Το απολυτο κενο...........

Καλημερα! Καινουργιο μελος και εγω! Ειμαι 23 και θα ηθελα να μοιραστω καποιο προβλημα μου με εσας και ισως καποιος να εχει νιωσει σαν και εμενα! Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και παντα εγω εβγαζα το φιδι απο την τρυπα στις δυσκολες στιγμες απο μικρη. Ο πατερας μου δεν ενδιαφερεται σχεδον ποτε για εμενα, η μαμα μου παλι ειναι καταπιεστικη και θελει να τα ξερει ολα.Ο αδερφος μου βρισκετια στον κοσμο του και μονο προβληματα δημιουργει. Νιωθω πως η οικογενεια μου ειναι κατεστραμενη. Δεν υπαρχουν ορια και κανονες! Δεν περνουσαμε ολοι μαζι τις γιορτες και ποτε δεν λεγαμε καλημερα, χρονια πολλα κτλ. Παντα ζηλευα τις υπολοιπες οικογενειες..Οι πραξεις τους πραγματικα ειναι χαζες και ανωριμες. Γιατι νιωθω σαν να τους μεγαλωνω εγω? Για ο,τι γινεται εμενα ρωτουσαν,εγω επρεπε να βρω λυση. Κουραστικα..Εμενα δεν με σκεφτεται κανεις? Εχω αναγκη απο μια αγκαλια, απο μια οικογενεια που θα μου δωσει αγαπη. Εχω τοση αγαπη μεσα μου να δωσω μα και τοσες ανασφαλειες... Θελω πολυ να κανω δικια μου οικογενεια..αλλα δεν ξερω αν θα γινει ποτε..... Απο τα 14-15 μου θυμαμαι τον εαυτο μου να κανω συνεχεια σχεσεις. Σχεσεις που κρατουσαν το πολυ 1 εξαμηνο. Συνηθως με χωριζαν εκεινοι γιατι το προβλημα μου ειναι πως πιανομαι απο πανω τους. Γατζωνομαι και φοβαμαι να κανω πραγματα μονη μου. Ρυθμιζω την ζωη μου με βαση την δικη τους. Ποτε μου δε καταλαβα γιατι μου συνβαινει αυτο. Γιατι εχω αναγκη συνεχεια την αποδοχη και την αγαπη ενος ανδρα? Γιατι δεν μπορω να εχω δικα μου ενδιαφεροντα? Γιατι δεν εχω καταφερει να εχω αληθινους φιλους? Πραγματικα υπαρχουν στιγμες που νιωθω τοσο πολυ μονη..που πνιγομαι απο το κλαμα...Νιωθω οτι η ζωη μου κενη...οτι κανεις δεν με θελει οπως ειμαι και πως δεν αξιζω...Εχω αρχισει και φοβαμαι οτι θα μεινω μονη...:confused:

marianna μου,καλωσορισες στο φορουμ.εγω σου στελνω την αγαπη μου και ευχομαι καποιος να σου απαντησει συντομα..

