Δεν έχω παρόν, μόνο παρελθόν

Τι κάνουμε όταν το παρόν δεν μας καλύπτει, όταν έχουμε πάψει να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι και όλα γύρω μας φαίνονται ανούσια και κενά?
Και κυρίως τι κάνουμε όταν το μυαλό όλο και περισσότερο ανατρέχει στις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, σαν να προσπαθεί να βρει εκεί καταφύγιο?
Πώς σταματάμε την ανάγκη να βρεθεί μια μηχανή του χρόνου που θα μας πάει πίσω, εκεί που είχαμε πραγματική ζωή, φίλους, στόχους, όνειρα, θέληση, ζωντάνια?

Πώς παύουμε λοιπόν να ζούμε μέσα στις σκιές του παρελθόντος?

ουτε μελλον εχεις. ολοι μας εδω. αλλα τουλαχιστον μπορουμε να κανουμε κατι μπας κι εχουμε. κι αυτο ειναι να αλλαξουμε το παρον. αλλαξε το λοιπον, κι αντικατεστησε το παρελθον με χαρουμενες στιγμες. δε ξερω που θα τις βρεις αυτες, δικο σου θεμα. οσο παραμενεις ομως ετσι χωρις να κανεις τπτ προς το καλυτερο, τοσο θα αναπολεις οσα εζησες, και δε θα κοιτας οσα ζεις, και πρεπει να ζησεις.

Αυτή είναι η παγίδα που πέφτουμε όλοι. Ή θα σκεφτομαστε το παρελθόν, άσχημο ή καλό, ή θα κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Χάνουμε το παρόν το οποίο είναι και το μόνο το οποίο μπορουμε να διαμορφώσουμε. Το παρελθόν δεν αλλάζει, το μέλλον δεν το ξέρουμε. Επομένως ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε το παρόν. Και ακόμα καλύτερα, τη μέρα. Μόλις φτάνει το βράδυ εγώ λέω Δόξα τω Θεώ τα κατάφερα και σήμερα. Και αυτό το σκεπτικό έχει περιορίσει κατά πολύ το άγχος μου. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, αλλά είναι και ανούσιο να αναλώνουμε τις σκέψεις μας σε καταστάσεις που δεν τις ζούμε, αλλά τις δημιουργούμε με τις σκέψεις μας.

Quote:

---

Originally Posted by r.f.

Τι κάνουμε όταν το παρόν δεν μας καλύπτει, όταν έχουμε πάψει να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι και όλα γύρω μας φαίνονται ανούσια και κενά?
Και κυρίως τι κάνουμε όταν το μυαλό όλο και περισσότερο ανατρέχει στις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, σαν να προσπαθεί να βρει εκεί καταφύγιο?
Πώς σταματάμε την ανάγκη να βρεθεί μια μηχανή του χρόνου που θα μας πάει πίσω, εκεί που είχαμε πραγματική ζωή, φίλους, στόχους, όνειρα, θέληση, ζωντάνια?

Πώς παύουμε λοιπόν να ζούμε μέσα στις σκιές του παρελθόντος?

---

Κάνοντας υπομονή, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούμε να βελτιώσουμε το παρόν.
Όταν κάτι δεν μας αρέσει στο παρόν, έχουμε την τάση να αναπολούμε το παρελθόν ή να περιμένουμε ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα στο μέλλον. Είναι ανθρώπινο, φτάνει να μην εγκλωβιστούμε εκεί. Όσο πιο γεμάτο είναι το παρόν, τόσο λιγότερο ανατρέχουμε στο παρελθόν.
Και είναι στο χέρι μας να δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για να ζούμε καλύτερα.
Έχω περάσει, όπως όλοι μας, πολλές φορές παρόμοιες φάσεις στη ζωή μου. Πάντα όμως, αυτό που με περίμενε ήταν καλύτερο από αυτό που είχα αφήσει πίσω μου. Γιατί το έκανα εγώ να είναι. Πλέον είμαι πεπεισμένη, πως όλα είναι μια απόφαση.
Κάποιοι περνάνε όλη τη ζωή τους, νοσταλγώντας το παρελθόν. Έναν έρωτα που τέλειωσε, μια πατρίδα που άφησαν, μια ευκαιρία που δεν άρπαξαν. Για κάποιο λόγο, δεν θέλουν να ζήσουν το παρόν.

