αργα το βραδυ, ειναι αργα ειναι βραδυ. ειμαστε ξυπνιοι και στον υπνο μας. ειναι η περιοδος παλι που εχουμε εξαρτηση απ'τη καφεϊνη. δεκαπεντε καφεδες την ημερα, το γιατρο τον κανουν περα!
Printable View
αργα το βραδυ, ειναι αργα ειναι βραδυ. ειμαστε ξυπνιοι και στον υπνο μας. ειναι η περιοδος παλι που εχουμε εξαρτηση απ'τη καφεϊνη. δεκαπεντε καφεδες την ημερα, το γιατρο τον κανουν περα!
ευγνωμων.. χωρις πολλα λογια..
πορωμενος απ'τη μια με το τουρνουα αν και παει για σεπτεμβριο και μαλλον τζαμπα ενθουσιαζομαι αφου δεν...
αγχος κι ανασφαλεια απ'την αλλη, αφου βλεπω οτι κανενα ατομο δε νοιαζεται πραγματικα και δε προσφερει κατι σταθερο κι ο χρονος (μου) περναει. ολοι μου συμπεριφερονται λες και ειμαι καποιου ειδους αξιοθεατο κι οχι ανθρωπος. KENO θελουμε να σε γνωρισουμε γιατι σε φανταζομαστε οτι εισαι γαματος, ασχετα αν δεν εχουμε ανταλλαξει μαζι σου ουτε ενα πμ. υπαρχουν κι εδω μεσα ορισμενα μελη με αυτο το σκεπτικο, λες και ειμαι κανας πολιτικος ή σωτηρας ή κατι παρομοιο. ολο αυτο δε ξερω πως να το περιγραψω, μου βγαζει κατι σε απαθεια κι αδιαφορια. ποτε δεν ημουν των συναντησεων εξαλλου, προτιμω τις μεμονωμενες γνωριμιες που μπορουν να μου προσφερουν κατι, παρα τα επιφανειακα χαχανιτα με δηθεν ευχαριστα μεγαλα παρεακια. κι επειδη ακριβως δεν ειναι κανεις κοντα μου, ισως κι απο επιλογη δικια μου αφου δεν βλεπω ευκαιριες να αναπτυχθει κατι παραπανω, δυστυχως μου ειστε ολοι αχρηστοι. εχω τα προβληματα μου, δευτερα εξετασεις αιματος παλι και τεταρτη νοσοκομειο, εχω και τη καθημερινη καταπιεση στη κωλοπολη που ζω, να εχω και τις ανουσιοτητες εδω μεσα της καθεμιας που νομιζει οτι με ξερει προσωπικα.
Νιώθω ένα μίασμα... :(
Η μοναξιά και πάλι φώλιασε στην καρδιά μου. Αποζητώ λίγη ανθρώπινη επαφή να γεμίσει το κενό, αλλά δεν μπορώ να τη βρω από πουθενά. Ο κύκλος μου ερμητικά κλειστός και τα λιγοστά άτομα που με πλαισιώνουν άνιωθα, που δεν κατανοούν, μου φέρνουν αηδία με τη ρηχότητά τους και με ωθούν να μισήσω ακόμα περισσότερο τη ζωή. Θέλω να μιλήσω σε έναν νοήμονα άνθρωπο, χωρίς να νιώθω ότι μου κάνει χάρη που με ακούει ή ότι του αφαιρώ ψυχική ενέργεια. Αλλά όλοι ζούνε στην κοσμάρα τους και για να σου προσφέρουν οικειοθελώς την παρέα τους, πρέπει να έχεις κάτι να τους δώσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό των σημερινών ανθρώπων. Με έχει κυριεύσει πάλι εκείνη η θλίψη. Σκέφτομαι πόσο μόνος μου είμαι και πόσο ανούσια είναι η ζωή που διάγω. Ακόμα και ότι σπουδάζω κάτι που ούτε με εμπνέει, ούτε με αντιπροσωπεύει, μου τη νοηματοδοτεί κατά κάποιον τρόπο. Όταν απέχω απ' αυτό είμαι όλως παραδόξως για αυτοκτονία. Οπότε φαντάζομαι, όταν το τελειώσω, που θα γυρίσω πάλι εδώ, άνεργος τότε, να κοιτάζω το ταβάνι όλη μέρα.
Να κλάψω ή να το παίξω δυνατός ?
