Αυτοι που γιναν καλα...

Καλησπερα σε ολους...ξερετε...βρισκουμε ο ενας στον αλλον τη δικη μας ιστορια,το δικο μας φοβο και το δικο μας αγχος.Και σκεφτομουν οτι πολυ θα ηθελα να μαθω αν καποιοι σαν εμας γινανε καλα.Γιατι απο οτι βλεπω ολοι παλευουμε με τις κρισεις πανικου, τις φοβιες και ολα τα συναφη για δεκαετιες.Εγω προσωπικα απο το 1989!Βεβαια λογικο ειναι αυτοι που γινανε καλα να μην ειναι πια μεσα σε αυτο το forum.H ζωη ειναι εξω οχι εδω.Αλλα πιστευω οτι θα μας εκανε πολυ καλο,τουλαχιστον σε μενα να ακουσω κατι αισιοδοξο.Αν λοιπον ειναι καποιος που εγινε καλα..ας μας δωσει μαι ελπιδα!

Όσο ψάχνεις την τελειώτητα τόσο περισσότερο ωδεύεις στη μοναξιά. Θα έπρεπε να λες, βρήκα άραγε ανθρώπους να με αποδεχτούν για ότι είμαι στη δεδομένη χρονική στιγμή; Οι περισσότεροι είναι μαλάκες, δεν είναι καθαρά προσπικό το φταίξιμο, όλοι κοιτάνε την παραμικρή αφορμή για να σε κοροδέψουν, να σε κρεμάσουν αν δεν ανήκεις στην ομάδα εξουσίας (στους πολλούς δηλαδή). Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, μην προσπαθήσεις να ψάξεις την μάζα, να αντισταθείς, να πείς εγώ είμαι αυτός και όχι εκείνοι. Τα λέω και για μένα λολλλ να τα διαβάζω.

Pop ξέρεις ελπίδα υπάρχει όταν συνεχίζεις να παλεύεις ανεξάρτητα του αν είσαι καλά ή όχι. Μόνο τότε!
Κι όσοι είναι εκεί έξω όπως λες δεν σημαίνει ότι είναι και 100% υγιείς, γιατί τέτοιοι δυστυχώς δεν υπάρχουν πουθενά.
Όσο για δω μέσα, κάποιοι, εκτός απ' αυτούς που ζητάνε γνώμη, μπορεί νάναι γιατί θέλουν μέσα από τις δικές τους εμπειρίες να πουν την άποψή τους για να βοηθήσουν ή βρίσκονται απλά, γιατί περνάνε καλά την ώρα τους μέσα από την οποιαδήποτε συζήτηση.

χμμμ εγω πιστευω πως εγινα καλα ξεκολησε το μυαλο μου απο τις εμμονες που ειχα..
το δουλεψα ομως οσο καθησα καθησα οσο εκλαψα εκλαψα και απο κει και περα ζουσα για το τωρα χαμογελασα και θελω να πιστευω πως και η ζωη θα μου χαμογελασει δεν λεω πως περναω τελεια και ειμαι ευτυχισμενη αλλα σιγουρα δεν ειμαι πια στο χαλι που ημουν παλιοτερα.
δουλεια θελει η φαση να στρωσεις κωλο κατω και να αφοσιωθεις στην παρτη σου χωρις να σημαινει αυτο πως θα πατας επι πτωματων.

Ποιες είναι οι "κάποιοι σαν εμάς" που έγραψες?
Και δε σου φαίνεται λιγάκι σα να σε βάζεις να παίζεις απ' την αρχή στη β'εθνική? Στο φόρουμ φαντάζομαι πως δεν γράφουν άρρωστοι, αλλά μεγάλη ομάδα ανθρώπων, με ξεχωριστές ιστορίες η καθεμιά. Δηλαδή δεν είναι φόρουμ αρρώστων πιστεύω, εσύ το βλέπεις έτσι?

Όλοι έχουμε τα πάνω κ τα κάτω μας αυτό δεν μας κάνει ειδική κατηγορία ανθρώπων...

Eγω παλι πιστευω οτι ποτε δεν προκειται να μας φυγουν ολα αυτα,απλα καποια στιγμη τα αποδεχομαστε ως μερος του εαυτου μας και του χαρακτηρα μας και μαθαινουμε να ζουμε με αυτα.Θα ερθει καποια στιγμη που θα ερχεται η κακη η σκεψη η ο πανικος και απο τις τοσες πολλες φορες που θα την εχουμε βιωσει θα βιαριομαστε να ασχοληθουμε και θα φευγει.Εξαλλου και "καλα " οι ασχημες αναμνησεις απο τις στιγμες πανικου φοβως η οτι αλλο εχει ο καθενας δεν προκειται ποτε να σβηστουν απο το μαυαλο μας...

