Πνιγομαι..

Δεν μπορώ άλλο ειλικρινά, θέλω να ανακουφιστώ, να ζήσω όπως ήμουν παλια, δεν μπορώ να έχω συνεχώς ιδεοληψίες του τύπου "θέλω να σκοτώσω", παρορμήσεις να πάρω το μαχαίρι κ να κάνω κακό στους δικούς μου, δεν μπορώ άλλο, τι να κάνω για να γίνω καλά? Πώς να διώξω αυτες τις σκέψεις απο το μυαλό μου? Είναι πολύ βασανιστικό κ άδικο, γιατί να έχω τέτοιες σκέψεις.. εγώ που είμαι τόσο καλόκαρδος κ ευαίσθητος.. τι να κάνω βοηθήστε με... :(

Καλημέρα Κωσταντίνε
Κρίμα να ξυπνάς και να σαι έτσι

Σου έχουμε πει εδώ μέσα πως είναι τα πράγματα με τις ιδεοληψίες, είναι ιδέες που κόλλησαν και απλά πρέπει να βρεις τρόπο να πείσεις τον εαυτό σου για αυτό. Μέχρι τώρα αντιστέκεται σθεναρά το κεφάλι σου... Στο λέω ξανά, εγώ απο το άγχος δεν άντεχα άλλο και έφτασα στο σημείο που σκέφτηκα ''οκ, ας το κάνω αν είναι, αλλά πάντα θα ξέρω πως δε ήθελα να βλάψω κανέναν''. Κι έτσι απλά έφυγε. Γιατί κατάλαβα ότι ΔΕ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΏ. Δεν είσαι τρελός, δεν είσαι δολοφόνος, θα στο λέμε μέχρι να το πιστέψεις.

Καλημέρα Νατάσα μου,

Είχες κ εσύ δλδ τέτοιες σκέψεις? Και σου έφυγαν εντελώς? Εγώ σκέφτομαι να αρχίσω να κρατάω συχνά το μαχαίρι μέστο σπίτι μήπως κ με αυτη την έκθεση στο πρόβλημα μου μου φύγει.. δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι ειλικρινά σε απόγνωση

Εμφάνισα ιδεοληψίες πολύ μικρή, και μέχρι φέτος δεν ήξερα καν πως λέγονται έτσι και πως τις έχουν και άλλοι! Και έμαθα γιαυτές αφού κατάφερα να τις διαχειρίζομαι, φαντάσου δλδ..

Σου λέω έπεφτα για ύπνο με το αγόρι μου ή φίλη μου και μέσα στον ύπνο ή πριν με έπιανε αγχος, τώρα λέω θα ξυπνήσω εκεί που κοιμάμαι, θα πάρω ένα μαχαίρι, θα τον πετσοκόψω τον άνθρωπο, θα ξυπνήσω με αυτόν τέζα δίπλα μου και δε θα θυμάμαι και τπτ... :P

Αλλά και την ημέρα, ειδικά για τη μητέρα μου και τον αδερφό μου, έτρεμα μην τους κάνω κακό. Έτσι ξαφνικά μου κόλλησε, σοβαρά, στα καλά καθούμενα, χωρίς καμιά προδιάθεση για βία ή εκδίκηση ή οτιδήποτε.

Εγώ προσωπικά μίλησα γιαυτό σε κάθε άτομο για το οποίο το σκέφτηκα, του είπα κοιτάξτε παιδιά, το και το, δε θα φταίω πάντως αν γίνει κάτι :P Αυτό και οι παραπάνω σκέψεις που έκανα δεν έδιωξαν την ίδια την ιδέα αλλά την αποδυνάμωσαν, την απομυθοποίησαν ρε παιδάκι μου! Η ιδέα δεν αποφεύγεται, αλλά μας επηρρεάζει όσο την τροφοδοτούμε με φόβο και άγχος. Γιαυτό κι εσύ σύντομα κάποια στιγμή θα βρεις τρόπο να την απομυθοποιήσεις και να μη σε επηρρεάζει. Καταλαβαίνεις τι εννοώ καλέ μου?

Αααα! Κι όσο για τα μαχαίρια κι εγώ είχα θέμα μεγάλο, ειδικά αν κάποιος δικός μου κρατούσε μαχαίρι του έλεγα ''άστο κάτω, με ταράζει'', γιατί φοβόμουν μήπως το αρπάξω απο το χέρι του και τον κομματιάσω αλά Kill Bill :P Ακόμα με ταράζει αυτό, αλλά μου περνάει αμέσως.

Το θέμα ειναι πως εγώ δεν το έπαθα ξαφνικά κ απο το τίποτα όλο αυτό αλλα μετά απο διαταραχή άγχους κ κρίσεων πανικού, μετά απο μια φοβερά στρεσσογόνα περίοδο στη ζωή μου το έπαθα, γιαυτό φοβάμαι μην έχω τίποτα άλλο... είχες απλά σκέψεις ή και παρορμήσεις Νατάσα?

Θες να μου πεις τι είναι οι παρορμήσεις ακριβώς?

Δες, απο μικρή είχα διάφορα ψυχολογικά, δεν ήμουν το ευτυχισμένο άτομο με καθαρό μυαλό και μεπιασε αυτό. Γενικά έχω περάσει διάφορα και καταλήγω να τα ξεπερνάω, και με βοήθησε αυτή η συνειδητοποίηση του ότι κατά κάποιο τρόπο έχω μια προδιάθεση στα ψυχολογικά προβλήματα, και αυτό πάντα εμφανίζεται με άλλη... ονομασία :P

Απο τα 5 μου είχα νευρώσεις και κολλημένες ιδέες, δεν είχα και αναπτυγμένη την κριτική μου σκέψη τότε οπότε.. μαντάρα το μυαλό μου. Μεγαλώνοντας έμαθα να ξεπερνάω.

