Θα σου εξηγησω απο κοντα, ειναι ολοκληρη ιστορια. Σε λιγο εγω φευγω. Παρε στο κινητο για οτι θελησεις. Τα λεμε απο κοντα.
Θα σου εξηγησω απο κοντα, ειναι ολοκληρη ιστορια. Σε λιγο εγω φευγω. Παρε στο κινητο για οτι θελησεις. Τα λεμε απο κοντα.
Εγινε. Καλό δρόμο!
...αλήθεια, γιατί τα ανέχεσαι; το να μην ανέχεσαι κάτι στη σχέση σου δε συνεπάγεται ούτε φυγή ούτε εγκατάλειψη ούτε χωρισμό. Εσύ οφείλεις να θέτεις ένα ελάχιστο προσδοκιών από τη συντροφική σου σχέση και πιθανότατα να μη φταίει εκέινος που εσύ τον \"ανέχεσαι\". Γνώμη μου, η διεκδικητικότητα σώζει τις σχέσεις, ενώ η παθητικότητα τις νεκρώνει..Quote:
Originally posted by Tass
Ναι τον αγαπώ πράγματι πολύ αν και ώρες ώρες ακόμα και εγώ αναρωτιέμαι γιατί ανέχομαι κάποια πράγματα....
Οντως έχεις μεγάλο δίκιο σε αυτό που λες. Οταν εσύ δεν θέτεις ο ίδιος όρια στην σχέση σου και σε αυτά που για σένα είναι επιτρεπτά ή μη τότε δεν έχεις το δικαίωμα να ζητάς ευθύνες από τον άλλον διότι κατ΄ουσίαν εσύ ο ίδιος το επιτρέπεις ή ακόμα και υποσυνείδητα το επιβάλλεις για διάφορους λόγους.
Στην προκειμένη περίπτωση έχω θέσει όρια και δεν είμαι πιά και τόσο παθητικά ανεκτική σε όσα συμβαίνουν στην σχέση μου. Εχω συγκρουστεί, έχω αντιδράσει, έχω απειλήσει, έχω θέσει όρους και έχω προχωρήσει και σε διάλυση της σχέσης. Κάθε φορά βέβαια ξανά και από την αρχή διότι κάθε φορά βγαίνει και κάτι καινούργιο από όλα αυτά.
Θα ακουστεί ενδεχομένως περίεργο όμως τον σύντροφό μου σε πολύ μεγάλο βαθμό τον καταλαβαίνω σε αυτά που κάνει. Πρόσεξε, το ότι τον καταλαβαίνω δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι τον δικαιολογώ. Μου έχει εμπιστευτεί πολλά και συν τοις άλλοις έχουμε κοινά βιώματα και εμπειρίες. Αν δεν είμαστε ζευγάρι θα είμασταν πάρα πολύ καλοί φίλοι και υπάρχουν φορές που έχουμε περάσει τόσο παρόμοιες καταστάσεις που θα μπορούσαμε υπό διαφορετικές συνθήκες να είμασταν και αδέρφια.
Ολα αυτά είναι ένα μικρό μέρος του γιατί μένω κοντά του. Μέσα σε όλα φυσικά κυριαρχούν και οι δικές μου ανάγκες και τα δικά μου απωθημένα. Και εγώ η ίδια ψάχνω το γιατί και είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχανάλυσής μου είτε μέσω της ψυχολόγου μου είτε της δικής μου αυτοκριτικής.
Το σίγουρο είναι ότι ενώ μου χρειάζεται να βγάζω από μέσα μου περιστατικά που με στεναχωρούν και με προβληματίζουν όπως το προχθεσινό και να τα μοιράζομαι εντούτοις δεν θεωρώ ότι έχω μπει στην διαδικασία της αυτολύπησης και της φόρτωσης ευθυνών για τα όσα συμβαίνουν μόνο σε εκείνον. Για να μην έχω αποχωρήσει τόσο καιρό και να συνεχίζω ακόμα εδώ πάει να πει ότι αυτό θέλω να κάνω και ποτέ δεν υποχώρησα όταν ήθελα να κάνω κάτι ακόμα και αν αυτό το κάτι πήγαινε κόντρα σε όλους και σε όλα, γεγονός που το έχω αποδείξει επανειλημένα στην ζωή μου και που άνθρωποι που με γνωρίζουν μου το παραδέχονται.
