άγχος/συνεχείς σκέψεις

Γεια σας απο τη μακρυνη Αγγλια!:)
Ειμαι μεταπτυχιακή φοιτήτρια και τους τελευταιους μηνες αντιμετωπιζω μια κατασταση που με τρομαζει και ωρες ωρες με απελπιζει..
Βρισκομαι στην Αγγλια απο το Σεπτεμβρη και στην αρχη δεν μου αρεσε καθολου...ηταν ολα τοσο ξενα και παραξενα που ηθελα να παρω το πρωτο αεροπλανο για Ελλαδα...όμως ολοι μου ελεγαν οτι αυτο ειναι φυσιολογικο και θα περασει, οπως και περασε...μετα τον πρωτο μηνα της παραμονης μου εδω, μία ασήμαντη διαφωνία με τον φίλο μου έγινε η αιτία οι τελευταίοι μήνες να είναι πολυ δυσκολοι..
Από τότε κάνω σκέψεις που δεν μπορώ να ελέγξω, όλες επικεντρωμένες σε εκείνον, σκέψεις που δεν έχουν ούτε νόημα ούτε λόγο ύπαρξης..παράλληλα, αυτές οι σκέψεις με γεμίζουν με άγχος που πολλές φορές είναι τόσο εντονο που μία ψυχολόγος που επισκέφτηκα ανέφερε οτι ειναι κρίσεις πανικού...διαβάζοντας όμως γι αυτές, δεν είμαι τόσο σίγουρη...
Νιώθω πως είμαι κάπου που δεν θέλω, ότι ίσως να ήταν λάθος που έφυγα, κυρίως λόγω αυτών που ήρθαν...μου φαίνεται τρελό που ένας άνθρωπος ( ο φιλος μου) μου προκαλει τόσο άγχος, είτε είμαστε μαζί είτε όχι...Δεν ξέρω τι φταίει ακριβως απ όλα τα πιθανά σενάρια που φτιάχνει το μυαλό μου, αλλά είναι τόσο κουραστικό να τρέχει το μυαλό σου και να μην μπορείς να το ελέγξεις και κάθε φορά να γεννιούνται άλλες σκέψεις, πάνω που έχεισ σταματήσει καποιες...
ελπίζω να μην σας κούρασα πολυ...
Ευχαριστώ όποιον απαντήσει...:)

Quote:

---

Originally Posted by sauchie

...Δεν ξέρω τι φταίει ακριβως απ όλα τα πιθανά σενάρια που φτιάχνει το μυαλό μου, αλλά είναι τόσο κουραστικό να τρέχει το μυαλό σου και να μην μπορείς να το ελέγξεις και κάθε φορά να γεννιούνται άλλες σκέψεις, πάνω που έχεισ σταματήσει καποιες...
ελπίζω να μην σας κούρασα πολυ...
Ευχαριστώ όποιον απαντήσει...:)

---

Γειά σου sauchie!
Το μυστικό είναι να βάλεις φρένο και στις σκέψεις και στις συγκρούσεις, που κατά συνέπεια πάλι οι σκέψεις δημιουργούν!
Αφού πρόκειται για ασήμαντη όπως λες διαφορά, η διαφωνία με τον σύντροφό σου, γιατί δεν επιλύεις το θέμα και το αφήνεις να αιωρείται ανάμεσά σας?
Θέματα που δεν λύνονται ή πνίγονται συσσωρεύουν αρνητικά συναισθήματα, που εν καιρώ και χωρίς να το καταλαβαίνουμε γιατί, μας κάνουν την ζωή δύσκολη.
Αφού τα καταφέρνεις και σταματάς κάποιες σκέψεις, γιατί βλέπεις κι η ίδια ότι είναι αδιέξοδες, ότι σε μπερδεύουν και σε δυσκολεύουν στην καθημερινότητά σου, τότε το ίδιο χρειάζεται να κάνεις και μ' όλες τις υπόλοιπες και να πρυτανέψει η λογική.
Μια τεχνική που βασίζεται στην γνωσιακή είναι ν' αρχίσεις να τις παρατηρείς κάθε φορά κι όταν γεννιούνται όπως το λες πολύ σωστά κι εσύ ή όταν τις επαναφέρεις. Τότε θα διαπιστώσεις κατά πόσο είν' αντικειμενικές δηλ. έχουν ισχύ τόση ώστε να σε "χαλάνε"
κι έτσι σιγά-σιγά μ' αυτόν το νοητικό "παιχνίδι" τις περιορίζεις στο ελάχιστο.
Πάντως, η ανασφάλεια είν' εκείνη που κρύβεται πίσω απ' όσα αντιμετωπίζεις και με τον τρόπο, που τα περιγράφεις.

