Printable View
Πολινακι?
καποια κοπελα ειχε βαλει ενα συνδεσμο απο μια κυρια απο την Κυπρο που ειχε κανει σληβ ονοματι ανι γιαννικου νομιζω
τωρα ετσι στο λεω γιατι περιγραφει εκει πολλα και λεει πως θα ηθελε να εχει και παρεα σε ολο αυτο
αμα το βρω το βιντεο της θα σου πω
δυστυχως δε μπορω να τη βρω τωρα αλλα θα δουμε
ρε συ πως περνα ο καιρος!!!!! πρωτα με ενθουσιασμο μετα απογοητυευτηκες που εφυγε ο γιατρος σου και τωρα βρισκεσαι και συ στους μανικωμενους!!!! απιστευτο!!!
Ναι όντος ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα. Αν το βρεις δώσε μου το να την δω. Θυμάσε σε πιο τόπικ?
http://www.youtube.com/user/annieyia.../5/bAeEiVRY-d8
ελα το βρηκα!!!
Το βρήκα και εγώ. Της έστειλα είδη μύνημα στο φατσοβιβλίο. !!!! Σε ευχαριστώ πάντος
Ήρθε η ώρα να σας γράψω την περιπέτειά μου σχετικά με το χειρουργείο μου.
Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011
Μέρα εισαγωγής. Σηκώθηκα το πρωί, έντυσα τον μικρό, έκανα ένα ωραίο μπανάκι, ντύθηκα και εγώ, πήρα όλα μου τα χαρτιά και την βαλιτσούλα μου και φύγαμε.
Πήγα τον μικρό στο σχολείο και ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς το νοσοκομείο. Εφτασα εκεί κατά τις 8:15 και μέχρι να βρω να παρκάρω έγινε 8:45!!!!! Πήγα μέσα, έκανα τα χαρτιά της εισαγωγής, μου έδωσαν τον φάκελό μου και πήγα πάνω στον θάλαμο και περίμενα σε μια έθουσα με άλλα άτομα που θα γίνονταν εισαγωγή, μέχρι να με φωνάξουν.
Κατά τις 11:00 με φώναξαν, μου έκαναν ένα σορό ερωτήσεις για τα χαρτιά του ιστορικού μου και μου ζήτησαν όλες τις εξετάσεις μου. Τις είδαν και είπαν πως θα τις επαναλαμβάναμε ξανά εκείνη την μέρα για να έχουμε πιο σωστή εικόνα. Ετσι, μου πήρανε 6 μπουκαλάκια αίμα και κάναμε καρδιογράφημα.
Και πάλι πήγα στην αίθουσα αναμονής μέχρι να ετοιμαστεί το δωμάτιό μου.
Γύρω στις 12 μας έφεραν φαγητό. Ψάρι φιλέτο στο φούρνο με πατάτες. Αν και ήταν σαν νερόβραστο, το απόλαυσα σαν το τελευταίο μου γεύμα!!!!!!
Στις 12:45 μας είπαν να περάσουμε στα δωμάτιά μας. Ευτυχώς είμαι σε δίκλινο. Δεν θα άντεχα το τετράκλινο με τίποτα. Συγύρισα τα πράγματά μου, έβαλα τις πιτζαμούλες μου και έκατσα στο κρεβάτι. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Προσπάθησα να τα αφήσω στο πίσω μέρος του μυαλού και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο μου.
Μετά από καμιά ώρα ήρθε ένας γιατρός, και με ρώτησε όλο το οικογενειακό μου ιστορικό. Όταν του είπα για καρδιοπάθειες, υπερτάσεις, χοληστερόλη, καρκίνους γυρνάει και μου λέει «πλούσιο ιστορικό, απ? όλα έχει ο μπαξές» και χαμογέλασε. Τέλος πάντων έφυγε και ήρθε η αναισθησιολόγος. Ξανά ιστορικό, και εξέταση. Μου είπε πως θα ήμουνα το τελευταίο χειρουργείο της Πέμπτης. Έφυγε και εγώ συνέχισα το βιβλίο μου μέχρι να ?ρθουν η μαμά, ο σύζυγος κτλ.
Όταν έφυγαν όλοι μπήκα να κάνω μπάνιο και προς μεγάλη μου έκπληξη δεν με χωρούσε η ντουζιέρα!!!!!! ʼτιμη κοινωνία!!! Όλα τα νερά βγήκαν έξω αλλά δεν με ένοιαζε. Ας φρόντιζαν να μην έβαζαν ντουζιέρα 70Χ70!!!!
Κοιμήθηκα αρκετά ήρεμα και με αγωνία για την επομένη μέρα!!!
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011
Η μεγάλη μέρα έφτασε και εγώ πιο έτοιμη από ποτέ!!!!! Με ξύπνησαν στις 6 και μου έδωσαν 3 χαπάκια να πιω. Σηκώθηκα, έκανα ένα μπανάκι και τα ήπια και περίμενα να έρθει η μαμά μου αλλά και η ώρα να μου φωνάξουν πως θα πάμε πάνω χειρουργείο.
