ανεργία, ιδεοψυχαναγκαστικές φοβίες και αδιέξοδο

Γεια χαρά σε όλους. Είμαι γυναίκα, 48 χρονών και μένω Αθήνα. Έχω ιδεοψυχαναγκαστικές φοβίες -θα 'θελα να μιλήσω γι' αυτό, αλλά νιώθω αμήχανα και το όλο θέμα είναι και γελοίο, όμως με επηρεάζει- αλλά είναι τα πραγματικά προβλήματα που με βασανίζουν(ημιαπασχόληση σε οριακό επίπεδο που κάνει τους υπόλοιπους στην οικογένεια να μη με σέβονται, δεδομένου ότι πραγματική αγάπη και υποστήριξη στη συγκεκριμένη οικογένεια δεν υπάρχουν) και είμαι σίγουρη ότι αυτά βάζουν τις φοβίες κάτω από μεγεθυντικό φακό.
Όλ' αυτά μαζί εντείνουν την κατάθλιψη, τον εγκλωβισμό στο σπίτι, τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Κλαίω αυτήν τη στιγμή, νιώθω προσβεβλημένη, αδικημένη, αβοήθητη και σε αδιέξοδο.
Θα μου δίνατε χαρά αν με βοηθούσατε ή αν ήξερα ότι κάποιος περνάει δύσκολα όπως εγώ.

Γειά σου Joann.Αυτή την περίοδο πιστεύω πως πολύ κόσμος περνάει δύσκολα...Οι οικονομικες και κοινωνικές καταστάσεις εντείνουν σίγουρα τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα που έχει ο κάθε ένας μας, ίσως πολλά από αυτά να προέρχονται κι από εκεί. Εγώ για παράδειγμα,έχω 5 μήνες που πονάει το κεφάλι μου,από το πουθενά κυριολεκτίκα,δυο μήνες τρέχω σε γιατρους και σε νοσοκομεία και μεχρι στιγμής δεν έχει λυθεί το πρόβλημά μου.Ποτέ στη ζωή μου πιο πρίν δεν είχα πατήσει σε γιατρό ή νοσοκομείο και σταμάτησα και τη δουλειά μου για αυτό το λόγο. Δεν γνωρίζω ακόμα τελικά από που προέρχεται.Όλοι χρειαζόμαστε ψυχολογική υποστήριξη,ανεξάρτηατα από που προέρχεται ένα πρόβλημα. Αρχικά, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο να σε βοηθήσει να σταθείς λιγο στα πόδια σου, να δεις και μια άλλη οπτική γωνία του εαυτού σου και αν το οικογενειακό περιβάλλον δε σε βοηθάει απλά μάθε να μη δίνεις σημασία με τη βοήθεια του ψυχολογου.Κάνε μια αρχή για να βοήθήσεις τον εαυτό σου και από εκει και πέρα θα δεις τι άλλο χρειάζεται να κανεις.

Nantina, ευχαριστώ που μου απάντησες. Ο λόγος που δεν πάω σε ψυχολόγο είναι πρώτα οικονομικός -εξαιτίας της μόνης μου χαράς (του ποδήλατου) το παράκανα και τρέχω σε ορθοπεδικούς και φυσιοθεραπευτές με μηνίσκο + χονδροπάθεια και κτ ακόμη... και το χειρότερο, τέρμα η μεγάλη μου αγάπη, το ποδήλατο- και ο δεύτερος λόγος είναι ότι στον ψυχολόγο απλώς θα πληρώσω για να υποκαταστήσω τους πραγματικούς φίλους που δεν έχω αν και απ' τα πολύ λίγα που γνωρίζω πιστεύω ότι η συμπεριφορική θεραπεία θα βοηθούσε. Έχεις δίκιο ότι πρέπει ν' αγνοήσω τους δικούς μου... Εύχομαι να βρεις άκρη με το θέμα των πονοκεφάλων. Μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω. Γνωρίζω πάντως από δερματολογικά και τελευταίως και ...ορθοπεδικά.

