένας έχει κάποιο τρόπο, κάποια τεχνική για να αντιμετωπίσει αυτή τη δυσκολία. Η περιγραφή σου Nasril ήταν πολύ ωραία και εκείνο που με ευχαρίστησε είναι που μπορείς να βγαίνεις να οδηγάς, να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να αισθάνεσαι ωραία με τον εαυτό σου. Γνωρίζεις πλέον πως λειτουργεί ο πανικός, και όταν σε επισκεφθεί ξανά θα ξέρεις πάνω κάτω τι θα σου πει και θα έχεις και εσύ τις κατάλληλες απαντήσεις να του δώσεις.
Φιλικά
Alex30

καλησπερα!σημερα ολη μερα τρεχω σεω τραπεζες εφορια,ταχυδρομεια για δουλειες...προσπαθω με καθα τροπο να να νιωσω οτι κιεγω{μπορω] οπως ολοι...ευτυχως με στηριζει αφανταστα ο μελλον αρραβωνιαστικος μου...μακαρι ρε παιδια να τα καταφερουμε...

Με μικρά βήματα, αλλά με ρυθμό σταθερό, και στόχους βατούς νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να βελτιώσει αρκετά πράγματα στη ζωή του αρκεί να μη ζητά το τέλειο και το ακατόρθωτο για τις δυνατοτητές του Ζωή. Πολύ καλό είναι να αισθάνεσαι μέλος του κοινωνικού συνόλου και στο βαθμό που μπορείς να κάνεις ότι κάνουν και οι άλλοι αρκεί να σε εκφράζουν και να σε γεμίζουν τα όσα κάνεις. Ειδάλως αν τα κάνεις μόνο και μόνο επειδή τα κάνουν οι άλλοι το κενό θα παραμένει. Στο χέρι μας είναι να καταφέρουμε πολλά . Το θέμα είναι κατά πόσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Φιλικά
Αλέξης

Quote:

---

Originally posted by alex30
Με μικρά βήματα, αλλά με ρυθμό σταθερό, και στόχους βατούς νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να βελτιώσει αρκετά πράγματα στη ζωή του αρκεί να μη ζητά το τέλειο και το ακατόρθωτο για τις δυνατοτητές του Ζωή. Πολύ καλό είναι να αισθάνεσαι μέλος του κοινωνικού συνόλου και στο βαθμό που μπορείς να κάνεις ότι κάνουν και οι άλλοι αρκεί να σε εκφράζουν και να σε γεμίζουν τα όσα κάνεις. Ειδάλως αν τα κάνεις μόνο και μόνο επειδή τα κάνουν οι άλλοι το κενό θα παραμένει. Στο χέρι μας είναι να καταφέρουμε πολλά . Το θέμα είναι κατά πόσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Φιλικά
Αλέξης

---

Καλησπέρα σε όλους,
Αλέξη συμφωνώ και απλά θα συμπληρώσω ότι τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, όταν περνάς παρόμοια κατάσταση, την αποκομίζεις όταν μπορείς αργά αλλά σταθερά να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα που σε ευχαριστούσαν και σου άρεσαν πριν από αυτή την κατάσταση. Πράγματα που σε εξέφραζαν πριν και τώρα φοβάσαι να τα κάνεις, π.χ. ταξίδια. Γιατί με τον τρόπο αυτό αρχίζεις να καταλαβαίνεις πιο εύκολα ότι \"επανέρχεσαι\" σε φυσιολογικούς για τον εαυτό σου ρυθμούς.
Το πρώτο μου ταξίδι, αφότου άρχισα να έχω κρίσεις πανικού, το πραγματοποίησα ενώ ακόμη βρισκόμουν στο μέσο της \"καταιγίδας\". Ήξερα ότι θα πάθαινα κρίση πανικού ή τουλάχιστον θα ήταν πολύ πιθανό. Παρόλα αυτά μπήκα σε αεροπλάνο για να ταξιδέψω. Έπαθα κρίση πανικού, αλλά γνώριζα από την αρχή ότι μόλις τελειώσει το ταξίδι θα έχω νικήσει έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου τότε (το να ταξιδέψω), και φυσικά θα ήταν ένας τρόπος να πετύχω κάποιο \"πλήγμα\" στους πανικούς μου. Έκλεισα τα μάτια και απλά περίμενα. Αυτό που ένιωσα μόλις βγήκα από το αεροπλάνο ήταν απίστευτο. Ίσως μία ακόμη απόδειξη ότι για να νικήσεις κάποιο φόβο σου πρέπει να τον προκαλέσεις. Μετά από αυτό άρχισα να προκαλώ και τους υπόλοιπους, αυτοδημιούργητους, φόβους μου για πράγματα που απολάμβανα πριν. Το φόβο μου να οδηγήσω, το φόβο μου να πάω για καφέ, το φόβο μου να κάνω πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό μου φαίνονταν αυτονόητα και απολύτως φυσικά. Με τη λογική ότι \"και να με πιάσει πανικός, τί έγινε? Αφού δεν πρόκειται να πάθω τίποτα..\". Το αποτέλεσμα ήταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να διαπιστώσω ότι οι φόβοι μου είναι \"τρωτοί\", φοβούνται πολύ περισσότερο τη δική μου πίστη από ότι εγώ εκείνους... :-)
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης

