Φοβια απο την μητερα μου

Καλησπερα σε ολους.Σε αλλο θεμα μου εχω γραψει για τις δυσκολιες της σχεσης μου και ψαχνοντας καταλαβα οτι η αιτια ειναι η μητερα μου μιας και βγαινουν στην επιφανεια αγχη και φοβιες.Η μητερα μου μεγαλωσε σε δυσκολες συνθηκες σε χωριο με ολα τα αρνητικα εκεινης της εποχης.Ζει ομως τα τελευταια 35 χρονια στην πολη και εκανε μια δυσκολη και κουραστικη δουλεια(καθαριστρια σε σχολειο)το οποιο ομως της αφησε πολλα συμπλεγματα κατωτεροτητας.Τωρα πλεον ειναι συνταξιουχος.Μας μεγαλωσε με κοπο και με την κατευθυνση να γινουμε ΄καποιοι΄ στην ζωη μας.
Ομως αυτο το μεγαλωμα περασε μεσα απο σωματικη βια αλλα και ατελειωτες φωνες προς εμενα και τα αδερφια μου.Επισης μου περασε το αγχος να κανω οτι στην ουσια ευχαριστουσε την ιδια οπως οι ανουσιες για εμενα σπουδες μου.Παντοτε με οδηγουσε εκει που ηθελε αυτην και παντα ειχε την νοοτροπια οτι οι τριγυρω μας σχολιαζουν και μας κοροιδευεουν πραγμα που κατ εμε δεν ισχυε.Φοβομουν να αγορασω ενα ρουχο για να μην φωναξει- ποσο μαλλον οταν αγορασα και αυτοκινητο-με αποτελεσμα να προσπαθω να κρυβομαι συνεχεια απο αυτην να λεω ψεμματα και να φευγω για να αποφυγω τις φωνες και φασαριες.Ακομη και τωρα που υπαρχει το προβλημα με την σχεση μου που δεν εγκρινει. http://www.e-psychology.gr/forum/sho...-σχεση...
Το προβλημα ειναι οτι ανεκαθεν ενιωθα εναν πανικο απεναντι της και ενα αδικαιολογητο αγχος για το οτιδηποτε της ελεγα γιατι φοβομουν τις φωνες τις..Τις τελευταιες ημερες εχω βαλει το κινητο στο αθορυβο γιατι σκεφτομαι οτι θα παρει τηλ και θα αρχισει τις φωνες..Ειμαι 32 ετων ανεξαρτητος και δεν μπορω να αποβαλλω αυτο το συναισθημα πανικου και φοβου..Υπαρχει καποιος τροπος να ξεπεραστει αυτην η φοβια;Θα ηθελα την βοηθεια σας.Ευχαριστω

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση των όρων χρήσης.
(σπαμ, διαφημιστικό μήνυμα)

Καποια βοηθεια;

Στέλιο μου κάνουν εντύπωση τα όσα περιγράφεις. Πανικό και φόβο σ' αυτήν την ηλικία; Σ' έχει σημαδέψει η συμπεριφορά της. Έχεις μιλήσει με κάποιον ειδικό;

Οχι δεν εχω μιλησει με καποιον ειδικο.Μπορει να φυγει αυτην η φοβια;

Στέλιο καλησπέρα...:)

Στα είπα και στο άλλο θέμα που άνοιξες, θα στα πω και εδώ.
Δεν έχεις πολλές επιλογές, πρέπει να σηκώσεις κεφάλι και να το σταματήσεις εσύ όλο αυτό. Η μητέρα σου είναι πολύ μεγάλη για να αλλάξει χαρακτήρα. Αυτός που πρέπει να αλλάξει είσαι εσύ και με κίνδυνο να φύγεις μακριά της για ένα σημαντικό διάστημα.
Μόνο έτσι όμως θα καταλάβει πως πλέον δεν παίρνετε μαζί αποφάσεις για τη ΔΙΚΗ σου ζωή.
Έχεις κάνει το χρέος σου μέχρι τώρα, έχεις δεχτεί κακοποίηση σε όλα τα επίπεδα, είσαι πια 32 χρονών και πρέπει να σταματήσεις να το ανέχεσαι. ΘΑ δυσκολευτείς στην αρχή, αλλά δώσε δυο επιλογές: ή σέβεται τις αποφάσεις ΣΟΥ, ή δεν παίρνει μέρος στη ζωή σου.