Γύρω στις 9:30 ήρθαν οι γιατροί και μου είπαν πως λόγο πίεσης των χειρουργείων ίσως να μην γίνει το δικό μου και να γίνει την επομένη. Μου είπε ο ίδιος ο διευθυντής πως θα απολογηθεί προσωπικά αν συμβεί αυτό.
Απογοητεύτηκα αλλά περίμενα, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Φεύγοντας οι γιατροί έμεινε ο γιατρός μου πίσω και μου είπε πως τα χειρουργεία είναι κανονισμένα από 4-5 μήνες πριν και πως πίεσε για να μπει το δικό μου τώρα γιατί ήξερε πόσο πολύ το ήθελα. Και έφυγε.
Γύρω στις 14:30 μου ανακοίνωσαν ότι τελικά θα χειρουργηθώ την επομένη αλλά δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν να φάω. Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ είχα όρεξη και έτσι έφαγα ένα γιαουρτάκι και λίγο ζελέ.
Ευτυχώς που ήταν εκεί και η μαμά μου και πέρασε η μέρα. Στο γύρο που έκαναν οι γιατροί το απόγευμα είχαν πει πως θα είμαι το πρώτο χειρουργείο της επόμενης μέρας. Το βράδυ ήρθε ο μπαμπάς και ο άντρας μου και κάναμε λίγη παρέα. Πέρασε και αυτή η μέρα.
Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011
Και πάλι σηκώθηκα πρωί, έκανα μπάνιο και περίμενα τον άντρα μου να έρθει να μου δώσει φιλάκι και να μου ευχηθεί καλή επιτυχία. Ήρθε στις 7 και έφυγε, και ήρθε στις 7μισι ο μπαμπάς μου. Εγώ ήμουν έτοιμη και περίμενα.
Γύρω στις 9 ήρθαν οι γιατροί και λέει ο διευθυντής στους άλλους «Γιατί η κοπελιά μας είναι ακόμα εδώ? Δεν είπαμε θα πήγαινε πρωί-πρωί?» «Κάποιο πρόβλημα έχει το μηχάνημα του sleeve λέει ένας γιατρός, και πήγε ο Παιδονόμου (ο γιατρός μου δηλαδή) να το φτιάξει.» Γυρνάει προς εμένα ο διευθυντής και μου λέει «Απολογούμαι κορίτσι μου που έγιναν έτσι τα πράγματα, κάνε υπομονή και όλα θα γίνουν» και με κτύπησε στον ώμο και έφυγαν.
Είπα στον μπαμπά μου να φύγει αφού δεν ξέραμε τι θα γίνει, και όταν ήξερα κάτι θα τον έπαιρνα τηλέφωνο.
Στις 9:25 ήρθε η sister και μου λέει ετοιμάσου, πάω να σου φέρω την ρόμπα και πάμε χειρουργείο!!!! Πήρα αμέσως τον μπαμπά μου τηλέφωνο και του το είπα και πήρα και τον άντρα μου. Την μαμά θα την έπαιρνε ο μπαμπάς.
9:51 βρισκόμουνα στο χειρουργείο με βάση το ρολόι τους εκεί. Με μετέφεραν στο τραπέζι του χειρουργείου και άρχισαν να με ετοιμάζουν. Κάλτσες για θρόμβωση, φλέβες για τους ορούς, και άρχισαν να με δένουν. Εγώ με την σταθερή μου ατάκα στα χειρουργεία «Θα με σταυρώσετε?» έσπασα τον πάγο που υπήρχε εκεί και άρχισαν να μου ρωτάνε διάφορα πράγματα. Ηρθε ο χειρούργος μου και μου είπε «Όλα εντάξει Πολύμνιά μου?» «Όλα μια χαρά» του λέω. «Θα ξεκινήσουμε όπως είπαμε, λέει, με την αφαίρεση και αν όλα είναι οκ και το επιτρέπουν οι καταστάσεις θα γίνει και το sleeve». «Θα γίνει, του λέω, το ξέρω πως θα γίνει». «καλή επιτυχία» μου λέει «Στα δικά σου χέρια» του λέω και χαμογέλασε!
10:11 μου είπε η αναισθησιολόγος πως θα μου έβαζε κάτι στον ορό να ηρεμίσω.
10:12 ήταν η τελευταία φορά που είδα το ρολόι.
«Πολύμνια, Πολύμνια ξύπνα, τελειώσαμε» άκουσα μια φωνή να με φωνάζει. Ανοίγω τα μάτια και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γυρίσω προς το ρολόι. 14:19. Θυμάμαι τα πάντα εκεί. Θυμάμαι που μου έφεραν δίπλα το κρεβάτι μου και μου είπαν σιγά-σιγά να μεταφερθώ σ? αυτό και γυρνάω και τους λέω «πάλι θα πηδήξω?» γελούσαν όλοι και με βοήθησαν να πάω από το φορείο στο κρεβάτι μου. Με ετοίμασαν κτλ και πήγαμε στο δωμάτιό μου.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Θυμάμαι πως δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. ʼκουγα τα πάντα γύρω μου. Θυμάμαι να με πασπατεύω να δω τι έχω πάνω μου για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Βρήκα την παροχέτευση και χάρηκα, βρήκα το ρινογαστρικό (το σωληνάκι που κατέβαινε από την μύτη στο στομάχι) και ταράχτηκα. Νόμιζα πως αυτό που ένιωθα στον λαιμό μου ήταν από το σωληνάκι που σου κατεβάζουν στο χειρουργείο. Σκέφτηκα, οκ μια μέρα θα είναι, Αποκλείετε παραπάνω.
