Θλιψη

εχω τεραστια θλιψη, τοση που με απορροφαει απο οτιδηποτε αλλο. 2,5 βδομαδες τωρα μπαινουν βγαινουν ιδεες και δεν μπορω να τις ξορκισω. ειναι απαλευτη η κατασταση μου. ψυριζω μικροπραγματα που με αγχωνουν , ποσο θα κοντινω τα μπατζακια των τζιν μου, αν ο ραφτης τα κανε οπως του χα βαλει σημαδι, να φοραω μια φουστα χωρις να ξεκουμπωνω το κουμπι για να δω αν ακομα μου μπαινει, να προσπαθω να θυμιθω τι τρωω και τι οχι, να με παιρνει απο κατω και να νιωθω μειονεκτικα μπροστα στον καθρευτη.

δεν μπορει κανεις να με βοηθησει. θα θελα να πεσω να κοιμαμαι ολη μερα. αντ αυτου καθομαι και δινω λογαριασμο και ασχολουμαι με βλακειες πχ αμα με ρωτανε εισαι καλα λεω ''οχι'' κ μετα ακουω την πιπα καλα μ φαινεσαι. αποφασισα πως δεν πρεπει να χαμογελαω τελικα εξω σε κανεναν. γτ στην τελικη το χαμογελο μου μαλλον δειχνει περισσοτερη σιγουρια απ οτι θα πρεπε

κανεις δεν με καταλαβαινει και ολοι κοιτανε τον εαυτο τους περισσοτερο σαν να θελουν κατι να παρουν. τα δικα μου συναισθηματα (οσα εχω) δεν μετρανε. δεν εχει σημασια τι κανω, απλα ο αλλος με παιρνει τηλ πχ κ λεει ''που χαθηκες ρε μας εχεις γραψει στα @@ σου!'' . μονο αυτο ακουω!!!!! το ''τι κανεις εισαι καλα?πως περνας? που βρισκεσαι?πως νιωθεις?'' ειναι πια ξεγραμμενο!!!! πολλες φορες ειμαι τοοοοσο πιεσμενη που φαντασιωνομαι σφαγη, χωρις να το προκαλω. οι εικονες αυτες ειναι αυτοματα μπρος μου. μου την δινουν αυτα ολα τα ατομα

γιατι να ειμαι ετσι και γιατι να μην μπορω να θελω εμενα και το σωμα-το πετσι και το κρεας μου...εχω τοσο μα τοσο εχθρα για μενα και ειναι τοοοσο μα τοσο δυσκολο να φαινεται μονιμως πως ειμαι ανετη......

ειμαι βυθισμενη σε μια απαθεια για πολλους αλλους , αλλα εντελως απορροφημενη απο το δικο μου θεμα. ερχεται και κατσικωνεται στο κεφαλι μου και δεν φευγει με τπτ

δεν μπορει κανεις να με βοηθησει...ειναι τοσο ασχημο. επειδη οταν μιλαω η μου μιλανε η κανω ο,τιδηποτε, πιανω τον εαυτο μου να γυρναει παλι σε αυτες τις σκεψεις. δεν μαφηνει σε ηρεμια το μπουρδελο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

...αγάπη, είναι και οι γιορτες που επιβαρύνουν την ψυχολογία μας...:)
Μπορεί να σου φαίνεται μικρό αυτό που σου λέω, αλλά με το περισσότερο κόσμο που μιλάω, όλοι είναι "κάπως" αυτές τις μέρες.
Δεν υπάρχει συμβουλή σε αυτό που νιώθεις. Γράψε εδώ και ξέσπασε. Όσο μοιραζόμαστε τη θλίψη μας, τόσο μιρότερη γίνεται....

Quote:

---

το ''τι κανεις εισαι καλα?πως περνας? που βρισκεσαι?πως νιωθεις?'' ειναι πια ξεγραμμενο!!!

---

Δεν στο ρωταει κανεις?

Οσο για τα αλλα, επιλογη σου ειναι το ποση βαρυτητα δινεις στο τι σου λενε οι αλλοι. Στο κατω κατω αν καποιος σε χαλαει ή σε αγχωνει ή σου τη δινει οπως λες στειλτον/γραφτον ...

Οσο για την βοηθεια, κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει αν δεν το παρεις αποφαση να βοηθησεις τον εαυτο σου. Απο κει και περα λυσεις υπαρχουν νομιζω.

Θεματα με το σωμα μου ειχα και εγω μικροτερος αλλα ψιλοεστρωσα με τον καιρο

δεν εχουμε τα ιδια εμενα ειναι εμμονη! η εμμονη ειναι κατι που σε τρωει και ερχεται χωρις να την καλεσεις κ σου την σπαει σαν τραγουδακι που κολλαει στο μυαλο σου. σαν πχ να σου χει κολησει ενα απαισιο τραγουδι της μπεζαντακου!!!!!!

Ξερω πολυ καλα τι ειναι εμμονη ειχα και γω στο παρελθουν ιδεοληψια/ψυχαναγκασμο (Obsessive Compulsive Disorder) και εμφανη ψυχοσωματικα συμπτωματα, τωρα εχουν σχεδον εξαλειφθει.