Παρά την λογική του επιχειρήματος λοιπόν ότι θα έπρεπε να το σκεφτώ καλύτερα και να πάρω τα κουβαδάκια μου σε άλλη παραλία εγώ επιλέγω να παραμείνω στην συγκεκριμένη γιατί αυτήν θέλω.
Προς το παρόν τουλάχιστον...
Πριν παντρευτω, ημουν αρραβωνιασμενη με καποιον, 9 χρονια μεγαλυτερο μου, καθηγητης μου στη σχολη που τελειωσα. Ημουν πολυ ερωτευμενη μαζι του ή τουλαχιστον ετσι νομιζα. Ηταν ασχημος αλλά μου ασκουσε μια πρωτογνωρη γοητεια. Ειχε πολυ ισχυρη προσωπικοτητα και εγω ημουν ερωτευμενη παρα πολυ μαζι του. Ειχε πολλες ανασφαλειες λογο του οτι εμφανησιακα ημασταν σαν μπαμπας με κορη οποτε του εβγαινε φοβερη ζηλια. Ζηλευε και τη σκια του. Εγω δε, δεν ειχα ματια για κανεναν αλλον.
Ημουν τυφλωμενη απο ερωτα. Περνουσαμε τελεια μαζι σε ολα αλλα παντα υπηρχε το αγκαθι της ζηλειας που μας ετρωγε σιγα σιγα. Απο φυση μου εγω πολυ ελευθερη, δεν μπορω με τιποτα την καταπιεση και μετα απο 2 χρονια που συζουσαμε ετσι ξαφνικα ολος ο ερωτας που του ειχα μετατραπηκε σε απεχθεια.
Ετσι ξαφνικα, μεσα σε μια βδομαδα το πολυ αρχισε η αντιστροφη μετρηση. Δεν ηθελα ουτε να τον βλεπω μπροστα μου. Ετσι χωρισαμε. Ισως να μην τον αγαπουσα πραγματικα, ισως να με μπουχτισε αυτη του η καταπιεση. Με αγαπουσε ομως πολυ. Εβαλε μονος του τα χερια του και εβγαλε τα ματια του, χαλασε κατι πολυ ωραιο που ειχαμε.
Μέσα από αυτό το παράδειγμα και από άλλα βγαίνει τελικά το συμπέρασμα ότι κανένας δεν μας εξαναγκάζει να παραμένουμε κάπου που δεν θέλουμε καταβάθος εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μόλις νιώσουμε ότι αυτό που μοιραζόμαστε με τον άλλον δεν μας γεμίζει και δεν μας ταιριάζει καλό είναι να προετοιμαζόμαστε για το επόμενό μας βήμα.
Ακριβως. Επισης θελω να δειξω πως δεν κολλωνω να φυγω απο κατι που δεν με καλυπτει πλεον αν δεν υπαρχει αλλο σοβαρο κολλημα οπως ενα παιδι.
Ισως αυτο ειναι το προβλημα Τασ. Δλδ. αν διαβασα καλα μερικα απο τα λεγομενα, το οτι αυτος που σου αρεσει ειναι ενα 40χρονο ανωριμο πλασμα. Που σχεδον φτανει στο σημειο να ασκησει σωματικη (για την ψυχολογικη δεν το συζητω) βια σε μια εγγυο γυναικα.Quote:
Originally posted by Tass
Παρά την λογική του επιχειρήματος λοιπόν ότι θα έπρεπε να το σκεφτώ καλύτερα και να πάρω τα κουβαδάκια μου σε άλλη παραλία εγώ επιλέγω να παραμείνω στην συγκεκριμένη γιατί αυτήν θέλω.