Εχεις τη γκεσταπο σπιτι σου ! Δε υπαρχει περιπτωση να σεβαστει τις αποφασεις σου(οπως λεει η θεοφανια),μαλλον εσυ πρεπει να βαλεις αποσταση δυστυχως αναμεσα στις επιλογες σου και στη γνωμη της ,,
Και ασφαλως μπορει να βοηθησει αν κανεις δουλεια με καποιον ειδικο να 'ξεθωριασουν' εστω αυτες οι φοβιες , αν και για να εξαφανιστουν τελειως ,εκτος απ τη δουλεια χρειαζεται και αρκετος χρονος για να αλαξουν ολα αυτα...

Ηδη έχεις κάνει ένα αποφασιστικό βήμα μιλώντας της για την κοπέλα σου. Να συνεχίσεις με σταθερή αποφασιστικότητα και όλα θα πάνε καλά. Δες και έναν ψυχολόγο για καλό και για κακό, θα σε βοηθήσει πιστεύω.

θα σου μιλησω εκ πειρας μιας κ εχω περασει τα ιδια.. λοιπον,ειναι πολυ πιο ευκολο απ'οσο νομιζεις..το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να επιδιωξεις μια μετωπικη με τη μητερα σου ωστε να βρεις την ευκαιρια να τα βγαλεις ολα αυτα απο μεσα σου με το νι και με το σιγμα..μην τη φοβασαι τη μετωπικη,επεδιωξε την...
κατα τη διαρκεια να της μιλας σαν να μην σε νοιαζει πραγματικα το τι νιωθει εκεινη τη στιγμη (ψυχρα κ χωρις ενδοιασμους).. να μην κανεις πισω στιγμη..το πιο πιθανο θα ειναι αρχικα να φωναξει,οταν δει οτι δεν πιανει αυτο,να κλαψει,με σκοπο τον συναισθηματικο εκβιασμο.. εσυ δεν λυγιζεις στιγμη...
μετα θα συμβει το εξης θαυματουργο: θα διαπιστωσεις οτι δεν θα εχεις χασει τη μητερα σου, οτι θα εχει φυγει ενα απιστευτο βαρος απο επανω σου κ οτι η σχεση σας θα περασει σε ενα επομενο επιπεδο με σεβασμο κ οχι φοβια.. μην πισωγυρισεις κ μην υποκυψεις στον συναισθηματικο εκβιασμο... θα παρει λιγο χρονο για να γινει αυτο,αλλα η ανακουφιση που θα νιωσεις θα ειναι για μια ζωη,οποτε αξιζει τον κοπο..ο φοβος περισσοτερο σε καθηλωνει παρα η ιδια η μητερα σου
αυτου του ειδους οι ανθρωποι δυστυχως ειναι θρασυδειλοι κ θελει να τους αντιμετωπισεις στα ισα για να το διαπιστωσεις αυτο..

εχεις δοκιμασει να της μιλησεις και της πεις πως νιω8εις?

Παιδια και παλι σας ευχαριστω για την βοηθεια σας.Οσες φορες θυμαμαι να συζητω με την μητερα μου
παντοτε με εκανε να νιωθω αβολα να τσακωνομαστε και να φευγω.Οσο για τα συναισθηματα μου ποτε
δεν με αφησε να τα εκφρασω γιατι παντοτε θεωρουσε οτι η γνωμη/παραδοσεις/πιστευω/σοι της ηταν πανω απο ολους και
ολα.Σκεφτομαι καταστασεις απο το παρελθον και το τι τραβηξα εγω και ο αδερφος μου και θυμωνω πολυ.Θυμωνω που δεν μας
θεωρησε ποτε κατι σπουδαιο μας θεωρουσε παντα κατωτερους απο τους αλλους και οτι επρεπε παντα να αποδεικνυουμε
τα αυτονοητα χωρις να την ευχαριστει τιποτε.Θυμωνω για την φραση της:με ντροπιαζετε..Σε ποιον και γιατι;Θυμωνω ειλικρινα για χιλιαδες πραγματα και προσπαθω να ανασυρω απο την
μνημη μου κατι θετικο αλλα εις ματην..Και οτι θετικο ειχε παντοτε και προυποθεσεις.Θυμωνω τοσο που θελω να την βγαλω απο την ζωη μου.
Θυμωνω και για τον πατερα μου που ποτε δεν εκατσε να μας κουβεντιασει ουσιαστικως για τιποτα ή να χτυπησει το χερι του στο τραπεζι
για να φρεναρει την μητερα μου.Θυμωνω που οτιδηποτε το εκανα μονος μου χωρις βοηθεια απο το σπιτι απο μικρο παιδι.
Συγχωρεστε με για τα σκληρα μου λογια αλλα μερικες φορες βγαινουν στην επιφανεια ασχημα συναισθηματα κρυμμενα για πολυ καιρο.

