δεν αντεχω αλλο

παντα αντιμετωπιζα προβληματα με τη ψυχολογια μου.οι καταστασεις με κανανε ετσι.απο τοτε που ημουν μικρη.εχω περασει διαφορα.με εχουν στιγματισει πολλα που οσο και να θελω να τα αφησω πισω μου δε μπορω.το παρελθον το βρισκω μπροστα μου.ειμαι 19 ετων και δεν εχω ορεξη για ζωη.θελω να πεθανω.σκεφτομαι την αυτοκτονια καθε μερα.πλησιαζω στο μπαλκονι και μου ρχεται να πηδηξω.ποση υπομονη να κανω πια;κουραστηκα.δε προκειται ποτε να φτιαξουν τα πραγματα το ξερω.η μανα μου κανει οτι περναει απ το χερι της για να νοιωθω χαλια.μου μιλαει αποτομα και ειναι ψυχρη μαζι μου.ποτε δεν μου εδειξε την αγαπη της,αν ποτε της ενοιωσε για μενα....φιλους δεν εχω.δεν εχω κανενα,τιποτα...και επειτα κοιταω και γυρω μου..η ζωη ειναι ομορφη λενε..εγω διπλα μου βλεπω ενα χαος...θελω να εξαφανιστω δεν αντεχω αλλο κουραστηκα να κανω υπομονη για το τιποτα...τοσα χρονια περιμενω και τιποτα δεν εχει φτιαξει στη ζωη μου προς το καλυτερο..αντιθετως..καθε μερα γινεται χειροτερη και ανυποφορη

Ρούλα γειά σου!
Τί ακριβώς έχει συμβεί τότε που ήσουν μικρή? Ποιά είναι τα διάφορα που λες ότι πέρασες και συνεχώς τα βρίσκεις μπροστά σου?
Με τι ασχολείσαι αλήθεια?

Ρουλάκι μου είσαι πολύ μικρή ακόμη για να σκέφτεσαι πως θέλεις να αφήσεις τη ζωή, σε 1,2, 5 χρόνια μπορεί να είσαι τόσο ευτυχισμένη που θα σκάς απο χαρά, υπομονή :)

γεια σου ρουλάκι είσαι αρκετά μικρή ακόμα για να τα περνάς όλα αυτά και σε καταλαβαίνω απόλυτα ότι υποφέρεις. αλλα σκέψου ότι δεν είσαι η μονη! προσπάθησε να σκέφτεσαι θετικά για την ζωή σου και μην το βάζεις κάτω.. άλλαξε την σκέψη σου, μην σκέφτεσαι την αυτοκτονία. και βεβαια η ζωή είναι όμορφη αρκεί να την ζεις! εσύ τώρα είσαι σε μια φάση που πραγματικά περνάς σε μεγάλο βαθμό κατάθλιψη. θα σε συμβούλευα να επισκεφτείς ένα γιατρό σύντομα για να γίνεις καλά.. μην το αφήσεις έτσι είναι κρίμα να υποφέρεις από τόσο μικρή!

εύχομαι να πάνε όλα καλά.

δεν ειχα ποτε μου φιλους..απο τοτε που ημουν μικρη ημουν παντα μονη μου...οι γονεις μου δεν τα πηγαινανε καλα και εξακολουθουνε να μη τα πανε..καθε μερα εντασεις στο σπτι,καυγαδες,φωνες,υστερι� �ς...ολα αυτα επηρεαζουν ενα παιδι....και εγω τα εχω ζησει ολα αυτα απο μικρη και μεχρι τωρα.το σπιτι μου ειναι ενα ''ερειπιο''και αυτο φυσικα μου βαραινει τη ψυχολογια...οσο κι να θελω να παρω τη ζωη στα χερια μου,οταν υπαρχουν προβληματα στο σπιτι ειναι πιο δυσκολο να το διαχειριστεις...θα ηθελα να φυγω απο δω μεσα γιατι νοιωθω πως πνιγομαι...οι ιδιοι οι γονεις μου με εφεραν σε αυτη κατασταση με τις πραξεις τους..επειτα ειναι και η μοναξια.παντα μονη μου..και οχι απλα μονη μου....το γεγονος οτι σαν χαρακτηρας ημουν καπως κλειστη και ντροπαλη,εδινε αφορμες στα παιδια στο σχολειο να με κοροιδευουν ασχημα..και δε μιλαω απλα για δημοτικο..μεχρι και στο λυκειο ημουν παντα ενας στοχος οτι και να εκανα.εβρισκαν αφορμες να με σχολιασουν,να γελασουν εις βαρος μου,να με ειρωνευτουν..μου φερονταν απαισια.και φυσικα κανεις δε με εκανε παρεα.ημουν η φυτουκλα τοπυς σχολειου,,ποιος να με θελει;και ακομα και τωρα που ειμαι φοιτητρια δυσκολευομαι να προσαρμοστω.θελω πολυ να κανω παρεες αλλα τα παιδια με τα οποια μιλαω ειναι ελαχιστα και η σχεση πιο πολυ τυπικη...ενας θεος ξερει ποσο πολυ θελω να ζησω..αλλα ετσι οπως ειναι η ζωη μου απελπιζομαι..και σκεφτομαι αρνητικα

