ΠΛΗΓΩΘΗΚΑ ΚΑΙ ΈΧΩ ΕΝΟΧΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Καλησπέρα, θα ήθελα την άποψή σας για κάτι που με ταλαιπωρεί συναισθηματικά το τελευταίο 4μηνο:
είμαι 29 χρονών κι έχω μια 6χρονη σχέση με έναν άντρα που θέλω ακόμα στη ζωή μου, αλλά στην προσπάθειά μου να του εξηγήσω κάποια προβλήματα που είχα μαζί του και να βάλω κάποια όρια σε 2 θέματα που με ενοχλούσαν πολύ, βρέθηκα ξαφνικά να έχω τόσες ενοχές, που η συμπεριφορά μου έχει "μαγκωθεί" απέναντί του και προφανώς δεν βλέπω τα πράγματα πλέον στις σωστές τους διαστάσεις.
Για να τα πάρω με τη σωστή σειρά:
Το καλοκαίρι μετά τις καλοκαιρινές μας διακοπές, είχε αρχίσει να με ενοχλεί έντονα το γεγονός ότι καθημερινά και μέχρι τις 4 το πρωί, βρίσκονταν οι φίλοι του στο σπίτι ΤΟΥ.Το τονίζω, γιατί δεν ένιωθα πως έχω το δικαίωμα αυτά τα 2 χρόνια που μένει μόνος του να του "βάλω χέρι" για το τί θα κάνει στο χώρο του, αν και το είχα αναφέρει κατά καιρούς ότι στις 4 τα ξημερώματα δεν έχω αντοχές για τίποτα ουσιαστικό (σεξ-κουβέντα) μεταξύ μας.Το είχε κατανοήσει, αλλά η κατάσταση συνεχιζόταν.
Για να μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή άρχισα να φτάνω στα όριά μου σιγά-σιγά με αποτέλεσμα, να συσσωρεύω θυμό. Σε αυτό το σημείο ,θα πρέπει να αναφέρω ότι πριν 2 χρόνια, είχαμε χωρίσει για κανά μήνα, επειδή τον είχα πιάσει να φλερτάρει μπροστά μου ("αυτάκι με λαιμό" ψιλοκουβεντούλα με κάποια σε ένα κλαμπ). Το παραδέχτηκε τότε πως ήταν έλλειψη σεβασμού προς τη "γυναίκα" του, τα ξαναβρήκαμε, αλλά προφανώς μέχρι σήμερα που το συνειδητοποιώ, του κράταγα θυμό, είχε κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου, είχα ψυχρανθεί σχετικά και μάλλον οι μικρές αφορμές γίνονταν μεγάλες στο κεφάλι μου και συμπλήρωναν -αρνητικά-το κομμάτι του παζλ μας!
Ετσι, έφτασα κάποια στιγμή να κάνω μια συζήτηση που τον ρωτούσα αν δίνει κάτι ουσιαστικό στη σχέση μας, αφού όλο είναι οι φίλοι του στο σπίτι και ταυτόχρονα παίζει 6 ώρες καθημερινα στο ίντερνετ πόκερ.Μου έδωσε τη ΛΑΘΟΣ απάντηση λοιπόν, ότι μου είναι πιστός και εκεί ξέφυγε περισσότερο ο θυμός μου και το θέμα οδήγησε σε μία δεύτερη συζήτηση, που του είπα -νευριασμένα πλέον- ότι δεν γουστάρω να μου το λέει αυτό λες και θα του απονήμουμε καμια τιμητική πλακέτα για το ποσο πιστός είναι, κι επίσης πως δεν μπορώ να κάνω σεξ είτε στις 4 όταν θα φεύγουν οι φίλοι του, είτε στα διαλλείματα του ποκερ σε "ξεπέτα".
Η συζήτηση λοιπόν, κατέληξε στις ενοχές που νιώθω σήμερα, μιας και μου απάντησε πως δεν είχε καταλάβει ότι έχουμε πρόβλημα ,πως την έννοια της "σχέσης"την έχει ψηλά και εγώ μας έβαλα όρους(αντιπαρέθεσα "όρια" ΟΧΙ "όρους"΄),πως του φαίνεται σα να μη με ξέρει και πως νόμιζε πως είχαμε έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ μας, και πως μιλάει η ανασφάλειά μου και πως δεν είμαι αρκετά ΚΑΠΑΤΣΑ σαν άλλες γυναίκες για να διεκδικήσω αυτό που θέλω-πως είμαι "ντουγρού", πως και πως τον έριξα από το "σύννεφο" και πως όσο συζητάς για το σεξ τόσο χαλάει και πως αν ήμουν ερωτευμένη δεν θα τα ένιωθα αυτά, και νευριασμένος στο τέλος μου είπε πως χωρίς αυτόν είμαι πιό "χαμηλά" από εκείνον(συναισθηματικά υποθέτω).
Του τα αναίρεσα αυτά, αλλά εξομολογήθηκα πως ίσως να συνδέω αρνητικά τα γεγονότα γιατί έχω ενοχληθεί και ζηλέψει από εκείνο το περιστατικό του φλερτ και γίνομαι λίγο άδικη μαζί του,αλλά ποτέ δεν κατανόησα με ποιά λογική το έκανε, αφού ήμασταν τόσο στα "μέλια" και περνούσαμε τέλεια εκείνο το βράδυ.
Γενικά, θεωρώ πως εξέθεσα τον εαυτό μου μπροστά του, με όλη την ειλικρίνεια που διέθετα και του εξήγησα σε ένα μήνυμα το ίδιο βράδυ (μιας και γύρισα να κοιμηθώ σπίτι μου), ότι "λυπάμαι για την κατάσταση που δημιουργήθηκε,δεν χάθηκε ο κώδικας που είχαμε - αλλά ούτε και κάτι άλλο- αλλά μερικά πράγματα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τα πείς και ήταν δύσκολο και για μένα που το έκανα, ελπίζω να μας βγεί σε καλό".
Το μακροσκελές post μου, θα τελειώσει κάπου εδώ, έχοντας δώσει μια ΜΙΚΡΗ ΓΕΝΙΚΗ εικόνα της κατάστασης, και με μένα σε κατάσταση ΜΕΓΑΛΩΝ ενοχών, να πιστεύω ότι έκανα κακό στη σχέση μου, πως τον απομάκρυνα, πως δεν με "ξέρει" και πως πλέον δεν θα είναι ερωτευμένος μαζί μου όπως ήταν και άλλα τέτοια που με κάνουν να νιώθω ΑΔΙΚΗ μαζί του και βιαστική που έκανα μια τέτοια συζήτηση χωρίς να έχω διευκρινίσει μέσα μου ότι είχα θυμό συσσωρευμένο εξ'αρχής.
Γενικά έχω πάρει πολύ σοβαρά υπ' όψιν μου όλα όσα είπε, μιας και του βγήκαν πολύ αυθόρμητα. Πληγώθηκα απο τη συζήτηση..Πιστεύω πως αν είχα μιλήσει πιό ήρεμα κι έχοντας επίγνωση του θυμού μου,δεν θα είχα βάλει την σχέση μας σε σημείο "προβλήματος".Με τρώνε οι ενοχές και τελικά το ΠΟΛΥΛΟΓΗΣΑ.