μην το παιξεις δυνατος
να εισαι δυνατος
Να προσπαθήσω . Ευχαριστω .Quote:
Originally Posted by BloodyKate
Απογοητευμένος και πάλι από τους ανθρώπους. Πολυάριθμοι γύρω σου, αλλά ελάχιστοι αξίζουν. Οι περισσότεροι της βιτρίνας, της φιγούρας και του φαίνεσθαι που ομολογουμένως σε εντυπωσιάζουν με την πρώτη ματιά, αλλά αν τους συναναστραφείς για λίγο, ευθύς αμέσως ξενερώνεις και την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια. Δεν ξέρουν να μιλήσουν, να επικοινωνήσουν, να δεθούν μαζί σου και κυρίως να σεβαστούν τον πλησίον. Ντρέπομαι γι' αυτή την κατάντια. Όταν βρεθώ σε έναν γεμάτο από κόσμο δημόσιο χώρο, αποχωρώ μετά αηδιασμένος από το θίασο της ματαιοδοξίας. Δεν ξέρω τι συμβαίνει μ' εμένα ή όλους τους άλλους, αν δηλαδή έχει σπάσει μέσα μου κάτι που με κάνει να τους βλέπω όλους σαν πιθήκους ή αν άνοιξε κανένα ρήγμα στο χωροχρόνο που σάρωσε τα πάντα όλα και τα ανέτρεψε, αλλά νιώθω το χάσμα μου με τους άλλους αγεφύρωτο. Τι δυστυχία το να διαφέρεις και να αδυνατείς να ταιριάξεις... Σε καθιστά περήφανο που ξεχωρίζεις και σε γεμιζει μοναξιά συνάμα. Τα ίδια και με το γυναικείο φύλο. Πλημμύρα θηλυκών (όπως αντιστοίχως και εκείνες μας αποκαλούν αρσενικά), αλλά μετρημένες που αξίζουν για κάτι σοβαρό. Θα μπορούσα να τις χρησιμοποιήσω μόνο για το σεξ, αλλά μακάρι να ήταν τόσο εύκολο. Πρέπει να περάσεις από μια πολύπλοκη διαδικασία κοινωνικοποίησης, μέχρι να φτάσεις στο κρεβάτι, οπότε σκοντάφτουμε στον ανυπέρβλητο κλασσικά σκόπελο. Το αδιέξοδο, του αδιεξόδου, ω αδιέξοδο...
Τρομερά αγχωμένη και σε υπερένταση, η αναπνοή μου είναι γρήγορη, νιώθω τρομερή ένταση που θέλω να την ξεσπάσω σ' εμένα την ίδια και ήδη το κάνω όμως δεν ανακουφίζομαι και θέλω να φύγει, να φύγει!!!! Τί άλλο πρέπει να κάνω πια για να φύγει, τί περισσότερο, τί;;;;;;;;;;;;;;;;
ζομπι! στη καλυτερη ετοιμοθανατος κωλογερος. μολις επεστρεψα απ'το νοσοκομειο Ελενα, τα πραγματα ειναι καλα, αλλα χρειαζομαι δουλεια. δουλεια την οποια δυστυχως δε ξερω πως θα τη κανω οταν παραμενω ακομα εδω με τα κωλαμαξα. περιμενα πανω απο δυο ωρες στους διαδρομους του νοσοκομειου μοναχος μου, ενω οι υπολοιποι ηταν ζευγαρια και καμποσοι μαζι. απαισιο συναισθημα να πηγαινεις μονος και στο νοσοκομειο, η αχρηστια των γυναικων φανηκε για ακομα μια φορα που ουτε για να συνοδεψουν εναν ανθρωπο δεν ειναι. κι ολο αυτο για να μπω για κανα δεκαλεπτο να με εξετασει η γιατρινα. και τελικα @@ τελειως η δουλεια της, του μπλα μπλα και της συνταγογραφησης και των βιβλιαρειων. ξεποδιαραστικα και γαμηθηκα μεστο λεωφορειο στην επιστροφη παλι πιχτρα γεματο *******κια μεχρι και με ροζ μαλλια, απαισια σωματα ορισμενες εχουν καταντησει να ειναι βυζια και καθολου κωλο. κι ενω αυτο με συμφερει γιατι ειμαι βυζολαγνος, οταν δεν υπαρχει ισοροπια καπου καταντα αηδια (δε ξερω αν ηταν και με πλαστικη αυτα τα βυζια). το θεμα ειναι οτι ειναι ολες απλησιαστες οποτε τζαμπα βαφονται ντυνονται και περιποιουνται τον εαυτο τους.
Νιώθω ένα σφίξιμο. Μάλλον λόγω της αγγαρείας...
Αισθανομαι πως για ακομα μια φορα η ζωη μου ανοιξε την αγκαλια και μου χαρισε αλλη μια ευκαιρια ..... Περα απο το οτι περασα στο 3ο block στη σχολη μου με 93% επιτυχια στην προηγουμενη εργασια μου. Εμεινε ενας μηνας για να ανεβω Σουηδια και εχθες με πληροφορησαν πως ενδεχεται μεσα καλοκαιριου να ξεκινησω να δουλευω εκει...
Παρα το ότι μερικές φορές, βλέπωντας την αχαριστία των ανθρώπων προς άλλους ανθρώπους, θα ήθελα να τους ρίξω ένα μπουνίδι να μείνουν στον τόπο παρ'όλα αυτά νιώθω πάρα πολύ καλά! :) Το αρνητικο συναίσθημα δεν μένει και χαίρομαι! Κοιτάζω μπροστά με θετικότητα και αυτό είναι μεγάλη δύναμη για μένα.. :)
Χριστίνα μου, δεν θα λερώσουμε και τα χέρια μας τώρα.. ρίξε τις μπουνιές πάντως για εκτόνωση στο μαξιλάρι σου, βγάλε και μερικές κραυγές και πάμε γι' άλλα!Quote:
Originally Posted by Christina82