Μαριάννα μου γειά σου,
από τις περιγραφές σου βγαίνει το συμπέρασμα ότι είσαι ένα γονεοποιημένο παιδί.
Γονεοποιημένα είναι τα παιδιά που δεν βίωσαν την παιδική τους πλευρά και αναζητούν σχέσεις
που θα τους φέρουν σε επαφή με αυτό το κομμάτι του εαυτού τους.
Είναι σημαντικό όμως να αναφερθεί ότι ως ενήλικες, αυτά τα παιδιά επιλέγουν συντρόφους
που δεν είναι πολύ υπεύθυνοι, ή που χρειάζονται βοήθεια.
Τα γονεοποιημένα παιδία, συνήθως γίνονται ψευδοενήλικες και εγκαταλείπουν ή
περιορίζουν την επαφή με τους συνομήλικους τους. Συχνά υποφέρουν από κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας,
χαμηλή αυτοεκτίμηση, ντροπή, υπερβολική ενοχή, έντονη ανησυχία, κοινωνική απομόνωση,
σωματικά συμπτώματα ή διαταραχή συμπεριφοράς.
Επίσης, είσαι και συναισθηματικά ένα στερημένο παιδί, γι' αυτό κι όταν μπαίνεις σε μια σχέση πνίγεις κυριολεκτικά τον
άλλον προκειμένου να πάρεις την αγάπη που σου στέρησαν οι δικοί σου μ' αποτέλεσμα ο άλλος τρομαγμένος να το βάζει στα πόδια.
Με τί ασχολείσαι? Χρειάζεται να ξεκινήσεις να φροντίζεις τον εαυτό σου μέσα από δραστηριότητες κι ενδιαφέροντα.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Μαριάννα μου γειά σου,
από τις περιγραφές σου βγαίνει το συμπέρασμα ότι είσαι ένα γονεοποιημένο παιδί.
Γονεοποιημένα είναι τα παιδιά που δεν βίωσαν την παιδική τους πλευρά και αναζητούν σχέσεις
που θα τους φέρουν σε επαφή με αυτό το κομμάτι του εαυτού τους.
Είναι σημαντικό όμως να αναφερθεί ότι ως ενήλικες, αυτά τα παιδιά επιλέγουν συντρόφους
που δεν είναι πολύ υπεύθυνοι, ή που χρειάζονται βοήθεια.
Τα γονεοποιημένα παιδία, συνήθως γίνονται ψευδοενήλικες και εγκαταλείπουν ή
περιορίζουν την επαφή με τους συνομήλικους τους. Συχνά υποφέρουν από κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας,
χαμηλή αυτοεκτίμηση, ντροπή, υπερβολική ενοχή, έντονη ανησυχία, κοινωνική απομόνωση,
σωματικά συμπτώματα ή διαταραχή συμπεριφοράς.
Επίσης, είσαι και συναισθηματικά ένα στερημένο παιδί, γι' αυτό κι όταν μπαίνεις σε μια σχέση πνίγεις κυριολεκτικά τον
άλλον προκειμένου να πάρεις την αγάπη που σου στέρησαν οι δικοί σου μ' αποτέλεσμα ο άλλος τρομαγμένος να το βάζει στα πόδια.
Με τί ασχολείσαι? Χρειάζεται να ξεκινήσεις να φροντίζεις τον εαυτό σου μέσα από δραστηριότητες κι ενδιαφέροντα.

---

Μαρκέλα και υπόλοιποι...
παρακαλώ αποφεύγετε τέτοιου είδους βεβαιότητες. Μπορείτε να ανταλλάσετε τις απόψεις σας και να λέτε την γνώμη σας χωρίς να κατηγοριοποιείτε ανθρώπους με βάση κάτι που έχετε διαβάσει.

Quote:

---

Originally Posted by Idella

Μαρκέλα και υπόλοιποι...
παρακαλώ αποφεύγετε τέτοιου είδους βεβαιότητες. Μπορείτε να ανταλλάσετε τις απόψεις σας και να λέτε την γνώμη σας χωρίς να κατηγοριοποιείτε ανθρώπους με βάση κάτι που έχετε διαβάσει.

---

..δεν πρόκειται δηλ. για γονεοποίηση και συναισθηματική στέρηση?

μαρκελα εγω δεν εχω ξανακουσει τον ορο γονεοποιημενο παιδι..εσυ που το'χεις ακουσει αυτο; μπορεις να γραψεις λιγα περισσοτερα γι'αυτο;

Quote:

---

Originally Posted by ella2

μαρκελα εγω δεν εχω ξανακουσει τον ορο γονεοποιημενο παιδι..εσυ που το'χεις ακουσει αυτο; μπορεις να γραψεις λιγα περισσοτερα γι'αυτο;

---

Quote:

---

Originally Posted by mariaanna0

..Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και παντα εγω εβγαζα το φιδι απο την τρυπα στις δυσκολες στιγμες απο μικρη...Οι πραξεις τους πραγματικα ειναι χαζες και ανωριμες. Γιατι νιωθω σαν να τους μεγαλωνω εγω? Για ο,τι γινεται εμενα ρωτουσαν,εγω επρεπε να βρω λυση. Κουραστικα..Εμενα δεν με σκεφτεται κανεις? Εχω αναγκη απο μια αγκαλια, απο μια οικογενεια που θα μου δωσει αγαπη.....

