θέλω συναισθήματα

εε παιδιά γεια σας.θα γράψω για το πώς αισθάνομαι αφού δεν αντέχω ρε παιδιά.

εδώ και 5 χρόνια ζω χωρίς συναισθήματα.η καρδιά μου είναι πέτρα.γελάω χωρίς να το αισθάνομαι.κλαίω πάλι χωρίς να το αισθάνομαι.τον πρώτο καιρό μάλιστα δεν μπορούσα ούτε να γελάσω ούτε να κλάψω.
έχω ξαναγράψει για αυτό το θέμα μου.απλά δεν αντέχω.
ενας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει για πολύ έτσι.συνεχίζω και ζω πιο πολύ για τη μητέρα μου γιατί μου έχει κολήσει ένα όνειρό δεν ξέρω όχι ακριβώς όνειρο αλλά έχω μια εικόνα μεσα στο μυαλο μου απο πολυ μικρη με τη μητερα μου να εχει τρελαθει,να ειναι τρελη,να κανει σα ζομπι και να πηγαινει να πεσει απο το μπαλκονι και με τρομαζει ολο αυτο.
Προσπαθω να αποφυγω τη μοιρα.
Προσπαθω να αποφυγω την αυτοκτονια που τοσο με φλερταρει εδω και 5 χρονια καθε μερα!!και τοσο την θελω μα τοσο την αγαπαω δλδ την αυτοκτονια αφου ειναι η μονη λυτρωση.
Απο τη μία η αυτοκτονια απο την αλλη να προσπαθω να βρω μια λυση.Να συγκινησω λιγο το μεσα μου που εχει παγωσει.τιποτα δεν κινειται!νεκρα!ειμαι πεθαμενη τοσον καιρο τι να κανω!!
πώς να σιγκινηθω?
προσπαθω να κανω πειραματα στον εαυτο μου.μια μερα στον προαστιακο για μια στιγμη νομιζα οτι αισθανθηκα ντροπη αλλα μπορει και να ταν η ιδεα μου.
θελω να αρχισω να πλημμυριζω συναισθηματα ποσο θα τραβηξει αυτο πια?
θέλω να με πιάνει κρύος ιδρώτας,να χτυπάει η καρδιά μου από το αγχος μα πού πήγανε όλα?τι αλλο υπαρχει δε θυμαμαι
τοσον καιρο γιατι δεν το εχω κανει?αα μα τοσον καιρο ημουνα και μαγεμενη δεν μπορουσα ουτε να διαβασω .ητανε κι αυτο.ενα σωρο προβληματα,πώς να προχωρησω

να ρωτησω κατι?ξερει κανεις να μου πει..γιατι εξαφανιστηκαν τα συναισθηματα?γιατι δλδ?εμποδιζουν σε κατι?κανουν κακο?
δεν υπαρχει ζωη χωρις αυτα.δλδ υπαρχει αλλα δεν αξιζει μη ζωη χωρις αυτα.αυτο θελω να πω.
μπορει να με βοηθησει κανεις να μου δωσει συναισθηματα?να με ταρακουνησει

θυμο αισθανεσαι?απο οσο θυμαμαι απο παλιοτερα ποστ σου ειχες μπολικο πραγμα :) στο λεω γιατι ο συσσωρευμενος θυμος πολλες φορες καταπινει τα υπολοιπα συναισθηματα.

εχει γινει κατι στη ζωη σου περα απο την εικονα που εχεις απο παλια και αφορα την μητερα σου;καποιο τραυματικο γεγονος μηπως;

όχι δεν έχει γίνει κάτι.εκτός κι αν έχει γίνει κάτι και δεν το ξέρω. αλλά δε νομίζω..
τώρα με αυτό που είπες μου θύμισες μια ψυχολογο που ειχα παει στην αρχη του προβληματος μου που εκανε κατι συνδυασμους.
δλδ συνδυαζε ας πουμε τον εμετο που εκανα με το οτι ειχε κοντεψει να πνιγει ενα παιδι στην πισινα που πηγαινα κολυμβητηριο μικρη επειδη δεν ειχε χωνεψει το φαγητο του και ειχε κανει αναρροφηση.
μμ και σκεφτηκα να ξαναπαω σε αυτην την ψυχολογο τωρα.. μμ..