hippo...καταρχψήν καλώς ήρθες...:)
Έχω κάτι απορίες...\
Καταρχήν γιατί νιώθεις ενοχές? Σύμφωνα με την κατάσταση που μας περιγράφεις είσαι το λιγότερο πααρμελημμένη και δεμένη στη μουριά.
τουλάχιστον έτσι δείχνει αυτός με τη συμπεριφορά του.
Μήπως το χει καλύτερα στα λόγια απ ότι εσύ και στο τέλος βρίσκεσαι και να απολογείσαι?

Ενοχές νιώθω γιατί τα είπα με τρόπο που ένιωσε σα να μη με ξέρει και γιατί φάνηκα να έχω "ψυχρή λογική" σε κάτι που το έβλεπε-όπως κι εγώ άλλωστε- ρομαντικά και ιδεαλιστικά. Σα να απομυθοποίησα τη σχέση μας και να την "κατέβασα επίπεδο" με τα παράπονά μου.Και αν δεν είχα απωθημένα από το φλερτ του, θα μίλαγα με περισσότερη εμπιστοσύνη και σιγουριά για να βοηθήσω τη σχέση μας.Θα είχα βρει καλύτερο τρόπο.

...συγνώμη αλλά ο τρόπος που βλέπεις όλο το σκηνικό, μου κάνει λίγο φοβία να διεκδικήσεις αυτά που πρέπει να υπάρχουν σε μια σχέση.
Βάλε στην άκρη το φλερτ που έκανε κάποτε, σε διαβεβαιώ πως όλοι οι άντρες όσο ερωτευμένοι και να είναι την κουνάνε την ουράτους μόνο και μόνο για επιβεβαίωση.
Το θέμα είναι πως είναι αυτός μέσα στη σχέση. Αυτό θα έπρεπε να σε προβληματίζει περισσότερο απ όλα. Το ότι έχει ανάγκη να είναι έξι ώρες μπροστά στον υπολογιστή παίζοντας ποκερ και στη συνέχεια να κουβαλάει τους φίλους μέχρι το πρωί, δεν δείχνει να έχει την ανάγκη της συντροφιάς σου.
Εργάζεται? Έχετε μιλήσει καθόλου για επισημοποίηση της σχέσης σας?

