Οι ευρύτερες διαστάσεις των αντιψυχωτικών φαρμάκων
Οι ευρύτερες διαστάσεις των αντιψυχωτικών φαρμάκων
Τα άτομα που λαμβάνουν αντιψυχωτικά περιλαμβάνουν, ψυχωτικούς, διπολικούς, μερικούς καταθλιπτικούς, άτομα με αγχώδεις διαταραχές ακόμα και άτομα που πάσχουν από αυπνίες (βλέπε καλή ώρα seroquel). Οι σίγουροι καταναλωτές αυτών των φαρμάκων είναι οι δύο πρώτοι, ενώ στις υπόλοιπες διαταραχές συνταγογραφούντε σε βαριές περιπτώσεις καθώς τα αντιψυχωτικά συγκριτικά με τα αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά έχουν πολλές περισσότερες παρενέργειες και κινδύνους. Το ποσοστό των ατόμων που νοσούν από ψύχωση αγγίζει το 0.7% παγκοσμίως. Από αυτούς σύμφωνα με αγνώστου εγκυρότητας πηγή το ποσοστό που συμμορφώνεται με την φαρμακευτική θεραπεία είναι ιδιαιτέρως χαμηλό, αφού ένα 50% την διακόπτει από μόνο του στον πρώτο χρόνο και φθάνει το 75-80% τον δεύτερο χρόνο. Δηλαδή μένει μόνο το 0.2%(στην καλύτερη των περιπτώσεων) του παγκόσμιου πληθυσμού που συμμορφώνεται στην θεραπεία. Η μη συμμόρφωση σαφώς και οφείλεται στις περισσότερες των περιπτώσεων στις σημαντικές παρενέργειες που αυτά τα φάρμακα προκαλούν, και σε κάποιες περιπτώσεις γιατί πολύ απλά το φάρμακο δεν βοήθησε ούτε καν στην καταπολέμηση των θετικών συμπτωμάτων. Με μια μπακαλίστικη αυθαίρετη υπόθεση, αφού προσθέσουμε και τους υπόλοιπους καταναλωτές, βγαίνει ένα 0.5% παγκοσμίως που λαμβάνει αντιψυχωτικά φάρμακα. Δηλαδή ένα νούμερο της τάξεως των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων worldwide my friend. Πέρα από την καθαρά ατομική επίδραση τι άλλες επιπτώσεις μπορεί να έχει όλο αυτό το φαινόμενο στην οικονομία και στην κοινωνία?
Ας το ξεκινήσουμε με τις οικονομικές παραμέτρους. Ένα κουτί άτυπου αντιψυχωτικού που επαρκεί για έναν μήνα κοστίζει κατά μέσο όρο γύρω στα 100 με 150 ευρώπουλα. Υπάρχουν όμως και άτομα που παίρνουν και 2 αντιψυχωτικά και αντικαταθλιπτικό και άλλα. Σε κάποιες περιπτώσεις χορηγείται και σε ενέσιμη μορφή που ανεβάζει το κόστος κατά πολύ. Σε άλλες χορηγούντε και τα παλαιότερα νευροληπτικά που είναι σημαντικά φθηνότερα σε σχέση με τα πρώτα. Τελοσπάντων τα στοιχεία έχουν ως εξής , πληθυσμός Ελλάδας γύρω στα 10-11 εκατομμύρια επί το 0.5% που προανέφερα μας βγάζει ένα νούμερο γύρω στα 50 χιλιάδες άτομα σε ολόκληρη την χώρα που λαμβάνει χρόνια αντιψυχωτική αγωγή. Αυτό επί τα 120 ευρώπουλα που λέγαμε μας δίνει (ή μάλλον μας παίρνει λολ) 6 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως. Δεν μου φαίνεται και ασήμαντο αυτό το ποσό. Με τα ίδια χρήματα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν 6 στρέμματα κτιριακές υποδομές μέτριας ποιότητας για όφελος των ψυχικά ασθενών. Σε 10 χρόνια έχουν χτιστεί 720 στρέμματα και σε έναν αιώνα έχουμε φτιάξει την πρώτη πόλη με κατοίκους αποκλειστικά τους ψυχικά ασθενείς και έτσι μπαίνουμε στα ρεκόρ γκίνες και μένουμε στην ιστορία λολ. Τεσπα επανέρχομαι στο θέμα. Δεν νομίζω να υπάρχει καμία ελληνική εταιρεία που παράγει τέτοιου είδους φάρμακα. Οπότε όλα αυτά τα χρήματα στην ουσία ‘’βγαίνουν’’ από την χώρα επιρ..εεε επηρεάζοντας αρνητικά το εμπορικό ισοζύγιο ή όπως αλλιώς λέγεται τελοσπάντων. Στον τομέα απασχόληση, προσωπικά θεωρώ πολύ πιο εύκολο για κάποιον να εργαστεί χωρίς φάρμακα παρά με αυτά, τουλάχιστον στις φάσεις που η ψύχωση δεν χτυπάει κόκκινο. Οπότε αυτό αποτελεί ένα επιπλέον κόστος που επιβαρύνει τον ασθενή και εν τέλει την ίδια την πολιτεία αφού καταβάλλει αναπηρικές συντάξεις για την συντήρηση αυτών των ανθρώπων. Παρεμπιπτόντως τι γίνεται από δω και πέρα με τα ποσοστά αναπηρίας για τους ψυχωτικούς και ποιο το ύψος της σύνταξης? Μια άλλη παράμετρος είναι οι δευτερεύουσες ας τις αποκαλέσουμε ‘’παραγωγικές’’ ασθένειες που προκαλούνται από την χρήση αυτών των φαρμάκων, ασθένειες τύπου διαβήτη, βλάβη στο συκώτι και στην καρδιά κ.α. το οποίο συνιστά επιπλέον κόστος.