Το απόγευμα ήρθαν οι γιατροί και με ρώτησαν πως νιώθω. «Με ενοχλεί αυτό» τους λέω και τους έδειξα το ρινογαστρικό. Για λίγο θα είναι, είπαν, μην σε ανησυχεί. Και έφυγαν.
Νύχτωσε, έφυγαν και οι δικοί μου, και εγώ ξεκίνησα να υποφέρω. Δεν είχα πόνους στο στομάχι και στην εγχείριση γενικός. Είχα φοβερούς πόνους στο λαιμό μου. Νόμιζα πως σκιζόταν. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω. Μου έβαλαν ένα δυνατό παυσίπονο που μου είπαν πως είναι σαν υπνωτικό/ναρκωτικό. Με κοίμισε κανά δύορο και μετά ανά 10 λεπτά έβλεπα το ρολόι. Δεν περνούσαν με τίποτα οι ώρες.
Σάββατο 5 Μαρτίου 2011
Επιτέλους ξημέρωσε. Με σήκωσαν λίγο να κάτσω στην καρέκλα αλλά το ρινογαστρικό μου προκαλούσε αναγούλες και φοβερούς πόνους στον λαιμό που τους ζήτησα να ξαπλώσω ξανά?.
Η μέρα πέρασε σχετικά καλά, δεν είχα πόνους παρά μόνο αυτή την κατάρα στην μύτη μου. Είχα όλη μέρα επισκέψεις και έτσι προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι. Οι γιατροί είπαν πως πάω μια χαρά και πώς να κάνω υπομονή για το ρινογαστρικό, είναι εκεί για το καλό μου.
Το βράδυ του Σαββάτου κοιμήθηκα σχετικά καλά μπορώ να πω.
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
Ο άντρας μου ήρθε από τις 8:30 κοντά μου γιατί ήθελε να είναι δίπλα μου. Ο λαιμός μου ΧΑΛΙΑ! Ούτε σάλιο δεν μπορούσα να πάρω κάτω. Ήταν σαν να κατάπινα λεπίδες. Με είχε πιάσει και βήχας και μια συνεχής τάση εμετού. Κάθε φορά που έβηχα ο ρινογαστρικός έβγαζε από το στομάχι καφοηδή ακαθαρσίες και υγρά. Οι γιατροί είπαν πως είναι φυσιολογικό, και πως πρέπει να τον αντέξω γιατί είναι το μόνο πράγμα που να δείχνει το τι γίνεται μέσα στο στομάχι μου και την βελτίωσή του. Μου συνέστησαν να κάνω γαργάρες με γλυκό τσάι για να ηρεμίσει λίγο ο λαιμός. Όντος το δοκίμασα και δούλεψε.
Κυριακή απόγευμα μου έβγαλαν και τον καθετήρα.
Η μέρα πέρασε με πολλά-πολλά τηλεφωνήματα και επισκέψεις από τους γονείς μου και τα αδέλφια μου.
Το βράδυ όμως ήταν?? Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου!!!!! Να μην μπορώ να καταπιώ, να βήχω συνεχώς, να νιώθω ότι πνίγομαι και να κλαίω από τον πόνο.
Αν είναι δυνατόν, ολόκληρη εγχείρηση δεν με ενοχλούσε και με ενοχλούσε ο λαιμός μου!!!!!! Κατά τα μεσάνυχτα, τους έδωσε το οκ ο γιατρός και μου έδωσαν ένα πολύ δυνατό ηρεμιστικό και κοιμήθηκα κανά τρίωρο.
Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011
Η μέρα με βρίσκει πολύ κεφάτη. Σηκώθηκα και έκανα μια βολτούλα στον διάδρομο. Ο άντρας μου ήρθε και με βρήκε στην καρέκλα και πολύ-πολύ χάρηκε!!! Μου λέει επιτέλους χαμογελάς και έχεις χρώμα!!!!!!
Ο λαιμός μου χειροτέρευε αλλά το πάλευα όλη μέρα με τις γαργάρες με το τσάι.
Η μέρα πέρασε πολύ χαλαρά και όμορφα. Ηρθε και η μαμά το απόγευμα, κάναμε ένα υπέροχο μπάνιο και ένιωθα άλλος άνθρωπος.
Έφερε και τον μικρό μαζί της για ένα λεπτό και τον πήρε ο άντρας μου, γιατί τους είχε τρελάνει να έρθει νοσοκομείο και να με δει. Μέχρι και το ότι κτύπησε το χέρι του είπε ψέματα στην μαμά μου τάχα για να τον φέρει νοσοκομείο!!!!!! Αυτά τα μικρά είναι διαολάκια από κούνια!!!!! Μόλις με είδε λοιπόν έμεινε και με κοίταζε και γεμίσανε τα ματάκια του, και του λέω έλα να σου δώσω ένα φιλάκι αγάπη μου, δεν έχει τίποτα η μαμά μην ανησυχείς. Τον φίλησα και έφυγαν για να μην βλέπει άλλο το μωρό. Μετά τρέλανε τον μπαμπά του για το τι έχει η μαμά κτλ!
