σχέση βαλτωμένη

είμαι 9 χρόνια με τον φίλο μου. Γνωριστήκαμε φοιτητές , περάσαμε στρατό, σπουδές, μετακινήσεις λόγω δουλειάς. Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Τώρα μεγαλώσαμε. Εγώ θέλω οικογένεια αυτός σε καμιά πενταετία λεει. Δεν έχουμε το χώρο μας ούτε το χρόνο μας.Δεν θέλω άλλο να επιμένω μόνο εγώ. ¨ολα γύρω μας εξελίσσονται και εμεις στα ίδια.Κουράστηκα αλλά δεν μπορώ να φύγω και φθείρομαι μαζί μου και αυτός. Το μέλλον της σχέσης μας είναι απαγορευμένο θέμα...και πιστέψτε με είμαι πολύ διακριτική...στενοχωριέμαι αφάνταστα και νιώθω κενή .

Γεια σου...

Θα μπορούσες να μου πεις τις ηλικίες σας?Πιστεύω ότι παίζουν σημαντικό ρόλο...

Είσαι σίγουρη ότι θες να τον παντρευτείς επειδή είναι ο άνθρωπός σου ή επειδή έχετε ζήσει πολλά μαζί..ή απλά επειδή θες να παντρευτείς??

Είναι ένα ερώτημα στο οποίο κι εγώ προσπαθώ να βρω απάντηση(7χρονη σχέση..)!

Πάντως σου εύχομαι τα καλύτερα!!!!

Καλησπέρα,

Θα έλεγα και εγώ οτι το θέμα με ενδιαφέρει ιδιαίτερα γιατι με απασχολεί τον τελευταίο καιρο. Εγώ είμαι 30 και η κοπέλα μου 28. Είμαστε 7 χρόνια μαζί και πλέον σκεφτόμαστε να προχωρήσουμε τη σχέση μας..όμως δυσκολεύομαι να πώ το ναι, να το βροντοφωνάξω......

feh μου κατανοω τον προβληματισμο σου.

Η αληθεια ειναι πως οι πιο πολλοι ανδρες δεν αποδεχονται ευκολα μια δεσμευση οπως ειναι ο γαμος. Φοβουνται κατα καποιο τροπο την επισημοποιηση ενος δεσμου και οτι ακολουθει αυτην.

Πρωτα απ ολα θα πρεπει να εισαι απολυτως βεβαιη για τον εαυτο σου. Ειναι αγαπη αυτο που νιωθεις και σε ωθει να επιθυμεις να περασεις το υπολοιπο της ζωης σου με αυτον τον ανθρωπο; Η απλα ειναι μια συνηθεια χρονων που κατα τη διαρκεια τους περασατε πολλα μαζι;

Απο κει και περα κι εφοσον εσυ εισαι σιγουρη για τα αισθηματα σου, θα πρεπει να θεσεις τα θεματα επι ταπητος για να διαπιστωσεις αν ειναι αναλογα και τα αισθηματα του συντροφου σου. Μπορει ο ιδιος να αποφευγει συστηματικα να κανει αυτη τη συζητηση αλλα εμεις ξερουμε πως πρεπει να γινει.

Ειναι καλο σε μια σχεση να κανουν τα μελη της υποχωρησεις. Αμοιβαιες ομως...Δηλαδη, δε θεωρω σωστο να υποχωρησεις στην παρουσα κατασταση αφηνοντας εντελως εξω τα δικα σου \"θελω\" συμμεριζομενη τα \"ΔΕΝ θελω\" του φιλου σου. Ειναι τουλαχιστον εγωιστικο απο πλευρας του να εχει την απαιτηση να ειστε μαζι βασει των δικων ορων και μονο.

Αυτα που λεω οφειλονται στο οτι ο δικος σου προβληματισμος αφορα σε μια αποφαση ζωης. Να εισαι βεβαιη πως οση υπομονη και να κανεις για να γινει το χατηρι του φιλου σου, καποια στιγμη στο μελλον η πικρα που σε πνιγει τωρα θα γινει ακομη χειροτερη και τα αποτελεσματα μπορεις ευκολα να τα φανταστεις.

Αυτη ειναι φυσικα η δικη μου αποψη που πηγαζει απο μια παρομοια κατασταση που δε μου βγηκε καθολου σε καλο και ακομη \"κλαιω\" τα χαμενα χρονια που πλεον ειναι αδυνατον να αναπληρωσω...