---

Γονεοποιημένο παιδί είναι το παιδί που αναγκαστικά αναλαμβάνει ρόλο γονιού, χωρίς
νάναι αυτό επιλογή προκειμένου να στηρίξει την οικογένειά του, που ίσως θεωρεί ανεπαρκή.
ella2 αυτό φαίνεται από τον τρόπο, που περιγράφεται η οικογενειακή της κατάσταση.

ναι καταλαβα,απλα δεν ηξερα οτι υπαρχει κατι που να λεει γενικα πως ειναι μετα με τις σχεσεις που θα κανουν αυτα τα παιδια κλπ..μου κανε εντυπωση γενικα αυτα που διαβασα.....νομιζω οτι συνδεομαι με τα περισσοτερα σε αυτο το θεμα αλλα δεν θελω να γραψω πολλα γιατι σιγουρα θα νιωσω αβολα :/ και καλυτερα να μιλησουν αλλοι

Μαριάννα, σχέση σημαίνει αμοιβαιότητα, δεν γαντζώνεσαι πάνω στον άλλο, ούτε φοβασαι να πάρεις πρωτοβουλια και του αφηνεις και λίγο χωρο να ναι ελεύθερος και να μην νοιωθει καταπίεση. Καταλαβαίνω ότι η οικογένεια σου και κατ' ακριβειαν οι γονεις δεν υπηρξαν πρότυπα σχεσης για σενα, εσύ θέλεις αυτο το ιδανικο που λέγεται πετυχημενη σχεση, ωραιος γαμος, ευτυχισμενη οικογενεια. Δυστυχως το οικογενειακο σου περιβαλλον δεν σου εδωσε τα πρότυπα ώστε να φτασεις σ αυτο τον στοχο, γι αυτο και όλες αυτες οι δυσκολιες και οι αποτυχημενες σχεσεις. Να ξερεις ότι παιδια που προερχονται από αποτυχημενους γαμους εχουν πολλες πιθανοτητες να παθουν τα ιδια με τους γονεις τους γιατι όλα αυτα που βιωσαν μαζι τους λειτουργουν μεσα τους υποσυνειδητα ως προτυπα και χωρις να το καταλαβαινεις τους αντιγραφεις στη συμπεριφορα σου και κατ επεκταση στις σχεσεις σου. Δεν διδαχθηκες πρότυπα, μονη σου θα ψαξεις να τα βρεις, μεσα απο την εμπειρια και τα λάθη. Αμα οι σχεσεις σου κλπ όντως χρωματιζονται αυτο το ιδανικο που θες να δημιουργησεις θα ναι παρα ταυτα πιο ευκολα τα πραγματα για σενα. Τουλάχιστο να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να την τα επαναλαμβάνεις μέχρι να φτάσεις στο στόχο. Και συνηδειτα κάποιες μορφες συμπεριφορας που παραπεμπουν στην αποτυχημενη σχεση των γονιών σου και υπάρχουν στη σκεψη σου μαθε να τις ξεχωριζεις στη σκεψη σου ως τετοιες και να τις απορριπτεις. Έτσι, σε τετεοιες περιπτωσεις να σκεφτεσαι κατι καλα πριν το κανεις εστω και αν αυτο στην αρχη θα σου καταργει τον αυθορμητισμό.

Quote:

---

Originally Posted by ella2

μαρκελα εγω δεν εχω ξανακουσει τον ορο γονεοποιημενο παιδι..εσυ που το'χεις ακουσει αυτο; μπορεις να γραψεις λιγα περισσοτερα γι'αυτο;