Γεια σου!!! Οι ψυχολόγοι δεν υποκαθιστούν τους φίλους. Ας υποθέσουμε ότι είχες φίλους. Τότε αυτοί θα σε συμβούλευαν βάσει των δικών τους βιωμάτων και του δικού τους τρόπου σκέψης. Ο ψυχολόγος βλέπει τα πράγματα αποστασιοποιημένα και μπορεί να σε βοηθήσει. Όσο για τις φοβίες σου δε χρειάζεται να νιώθεις αμήχανα. Μια "βόλτα" στο φόρουμ να κάνεις και θα δεις πόσες "γελοιες" φοβίες έχουμε όλοι μας. Τώρα, για τα περί σεβασμού στην οικογένεια να έχεις στο μυαλό σου ότι κάνεις αυτό που μπορείς. ΑΥτο και μόνο έχει τεράστια αξία. Ευχομαι όλα να πάνε καλύτερα!

Deep purple, ευχαριστώ για την απάντηση. Κατά τη γνώμη σου, όμως, το να μοιράζεσαι εμπειρίες με ανθρώπους που έχουν κοινά βιώματα δε σε βοηθάει; Γιατί κατ' εμένα και σε παρηγορεί και σε βοηθάει να ερμηνεύεις συμπεριφορές και να ξαναβρίσκεις κουράγιο γι' αυτό σε άλλες χώρες -και όχι στην Ελλάδα βέβαια- υπάρχουν ομάδες αυτοβοήθειας. Ούτε πιστεύω πως ο ψυχολόγος δε θα σε αντιμετωπίσει μέσα από τα δικά του βιώματα αν και ανέφερα ότι ο πρώτος λόγος για μένα είναι οικονομικός. Πάντως πέρα από τις εμμονές μου, ή σωστότερα τις φοβίες μου που νομίζω ότι με επηρεάζουν αρνητικά στην περιστασιακότατη δουλειά μου (γι' αυτό με απασχολούν, γιατί εκτός δουλειάς δεν τις έχω σχεδόν καθόλου) ίσως πάλι να 'ναι κι η ιδέα μου κι έχω φορτώσει όλο το φταίξιμο σε μένα ενώ από πίσω υπάρχει μία πραγματική πάνω από 20% ανεργία. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης στη χρήση αντικαταθλιπτικών και στα ψυχικά νοσήματα υπάρχει κατακόρυφα τρελή αύξηση. Τον καιρό που ένιωθα ασφαλής επαγγελματικά δεν είχα καμιά απολύτως έμμονη ιδέα, τώρα είναι ο φόβος που μειώνει την εικόνα μου.

Joann για να είμαι ειλικρινής κι εγώ συμφωνώ εν μέρει με την άποψη σου για τους ψυχολόγους.Θέλω να πω,σκέφτομαι για παράδειγμα, πως εγώ ξέρω ότι αυτός ο ψυχολόγος που θα πάω δεν έχει κι αυτός τα ίδια προβλήματα με όλους μας; Που ξέρω ότι αυτός δεν είναι πιο ψυχάκι από εμένα;:p
Ο ορθοπεδικός ήταν ο τελευταίος που άφησα για να πάω αν και μάλλον πρέπει να πήγαινα πρώτα εκεί.Δούλευα 10 ώρες ορθοστασία και ίσως τελικά να είναι από εκεί το πρόβλημα μου.Το θέμα είναι αν διορθώνεται...Θα δείξει. Πάντως, καλό θα ήταν να μην αποκλείουμε κάποια πράγματα.Μια φίλη μου είχε ψυχοσωματικούς πόνους και πήγε μόνο σε ψυχολόγο,χωρις να πάρει κανένα χάπι και από τότε είναι μια χαρά.Ποτέ δεν ξέρεις.
Η ανεργία θερίζει,δεν είσαι η μόνη!!!

