ΧΡΩΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Ωχ Χριστέ μου!!! Θέλω να μην αγχώνομαι....προσπαθώ πάντως....δεν τα καταφέρνω όμως....Πιστεύω πως όταν φτάσω στα 80 (είμαι 89) θα νιώθω ότι κάτι μπορώ να κάνω και μόνη μου... Δεν είναι άγχος, είναι φόβος....Προχθές που το συζητούσα με τη μαμά μου πρώτη φορά σοβαρά το θέμα της διατροφής μου είπε πως ένιωθε πως είχα άλλο κεφάλι σε άλλο σώμα...Κι εγώ νιώθω ότι δε μου ταιριάζει το σώμα μου....Θέλω να τα καταφέρω για να νιώσω επιτέλους αυτό που ονειρεύομαι ότι θα νιώσω αλλά δεν έχω ιδέα πως είναι...Και το θέλω πολύ...Και για αυτό φοβάμαι...

Αχ Αβούλα μου τι τραβάς βρε παιδί μου! Αλήθεια συμβαίνει καιρό αυτή τη ιστορία; Και στο γραφείο σου τι κάνει αυτός, για δουλειά έρχεται τάχα μου; Αχ μην μου πεις ότι συνεργάζεστε κιόλας και τον τρως στην μάπα κάθε μέρα;;; :grind:
Πράγματι η καλύτερη αντιμετώπιση για τέτοιους ανθρώπους είναι η αδιαφορία. Μην του δείχνεις ότι ταράζεσαι με τα σχόλια του και με το στενό μαρκάρισμα που σου κάνει. ʼντε μαρή λες και είσαι και καμιά παρθενώπη! Έχεις κάθε δικαίωμα να μην ανοίγεις την πόρτα σου και να μην σηκώνεις το τηλέφωνό σου αν δεν θέλεις! Και την επόμενη φορά που θα σου χτυπήσει την πόρτα να μην του δώσεις καν εξηγήσεις, απλά είχα δουλειά είναι μια χαρά απάντηση. Τώρα αν αυτός θέλει να πετάει τα χαζοσεξιστικά του υπονοούμενα μπορείς πολύ απλά να του πεις γειαααααααα και να του γυρίσεις την πλάτη. Είπαμε να μην κάνεις σκηνή αλλά όχι να αναγκάζεσαι να ακούς και την παπαριά του καθένα! Το παρεάκι αλήθεια τι έχει να πει για όλα αυτά; Το γνωρίζει τι συμβαίνει;

ʼβα καλά που είσαι μακριά γιατί αν ήσουνα στην Αθήνα θα σε είχα σφαλιαρίσει! Αν είναι δυνατόν να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν αγενέστατο μ@λάκα!! Πας καλά μωρέ; Σιγά μη δεν κοιμηθώ, δε φάω και τρομοκρατηθώ κιόλας από τον κάθε τυχάρπαστο!! Κοίτα να συνέλθεις και την επόμενη φορά να τον αντιμετωπίσεις όπως του πρέπει.

Αστερόσκονη, όταν θέλεις κάτι πολύ, το καταφέρνεις! Είναι νομοτέλεια! Πάλευα επί είκοσι χρόνια να απαλλαγώ από τα κιλά που νόμιζα πως με βασανίζανε (γιατί ήταν ελάχιστα τα επιπλέον) ή που με βασανίζανε (γιατί με το που ήρθα εδώ πήρα άλλα τριάντα, έτσι, για να μου βρίσκονται)!
Είχα δοκιμάσει τα πάντα, ινστιτούτα, χάπια, διαλύματα, γυμναστική, τα πάντα! Τελικά έκανα επέμβαση και γλίτωσα. Δε λέω ότι είναι το καλύτερο, αλλά εμένα τίποτε άλλο δεν θα με έσωζε.
Στηρίξου στις δυνάμεις σου, ενεργοποίησέ τις.. Μη βασανίζεσαι από ενοχές κάθε φορά που θα φας κάτι νόστιμο. Βρες τις ισορροπίες σου, μόνον εσύ μπορείς. Κάνε κόλπα, πχ. το βράδυ θα πάω για φαγητό κάπου; Ας φάω τώρα έναν τόνο μόνο.. Κάνε αυτά που εσύ ξέρεις για τον εαυτό σου.