---

κανε χωροι στα προσ σου μνμτα, ήθελες να με ρωτησεις κατι

Καταρχας σας ευχαριστω που μπηκατε στον κοπο να μου απαντησετε! Δεν εχω λαθος προτυπα στο μυαλο μου για να φτιαξω την δικια μου οκογενεια. Βλεπω ολα οσα κανουν οι δικοι μου και τα αποφευγω... Πραγματικα νιωθω πως μονο οταν θα εχω την δικη μου θα μπορω να ειμαι αυτο που θελω να ειμαι..Θα ηθελα επισεις να παραθεσω καποιες επιπλεον πληροφοριες. Απο το σχολειο παντα ημουν αυτη που στα διαλειμματα θα ειχα ενα βιβλιο και θα καθομουν σε ενα παγκακι και θα διαβαζα. Δεν μου αρεσε να κανω πλακες η να ασχοληθω με ο,τι εκαναν οι συμμαθητες μου γιατι τους θεωρουσα χαζους. Ηθελα να διευρηνω τους οριζοντες μου και να ανοιξω το μυαλο μου... Οι σχεσεις μου ηταν παντα με μεγαλυτερους απο εμενα (απο 4 εως 10 χρονια). Με την εμφανιση μου δεν ειχα προβλημα ποτε, ωστοσο καπου προς το τελος της εφηβιας μου ανηκα σε μια μεγαλη παρεα που ομως χαλασε καποια στιγμη τελειωνοντας στο σχολειο. Στις πανελληνιες ειχα περασει αλλα δεν πηγα ποτε γιατι η μαμα μου φοβοταν και ο πατερας μου δεν ειχε την οικονομικη ανεση να με βοηθησει! Τοτε στα 18 μου εκανα σχεση με ενα παιδι 7 χρονια πιο μεγαλο μου που οταν ημουν 15 ειχαμε ξανα σχεση αλλα δεν κρατησε γιατι εγω ημουν σχετικα μικρη για καποιες "δραστηριοτητες"... Περα απο το επεγγελμα του διαβαζε βιβλια εσωτερικης αναπτυξης. Και ετσι ξεκινησα και εγω να διαβαζω. Δεν μπορω να πω οτι ηταν ασχημα. Ομως αρχισα να βλεπω πιο βαθια τον εαυτο μου και να βλεπω ποια ειμαι. Ολο προβληματα εβλεπα και προσπαθουσα να τα λυσω...Παρακολουθησα και μαθηματα προσωπικης αναπτυξης και μπορω να πω οτι αυτο με βοηθησε να δεχομαι τα πραγματα οπως ειναι και εμαθα πως δεν φταιω παντα εγω σε ολα και πως δεν ειμαι εγω υπευθυνη για τους γονεις μου.Μετα απο 1 χρονο αυτος που ειχα τοτε σχεση μου ζητησε να παμε λιγο πιο σοβαρα. Το δεχτηκα και και μετα απο ενα λογο που δωσαμε μειναμε μαζι. Ομως δεν κρατησε πανω απο 2 χρονια ολο αυτο και χωρισαμε κρατωντας φιλικες επαφες. Εκλαιγα επι μερες και το βιωσα σαν να ειχα πενθος ομως το ξεπερασα μετα απο 3 