Nantina, και βέβαια οι 10 ώρες ορθοστασίας είναι εξόντωση, άσε τις ψυχολογικές πιέσεις που υφιστάμεθα στις δουλειές και τις υποχωρήσεις τις οποίες αναγκαζόμαστε να κάνουμε στις έμμεσες ή και άμεσες προσβολές που δεχόμαστε για να κρατήσουμε μια δουλειά και τις πενταροδεκάρες που παίρνουμε συνήθως και τα ψυχοσωματικά προβλήματα που μας δημιουργούν. Για μένα το τραγούδι των Κατσιμιχαίων "Για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά/ για ένα κομμάτι ψωμί θα πιεις φαρμάκια πολλά/......../θα σε κλοτσάνε και θα σ' αρέσει δικέ μου/ δε φτάνει μόνο η δουλειά" τα λέει όλα. Όμως αν σκεφτόμαστε καθαρά, ίσως υπάρχει ένα φως στο βάθος του τούνελ. Θα διαβάσω πιο προσεκτικά το thread σου ελπίζοντας να σου πω κάτι χρήσιμο.
Αυτό που λες με τα δέκατα που επιμένουν πώς σου προέκυψαν; Έκανες γενική αίματος, ταχύτητα καθίζησης (ΤΚΕ) & αιμοπετάλια; Τα δέκατα δείχνουν ότι υπάρχει φλεγμονή. Είχα και 'γω παλιά για ολόκληρα 2μηνα, αλλά με εκινάτσια και βασιλικό πολτό έχω βρει την ησυχία μου. Όμως 37,8 είναι πυρετός. Μην πετάς τα λεφτά σου άσκοπα. Δε χρειάζεσαι ορθοπεδικό για τα δέκατα, αλλά έναν πολύ καλό και έντιμο παθολόγο.
Αυτό που θέλω να σου πω είναι: μακριά από ψυχοφάρμακα αν δεν υπάρχει σοβαρότατος λόγος και δεν το επιβάλλει ο ψυχίατρος. Ούτε υπνωτικά. Υπάρχει και το τιλιάκι και για τα δύσκολα η βαλεριάνα για την αϋπνία. Kαι το περπάτημα. Περπάτα κανα 2ωρο και θα κοιμάσαι σαν πουλάκι. Και άρχισε γυμναστική οπωσδήποτε. Εγώ το ψάχνω με φυτικά συμπληρώματα και βιταμίνες Β για να στέκομαι στα πόδια μου. Χαίρομαι που τα 'παμε. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό το forum.

Joann πήρα για ένα μηνα xanax αλλά δε μου προσφέρουν τίποτα,κοιμάμαι και μόνη μου πλεόν,χωρις αυτα.Πάντα ήμουν κατά των πολλών χαπιών,ουτε ντεπον που λεει ο λογος δεν επινα.Εισαι στο μυαλο μου.Αυτες τις μερες παιρνω Βιταμινη Β και μαγνησιο καθώς και το μαυρο τσαι του ThanasiGR!Με βοηθουν πολυ περισσοτερο από τα χαπια όλα αυτα.Οσο για τη δουλεια...ασε τι τραβηξα.Απορω πως αντεξα εκει ενα χρονο.Πολλες φορες λεω μακαρι να γυριζε πισω ο χρονος και να μην ειχα παει ποτε εκει.Απο την ημερα που κατερρευσα εχει αλλαξει η ζωη μου...Τελοσπαντων,τι να κανουμε... :)

Χαμογέλασον!!!!!!!!!!! Και το κεφάλι ψηλά όλοι μας. Αν θες δες τις εξετάσεις που σου λέω, μπορώ να σου βρω κι άλλες και παθολόγο να σου προτείνω (πρόσθεσα κάτι στο προηγούμενο post μου).:)

Ακου τι γινεται Joann.Εχω κανει 4-5 εξετασεις αιματος.Η τελευταια εξεταση αιματος εδειξε αυξημενα αιμοπεταλια και το crp ηταν 0,08.Εκανα ΤΚΕ αλλα με την γκαντεμια που με δερνει εκλεισε η παθολογος που πηγαινα και δεν εχω παρει την εξετασει και ανοιγει 30 του μηνος!Δεν δυναμαι οικονομικα να παω να την κανω εξω.Πρωτη φορα το ειχα παθει στη δουλεια περυσι τον Οκτωβρη που ειχα 37,8 και με πονουσε πολυ η μυτη μου,τοτε ειχα και την πρωτη μυικη συσπαση.Πηρα λοιπον μια αντιβιωση,ενα αντιφλεγμονωδες και ενα σπρευ για τη μυτη και μου περασε.Απο τον Απριλιο ταλαιπωρουμαι παλι με τα ιδια συμπτωματα και χειροτερα.Πηρα παλι την ιδια αγωγη αλλα δε μου εκανε κατι.Και κατα τον Ιουλιο ηρθε το μπαμ,πιθανον και απο το αγχος μου για το τι εχω τελικα και κατερρευσα εν ωρα δουλειας και σταματησα.Με αποτελεσμα απο τοτε να μην ξερω τι ειναι παθολογικο τελικα και αν ολα αυτα ειναι ιδεα μου.Λογω της ορθοστασιας σκεφτομαι μηπως εχω καμια φλεγμονη πουθενα στη σπονδυλικη στηλη αφου με ενοχλει το κεφαλι.Περιμενω αυτη την ΤΚΕ μηπως και ξεκαθαρισει το θεμα λιγο.Η αληθεια ειναι οτι η παθολογος μου ειναι λιγο στον κοσμο της αν και η γυναικα τι να πω,οσα της εχω πει τα εχει γραψει αλλα και παλι θα με εχει περασει για τελειως γεια σου...Σε παρακαλω,στειλε μου με μηνυμα τον παθολογο που λες για να τον επισκεφτω οσο πιο συντομα μπορω(γιατι ειναι και το οικονομικο στη μεση πλεο,μετα απο τοσες εξετασεις που εχω κανει)Σ'ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον,πραγματικα.

