Μπερδεμενη σεξουαλικοτητα - Απελπισμενος
Καλημερα στο φορουμ
Εν ολιγοις θα πω το προβλημα μου και ελπιζω οτι θα μου μιληστε με σεβασμο γιατι ειμαι πολυ προβληματισμενος - μπλοκαρισμενος.
Μεχρι τα μεσα των 20 μου δεν ειχα ποτε μου σχεση με γυναικα γιατι ημουν πολυ ντροπαλος και υπερβαρος. Εκανα προσπαθεια, αλλαξα την εμφανιση και την αυτοπεποιθηση μου και ειμαι τωρα μαζι με μια κοπελα 7-8 μηνες.
Καποια στιγμη ετυχε να δω πορνο με αντρες και μου αρεσε. Δεν ξερω αν αυτο δειχνει κατι γιατι δεν θυμαμαι ποτε να ερωτευτηκα αντρα αλλα ως "υλικο" εκτονωσης καμια φορα βλεπω αντρικο πορνο αλλα και στρειτ. Ολο αυτο μου εχει δημιουργησει μια φοβερη φοβια-αγχος-καταθλιψη γιατι εχω την υποψια οτι μπορει να υπαρχει στην σεξουαλικοτητα μου χωρος και για αντρα αλλα κατι τετοιο δεν θα μπορουσα με τιποτα να το αποδεχτω.
Ολη μου η φιλοσοφια στη μεχρι τωρα ζωη μου ηταν στρειτ και τις γυναικες τις βρισκω οντος ελκυστικες αλλα επειδη ειμαι επιρρεπης σε ψυχικα "νοσηματα" (τωρα νιωθω πως εχω καταθλιψη αλλα πανω απο ολα φοβερο αγχος) η προοπτικη ξαφνικα να αλλαξω προσανατολισμο με κανει να εχω χασει τη γη κατω απ τα ποδια μου. Αν και δεν ημουν ποτε ο τυπος με τη φοβερη αυτοπεποιθηση ή τις κατακτησεις (αν και αυτο απο τοτε που εχασα τα κιλα εχει αλλαξει) δε θεωρω οτι εδωσα ποτε σημαδια οτι ειμαι ομοφυλοφιλος ουτε στους εξω ουτε σε μενα. Ομολογω ομως οτι με διεγειρει το απαγορευμενο ή κατι που δεν εχω συνηθισει να βλεπω και ενα απο αυτα ειναι το γκει πορνο αλλα τωρα που εχει περασει καιρος δεν θεωρω οτι με διεγειρει οπως την πρωτη φορα. Ετσι και με το στρειτ πορνο στην αρχη με εξιταρε τρομερα μετα ομως κι αυτο επεσε μεσα μου σε βαθμο διεγερσης. Να επισημανω πως δεν με εξιταρει το γκει σεξ απλα η θεα του πεους αλλα κι αυτο ισως σαν περιεργεια ή σαν κατι που δεν βλεπω συχνα ή ισως σαν ζηλια γιατι δεν ειμαι ιδιαιτερα προικισμενος (ή ετσι νομιζα εν πασει περιπτωσει). Το πρωτο θεμα δλδ που με κανει να τρελαινομαι ειναι οτι αν δοκιμασω με αντρα μην ανακαλυψω οτι μαρεσει...ή ακομα χειροτερα οτι μαρεσει μονο αυτο. Μου εχει μπει επισης μια παρανοικη σχεδον υποψια οτι η δυσθυμια απο την οποια υποφερω μια ζωη εχει ερθει απο την ελλειψη επαφης με το ιδιο φυλο (που ενδεχομενως ζηταω) και μηπως υποσυνειδητα την καταπιεζω λογω ομοφοβιας. Γιατι σιγουρα για να πω την αληθεια εχω αρκετα ομοφοβικα αισθηματα (ελπιζω οι ομοφυλοφιλοι/λες να μην με παρεξηγησουν) αλλα πανω απο ολα η εξωτερικη εικονα μου αλλα και εσωτερικα ειναι εικονα ενος καθολα στρειτ αντρα.