Το βράδυ της Δευτέρας και πάλι ανυπόφορο. Είχε σπάσει και η φλέβα μου και μου έβαλαν σε άλλο σημείο τον ορό και με πονούσε υπερβολικά εκεί που τον έβαλαν. Δεν μπορούσα να ηρεμίσω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν άντεχα με τίποτα τον πόνο στον λαιμό μου και είχα και τον πόνο στο χέρι από τον ορό??. Μου χορήγησαν και πάλι το παυσίπονο/υπνωτικό/ναρκωτικό αλλά τίποτα δεν έκανε. Ούτε με ηρέμησε, ούτε με κοίμισε, ούτε με ζάλισε.
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
Ξημέρωσε η Τρίτη.
Οι νοσηλεύτριες ανάφεραν στους γιατρούς τι μου συμβαίνει και είπαν πως όλα τελειώνουν, Τετάρτη ήταν η μέρα που θα έκανα την εξέταση με το βάριο και θα έβγαινε το ρινογαστρικό!!! Μόλις το άκουσα αυτό ηρέμησα.
Η φλέβα και πάλι έσπασε, και αφού πια δεν είχε μείνει φλέβα
μη σπασμένη στο δεξί χέρι, βάλαμε τον ορό στο αριστερό χέρι.
Η μέρα κύλισε μοναχικά μιας και όλοι επέστρεψαν στις δουλειές τους. Ο λαιμός μου συνέχιζε να με ενοχλεί αλλά ίσως επειδή ήξερα πως τελείωνε το μαρτύριο, δεν έδινα σημασία.
Γύρω στις 19:20 καθώς ξάπλωνα και περίμενα τον σύζυγο μου, κατά λάθος τραβήχτηκε το ρινογαστρικό και έφυγε από την θέση του. Ο πόνος στον λαιμό και σε όλο μου τον οισοφάγο δεν υποφερόταν με τίποτα. Κτύπησα του κουδούνι και ακριβώς εκείνη την ώρα ήρθε και ο άντρας μου. Μου είχε φέρει και ένα υπέροχο συνδυασμό με ορχιδέες, απλά τέλειο!!!!!! Έρχεται λοιπόν η νοσοκόμα και μου λέει «να στο βγάλω ή να το σπρώξω να πάει στην θέση του?» «ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ» προσπάθησα να φωνάξω. Το έβγαλε λοιπόν. Ένοιωσα σαν μια λεπίδα να με ξέσκιζε εκείνη την ώρα. Ξάπλωσα 5 λεπτάκια, να ηρεμήσω, και μετά ήμουν άλλος άνθρωπος!!!! Μες την τρελή χαρά!!!!!!!!!!!!!
Το βράδυ κοιμήθηκα πολύ όμορφα!
Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011
Ξημέρωσε!!!!!!! Περιμένω να έρθει η ώρα να πάμε να κάνουμε την εξέτασή μου επιτέλους και να μπορέσω να πιω μια γουλιά τσάι!!!!
Ηρθαν οι γιατροί και επιτέλους ήρθε και ο δικός μου!!! Ο διευθυντής μου λέει «Μπράβο κορίτσι μου, είσαι από τα λίγα άτομα που άντεξαν το ρινογαστρικό μέχρι το τέλος!!!!! Ξέρω πως η εξέτασή σου σήμερα θα είναι πολύ καλή και έτσι θα πας σπίτι σου απόψε. Να σε αποχαιρετήσω λοιπόν και να σου ευχηθώ να μην μας ξαναχρειαστείς» κάναμε χειραψία και έφυγε.
Ο γιατρός μου έμεινε και μου είπε πως όλα πήγαν πολύ καλύτερα από όσο περίμενε, πως δεν δυσκολεύτηκε καθόλου και πως θα με δει ξανά στον μήνα. Τον ευχαρίστησα και έφυγε χαμογελαστός.
Ηρθε η διαιτολόγος, και μου έδωσε οδηγίες και πήγαμε να με ζυγίσει στην ζυγαριά εκεί στο τμήμα, γιατί το γραφείο της ήταν στην άλλη πλευρά του νοσοκομείου. Μέρα εισαγωγής στην ζυγαριά σπίτι και στην δικιά της ζυγαριά ήμουνα ακριβώς 125 κιλά. Τετάρτη, όταν ζυγίστηκα με έδειξε η ζυγαριά εκεί 118,300!!!! Της λέω αποκλείετε. Κάποιο λάθος θα είναι. Μου λέει ναι είναι πολλή διαφορά αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Και το σημείωσε κάτω. Μου λέει θα σε δω την μέρα που θα έρθεις καις τον γιατρό. Και έφυγε.