Ρουλα μου γεια σου. σε καταλαβαινω..κ εγω πανω κατω τα ιδια πραγματα εχω περασει..εχω περασει κ απο αυτη τη ''φαση'' κ της απελπισιας, κ του''πατου''..δεν σου κρυβω οτι υπηρξαν φορες που μου περασε κ εμενα απο το μυαλο να ''βαλω τελος''..αλλα το ξανασκεφτηκα..Ναι η ζωη ειναι ομορφη..Ειναι λογικο να μην το βλεπεις,κ εμενα μου πηρε παρα πολυ χρονο να το δω..ξερεις τις περισσοτερες φορες η ομορφια προκυπτει μεσα απο τις δυσκολιες κ τις''ασχημιες''..Δυστυχως δεν εχουμε ολοι την τυχη να εχουμε καλα παιδικα χρονια(αν καταλαβα σωστα κατα κυριο λογο αυτο ευθυνεται,μαζι με την αδιαφορια της μητερας σου..σε παρακαλω διορθωσε με εαν κανω λαθος)..ειναι αληθεια πως για καποια πραγματα που μας συμβαινουν δεν φταιμε εμεις ,δεν περνανε απο το χερι μας..ομως απο ενα σημειο κ επειτα ''ο τροχος γυρναει'' κ μπορουμε να αλλαξουμε καποια πραγματα κ καταστασεις..ξερω πως ολα αυτα σου ακουγονται πολυ γενικα κ ισως αδιαφορα..θα ηθελες να μας δωσεις περισσοτερα στοιχεια για το τι σε απασχολει κλπ?

οντως η σχεση μου με τη μητερα μου με εχει επηρεασει και συνεχιζει να με επηρεαζει..με τα αδερφια μου ηταν παντα και συνεχιζει να ειναι πολυ τρυφερη...εμενα ποτε δεν μου εδειξε αδυναμια..το αντιθετο..ηταν παντα καπως αδιαφορη και οσο περνανε τα χρονια γινεται ολο και πιο ψυχρη και αποτομη...μου πηγαινει συνεχεια κοντρα.δεν την ενδιαφερει τι λεω εγω,τι θελω...εκεινη νομιζει πως μονο αυτη εχει δικιο..τσακωνομαστε ασχημα..μια φορα μαλιστα σε νεα καυγα με χαστουκισε...απο τοτε προσπαθω να συκγρατιεμαι ο,τι και να μου λεει,κι ας ξερω οτι τις περισσοτερες φορες εχει αδικο...εχω δειξει τεραστια υπομονη μαζι της,εκεινη ομως συνεχιζει την ιδια συμπεριφορα..πως μπορει;κορη της ειμαι,αρεσει δεν της αρεσει..γιατι ειναι τοσο σκληρη μαζι μου;δεν τη καταλαβαινω..

εχεις καθησει να το συζητησεις μαζι της αυτο?