Με την κοπελα μου η σεξουαλικη μας ζωη λογω ελλειψης χωρου ειναι περιορισμενη. Μια στο αμαξι, μια σε αδεια σπιτια φιλων...η πραξη γινεται σχεδον παντα βεβιασμενα. Σε αυτο τον τομεα για να ειμαι ειλικρινης δεν ειμαι 100% ικανοποιημενος. Για να γινω σαφης οποτε μπαινουν οι ιδεες αυτες (οτι μπορει να ειμαι γκει και να το καταπιεζω) το σεξ με την κοπελα μου γινεται αγγαρεια. Φευγει η επιθυμια και το κανω για να το κανω με ενα φοβερο αγχος σχεδον εμμονωδες οτι μαρεσει....δεν μαρεσει...τωρα μαρεσε....τωρα δεν μαρεσε...καταλαβατε... Μεσα στον πανικο μου δεν απολαμβανω τη στιγμη και προσπαθω να αναλυσω τα παντα εκεινη την ωρα. Αφου να φανταστειτε τις πρωτες 3 φορες που το καναμε δεν μπορουσα να ολοκληρωσω λογω αγχους. Εκτοτε ομως ολοκληρωνω κανονικα. Οταν ομως ξεχναω το φοβερο αγχος μου τοτε γινεται κανονικα η πραξη και εκτονωνομαστε κανονικα. Υπαρχει περιπτωση να της πιανω το χερι και να μου σηκωνεται και να ειμαι γκει? Ή να μπορω να ευχαριστηθω την πραξη? Μπορει να ειμαι αμφι θα μου πειτε. Το θεμα ειναι οτι ειμαι πολυ μπερδεμενος αλλα βρισκομαι σε σχεση (που ειναι και η πρωτη μου οποτε καταλαβαινετε ποσο πιεσμενος νιωθω να συνηθισω γενικως τα της σχεσης....ποσο μαλλον να συνειδητοποιησω τον εαυτο μου) και ειναι μικροτερη οποτε ισως να θεωρει οτι ολα τα εχω κανει πριν απ αυτην και ειμαι και εμπειρος...:p και γενικως για να ειμαι ειλικρινης ενω μου αρεσει η κοπελα πολλα πραγματα τα εκανα ή τα προσπαθησα απο εσωτερικη πιεση που ειχα να κανω ερωτικη σχεση γιατι τα χρονια περνανε κι εγω ειχα βαλτωσει με παραπανω κιλα και φοβερη ντροπαλοτητα που με κρατουσαν δεσμιο σε μια ζωη βαλτωμενη και η ρετσινια του παρθενου ανω των 20 ετων με βαραινε πολυ ψυχολογικα σε σημειο να παθαινω κρισεις πανικου και καταθλιψη...