Έκανα και το βαριούχο γεύμα, όλα μια χαρά, και περιμένω να μου αφαιρέσουν τον ορό και την παροχέτευση για να κάνω ένα μπάνιο σαν άνθρωπος. Μου τα αφαιρούν γύρω στις 17:00 κάνω το μπάνιο μου και ετοιμάζομαι.
Έρχομαι σπίτι κατά τις 18:30 και αμέσως τρέχω να βγάλω τα βαριά ρούχα από πάνω μου και να ζυγιστώ. 118!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν το πίστευα!!!!!
Κάπου εδώ λοιπόν ξεκινάει το ταξίδι της κατηφόρας!!!!
ω λα λα!:thumbup:
ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ???? ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΩΛΙΝΑΚΙ ΜΟΥ:thumbup: ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΤΗΦΟΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ:w ink1:....
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΤΡΕΛΗΣ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ:sniff: ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΙΣΑΕΙ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ.....ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΝΑ ΜΠΩ ΕΓΩ ΧΙΡΟΥΡΓΕΙΟ....ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΩ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ....ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΗΔΗ ΛΙΠΟΘΥΜΗ ΑΠΟ ΦΟΒΟ.....:tumble:
ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΕΣ ΛΙΓΟ ΑΛΛΑ ΤΕΛΟΣ.....ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΑ.....ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΤΙ ΤΙΚΕΡΑΚΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ???????????? ????????????:bisou:
ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ:wink1::roll::thumbup:
Αμμα δεν βαρεθήκατε να το διαβάσετε μια χαρά είμαστε!!!!!! Ακόμα είχα κιάλλα να γράψω, πχ τα συναισθήματά μου, αλλά λέω άστο, θα πάει 2 σελίδες!!!!!!
μα καλαααααααααα!!! τελεια ολα αλλα τα συναισθηματα ειναι το ζουμιιιιιιιιιιιι!!!!!!!!!!!!! εννοειται θα γραψεις!!!!
Αντε να σας πω. Να σας πω αυτό που νιώθω αυτές τις μέρες. Νιώθω ότι η ζυγαριά μου κάνει πλάκα. Νιώθω ότι είπε να παίξει λίγο μαζί μου και μου δείχνει ότι θέλει.....
Επίσης δεν πεινάω, δεν νιώθω καν ζήλια για φαγητό. Οι άλλοι τρώνε διάφορα, σήμερα έφτιαξα και ένα υπέροχο φαγητό μοσχομυρίζει ακόμα όλο το σπίτι, και μένα καν δεν μου περνάει από το μυαλό ότι θα ήθελα να το φάω. Δεν ζηλεύω το φαγητό. Μου αρκεί και αυτό που "τρώω" (πίνω δηλαδή). Αφού ξέρω πως σε κάπια φάση στους επόμενους μήνες θα μπορώ και πάλι να φάω όλα αυτά που μαγειρεύω, απλα σε μικρές μερίδες.
Ενα πράγμα όμως ζηλεύω πολύ. ΤΟ ΝΕΡΟ!!!!!! Δεν έπεινα πολύ νερό ούτε πριν, μπορεί 2 φορές την μέρα, αλλά αυτές τις 2 φορές έπεινα μισό λίτρο αμέσως. Μόνο έτσι ξεδιψούσα. Τώρα το μετράω όχι σε γουλιές, αλλά σε κουταλάκια του γλυκού και μπορώ να πιώ μόνο 4-5 την φορά. Δεν νιώθω καθόλου να ξεδιψάω. Πίνω νερό, τσάι, χυμούς, ζωμούς, αλλά δεν νιώθω τίποτα να με ξεδιψάει.
Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να το συνιθήσω αυτό, αλλά πολύ το ζηλεύω που οι άλλοι μπορούν να πιουν ένα ποτήρι νερό αμέσως και εγώ όχι......
Τώρα θα πείτε, πάει αυτή τρελλάθηκε. Δεν τρώει τίποτα, κιόμως σκεφτετε το νερό αντί το φαγητό.
Δεν τρελλάθηκα, απλά δυψάωωωωω....................
πολυ πολυ ομορφα!!! αχ πολινακι!!! πλακα σε κανει η ζυγαρια ε???
παντως αυτο με το νεροοοοο....σε καταλαβαινω!!!! οταν διψαει κανεις ειναι μαρτυριο!!!!!
τι γλυκο αυτο με τις ορχιδεες απο τον ανδρα σου!!!! γλυκο γλυκο γλυκο!!!
ακουσα και απο αυτην τη γυναικα που ελεγε ξεχναει να φαει!!!!
επικοινωνησατε τελικα?
Της έστειλα έτημα φιλίας στο facebook και περιμένω να με δεκτεί. Μόλις με δεκτεί θα της ζητησω το τηλέφωνό της.
Ναι πολύ γλυκό αυτό με τις ορχιδέες και ειδικά που το διάλεξε μόνος του, ενώ που ρώτησε του είπαν πως πάνε τριαντάφυλλο την μέρα της γυναίκας, και επείσης που πήρε το αγαπημένο μου χρώμα ορχηδέας!!!!!