μηνες... Αμεσως μετα απεκτησα ενα προβλημα υγειας αρκετα σοβαρο κ πηρα 17 κιλα λογω καποιων φαρμακων και θεραπειων... Εκει οι τοτε λιγοι φιλοι μου απλα απομακρυνθηκαν απο εμενα γιατι απο 67 κιλα ζυγησα 84 και δεν εμειναν διπλα μου στο προβλημα μου. Παντα τραβουσα τα βλεμματα πανω μου και οπου πηγαιναμε ολες οι φιλες μου εβρισκαν φιλο! Και μαλλον μετα ντρεποντουσαν και δεν ειχαν καποιο ωφελος απο εμενα. Δεν μπορω να το ξηγησω αλλιως...Εκει καταλαβα ποιες ηταν πραγματικα...Εφτασα ενα βημα πριν τον θανατο λογω της παθησης μου και επεσα σε καταθλιψη. Οι γονεις μου δεν εμαθαν ποτε γιαυτο που ειχα αφου εμενα μονη μου και δεν ηθελα να τους το πω... νυχτες ατελειωτες περασα στο νοσοκομειο μονη μου, ρωτωντας με οι γιατροι αν εχω καποον δικο μου αλλα εγω δεν ηθελα κανενας δικος μου να μαθει τιποτα. Το πρωι στην δουλεια και το απογευμα θεραπειες...Ειδα ψυχολογο στο νοσοκομειο και με βοηθησε αρκετα και επειτα μετα απο καποιους μηνες εγινα καλα.. Αμεσως μετα πηγα σε μια σχολη στο μερος μου και ακομα εκει ειμαι. ΑΑρχισα και γυμναστικη και σιγα σιγα φτανω τα κιλα μου. Ηθελα να κανω κατι για εμενα και το εκανα... Τωρα προσπαθω να αλλαξω την ζωη μου...ομως και παλι ειμαι μονη μου... Εκανα και μια σχεση με συνομιληκο μου αυτην την φορα και ολα κυλουσαν ομορφα οταν παλι ξαφνικα αρχισαν τα προβληματα..Δεχτηκα βρισιες και καποιες χειρονομιες στους τσακωμους μας που τις δικαιολογουσα γιατι τον νευριαζα. Ενιωθα οτι ημουν το θυμα και δεν το αλλαζα αυτο κανωντας τον εαυτο μου να νιωθει τυψεις και ενοχες για την συμπεριφορα του. Με μειωνε ψυχολογικα και ενιωθα πραγματικα αχρηστη... Καπου εκει το καταλαβαινα και "ξυπνουσα" αντιδρωντας! Για καποιο λογω τιμωρουσα τον εαυτο μου.. Τωρα προσπαθω να απομακρυβθω σιγα σιγα και να κανω καποιες φιλιες μεσα απο την σχολη αλλα εχει στιγμες που νιωθω οτι δεν αξιζω και μερες που πεφτω πολυ ψυχολογικα... Και την επομενη μερα παλι ολα καλα! Εχω κουραστει με αυτην την κατασταση...Θελω ισορροπια... Το παλευω αλλα ωρες ωρες κουραζομαι και εγκαταλειπω καθε προσπαθεια κλαιγοντας για μερες...