Σου ευχομαι καλη επιτυχια σε οτι αποφασισεις :)

demi εγώ έκλεισα τα 30 και αυτός κλείνει τα 31. Νομίζω πως αν προχωρήσουμε πρέπει να γίνει τώρα.Οι γονείς μας βέβαια γνωρίζονται, πηγαίνω σπίτι του για φαγητό και αυτός δείχνει να χαίρεται. Όταν όμως είναι να έρθει αυτός, το αποφεύγει συστηματικά. Το έχω συζητήσει μαζί του πολύ ήρεμα και χαλαρά και ισχυρίζεται ότι είναι ιδέα μου. Ότι όντως κάτι του σύμβαίνει πάντα αλλά θα επανορθώσει σύντομα..., πράγμα που δεν γίνεται ποτέ.

Lenaki οι εμπειρίες σου θα μου είναι πολύ χρήσιμες!Είμαι ερωτευμένη μαζί του και έχουμε ζήσει πολλά μαζί, αν και βλέπω ότι ορισμένες φορές με κουράζει και ειλικρινά δεν είμαι 100% σίγουρη ότι τον θέλω.Είχαμε όμως χωρίσει για κάποιο διάστημα για να σκεφτούμε - πριν απο ένα χρόνο- και τότε κατάλαβα πως τον θέλω και άνετα θα μπορούσα να ζήσω μαζί του. Βρεθήκαμε πάλι μαζί, αφού και αυτός δεν άντεξε, και είπαμε πως θα προχωρήσουμε. Μετά απο ένα χρόνο μου ανακοινώνει ότι δεν είναι έτοιμος. Τώρα προσπαθώ να δεχτώ την απόφασή του και να δείξω κατανόηση! Δεν μπορώ όμως. Έχω πληγωθει και δεν ξέρω που θα βρω τόση δύναμη να απομακρυνθώ από δίπλα του...............
antonop, θα εκτιμούσα πολύ και μια ανδρική γνώμη. Και αυτός φοβάται να βροντοφωνάξει οτιδήποτε.........ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΗ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ;

Παιδιά ακούστε και την ανδρική πλευρά...στη δική μου περίπτωση είμαστε εφτά χρόνια μαζί. Μια σχέση που ξεκίνησε τυχαία σαν παιχνίδι, σύντομα όμως φάνηκε οτι δεν είμαστε απλά ένα ζευγαράκι που χαζοπαιδιάριζε...νιώθαμε ο ένας τον άλλον και αυτό μας κράτησε έντονα μαζί. Η σχέση μας ήταν αρκετά καλή, με τα πάνω της και τα κάτω της σε όλους τους τομείς. Πάντα όμως το ερωτικό στοιχείο ξαναγυρνούσε όταν έφευγε και για μένα και για εκείνη. Αυτό μας κράτησε μαζί όλο αυτο τον καιρό σαν η σχέση να ξαναγεννιόταν (δε χωρίσαμε ποτέ αυτά τα χρόνια, μένοντας πιστοί ο ένας στον άλλο). Έχοντας περάσει και εμείς πολλά όπως και εσύ και νιώθοντας και οι δυο οτι κάτι πρέπει να γίνει επιτέλους αποφασίσαμε φέτος να μείνουμε μαζί. Εδώ για μένα είναι το νέο στοιχείο. Αν και σαν φοιτητής βρισκόμαστε σπίτι μου, εστω και περιορισμένα λόγω των 2 συγκατοίκων μου είναι πολύ διαφορετικά τώρα. Προσπαθούμε να συνηθίσουμε ο ένας τον άλλο στο ίδιο σπίτι, να λειτουργούμε σωστά. Γενικά δουλεύει το σύστημα, εγώ προσωπικά ακόμα προσαρμόζομαι. Προσπαθώ να συνηθίσω την καθημερινότητα μας, να βλέπει ο ένας τον άλλο σε όλες του τις φάσεις, καλές, κακές, άσχημες και όμορφες. Νιώθω λίγο κουρασμένος από τη σχέση μας αλλά όχι οτι σκέφτομαι να χωρίσω. Απλά μου (μας?) λείπει λίγη ανανέωση στη σχέση μας καθώς τη βλέπω να αλλάζει επίπεδο και να κινείται σε άλλες σφαίρες (με σκέφτομαι πως θα είναι να είμαι μπαμπάς, με τι γυναίκα αυτή στο μέλλον, αν θα αγαπιόμαστε, αν θα είμαι ερωτευμένος ακόμη μαζί της, αν θα κάνω έναν ευτιχισμένο γάμο κ.λ.π.). Έχει τεθεί ένα όριο και στη δική μας σχέση προκειμένου να συνεχίσουμε μαζί τη ζωή μας, ωστόσο φοβάμαι μήπως κουρασμένος από τη σχέση μας και τις δυσκολίες της προσαρμογής στη νέα μας ζωή πώ το ναι με βαριά καρδιά ή λόγω παρεξήγησης με απορρίψει η σύντροφος μου (νομίσει οτι δεν τη θέλω). Είμαι τύπος που θα ήθελε οικογένεια στη ζωή του, θεωρώ πως δύσκολα θα έβρισκα κοπέλα να ταιριάζω πιο καλά από αυτή (άλλωστε και γι αυτό είμαι μαζί της τόσο καιρό γιατί κάθε άλλη ανταγωνίστρια απλά χανόταν όταν προσπαθούσαμε να επικοινωνήσουμε).