αχ πωλινακι φοβαμαι οτι θα κανουμε μαυρα ματια να δουμε συνταγη σου
κλααααααψ :(
Γιατί κλικάκι μου? Τώρα είναι που θα ανακαλύψω νέες συνταγές και γέυσεις. Που θα πρέπει να κάνω τα πολτοποιημένα μου νόστημα για να μπορώ να τα φάω!!!!!
Φυσικά εσείς θα βλέπετε τις σουπίτσες πριν την πολτοποίηση...
α καλη φαση!! σουπες!!
τ ε λ ε ι α!!
:bigsmile:
Ναι ναι!!!! Από το επόμενο Σάββατο και μετά!
πωλινακι γιατι δεν κανει να πινεις νερο;;;
Πίνω κούκλα μου. Αλλά το στομάχι μου δεν χωράει πιο πολύ από 3-4 κουταλιές ανά 20-30 λεπτά!!!! Αν πιω πιο πολύ θα σκάσω στους πόνους!
Φοβερή και λεπτομερέστατη η περιγραφή Πωλινάκι μου! Σε ευχαριστούμε! :smilegrin:
Καλές απώλειες από εδώ και στο εξής! Πήρες φόρα!!!!
Χαίρομαι που όλα πήγαν καλα και εισαι ευτυχισμένη:thumbup:
Καλησπέρα.... Σήμερα δεν είμαι πολύ καλά.... ΔΙΨΑΑΑΑΑΑΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.................... .........
Και νομίζω υπερτίμησα πολύ τις δυνάμεις μου.....
Ολο το βράδυ ο μικρός έκανε εμετόυς, και οκ τον ανελαβε ο άντρας μου αλλά ούτε εγώ μπορεσα να κοιμηθώ και πολύ. Ξύπνησα το πρωί, ηπια λίγο τσάι, που κατά την διάρκεια που το έπεινα έβαλα πληντύριο και συγίρισα λίγο το δωμάτιό μου. Μετά πήγα τον μικρό με την μαμά μου στο γιατρό και μετά τους έφερα σπίτι και πήγα στην φρουταρία να πάρω διάφορα που ήθελα για το σπίτι. Εκεί λοιπόν στην φρουταρία, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Κιτρίνισα, και παρολίγο να πέσω κάτω. Ευτυχώς με είδε ο άνθρωπος και μου έφερε λίγο νερό......
Ψώνισα και ήρθα σπίτι και από εκείνη την ώρα είμαι χάλια..... ήρθε η καϊμένη η μαμά μου πάνω στο σπίτι και μου καθάρησε όλο και μου έβαλε και άλλα πλυντήρια, και πήρε η αδελφή μου τον μικρό κάτω....
Εγώ δεν μπορώ να κουνιθώ.....
Νομιζω πρέπει να βρω μια λύση να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου......
αχ ναι Πολινακι!!! βιταμινες!!! και για την κουραση και για το θεμα με τα μαλλια!!!! οπως ακουσα απο αλλες κοπελες εδω!!!!!
Ειναι τεραστια διαφορα για τον οργανισμο....
εκει που ετρωγε τωρα να τρεφεται με μιση κουπα ζωμους τη μερα και αν....
ολοι θα ειχαμε λιποθυμια!!!
Δεν μου επιτρέπετε ακόμα να πάρω βιταμίνες κτλ. Εδώ καλά καλά δεν μπορώ να πιω νερό, και θα πιω ένα ποτήρι με βιταμίνη ή χάπια? μου έιπε μετά τον πρώτο μήνα αν χρειαστούν......
Απλά με υπερτίμησα... Αυτό είναι όλο....
αρχισες δηλαδη απο τηναρχη να κανεις πραγματα σαν μην εγχειρισμενη.... ενω εισαι καιμ μαλιστα δεν μπορεις και να φας...
οκ.... ο οργανισμος μας μας δινει τα σηματα του!!!
παντως παντα υπαρχουν και οι παιδικες βιταμινες σε σιροπι....
Το ξέρω αλλά δεν μπορώ να πάρω κάτι χωρίς να το πει ο γιατρός, Και αφου είπε μετά τον πρώτο μήνα, κάτι θα ξέρει
ειναι αληθεια αυτο
ωστοσο καλο ειναι να γνωριζεις και μια αλλη πορεια παραλληλα με εσενα που να εχει κανει το ιδιο για να μιλατε και να παιρνετε ιδεες και λυσεις και θαρρος :)
τελικα σε οποιαδηποτε φαση της ζωης μας χρειαζομαστε ανθρωπους.
Γνωρίζω είδη μαρουλάκι μου πολλά κορίτσια από δω που μιλάμε καθημερινά και συγκρίνουμε πορείες.
Η κοπελιά από τα βίντεο ακόμα δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου στο φατσοβιβλίο. Θα δείξει.
Πάντος για πολλά πράγματα τα συζητάω με την Ναντιν και την Γιάννα που τα έχουν περάσει.
ναι αυτο ειναι το καλυτερο !!!
και καλα κανεις και γραφεις βεβαια και επικοινωνεις και με ολους μας!!! :)
Οπως πάντα!!!! Πάω να ξαπλώσω λίγο.... ίσως φέρω λίγο το μυαλό μου.