ΥΓ Φοβαμαι, οτι κ οι δυο δεν θελησατε να καταλαβετε το σχολιο τις αμιτας. Δεν αναφερθηκε τοσο στην πραγματικοτητα, οσο στο πως μοιαζει να την παραμεριζετε, κουκουλωνετε (πχ αχ πως μασ τρεμουν η αντρες μας!).
Κατάλαβα το σχόλιο, κατάλαβα και αυτά που ήθελε να πει όπως καταλαβαίνω και αυτά που μου λες με την σειρά σου. Ομως ο κάθε ένας έχει τον χρόνο ωρίμανσής του όπως επίσης έχει και το δικαίωμα επιλογής. Εμένα ο δικός μου δεν έχει έρθει ακόμα. Πιό απλά δεν μπορώ να το πω. Ακόμα δεν είμαι έτοιμη να φύγω. Ισως δεν έχω φάει αρκετές σφαλιάρες ακόμα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ισως δεν έχω λύσει βαθύτερα μέσα μου δικά μου απωθημένα. Ισως έχω κι άλλα να δώσω ή ακόμα και να πάρω. Ισως είμαι μία ηλίθια ρομαντική που πάσχει από το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας.. Σίγουρα θέλω να πάψει να αντιδρά έτσι, να ωριμάσει, να ωριμάσω και γω γιατί δεν είμαι άμεμπτη. Πάντως όταν ξημερώσει η μέρα που θα έχω αποφασίσει να την κάνω δεν θα χαραμίσω ούτε βλέμμα ούτε λέξη.
Οπως κι αν έχει σας ευχαριστώ για τις απόψεις σας. Είναι όμορφο να ξέρεις πως κάποιοι εκεί έξω ακούν και νοιάζονται για αυτά που λες...
συγγνώμη gramle, αλλα το λέω μιας κ μας έχεις αφηγηθεί καποιες καταστάσεις εδώ:το παιδί δεν ειναι το κόλλημα, ειναι η αφορμή...σίγουρα το παιδί κανει πιο δύσκολα τα πράγματα, όμως αν το σκεφτεις θα πρεπε να μας κανει κ πιο υπεύθυνους (απεναντι στους εαυτούς μας κ φυσικα στα ίδια)Quote:
Originally posted by gramle
Ακριβως. Επισης θελω να δειξω πως δεν κολλωνω να φυγω απο κατι που δεν με καλυπτει πλεον αν δεν υπαρχει αλλο σοβαρο κολλημα οπως ενα παιδι.
Καταβάθος πιστεύω προσωπικά πως δεν είναι αποκλειστικά και μόνο το παιδί σου που σε \"εμποδίζει\" να πάρεις την απόφαση να χωρίσεις αλλά δικά σου θέλω και πρέπει. Ποτέ κανένας άλλος δεν μπορεί να μας αναγκάσει να κάνουμε κάτι που δεν θέλουμε, εκτός κι αν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις όπως συνθήκες ομηρίας.
αυτο ακριβώς λέω και εγώ Tass.
Eχω βαρεθει να ακουω γυναικες να λενε αυτο ακριβώς \"Δεν χωρίζω για τα παιδια\"..\"ειναι μικρα\", \"θα πληγωθουν\"..λες κ δεν πληγώνονται καθημερινα σε ενα αρρωστημένο περιβάλλον....και αν μια γυναικα ή ενας ανθρωπος δεν σέβεται τον εαυτο του κ θέλει να κάθεται σε μία αρρωστημενη σχέση, δεν πρεπει να σεβαστεί το παιδί του? αυτο δεν φταιει σε τίποτα!
Ειναι θεμα το πως σε μεγαλωνουν και τι πιπιλα σου δινουν να μασουλας. Εμενα, οπως εχω πει, μου μαθανε να βαζω το παιδι πανω απ\' ολα. Κανω υπομονη σε διαφορες καταστασεις και ισως να κλωθω σε ενα φαυλο κυκλο γιατι ο αντρας μου ειναι πολυ Low profile που λενε. Δηλαδη, σε ξεσπασματα μου δεν με τσιγκλαει, και γενικα προσπαθει να μην οξυνονται τα πνευματα. Οποτε και εγω δεν ερχομαι στο αμην και ο καιρος περναει κατα μου.