Συμφωνω με τη Μαρκελα, φαινεται πως η ανασφαλεια κρυβεται πισω απ αυτα που αντιμετωπίζεις. Και στην αρχη που πηγες Αγγλια ειχες μερικα προβληματα όμως τα ξεπερασες, αρα εχεις μεσα σου τις δυναμεις αμα θες να ξεπερνας κατι και μου φαινεται πως αυτο που βιωνεις τωρα ειναι παροδικό, δεν ειναι αποτελεσμα πχ ενος γενικευμενου αγχους ή φοβιας που ειχες από παλια. Να εκπαιδευσεις λίγο το μυαλο στο να διακρινει τις σκέψεις που κάνεις, σε λογικες και υπερβολη, φανταστικο και πραγματικο, λογικό και παράλογο. Να διακρινεις δλδ τις διαστρεβλωμενες σκεψεις. Μαθε το μυαλο σου να κανει αυτη τη διακριση και μαλιστα την ωρα που οι σκεψεις τρεχουν στο μυαλο σου, να τις παρατηρεις όπως σου λεει η Μαρκελα. Ρωτα τον εαυτο σου πόσο λογικο ειναι αυτο που σκεφτεσαι. Μάθε τις σκεψεις αυτες να τις εκτιμας, δλδ να μπορεις να διακρινεις το αντικειμενικο, την πραγματικοτητα σ αυτο που σκέφτεσαι. Κι όταν βλεπεις παραλογο ή υπερβολη μάθε τον εαυτο σου ενω ειναι η σκεψη αυτη σε εξελιξη να τη διωχνει, να την αντικαθιστα ή να περιοριζει την ενταση της ή να τη βαζει σε λογικα πλαισια.
Πολλες φορες αντι να παμε να μιλησουμε σε καποιον και να εξηγηθουμε μαζι του καθόμαστε και πνιγομαστε στις σκεψεις και στα συναισθηματα. Κι οταν παμε να μιλησουμε στον αλλο καταλαβαινουμε ποσο λαθος ήταν οι σκεψεις που καναμε γι αυτον. Αυτο συμβαινει με το φιλο σου?