Πνίγομαι από τις ενοχές για την ακρίβεια.Εχουν περάσει 4 μήνες και παίζει το σενάριο στο μυαλό μου κάθε μέρα. Φοβάμαι ότι μας "προσγείωσα" απότομα. Και ναι, απολογήθηκα, προσπάθησα να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν θεώρησα ποτέ δεδομένη τη σχέση μου, ούτε πρόκειται, ούτε ΜΠΟΡΩ να το κάνω, με αποτέλεσμα να θέλω να είμαι ξεκάθαρη και με τα καλά μου και με τα άσχημά μου συναισθήματα απέναντί του...Αλλά το "ντουγρού" του χαρακτήρα μου με έκαψε.

Εργάζεται ναι, και δεν έχουμε μιλήσει για επισημοποίηση, ούτε θέλω να το βλέπω σώνει και ντε έτσι..Όλα μπορούν να χαλάσουν απο στιγμή σε στιγμή.Τα θεωρώ εύθραυστα.Όχι στη δική μου σχέση μόνο..Γενικά την βλέπω έτσι..Απλώς πλέον δεν νιώθω άνετα να ξανασυζητήσω μαζί του, μπλόκαρα μετά απο αυτά, και δεν ξέρω πως μπορεί να τη έχει δεί κι αυτός. Το σεξ έχει μαγκώσει κι αυτό, φοβάμαι πως τον απομάκρυνα.Σίγουρα το πόκερ ήταν κάτι που το έκανε από την αρχή, αλλά το μόνο όπλο που είχα, ήταν τα λόγια και σε μια φιλική συζήτηση την τελευταία εβδομάδα, του ανέφερα πως θέλοντας και μή, μπαίνω σε μία "σύγκριση" με το παιχνιδάκι του και με κάνει να αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας και πως δεν θα του πώ εγώ τί να κάνει-είναι δικό του θέμα- αλλά μπαίνει και θέμα προτεραιοτήτων από κει και πέρα.
Νιώθω πως δεν κατάφερα να τον αποδεχτώ γι'αυτό που είναι και μπορεί να κρύβει και μια αλήθεια αφού έπαιζε χρόνια πόκερ και ήταν πάντα οι φίλοι του παρέα, αλλά επίσης νιώθω ότι άλλαξα και παρόλο που μαζί του θέλω να συνεχίσω, κάποια πράγματα πρέπει να είναι λίγο πιό ισορροπημένα. Παρ'όλα αυτά, οι ενοχές παραμένουν.Με πλήγωσε πολύ που είπε αυτές τις κουβέντες,είναι σα να τα κατέστρεψα όλα εγώ

hippo, η αλήθεια είναι, ότι το θέμα δείχνει πως έρχεσαι δεύτερη σε σχέση με τα "χόμπυ" του,
πόκερ-φίλους, οπότε με την παραμικρή νύξη, που προσπαθείς να του κάνεις και δικαιολογημένα
εκείνος κατ' ευθείαν, γίνεται χειριστικός, γιατί έτσι έχει καταλάβει, ότι μπορεί να σ' έχει του χεριού του.

Προφανώς έχουν όλ αυτα που λέτε την δόση αλήθειας τους, αν και όπως το βλέπω εγώ στο δικό μου "σενάριο", πιστεύει ότι είναι ευτυχισμένος επειδή ακριβώς τα συνδυάζει όλα-φίλους σχέση και χόμπυ-και η σχέση άρχισΑ να κάνει "νερά".Υποστηρίζει ότι θέλει να παίξει σε ένα σοβαρό τουρνουά κι εγώ το δέχομαι και δεν θέλω να χαλάω το όνειρο κανενός.Δικαιωμά του δεν είναι?Κι επίσης δεν θέλω να επιβάλλω κανόνες στη σχέση..Αλλά ο φόβος μου είναι ότι το έκανα,και απορρίφθηκα γι'αυτό.Και πως η σχέση δεν θα είναι ξανά όπως πρώτα.Και βασικά έχω χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Και απορώ...αν ανασφαλή με ανεβάζει,ανασφαλή με κατεβάζει, μήπως είμαι περισσότερο απόσο νόμιζα και το βλέπει σε κάθε εκδήλωσή μου?Και αν ναι,τότε γιατί κάθεται μαζί μου?Και γιατί κάποιος να θέλει να σε "χειρίζεται"?Τί κερδίζει?Είναι κι αυτός ανασφαλής? Και γιατί θα με ανακούφιζε να ήταν κι αυτός ανασφαλής αλλά ταυτόχρονα δεν μ'αρέσει και δεν το θέλω? Και τελικά γιατί μου ακούστηκαν τόσο σκληρά και απομυθοποιητικά τα λόγια του στη συζήτηση? Γιατί εγώ το εξέλαβα έτσι? Γιατί εγώ το προκάλεσα και δεν το συνειδητοποίησα?Γιατί απλώς τα ένιωθε έτσι κι αλλιώς?

