Originally Posted by
george1520
Σήμερα τα ξημερώματα, αναγκαστικά να κάνω ευθανασία σε ένα από τα 3 σκυλάκια που φροντίζω. Χθες το πρωί ήθελε να πάμε βόλτα, ενώ τόσες μέρες δεν είχε διάθεση, λέω τέλεια. Το απόγευμα με πήρε ο γιατρός για να με ενημερώσει για τα αποτελέσματα της αξονικης που κάναμε τη Τρίτη. Καρκίνος. Το βράδυ ήταν χάλια. Τα ξημερώματα του ζήτησα να την πάω, μπας και μπορεί να την βοηθήσει. Δεν μπορούσε. Η αξονική δεν έδειξε μόνο καρκίνο. Ή θα την άφηνα να φύγει μόνη της με ρίσκο να ταλαιπωρηθεί κι άλλο ή να κάνουμε ευθανασία. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που πήρα. Όλες αυτές τις μέρες ενω ήταν χάλια, δεν έτρωγε, ήμουν φουλ δίπλα της αλλά ταυτόχρονα μακριά της. Το μυαλό μου ήταν πάντα αλλού. Μηχανισμός άμυνας, λέει η ψυχολόγος, τον ανεπτυξα για να μπορώ να επιβιώσω, με τόση βία που είχα δεχτεί σαν παιδί. Νιώθω πόνο. Έχω χάσει δικούς μου ανθρώπους και μέσα στο μυαλό μου τα "τακτοποιουσα" έτσι ώστε να μην πονάω τόσο, για να με προστατέψω. Μόνο στο θάνατο ενός δικού μου ανθρώπου (οχι συγγενή) πονεσα. Αλλά όχι τόσο όσο τώρα.. Έγιναν όλα γρήγορα. Δεν εχω ξανά χάσει σκύλο. Και ποναει πολύ ρε γαμωτο.