Πρέπει να ερωτευθείς.

πουλαω απαθεια σε πολυ προχωρημενο επιπεδο 150 ευρω.

ή την ανταλλαζω με κατανοηση αν την εχεις διπλη ή σου περισσευει...

Quote:

---

Originally Posted by dora-agxos

στο λεω γιατι ο συσσωρευμενος θυμος πολλες φορες καταπινει τα υπολοιπα συναισθηματα.

---

λες αυτο να ευθυνεται και για μενα ? εχω πολυ θυμο μεσα μου, νομιζω ειναι περισσοτερος απ'την θλιψη!

Όλα τα συναισθήματα είναι απαραίτητα, κι όταν διαταραχθεί αυτή η ισορροπία στην αισθαντικότητα είναι γιατί ο οργανισμός προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τη στρεσογόνα κατάσταση. Δεν είναι λειτουργικό να ζει κανείς χωρίς θετικά αλλά και χωρίς αρνητικά συναισθήματα Κενο, και πρέπει να δράσει για τον εαυτό του

Quote:

---

Originally Posted by favvel

εε παιδιά γεια σας.θα γράψω για το πώς αισθάνομαι αφού δεν αντέχω ρε παιδιά.

εδώ και 5 χρόνια ζω χωρίς συναισθήματα.η καρδιά μου είναι πέτρα.γελάω χωρίς να το αισθάνομαι.κλαίω πάλι χωρίς να το αισθάνομαι.τον πρώτο καιρό μάλιστα δεν μπορούσα ούτε να γελάσω ούτε να κλάψω.
έχω ξαναγράψει για αυτό το θέμα μου.απλά δεν αντέχω.
ενας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει για πολύ έτσι.συνεχίζω και ζω πιο πολύ για τη μητέρα μου γιατί μου έχει κολήσει ένα όνειρό δεν ξέρω όχι ακριβώς όνειρο αλλά έχω μια εικόνα μεσα στο μυαλο μου απο πολυ μικρη με τη μητερα μου να εχει τρελαθει,να ειναι τρελη,να κανει σα ζομπι και να πηγαινει να πεσει απο το μπαλκονι και με τρομαζει ολο αυτο.
Προσπαθω να αποφυγω τη μοιρα.
Προσπαθω να αποφυγω την αυτοκτονια που τοσο με φλερταρει εδω και 5 χρονια καθε μερα!!και τοσο την θελω μα τοσο την αγαπαω δλδ την αυτοκτονια αφου ειναι η μονη λυτρωση.
Απο τη μία η αυτοκτονια απο την αλλη να προσπαθω να βρω μια λυση.Να συγκινησω λιγο το μεσα μου που εχει παγωσει.τιποτα δεν κινειται!νεκρα!ειμαι πεθαμενη τοσον καιρο τι να κανω!!
πώς να σιγκινηθω?
προσπαθω να κανω πειραματα στον εαυτο μου.μια μερα στον προαστιακο για μια στιγμη νομιζα οτι αισθανθηκα ντροπη αλλα μπορει και να ταν η ιδεα μου.
θελω να αρχισω να πλημμυριζω συναισθηματα ποσο θα τραβηξει αυτο πια?
θέλω να με πιάνει κρύος ιδρώτας,να χτυπάει η καρδιά μου από το αγχος μα πού πήγανε όλα?τι αλλο υπαρχει δε θυμαμαι
τοσον καιρο γιατι δεν το εχω κανει?αα μα τοσον καιρο ημουνα και μαγεμενη δεν μπορουσα ουτε να διαβασω .ητανε κι αυτο.ενα σωρο προβληματα,πώς να προχωρησω

να ρωτησω κατι?ξερει κανεις να μου πει..γιατι εξαφανιστηκαν τα συναισθηματα?γιατι δλδ?εμποδιζουν σε κατι?κανουν κακο?
δεν υπαρχει ζωη χωρις αυτα.δλδ υπαρχει αλλα δεν αξιζει μη ζωη χωρις αυτα.αυτο θελω να πω.
μπορει να με βοηθησει κανεις να μου δωσει συναισθηματα?να με ταρακουνησει