Φιλούθκια
Πολίνα, αυτό είναι η ατονία που περιγράφουμε για τον πρώτο μήνα! Προκαλείται από την έλλειψη τροφής - και νερού όπως βλέπεις! Ακόμη και γω με το μπαι-πας τον πρώτο μήνα είχα να αντιμετωπίσω μπουκιά-μπουκιά και σταλιά-σταλιά και δύσκολα έπερνα τα πόδια μου από το κρεβάτι μέχρι τον καναπέ και πίσω. Απόρησα και χάρηκα με τη δική σου όρεξη, αλλά φάνηκε πως υπερτίμησες τις δυνάμεις σου! Υπομονή, ξάπλωσε και άσε το χρόνο να κυλήσει υπέρ σου. Ένας μήνας είναι, θα περάσει. Όταν θα αρχίσεις να τρως μεγαλύτερες ποσότητες, θα ανακάμψουν οι δυνάμεις και θα είσαι πιο ζωηρή από πριν!
Ρε Πωλινακι ειναι δυνατον να μπαινεις σε αμαξια,να ψωνιζεις εξω,να σιγυριζεις,μετα απο βαριατρικη επεμβαση;Κατσε να αναρρωσεις με τα ποδια ψηλα!!!Μη κανεις βλακειουλες!!!Τοσο καιρο περιμενες πως κ πως,καντα ολα σωστα!!!!Υποθετω οτι αυτη η περιοδος τωρα που προσαρμοζεται ο οργανισμος μετα απο το σοκ που περασε ειναι τοσο σημαντικη οσο κ η επεμβαση!Μην προσπαθεις να τους ευχαριστησεις ολους κ ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ!!! Φιλουθκια!
Αχ κορίτσια μακάρι να μπορούσα να το κάνω αυτό που λέτε, και να κάτσω και να μην με νοιάζει τίποτα. Αλλά δυστιχώς όλοι με έχουν σαν την βιονική γυναίκα, που ποτέ δεν κουράζετε, ποτέ δεν θέλει βοήθεια κτλ. Και δεν μπορούν να καταλάβουν πως η βιονική αυτή γυναίκα, για να της πει ο γιατρός να κάτσει σπίτι 1 μηνα, σημαίνει να κάτσει σπίτι χωρίς να κουράζετε...... Κανείς δεν το καταλαβαίνει.....
Σήμερα ο άντρας μου τον πήρε ένας φίλος του τηλ να έρθουν να με δουν, και τους είπε ναι χορίς να με ρωτήσει καν. Εγώ είχα σκοπό να κάνω μπάνιο στις 6, να βάλω πιτζάμες και να απλώσω στον καναπέ. Ηρθαν αυτοί στις 6μιση, έφυγαν στις 9......
Η πωλίνα να τους κεράσει, η πωλίνα να τα μαζέψει, η πωλίνα να ζεστάνει φαγητό να φαν......
Ευτυχώς μετά ήρθε η μαμά μου πάνω και μου έπλεινε γιατί δεν άντεχα.....
Μόνο αυτή με καταλαβαίνει αλλά και αυτή πόσα να πρόλάβει η καημένη..... Εχει το δικό της σπίτι, τρέχει και στο δικό μου...... Δεν αντέχει και πολλά, έχει πρόβλημα με τα πόδια της.....
Δύναμη έχω, αλλά άμμα κάνω κάτι με το πάσο μου. Οπως χτες που έπλεινα τα πιάτα σε 2 δόσεις. Αλλά όχι έτσι όπως σήμερα, νιώθω εξαντλημένη....
Σήμερα ξεκίνησα και τρώω και ζελέ χωρίς ζάχαρι, αυτό των διαβητικών, και αν και χωρίς ζάχαρι είναι πολύ ωραίο γλυκό και με βοήθησε κάπως να συνέλθω από τους ζωμούς και τα τσάγια.
Σας καλυνηχτίζω κορίτσια μου και θα τα πουμε αυριο πρώτα ο θεος.....
Φιλουθκια
Πωλινάκι θα σου πω και εγω τα ιδια, απο τη χαρα σου υπερ-τιμησες τις δυναμεις σου . Ξεκινησες τη δευτερη μερα και μαγειρευες , αρχισες καθαριοτητα , ψωνια (ελπιζω να μην σηκωσες βαρος ) .............. Αντι να ζαλιζεσαι Αντέστρεψε τα δεδομενα . Δηλαδη εσυ ολη μερα καναπε (laptop ) - κρεβατι (λαπτοπ) και ασε τους αλλους να κανουν τα υπολοιπα................ Ξερουν οτι εισαι απο βαριατρικη επεμβαση............ Μολις ανακτησεις τις δυναμεις σου , θα τα κανεις παλι ολα...........
Πωλινάκι χρειαζεσαι Ξ Ε Κ Ο Υ Ρ Α ΣΗ ........ για αυτο πηρες και αναρωτικη , αλλιως θα πηγαινες για δουλεια ..........
polinaki μου σιδερένια, καλή αναρρωση γλυκια μου!