Γεια σου hippo και απο εμένα. Καταρχήν συμφωνώ απόλυτα με ό,τι είπαν τα κορίτσια μέχρι στιγμής.
Δυστυχώς το παιδί δε σου δίνει τα αυτονόητα σε μία σχέση αλλά το χειρότερο που κάνει είναι ότι σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι ΕΣΥ μειονεκτείς και ότι αν ΕΣΥ ήσουν καπάτσα και μαλαγάνα και έτσι και γιουβέτσι τότε θα είχες ό,τι θέλεις απο τη σχέση αυτή... ενώ τώρα με τα ''παράπονα'' σου (ανάγκες σου) τα χαλάς όλα! Καταλαβαίνεις πόσο τα αντιστρέφει όλα; Εδώ κολλάει αυτό που είπε η Θεοφανία με την ισχυρότητα στο λόγο και πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει με το ότι εσύ δεν έχεις λογικά και σωστά επιχειρήματα αλλά ότι "κουμπώνεσαι" μπροστά του. Και στο κάτω κάτω αν δε του αρέσεις έτσι όπως είσαι τι κάνει μαζί σου; Εμένα ξέρεις τί μου θυμίζει όλο αυτό; Εκείνη την κατηγορία ανδρών που δε θέλουν να συζητάνε μέσα σε μία σχέση, δε ξέρουν τι θα πεί ισότητα, επίλυση προβλημάτων αλλά τρελαίνονται για "παιχνιδάκια εξουσίας" με την κοπέλα τους.. πχ φλέρταρε αυτός και μετά η άλλη για εκδίκηση το παίζει "ανώτερη" και αδιάφορη και του κάνει κάτι αντίστοιχο για να τον τσούξει και να τρέχει ο άλλος απο πίσω... Προφανώς εσύ τα θεωρείς αυτά παιδιαρίσματα και είσαι ευθύς άνθρωπος, ένα καλό σου στοιχείο που αυτός θέλει να σου αντιστρέψει σε ένα κακό "ντουγρού" του χαρακτήρα σου.

Γιατί όταν ένας από τους δύο σε μία σχέση είναι τόσο απογοητευμένος όπως εσύ είναι λογικό ο άλλος να το δέχεται αυτό με τόση "ψυχραιμία" και "ανωτερότητα" και απλώς να σου αντιπαραβάλλει το ''για όλα φταίνε οι ανασφάλειες σου''; Δηλαδή τόσο ουάου θεωρεί το άτομο του και δεν αναρωτιέται τί κάνει λάθος και έχει μια σύντροφο δίπλα του θλιμμένη; Λοιπόν θα σου πω τι πιστεύω, δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά πιστεύω ότι ο φίλος σου είναι και τραγικά αδιάφορος και δε λυπάται λίγο που σε βλέπει να αυτο-τιμωρείσαι και να γεμίζεις τύψεις και αυτός να τη βγάζει λάδι, πατώντας προφανώς στην ανάγκη σου για συντροφικότητα. Εκείνος πάλι είναι σε σχέση με σένα λιγότερο συναισθηματικά ώριμος και παράλληλα μεγάλο μέρος των συναισθηματικών αναγκών του το καλύπτει με τους φίλους του. Ειναι σα να μην κανετε πραγματα μαζι, αλλα ο καθενας μονος του και όταν θυμαται και γουσταρει ερχεται σε σενα.