Και κάτι άλλο που αφορά το φαγητό στους δικούς σου.. Πάντα θέλει να τρώμε κάθε Σάββατο στους δικούς της. Ακόμα κι αν εγώ δεν ήθελα, εντούτοις με συμπεριφορά του στύλ \"εγώ θα φάω με τους δικούς μου, γιατί να μην έρθεις και εσυ;\" και αφού εξηγήσω οτι δε με πειράζει να έρχομαι αλλά όχι και συνέχεια, πήγαινα μόνο και μόνο για να μη στενοχωριέται και μου κρατάει μούτρα. Όμως με δεδομένη την κατάσταση των τελευταίων μηνών (προχωράμε ή δε προχωράμε;) νιώθω οτι και οι γονείς της με κοιτάζουν σαν να περιμένουν κάτι από εμένα, ακόμα και οι συγγενείς της όταν τυχόν συναντηθούμε. Μέχρι λοιπόν να ξεκαθαρίσει αποφάσισα να αραιώσω λίγο τις επισκέψεις στο σπίτι της ώστε να μη νιώθω πιεσμένος. Εισέπραξα βέβεια την απάντηση \"θες να μη τρωμε στους δικούς μου, τώρα σε πείραξε, τι θα μου εμφανίσεις αύριο άμα σε παντρευτώ;\" δεν πειράζει όμως.

Βλέποντας γύρω μας λογικό είναι να προβληματιζόμαστε έντονα κ να δυσπιστούμε απέναντι στο γάμο...

Δεν έχει να κάνει με αγόρι κορίτσι...

Στη δική μου σχέση(7χρόνια) εκείνος είναι αυτός που θέλει να το προχωρήσουμε κ μου ζητά ημερομηνία για αρραβώνα..

Κ εγώ όμως φοβάμαι τη ρουτίνα της καθημερινότητας..Έχουμε ήδη κάποιες φθορές λόγω μακρόχρονης σχέσης...Μήπως μας βαλτώσει πιο γρήγορα αυτό από ότι ένα ζευγαράκι που σε δυο χρόνια παντρεύτηκε κ τρώει μέλι ακόμα??

Είμαι πολύ προβληματισμένη όταν μάλιστα όλοι λένε πως τα πράγματα χειρότερα γίνονται,καλύτερα πολύ δύσκολα...

Θεωρώ feh ότι είσαι σε μια κρίσιμη ηλικία αν θέλεις να κάνεις οικογένεια...Σίγουρα θες τον άνθρωπό σου αλλά εαν εκείνος έχει άλλα πλάνα για τη ζωή του???

Καλό θα ήταν να γίνει μια ξεκάθαρη κουβέντα..Θέλω αυτά θελεις εκείνα κ βλέπετε που συγκλίνετε ή οχι...

Δεν ξέρω τι να πω..Όταν επηρεάζουμε τόσο τη ζωή ενός ανθρώπου καλό είναι να είμαστε πιο ξεκάθαροι...

Φιλικά...

Κ εγώ αν πω το ναι φοβάμαι πως αν δεν είναι χαμηλόφωνο σίγουρα δε θα είναι βροντώδες........

Αξίζει???

Τον αγαπώ αλλά.......

