Καλησπερα σας.. Διαβασα πολλες δημοσιευσεις που μοιαζουν πολυ συνταρακτικοτερες απ' τη δικη μου ομως πρεπει οπωσδηποτε να μιλησω. Εδω και καιρο εχω τασεις αυτοκτονιας. Νομιζω οτι ολα οφειλονται στη δυσμορφοφοβια μου. Ειμαι 20 χρονων και η πρωτη μου προσπαθεια να αυτοκτονησω ηταν στα 16. Δεν αντεχω αλλο, αυτες οι εμμονες μου καταστρεφουν τη ζωη, με κανουν δυστυχισμενη, ντροπιασμενη. Νιωθω ηττημενη και πολλες φορες θελω να βγαλω ολους τους καθρεφτες απ το σπιτι μου και να καθισω εδω μεσα για παντα. Δεν ειμαι ναρκισσος, ναι κοιταζομαι σχεδον συνεχεια στον καθρεφτη αλλα ποτε ΠΟΤΕ δεν μ αρεσει αυτο που βλεπω. Σκεφτομαι να κανω και χειρουργικη επεμβαση στη μυτη μου αν και δεν νομιζω οτι θα βελτιωθουν και πολυ τα πραγματα. Δεν μπορω να ζω ετσι...ειμαι τοσο αχαριστη; Ομως δεν μπορω να με τρωει καθε λεπτο η εμφανιση μου, να σκεφτομαι αν οι αλλοι σκεφτονται αρνητικα πραγματα για μενα, να ζηλευω σχεδον τους παντες, να εχω ανυπαρκτη ερωτικη ζωη. Απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ! Τι να κανω; Πρεπει να παω σε ψυχιατρο και να αρχισω τα φαρμακα; Φοβαμαι πως παλι θα φτασω στο σημειο να θελω να τα τιναξω ολα στον αερα.. Πως μπορω να αντιμετωπισω αυτη την εμμονη; Σας παρακαλω μην μου πειτε περι αυτοεκτιμησης και αυτοπεποιθησης...Θελω πολυ να ειχα αυτοεκτιμηση απλα δεν ξερω πως...