Εσυ πιστευεις ότι είναι ερωτευμένος; Θέλω να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα. Είπες ότι το σεξ μαζί του έχει χαλάσει (και συμφωνω με αυτά που είπες "το σεξ εχει γινει σα ξεπιετα" ). Ειχατε και καλυτερες εποχες; Και επισης, σε κάνει να νιωθεις επιθυμητη, ομορφη ή το αντιθετο;
Τέλος να σου πω ότι για ένα πολυ μικρότερο διαστημα βεβαια είχα κι εγω μια σχεση σαν τη δικια σου. Ολη μερα με τους φιλους του κι ερχοταν μετα σε μένα οτι ώρα να 'ναι, να κάνουμε τι να πουμε τί; Και η αφορμή που μ' είχε κανει να κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα ήταν το φλερτ με μια άλλη κοπέλα (με εβγαζε τρελη...αλλά όπως αποδείχθηκε όταν χωρίσαμε δεν ήμουν - το ενστικτο ποτε δε γελα!). Γενικά ηταν λες και τα είχε με τους φιλους του και ξεραν και τα παντα για τη "σχεση" μας... Με εκανε να νιωθω ανασφαλης γιατι ζητουσα τα αυτονοητα.
Αυτό βλέπω τώρα και σε σενα. Δε μπορω να σου πω τι να κανεις. Αλλά πάρε τα πάνω σου, συνειδητοποίησε ότι οι ανάγκες σου δεν είναι παράλογες και δείξε του τον πιο δυναμικό χαρακτήρα σου και ότι δε νίωθεις καθολου "ηττημένη" και φταίχτρα με ό,τι έγινε. Εσύ θα κρίνεις αν μπορείς να συνεχίσεις να είσαι μαζί του.

hippo, θα συμφωνήσω και με τη θεοφανία και τη μαρκέλα (και τη σάνυ βέβαια). Η εικόνα που φαίνεται από όσα γράφεις είναι ακριβώς αυτή: μια κοπέλα παραμελημένη και δεμένη στη μουριά, από έναν χειριστικό άντρα, που, να προσθέσω, είναι αφενός μια χαρά βολεμένος, αφετέρου μπορεί να βγαίνει κι από πάνω εξαιτίας των ενοχών σου. Συμφωνώ μαζί σου ότι δεν υπάρχουν συμβόλαια, ούτε είναι καλό να υπάρχουν άπειροι κανόνες σε μια σχέση και ναι, καλό είναι να αποδεχόμαστε τον άλλον όπως είναι. Όμως νομίζω ότι κάπου χάνεσαι στη μετάφραση, με αποτέλεσμα και να μη νιώθεις καλά και να ενοχοποιείσαι αναίτια. Ενώ, αν το δούμε λίγο διαφορετικά,
- Το ότι π.χ. ένα ποτήρι είναι εύθραυστο, δεν σημαίνει πως το έχουμε στη βιτρίνα και δεν το χρησιμοποιούμε μήπως και σπάσει.
- Οι κανόνες αυτή τη στιγμή υπάρχουν και είναι μονόπλευροι, για την ακρίβεια υπάρχουν οι δικοί του κανόνες.
- Η αποδοχή ενός ανθρώπου, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχτούμε και τη συνέχιση μιας σχέσης μαζί του.

Τέλος, παρατηρώ ότι ενώ θέτεις κάποια πρακτικά προβλήματα, εκείνος σου απαντά όχι επί του θέματος, αλλά ρομαντικά και ιδεαλιστικά. Κάτι που όπως είπες, ξέρει ότι είναι σημαντικό και για σένα, κι έτσι συντηρεί μια κατάσταση που τον εξυπηρετεί χωρίς όμως να εισπράττεις εσύ καμία κατανόηση κι αποδοχή, ούτε να υπάρχει βελτίωση. Τα θέματα της καθημερινότητας hippo μου δεν λύνονται με ιδεολογήματα. Καλό είναι να πιστεύουμε στον έρωτα κι ακόμα καλύτερο να υπάρχει, αλλά όταν συστηματικά μεταφράζεται σε ξεπέτες στα διαλείμματα του πόκερ και σε έναν όπως όπως ύπνο μετά τις 4 το πρωί, που είναι ακριβώς η καλή σχέση?