μαλλον χειροτερα θα τα κανω τα πραγματα, αλλα αν εχει βρει κανεισ τη λυση ας μου πει:

\"αυτη την περιοδο της ζωης μου δυσκολευουμαι να πιστεψω ότι οι αντρες θελουν να κανουν σχεσεις(και γαι τις γυναικες δυσκολευομαι, αλλα εδω μπαινουν και αλλοι παραγοντες).το βλεπω σαν \"η σχεση ειναι το αντιτιμο που πληρωνουν οι αντρες για το σεξ\", και \"η σχεση ειναι το αντιτιμο που πληρωνουν οι γυναικες για να νιωθουν ασφαλεια,πληροτητα κτλ κτλ\", περα απο την επιβεβαιωση που εισπραττουν ετσι απο το κοινωνικο περιβαλλον.ουτως ή αλλως η φυση προνοησε ο αντρας να ψαχνει να βρει πολλες γυναικες γαι να τις καταστησει εγκυες(παντα για τη διατηρηση του ειδους!), και οι γυναικες να περιμενουν το πιο δυνατο αρσενικο(η φυσικη επιλογη ειπαμε, call me Δαρβινος!),που δε σημαινει βεβαια ότι θα ειναι και το ιδιο μια ζωη.κανενα απο τα δυο αυτα δε μου μυριζει μονογαμικοτητα...αψουυυ! θα μου πεις, ο ανθρωπος δεν ειναι σαν τα αλλα ζωα, δεν εχει μονο ενστικτα, εχει και λογικη(ναι, αλλα εχει και παρα-λογικη :Ρ), εχει και συναισθηματα(εδω ειναι που χανω τη μπαλα εγω!),και γιαυτο μετα ήρθαν και μπλεχτηκαν στη διαδικασια διατηρησης του ειδους μας τα κοινωνικα-πολιτισμικα κατεστημενα, η ηθικη, η θρησκεια, οι νομοι και δε συμμαζευεται, και αντε να βγαλει κανεις ακρη...!\"

Quote:

---

Originally posted by feh
Είχαμε όμως χωρίσει για κάποιο διάστημα για να σκεφτούμε - πριν απο ένα χρόνο- και τότε κατάλαβα πως τον θέλω και άνετα θα μπορούσα να ζήσω μαζί του. Βρεθήκαμε πάλι μαζί, αφού και αυτός δεν άντεξε, και είπαμε πως θα προχωρήσουμε.

---

Φέι, θα ήθελες να μας πεις κάτι για τον χωρισμό?

Πόσο καιρό μείνατε χώρια?

Ήταν απόφαση και των δύο?

Ηπήρξαν ερωτικές σχέσεις με κάποιον άλλο από την μεριά σου η με κάποια άλλη από την μεριά του συντρόφου σου?



ή κάποια άλλη α

Quote:

---

Originally posted by feh
Οι γονείς μας βέβαια γνωρίζονται, πηγαίνω σπίτι του για φαγητό και αυτός δείχνει να χαίρεται. Όταν όμως είναι να έρθει αυτός, το αποφεύγει συστηματικά. Το έχω συζητήσει μαζί του πολύ ήρεμα και χαλαρά και ισχυρίζεται ότι είναι ιδέα μου. Ότι όντως κάτι του σύμβαίνει πάντα αλλά θα επανορθώσει σύντομα..., πράγμα που δεν γίνεται ποτέ.

---

Φέι, και εγώ απέφευγα συστηματικά να πάω στο σπίτι των γονιών της γυναίκας μου. Και πάντα κάτι μου συνέβαινε...

Ο λόγος δεν ήταν όμως ότι προσπαθούσα να αποφύγω τις δεσμεύσεις, ήταν τελείως διαφορετικός!

Ήμουν απλά κοινωνιοφοβικός! Είχα πρόβλημα να μιλήσω για τον εαυτό μου σε ανθρώπους που δεν ήμουν εξοικιωμένος μαζί τους.

Όσο για γάμο. Άστο καλύτερα! Με τρόμαζε η τελετή!

Η γυναίκα μου δεν ήξερε τίποτα από όλα αυτά και που να πάει το μυαλό της φυσικά!