Τα παιδιά είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο που χρήζει ιδιαίτερου σεβασμού και προσοχής. Ολοι οι άνθρωποι τσακώνονται και είναι αναπόφευκτο σε κάποιο τσακωμό να μην παρεβρεθεί και το παιδί, όσο κι αν θες να το αποφύγεις δεν μπορείς να φυλάγεσαι πάντα. Το να το υποβάλλεις όμως σε κάτι τέτοιο σε καθημερινή βάση και να το αφήνεις να αναπτύσσεται σε ένα περιβάλλον όπου οι συγκρούσεις ή η αδιαφορία κυριαρχούν αυτό όντως δεν είναι αποδεκτό.. τουλάχιστον όχι σε μας που θέλουμε να λεγόμαστε γονείς.
αν φύγεις απο ένα γαμο gramle, σημαινει οτι το παιδι ΔΕΝ ειναι πάνω απο ολα?
Υπάρχουν βέβαια και άλλα ερωτήματα όπως πχ
Αν φύγεις απο ένα γαμο, σημαινει οτι το παιδι ΕΙΝΑΙ πάνω απο ολα?
Αν φύγεις απο ένα γαμο, για δικούς σου λόγους σημαίνει ότι έκανες ότι καλίτερο για σένα? (σημείωση οι δικοί σου λόγοι όταν το αποφάσισες μπορεί να είναι μπορεί και να μην είναι δικοί σου λόγοι 2 ή 3 χρόνια μετά. Εχει να κάνει τόσο με την σοβαρότητα των αιτιών όσο και με την σοβαρότητα ΄που τους εξετάζεις)
Το φεύγω από ένα γάμο είναι το ίδιο με ή χωρίς παιδιά?
Ρε παιδια δικιο εχετε αλλα δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα. Αν ειμασταν τουλαχιστον απο την ιδια πολη θα ηταν αλλιως τα πραγματα. Αν φυγω και το παιδι στα 7 του αλλαξει εντελως τροπο ζωης και μακρυα απο τον πατερα του ποιος μου εγγυαται οτι δεν θα βγαλει κατι που θα ειμαι υπευθυνη εγω?
Τωρα κανω πετρα την καρδυα μου, προσποιουμαι πως ειμαι καλα, και το βλεπω στα ματια του οτι ολος ο κοσμος ειναι δικος του. Θελει να ειμαι καλα με τον πατερα του. Μου το λεει κι ολας.
Εχω μια φιλη που ειναι χωρισμενη και ο γιος της παρουσιαζει τασεις ομοφυλλοφιλιας και ο ψυχολογος της ειπε πως μπορει να το κανει απο αντιδραση επειδη χωρισανε με τον αντρα της. Ε, αν κατι τετοιο ή παρομοιο συνεβαινε στο δικο μου παιδι δεν θα το συγχωρουσα ποτε στον εαυτο μου
Ακριβως. Οταν δεν εχεις παιδια το μονο που σκεφτεσαι ειναι τον εαυτουλη σου και να περνας καλα. Ειναι σαν να διαλυεις μια σχεση που απλα ετυχε να ειναι γραμμενη και σε ενα χαρτι. Τα παιδια ομως ειναι πολυ σοβαρος λογος που πρεπει να εξετασεις καθε πιθανο αποτελεσμα που μπορει να εχει ενα διαζυγιο επανω τους.Quote:
Originally posted by ex_hus
Το φεύγω από ένα γάμο είναι το ίδιο με ή χωρίς παιδιά?
Εκτος και αν μιλαμε για εναν αδιαφορο πατερα που ουτως ή άλλως δεν δινει κατι στο παιδι και μεσα στο γαμο οποτε το παιδι δεν θα χασει και τιποτα με το διαζυγιο. Ή σε περιπτωσεις οπου ο πατερας ειναι οξυθυμος χρεισημοποιει βια σε γυναικα και παιδια οποτε παλι το διαζυγιο ειναι η καλυτερη λυση.