Έχω την τάση να κάνω συγκρίσεις. Συνέχεια. Και δυστυχώς σχεδόν πάντα κερδίζει το παρελθόν. Αποζητώ πρόσωπα, καταστάσεις, συνθήκες, που ενώ τώρα κατάλαβα πως δεν άξιζαν, τότε με έκαναν ευτυχισμένη. Διαρκώς προσπαθώ να βρω το γιατί, γιατί άλλαξε έτσι η ζωή μου, γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα, γιατί γιατί γιατί... Είμαι τόσο απογοητευμένη με το παρόν μου, που ώρες ώρες νιώθω έτοιμη να χάσω κάθε αξιοπρέπεια και να αναζητήσω άτομα που με πλήγωσαν, αλλά κάποτε ήταν τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, μόνο και μόνο για να πάψω να αισθάνομαι αυτήν τη βασανιστική μοναξιά. Έχω πάψει να κάνω όνειρα, έχω πάψει να ελπίζω, έχω πάψει να χαίρομαι τη ζωή μου.

Quote:

---

Originally Posted by r.f.

Τι κάνουμε όταν το παρόν δεν μας καλύπτει, όταν έχουμε πάψει να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι και όλα γύρω μας φαίνονται ανούσια και κενά?
Και κυρίως τι κάνουμε όταν το μυαλό όλο και περισσότερο ανατρέχει στις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, σαν να προσπαθεί να βρει εκεί καταφύγιο?
Πώς σταματάμε την ανάγκη να βρεθεί μια μηχανή του χρόνου που θα μας πάει πίσω, εκεί που είχαμε πραγματική ζωή, φίλους, στόχους, όνειρα, θέληση, ζωντάνια?

Πώς παύουμε λοιπόν να ζούμε μέσα στις σκιές του παρελθόντος?

---

αρχικα να εισαι ευγνωμων για τις ομορφες στιγμες που ερχονται βαλε στοχους κανε ονειρα για το μελλον και πραγματοποιησε τα
δεν χρειαζεται να ειναι μακροπροθεσμος στοχος απλα καθημερινα πραματα.

Quote:

---

Originally Posted by r.f.

Έχω την τάση να κάνω συγκρίσεις. Συνέχεια. Και δυστυχώς σχεδόν πάντα κερδίζει το παρελθόν. Αποζητώ πρόσωπα, καταστάσεις, συνθήκες, που ενώ τώρα κατάλαβα πως δεν άξιζαν, τότε με έκαναν ευτυχισμένη. Διαρκώς προσπαθώ να βρω το γιατί, γιατί άλλαξε έτσι η ζωή μου, γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα, γιατί γιατί γιατί... Είμαι τόσο απογοητευμένη με το παρόν μου, που ώρες ώρες νιώθω έτοιμη να χάσω κάθε αξιοπρέπεια και να αναζητήσω άτομα που με πλήγωσαν, αλλά κάποτε ήταν τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, μόνο και μόνο για να πάψω να αισθάνομαι αυτήν τη βασανιστική μοναξιά. Έχω πάψει να κάνω όνειρα, έχω πάψει να ελπίζω, έχω πάψει να χαίρομαι τη ζωή μου.

---

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, βρίσκομαι εδώ και καιρό ακριβώς στην κατάσταση που γράφεις έχωντας περάσει μία γερή περίοδο κατάθλιψης που την ξεπέρασα αν την ξεπέρασα! μάλλον, δεν είμαι βέβαια και 100% σίγουρος.
Όταν διάβασα αυτό το θέμα αισθάνθηκα ειλικρινά ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ. Ψάχνω και εγώ να βρώ μιά λύση αλλά μέχρι στιγμής δεν την έχω βρεί. Τί να πω, αν φτάσει ο άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση είναι ότι χειρότερο μπορεί να ζήσει. Δεν μπορώ να σου πω κάτι, μακάρι να μπορούσα αλλά δυστυχώς ΔΕΝ.

Quote:

---

Originally Posted by r.f.

Έχω την τάση να κάνω συγκρίσεις. Συνέχεια. Και δυστυχώς σχεδόν πάντα κερδίζει το παρελθόν. Αποζητώ πρόσωπα, καταστάσεις, συνθήκες, που ενώ τώρα κατάλαβα πως δεν άξιζαν, τότε με έκαναν ευτυχισμένη. Διαρκώς προσπαθώ να βρω το γιατί, γιατί άλλαξε έτσι η ζωή μου, γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα, γιατί γιατί γιατί... Είμαι τόσο απογοητευμένη με το παρόν μου, που ώρες ώρες νιώθω έτοιμη να χάσω κάθε αξιοπρέπεια και να αναζητήσω άτομα που με πλήγωσαν, αλλά κάποτε ήταν τεράστιο κομμάτι της ζωής μου, μόνο και μόνο για να πάψω να αισθάνομαι αυτήν τη βασανιστική μοναξιά. Έχω πάψει να κάνω όνειρα, έχω πάψει να ελπίζω, έχω πάψει να χαίρομαι τη ζωή μου.