Ξέρω δυο παιδια που περασαν παλια από το φορουμ και τωρα ειναι πολυ καλα. Τα καταφεραν!
Πιστευω πως εξαρταται από το ποσο βαθια ριζομενο ειναι το πρόβλημα στον καθενα και από το ποσο δυνατες ειναι μεσα του οι αντιστασεις στην αλλαγή.

Οσον αφορα εμενα με κατατασσω σε μια κατηγορια ανθρωπου με ειδικες φοβιες.Δεν θελω να κατηγοριοποιησω κανεναν απο εσας.Επειδη ομως λιγο πολυ ολοι ειμαστε ομοιοπαθεις και καταλαβαινομαστε,η ελπιδα αυτων που το παλεψαν ειναι πολυ σημαντικη τουλαχιστον για μενα.Και γω το παλευω χρονια τωρα αλλα κουραστηκα συνεχεια και συνεχεια να εχω ολες αυτες τις υπερβολικες φοβιες.Ολος ο κοσμος φοβαται το δεχομαι αυτο αλλα δεν κλεινεται στο σπιτι του μεχρι να περασει η ζωη του!Αυτο θελω να κανω !Να ζησω,να ταξιδεψω,να διασκεδασω,να γελασω...(μια φορα απο τα πολλα γελια μου κοβοταν η αναπνοη γιαυτο απο τοτε κλαειω με κοφτη!!!!!)

Quote:

---

Originally Posted by POP

Ολος ο κοσμος φοβαται το δεχομαι αυτο αλλα δεν κλεινεται στο σπιτι του μεχρι να περασει η ζωη του!

---

Γράφεις: "όλος ο κόσμος φοβάται αλλά δεν κλείνεται στο σπίτι του ...". Πρώτα απ' όλα να σου πω ότι όταν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να μην είναι επίσης "καλά". Πολύ μεγαλύτερο από αυτό που βλέπεις τώρα. Μπορεί να εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν παύει να είναι το ίδιο.
Δεν στο λέω για "παρηγοριά" ή κάτι ανάλογο. Ούτε στο λέω για να σταματήσεις να θες αυτά που θες. Το λέω για να διευκολύνω στο να μάθουμε να βλέπουμε καλύτερα. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτό το "να βλέπουμε καλύτερα". "Χτυπάω" το κεφάλι μου στον τοίχο, και σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να έβλεπα καλύτερα.

Τζον, αυτο που λες για μεγάλο ποσοστο ανθρώπων να μην ειναι επίσης καλά ή να εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο, εμένα για δικαιολογία μου φαίνεται για να δικαιολογησεις τη δικη σου αδυναμία και σαν λόγος παρηγοριας εσενα προς εσενα γιατι αμα νοιωθουμε χαλια χαιρόμαστε κατα βαθος ή τουλαχιστο νοιωθουμε καλυτερα αμα βλεπουμε πολλους σε παρομοια κατασταση με μας. Αυτα επειδή φοβασαι να δεις το προβλημα στα ματια και βολεύτηκες μεσα από τη δικαιολογηση και το φοβο/χαμηλη αυτοεκτιμηση που προκαλει απραξια στη στασιμότητα, αφου εσυ ο ιδιος το λες τοσα χρονια δεν αλλαξε κατι στη ζωη σου και τα λεω αυτα για το καλο σου. Να συνηδητοποιησεις πρωτα ότι δεν σου παει αλλο αυτη η κατασταση, να δωσεις στη σκεψη σου λιγη αισιοδοξια και ενα μηνυμα ότι εχεις τις δυναμεις και μπορεις να τα καταφερεις, βημα βημα μεθοδικα να αλλάξεις, για να κανεις επιτελους αυτα που θα θελες τα οποια υπαρχουν στο βαθος της σκεψης σου. Να κανεις όπως τον αθλητη στον αγωνα δρομου που ενω τρεχει και δεν σταματα να τρεχει κοιταζει μονο μπροστα του και όχι τους διπλα του για να περισπαται και να χανει το βηματισμο του μεχρι να φτασει στο στοχο δλδ στο τερμα.

POP καταλαβαίνω πολύ καλά την ερώτηση σου. Κι εγώ είχα τρομερές φοβίες και είχα κουραστεί να παλεύω μαζί τους. Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει'' ας γίνει ότι είναι να γίνει να τελειώνω επιτέλους''. Πέρασα φριχτά. Ηαπάντηση που ψάχνεις είναι ότι ναι, ξεπερνιούνται και όχι μόνο αυτό αλλά αν περάσεις αυτό το στάδιο γίνεσαι και πιο δυνατός άνθρωπος.
Θυμάμαι να μην πηγαίνω σε ταβέρνες που είχαν κοντα δέντρα γιατί φοβόμουν τη φωτιά, τις νύχτες έλεγχα τον πατέρα μου μην τυχόν και είχε πάθει τίποτα και άλλα πολλά τρελα και ασφαλώς ψυχραιμία μηδέν. Το σκοτάδι ήταν άλλο θέμα όπως και το να μείνω μόνη στο σπίτι.
Όταν κουράστηκα, άρχισα να κάνω αυτά που φοβόμουν. Αντιμετώπισα το σκοτάδι, τους έδιωξα όλους για να μείνω μόνη, αντιμετώπισα με τη λογική το ενδεχόμενο πυρκαγιάς ή αρρωστιας. Θα εκπλαγείς με τις δυνάμεις που κρύβει ο άνθρωπος.
Βασικό επίσης είναι ο λόγος που φοβόμαστε. Εμένα μου τις είχε μεταδώσει η μητέρα μου.