Quote:

---

Originally posted by ASTEROSKONI
Ωχ Χριστέ μου!!! Θέλω να μην αγχώνομαι....προσπαθώ πάντως....δεν τα καταφέρνω όμως....Πιστεύω πως όταν φτάσω στα 80 (είμαι 89) θα νιώθω ότι κάτι μπορώ να κάνω και μόνη μου... Δεν είναι άγχος, είναι φόβος....Προχθές που το συζητούσα με τη μαμά μου πρώτη φορά σοβαρά το θέμα της διατροφής μου είπε πως ένιωθε πως είχα άλλο κεφάλι σε άλλο σώμα...Κι εγώ νιώθω ότι δε μου ταιριάζει το σώμα μου....Θέλω να τα καταφέρω για να νιώσω επιτέλους αυτό που ονειρεύομαι ότι θα νιώσω αλλά δεν έχω ιδέα πως είναι...Και το θέλω πολύ...Και για αυτό φοβάμαι...

---

Αστερόσκονη μου προσπάθησε να ηρεμήσεις λίγο βρε κορίτσι μου. Όλος αυτός ο φόβος και η πίεση που νιώθεις είναι που θα σε οδηγήσουν αναπόφευκτα σε λάθος διατροφικές επιλογές ή ακόμη και σε υπερφαγικό επεισόδιο, γιατί στερείσαι και καταπιέζεσαι! Για να ηρεμήσεις θα σου πρότεινα αρχικά να προσπαθήσεις πιο πολύ με την διατροφή σου. Να κάνεις τα τρία βασικά σου γεύματα και να κάνεις οπωσδήποτε 2 σνακ ενδιάμεσα. Γενικά πρέπει να τρως κάτι ανά 2,5-3,5 ώρες, να μην αφήνεις το σώμα σου να φτάνει σε σημείο ακατάσχετης πείνας. Να έχεις πάντα στην τσάντα σου σνακ εκτάκτου ανάγκης ώστε όταν πεινάς να τρως αυτό και όχι κάτι από έξω και μετά να επιστρέφεις σπίτι σου πιο ήρεμη για να κάνεις τις σωστές επιλογές στις σωστές ποσότητες. Δεν θέλει πολύ κόπο αλλά θέλει τρόπο και πρέπει να τον μάθεις και να εκπαιδευτείς ώστε να μπορείς να ελέγχεις καλύτερα τον εαυτό σου στο φαγητό. Στο κάτω κάτω μην ξεχνάς, τα κιλά είναι το ΣΥΜΠΤΩΜΑ όχι η αιτία του προβλήματος σου!!!! ʼρα μην πας να καταπολεμήσεις τον σύμπτωμα, μείνε συγκεντρωμένη στην αιτία και στην καταπολέμηση της που είναι η ακατάσχετη υπερφαγία ή μία χαοτική διατροφή. Η υπερφαγία οφείλεται συνήθως και σε ψυχολογικούς αλλά και σωματικούς λόγους (έλλειψη βιοχημικών ισορροπιών). Αν δεν μάθεις να διαχειρίζεσαι με άλλους τρόπους τα συναισθήματά σου και αν δεν τρέφεσαι σωστά, καλύπτοντας θρεπτικά το σώμα σου ακόμη και να καταφέρεις να χάσεις κιλά σίγουρα αργά ή γρήγορα θα τα ξαναβάλεις.

Συνεργαζόμαστε, Eli μου, αλλιώς σιγά μην περνούσε το κατώφλι μου.. Εδώ όλοι ψηλομύτα με φωνάζουν, δεν περνάει όποιος κι όποιος την πόρτα μου, ούτε μοιράζω το τηλέφωνό μου δεξιά κι αριστερά κι ας μου το ζητάνε..
Το παρεάκι γνωρίζει, φυσικά, αλλά δεν καταλαβαίνει. Λέει πως απλά είναι χασομέρης, δε δέχεται ότι μου την πέφτει. Το παρεάκι ζει σε ένα ροζ σύννεφο, όπου κάποιος, με το που παντρεύεται, τερματίζει ως άντρας. Παρόλα αυτά, το νιώθω θυμωμένο και σήμερα με συγκίνησε κιόλας! Του τηλεφώνησα, αμέσως μετά τη σύγχυση που πήρα και δέκα λεπτά μετά χτύπησε το κινητό μου. Ήταν το παρεάκι, που ήθελε να προειδοποιήσει να του ανοίξω και ήρθε να με δει, γιατί κατάλαβε ότι δεν ήμουν καλά!

Αχ Αβούλα μου τι καλό που είναι το παρεάκι σου!:starhit:
Ωστόσο θα πρέπει να σταματήσεις να τρομοκρατείσαι από τέτοιες συμπεριφορές, βρίσκει αδύναμο σημείο ο αχρείος και σε έχει ποδοπατήσει! Αλλαγή πλεύσης και ας σε λένε σιδηρά κυρία! Ούτως ή άλλως ότι και να κάνεις όσοι θέλουν να βρουν να πουν θα πουν. Το θέμα είναι να είσαι εσύ καλά μέσα σου!!!