ο,τι εγινε στο παρελθον εγινε.. δεν εχει νοημα να μισεις τη μανα σου για το παρελθον.. τοτε ησουν αλλος ανθρωπος, αλλος ανθρωπος εισαι τωρα.. απελευθερωσε τον εαυτο σου τωρα που σου δινεται η ευκαιρια, πατα το ποδι σου κ προχωρα μπροστα.. γιατι αν κανεις κ σε αυτο πισω,μετα θα εχεις κ αυτο για να εισαι θυμωμενος μαζι της.. μην σε αγχωνει το αν εχει δικαιο ή οχι.. το ζητουμενο αυτη τη στιγμη ειναι να σε αφησει ελευθερο να ζησεις κ να σεβαστει εσενα κ την αναγκη σου να ζησεις οπως θελεις

επισης, σιγουρα για την υστερικη συμπεριφορα της μητερας σου φταιει ο πατερας σου που την αφηνει ολα αυτα τα χρονια να κανει κουμαντο..απαραδεκτος..αν ειχε πατησει αυτος το ποδι του δεν θα τραβουσες αυτα εσυ τωρα..αλλα τελοσπαντων,το σημαντικο ειναι να το κανεις εσυ για τον εαυτο σου τωρα..

Πλεον εχω παρει τις αποφασεις μου και αυτο με ηρεμει..Συνεχιζω μονος και προχωραω μπροστα.Αν κανω λαθος
θα ειναι δικο μου.Δεν θελω αλλον να επεμβαινει στην ζωη μου και να καθοριζει με εκβιασμους το τι θα κανω.Θα κανω αυτο που θελω.Παει και τελειωσε.Απλως
με την ευκαιρια της σχεσης μου βγηκαν στην επιφανεια πολλα ''θαμμενα'' προβληματα τα οποια ομως τελικα μου κανουν καλο μιας και αρχισε η περιοδος
απογαλακτισμου η οποια δεν περιμενα να ειναι τοσο δυσκολη.Γιατι σκεφτομαι οτι ολα τα ''λουκια'' της ζωης μεχρι τωρα τα περασα μονος χωρις βοηθεια - τοσο οικονομικα
αλλα και συναισθηματικα- και η μονη απαντηση απο τους δικους μου ηταν:επρεπε να κανεις εκεινο δεν μας ακουσες κτλ.Πηξαμε στις συμβουλες αλλα απο βοηθεια ουσιαστικη μηδεν..
Οποτε θα ζησω οπως θελω χωρις λογαριασμο σε κανεναν μιας και κανενας δεν ηρθε ποτε να με ρωτησει πως θα ζησει.
Και ολα αυτα θα γινουν τωρα

Quote:

---

Originally Posted by kalopisti

επισης, σιγουρα για την υστερικη συμπεριφορα της μητερας σου φταιει ο πατερας σου που την αφηνει ολα αυτα τα χρονια να κανει κουμαντο..απαραδεκτος..αν ειχε πατησει αυτος το ποδι του δεν θα τραβουσες αυτα εσυ τωρα..αλλα τελοσπαντων,το σημαντικο ειναι να το κανεις εσυ για τον εαυτο σου τωρα..

---

Παντοτε τον θυμαμαι ,να μην βγαζει κουβεντα ,να λεει οτι οταν βγει την συνταξη θα φυγει για το
χωριο ,να περνει το μερος της μητερας μου και πολλες φορες να ριχνει λαδι στην φωτια