υπάρχει κ κάτι αλλο που λέει κ ο Πιραντελο...Ετσι ειναι, αν έτσι νομίζετε!
Δεν ξέρω ρε συ... Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική σίγουρα αν και δεν υπάρχει παιδί ανά την υφήλιο που να μην θέλει τους γονείς του μαζί και αγαπημένους. Θέλεις να γίνεις θυσία για χάρη του παιδιού σου (γιατί ουσιαστικά τον εαυτό σου θυσιάζεις) και αυτό σε κάνει να νιώθεις καλά; Οκ. Εφόσον αυτό είναι η επιλογή σου κανείς δεν μπορεί και δεν έχει στην τελική και το δικαίωμα να σου επιβάλλει κάτι διαφορετικό. Μόνο μην του δώσεις ποτέ να καταλάβει πως έμεινες σε αυτό τον γάμο μόνο και μόνο για το χατήρι του γιατί τότε όχι μόνο θα σε απορρίψει αλλά ενδεχομένως να τον χάσεις διαπαντώς και υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να γίνει κάτι τέτοιο που σίγουρα δεν θα θέλεις ούτε να τους φανταστείς.
τασ, εσυ την ξερεις την φιλη που λεω. Ειναι πραγματικα τραγικο
Ναι, είναι. Οπως επίσης είναι και τρομερά ψυχοφθόρο για την μητέρα του η οποία ζει με την γνώση ότι οι επιλογές της και του πατέρα του δημιουργήσαν τέτοια θέματα στο παιδί. Ομως καμμία περίπτωση δεν είναι ίδια. Δεν σημαίνει πως επειδή έγινε σε εκείνη θα γίνει και σε σένα. Δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο. Επειτα αν μεταξύ σας οι δύο σύζυγοι δεν τα βρείτε και παραμείνετε εγκλωβισμένοι στο ίδιο μοτίβο που επαναλαμβάνετε τώρα, η άποψη που θα διαμορφώσει το παιδί σας για το πως είναι οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων και των συζύγων ειδικότερα, δεν θα είναι και η πλέον ορθότερη.
Συμφωνω. Αν ομως εγω προσπαθησω παραπανω? Να κανω να φαινεται πως ειμαι ευτυχισμενη, πως τον αγαπω.
Δεν ειπα πως και το δικο μου παιδι θα βγαλει το ιδιο, αλλά μπορει να βγαλει κατι αλλο. Μπορει με το μυαλο του να καταλαβει οτι δεν ταιριαζω με τον πατερα του? Με τι δικαιωμα μπορω να τον παω σε αλλη πολη χωρις να μπορει να τον βλεπει οποτε θελει?
Κατι σε παρεξενεψε χτες, το ειδα. Μπορεις να μου πεις τι ειναι αυτο? Εκτος κι αν κανω λαθος.
Απίστευτα σωστό..........Quote:
Originally posted by Sofia
υπάρχει κ κάτι αλλο που λέει κ ο Πιραντελο...Ετσι ειναι, αν έτσι νομίζετε!
ΥΓ σε ποιούς το είπε?? (έχει σημασία η απάντηση)
Και να προσπαθήσεις παραπάνω και πάλι άκρη δεν θα βγάλεις. Θες από παρατηρητικότητα, θες από ένστικτο, τα παιδιά μας πάντοτε ξέρουν και καταλαβαίνουν πότε δεν είμαστε καλά. Λες να σου κάνει τυχαία τόσες πολλές φορές την ερώτηση αν είστε καλά με τον μπαμπά του κι αν θα μείνετε μαζί ή όχι;
Ακομη και μια απειροελαχιστη πιθανοτητα να υπαρχει να του δημιουργησω προβλημα για μενα ειναι μεγαλο εμποδιο.Quote:
Originally posted by ex_hus
Απίστευτα σωστό..........Quote:
Originally posted by Sofia
υπάρχει κ κάτι αλλο που λέει κ ο Πιραντελο...Ετσι ειναι, αν έτσι νομίζετε!