---

Εχεις σκεφτει καθολου οτι αυτος ο φοβος που νιωθεις για τη μαμα σου ειναι συναισθημα?
Ισως αυτο που νιωθεις ειναι αποτελεσμα των φαρμακων εαν παιρνεις,ή της οποιας παθησης αντιμετωπιζεις..
Κι εγω το εχω παθει αρκετες φορες να νιωθω αναισθητη.Οτι δεν με αγγιζει τιποτα και να ανησυχω.Δεν ειναι ομως ετσι ακριβως το πραγμα.
Για βαλε να δεις παιδακια η ζωακια ταλαιπωρημενα και θα δεις αν θα σου δημιουργησει αυτο καποιο συναισθημα.Λιγο μαζοχιστικο βεβαια αλλα αφου θες να τσεκαρεις εαν νιωθεις κανε το.Σε εμενα πιανει.Οταν βλεπω να κακομεταχειριζονται ζωα π.χ. τρελαινομαι.
Και κατι αλλο,κατανοητο το να θες να χαιρεσαι και να στεναχοριεσαι και να νιωθεις ολα αυτα τα φυσιολογικα,αλλα το να σου εχει λειψει και το αγχος το θεωρω φαουλ.Το συγκεκριμενο θεωρησε το ως προτερημα..αν και ειναι πολυ πιθανον να το νιωθεις γι αυτην ακριβως την κατασταση.Να αγχωνεσαι δλδ γιατι εχεις την αισθηση οτι δεν νιωθεις..κι αυτη η διαδικασια απο μονη της να μην σε αφηνει να καταλαβεις οτι νιωθεις..Ειναι κι αυτο μια υποθεση.

μμ δεν το ειχα σκεφτει αυτο για το θυμο.
πραγματι ειμαι θυμωμενη για τους αδικους νομους που επικρατουν στη φυση,ειμαι θυμωμενη που οι ανθρωποι συνεχιζουν και φερνουν στον κοσμο παιδια παρα το γεγονος οτι βλεπουν πως οι νομοι της φυσης ειναι αδικοι και συγκρουονται μεταξυ τους οπότε παιρνουν στο λαιμο τους ζωες και διαιωνιζουν τη δυστυχια,

αλλα ειμαι θυμωμενη και με τον εαυτο μου που δεν μπορω να καταναλωσω ενεργεια για να ψαξω τα πραγματα οπως και οσο θα ηθελα και να ενημερωνομαι μεσα απο βιβλια απο ταινιες απο οτιδηποτε μιας και η ψυχολογια μου ειναι τετοια που με ωθει στο να ειμαι τις περισσοτερες φορες ακινητη και ναμη θελω να κανω τπτ
κατι που ηδη 5 χρονια τωρα βοηθαει στο να παρατεινεται η αγνοια μου και να μενω στο σκοταδι και να ειμαι δυστυχισμενη και να μη λυνω καμια μου απορια.

Και ο λογος ειναι οπως ειπα το οτι δεν αντεχω ψυχολογικα την κουραση του να διαβασω κατι πολλες φορες,ή να δω μια ταινια ας πουμε..δλδ το σκεφτομαι μερικες φορες και μονο που το σκεφτομαι με απελπιζει μονο και μονο σαν ιδεα γιατι εχει μεσα του την εννοια του οτι θα πρεπει να κανω υπομονη για λιγη ωρα,οτι θα πρεπει ισως να βαλω το μυαλο μου να δουλεψει και ολο αυτο με τρομαζει.
ισως να ειναι τραυμα και απο το σχολειο που ειχα πιεστει παρα πολυ με τα μαθηματα επειδη στο σχολειο πρεπει να κανεις υπομονη μεχρι να διαβασεις και να μαθεις κατι κι εμενα δε μου αρεσει η υπομονη αλλα αργησα να το καταλαβω.
και τωρα δεν μπορωνα κανω καθολου υπομονη.
ο κοπος που καταβαλω για το οτιδηποτε ειναι ο ελαχιστος μεχρι ο μηδαμινος.
και οπως ειπες Natasha οτι ειναι αντιδραση αυτο που νιωθω εγω τωρα σε μια στρεσογονο κατασταση που εχω περασει ..μαλλον αυτο συμβαινει..γιατι περασα πολυ εντονη κατασταση στην τελευταια ταξη του λυκειου.