Τελοσπαντων οπως σου πα και παραπανω μερικες φορες δεν φταιμε εμεις αλλα οι γυρω μας οποτε μην τα ριχνεις ολα σε σενα και κανε επιλογες απο ποιους θελεις να περιτριγυριζεσαι

οι επιλογες μου δεν ειναι παντα σωστες και να ναι μπορει να μην ειναι και αμα κανω αλλη επιλογη μπορει να την θεωρω σωστη κ να ναι λαθος. στην φαση αυτη δν ξερω τι γινεται, ξερω πως ειμαι ενα φαντασμα και απλος παρατηρητης του εαυτου μου. τα βλεπω απο αποσταση προσπαθω να κανω αυτη τη τακτικη σαν να μαι μια αλλη κ εγω να μην ειμαι τπτ

Ένας τρόπος να σταματήσεις κάπως να ασχολείσαι με υπερμετρο βαθμό με τον εαυτό σου και τα ξεψυρίσματα είναι να στρέψεις την προσοχή σου στους άλλους. Όταν κάνεις παρέα με ανθρώπους, όταν συζητάς, όταν γελάς, κάνεις διάφορα που απασχολούν θετικά το νου, ξεφεύγεις απο την εμμονή και έτσι σου δίνεται η εντύπωση πως τελικά δεν είναι μόνιμη ιδέα η εμμονη απο την οποία δε μπορείς να ξεφύγεις, αλλά κάτι στο οποίο γυρνά ο νους σου και αναλώνεται σε αυτό, φυσικά επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κανει :) Το μυαλό θέλει εκπαίδευση

ειχα πει δεν θα ξαναμυξοκλαψω σαν γκομενιτσα αλλα μου γυριζει συνεχεια το πως θα ζησω αλλο ετσι ειναι τοσο βασανο με πνιγει

Χρειάζεται να ασχοληθεις με κάτι άλλο πέρα απο τα του εαυτού σου! Το δοκίμασες ποτέ?

κανω πολλα πραγματα . τιποτα και κανεις δεν με βοηθαει

Δεν εννοώ μόνο να απασχολείς τον εαυτό σου με χομπίστικες συνήθειες, αλλα επιτέλους να συμφιλιωθείς με το ανθρώπινο περιβάλλον σου, όπως κι αν είναι αυτό. Ο άνθρωπος χρειαζεται την ανθρώπινη ανταλλαγή, ακόμη κι αν δεν τον καλυπτει απόλυτα, ολο και κάποιες ανάγκες θα σου καλύψουν όμως, Πέρασα κι εγώ το στάδιο ''Κανείς δε νοιάζεται για μένα, όλοι είναι για την πάρτη τους''. Δε μπορείς να αναγκάσεις κανέναν να νοιαστεί, μπορείς όμως να περάσεις ειλικρινά καλά και να εκτονώσεις αυτή τη μοναχικότητα.

το θεμα ειναι πως δεν εχω χρονο να περναω καθε μερα καλα και να μαι τραλαρι τραλαρο. σμρ εχει γενεθλια η μανα μου και θα μας κανει το τραπεζι. ξερω πως αμα πω πως θελω να φαω μονο σαλατα θα στεναχωρεθει η δν ξερω γω τι. οποτε υπαρχει ενεδεχομενο να μν κρατηθω και να φαω 2 σουβλακια με πιτα με απ ολα ξερω γω. θα με επιβαρυνει ψυχολογικα και το ξερω. παντα κατι γινεται. και να βγω και να κανω ο,τι λες δεν θα περασω καλα γτ ολα σχεδον π θελω να κανω εχουν να κανουν με φαι.

Ξεχνάω μάτια μου οτι είναι η διατροφική διαταραχή στη μέση.. Μακάρι να ξερα να σου πω, αλλά.. :)

Κανε ο,τι περναει απο το χερι σου για να απελευθερωθεις απο το σκαλωμα με το φαι και το παχος

γεια σου,
σε καταλαβαινω αρκετα μπορω να πω.
πιστευεις οτι η εξελιξη σου σε παρατηρητη της ζωης ειναι ασπιδα απ' τις πιθανες στεναχωριες που μπορει να βιωσεις αν γινεις πιο ενεργητικη;

το μυαλο συνηθιζει και γινεται καθεστως αυτη η αποστασιοποιηση. δυσκολευεσαι μετα να λειτουργησεις αλλιως.

περα απο μια πιθανη ψυχοθεραπεια που δεν ξερω κατα ποσο μπορει να κανει καλο (μπορει να κανει και κακο ή να μην κανει τιποτα), πιστευω οτι χρειαζεσαι ατομα να σου τονωνουν το ηθικο, ειναι δυσκολη κατασταση κι εχει πολλη μοναξια.

και κατι αλλο. αυτο που βλεπεις εσυ σχετικα με το παχος σου πιθανοτατα οφειλεται σε ασχημες εμπειριες απ' το παρελθον και το βλεπεις μονο εσυ, οι αλλοι βλεπουν μονο αυτο που βλεπουν τα ματια τους στο τωρα. λαβιδα να βγαλουμε τις εμμονες και τις ασχημες σκεψεις δεν υπαρχει, αλλα ισως μπορεις να βαλεις ενα προγραμμα να ζυγιζεσαι ανα 3 μερες ή κατι τετοιο, για τη δικη σου ηρεμια. ειναι στο χερι σου να εισαι οσα κιλα θελεις.