ΥΓ σε ποιούς το είπε?? (έχει σημασία η απάντηση)
Πάνω στο θέμα της φίλης σου εννοείς φαντάζομαι....Quote:
Originally posted by gramle
Κατι σε παρεξενεψε χτες, το ειδα. Μπορεις να μου πεις τι ειναι αυτο? Εκτος κι αν κανω λαθος.
Δεν ξερω ισως. Δεν μπορω να το προσδιορισω. Για πες
λενε οτι απο εναν κακο γαμο, καλυτερο ειναι ενα καλο διαζύγιο.. Τί γίνεται όμως αν η επιλογή είναι ανάμεσα σε κακό γάμο και κακό διαζύγιο; Επειδή εγώ βρίσκομαι στη δεύτερη, -που φανταζομαι οτι ανταποκρινεται και στο δικο σου προβλημα- ε π ι λ ε γ ω να ριξω μαυρη πετρα και στα δυο οσο γρηγοροτερα γινεται. Τα παιδια μου δεν περνανε ευκολα και θεωρώ τελικα τον εαυτο μου αρκετα αυτοθυσιαστικο, ομως άλλο η δική μου ζωή, άλλο η δική τους. Φυσικά είναι κάτι που πρεπει να το πιστεψεις και να το ακολουθησεις πιστα, διαφορετικα ο,τι και να κανεις θα ειναι ασχημος πιθηκισμος με τραγικα αποτελεσματα πρωτα για σενα, και μετα για τους αλλους.
Ειναι πολυ δυσκολη αποφαση ιδιως οταν και ο αλλος δεν σου κανει την ζωη \"δυσκολη\" και ειναι και ενας θαυμασιος πατερας. Απλα δεν ειμαι ερωτευμενη μαζι του και νιωθω οτι θελω πολυ να το ζησω ολο αυτο που λεγεται ερωτας και συμβιωση με καποιον που τον αγαπας πολυ. Που θελέις να του τα δωσεις ολα.
Απο την αλλη ομως δεν ξερω κι αν το ζησω ποτε. Δηλαδη δεν ξερω πως και αν χωρισω θα το βρω ποτε αυτο στη ζωη μου ή το μονο που θα καταφερω θα ειναι να στεναχωρησω το παιδι μου και στο τελος να μην ζησω και αυτο που θελω.
Καταρχάς να ξεκινήσω με αυτό που παρατήρησα όσο αφορά εσένα και το μικρούλι σου.
Είδες που ερχόταν κάθε τρεις και λίγο κοντά σου πριν έρθουν οι φίλοι του και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να σου τραβήξει την προσοχή. Είναι ιδιαίτερα προστατευτικός μαζί σου και δείχνει να \"διψά\" για την απόλυτη προσοχή σου, πράγμα κουραστικό ώρες-ώρες αλλά και απόλυτα κατανοητό μιάς και δεν του φτάνουν οι ώρες που σε βλέπει και σε έχει για τον εαυτό του. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με μένα και την μικρή μου. Καρμπόν.