και πηγα να ξεκινησω παλι τη σχολη μου και προβλεπω να εχω προβλημα.
τα μαθηματα ξεκινανε πρωι και βεβαια εχω ενα προβλημα με το πρωινο ξυπνημα οποτε παλι δεν πηγα στο μαθημα σημερα.αλλα περα και απο αυτο το σκεφτομαι το μαθημα σαν μπαμπουλα.δλδ το σκεφτομαι και η αντιδραση μου ειναι οτι θελω να φυγω απο την αιθουσα.

βασικα να επανελθω λιγο στο θεμα με τα συναισθηματα.πρεπει να ζεσταθω λιγο παλι.να αποκτησω παλι ζεστασια στη ζωη μου.αυτο.
με τον ερωτα ζεσταινεσαι αληθεια.
ωραια θα ηταν να ερωτευομουνα μονο που θα πρεπει να ειμαι προσεκτικη να μην μεινω εγκυος.

αα σχετικα με την κατανοηση μεχρι στιγμης κατανοω μονο τον εαυτο μου με τον οποιο κιολας δε συμφωνω σε πολλα πραγματα αλλα δεν ξερω και πώς να τα αλλαξω στον τροπο που σκεφτομαι εννοω.
και επισης κατανοω και τους ανθρωπους που φερονται λογικα.
ολοι οι αλλοι με κανουν να εκνευριζομαι εντονα.παρα πολυ εντονα και χανω την ηρεμια μου δλδ.
τι θα γινει με αυτους τους ανθρωπους ομως?ειναι ενα θεμα γιατι δεν αλλαζει το μυαλο τους.

και οχι βασικα οταν λεω φοβαμαι αυτο για τη μηταρα μου,το φοβαμαι απλα το χρησιμοποιω σαν λεξη δε σημαινει οτι το νιωθω και οτι χτυπαει η καρδια μου.
οτι χτυπαει η καρδια μου οταν σκεφτομαι οτι η μητερα μου μπορει να τρελαθει και να πεσει απ'το μπαλκονι.απλα ειναι μια σκεψη.
μμ μπορει πραγματι ομως αν το βραδυ ακουγα καποιο θορυβο και σκεφτομουν οτι καποιος εχει μπει στο σπιτι εκει να με επιανε τρεμουλο.μπορει αληθεια.
σχετικα με τα ζωα εχω δει τετοιο βιντεο σοκαριστικο και δε μου δημιουργησε κανενα ιδιαιτερο συναισθημα.τι συναισθημα θα πρεπει να νιωσει καποιος?δεν αισθανεσαι κατι εκεινη την ωρα.απλα το σταματησα γιατι δεν μπορουσα να το βλεπω αλλο.
σχετικα με το αγχος..εε οχι δεν αγχωνομαι η αληθεια ειναι.

παντως εχω μια ελπιδα οτι μπορει να ξαναβρω το συναισθημα μου.
εχουνε υπαρξει ενδειξεις,καποιες στιγμες δλδ που κατι νιωθω,απλα κρατανε πολυ λιγο,και μετα φευγουνε.
εχει συμβει δλδ.και να φοβηθω καποια στιγμη και σημερα ενιωσα κατι για λιγο.απλα ειναι σπανια.

favvel, διαβάζω αυτά που γράφεις και ακούω κούραση, εξουθένωση, υπερκόπωση. Προσωπικά αισθάνομαι έτσι αυτή την εποχή. Σε εμένα το κατάλαβα σαν υπερκόπωση. Σε αυτή την περίπτωση θες να αποφύγεις οποιαδήποτε κούραση ακόμα και το ασήμαντο. Θα σε συμβούλευα να ξεκουραστείς, αλλά πως να το κάνω αν δεν μπορώ να συμβουλέψω τον εαυτό μου.


> βασικα να επανελθω λιγο στο θεμα με τα συναισθηματα.πρεπει να ζεσταθω λιγο παλι.
> να αποκτησω παλι ζεστασια στη ζωη μου.αυτο.
> με τον ερωτα ζεσταινεσαι αληθεια.

Πράγματι, αρκεί να μην βγει χειρότερο, τότε κουράζεσαι περισσότερο.