Οσο για το οτι

Quote:

---

Originally Posted by mariaanna0

Καταρχας σας ευχαριστω που μπηκατε στον κοπο να μου απαντησετε! Δεν εχω λαθος προτυπα στο μυαλο μου για να φτιαξω την δικια μου οκογενεια. Βλεπω ολα οσα κανουν οι δικοι μου και τα αποφευγω... Πραγματικα νιωθω πως μονο οταν θα εχω την δικη μου θα μπορω να ειμαι αυτο που θελω να ειμαι..Θα ηθελα επισεις να παραθεσω καποιες επιπλεον πληροφοριες. Απο το σχολειο παντα ημουν αυτη που στα διαλειμματα θα ειχα ενα βιβλιο και θα καθομουν σε ενα παγκακι και θα διαβαζα. Δεν μου αρεσε να κανω πλακες η να ασχοληθω με ο,τι εκαναν οι συμμαθητες μου γιατι τους θεωρουσα χαζους. Ηθελα να διευρηνω τους οριζοντες μου και να ανοιξω το μυαλο μου... Οι σχεσεις μου ηταν παντα με μεγαλυτερους απο εμενα (απο 4 εως 10 χρονια). Με την εμφανιση μου δεν ειχα προβλημα ποτε, ωστοσο καπου προς το τελος της εφηβιας μου ανηκα σε μια μεγαλη παρεα που ομως χαλασε καποια στιγμη τελειωνοντας στο σχολειο. Στις πανελληνιες ειχα περασει αλλα δεν πηγα ποτε γιατι η μαμα μου φοβοταν και ο πατερας μου δεν ειχε την οικονομικη ανεση να με βοηθησει! Τοτε στα 18 μου εκανα σχεση με ενα παιδι 7 χρονια πιο μεγαλο μου που οταν ημουν 15 ειχαμε ξανα σχεση αλλα δεν κρατησε γιατι εγω ημουν σχετικα μικρη για καποιες "δραστηριοτητες"... Περα απο το επεγγελμα του διαβαζε βιβλια εσωτερικης αναπτυξης. Και ετσι ξεκινησα και εγω να διαβαζω. Δεν μπορω να πω οτι ηταν ασχημα. Ομως αρχισα να βλεπω πιο βαθια τον εαυτο μου και να βλεπω ποια ειμαι. Ολο προβληματα εβλεπα και προσπαθουσα να τα λυσω...Παρακολουθησα και μαθηματα προσωπικης αναπτυξης και μπορω να πω οτι αυτο με βοηθησε να δεχομαι τα πραγματα οπως ειναι και εμαθα πως δεν φταιω παντα εγω σε ολα και πως δεν ειμαι εγω υπευθυνη για τους γονεις μου.Μετα απο 1 χρονο αυτος που ειχα τοτε σχεση μου ζητησε να παμε λιγο πιο σοβαρα. Το δεχτηκα και και μετα απο ενα λογο που δωσαμε μειναμε μαζι. Ομως δεν κρατησε πανω απο 2 χρονια ολο αυτο και χωρισαμε κρατωντας φιλικες επαφες. Εκλαιγα επι μερες και το βιωσα σαν να ειχα πενθος ομως το ξεπερασα μετα απο 3 μηνες... Αμεσως μετα απεκτησα ενα προβλημα υγειας αρκετα σοβαρο κ πηρα 17 κιλα λογω καποιων φαρμακων και θεραπειων... Εκει οι τοτε λιγοι φιλοι μου απλα απομακρυνθηκαν απο εμενα γιατι απο 67 κιλα ζυγησα 84 και δεν εμειναν διπλα μου στο προβλημα μου. Παντα τραβουσα τα βλεμματα πανω μου και οπου πηγαιναμε ολες οι φιλες μου εβρισκαν φιλο! Και μαλλον μετα ντρεποντουσαν και δεν ειχαν καποιο ωφελος απο εμενα. Δεν μπορω να το ξηγησω αλλιως...Εκει καταλαβα ποιες ηταν πραγματικα...Εφτασα ενα βημα πριν τον θανατο λογω της παθησης μου και επεσα σε καταθλιψη. Οι γονεις μου δεν εμαθαν ποτε γιαυτο που ειχα αφου εμενα μονη μου και δεν ηθελα να τους το πω... νυχτες ατελειωτες περασα στο νοσοκομειο μονη μου, ρωτωντας με οι γιατροι αν εχω καποον δικο μου αλλα εγω δεν ηθελα κανενας δικος μου να μαθει τιποτα. Το πρωι στην δουλεια και το απογευμα θεραπειες...Ειδα ψυχολογο στο νοσοκομειο και με βοηθησε αρκετα και επειτα μετα απο καποιους μηνες εγινα καλα.. Αμεσως μετα πηγα σε μια σχολη στο μερος μου και ακομα εκει ειμαι. ΑΑρχισα και γυμναστικη και σιγα σιγα φτανω τα κιλα μου. Ηθελα να κανω κατι για εμενα και το εκανα... Τωρα προσπαθω να αλλαξω την ζωη μου...ομως και παλι ειμαι μονη μου... Εκανα και μια σχεση με συνομιληκο μου αυτην την φορα και ολα κυλουσαν ομορφα οταν παλι ξαφνικα αρχισαν τα προβληματα..Δεχτηκα βρισιες και καποιες χειρονομιες στους τσακωμους μας που τις δικαιολογουσα γιατι τον νευριαζα. Ενιωθα οτι ημουν το θυμα και δεν το αλλαζα αυτο κανωντας τον εαυτο μου να νιωθει τυψεις και ενοχες για την συμπεριφορα του. Με μειωνε ψυχολογικα και ενιωθα πραγματικα αχρηστη... Καπου εκει το καταλαβαινα και "ξυπνουσα" αντιδρωντας! Για καποιο λογω τιμωρουσα τον εαυτο μου.. Τωρα προσπαθω να απομακρυβθω σιγα σιγα και να κανω καποιες φιλιες μεσα απο την σχολη αλλα εχει στιγμες που νιωθω οτι δεν αξιζω και μερες που πεφτω πολυ ψυχολογικα... Και την επομενη μερα παλι ολα καλα! Εχω κουραστει με αυτην την κατασταση...Θελω ισορροπια... Το παλευω αλλα ωρες ωρες κουραζομαι και εγκαταλειπω καθε προσπαθεια κλαιγοντας για μερες...