Εγω παιδια 29 χρονων τωρα. ειχα σχεση 6 χρονια.Χωρισα πριν 1,5 χρονο. Αυτος ηταν 31.Ολα ηταν καλα και πηγαιναμε για γαμο..ειχαμε κοινο ταμειο, δεν μαλωναμε ποιος θα πληρωσει τί κτλ..ολα καλά..Πηγαινα καθε μερα στο σπίτι του , ετρωγα εκει...αυτος ομως οχι, γιατι εγω δεν ειχα αναφερει τη σχεση αυτη τοσα χρονια στην οικογενεια μου..Καθε καλοκαιρι διακοπες μαζι,ησυχο ατομο...δεν κοιτουσε ποτε αλλες...ώσπου..μολις ηρθε η ωρα να κανονισουμε αρραβωνα( η μαμα του ειχε ηδη αγορασει κοσμηματα κτλ)..μου ειπε οτι δεν ξερει τι θελει και καλυτερα να μεινουμε λιγο μονοι!!!! αυτο ηταν λεω...τρελαθηκε..φυσικα δεν δεχτηκα, γιατι το ειδα τελειως παιδιαστικο..και ετσι του ειπα καλυτερα να χωρισουμε..και μου ειπε ενα ξερό ΄΄καλά΄΄. Χωρισαμε με πολλα τηλεφωνηματα κτλ..μου ειπε οτι εδω και 4 μηνες ειχε άλλη απο άλλη πόλη που την εβλεπε μονο σαββατοκυριακα..ελεος! τρελαθηκε σιγουρα..Μου ειπε οτι την εχει για να περναει την ωρα του..οτι εμενα με αγαπαει και δεν μπορει να αγαπησει ευκολα..γιατι χωρισαμε???? ετσι, κουραστηκαμε...απλα αυτο..δεν υπηρχε χρονος λογω δουλειας και απο τους 2 τα τελευταια 2 χρονια και ηρθε η φθορα..Το δεχτηκα γιατι τον αγαπησα..οταν αγαπας κατι το αφηνεις ελευθερο να ζησει οπως θελει και αφου αυτο ηθελε δεν μπορουσα να κανω κατι παρα να φτιαξω ξανα τη ζωη μου, οπως και την εφτιαξα..προς το παρον, γιατι με ολα αυτα ποτε δεν ξερεις:D

Πάντως οι γυναίκες γενικά, \"ωριμάζουν\" πιο γρήγορα απ΄ ότι οι άντρες.

Να σας πω δηλαδή ότι οι δικές ανάγκες για οικογένεια, παιδιά κτλ \"βγήκαν\" μετά τα 32.
Σήμερα είμαι 35.

Ειδικά κάτω από τα 30 ούτε που ήθελα να το ακούσω.
Ενώ στις γυναίκες μετά τα 25-26 περίπου, οι ανάγκες για τεκνοποίηση αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο έντονες. Δεν είναι θέμα ανασφάλειας, είναι απλώς στην φύση τους.

Ειδικά για το θέμα που άνοιξε η Φέι, την καταλαβαίνω απόλυτα.

Ειλικρινά Φέι δεν μπορώ να σου προτείνω κάτι γιατί μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα.

Τι εννοώ. Σε 5 χρόνια που ο σύντροφός σου λέει να κάνετε οικογένεια, θα είσαι 35!
Και ο ίδιος 36. Οι πιθανότητες να μείνεις έγκυος θα είναι λιγότερες. Αν μείνεις, ο κίνδυνος για αποβολή θα είναι μεγαλύτερος όπως και οι πιθανότητες για ομαλή εγκυμοσύνη δεν θα είναι με το μέρος σου.
Άσε ότι οι πιθανότητες για το σύνδρομο down αυξάνονται με την ηλικία και όταν η γυναίκα πλησιάζει τα 40 γίνονται περίπου 1%. (Από 1 στα 1500 που είναι στην ηλικία των 25).

Και αυτά εφόσον αυτό που ισχυρίζεται ο σύντροφός σου ότι δηλαδή θα κάνετε παιδιά σε 5 χρόνια είναι αληθές...

