Η νύχτα είναι ωραια:)
Printable View
α εντάξει η αλήθεια είναι πως δεν τρώω συχνά απ έξω και δεν έχω καλή γνώμη, εκτός και μόνο σουβλάκια που είναι πανάκριβα πλέον.
στην περιοχή σου αν καλέσεις απευθείας το μαγαζί ποιά είναι η διαφορά;
Και καλά κάνεις και δεν τρως είναι ανθυγιεινό.
Μια μπορεί να τύχει να μην έχω κάρτα, την άλλη να μην έχω το τηλέφωνο του μαγαζιού, ενώ άμα μπεις ι φουντ διαλέγεις τα πάντα, ακόμη και ποια μαγαζιά είναι πιο κοντά η σε πόση ώρα θα στα φέρουν.
Βέβαια δεν λέει κανονικά να παίρνεις απο ι φουντ γιατί το μαγαζί χάνει ένα 15-20% που δίνει στο ι Γουντ για κάθε παραγγελία που γίνεται μέσω του απ'.
Ωραία αυτά που γράφεις και με βρίσκουν σύμφωνο. Πάω ένα βήμα πιο πίσω. Σημασία έχει να κατορθώσεις να κάνεις φίλους, να είσαι δηλαδή αποδεκτός για φίλος και όχι απλά γνωστός από αυτούς που προσεγγίζεις επειδή τους γουστάρεις ως άτομα για φίλους. Αν δεν το επιτύχεις αυτό ή αν από παιδικής ηλικίας κανείς δεν σου χάραξε μέσα σου τον τρόπο να το επιτυγχάνεις αυτό, θα περάσεις όλες τις φάσεις της ζωής σου από τα πρώτα μαθητικά χρόνια μέχρι να γεράσεις με ελάχιστους έως κανέναν φίλους, κι όταν λέω ελάχιστους εννοώ τον κάθε περιπτωσάρα που στο βάθος του νου σου δεν τον θες για φίλο αλλά λόγω της αποτυχίας αποδοχής αποδέχτηκες αυτό ως αναγκαίο συμβιβασμό για να μην είσαι πλήρως μόνος και έστω να χεις μια βοήθεια σε ώρες ανάγκης. Άμα δεν έχεις αυτό το θέμα ερχόμαστε και συζητάμε αυτά που γράφεις. Μόνο το 8 θα σχολίαζα. Αν προσπαθείς να το παίζεις άψογος και τέλειος και να τους λες σε όλα ναι πρώτα θα σε εκμεταλλευτούν και θα πάψουν να σε σέβονται και έπειτα θα σε παρατήσουν. Το αν χαίρεται κανείς με τις επιτυχίες ή μαραζώνει για τις αποτυχίες σου το καταλαβαίνεις από το ύφος του προσώπου του εκείνα τα δευτερόλεπτα που του λες την κουβέντα. Οι φιλίες που υπάρχουν σήμερα είναι μείγμα χαβαλέ και λυκοφιλίας, δεν υπάρχουν οι φιλίες που έχουν ως κέντρο καλοσύνη, αποδοχή, αρχές ηθικής, ηπιότητα, αγνότητα.
αυτό με τα ποσοστά δεν το ήξερα.
εγώ παραγγέλνω καφέ από αππλικέισο του ίδιου του καφέ πχ γρηγόρης, έβερεστ. κι εκεί το ίδιο γίνεται;
Ένα σου γέλιο με χτυπά και μ' ανασταίνει
σαν τις σφαλιαρίτσες που δίνουν σε κάποιον που λιποθύμισε. :confused:
Τικ τακ τικ τακ.
Σήμερα τα ξημερώματα, αναγκαστικά να κάνω ευθανασία σε ένα από τα 3 σκυλάκια που φροντίζω. Χθες το πρωί ήθελε να πάμε βόλτα, ενώ τόσες μέρες δεν είχε διάθεση, λέω τέλεια. Το απόγευμα με πήρε ο γιατρός για να με ενημερώσει για τα αποτελέσματα της αξονικης που κάναμε τη Τρίτη. Καρκίνος. Το βράδυ ήταν χάλια. Τα ξημερώματα του ζήτησα να την πάω, μπας και μπορεί να την βοηθήσει. Δεν μπορούσε. Η αξονική δεν έδειξε μόνο καρκίνο. Ή θα την άφηνα να φύγει μόνη της με ρίσκο να ταλαιπωρηθεί κι άλλο ή να κάνουμε ευθανασία. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που πήρα. Όλες αυτές τις μέρες ενω ήταν χάλια, δεν έτρωγε, ήμουν φουλ δίπλα της αλλά ταυτόχρονα μακριά της. Το μυαλό μου ήταν πάντα αλλού. Μηχανισμός άμυνας, λέει η ψυχολόγος, τον ανεπτυξα για να μπορώ να επιβιώσω, με τόση βία που είχα δεχτεί σαν παιδί. Νιώθω πόνο. Έχω χάσει δικούς μου ανθρώπους και μέσα στο μυαλό μου τα "τακτοποιουσα" έτσι ώστε να μην πονάω τόσο, για να με προστατέψω. Μόνο στο θάνατο ενός δικού μου ανθρώπου (οχι συγγενή) πονεσα. Αλλά όχι τόσο όσο τώρα.. Έγιναν όλα γρήγορα. Δεν εχω ξανά χάσει σκύλο. Και ποναει πολύ ρε γαμωτο.