Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα' χω χαμένα.. που λέει και το τραγούδι;;
Καλημέρα σας. Θα ήθελα να ζητήσω την άποψη σας για κάτι που με απασχολεί εδώ και καιρό.
Είμαι 29 χρονών. Πριν απο 4 χρόνια γνώρισα μια κοπέλα. Παρ' ότι φαινομενικά δεν ταιριάζαμε, γι' αυτόν τον μαγικό λόγο που κανείς δεν παίρνει πρέφα πώς γίνεται, ερωτευθήκαμε, λατρέψαμε ο ένας τον άλλον και αγαπηθήκαμε όσο δεν πάει. Πριν ένα χρόνο πέρασα μία πολύ δύσκολη κατάσταση ψυχολογικά στην στρατιωτική μου θητεία, που δεν μπορούσα να μοιραστώ μέχρι να απολυθώ. Κλείστηκα και απομονώθηκα ιδίως από την κοπέλα μου, απέναντι στην οποία αισθανόμουν τύψεις για την ανειλικρίνεια γι' αυτά που περνούσα και λόγω της μεγάλης απόστασης η κατάσταση μέσα μου γινόταν ακόμα χειρότερη. Όταν επέστρεψα βρήκα έναν διαφορετικό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που με τιμώρησε γι' αυτή τη συμπεριφορά μου. Δεν την αδικώ. Αν η σχέση μας δεν είχε προηγούμενα όπου μπορούσε να κρίνει μέχρι που έφτασα για να είμαι δίπλα της σε αρκετά προβλήματα της, θα της έδινα και χίλια δίκια. Να μην τα πολυλογώ, το καλοκαίρι τα έφτιαξε με άλλον. Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, η απάντηση μου σε αυτό που η ίδια μου είπε σε μήνυμα, ήταν να είναι πάντα καλά και ότι εγώ την αγαπώ για πάντα. Δεν σκέφτηκα σε κανένα χρονικό σημείο μέσα σε αυτούς τους 8-9 μήνες να φερθώ σαν μην πω και να πάρω εκδίκηση ή να κοιτάξω την πάρτη μου και να γίνω άλλος ένας αναίσθητος survivor. Αρχές της νέας χρονιάς της στέλνω τις ευχές μου χωρίς κάποια ειρωνεία. Της ζητάω μία χάρη. Είχαμε δύο κουκλάκια. Εκείνη τον tigger κι εγώ την pigglet. Με τον καιρό κατάλαβα ότι κακώς είναι χώρια. Της ζήτησα να της δώσω την pigglet παρ' ότι για εμένα σημαίνει πάρα πολλά, ιδίως τώρα που χωρίσαμε. Επίσης της είπα ότι αν δεν θέλει να την πάρει, πράγμα απολύτως σεβαστό, να μου δώσει τον tigger να ζήσουν τα παιδιά μαζί, έστω κι αν δεν τα κατάφεραν οι γονείς τους. Μιλάω μεταφορικά όπως καταλαβαίνετε, μην με περνάτε για τρελό, δεν είμαι φυσικός πατέρας κανενός παιδιού. Απλά ήταν ένα love thing μεταξύ μας που σκεφτήκαμε. Εκεί μου είπε ότι δεν έχει τον tigger. Είχε έρθει πριν κάποιους μήνες στην περιοχή που μένω (φαντάζομαι, ενώ είχε σχέση) και αντί να τον αφήσει με κάποιο τρόπο σε εμένα, πήγε και τον εγκατέλειψε στους πρόποδες ενός βουνού σε ένα γκρεμισμένο σπιτάκι. Όταν το διάβασα αυτό, διαλύθηκα. Πήγα τον έψαξα, τίποτα. Χειμώνας. Το σπιτάκι το πήραν μπουλντόζες, φαντάζομαι και το παιδί. Άδικο και σκληρό. Ήμουν που ήμουν χάλια για μήνες, με αποτελείωσε. Από τότε έχω κόψει κάθε επικοινωνία με κάθε γνωστό και φίλο. Μόνο με την οικογένεια μου κρατάω επαφή για να ξέρει ότι ζω. Προσποιούμαι ότι life goes on. Δεν επέστρεψα ποτέ για να τελειώσω τη σχολή μου. Δεν δέχτηκα πρόταση που είχα να επιστρέψω στη δουλειά από την οποία είχα φύγει κάτω από περιέργες συνθήκες που δυστυχώς σχετίζονται με τη σχέση μου, λόγω ενός στημένου παρανοϊκού κλίματος και νεύρων από πλευράς γονιών της. Τρώω από τα έτοιμα εδώ και μήνες. Είμαι άνθρωπος που στην ζωή την πραγματική όταν τίποτα δεν σε εμποδίζει, δεν παίρνω βιαστικές αποφάσεις. Αφήνω τον χρόνο να μου καθαρίσει το μυαλό και να με βοηθήσει να