Οσο αφορά την φίλη σου. Εχει μία καταπιεσμένη νευρικότητα, ένα άγχος που δείχνει να την κυνηγάει επί μονίμου, μιά ανασφάλεια γενικότερη. Μιλάει γρήγορα και έντονα μεταπηδώντας σε διάφορα θέματα, εκείνο όμως που μου έκανε ομολογουμένως μεγάλη εντύπωση ήταν το πόσο μεγάλη πικρία βγάζει στο θέμα της δεύτερης συζύγου του πρώην της και πόσο θυμό έχει μέσα της, τον οποίο πασχίζει να ελέγξει αλλά δεν μπορεί και υπάρχουν στιγμές που τον αφήνει ξαμολυμένο αλλά και πάλι νιώθει τύψεις για αυτό. Εχει μία πικρία προς τους άντρες γενικότερα και μεγάλη ανασφάλεια όσο αφορά το θέμα εμπιστοσύνης και δέσμευσης με κάποιο νέο σύντροφο. Ακόμα και σε μένα μπροστά που της ήμουν άγνωστη το έβγαζε όλο αυτό πολύ έντονα, έδειχνε να θέλει να το συζητήσει αλλά από την άλλη το καταπίεζε. Πες μου, όταν είστε οι δυό σας ποιά μιλάει περισσότερο και ποιά ακούει; Σου ανοίγεται για τα συναισθήματά της ή απλώς πλησιάζει το θέμα πατώντας στις μύτες των ποδιών και μετά απομακρύνεται; Εχει συμβουλευτεί κάποιο ειδικό για εκείνη την ίδια; Δείχνει να έχει πολύ μεγάλη εσωτερική μοναξιά και πραγματικά διψά για ανθρώπινη επαφή, για αποδοχή, να νοιώσει πως είναι μέρος της παρέας και πως είναι αγαπητή και επιθυμητή. Κάποια στιγμή εκεί που μιλάγαμε μου άγγιξε το πόδι και με έκανε να νιώσω πολύ έντονα την ανάγκη αυτής της επαφής. Χρειάζεται πολλές αγκαλιές και πολύ στοργή για να μπορέσει να τολμήσει να ξανακοιτάξει μπροστά και εκείνη την ώρα μου ήρθε να την πάρω αγκαλιά, μα τον Θεό, και να της πω ότι αξίζει να αγαπάει και να αγαπιέται και να μην το φοβάται. Καλή γυναίκα αλλά νευρική, πολύ νευρική πράγμα που σίγουρα το μεταδίδει στα παιδιά της.
Εσύ από την άλλη δεν έχεις αυτή την νευρικότητα. Θέλεις και συ με την σειρά σου να επικοινωνήσεις, να ανοιχτείς αλλά δεν προβάλεις τόσο πολύ έντονα αυτή την ανάγκη. Είσαι πιό καλή στο να καμουφλάρεσαι όμως έχεις ανάγκη να μοιραστείς αυτά που μέσα σου σε τρώνε. Ακόμα κι αν δεν μου είχες πει σχετικά θα έλεγα από μόνη μου πως με την συγκεκριμένη φίλη δεν θα σου έβγαινε να το κάνεις αυτό γιατί η ίδια δεν θα στο επέτρεπε. Βλέπεις αυθόρμητα της βγαίνει η ανάγκη να βγάλει τα δικά της προς τα εσένα και να ξαλαφρώσει και εσύ με την σειρά σου αυθόρμητα αναλαμβάνεις αυτό το ρόλο ο οποίος όμως δεν αντιστρέφεται.
Εχω να σου πω ότι εμείς πράγματι μοιάζουμε σε πολλά. Εχουμε παρόμοια γούστα, παρόμοιες αντιδράσεις, παρόμοιες ανάγκες, παρόμοιες ζωές ως ένα βαθμό. Εσένα αυτή την στιγμή σου χρειάζεται επαφή με ήρεμα σχετικά άτομα και όχι τόσο έντονα και νευρωτικά όσο η εν λόγω φίλη σου για να έχεις την δυνατότητα να βγάλεις και εσύ με την σειρά σου τα δικά σου. Καλά κάνεις φυσικά και έχεις επαφές μαζί της όμως καλά κάνεις επίσης που κοιτάς και αλλού για να καλύψεις και τις δικές σου ανάγκες και όχι μόνο του παιδιού σου.
Παρεπιπτόντως μου ήταν πολύ συμπαθής αν και με κούρασε κάπως με την διαρκή προσοχή που ζητούσε όμως την καταλαβαίνω απόλυτα, είναι καλός άνθρωπος και όπως όλοι μας έτσι και εκείνη ψάχνει να βρει τον δρόμο της σε αυτή την ζωή.
Οσο για σένα τις απόψεις μου τις ξέρεις. Αν είχα μία αδερφή μάλλον θα σου έμοιαζε κι αν όχι θα το ευχόμουν. Πάντως χθες δεν ήμουν και στα πολλά κέφια μου να ξέρεις. Σίγουρα πάντως έφυγα πολύ πιό καλά από ότι ήρθα.