Σας φιλώ φεύγω για gym. Πάλι ξεχάστηκα και δεν έχω κάνει ούτε μισή δουλειά από το πρωί! Byeeeeeeeeeee

Αυτό προσπαθώ και αν και πολύ αρχή δείχνει να με ακούει το σώμα μου και να ανταποκρίνεται....Ο εφιάλτης μου είναι να "κολλήσω". Να φτάσω κάπου και μετά να μη χάνω άλλο...Επέμβαση δε νομίζω ότι θα ταίριαζε στη δική μου περίπτωση γιατί είμαι 89 κι ελπίζω σε λίγο καιρό 85....Δεν ξέρω τα όρια αλλά νομίζω πως δεν είναι πάαααρα πολλά (πολλά είναι σίγουρα!!!), άλλωστε ο μακρινός μακρινός μου στόχος είναι τα 68 (και στα 72 μιά χαρά δείχνω)....Όπως και να έχει είναι χειρουργείο και αν θα μπορούσα να το αποφύγω, θα το έκανα, όπως και προσπαθώ άλλωστε...

Στο καλό Eli μου!
Τώρα μίλησα με τον αδελφό μου και του είπα για το ζήτημα που με απασχολεί και μου απάντησε απλά, κοφτά, τι θέλεις και τρώγεσαι; Όλοι μας έχουμε ανεπιθύμητους στις δουλειές μας.

Eli μου έχεις τόσο δίκιο... Τα κιλά είναι το σύμπτωμα....Τα αίτια στη δική μου περίπτωση ήταν πολλά...Πολύ φαγητό, κακής ποιότητας πολλές φορές, μη προγραμματισμένο (έτρωγα όποτε να'ταν), συχνά έπαιρνα πολλές πολλές παραπάνω θερμίδες, αγαπημένα φαγητά τα τηγανιτά, τα πατατάκια, τα γλυκά και ιδίως τα παχυντικά...Ποτέ δεν έτρωγα πρωινό ή μάλλον σπανίως...Τώρα όλα αυτά τα έχω αναθεωρήσει και προσπαθώ να μου μάθω πως η τροφή είναι το μέσο για να είμαστε υγιείς και όμορφες...Δεν επισκέφτηκα διαιτολόγο γιατί δεν αντέχω ούτε να ζυγίζω τις τροφές ούτε να ακολουθώ πρόγραμμα...Και ίσως από εκεί ξεκιάει όλη αυτή η φοβία. Ό,τι κάνω το κάνω μόνη μου και δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα. Από την άλλη αν πήγαινα σε ειδικό είναι βέβαιο πως δε θα μπορούσα να ακολουθήσω τη διατροφή που θα μου έδινε... Στηρίζομαι στο γεγονός πως μειώνοντας αυτά που ξέρω πως με παχαίνουν, ε , δε μπορεί, θα αδυνατίσω...Αφού με αυτά πάχυνα...

γειά σας κοριτσούδια μου!ελπίζω να είστε όλες καλά!δεν έχω χρόνο να διαβάσω όσα γράφετε,συνήθως κάθομαι στο λαπτοπ το βράδυ που είναι και ο άνδρας μου εδώ και απλά χαζοπαίζω στο φβ ,δεν μπορώ να διαβάσω με προσοχή όσα λέτε.Εγώ περνάω μια χαρά,κάθε μέρα περπατάω γύρω στις 4 ώρες :smilegrin: και κάθε μέρα καταφέρνω και μπερδεύομαι στα στενά της πόλης :saint: η οποία οφείλω να αναφέρω πως έχει απίστευτη αγορά καθως και πολύ καλές τιμές σε σχέση με την Πάτρα!αχ μακάρι να είχα λεφτά να γεμίσω καινούρια πραγματάκια...το οποίο με κάνει να σκέφτομαι τα ανοιξιάτικα-καλοκαιρινά μοντελάκια που έχουν γεμίσει τα καταστήματα και το άγχος που με πιάνει κάθε φορά που τα βλέπω...πως στα κομμάτια θα φορέσω κοντομάνικα φέτος οεο???η χαλάρωση στα χέρια είναι μεγάλη :sniff: και φοβάμαι πως θα με πιάσει κανένα ψυοπλακωτικό και δεν θα θέλω να βγαίνω έξω ή να φοράω καλοκαιρινά μπλουζάκια και σκεφτείτε πως πριν φόραγα κανονικότατα αμάνικα και έβγαζα τα μπράτσα μου έξω,τουλάχιστον πριν είχαν ογκο αλλά ήταν σφιχτά!ουφ όσο τα σκέφτομαι αυτά αγχώνομαι ακόμα περισσότερο!έχω βαρεθείιιιιιι να τρώω έξω,θέλω να πάω στο σπιτάκι μου και να φάω μαγειρευτό φαγάκι!ευτυχως την Παρασκευή θα κατέβουμε Πάτρα και θα γυρίσουμε πάλι πίσω την Δευτέρα μιάς και το πρόγραμμά μας μάλλον αλλάζει και αντί για 3 εβδομάδες συνολικά θα μείνουμε 4.Εγώ είπα στον άνδρα μου να μην ξανα-ανέβω πάλι επάνω για να μην πληρώνουμε το ξενοδοχείο (σε αυτόν το πληρώνει η εταιρεία,εγώ επιβαρύνομαι με 10ευρώ την ημέρα)και μου είπε ούτε να το σκέφτομαι,θέλει την γυναίκα του μαζί!Παρόλο που δεν προσέχω νομίζω πως έχω χάσει και άλλους πόντους ή κιλά,πριν έρθουμε είχα στενέψει ένα καινούριο τζην μου και τώρα στην μέση είναι κ πάλι άνετο,ουφ δεν μπορώ να σταθεροποιηθώ σε ένα νούμερο!με βλέπω σε λίγο να φοράω μόνο κολάν κ κανένα μπλουζοφόρεμα!