Αν για καιρό ήσουν μακριά από τον ίδιο σου τον εαυτό, δε νομίζεις πως ακόμη και το άγχος σου που φαίνεται μέσα από το γραπτό σου λόγο, δείχνει πως τώρα είσαι κοντύτερα σε αυτό το δρόμο των συναισθημάτων που είχες χάσει? Όμως νομίζω πως σου ζητάς πολλά, ίσως η επιστροφή να μην σημαδευτεί από κοσμογονικές αλλαγές αλλά από μικρά βήματα, μικρά δείγματα, φευγαλέες αποδείξεις, μηδαμινές στην αρχή, που μπορεί να αυξηθούν εν καιρώ. Αν σε παρατηρείς εσωτερικά συνέχεια, σαν μπάτσος συναισθηματικός και βαθμολογείς κάθε σου αντίδραση ως λιγότερη απ' ό,τι πρέπει, εσύ τι λες? ΒΟΗΘΑΣ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ Η ΤΗ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙΣ? σόρρυ για τα κεφαλαία, να σου δώσω μονάχα έτσι το ρεζουμέ όπως το βλέπω εγώ, νομίζω πως κρατώντας τόσο αυστηρή και ελεγκτική στάση απέναντί σου, σε πιέζεις φορτικά από τη μια και από την άλλη σου επιτάσσεις συμμόρφωση, με τον βούρδουλα που επινόησες κάποια στιγμή.

Άστο να γίνει. Με το ρυθμό του, με το τρόπο του, με τη σειρά του. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ τίποτε καλή μου. Το πρέπει εμείς το φτιάχνουμε, εμείς και το χαλάμε. Γιατί δηλαδή ΠΡΕΠΕΙ και δίχως να δεις ποια βία εσύ η ίδια σου βάζεις για να ανταποκριθείς? Παρατηρώ ότι σκέφτεσαι και για τον κόσμο και για τη φύση και για το ένα και το άλλο, που μπορεί και να είναι μέσα στην όλη διαδικασία κι αυτό, της αναγνώρισης της δικής σου, μέσα στον κόσμο που σε περιβάλλει. Θα τηνε βρεις τη θέση σου, και τον τρόπο σου που ίσως να έχει αλλάξει. Η άποψή μου είναι πως όταν κάτι το σπρώχνουμε γιατί πρέπει, τότε οι εσωτερικές αντιστάσεις είναι και μεγαλύτερες. Αν τοποθετήσεις αρχικά το πρέπει στην απέξω, τότε με μεγαλύτερη ελευθερία τα συναισθήματα θα έρχονται και δυνατότερα και πιο γνήσια.

favvel καλησπερα!
ευχαριστηση - ικανοποιηση νιωθεισ?
εδω και 6 μηνεσ μου συμβαινει το ιδιο πραγμα που περιγραφεισ, προκειται περι παροδικησ ισοπεδωσησ συναισθηματων, αν καποιοσ δε το εχει νιωσει δε μπορει να το καταλαβει γιατι πραγμα μιλαμε.
ολα ειναι το ιδιο, δεν υπαρχει χρωμα, τιποτα δε μπορει να σε κανει να νιωσεισ ανθρωποσ.
ειναι σα να εισαι ζομπυ, οι αλλοι περιγραφουν συναισθηματα και εσυ κοιτασ σα χαζοσ, δε εχεισ στομαχι, τιποτα δε σε αγγιζει, ειναι σπανια μορφη καταθλιψησ, εγω περασει τον ιδιο εγκεφαλικο αποκλεισμο και απο την αντιθετη, δηλαδη να εχω πολυ εντονα συναισθηματα , αυτο ηταν υπεροχο, βεβαια επισησ ειχε πολυ πονο αλλα ολα χτυπουσαν στο στομαχι.
σταματαει η συνεργασια του ενουσ με το αλλο εγκεφαλικο ημησφαιριο, τωρα σε μασ δουλευει μονανα η περιοχη τησ λογικησ.