Δεν εχεις άδικο σε αυτα που λες Joann. Νομίζω όμως οτι οι γύρω μας δεν μπορούν πολλές φορές να βοηθήσουν ουσιαστικά. Απο την αγάπη τους για μας και την αγωνία τους, προσπαθούν να μας καθησυχάσουν - και ορθώς- χωρίς όμως να μπορούν να κατανοήσουν βαθιά τι μας συμβαίνει.
Η δουλειά ειναι πολύ σημαντικό κομμάτι, και εγώ πιθανότατα σε λίγο καιρό να τη χάσω, έκλαψα, αγχώθηκα γιατι είναι μια άριστη δουλειά, αλλά είπα "ως εδώ" έχει ο Θεός, κάτι θα βρω να κάνω. Οι συνθήκες είναι πολύ άσχημες και είναι για όλους το ίδιο. Αλλά θα τα καταφέρουμε.

Πιστεύω, Deep purple, ότι κάποιες φορές το στενό μας περιβάλλον (οικογένεια) ίσως να μην μπορεί να μας βοηθήσει αν και νιώθει αγάπη για μας, άλλες φορές όμως, πάμπολλες, δεν έχει καμία διάθεση να μας βοηθήσει, ιδιαίτερα σε φτωχές οικογένειες που τα πράγματα είναι οριακά και αν δε συνεισφέρεις οικονομικά θεωρείσαι βάρος και παρείσακτος. Δε μιλάω για τα νέα παιδιά που ως ένα βαθμό έχουν την υποστήριξη της οικογένειας (συνήθως, όχι πάντα βέβαια), αλλά για μεγάλους ανθρώπους που εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών αναγκάζονται να μένουν με την οικογένεια και να μην ανεξαρτητοποιούνται ποτέ. Μιλάω προσωπικά βέβαια. Εκεί οι συμπεριφορές γίνονται κυνικές.
Τέλος πάντων. Η δουλειά και η υγεία είναι για μένα οι μόνοι λόγοι που αν χαθούν, ο άνθρωπος οδηγείται σε κατάθλιψη. Χωρίς δουλειά δεν μπορείς να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Και χωρίς αξιοπρέπεια, η κατάθλιψη και τα ψυχολογικά σε ρημάζουν. Αν πραγματικά πιστεύεις ότι θα τα καταφέρουμε, ίσως έχεις στο μυαλό σου κάποιες εναλλακτικές λύσεις ακόμα κι αν χάσεις τη δουλειά σου και δε χρειάζεται ν' αγχώνεσαι. Εγώ όμως επειδή δεν έχω καμιά εναλλακτική, και πρέπει να βασίζομαι αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό μου, ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΧΩΜΕΝΗ.