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις...Αυτο που συνέβη τις πρώτες μέρες που ήμουν εδω, το ανέφερα πιο πολύ επειδή κάποιες φορές πάνω στις σκέψεις που κάνω για την αιτια που έγινε ο,τι έγινε σκέφτομαι μήπως φταίει και το γεγονός ότι κατα βάθος δεν ήθελα να φύγω και μ αυτόν τον τρόπο ξέσπασα...ακόμη και τώρα, που είμαι ήδη στα μισά, πολλές φορές δεν μπορώ να αποδεχτώ το που βρίσκομαι και εύχομαι να μην είχα φύγει ποτε...
όσον αφορά κάποια πράγματα που αναφέρατε..
1. Το ίδιο συναίσθημα μόνιμου άγχους, το είχα βιώσει και όταν ήμουν πολύ μικρή όμως ποτέ δεν κατάλαβα ούτε γιατί έγινε, ούτε πως περασε, γιατί μια μερά μετά από περίπου 1 χρόνο, ξαφνικά πέρασε...
2. Αυτο που συνέβη τότε το συζητήσαμε και πέρασε..όμως απο εκεί και πέρα εγώ άρχισα σιγά σιγά να νιώθω κενή, άδεια και αυτό με πανικόβαλλε και αντέδρασα έντονα και ξέσπασα..Το ξέρω ότι αυτό που θα σας αναφέρω είναι ανόητο όμως ακόμη και τώρα κάνω σκέψεις του στυλ: " με ενδιαφέρει αυτό που μου λέει?", " αν δεν ήταν αυτός δίπλα μου και ήταν κάποιοσ άλλος θα με ένοιαζε?" οπότε κάθε φορά που μιλάμε τρέχουν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου και δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα...κι ενώ έχουμε χωρίσει για να είμαι εγώ θεωρητικά καλύτερα, ακόμη δεν μπορώ να ηρεμήσω..νιώθω τρομερή πίεση ενώ δεν με πιέζει κανένας και κάποιες φορές οι σκέψεις επεκτείνονται και σε άτομα άσχετα, της εδώ καθημερινότητας μου, οποτε και δεν μπορώ να ηρεμήσω με τπτ! Αυτό που με βασανίζει πιο πολύ απ όλα είναι το εξής: πώς γίνεται ένας άνθρωπος που μόνο καλά μου έχει φερθεί να μου προκαλεί τόσο άγχος και να με ταράζει και μόνο που τον σκέφτομαι?

και κάτι ακόμη...Προσπαθώ να τις περιορίζω, να τις διώχνω ή να τις αντικαθιστώ όπως λες ιωάννη, όμως είναι άραγε αυτός ο σωστός δρόμος? Θέλω να πω, έχω ακούσει ότι κάποιες φορές αυτό που πρέπει να γίνει είναι η αποδοχή μιας κατάστασης και στη δική μου περίπτωση των σκέψεων...πως όσο τις πολεμάς άλλο τόσο αυτές θα εμφανίζονται και μόνο αν τις αποδεχτείς απλά θα φύγουν..
Έχω ξεκινήσει διαδικασίες για ψυχοθεραπεία εδώ απλά γνωρίζω ότι δεν βοηθάει όλους τους ανθρώπους...
Δεν περιμένω πως με το να γράψω σε αυτό το φόρουμ θα βρεθεί ξαφνικά η λύση μαγικά ( αν και προφανώς θα το επιθυμούσα, είμαι εξαιρετικά ανυπόμονος άνθρωπος..) απλώς ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία και μου και να ακούσω τη γνώμη άλλων ανθρώπων, που ίσως να έχουν ζήσει και παρόμοιες καταστάσεις...

Quote:

---

Originally Posted by sauchie

Έχω ξεκινήσει διαδικασίες για ψυχοθεραπεία εδώ απλά γνωρίζω ότι δεν βοηθάει όλους τους ανθρώπους...

---

Τους περισσότερους τους βοηθάει. Επικεντρώσου στο θετικό και όχι στο αρνητικό. Είμαι μια από αυτές που βοηθήθηκαν αφάνταστα.

Στην αρχή ήμουν πολύ θετική, και συνεχίζω ακόμη να είμαι δε λέω...
απλώς κάποιες φορές είμαι λίγο δύσπιστη...μένει να μάθω...

Quote:

---

Originally Posted by sauchie

Στην αρχή ήμουν πολύ θετική, και συνεχίζω ακόμη να είμαι δε λέω...
απλώς κάποιες φορές είμαι λίγο δύσπιστη...μένει να μάθω...

---

Επειδή κι ο τίτλος στο θέμα σου είναι το άγχος, χρειάζεται ν' αναφέρουμε ότι συνήθως είναι ο φόβος για το άγνωστο, μια απειλή κι ένας κίνδυνος απροσδιόριστος.
Τώρα ο αρνητικός τρόπος της σκέψης, μας ωθεί να σκεπτόμαστε τις χειρότερες εκδοχές έκβασης κάποιας κατάστασης, χωρίς να είμαστε σε θέση να αντιληφτούμε τις πραγματικές πιθανότητες υλοποίησης τους.
Μ' άλλα λόγια δεν σκεπτόμαστε πλέον ρεαλιστικά.
Ο μοναδικός τρόπος επομένως για την ριζική αντιμετώπισή του είναι η γνώση, που μετατρέπει το άγνωστο σε γνωστό, και το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να προετοιμαστούμε έγκαιρα και να μετατρέψουμε την αβεβαιότητα σε σιγουριά κι αυτοπεποίθηση.