Έχεις πολλά χρόνια με τις φοβίες και καταλαβαίνω πόσο έχεις κουραστεί. Παίρνεις κάτι γι' αυτό? Μιλάς σε κάποιον?

Quote:

---

Originally Posted by linda

POP καταλαβαίνω πολύ καλά την ερώτηση σου. Κι εγώ είχα τρομερές φοβίες και είχα κουραστεί να παλεύω μαζί τους. Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει'' ας γίνει ότι είναι να γίνει να τελειώνω επιτέλους''. Πέρασα φριχτά. Ηαπάντηση που ψάχνεις είναι ότι ναι, ξεπερνιούνται και όχι μόνο αυτό αλλά αν περάσεις αυτό το στάδιο γίνεσαι και πιο δυνατός άνθρωπος.
Θυμάμαι να μην πηγαίνω σε ταβέρνες που είχαν κοντα δέντρα γιατί φοβόμουν τη φωτιά, τις νύχτες έλεγχα τον πατέρα μου μην τυχόν και είχε πάθει τίποτα και άλλα πολλά τρελα και ασφαλώς ψυχραιμία μηδέν. Το σκοτάδι ήταν άλλο θέμα όπως και το να μείνω μόνη στο σπίτι.
Όταν κουράστηκα, άρχισα να κάνω αυτά που φοβόμουν. Αντιμετώπισα το σκοτάδι, τους έδιωξα όλους για να μείνω μόνη, αντιμετώπισα με τη λογική το ενδεχόμενο πυρκαγιάς ή αρρωστιας. Θα εκπλαγείς με τις δυνάμεις που κρύβει ο άνθρωπος.
Βασικό επίσης είναι ο λόγος που φοβόμαστε. Εμένα μου τις είχε μεταδώσει η μητέρα μου.

Έχεις πολλά χρόνια με τις φοβίες και καταλαβαίνω πόσο έχεις κουραστεί. Παίρνεις κάτι γι' αυτό? Μιλάς σε κάποιον?

---

Linda καλη σου μερα!Σε θαυμαζω που καταφερες καφι αντιμετωπισεες τις φοβιες σου.Εγω παιρνω solben τωρα αλλα τα τελευταια 10 χρονια εχω δοκιμασει seroxat.seropram.cipralex,zoloft κλπ κλπ.Επισης xanax σε κρισεις.Εκανα ψυχοθεραπιεα για πολλα χρονια αλλα σταματησα λογω οικονομικου.Τωρα τελευταια επειδη δεν πανε και τοσο καλα τα πραγματα στη ζωη μου εχουν γινει χειροτερα τα πραγματα και με ανησυχουν ολα τα συμπτωματα που εχω και ειδικα οι αρρυθμιες.Κανω μονο οτι πρεπει να κανω.Οτι μπορω να το αποφυγω το αποφευγω.Κουραστηκα πια!Γιαυτο και ψαχνω μια ελπιδα.Θα γινω παλι οπως ημουν?

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

, εμένα για δικαιολογία μου φαίνεται για να δικαιολογησεις

---

Αν διαβάσεις αυτό που έγραψα θα δεις ότι λέω: Δεν στο λέω για "παρηγοριά" ή κάτι ανάλογο. Κατάλαβες λάθος. Αυτό ακριβώς εννοώ όταν λέω ότι είναι σημαντικό κανείς να βλέπει (και να ακούει επίσης).

Σε ποιά συμπτώματα αναφέρεσαι pop? Και όταν λες αρρυθμίες να φανταστώ λόγω άγχους και όχι κάτι παθολογικό? Γιατί αν είναι αυτό το έχουμε περάσει οι περισσότεροι. Η μητέρα μου για χρόνια γύριζε τους γιατρούς λόγω του φόβου της με της αρρυθμίες. Τελικά απλά το έβγαλε απ' το μυαλό της. Ήταν απ' το άγχος. Τα χάπια δε σε βοηθάνε? Στην ψυχανάλυση δεν είχες προσπαθήσει να αναλύσεις σε βάθος τους φόβους σου και να δεις τί κρύβουν? Πάντα κάτι κρύβουν οι φόβοι μας. Πες μας αν θέλεις λίγα πράγματα για σένα, αν μπορούμε να βοηθήσουμε.