Αυτά.
Ούτε και πρόκειται να το μάθεις ποτέ αν δεν το προσπαθήσεις κι αυτό είναι γεγονός γλυκειά μου.Quote:
Δηλαδη δεν ξερω πως και αν χωρισω θα το βρω ποτε αυτο στη ζωη μου ή το μονο που θα καταφερω θα ειναι να στεναχωρησω το παιδι μου και στο τελος να μην ζησω και αυτο που θελω.
Δεν το πιστευω. Ρε συ, εχω μεινει με το στομα ανοιχτο. Εισαι φοβερη. Δεν εχεις πεσει εξω ουτε χιλιοστο. Ακριβως ετσι ειναι ο χαρακτηρας της και η σχεση μου μαζι της.
Βγαζει πολυ πικρια για την καινουργια γυναικα του αντρα της. Που να ξερε και πως την γνωρισε. Παντως εγω που την εχω γνωρισει την καινουργια του γυναικα, ειναι ενα αναξιολογο ατομο που δεν ξερει ουτε το στομα της να ανοιξει. Η κοτσανα παει συννεφο. Οσο για την φιλη μου την εχεις φωτογραφισει εσωτερικα! τι να πω... αδικεισαι κοριτσι μου
Λες ε;
Λόγω του ότι είμαι μοναχοπαίδι έχω μάθει να παρατηρώ τους άλλους και μεγαλώνοντας το είχα και σαν παιχνίδι. Μου αρέσει πάρα πολύ να τους ψυχολογώ, να φανταστείς ότι κάποτε θέλησα να το ακολουθήσω και επαγγελματικά, στην πορεία όμως λοξοδρόμησα.
gramle, η Tass σου χει γράψει πολλά (και σύμφωνα με μενα πολύ όμορφα πράγματα) ΓΙΑ ΣΕΝΑ! ΓΙΑ ΣΕΝΑ Κ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!
Ειναι φοβερη, ολοι σας ειστε και σας ευχαριστω πολυ. Για ολα.Quote:
Originally posted by Sofia
gramle, η Tass σου χει γράψει πολλά (και σύμφωνα με μενα πολύ όμορφα πράγματα) ΓΙΑ ΣΕΝΑ! ΓΙΑ ΣΕΝΑ Κ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!
Αλλά για να μιλησω για την τασ συγκεκριμενα επειδη την εχω γνωρισει κι απο κοντα, θα ελεγα οτι ειναι ενα ανεκτιμητο διαμαντι. Ενα ατοφιο ατομο που εχει πολλα να σου δωσει. Να την εχει ο Θεος καλα.
Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια.
Να ξέρετε πάντως ότι είναι πάντοτε πολύ πιό εύκολο να ασχολείσαι με τα θέματα άλλων και να τα βλέπεις πιό καθαρά παρά με τα δικά σου. Στην μία περίπτωση είσαι απ΄έξω και πιό αντικειμενικός ενώ στην άλλη εμπλέκεσαι συναισθηματικά και είσαι υποκειμενικός.
Σημερα πηγαμε και μιλησαμε στον ψυχολογο για την σχεση μας. Αυτος εκλαψε. Τον λυπηθηκα. Ειπε οτι μ\' αγαπαει πολυ, δεν θελει να με χασει αλλα δεν ξερει τον τροπο. Δεν ξερει τι να κανει. Εχει χασει την μπαλα. Ειπε πως απο μικρο παιδι εχει χασει τον αυθορμητισμο του. Οταν εκανε κατι αυθορμητα ετρωγε ξυλο. Ετσι εμαθε να μην ειναι αυθορμητος και να κρυβει τα συναισθηματα του. Ειναι λυπηρο γι\' αυτον.
Οντως...
Μα παράλληλα είναι πολύ θετικό το ότι το αναγνωρίζει και (επιτέλους) το εξωτερικεύει. Πιστεύω αυτή η στάση θα βοηθήσει τόσο τον ίδιο όσο και εσένα.
Πότε θα ξαναπάτε;