ναι ομως η γνωση δεν ειναι παντα εύκολο να έρθει...ουτε το να μπορεις παντοτε να αντιληφθεις οτι αυτα που εχεις στο μυαλο σου ( και ακριβως συνήθως είναι οι χειρότερες εκδοχές έκβασης) έχουν πολυ λιγες πιθανότητες να πραγματοποιηθούν...
Στη δική μου περίπτωση, και θα το αναφέρω όπως το σκέφτομαι, από τη στιγμή που πηρε το μυαλό μου αναποδες και άρχισε να λειτουργεί έτσι, δεν μπορώ να φανταστώ αν, πότε και κυρίως με ποιο τρόπο θα επιστρέψω εκεί που ήμουν...

Quote:

---

Originally Posted by sauchie

ναι ομως η γνωση δεν ειναι παντα εύκολο να έρθει...ουτε το να μπορεις παντοτε να αντιληφθεις οτι αυτα που εχεις στο μυαλο σου ( και ακριβως συνήθως είναι οι χειρότερες εκδοχές έκβασης) έχουν πολυ λιγες πιθανότητες να πραγματοποιηθούν...
Στη δική μου περίπτωση, και θα το αναφέρω όπως το σκέφτομαι, από τη στιγμή που πηρε το μυαλό μου αναποδες και άρχισε να λειτουργεί έτσι, δεν μπορώ να φανταστώ αν, πότε και κυρίως με ποιο τρόπο θα επιστρέψω εκεί που ήμουν...

---

Για την απόκτηση της γνώσης ή αυτογνωσία χωρίς δηλ. την συνεργασία ειδικού, υπάρχει
κι η λύση της προσωπικής προσπάθειας, που απαιτεί όμως περισσότερο χρόνο κι επιμονή,
αλλά εάν πετύχει αλλάζει στο σύνολό της την ποιότητα της ζωής μας.
Δες τι είναι αυτό που δεν σε ικανοποιεί στην καθημερινότητά σου
κι ερμήνευσε το γεγονός, ότι ίσως με το άγχος από ανέκαθεν αντιμετώπιζες όλα
τα προβλήματά σου..και ..για να επιστρέψεις εκεί που ήσουν χρειάζεται η εφαρμογή
του νόμου αιτία-αποτέλεσμα. Ψάξε δηλ. τις αιτίες, που σ' έχουν οδηγήσει εδώ.
Εάν μόνη σου δεν καταφέρεις να βρεις τις απαντήσεις η βοήθεια
του ειδικού και σ' αυτήν την περίπτωση, ενδεχομένως να δώσει λύση.

εχεις δικιο μαρκελα, απλα φανταζομαι οτι ολα στην αρχη φαινονται βουνο..υπαρχουν φορες που πιστευεις οτι απο δω και περα ετσι θα ειναι τα πραγματα και δεν θα βελτιωθουν ποτε..
Οταν προσπαθω μονη μου να βρω αιτιες και να προσπαθησω να κάνω τα πραγματα λιγο πιο ξεκαθαρα, τα κανω χειροτερα γιατι μπερδευομαι με ενα καρο σκεψεις...και δεν ξερω τι να κανω...να προσπαθησω να καταπιεσω τις σκεψεις μου εως οτου φυγουν (ας ελπισουμε) ? να τις αποδεχτω και να τις κανω μερος της καθημερινοτητας μου? σε οποια λυση εχω καταφυγει, εχει αποτυχει παταγωδως και αρχιζω παλι απο το σημειο 0...