Ας αναφερθούμε τώρα τι συμβαίνει σε επίπεδο κοινωνίας. Εφόσον επαναφέρουν την λογική στα μυαλά των ασθενών, ψυχωτικοί με παρανοικές ιδέες θρησκευτικού περιεχομένου σταματάνε τα πολλά πάρε δώσε με ανθρώπους της εκκλησίας, τους οποίους θεωρώ απαράδεκτους που και οικονομικά οφέλη πάλι να μην έχουν από αυτό θα πρέπει να τους ασκηθεί ποινική δίωξη για πρόκληση ψυχικής βλάβης είτε εκ προθέσεως είτε εξ αμελείας (ή πιο σωστά μαλακίας). Μειώνοντε σε κάποιο βαθμό οι πράξεις βίας των ψυχωτικών. Αξίζει να σημειωθεί βέβαια πως τα ποσοστά βιαιότητας στους ψυχωτικούς είναι σχεδόν ίδια με αυτά του γενικού πληθυσμού. Ο εκούσιος εγκλεισμός σε ψυχιατρική κλινική ο όποιος διαρκεί συνήθως 1 μήνα και η εξαναγκαστική λήψη - δυνατών – αντιψυχωτικών που αυτό συνεπάγεται είναι ένα τεράστιο θέμα συζήτησης και το οποίο είναι ηθικά και νομικά ‘’παράνομο’’. Ο ασθενής χωρίς να έχει διαπράξει στις περισσότερες των περιπτώσεων καμία εγκληματική πράξη ύστερα από μια απλή καταγγελία ενός κοντινού του προσώπου σχεδόν ‘’συλλαμβάνεται’’ από τους αστυνομικούς, ενδεχομένως να περάσει και κανα 1-2 μέρες στα κρατητήρια οδηγείτε σε ψυχίατρο ο οποίος καλείται να δώσει γνωμάτευση για το κατά πόσο ο άτυχος αυτός είναι επικίνδυνος και κατ επέκταση εάν κρίνεται αναγκαίος ο εγκλεισμός του σε ψυχιατρική κλινική κλειστού τύπου. Στις περισσότερες των περιπτώσεων συμβαίνει αυτό που ζητούν οι συγγενείς, που ο ψυχίατρος δίνει την γνωμάτευση του, η δικάστική εξουσία απλώς σφραγίζει την απόφαση του ιατρού και ο άμοιρος ασθενής καταλήγει να δέχεται ενέσεις και χάπια, στέρηση της ελευθερίας, συνθήκες υγιεινής όχι και απο τις καλύτερες δυνατές, και να υπομείνει την παρέα μερικών νέων κυρίως τοξιμανών, αλκοολικών, ψυχωτικών, διπολικών, ηλικιωμένων που τα ‘’κάνουν’’ όλα μετά τις 2 και μερικών νοσοκόμων. Αναρωτιέμαι, αφού οι περισσότεροι έγκλειστοι είναι άνδρες και - χαρακτηρισμένοι ως - εν δυνάμει επικίνδυνοι με βούλα ψυχιάτρου και νομικού, πως γίνεται να υπάρχουν τόσες νοσοκόμισες και ούτε ένας φύλακας ας το πούμε. Το νοσηλευτικό προσωπικό είναι αμφιβόλου ποιότητας σε πολλές περιπτώσεις που μπορεί να ‘’σατιρίσει’’ τον έγκλειστο μπροστά σε όλους, είτε να του βάλει τις φωνές, είτε ακόμα να σηκώσει και χέρι (ίσως και πόδι λολ). Οι συγγενείς οι οποίοι έκαναν την καταγγελία και τα κινητρά τους στις λίγες και χειρότερες περιπτώσεις είναι εφόσον δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τον δικό τους ίσως γιατί έτσι θα κριθούν αρνητικά από λοιπούς συγγενείς και φίλους, ας βγάλουν τουλάχιστον λίγα χρήματα από την αναπηρική σύνταξη που δικαιούται ο συγγενής τους που προυπόθεση για την χορήγηση της είναι η συμμόρφωση του ασθενή στην φαρμακευτική θεραπεία. Μέχρι και πολιτικές σκοπιμότητες εξυπηρετούσαν κατά το παρελθόν η εξαναγκαστική θεραπεία, αφού στην πρώην σοβιετική ένωση προκειμένου να βουλώσουν στόματα ατόμων που εναντιώνονταν στις πολιτικές της κυβερνητικής εξουσίας χρησιμοποιόντουσαν η μέθοδος του εκούσιου εγκλεισμού και η χορήγηση ιδιαίτερα ισχυρών και ‘’βάρβαρων’’ από άποψη παρενεργειών πρώτης γεννιάς αντιψυχωτικών. Στην τωρινή εποχή αυτά τα φάρμακα επιδρούν κατά πάσα πιθανότητα τυχαία για την πολιτική ουδετερότητα και αποστασιοποίηση από τα κοινά εφόσον το άτομο που τα λαμβάνει χάνει ενδιαφέροντα και αποφεύγει να βγεί στις πορείες διαμαρτυρίας που η υπόλοιπη κοινωνία πραγματοποιεί είτε γιατί πλέον δεν τον ενδιαφέρει είτε γιατί στερείτε οργής και αντιδραστικότητας αφού ως γνωστόν τα φάρμακα αυτά καλμάρουν τον ασθενή.