lλετε οτι δεν παθαινουμε τιποτα οταν μας πιανει κριση πανικου.αποκλειεται εκεινη τη στιγμη ναλιποθυμησει καποιος?εμενα αυτος ειναι ο μεγαλυτερος φοβος μου...περιμενω απαντηση αν το εχετε ψαξει το θεμα...

Έχεις απόλυτο δίκιο Δημήτρη. Πρέπει να τον προκαλέσεις για αν τον ξεπεράσεις και να τον απομυθοποιήσεις μέσα σου πιστεύω και εγώ. Πρέπει να τον αμφισβητήσεις. Αυτό που έκανες με το αεροπλάνο είναι για εμένα άθλος. Μπράβο σου που το επιχείρησες και το κατάφερες. Δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ μου. Θέλει να έχεις πολύ πείσμα, πολύ ψυχικό σθένος. Αυτό το «και τι έγινε, δεν πρόκειτε να πάθω τίποτα» είναι πράγματι μια διαβεβαίωση προς τον εαυτό μας πολύ σημαντική. Αρκεί να υπερτερήσει των άλλων αρνητικών σκέψεων που κάνεις κάποιος όταν έχει κρίση πανικού. Και εγώ με την κίνηση στο δρόμο, τις καφετέριες είχα παλιότερα πολύ έντονο πρόβλημα. Σήμερα το παλεύω σε ικανοποιητικό βαθμό αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που ακόμα αποφεύγω και το ξέρω ότι πρέπει να τα αντιμετωπίσω. Πολύ εύστοχες και ενθαρρυντικές οι παρατηρήσεις σου Δημήτρη και σε ευχαριστώ για αυτό. Να είσαι καλά που δίνεις κουράγιο σε όσους δυσκολευόμαστε από τον πανικό.
Φιλικά
Αλέξης

Quote:

---

Originally posted by zoe_23
lλετε οτι δεν παθαινουμε τιποτα οταν μας πιανει κριση πανικου.αποκλειεται εκεινη τη στιγμη ναλιποθυμησει καποιος?εμενα αυτος ειναι ο μεγαλυτερος φοβος μου...περιμενω απαντηση αν το εχετε ψαξει το θεμα...

---

Και δικός μου φόβος είναι ζωή. Μη λιποθυμήσω, μαζευτεί κόσμος και με κοιτάει και με σχολιάζουν. Λεω μέσα μου \"ας λιποθυμήσω\". Μέχρι τώρα δεν έχω λιποθυμήσει. Αλλά και αν λιποθυμήσω ο πρώτος θα είμαι ή ο τελευταίος; Και τι θα γίνει; Έτσι σκέφτομαι εκείνη την ώρα για να αποφορτιστώ από το άγχος.

α ρε αλεξη τα ιδια ακριβως σκεφτομαι κι εγω...αν και δεν εχ ω λιποθυμησει ποτε...σκεφτομαι μη το παθω την ωρα τοα αρραβωνα και τρελενομαι απο τωρα...