Quote:

---

Originally Posted by sauchie

εχεις δικιο μαρκελα, απλα φανταζομαι οτι ολα στην αρχη φαινονται βουνο..υπαρχουν φορες που πιστευεις οτι απο δω και περα ετσι θα ειναι τα πραγματα και δεν θα βελτιωθουν ποτε..
Οταν προσπαθω μονη μου να βρω αιτιες και να προσπαθησω να κάνω τα πραγματα λιγο πιο ξεκαθαρα, τα κανω χειροτερα γιατι μπερδευομαι με ενα καρο σκεψεις...και δεν ξερω τι να κανω...να προσπαθησω να καταπιεσω τις σκεψεις μου εως οτου φυγουν (ας ελπισουμε) ? να τις αποδεχτω και να τις κανω μερος της καθημερινοτητας μου? σε οποια λυση εχω καταφυγει, εχει αποτυχει παταγωδως και αρχιζω παλι απο το σημειο 0...

---

Έτσι συμβαίνει όταν αρχίζουμε την ενδοσκόπηση, όλα μας φαίνονται βουνό και δεν ξέρουμε από που να ξεκινήσουμε.
Όσο για το δεύτερο μέρος της πρώτης σου πρότασης ήδη μόνη σου το αμφισβητείς, ότι δηλ..τα πράγματα δεν θα μπορούσαν και να βελτιωθούν ποτέ.
Κάτι τέτοιο ξέρεις πολύ καλά ότι δεν ισχύει κι αν δεν μπορείς μόνη σου να το πετύχεις, ίσως χρειάζεται η βοήθεια ειδικού.
Το μυστικό για να μην πελαγοδρομείς στον κυκεώνα των σκέψεων είναι για κάποιο διάστημα ν' ασχολείσαι με κάθε σκέψη, που σε δυσκολεύει ξεχωριστά. Γιατί ούτε και να τις καταπιέζεις είναι λύση, αφού συνέχεια θα τις βρίσκεις μπροστά σου.
Ας πούμε π.χ. ότι η αδελφή σου σήμερα στεναχωρημένη σου έλεγε ότι η κολλητή της δεν την κάλεσε ακόμα στο πάρτυ-μασκέ του Σαββάτου και αρχίζει να σου λέει "διάφορα": "γνώρισε άλλα κορίτσια πιο αξιόλογα από μένα στην σχολή ή βαριέται πλέον την παρέα μου γιατί όλο τα ίδια και τα ίδια λέω όταν συζητάμε ή πήρα κιλά και ντρέπεται να βγαίνει μαζί" κ.λπ. ΄
Εσύ τότε τί θάκανες?
Στην θέση σου θα την έβαζα κάτω και θα της έλεγα: "μην τρελαίνεσαι.. ας τα δούμε όσα λες ένα-ένα. Πρώτον έχει να πάρει όλους τους γνωστούς τηλέφωνο, για το πάρτυ, γιατί ντε και καλά να τόκανε σκόπιμα; ή γιατί να σε βαρέθηκε ή να ντρέπεται για σένα αφού υπάρχουν φορές που εκείνη σου ζητάει να βρεθείτε να τα πείτε.
Άρα αφού κάθε φορά καταλήγεις στο σημείο 0 και μπερδεύεσαι όταν εμπλέκεσαι με ένα σωρό σκέψεις, δες τες μια-μια ξεχωριστά.

Υ.Γ.: Οι σκέψεις δεν φεύγουν αν δεν πάρουν τις απαντήσεις τους, χρειάζεται να δουλέψουμε μαζί τους και να τις αντικαταστήσουμε μ' άλλες πιο λειτουργικές

Μαρκελα,φαίνεται να το έχεις ψάξει πολύ το θέμα...όλοι έχουν τα θέματα τους λίγο η πολύ,απλώς μου κάνει εντύπωση πως τα βγάζουν πέρα όταν έχουν κι άλλες τόσες υποχρεώσεις στην καθημερινότητα τους...εγώ μόνο τισ υποχρεώσεις του πανεπιστημίου έχω κ αγχώνομαι επειδή το μυαλό μου πετάει...ίσως γι αυτό ανυπομονούσα να περάσει όλο αυτό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα,αν κ τώρα αντιλαμβάνομαι πως θέλει χρόνο....