Ιωάννα μου εγώ το καλοκαίρι αντιμετωπίζω τη χαλάρωση στα μπράτσα φορώντας ρούχα που έχουν μανίκι μέχρι τα μέσα του μπράτσου, έτσι καλύπτεται κάπως το χαλαρό μπράτσο. Επειδή είπες ότι δεν έχεις διαβάσει τις προηγούμενες σελίδες θέλω να σε ενημερώσω ότι η Ναταλία σχεδιάζει να πάει στην Πάτρα για το καρναβάλι και αναρωτιόταν αν θα ήσουν κι εσύ στην Πάτρα εκείνες τις ημέρες. Οπότε αν θες επικοινώνησε μαζί της για να συνεννοηθείτε.

Τζίνα μου,μου φαίνεται εφιαλτικό να φοράω μανίκια μές στο κατακαλόκαιρο :( Ty για την πληροφορία περί της Ναταλίας μας,πιστεύω κατά 99% πως θα είμαστε Πάτρα,επομένως θα επικοινωνήσω με το Ναταλάκι μας και ελπίζω αυτή την φορά να καταφέρουμε να βρεθούμε :love:

Α Τζίνα τους Λαρισσαίους θα τους λατρέψεις!!!το κέντρο της πόλης έχει αρκετά αδέσποτα σκυλιά αλλά είναι όλα καλοζωισμένα!κάθονται στις εισόδους των καταστημάτων στα χαλάκια (ειδικά στις μεγάλες αλυσίδες που έχουν μεγάλες εισόδους ) και κανείς δεν τα πειράζει,όλοι περνάνε από δίπλα τους.Από ότι μας είπαν όλα τα μαγαζιά τριγύρω τους δίνουν φαγητό και επίσης είναι στειρωμένα και εμβολιασμένα!Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες όταν τα πιτσιρίκια πάνε να χαιδέψουν ένα σκυλάκι δεν φωνάζουν όπως στην Πάτρα "μη!είναι βρώμικο,είναι άρρωστο"
Χτες είχε λιακάδα και είχαμε βγει βόλτα και πετύχαμε ένα γατί σκαρφαλωμένο σε ένα εγκαταλελειμένο σπίτι πάνω από μία καφετέρια,που ουσιαστικά είχε ράμπα που μπορούσε να πατήσει για να κατέβει αλλά μάλλον φοβόταν.Σταματήσαμε και του μιλάγαμε και σιγά-σιγά σταμάτησε να φωνάζει...μόλις κάναμε δυό βήματα πάλι τα ίδια!Εκεί ήταν πεζόδρομος και έχουν "πιάτσα" αστυνομικοί καθώς είναι το τμήμα μεταγωγών και είχαν έρθει και αυτοί και μιλάγανε στο γατί για να το πείσουν να κατέβει! :D και σε μία άλλη καφετέρια κοντά στο ξενοδοχείο είναι 2 αδέσποτες γατούλες που πάνε και ξαπλώνουν κανονικά στους καναπέδες,και προφανώς έχουν συνηθίσει τον κόσμο γιατί σήμερα που χάιδευα την μία απλά μου γουργούριζε με ευχαρίστηση δεν φαινόταν να φοβάται!

σημερα ειδα ξανα μετα απο 5 χρονια το μεγαλυτερο και ανεκπληρωτο ερωτα της ζωης μου.ειναι ενας θεος και ας γκριζαραν τα μαλλια του.

Ω, Ελένη μου, πόσο συγκινητικό!