να της πω τι;πολλες φορες εχω προσπαθησει να υπερασπιστω τον εαυτο μου και παντα ''καταληγω'' εγω να φταιω...με αυτη τη γυναικα δεν βγαζει κανενας ακρη...τα εχω πει αυτα σε εαν καθηγητη μου,τον οποιο εμπιστευομαι πολυ και μου ειπε οτι ισως ολη αυτη η κοντρα να πηγαζει απο τη ζηλια της..οτι με ζηλευει επειδη εκεινη οταν ητνα μικρη ειχε πολυ αυστηρους και αποτομους γονεις που δεν την αφηνανε να κανει τιποτα,ενω εγω εχω το θαρρος να διεκδικω αυτα που θελω και να αντιδραω...οσον αφορα ενα μηνυμα που εστειλα προηγουμενως,και δε ξερω γιατι δε φαινεται ολοκληρο,αυτο ειναι....''δεν ειχα ποτε μου φιλους..απο τοτε που ημουν μικρη ημουν παντα μονη μου...οι γονεις μου δεν τα πηγαινανε καλα και εξακολουθουνε να μη τα πανε..καθε μερα εντασεις στο σπτι,καυγαδες,φωνες,υστερι� �ς...ολα αυτα επηρεαζουν ενα παιδι....και εγω τα εχω ζησει ολα αυτα απο μικρη και μεχρι τωρα.το σπιτι μου ειναι ενα ''ερειπιο''και αυτο φυσικα μου βαραινει τη ψυχολογια...οσο κι να θελω να παρω τη ζωη στα χερια μου,οταν υπαρχουν προβληματα στο σπιτι ειναι πιο δυσκολο να το διαχειριστεις...θα ηθελα να φυγω απο δω μεσα γιατι νοιωθω πως πνιγομαι...οι ιδιοι οι γονεις μου με εφεραν σε αυτη κατασταση με τις πραξεις τους..επειτα ειναι και η μοναξια.παντα μονη μου..και οχι απλα μονη μου....το γεγονος οτι σαν χαρακτηρας ημουν καπως κλειστη και ντροπαλη,εδινε αφορμες στα παιδια στο σχολειο να με κοροιδευουν ασχημα..και δε μιλαω απλα για δημοτικο..μεχρι και στο λυκειο ημουν παντα ενας στοχος οτι και να εκανα.εβρισκαν αφορμες να με σχολιασουν,να γελασουν εις βαρος μου,να με ειρωνευτουν..μου φερονταν απαισια.και φυσικα κανεις δε με εκανε παρεα.ημουν η φυτουκλα τοπυς σχολειου,,ποιος να με θελει;και ακομα και τωρα που ειμαι φοιτητρια δυσκολευομαι να προσαρμοστω.θελω πολυ να κανω παρεες αλλα τα παιδια με τα οποια μιλαω ειναι ελαχιστα και η σχεση πιο πολυ τυπικη...ενας θεος ξερει ποσο πολυ θελω να ζησω..αλλα ετσι οπως ειναι η ζωη μου απελπιζομαι..και σκεφτομαι αρνητικα''

μαλλον ηταν μεγαλο το κειμενο που εγραψες ,γι'αυτο το εμφανιζει μισο..ετσι οπως το θετει ο καθηγ.σου φαινεται να εχει βαση..πες τα μας ολα αν θες κ μπορεις

Quote:

---

Originally Posted by ρουλα 24

να της πω τι;πολλες φορες εχω προσπαθησει να υπερασπιστω τον εαυτο μου και παντα ''καταληγω'' εγω να φταιω...με αυτη τη γυναικα δεν βγαζει κανενας ακρη...τα εχω πει αυτα σε εαν καθηγητη μου,τον οποιο εμπιστευομαι πολυ και μου ειπε οτι ισως ολη αυτη η κοντρα να πηγαζει απο τη ζηλια της..οτι με ζηλευει επειδη εκεινη οταν ητνα μικρη ειχε πολυ αυστηρους και αποτομους γονεις που δεν την αφηνανε να κανει τιποτα,ενω εγω εχω το θαρρος να διεκδικω αυτα που θελω και να αντιδραω...οσον αφορα ενα μηνυμα που εστειλα προηγουμενως,και δε ξερω γιατι δε φαινεται ολοκληρο,αυτο ειναι....''δεν ειχα ποτε μου φιλους..απο τοτε που ημουν μικρη ημουν παντα μονη μου...οι γονεις μου δεν τα πηγαινανε καλα και εξακολουθουνε να μη τα πανε. .καθε μερα εντασεις στο σπτι καυγαδες,φωνες,υστεριες. ..ολα αυτα επηρεαζουν ενα παιδι... .και εγω τα εχω ζησει ολα αυτα απο μικρη και μεχρι τωρα.το σπιτι μου ειναι ενα ''ερειπιο' 'και αυτο φυσικα μου βαραινει τη ψυχολογια...οσο κι να θελω να παρω τη ζωη στα χερια μου, οταν υπαρχουν προβληματα στο σπιτι ειναι πιο δυσκολο να το διαχειριστεις. θα ηθελα να φυγω απο δω μεσα γιατι νοιωθω πως πνιγομαι...οι ιδιοι οι γονεις μου με εφεραν σε αυτη κατασταση με τις πραξεις τους..επειτα ειναι και η μοναξια.παντα μονη μου..και οχι απλα μονη μου.... το γεγονος οτι σαν χαρακτηρας ημουν καπως κλειστη και ντροπαλη, εδινε αφορμες στα παιδια στο σχολειο να με κοροιδευουν ασχημα.. και δε μιλαω απλα για δημοτικο.. μεχρι και στο λυκειο ημουν παντα ενας στοχος οτι και να εκανα. εβρισκαν αφορμες να με σχολιασουν, να γελασουν εις βαρος μου, να με ειρωνευτουν ..μου φερονταν απαισια. και φυσικα κανεις δε με εκανε παρεα. ημουν η φυτουκλα τοπυς σχολειου, ,ποιος να με θελει; και ακομα και τωρα που ειμαι φοιτητρια δυσκολευομαι να προσαρμοστω. θελω πολυ να κανω παρεες αλλα τα παιδια με τα οποια μιλαω ειναι ελαχιστα και η σχεση πιο πολυ τυπικη... ενας θεος ξερει ποσο πολυ θελω να ζησω.. αλλα ετσι οπως ειναι η ζωη μου απελπιζομαι.. και σκεφτομαι αρνητικα''