Quote:

---

Originally Posted by sauchie

Μαρκελα,φαίνεται να το έχεις ψάξει πολύ το θέμα...όλοι έχουν τα θέματα τους λίγο η πολύ,απλώς μου κάνει εντύπωση πως τα βγάζουν πέρα όταν έχουν κι άλλες τόσες υποχρεώσεις στην καθημερινότητα τους...εγώ μόνο τισ υποχρεώσεις του πανεπιστημίου έχω κ αγχώνομαι επειδή το μυαλό μου πετάει...ίσως γι αυτό ανυπομονούσα να περάσει όλο αυτό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα,αν κ τώρα αντιλαμβάνομαι πως θέλει χρόνο....

---

sauchie κι εγώ είχα φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να τα βγάλω πέρα με τα τόσα πολλά θέματα της καθημερινότητας,
οπότε αρχικά και για λίγο έφτιαξα ημερήσιο πρόγραμμα, που όμως να περιλαμβάνει και δικές μου ευχάριστες δραστηριότητες
κι έτσι και τα υπόλοιπα θέματα όσα προλάβαινα(ανέθετα πλέον και σ' άλλους διάφορα..) τα έκανα και πιο χαλαρά και χωρίς άγχος.

[QUOTE=μαρκελα;325269]
Το μυστικό για να μην πελαγοδρομείς στον κυκεώνα των σκέψεων είναι για κάποιο διάστημα ν' ασχολείσαι με κάθε σκέψη, που σε δυσκολεύει ξεχωριστά. Γιατί ούτε και να τις καταπιέζεις είναι λύση, αφού συνέχεια θα τις βρίσκεις μπροστά σου.
Ας πούμε π.χ. ότι η αδελφή σου σήμερα στεναχωρημένη σου έλεγε ότι η κολλητή της δεν την κάλεσε ακόμα στο πάρτυ-μασκέ του Σαββάτου και αρχίζει να σου λέει "διάφορα": "γνώρισε άλλα κορίτσια πιο αξιόλογα από μένα στην σχολή ή βαριέται πλέον την παρέα μου γιατί όλο τα ίδια και τα ίδια λέω όταν συζητάμε ή πήρα κιλά και ντρέπεται να βγαίνει μαζί" κ.λπ. ΄
Εσύ τότε τί θάκανες?
Στην θέση σου θα την έβαζα κάτω και θα της έλεγα: "μην τρελαίνεσαι.. ας τα δούμε όσα λες ένα-ένα. Πρώτον έχει να πάρει όλους τους γνωστούς τηλέφωνο, για το πάρτυ, γιατί ντε και καλά να τόκανε σκόπιμα; ή γιατί να σε βαρέθηκε ή να ντρέπεται για σένα αφού υπάρχουν φορές που εκείνη σου ζητάει να βρεθείτε να τα πείτε.
Άρα αφού κάθε φορά καταλήγεις στο σημείο 0 και μπερδεύεσαι όταν εμπλέκεσαι με ένα σωρό σκέψεις, δες τες μια-μια ξεχωριστά. [QUOTE]



όσο για το παραπάνω που ανέφερες μαρκελα, έχει λογική, έτσι ώστε να μην τρελαίνεσαι με τις πολλες σκεψεις, όμως ακόμη κι αν καταπιάνεσαι με μια καθε φορα δεν σημαινει πως θα μπορεσεις να βρεις λυση, τη στιγμη που ό,τι σκεφτεσαι και αποφασιζεις την επομενη στιγμη αναιρειται παλι απο τις σκεψεις σου..
Φαινομαι νομιζω πολυ αρνητικη και απαισιοδοξη, απλως δεν εχω συνηθισει κι εγω το μυαλο μου να δουλευει μονο του και τοσο πολυ..