---

tha mporousa na to eixa pei ego auto.. milises mesa apo tin psuxi mou!

γειά σου r.f.,
και βέβαια κρατάμε τις καλές αναμνήσεις, αλλά χρειάζεται να προχωρήσουμε μπροστά ξεπερνώντας αν πρόκειται και τις όποιες εμμονές μας. Καλή συνέχεια :)

ΑΠΆΝΤΗΣΗ : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΑΡΟΝ.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι ανατρεχουν με τη μνήμη τους στα γεγονότα του παρελθόντος... μερικές φορές και εγώ αν και ξέρω πια πως είναι λάθος αυτή η συλλογιστική ακόμη και αν ανατρέχω σε ευχάριστες στιγμές του παρελθόντος....
Η πραγματική αλήθεια είναι πως το μοναδικό νόημα των γεγονότων του παρελθόντος είναι να θυμόμαστε τα μαθήματα που λάβαμε από τη ζωή και έτσι όντας πάντα στο παρόν να πράττουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι... η εμμονή στο παρελθόν μας εμποδίζει να ζούμε στην πραγματικότητα και μας βυθίζει στο χώρο της ονειροπόλησης...
Ευτυχώς το παρελθόν δεν υπάρχει και μπορούμε να το αλλάξουμε αν θέλουμε... διότι είμαστε πάντα ακριβώς αυτό που νιώθουμε αυτή τη στιγμή.... ακόμη και αν κάναμε λάθη στο παρελθόν μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση γιατί έχουμε τη δύναμη του τώρα... μπορούμε στο παρόν να επιλέξουμε αυτό που επιθυμούμε να κάνουμε στην πραγματικότητα... μπορούμε να αλλάξουμε τη στάση ζωής μας σε ένα δευτερόλεπτο αρκεί να το αποφασίσουμε αυτοστιγμή...
Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε αυτή τη στιγμή, συνεπώς αν κάτι δεν έχει πάει καλά για εμάς είναι κυρίως δικό μας λάθος και όχι άλλων, συνεπώς το να σκεφτόμαστε ακόμη και τα καλά του παρελθόντος δεν μας προάγει ειδικά αν είμαστε σε απραξία και αρνητικές σκέψεις για το αύριο.
Ότι έγινε έγινε και το παρελβόν πέθανε πια.... είμαστε πάντα στο παρόν και ο χρόνος τρέχει ακατάπαυστα χωρίς να μας ρωτά και ας σκεφτούμε πως θα βελτιώσουμε το τώρα με απλές κινήσεις. Παράδειγμα να ζει κανείς στο παρόν οι αθλητικές δραστηριότητες.... όταν κολυμπάμε στην πισίνα δεν σκεφτόμαστε τίποτα απλά απολαμβάνουμε κάθε μας κίνηση... θέλω να πω πως είμαστε εστιασμένοι στην κίνηση του σώματος ....είμαστε πράγματι στο παρόν και όχι στα τερτίπια του μυαλού που ανατρέχει στο παρελθόν.... έτσι όλες οι αισθήσεις μας ισορροπούν και η έμπνευση της στιγμής μας οδηγεί σε ασφαλή μονοπάτια...
Παύουμε λοιπόν να ζούμε μέσα στις σκιές του παρελθόντος, αγνοόντας κάθε φορά την κίνηση του μυαλού να προσπαθεί να επιζήσει μέσα από το παρελθόν και εστιαζόμαστε στο τώρα....
Τώρα σχετικά με το ότι δεν μας καλύπτει το παρόν.... τότε ας προσευχηθούμε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα στο άμεσο μέλλον και ας κάνουμε τις απαραίτητες κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση.... με συνεχή αυτογνωσιακή διάθεση, ως άνθρωποι του είναι και όχι του έχειν....

λευτερη ειναι υπεροχο το μυνημα που δινεις ολο και οπως τ περιγραφεις

Quote:

---

Originally Posted by KENO

ουτε μελλον εχεις. ολοι μας εδω. αλλα τουλαχιστον μπορουμε να κανουμε κατι μπας κι εχουμε. κι αυτο ειναι να αλλαξουμε το παρον. αλλαξε το λοιπον, κι αντικατεστησε το παρελθον με χαρουμενες στιγμες. δε ξερω που θα τις βρεις αυτες, δικο σου θεμα. οσο παραμενεις ομως ετσι χωρις να κανεις τπτ προς το καλυτερο, τοσο θα αναπολεις οσα εζησες, και δε θα κοιτας οσα ζεις, και πρεπει να ζησεις.