εκανα ηλεκτροεγκεφαλογραφημα εκανα μαγνιτικηδενυπαρχει εγκεφαλικη βλαβη, ειναι καθαρα ψυχολογικο φαινομενο για το οποιο μαλιστα ουτε οι γιατροι δεν εχουν γνωση, περι τινοσ προκειται.
πεθανε η γιαγια μου τη λατρευα, ηρθε στο σπιτι μασ ενα μωρο, χωριζω με τη κοπελα μου, τιποτα δε με συγκινει, δεν αισθανομαι ανθρωποσ, κλαιω χωρισ να αισθανομαι τιποτα, ο ψυχικοσ πονοσ αντεχεται αυτο που ζω ειναι πολυ χειροτερο, συναισθηματικη νοημοσυνη εχει εξαφανιστει, ειμαι πραγματικα σα ζομπυ , καθε μερα λεω να τα παρατησω, τιποτα δε μπορει να μου προσφερει ευχαριστηση.
κανεισ δε το καταλαβαινει, εχασα χρηματα στο χρηματιστηρειοκαι αυτο επισησ αδιαφορο με αφηνει, το μονο που μπορω να πω ειναι οτι υποφερω χωρισ να ποναω, παναγια μου τι μαθημα ειναι αυτο? ποσεσ φορεσ εχω αναρωτηθει γιατι σε εμενα να συμβαινει αυτο? 2 ολοκληρα χρονια πονουσα απιστευτα , ολα περνουσαναπο τη καρδια μου, το καθετι και τωρα το ακριβωσ αντιθετο, υπολογιζω οτι εχω μπροστα μου τουλαχιστον εναμιση χρονο ακομη, το μονο που λεω οτι μπορω να κανω ειναι να συμφιλιωθω με αυτο, να σταματησω να το σκεφτομαι και να μπορεσω να αναπτυξω τη λογικη μου, ειναι σα μια δευτερη ευκαιρια να ανεβασω το δεικτη νοημοσυνησ μου και να εκπαιδευτω να λειτουργω λογικα και οχι συναισθηματικα. η συνολικη νουμοσυνη μου χωρισ τη συναισθηματικη βρισκεται σε παιδικη φαση θα ελεγα, καλουμαι να εξασκηθω με αυτη και να την ανεβασω.
ειναι φρικτο αλλα σιγουρα και θα περασει και θα μου δωσει αυτη η φαση μαθηματα, ειμαι 32 και πιστευω οτι χανω χρονο απο τη ζωη μου αλλα τι να κανω διαφορετικα?
τι κοπελα τι λατρευα, θα εδινα τη ζωη μου εαν χρειαζοταν για αυτη και εδω και 6-7 μου ειναι συναισθηματικα αδιαφορη. ειναι ενασμονιμοσ εφιαλτησ αυτο που ζω.
δεν αισθανεσαι ανθρωποσ, δε ξερω αν υπαρχει κατι χειροτερο σε ψυχικη κατασταση. στεναχωριεμαι κλαιω και μετα λεω αδικοσ κοποσ, αφου δε νιωθω τιποτα, εντελωσ τζαμπα το κλαμα και η στεναχωρια , εφοσον δε χτυπαει στο τρυπιο μου στομαχι τιποτα, δε μπορω κατα αυτο το τροπο να κερδισω κατι

ναι αυτο ακριβώς.ευτυχως που βρηκα καποιον να το διατυπωσει σωστα ή τουλαχιστον πιστευω οτι η ιστορια σου εχει κοινα με τη δικια μου.Αλλα να σου πω και κατι ολοι οι ανθρωποι λιγο πολυ ειμαστε αρρωστοι ψυχολογικα.Απ'ό,τι εχω διαβασει και απο άλλους και αλλοι αισθανονται απαθεια,αναισθησια.Ειναι φαινομενο της εποχης.Ειναι μια αμυνα που εχει αναπτυξει ο οργανισμος μας επειδη βλεπαμε οτι ενδεχεται να ερθουνε πονοι και βασανα στη ζωη,για το μελλον μιλαω,κοιταγαμε το μελλον και λεγαμε:αα προκειμενου να ειμαι διασφαλισμενος οτι θα μπορεσω να αντιμετωπισω οποιαδηποτε κατασταση στο μελλον ακομα και την πιο δυσκολη θα παρω τα μετρα μου οσον αφορα την ψυχολογια μου,θα σκληρυνω την καρδια μου,θα αναισθητοποιηθω κι ετσι δε θα φοβαμαι πια για τπτ,ο,τι και να μου τυχει!
Πού να ξεραμε ομως οτι αυτο που καναμε θα ηταν χειροτερο απο πριν!Οτι θα χαναμε τα συναισθηματα μας!
Η κατασταση ειναι ανυποφορη απλα.
Εγω κλεινω τα 5 χρονια πια που ειμαι ετσι.Τις περισσοτερες φορες σκεφτεσαι να αφησεις αυτον τον κοσμο,να πας να πεθανεις να γλυτωσεις απ'το μαρτυριο.
Αλλες μερες ειναι καπως καλυτερες,ξεχνιεσαι.

