Quote:
Originally posted by atwa
ολοι σιγουρα εχουμε περασει στιγμες πενθους που μας προκαλεσε ο χαμος ενός αγαπημενου-ή και μη-προσωπου. ειτε την εκδηλωνουμε εντονα, ειτε σε μικροτερο βαθμο, η θλιψη υπαρχει. πριν αρκετο καιρο, με αφορμη μια ειδηση θανατου, συνειδητοποιησα πως στην ουσια θρηνουμε, όχι τοσο τις δυνατοτητες, τις αρετες, τα νιατα και αυτά που ο πλεον νεκρος θα μπορουσε να ζησει και να πραξει. θρηνουμε τους εαυτους μας και,γενικοτερα, ο,τι αφηνει πισω του. αυτος ο θρηνος καποια στιγμη εξαντλειται. δε μπορεις αιωνιως να πενθεις, δε βοηθας ο,τι εχει μεινει πισω να συνεχισει να λειτουργει ανεξαρτητα από την υπαρξη του (αγαπημενου) προσωπου. αλλωστε ο θανατος είναι η φυσικη αποληξη του ανθρωπου. περισσοτερο θα επρεπε να θρηνουμε τις συνθηκες υπο τις οποιες κανει την εμφανιση του ο χαρος (άλλο είναι να πεθαινεις στο κρεβατι σου 80 χρονων και άλλο 20 από ναρκωτικα ή χαλασμενα φρενα..)
ωστοσο, υπαρχουν ανθρωποι που πενθουν συνεχως..
τι είναι τελικα αυτό που προκαλει πονο στο θανατο?
γιατι ενώ το πενθος είναι παροδικο για καποιους, για αλλους είναι μονιμη σταση ζωης και τους εμποδιζει να ζουν \"κανονικα\"?
θα με ενδιεφερε να διαβασω τις γνωμες σας.
ακομη, θα ηθελα να δω αν υπαρχουν εδώ ανθρωποι που εχουν αντιμετωπισει με υπερβολικη ψυχραιμια το θανατο καποιου.
Σίγουρα το πένθος απώλειας κάποιου συνανθρώπου μας είναι κάτι που όλοι το γευτήκαμε ,το γεύομαστε και θα το γευτούμε σε κάποια φάση της ζωής μας.Βεβαίως οι αντιδράσεις πένθους μπορεί να ποικίλουν σε ένταση και διάρκεια...αλλά λίγο πολύ όλοι το περνάμε είτε με μια ελαφρά μελαγχολία και ένα δάκρυ που θα κυλήσει στο μάτι μας είτε με έναν μακροχρόνιο οδυρμό.Τι είναι αυτό που θρηνούμε όμως ? Προφανώς αυτό που χάνουμε...την σχέση δηλαδή που είχαμε με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και τα οφέλη που συνεπάγονταν αυτή είτε αυτά ήταν ψυχικά (συναισθηματικό αλισβερίσι) είτε υλικά ...είτε κοινωνικά.Ουσιαστικά χάνουμε και πενθούμε το ιδιαίτερο αντίκρυσμα που είχε για εμάς ο άνθρωπος αυτός.Βεβαίως θα μπορούσαμε να κλαίμε για την κατάσταση του ίδιου του απωλεσθέντος απο εκεί και πέρα...αλλά δεν έχουμε καμμιά ιδιαίτερη γνώση ή ένδειξη για το τι ακολουθεί τον θάνατο.Χωρίς να θέλω να παρεξηγηθεί αυτό που θα πώ...το πένθος μας είναι κατα βάση ωφελιμιστικό...με την έννοια ότι πενθούμε τα οφέλη που απολαμβάναμε απο αυτόν τον άνθρωπο όπως και αν μεταφράζονται αυτά (χωρίς να σημαίνει ότι όφελος ταυτίζεται πάντα με κερδοσκοπική διάθεση).