Και αν στην πορεία βρεί μια μικρούλα και την ερωτευτεί όπως την \"έπαθε\" η secret!
Ειδικά αυτό το τελευταίο σενάριο το έχω δει πολλές φορές. Τόσο σε παλιές συμμαθήτριές μου όσο και συμφοιτήτριές μου οι οποίες πλέον 35άρισαν και δεν κατάφεραν να κάνουν οικογένεια.
Και μερικές δεν έχουν και κάποια σχέση. Μένουν με την ελπίδα ότι θα βρούν σύντομα, ότι όλα θα πάνε καλά -πόσο καλά μπορείς να ξέρεις ότι επικοινωνείς με το σύντροφό σου μέσα σε 1-2 χρόνια που θα παντρευτείς γιατί το \"καμπανάκι\" έχει αρχίσει πλέον να χτυπάει...

Από την άλλη Φέι, τι να κάνεις? Να πετάξεις στα σκουπίδια μια σχέση 9 χρόνων?
Να δοκιμάσεις για κάτι καλύτερο?
Και αν μετά από δύο χρόνια σχέσης καταλάβεις ότι δεν ταιριάζεται τί γίνεται?

Δεν θέλω να φανώ κυνικός αλλά οι άντρες έχουν συνήθως το \"πάνω χέρι\" σε μια σχέση.
Για όσους δεν το γνωρίζουν μπορούν να τεκνοποιήσουν μέχρι να πεθάνουν!
(Με μειωμένες φυσικά πιθανότητες γιατί το αντρικό σπέρμα εξασθενίζει με το πέρασμα των χρόνων...)

Φέι, θα ήθελα να απαντήσεις στις ερωτήσεις που σου έκανα παραπάνω, γιατί ο χωρισμός πλήττει συνήθως ανεπανόρθωτα μια σχέση.

Feh, πιστευω πως αυτη η σχεση τελικα δε σου δινει αυτο που θελεις.Γιατι εσυ θελεις εναν αντρα να κανεις οικογενεια μαζι του(απο τα 35 και μετα πολυ αμφιβαλλω αν θα μπορεσεις να κανεις παιδια).Επιπλεον σε καμια περιπτωση δεν μπορεις να εισαι σιγουρη οτι μετα απο 5 χρονια θα νιωθει ετοιμος για γαμο.Σκεψου μονο τι θα γινει αν σε 5 χρονια του πεις:τι θα γινει, θα προχωρησουμε,θα παντρευτουμε?και αυτος σου πει οτι ακομα δεν νιωθει ετοιμος για γαμο.Η ακομα χειροτερα,αν νιωθει ακομα πιεση αλλα πει το ναι για χαρη σου,οποτε ειναι σιγουρο οτι συντομα θα τρεχετε για διαζυγια.Άσε που για κανεναν δε μπορεις να εισαι σιγουρη οτι θα σε θελει και μετα απο 5 χρονια.Και τοτε απλα θα εχεις χασει τη μιση ζωη σου.Και θα ειναι πολυ αργα να αρχισεις απο την αρχη μια καινουρια σχεση,γιατι μεχρι να βρεις τον καταλληλο και να τον παντρευτεις κατα πασα πιθανοτητα θα κοντευεις στα 40.

Σκεψου το.Μπορεις να ζεις με αυτη την αγωνια,την αβεβαιοτητα?

Ξερω οτι ειναι παρα πολυ δυσκολο να παρεις την αποφαση να φυγεις απο μια σχεση τοσων χρονων.Εδω εγω που εχω σχεση λιγοτερο απο 5 χρονια,δειλιαζω να δω την πραγματικοτητα κατα προσωπο και να πω Τελος.Ισως ομως εγω επαναπαυομαι απο το γεγονος οτι ειμαι μικρη ακομα.Για σενα,λυπαμαι που το λεω,αλλα το ξερεις κι εσυ οτι στενευουν τα περιθωρια(χρονικα)...

Και μη σκεφτεσαι οτι μπορει να μη βρεις αλλον που να ταιριαζεις τοσο μαζι του κλπ.Σιγουρα και με αυτον στην αρχη της σχεσης σας δεν ησασταν τοσο δεμενοι ουτε ειχατε τοσα κοινα.Αυτα τα αποκτας με το χρονο.Με οποιον και να κανεις σχεση τωρα,αν ταιριαζετε στα βασικα και αν υπαρχει ελξη ειναι σχεδον σιγουρο οτι μετα απο 9 χρονια το ιδιο δεμενοι θα νιωθεις και το ιδιο πολλα κοινα θα βρισκεις αναμεσα σας.

Please, κοιτα λιγο το καλο σου και παρε μια γενναια αποφαση....Δεν ειναι κριμα να χασεις τη μιση ζωη σου?