---

Έτσι συμβαίνει! Παιδιά που έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις μέσα την οικογένειά τους
συνήθως ενοχοποιούν τον εαυτό τους γι' αυτό και στην συνέχεια, ψάχνουν να
βρουν λύσεις για όσα τους συμβαίνουν. Αυτό εξηγεί και γιατί ορισμένοι επιλέγουν
το επάγγελμα του ψυχολόγου. Προσπαθούν να λύσουν έτσι τα δικά τους προβλήματα.
Πάντως, έχεις εσωτερική δύναμη και σίγουρα θα τα καταφέρεις!
Ναι μην σταματήσεις να παλεύεις ακόμα κι αν καμιά φορά χρειάζεται να κλάψεις
γι' αυτό. Λένε πως τα δάκρυα καθαρίζουν το βλέμμα για να βλέπουμε τον κόσμο καλύτερα!
Καλή συνέχεια! Κι από και πέρα μόνο χαρές!

Quote:

---

Originally Posted by mariaanna0

Οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι και παντα εγω εβγαζα το φιδι απο την τρυπα στις δυσκολες στιγμες απο μικρη. Ο πατερας μου δεν ενδιαφερεται σχεδον ποτε για εμενα, η μαμα μου παλι ειναι καταπιεστικη και θελει να τα ξερει ολα.Ο αδερφος μου βρισκετια στον κοσμο του και μονο προβληματα δημιουργει. Νιωθω πως η οικογενεια μου ειναι κατεστραμενη. Δεν υπαρχουν ορια και κανονες! Δεν περνουσαμε ολοι μαζι τις γιορτες και ποτε δεν λεγαμε καλημερα, χρονια πολλα κτλ. Παντα ζηλευα τις υπολοιπες οικογενειες..Οι πραξεις τους πραγματικα ειναι χαζες και ανωριμες. Γιατι νιωθω σαν να τους μεγαλωνω εγω? Για ο,τι γινεται εμενα ρωτουσαν,εγω επρεπε να βρω λυση. Κουραστικα..Εμενα δεν με σκεφτεται κανεις? Εχω αναγκη απο μια αγκαλια, απο μια οικογενεια που θα μου δωσει αγαπη. Εχω τοση αγαπη μεσα μου να δωσω μα και τοσες ανασφαλειες... Θελω πολυ να κανω δικια μου οικογενεια..αλλα δεν ξερω αν θα γινει ποτε..... Απο τα 14-15 μου θυμαμαι τον εαυτο μου να κανω συνεχεια σχεσεις. Σχεσεις που κρατουσαν το πολυ 1 εξαμηνο. Συνηθως με χωριζαν εκεινοι γιατι το προβλημα μου ειναι πως πιανομαι απο πανω τους. Γατζωνομαι και φοβαμαι να κανω πραγματα μονη μου. Ρυθμιζω την ζωη μου με βαση την δικη τους. Ποτε μου δε καταλαβα γιατι μου συνβαινει αυτο. Γιατι εχω αναγκη συνεχεια την αποδοχη και την αγαπη ενος ανδρα? Γιατι δεν μπορω να εχω δικα μου ενδιαφεροντα? Γιατι δεν εχω καταφερει να εχω αληθινους φιλους? Πραγματικα υπαρχουν στιγμες που νιωθω τοσο πολυ μονη..που πνιγομαι απο το κλαμα...Νιωθω οτι η ζωη μου κενη...οτι κανεις δεν με θελει οπως ειμαι και πως δεν αξιζω...Εχω αρχισει και φοβαμαι οτι θα μεινω μονη...:confused:

---

Μόνη σου έχεις δώσει την απάντηση η μη ύπαρξη αγάπης στην οικογενειά σου σε έκανε να την ψάχνεις αλλού, όλοι έχουν ανάγκη από αγάπη, απλώς το ότι δένεσαι τόσο πολύ σε βαθμό ασφικτικό. Λογικό είναι δένεσαι πάνω σε ότι βρεις από φόβο μην το χάσεις με αποτέλεσμα να το χάνεις γιατί ότι φοβάσαι αυτό ακριβώς σου συμβαίνει. Κατά την γνώμη μου αν σε βοηθήσει, είναι να βρεις έναν άνθρωπο που πρώτα θα σε καταλάβει και μετά θα έλθουν και τα υπόλοιπα με ισορροπία όμως πάντα. Τι να πω δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχει τόση μοναξιά και δυστυχία στον κόσμο, όχι βέβαια γιά όλους αλλά υπάρχει. Αν έχεις περιθώριο χρόνου άρχισε να σκέφτεσαι θετικά γιά την εξέλιξη της ζωής σου κάνε ότι σου δίνει χαρά έστω και υπό πίεση στην αρχή και μετά θα έλθει και η αλλαγή σελίδας. Εγώ δυστυχώς το ανακάλυψα πολύ αργά και δεν έχω περιθώριο χρόνου. Σου εύχομαι καλή πορεία.

Εισαι σχεδον συνομιληκη μου και πραγματικά έχω να σου πω ένα μεγαλο ΜΠΡΑΒΟ για όλα αυτά που έχεις καταφέρει!
Περασες τοσα πολλά και μόνη σου κι εσυ συνεχιζεις μια χαρα, δημιουργεις και σχεσεις και φιλιες, δυναμικοτητα και κοινωνικοτητα, πολυ καλα πας!
Αλλά εχεις το θεμα αυτό, να νιωσεις ασφαλεια και σιγουρια, να εχεις καποιον διπλα σου...
Για παιδια σαν εμας που στερηθηκαμε πολλη αγαπη, ειναι ζορικα τα πραγματα....κανουμε σαν απεγνωσμενα.
Δεν εχεις την αναγκη κανενος ομως κοπελα μου! Μονο ατομα που θελουν ειλικρινα να ειναι διπλα σου ας ειναι, επειδη σε εκτιμουν ειλικρινα και αντιστοιχα κι εσυ τους ιδιους.
Χρειαζεσαι πιστευω λιγη παραπανω ανθρωπινη παρουσια, να τρως με καποιον παρεα, να εισαι χρησιμη σε καποιον... Η πολλη μοναξια ειναι σκληρη. Τετοιες ασταθειες ειχα κι εγω οταν ζουσα μονη ενω τωρα που ζω με τους δικους μου μπορει να λαχταραω πως και πως να ξαναφυγω αλλα ειναι αλλη αισθηση να συνεισφερω στο να γινει κατι χρησιμο για ολους πχ φαγητο, να τρωω με παρεα, να μου φερει καποιος ενα τσαι οταν ειμαι αρρωστη...
Μηπως χρειαζεσαι εναν δυο καλους φιλους; Η να βρεις μια μεση λυση με τους γονεις σου και να βλεπεστε πιο συχνα; Να νιωθεις οτι δε φυτρωσες σε αυτο τον κοσμο αλλα οτι εχεις κι εσυ το στηριγμα σου! Τότε ισως χαλαρωσεις και θα φανει και στην επομενη σχεση σου.

Tora meno me tous dikous mou..me tin mama mou k ton aderfo mou... alla pragmatika i katastasi einai apelpistikh! Den nomizo oti mporei kaneis na katalavei ti niotho pragmatika!! Exo prospathisei polles fores na miliso me tin mama mou alla ta logia mou peftoun ston keno afou ta pragmata ta vlepei mono apo tin diki tis gonia! Bgazei ta simperasmata pou ekeini thelei k sto telos niotho kai enoxi! Alla auto den mporei na sinexistei kai etsi den milao se kanenan!!! K edo einai i proti fora pou niotho na adeiazo to mualo mou! Lene oti tin moira mas tin ftiaxnoume emeis...tote mallon ego ekana kapoio lathos stin sintagi.....!!! (signomi gia ta greeklish mou,alla eimai apo pc me agglikous xaraktires!)