Μα και γω είμαι αγχωμένη, και όχι, δυστυχώς δεν έχω καμία εναλλακτική λύση. Πριν απο κάποιους μήνες οδηγήθηκα στον ψυχίατρο σε άθλια κατάσταση, με την αγχώδη διαταραχή και πολλές ψυχαναγαστικές σκέψεις να έχουν χτυπήσει κόκκινο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου φοβήθηκα ότι τρελλαίνομαι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρω διέξοδο και λύση. Εκανα θεραπεία και τώρα σταμάτησα τη φαρμακευτική αγωγή για κάποιους άλλους λόγους, πάντα βέβαια σε συνεννόηση με το γιατρό. Υπό το φόβο να χάσω τη δουλειά μου, άρχισα να μπαίνω στο ιντερνετ, να διαβάζω, τι ισχύει με τους νέους νόμους, τις απολύσεις, τις εφεδρείες κλτ. Αρχισα να αγχώνομαι, να κλαίω, και ξαφνικά ένα πρωί, ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που έγινε ήταν να αρχίσουν να τρέχουν δάκρυα απο τα μάτια μου, και να μην μπορώ να τα σταματήσω. Κάποιοι θα πουν ότι ήταν ξέσπασμα, εγώ όμως κατάλαβα ότι σήμαιναν την αρχή της κατάρρευσης, όπως και πριν από λίγο καιρό. Εκεί είπα ΣΤΟΠ. Εβαλα τη λογική μου (τωρα μπορώ να την ενεργοποιήσω) και έθεσα ένα όριο. Διαφορετικά, πάλι θα αρρώσταινα. Μέχρι στιγμής τα καταφέρνω. Και πραγματικά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Είμαι σε αυτην την δουλειά γύρω στα 12 χρόνια, πάλευα ΚΑΘΕ πρωί με το άγχος μου για να ανταπεξέλθω, κουράστηκα, αλλά τα κατάφερα/ Και τώρα είναι πολύ πιθανόν να τη χάσω. Λύσεις δεν υπάρχουν για άλλη δουλειά, είναι "πεθαμένη". Αλλά κάνω το σταυρό μου και συνεχίζω. Θα αγχωθώ, θα κλάψω, αλλά δεν θα αρρωστήσω ξανά. Τουλάχιστον όχι για αυτό το λόγο.

Χθες απελυσαν τη θεια μου,ειναι 50+ η γυναικα.Πηραν νεα ατομα,με σκοπο να τους δινουν το γνωστο μισθο των 700e και πολλα ειναι.Μου πηρε 5 χρονια να τελειωσω μια σχολη και επι εναμιση χρονο δουλευα 10-12 ωρες σε μια εξοντωτικη δουλεια,επειδη δεν εβρισκα κατι αλλο, χωρις να θεσω ορια στον εαυτο μου και ηρθε το μπαμ.Και τι να πρωτοκοιταξεις;Να γινεις καλα ή να αρχισεις να ψαχνεις αλλη δουλεια;Χωρις καμια προοπτκη να βρεις κιολας.Αυτη η κατασταση εχει κανει ολο τον κοσμο να παραμιλαει και ειδικα τους νεους που δεν εχουμε καμια προοπτικη να φτιαξουμε το μελλον μας και μετα τους μεσηλικες που απο το πουθενα χανουν τις δουλειες τους και εχουν να φροντισουν μια ολοκληρη οικογενεια.Πρεπει να επιβιωσουμε με καποιον τροπο...Ειναι πολυ δυσκολο και μακαρι να ηξερα ειδικα για τον εαυτο μου πρωτα πως να το κανω και μετα να συμβουλεψω και τους αλλους που αντιμετωπιζουν παρομοια προβληματα...

Nantina, Deep purple, είναι ευχάριστο να τα λέμε έστω και στον απρόσωπο χώρο του διαδίκτυου. Όντως είναι τρελό ό,τι συμβαίνει. Διαρκώς ανακαλύπτουν μαύρες τρύπες στον προϋπολογισμό για να περνάνε νέα μέτρα. Εγώ πιστεύω ότι οι μαύρες τρύπες είναι κόλπο για να περάσουν νέα μέτρα. Κάτι άκουσα στις ειδήσεις ότι ...παραίτησαν τη γραμματέα της επιτροπής χρέους που κατήγγειλε ότι τα ποσοστά που δημοσιεύουν για το χρέος είναι ψευδή (δημοσιεύουν υψηλότερα από το πραγματικό), αλλά λόγω της προσωπικής μου τρέλας δεν το κατέγραψα καλά.
Άκουσα και μια αισιόδοξη σκέψη: "Όπως η κατάσταση της ευημερίας δεν κρατάει αιώνια, έτσι και η δυστυχία δεν κρατάει αιώνια". Το θέμα είναι ποιο είναι το κόστος. Πόσοι θ' αντέξουν μέχρι το τέλος; Τι γίνεται μ' αυτούς που δε θ' αντέξουν; Ανθρωποθυσία;
Deep purple, αν επιτρέπεται, ποια δουλειά είναι "πεθαμένη"; Αν θέλεις λες.
Nantina, καλή επιτυχία με τις εξετάσεις ΤΚΕ. Γράψε αν θες πώς τα πήγες.
Aλήθεια το "Wild is the wind" του David Bowie σας αρέσει; Εγώ τρελαίνομαι. Άσχετο, αλλά η μουσική είναι η ζωή...