Συν τοις αλλοις πλεον της εχω πολυ αδυναμια και μπορω να πω πως την αγαπω και ειναι μαχαιρι στην καρδια μου εκεινη να μου δινεται πληρως κι εγω απο μεσα μου να βασανιζομαι σε μια κολαση αμφιβολιας και αγχους σε σημειο να εχει παγωσει η ζωη μου ολοκληρη (ανεργος - απογοητευεμενος - αγχωμενος). Με πιανουν τα κλαματα, χτυπιεμαι γιατι νιωθω οτι την κοροιδευω και δεν της αξιζει. Απ τη μια θελω να της μιλησω αλλα καταλαβαινετε ειναι πολυ λεπτο το θεμα και επειδη εχει καποια προβληματα στο κεφαλι της δεν θελω να την αποτελειωσω. Γιαυτο κανω υπομονη για να βρω πρωτα ηρεμια μεσα μου πρωτου ανοιξω το στομα μου και πω πραγματα που θα μετανιωσω. Ολο αυτο προσφατα μου δημιουργησε φοβερο αγχος (επαθα και κανα 2-3 κρισεις πανικου) αλλα και καταθλιψη με αποτελεσμα να γινομαι αποτομος ή να πινω και να καπνιζω πολυ και εχω την εντυπωση πως χρειαζομαι βοηθεια ψυχιατρου γιατι φοβαμαι οτι ολα αυτα τα δημιουργει ο φοβερα αγχωδης χαρακτηρας μου γιατι υπαρχουν στιγμες που την αγκαλιαζω και νιωθω ευτυχια και τα ξεχναω ολα αλλα μετα το αλλο πρωι παλι τα ιδια. Ακομα και το σεξ γινεται καμια φορα μαρτυριο γιατι εκει που ειμαι διεγερμενος μπαινουν οι αμφιβολιες..."αν ημουν με αντρα θα ηταν καλυτερα?" ή "μηπως δεν μου πολυαρεσει αυτο που κανω?" ...Εκεινη εχει πελωριο χαμογελο στα χειλη της και εγω ειμαι στα προθυρα του κλαματος. Καταλαβαινετε ποσο με πληγωνει αυτο... και γιατι εγω ταλαιπωρουμαι, αλλα και γιατι ειναι μικρουλα και δαγκωμενη μαζι μου και φοβαμαι πως να την χειριστω. Προερχεται κιολας απο εναν μαλακα που την πληγωσε και μενα νιωθει ασφαλεια το ξερω. Αλλα και εγω μαυτην. Ειναι η πρωτη μου και νιωθω πολυ δεμενος μαζι της.
Η ερωτηση που φοβαμαι να αντιμετωπισω ειλικρινα ειναι: μηπως δεν μου αρεσει ολο αυτο και πιεζομαι να το κανω γιατι στην πραγματικοτητα προτιμω τους αντρες?
Υπαρχουν ομως και οι στιγμες που με διεγειρει κανονικα που δεν πρεπει να ξεχναω. Δεν πρεπει να δινω βαρος μονο στην μια πλευρα αλλα και στην αλλη. Γιαυτο λοιπον αντιμετωπιζω τρομερος αγχος, καταθλιψη και εσωτερικο αναβρασμο συνεχως. Βρισκομαι μπροστα σε μια τρομερη αλλαγη στη ζωη μου ή σε ενα τερτιπι του μυαλου μου? Και βεβαιως ο αλλος ο ανθρωπος τι μου φταει?? :(
Αν εχετε καποια συμβουλη θα με ηρεμησετε..ΑΛΛΑ σας παρακαλω ας μην σπευσουν οσοι νομιζουν οτι εχουν βρει την λυση να μου πουνε πως ειμαι γκει και να την αφησω γιατι ακομα και κατι τετοιο να αληθευει δεν ειμαι ετοιμος να το δεχτω. Μεχρι και αυτοκτονια σκεφτηκα σε αυτη την περιπτωση.
-------ΣΗΜΕΙΩΣΗ-------
Να σας πω επισης οτι εχω εθιστει στον αυνανισμο ως μεσο για να ξεσπαω το αγχος μου γιατι δεν βρισκομαστε συχνα με την κοπελα. Τις μερες που δεν αγγιζω τον εαυτο μου οταν ερχεται η ωρα να συνευρεθουμε δεν κρατιεμαι...αλλα πολλες φορες τη μερα που ειναι να βρεθουμε μπορει να εχω αυνανιστει και 2 φορες γιαυτο καμια φορα το σεξ δεν εχει πολυ παθος, γιατι εγω ειμαι ηδη κορεσμενος... Αυτο το παραδεχομαι ειναι βλακεια μου. Γι αυτο πιστευω χρειαζομαι ψυχιατρο...απ την αλλη ομως πως να κρατηθω οταν βρισκομαστε μια φορα την εβδομαδα? Μηπως υπερβαλλω και πρεπει να ελεγξω τις ορμες μου? Ή μηπως ο αυνανισμος αυτος ειναι παθολογικος και δεν ειναι ορμες?