Σανυ ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιέρωσες στην συμβουλή σου, ήταν κατανοητή και χρήσιμη, όπως και οι προηγούμενες βεβαίως. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως είναι η ανάγκη μου για συντροφικότητα τόσο μεγάλη που να είμαι διατεθειμένη να κάνω και να δώσω αρκετά πράγματα για να το πετύχω και είναι πολύ πιθανό από την υπερπροσπάθεια να φέρω και τα αντίθετα αποτελέσματα.
Απλώς δεν ξέρω από πού να "πιαστώ" για να ορθοποδήσω και να πάρω τα πάνω μου μετά από αυτό το σκηνικό. Και κάτι άλλο πολύ βασικό: από αυτή τη σχέση-"σκληροπυρηνική" κατ'εμέ κάποιες φορές (από το φλερτ και μετά)-, προσπάθησα πολύ για να μην φανώ -στον εαυτό μου κυρίως- έρμαιο της ανασφάλειας και του φόβου, και εξέταζα τους "αντίκτυπους" των συγκρούσεών μας ως αφορμές για να βελτιωθώ σε προσωπικό επίπεδο. Εντέλει δεν ξέρω αν τα κατάφερα ή όχι (γιατί ναι μεν νιώθω πιό δυνατή,αλλά επίσης πιό "σκληρή" και κυνική).Και αυτή την σκληράδα και την κυνικότητα νομίζω πως εμφάνισα την τελευταία φορά και τον ξενέρωσα.
Τώρα συνειδητοποιώ όμως τον περίσσιο (ίσως) θυμό μου για το φλερτ του και διαπιστώνω πως όλα ήταν παρελκόμενα αυτού. Θέλω να το αλλάξω, αλλάζοντας την οπτική μου, αλλά ένα μικρό κομμάτι μέσα μου, δεν ξέρω αν είναι ένστικτο ή φόβος, ανησυχεί και αντιστέκεται, στην σκέψη ότι θα επαναληφθεί κάποτε η φάση φλέρτ ή κάτι χειρότερο. Και τελικά δεν ξέρω αν θα απογοητεύσω τον εαυτό μου επειδή έβλεπα κάτι, ή επειδή έφυγα "αμαχητί" από μια σχέση.
Και κάτι ακόμα: λογική και συναίσθημα σε μένα, σημειώσατε Χ. Και πολύ φοβάμαι πως ξεκίνησα με φουλ συναίσθημα και τώρα είμαι φούλ στη λογική..Αλλά περιμένω (μέγα λάθος ίσως) πως με μία του κίνηση θα τα ξαναβρώ όλα μαζί του..

Quote:

---

Originally Posted by hippo

Προφανώς έχουν όλ αυτα που λέτε την δόση αλήθειας τους, αν και όπως το βλέπω εγώ στο δικό μου "σενάριο", πιστεύει ότι είναι ευτυχισμένος επειδή ακριβώς τα συνδυάζει όλα-φίλους σχέση και χόμπυ-και η σχέση άρχισΑ να κάνει "νερά".Υποστηρίζει ότι θέλει να παίξει σε ένα σοβαρό τουρνουά κι εγώ το δέχομαι και δεν θέλω να χαλάω το όνειρο κανενός.Δικαιωμά του δεν είναι?Κι επίσης δεν θέλω να επιβάλλω κανόνες στη σχέση..Αλλά ο φόβος μου είναι ότι το έκανα,και απορρίφθηκα γι'αυτό.Και πως η σχέση δεν θα είναι ξανά όπως πρώτα.Και βασικά έχω χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας. Και απορώ...αν ανασφαλή με ανεβάζει,ανασφαλή με κατεβάζει, μήπως είμαι περισσότερο απόσο νόμιζα και το βλέπει σε κάθε εκδήλωσή μου?Και αν ναι,τότε γιατί κάθεται μαζί μου?Και γιατί κάποιος να θέλει να σε "χειρίζεται"?Τί κερδίζει?Είναι κι αυτός ανασφαλής? Και γιατί θα με ανακούφιζε να ήταν κι αυτός ανασφαλής αλλά ταυτόχρονα δεν μ'αρέσει και δεν το θέλω? Και τελικά γιατί μου ακούστηκαν τόσο σκληρά και απομυθοποιητικά τα λόγια του στη συζήτηση? Γιατί εγώ το εξέλαβα έτσι? Γιατί εγώ το προκάλεσα και δεν το συνειδητοποίησα?Γιατί απλώς τα ένιωθε έτσι κι αλλιώς?