καταλήξω. Την αγαπώ ακόμα, όχι για τον χαρακτήρα που ανέκαθεν ήξερα ότι μπορεί να με απαξιώσει, αλλά γι' αυτό που νιώσαμε μαζί. Μαζί. Στο "μαζί" μου σκάει ένα δάκρυ. Το ομολογώ. Δεν ντρέπομαι. Έκλαιγα πολύ περισσότερο κάποτε, συνειδητοποίησα όμως πως με σύνδρομα κατάθλιψης δεν κερδίζω κάτι, δεν βοηθάω τον εαυτό μου να καταλήξει κάποτε, κάπως, κάπου. Το ότι ρίχνω τώρα ένα δάκρυ και δεν με πιάνει κάτι πιο εκτεκταμένο δεν βλέπω να είναι αποτέλεσμα καταπίεσης του εαυτού μου αλλά εξελικτικής βελτιώσης των υπέρ και των κατά μέσω εσωτερικού διαλόγου. Πάμε στο ψητό τώρα. Δεν με ενδιαφέρει να παλέψω σε αυτή τη ζωή μέσα σε ΑΥΤΗ την κοινωνία που όλα πουλιόνται και αγοράζονται (βλ. ψυχές) για να γίνω κάτι που θα το "συστήνω" και μέσω αυτού θα "επιβιώνω". Θεωρώ ψεύτικη κάθε απόπειρα να γίνω ένας φυσιολογικός (για τους πολλούς) άνθρωπος. Θα μπορούσα να δώσω και τη ζωή μου γι' αυτή την κοπέλα, υπήρξαν φορές που όλα τα υπόλοιπα τα έδωσα, τα ρίσκαρα, τα έχασα. Έκανα την εξής ερώτηση στον εαυτό μου. Τί θέλεις αφού δεν μπορείς να έχεις ξανά την αληθινή pigglet σου; Η απάντηση είναι να φύγω κάπου μακριά, σε ένα χωριό, σε ένα σπιτάκι με τον κήπο μου και τίποτε άλλο από την έως τώρα ζωή μου. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω τίποτε με καμία γυναίκα, όχι γιατί μου φταίνε, προς θεού. Δεν έχω γίνει μισάνθρωπος. Απλά έχασα την πίστη μου στον άνθρωπο. Είχα ευκαιρία να προσπαθήσω κάτι με μια κοπέλα, πολύ βολική και διαβολική περίπτωση θα έλεγα, που άλλοι θα ορμούσαν για να ξεχαστούν. Δεν μου βγήκε. Δεν έφταιγε εκείνη. Εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι ενδιαφέρομαι για μια άλλη κοπέλα ενώ η καρδιά μου και η ψυχή μου είναι αφιερωμένη σε αυτόν τον κόσμο μόνο σε εκείνη. Το να "εκτελέσω" όμως αυτή την απάντηση προϋποθέτει μαϊδιά, λεφτά, που δεν έχω και δεν έχω πια την όρεξη να κυνηγήσω. Ψεύτικο ταξίδι, κενός στόχος. Οπότε μετά από καιρό κατέληξα αλλού. Θα κατέβω για τις γιορτές στην οικογένεια μου, θα περάσω αυτές τις στιγμές μαζί τους γιατί τους αγαπώ. Θα μου λείψουν, θέλω να τους δώ. Μετά θα ανέβω Αθήνα, θα τελειώσω κάτι εκκρεμμότητες και θα γράψω ένα γράμμα. Σε αυτό το γράμμα δεν θα αναφερθώ σε κανένα σημείο στη σχέση μου, στις δυσκολίες που είχαμε και στο αποτέλεσμα. Δεν θα αναφερθώ γιατί αν βγει όλη η αλήθεια, φοβάμαι το μετά γι' αυτήν ειλικρινά. Θα την προστατεύω όπως έκανα πάντα όταν είχα περιθώρια επιλογών. Θα τα φορτώσω όλα σε εμένα, ας με βγάλουν τρελό, δεν με ενδιαφέρει. Αν τρελός είναι αυτός που απλά δεν έχει τη δύναμη να σηκώσει ξανά το εγώ του, τότε ναι είμαι τρελός. Θα πάω Άγιο Όρος. Στην αρχή για λίγο, έτσι θα γράψω. Αλλά στο μυαλό μου δεν είναι λίγο. Νιώθω ότι όταν μπορείς κι αγαπάς ακόμα έναν άνθρωπο που είχες και έχεις δεκάδες λόγους για να μισείς και να ξεχάσεις έχει αλλάξει επίπεδο. Κι αν ταυτόχρονα, το εγώ σου σαν έννοια επιβίωσης και σαν έννοια επίδειξης δεν έχει καμία αξία για εσένα, τότε ένας δρόμος αξιοπρέπειας μένει. Αυτός του Θεού. Θα ήθελα την άποψη σας. Είμαι τρελός, τα έχω χαμένα;; Το νιώθω από τώρα, ακούγεται ακόμη κι από ανθρώπους που δεν απέκτησαν ποτέ το δικαίωμα να δουν μέσα μου όπως εκείνη. Δεν τους αδικώ που θα το σκεφτούν αλλά αυτό είναι μέσα μου πια.