---

...ρούλα να αφήνεις κενά ανάμεσα στις λέξεις ώστε να βγαίνει ολόκληρο το κείμενο σου...:)

..να σε ρωτήσω κάτι?
Έχεις σκεφτεί ποτέ μήπως κάνεις εσύ κάποιο λάθος σε σχέση με τη μητέρα σου, τους συμαθητές σου, τους συμφοιτητές σου και γενικά τους άλλους ανθρώπους?
Ξέρεις γιατί στο λέω; Δεν σου έχει φανεί ποτέ παράξενο πως συμβαίνουν σε σένα όλα αυτά και μάλιστα από διαφορετικές μεριές?

πι ες: όσο για τον καθηγητή, δεν το σχολιάζω.

οι γονεις μου δεν τα πηγαινανε καλα.ειχαμε πντα καυγαδες ασχημους στο σπιτι.οχι απλα φωνες..μεχρι και ξυλο εχω ζησει και εχω δει και εχω δεχτει κι εγω ξυλο.στο σχολειο τα παιδια δεν με κανανε απρεα,και μου φερονταν απαιδια..οχι μονο στο δημοτικο.μεχρι και στο λυκειο.οτι και να εκανα ημουν ενας στοχος.με κοροιδευαν,με ειρωνευονταν,γελουσαν εις βαρος μου χωρις εγω να τους εχω πειραξει ποτε.το γεγονος οτι ημουν καπως κλειστη τους βολευε και με εκαναν οτι ηθελαν.σα σκουπιδι μου φερονταν.με λιγα λογια τα παιδικα μου χρονια ητανε απαισια

Ρουλα μου..ειναι λες κ διαβαζω τη δικη μου ιστορια..δεν φανταζεσαι ποσο σε καταλαβαινω..ειναι αληθεια πως εχεις περασει πολλα..κ σε εχουν κανει να μην αντεχεις αλλο..επισης λογικο ειναι να τα σκεφτεσαι συνεχεια..κ να σε πληγωνουν..δεν σου κανει ομως καλο αυτο..επειδη ξερω το αδιεξοδο που νιωθεις,ξερω καλα οτι στην ουσια δεν θελεις να βαλεις τελος στη ζωη σου αλλα σε αυτα που περασες κ περνας..σωστα?

...οκ, το φτιαξα.....

ναι..ομως δε γινεται..ολα αυτα ειναι αναμνησεις που μενουν...εξ αλλου το σπιτι μου παντα ενα μπαχαλο ητανε και θα συνεχιζει να ειναι...οσο λοιπον και να μη θελω να σκεφτομαι τα ασχημα,τα ζω τα ασχημα!!με τη μανα μου οι σχεσεις δε προκεται να αποκατασταθουν ποτε.οτι και να κανω,παντα γι αυτην θα κανω λαθος.ξερω οτι σαν ανθρωπος εχει περασει κι εκεινη πολλα.δεν της κραταω κακια.ειναι μανα μου οτι και να κανει και δε μπορω να μη την αγαπαω...αλλα η συμπεριφορα της απεναντι μου με αφηνει με ενα παραπονο..οτι εζησε απο τους γονεις της θελει να το περασει σε μενα σαν ''εκδικηση'' χωρις εγω να εχω φταιξει σε τιποτα!επειδη οι γονεις της ηταν πολυ σοβαροι,αποτομοι,και δεν την αφηναν να κανει αυτα που ηθελε,θελει να τα ζησω και εγω αυτα μεσα απο κεινη..κι ειναι αδικο αυτο..