---

Μην απατάσαι δεν είν' ευτυχισμένος, η σωστή λέξη είναι βολεμένος και σε θεωρεί δεδομένη, γι' αυτό και αντιδρά έτσι για να σε "ξαναμαζέψει" στέλνοντας "απειλητικά" μηνύματα. Θα τόχει καταφέρει ξανά στο παρελθόν.. για θυμήσου καλά, γι' αυτό επιμένει στην ίδια τακτική, για να σε συνετίσει και καλά. Έτσι εξηγείται και το "είσαι ανασφαλής", που σου λέει σ' επανάληψη.
Τις ενοχές ξέρει τον τρόπο να στις δημιουργεί εκείνος, με το να κατηγορεί πολύ εύκολα και με κάθε ευκαιρία, γιατί είναι ο τρόπος του, να σε κάνει να επαναπροσδιορίσεις κάθε φορά προς όφελος του.
Σε μπερδεύει σκόπιμα κι έτσι σ' ακινητοποιεί και χρησιμοποιεί τον φόβο σου, για να κάνει τα δικά του.
Ανασφαλείς είμαστε λίγο-πολύ όλοι, αλλά είναι άλλο να σου δημιουργεί ανασφάλεια ο υποτιθέμενος σύντροφός σου.
Το γιατί κάθεται μαζί σου είναι γιατί βρίσκει και κάνει, δύσκολο να τον δεχόταν έτσι όπως είναι άλλη.
Ο χειρισμός είναι ένας έμμεσος ψυχολογικός εκβιασμός π.χ. θ' αυτοκτονήσω αν με διώξεις, που γίνεται στις σχέσεις, όταν ο άλλος θέλει να πετύχει κάτι κι έτσι στριμώχνει.., γιατί ξέρει ότι μια-δυο-τρεις θα σε λυγίσει.
Είναι σίγουρα ανασφαλής και μάλιστα πολύ! Όλ' αυτά τα άτομα είναι ανασφαλή. Πώς είναι η σχέση του με τους δικούς του;
Θα σε ανακούφιζε νάναι κι αυτός ανασφαλής, γιατί δεν έχει το δικαίωμα να σου κάνει εύκολους χαρακτηρισμούς.
Όσο θα διεκδικείς, τόσο θ' αποκαλύπτεται κι επειδή είναι και παίκτης, πρόσεχε ίσως κρατάει και κρυφά χαρτιά.
Παίζει παιχνίδια ο τύπος μαζί σου, εκτός από το πόκερ, που παίζει μ' άλλους. Υποσυνείδητα σ' έχει φτάσει στα όρια σου.

Η αλήθεια για την τακτική "συνέτισης", ΙΣΩΣ να έχει ξαναπαίξει σαν σενάριο από την άποψη ότι σχεδόν σε κάθε τσακωμό (που ομολογουμένως είναι λίγοι και δυνατοί), με χαρακτήριζε ανασφαλή ή ότι θέλω ψυχολόγο. Αυτό το σκηνικό με τσάκισε από την αρχή.
Και στο σημείο αυτό,νομίζω ότι αξίζει να αναφέρω πως όταν με γνώρισε (μέσω του ξαδερφού μου), είχα άτυπη νευρική ανορεξία, και ήμουν χωρισμένη από μία σχέση που δεν μου καιγόταν και ιδιαίτερα καρφί, αλλά ο ξαδερφός μου έχω την εντύπωση ότι του ανέφερε "άστην τώρα γιατί έχει προβλήματα οικογενειακά κ.ά."και αυτός απάντησε ότι "θα την κάνω καλά εγώ" ή κάπως έτσι σε γενικές γραμμές.
Κι επίσης από την αρχή που τα είχαμε, δεν κρύφτηκα (θέλω να πιστεύω πάντα) σαν προσωπικότητα και με άκουγε, επειδή γούσταρε να μιλάει με γυναίκες "μαγκάκια".Τα αναφέρω αυτά, γιατί ίσως να δείχνουν ένα μοτίβο.Ίσως, δεν ξέρεις ποτέ σίγουρα.
Όσο το συζητάω μαζί σας,η αλήθεια είναι ότι οι ενοχές καλμάρουν προσωρινά, αλλά είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μου, και προσωπικά μπορώ να αντιληφθώ οικογενειακά σκηνικά που να πυροδοτούν τόση ένταση. Το θέμα είναι όμως ότι ενώ απο τη μία βλέπω την προσωπική μου ευθύνη (και φρικάρω,είναι δύσκολο!), από την άλλη εντείνεται η αγωνία μου πως επειδή η περιγραφή της συζήτησης είναι μονόπλευρη, μπορεί να παίρνω απαντήσεις που να με καθησυχάζουν σαν ναρκωτικό.Έχω χάσει τη λεπτή γραμμή της πραγματικότητας.
Και κάτι ακόμα για τα "πρακτικά":όσο και να με "βολεύει" η δική του ανασφάλεια, στα 6 χρόνια σχέσης δεν την έχω αντιληφθεί κάπου. Είναι μεν κυνικός σε μεγάλο βαθμό και το παραδέχεται,αλλά στ περιστατικό που σας περιέγραψα, ΤΟΛΜΗΣΕ(με την καλή έννοια το λέω), να παραδεχθεί πώς αυτός μπορεί να είναι κυνικός, αλλά είναι άμυνα γιατί είναι ευαίσθητος. Και αυτό νομίζω πως λειτούργησε μέσα μου σαν μία λεπτή γραμμή που "παραβίασα" με τον κυνικό μου λόγο, ενώ θα έπρεπε να το γνωρίζω βιωματικά/διαισθητικά.Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή όσων αφορά τη "μετάφραση" που έκανα μέσα μου, αλλά σίγουρα εκείνη τη στιγμή που ειπώθηκε, ένιωσα ότι με θεωρούσε "εκτός του συναισθηματικού δεσμού μας".
Και ρωτάω νευριασμένη τον εαυτό μου: είναι δυνατόν να είχα έναν ευαίσθητο άντρα (γιατί ειδικότερα στα 3 πρώτα χρόνια ήταν πολύ περισσότερο) και με την σκληρή μου λογική να τον πάγωσα?