Εγώ έχω κ παρορμήσεις, δλδ πώς να στο πώ, έχω την τάση να σηκωθώ π.χ να πιάσω το μαχαίρι αλλα η λογική μου με φρενάρει, σαν οι σκέψεις μου να με ωθούν να το κάνω.
Οι σκέψεις μου αυτές με έχουν απορροφήσει τόσο πολύ μάλλον που μου έρχεται η παρόρμηση, δεν ξέρω τι να πω.. αυτο που φοβάμαι είναι οτι υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν κακό στους δικούς τους, τους μαχαίρωσαν.. κ είχαν ψυχολογικά προβλήματα, αυτό φοβάμαι, οτι ίσως χάσω τον έλεγχο κάποια στιγμη

Ναι, βέβαια είχα και παρορμήσεις κι ακόμα έχω.

Για να φτάσεις στο σημείο να το κάνεις πράξη κρύβονται κι άλλα στην ψυχολογία σου. Δε ξέρω που διάβασες ιστορίες όπου πάσχοντες απο ιδεοληψίες έκαναν πραγματικότητα τη φαντασία τους, αν εχεις βρει στειλε μου να διαβάσω, ωστόσο απο τη στιγμή που το κάνεις πράξη παύει να είναι ιδεοληψία.

Κωσταντίνε, πέρα απο τις παρορμήσεις θες να κάνεις κακό σε άνθρωπο? Απάντησε με τη λογική σου και με το πόσο ξέρεις τον εαυτό σου. Μόλις απαντήσεις όχι, παύει με τη μία το ενδεχόμενο να το κάνεις πραγματικότητα.

Για να φτάσεις στο σημείο αυτό και να αρχίζεις τις σφαγές (λολ) πρέπει πραγματικά να σε έχει κυριέψει το άγχος μέχρι να θολώσει το μυαλό σου. Κι έχεις μεγάλη ευθύνη εσύ ο ίδιος στο πόσο τροφοδοτείς το άγχος αυτό, μη το βλέπεις σαν κάτι ανεξάρτητο απο εσένα που ζει μέσα σου, μπορείς να έχεις ελεγχο πάνω στο αγχος σου.

Θα σου επαναλάβω ξανά τι με έσωσε εμένα. Φοβόμουν τόσο πολύ που αποφάσισα να το πάρω απόφαση και είπα ''Ας γίνει ότι είναι να γίνει, ας μου ερθει να σκοτώσω και ας σκοτώσω, θα το αντιμετωπίσω αν συμβεί, μπορεί να προκαλέσω κακό αλλά ξέρω πως ήταν κάτι που δε μπορούσα στην τελική να το ελεγξω, θα συνεχίσω τη ζωή μου ξέρωντας πως ήθελα μόνο το καλό αυτού του ανθρώπου και ποτέ δεν ήθελα να τον σκοτώσω''. Και ανακουφίστηκα στην σκέψη αυτή. Διαλύθηκε ρε παιδί μου, γιατί πλέον ΔΕ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕ ΤΟΣΟ Η ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΑΓΧΟΣ.

Για όσο σε ταράζουν οι ιδέες αυτές θα είσαι έτσι, είναι θέμα τροφοδότησης μέσα απο το άγχος. Γιατί όταν μειωθεί το άγχος αυτό τότε θα μπορέσεις να δεις καθαρά.

Νατάσα μου ευχαριστώ, με ηρεμούν τα λόγια σου, μου δίνεις κουράγιο κ δύναμη, νάσαι καλα

Σου λέω πέρασα πολύ δύσκολα κι εγώ, και πλέον σχεδόν γελάω κοιτώντας πίσω.
Το κλειδι είναι να το αντιμετωπίσεις κατάφατσα.
Το ξέρω ότι σύντομα θα είσαι πολύ καλά.
Όποτε δε νιώσεις καλά μπορείς να μου στείλεις πάντως.

Πραγματικά ίσως σε βοηθήσει να μιλήσεις σε ένα ατομο για το οποίο έχεις ιδεοληψίες για αυτά που σκέφτεσαι και να συζητήσετε ήρεμα και χαλαρά. Όχι όμως σε κανένα που δεν τον κόβει και θα ταραχτεί (εγώ δε το χω πει στη μάνα γιατι θα άρχιζε τα ''Ουιιιιι!!'', το πα στους φίλους μου και τη σχέση μου). Σκέψου το, δεν είναι κάτι.

Η μανα μου το ξέρει, κ είναι η μονη που το συζητώ γιατί δεν ειναι εύκολο να γινει αποδεκτό απο φίλους και γενικά ανθρώπους που δεν τό χουν νιώσει, ελπίζω να το ξεπεράσω κ εγώ κάποτε

Η μητέρα σου πως αντέδρασε όταν της το'πες?

Τι σου έχει πει?

To πήρε πολύ ψύχραιμα γιατί είχε περάσει κ αυτη κρίσεις πανικού παλαιότερα κ είχε καποια άποψη στα ψυχολογικά, στεναχωριέται αλλα πιστεύει πως ξεπερνιέται, εγω πάλι ειμαι στον 3ο χρόνο αυτου του μαρτυρίου κ οι ελπίδες εξανεμίζονται..

Της είπες οτι φοβάσαι μη τη σκοτώσεις? Το συζητήσατε, τις είπες τα συναισθήματά σου, σου είπε να μη φοβάσαι κι οτι κι εκείνη δε φοβάται?

(θα βγώ τώρα Κωσταντίνε, να χεις μια όμορφη και ήρεμη υπόλοιπη μέρα, μη διστάσεις ποτέ να μου στείλεις)