---

Σωστός ο ΚΕΝΟ. Όμως ειναι κάποιες στιγμές που νοιώθουμε η ζωή μας να είναι ανούσια, χωρίς κανένα νόημα, και όλα φαινονται κενα όπως λεει η ρ.φ. Και ίσως η σκέψη μας αυτή να μην είναι άδικη, να ειναι η πραγματικότητα, αυτο που ζούμε όντως δε μας κάνει ευτυχισμένους γιατι είμαστε κατώτεροι των δυνατοτήτων μας ή βιώνουμε τις συνέπειες των λαθών του παρελθόντος και η μόνη διέξοδος είναι οι όμορφες στιγμες του παρελθόντος ή οι φανταστικες ιστοριες που πλάθουμε στη φαντασια μας μεσα στις οποιες ζουμε. Το συναισθημα της ρ.φ. έρχεται άμα προσγειωθούμε στο τώρα.

Ωραίο Λευτέρη, συμφωνώ κι εγώ, όμως έλα στη θέση πολλών από το φορουμ για να καταλάβεις πόσο εφαρμόσιμο ειναι στην πράξη.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ωραίο Λευτέρη, συμφωνώ κι εγώ, όμως έλα στη θέση πολλών από το φορουμ για να καταλάβεις πόσο εφαρμόσιμο ειναι στην πράξη.

---

Ιωάννη έχω βρεθεί στη θέση πολλών από το φόρουμ, καθώς παλαιότερα ήμουν εντελώς καταθλιπτικός, χωρίς να θεωρώ ότι έχω περιθώρια βελτίωσης στο μέλλον.... όμως δούλεψα με τον εαυτό μου αυτογνωσιακά .... με αρκετή βοήθεια από συνανθρώπους μου φυσικά που μου έδειξαν αγάπη... και έτσι λόγω βιωματικής κατάστασης μπορώ και γράφω αυτά που γράφω και πιστεύω στην αυτοβελτίωση του καθενός και στην εσωτερική δύναμη που έχει ο καθέ άνθρωπος μέσα και έξω από το φόρουμ... αρκεί να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να αλλάξει και να ελπίζει για το καλύτερο.... από την άλλη πλευρά σίγουρα υπάρχουν συνάνθρωποί μας αυτή τη στιγμή που δεν έχουν τα απαραίτητα για να επιβιώσουν... και αυτό είναι πολύ άσχημο αλλά μέσα από αυτές τις καταστάσεις πιστεύω πως γεννιέται η συμπόνεια και η αγάπη για αυτούς τους ανθρώπους και πολλοί άνθρωποι σπεύδουν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν....
Προσωπικά ευγνωμονώ το Θεό που μπορώ και διαβιώνω με ευπρέπεια έχω στέγη και ένα πιάτο φαγητό κάθε ημέρα που περνά....
Εύχομαι ότι καλύτερο σε αυτούς που πραγματικά περνούν δύσκολες στιγμές επιβίωσης ... αλλά και σε αυτούς που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους και έχουν χάσει πρόσκαιρα τον προσανατολισμό τους στη ζωή... εύχομαι να τους φωτίσει ο Θεός και να βρουν πάλι το δρόμο τους με αγάπη και χαρά....

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Λεφτέρη χαίρομαι πολύ που κατάφερες να δεις τα πράγματα με άλλη ματιά και πραγματικά μου δίνεις κουράγιο, γιατί πέτυχες κάτι που για τους περισσότερους από εμάς είναι ακατόρθωτο. Μακάρι να μπορούσα να προσθέσω έστω και μια μικρή δόση αισιοδοξίας στον τρόπο σκέψης μου και μακάρι να μπορούσα να τα αφήσω όλα πίσω μου και να προσπαθήσω για ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά όσο εύκολο είναι να γράψεις τη φράση "Θέλω να αλλάξω τον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα" τόσο δύσκολο είναι να την εφαρμόσεις... Πέρασα και γω από το στάδιο της κατάθλιψης, αλλά όπως είπε και ο μάκης, δεν είμαι 100% σίγουρη αν το ξεπέρασα τελείως. Το θέμα είναι ότι με άλλαξε πολύ και παλεύω να ανασυγκροτηθώ... Δυστυχώς, πλεόν δεν ξέρω τον εαυτό μου, δεν ξέρω αν αυτό που είμαι είναι προϊόν της κατάθλιψης, ή απλά άλλαξα σαν άνθρωπος... Οπότε θέλοντας και μη, θυμάμαι το πώς ήμουν κάποτε, νοσταλγώ τον τότε εαυτό μου και την συνέχεια την ξέρετε...