Θα σταματήσω για λίγο τον συναισθηματικό καταιγισμό των ενοχών μου, και θα ξαναθέσω σε λειτουργία τη λογική:
Κι έρχομαι να ρωτήσω το εξής, ειδικά τη marina38, που τοποθετήθηκε λίγο πιο "απόλυτα"/σταθερά και πρακτικά:
α) Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος ως "χειριστικός" από μια συζήτηση που οι απαντήσεις του ήταν τόσο γρήγορες και αυθόρμητες/αυτόματες? Πότε δλδ πρόλαβε να "οργανώσει"¨στο μυαλό του την "τακτική χειρισμού"?
β)Γιατί κάνένας σας δεν συνυπολόγισε στις απαντήσεις του το γεγονός ότι εγώ όταν ξεκίνησα την συζήτηση ήμουν ήδη φορτωμένη και σε οριακή κατάσταση, με πιθανό ενδεχόμενο να τον "έστησα στον τοίχο"?(Μπορεί να προκύπτει η απορία αυτή επειδή μπορεί να θέλω κάποιος να μου σιγουρέψει την ενοχή μου, αλλά η λογική μου με κάνει να το ρωτάω).
γ)"δεμένη στη μουριά" τί σημαίνει????????

Quote:

---

Originally Posted by hippo

Θα σταματήσω για λίγο τον συναισθηματικό καταιγισμό των ενοχών μου, και θα ξαναθέσω σε λειτουργία τη λογική:
Κι έρχομαι να ρωτήσω το εξής, ειδικά τη marina38, που τοποθετήθηκε λίγο πιο "απόλυτα"/σταθερά και πρακτικά:
α) Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος ως "χειριστικός" από μια συζήτηση που οι απαντήσεις του ήταν τόσο γρήγορες και αυθόρμητες/αυτόματες? Πότε δλδ πρόλαβε να "οργανώσει"¨στο μυαλό του την "τακτική χειρισμού"?
β)Γιατί κάνένας σας δεν συνυπολόγισε στις απαντήσεις του το γεγονός ότι εγώ όταν ξεκίνησα την συζήτηση ήμουν ήδη φορτωμένη και σε οριακή κατάσταση, με πιθανό ενδεχόμενο να τον "έστησα στον τοίχο"?(Μπορεί να προκύπτει η απορία αυτή επειδή μπορεί να θέλω κάποιος να μου σιγουρέψει την ενοχή μου, αλλά η λογική μου με κάνει να το ρωτάω).
γ)"δεμένη στη μουριά" τί σημαίνει????????

---

..συμφωνώ απόλυτα με τη μαρίνα, (είναι ψυχολόγος, προσπάθησε να δώσεις βαρύτητα στα λόγια της...:)
Χειριστικός κατά τη γνώμη μου είναι κάποιος που ξέρει τα "κουμπιά" σου τύπου "ευαίσθητη/ευαλωτη" και πατάει πάνω σε αυτά. Στην ουσία σε απομακρύνει από το πραγματικό πρόβλημα και σε πάει εκεί που μπορεί να παίξει μπάλα και να σε αποσπάσει από την ουσία δημιουργώντας σου παράλληλα και ενοχές..:Ρ
"Δεμένη στη μουριά" σημαίνει πως σε έχει σίγουρη, δεν αγχώνεται για το αν φύγεις ή όχι, ξέρει πως πρέπει να σε χειριστεί για να σταματήσεις να έχεις απαιτήσεις γιατί είναι σίγουρος πως δεν θα φύγεις ποτέ...:Ρ
Στο β έχω να σου πω, πως στην ουσία δεν σου απάντησε ποτέ. Πχ, του έκανες παράπονα για το ποκερ και τους φίλους. Ποια ήταν η απάντηση του εκτός από τις φιλοσοφίες που ξέρει πως πάνω σου πιάνουν?