κοιτα επειδη κι εγω εχω σε καποιο βαθμό το στυλ σου με τις δουλειες κλπ, να τα κανω ολα μονη κοκ (πχ μετα απο αμνιοπαρακεντηση που ειχε χρειαστει να κανω στην 1η μου εγκυμοσυνη που σου λενε να μεινεις 3μερες ξαπλα κανονικα για να μειωθουν κατα το δυνατον οι πιθανοτητες επιπλοκης, εγω την εκανα μεσημερι και το βραδυ σηκωνωμουνα κανονικα παρολο που ενιωθα κατι πονακια, και την αλλη μερα κανονικα στο ποδι ορθια δουλειες κοκ), καταλαβαινω εν μερει αυτο που λες, ΑΛΛΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ, δεν ειναι σωστο να θετουμε τον εαυτο μας σε κινδυνο........ και για μενα ισχυει αυτο, δε σε μαλωνω, κι εγω τα ιδια κανω...
Να ξεκουραζεσαι οσο μπορεις, ολα πηγαν μια χαρα, κοιτα να μην κανεις βλακειες, ενταξει γλυκια μου? Ζητησε βοηθεια, μεγαλη βοηθεια απο τον αντρα σου, μπορει να τον εχεις μαθει να ειναι πασας (οπως κι εγω τον δικο μου), αλλα τωρα για 1 μηνα βρε παιδι μου να προσπαθησει να σε καταλαβει και να σε βοηθησει !
σε φιλω, κουραγιο πωλινακι, και οπως λενε και αλλα παιδια που εκαναν την επεμβαση ο πρωτος καιρος ειναι λιγο δυσκολος :)
Καλημέρα Πωλίνα μου! Βρε δεν είπαμε σιγα σιγά! Χειρουργείο έκανες δεν πήγες για καφέ!
Λοιπόν τις πρώτες 15 μέρες τη μετακίνηση με το αυτοκίνητο πρέπει να την περιορίσεις! Τα ψώνια αν υπαρχει δυνατότητα να στα φέρνουν στο σπίτι αλλιώς πάρε μαμα και σύζυγο και συ απλά κάνε βόλτα. Και μόλις γυρνάς από οπουδήποτε ξάπλα στο κρεβάτι για 1-2 ώρες.Δουλείες στο σπίτι δεν επιτρέπονται ρητά τον πρωτο μήνα(αστο δεν θα πάθει τίποτα) Μαγείρεμα κάνε τα πιο απλά και γρηγορα φαγητά. Η κούραση και η ατονία σου δεν έχουν να κάνουν τόσο με την αφαγια όσο με το ότι ο οργανισμός σου δουλεύει για να επουλώσει την πληγή μέσα του. Μετά τις τρεις τέσσερεις εβδομάδες θα πάρεις τα πάνω σου. ΚΑΙ ΟΧΙ ΒΑΡΗ! ΚΑΘΟΛΟΥ!
Μετά ποιος σε πιάνει! Εγώ με μόλις -15 και πετάαααωωωωω!:bouncing:
Καλημέρα κορίτσια. Βρε δίκαιο έχετε αλλά το μόνο άτομο που προτίθεται να με βοηθήσει είναι η μαμά μου, και αυτή ξεσκίζετε για όλα.... Η αδελφή μου ζει στον κόσμο της όπως πάντα.....
Κάθετε και ψάχνει να αγοράσει σπίτι με τον άντρα της και το συνολικό τους εισόδημα είναι μόλις 1000 ευρώ. Αν είναι δυνατόν. Και να έχεις να της εξηγίσεις πως πρώτα πρέπει να βρει δουλια ο άντρας της, και μετά να μπει σε δάνεια και δεν καταλαβαίνει. Της λέω πως καμιά τράπεζα δεν της δείνει δάνειο για σπίτι με τέτιο μισθό. Και το μυαλό της εκεί. Τα έχει όλα ονειρικά πλασμένα μές το μυαλό της. Της Λέω εγώ με τον άντρα μου παίρνουμε περίπου 2600 τον μήνα συνολικά και μόλις που βγαίνουμε και αυτή θέλει να τα βγάλει πέρα με ούτε τα μισά? Αλλά το ροζ συννεφάκι που κάθετε πάνω δεν την αφίνει να δει τίποτα. Την βαρέθηκα. Βλέπει πως η μαμά τρέχει να με βοηθήσει, και μουρμουράει πως δεν εχει φαγητό να φαν (κάτσε μάθε να μαγειρεύεις και εσύ βρε ηλίθια) πως δεν μπορεί να κάνει τον γιο της μπάνιο μόνη της κτλ.
Ο μπαμπάς φωνάζει αντε, ήθελε σπίτι, άσε την να το κάνει μόνη της (για μένα). Δεν θα τους ταίζουμε μια ζωή (πάλι για μας).
Ο σύζηγος μου όλη μέρα δουλεύει. Ακόμα και τώρα πηγε δουλιά να φτιάξει κάτι και έκλεγε ο μικρός και τον πήγε μαζί του. Ελπίζω να τον αφήσει να τελειώσει την δουλιά του.
Με όλα αυτά, πως μπορώ να πω ότι θα είμαι όλη μέρα στο κρεβάτι και στον καναπέ ξάπλα?