Απλα δεν ξερω επειδη ο ανθρωπινος οργανισμος ειναι προσαρμοστικος θελω πια να ειμαι αισιοδοξη.
Αν θελησουμε να βρουμε παλι τα συναισθηματα μας θα τα ξαναβρουμε.
Αρκει να αλλαξουμε τον τροπο που σκεφτομαστε.
Ολα εχουννα κανουν με τον τροπο που σκεφτομαστε και που αντιμετωπιζουμε τη ζωη.
Αλλα βεβαια και με το παρελθον μας.Το παρελθον μας μας εχει σημαδεψει σιγουρα οποτε δεν ξερω και κατα ποσο ειναι εφικτο να αλλαξεις μια κατασταση οταν και βιολογικα εχει παγιωθει μια κατασταση μεσα σου,εννοω οργανικα πια.
Δεν ξερω τι διεργασιες εχουνε γινει στον οργανισμο μου απο αυτα που εχω περασει,απο ολες αυτες τις εντονες καταστασεις που εχω βιωσει,
γιατι εζησα σε αρκετα κοντινο χρονικο διαστημα τη μια φορα πολυ εντονα ερωτευμενη και μετα απο δυο χρονια ενω ημουνα ακομα ερωτευμενη εζησα μια πολυ εντονα αρνητικη κατασταση.
Οποτε ισως ολο αυτο να εχει κανει ζημια στον οργανισμο μου και να μην επαρκει το οτι εγω μπορει να θελησω να δω τον κοσμο διαφορετικα και να πιστευω οτι θα ξαναβρω τα συναισθηματα μου.
Μπορει να εχω οργανικο προβλημα πια.

κλεινεις 5 χρονια ετσι ? ροφλμαο και χαχαχα! 5 χρονια ειναι πολυ λιγα κοριτσι μου, οταν αλλοι υποφερουν και ζουν μια ζωη ολοκληρη χωρις να νιωθουν. και ειναι οπως το ειπες, η απαθεια μοιαζει σαν μια αμυνα που εχει αναπτυχθει για να μη μας αγγιζει τιποτα κακο επειδη ηδη υποφερουμε. ομως με αυτη την αμυνα, δε μας αγγιζει και τπτ καλο, κι ετσι μετα καταληγουμε να μη νιωθουμε γενικοτερα. να μη κανουμε τα χατηρια στη γυναικα και στα παιδια με αποτελεσμα να μας χωριζει η γυναικα επειδη ειμαστε ψυχροι και κακοι μπαμπαδες, οι συγγενεις/φιλοι/γνωστοι να μας εχουν χεσμενο επειδη βλεπουν οτι δε νοιαζομαστε, και γενικα επικρατει μια παγωμαρα στη ζωη μας σαν τον Mr. Freeze (εγω μπορει να παιξω και τον Πιγκουινο).

αυτο ομως αν το προλαβεις στο ξεκινημα ισως να ξαναρχισεις να νιωθεις. σου δινουν φαρμακα πχ να σου φυγει η θλιψη και οι αρνητικες οι σκεψεις, να αρχισεις να γελας παλι (ακομα και αν ειναι χωρις λογο ε). και γενικα ας το σκεφτουμε σαν μια αρρωστια, τον καρκινο της ψυχης, η οποια αν καταπολεμηθει νωρις μπορει να την προλαβουμε. γιαυτο οταν βλεπουμε καπου κοντευουμε να βγαλουμε καρκινο, φευγουμε και ψαχνουμε αλλο περιβαλλον καλυτερο και πιο ευχαριστο. αλλα μπορει στη πορεια ο καρκινος να εμφανιστει και εκει στα ξαφνικα, γιατι οσο ζουμε γινομαστε χειροτερα.