χωρίς τίτλο-βαριέμαι να σκέφτομαι

Αισθάνομαι πολύ θυμωμένη με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν.
Από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον μέχρι τις 2 φίλες που έχω.
Νιώθω ότι μια ζωή βιώνω τις δικές τους καταστάσεις, τις κάνω τόσο δικές μου που στο τέλος εγώ η ίδια μένω πίσω.
Νιώθω ότι οι υπόλοιποι προχωράνε, δε μιλάω για αλμάτα, αλλά τουλάχιστον μια μικρή ασφάλεια τη νιώθουν, επειδή εγώ συνήθως βρίσκομαι σαν τον από μηχανής θεό, να τους διευκολύνω σε καταστάσεις, οικονομικές ή ψυχολογικές..αντιθέτως εγώ όταν έχω ανάγκη, δεν μπορώ να απευθυνθώ σε κανέναν, ούτε να ζητήσουν βοήθεια διότι αυτό που μου έχουν περάσει είναι ότι είναι πολύ εύθραυστοι και ότι δεν μπορούν να χειριστούν καταστάσεις, ακόμα και τις πιο απλές.

Νιώθω ότι ο μόνος που έχω είναι ο φίλος μου, αλλά δε θέλω να τον φορτώνω κι αυτόν διότι έχει αρκετά δικά του αυτό το διάστημα.
Με εκνευρίζει απίστευτα όταν ακούω την ατάκα από τις φίλες μου "σε εμπιστεύομαι, με στηρίζεις πιο πολύ από κάθε άλλον" και στα γεννέθλιά μου δε με θυμάται καμμια τους. Μετά από καιρό βέβαια μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι πέρασαν και πάλι δεν τα θυμήθηκαν...αλλά η βοιντ είναι υπεράνω μη χέσω.

Με εκνευρίζει απίστευτα που ενώ είμαι η πιο χαμηλόμισθη στο σπίτι μου, δανείζω τις οικονομίες μου, και τώρα έγω χρωστάω παρόλο που είχα κάνει τα κουμάντά μου. Και μου τη δίνει ακόμα περισσότερο ο εαυτός μου, που πάλι ενώ εγώ έχω πετάξει σπυριά από το άγχος, σκέφτομαι μην τους επιβαρύνω ψυχολογικά θέτοντας τους την κατάστασή μου ως έχει.
Φυσικά, πάλι ακούω την ατάκα "σε σένα στηριζόμαστε, εσύ μας καταλαβαίνεις".
"γιατί δε μας λες τα προβλήματά σου Βοιντ? γιατί απομακρύνεσαι? γιατί είσαι κρυψίνους?"
"γιατί πάντα ήσασταν πολύ αδύναμοι για να τα χειριστείτε!!!"

Έπειτα, με παίρνουν τηλέφωνο..."μα γιατί δε βγαίνεις για ένα καφέ ρε Βοιντ?" "4 ευρώ είναι"
"γιατί είμαι τόσο αγχωμένη, και με πνίγει τόσο η αδικία που δεν αντέχω να δω κάποιον χαλαρουίτα και να μιλάμε για γκόμενους" Απλά πράγματα.

Βράζω μέσα μου, είμαι στη δουλειά, μου σπάνε τα νεύρα, δουλεύω 12ωρα για ψίχουλα, χρωστάω λεφτά χωρίς να φταίω (η μαλακία στον εγκέφαλό μου φταίει) και δε θέλω να δω κανέναν.

Ασφυκτιώ πραγματικά.
Δεν ψάχνω για συμβουλή. Πιο πολύ να το βγάλω από μέσα μου ήθελα.
Ελπίζω να μη σας μετέδωσα πολύ αρνητισμό.
Θα πέσω για ύπνο το σ/κ και θα μου περάσει.

Δυστυχώς δεν θα σου περάσει, απλά ξεθύμανες για λίγο, ηρέμησες αλλά πριν τη Δευτερα θα σου επανέλθει. Void, εμείς δεν εκφραζόμαστε για να μην χαλάμε την καλή εντύπωση που έχουμε σχηματίσει στους άλλους για εμας, που τους παρουσιαζουμε τους εαυτούς μας πολύ εντάξει ενώ αν ήταν να ξεθυμάνουμε με όλη την έννοια της λέξης θα βγάζαμε μια μεγάλη κραυγή και θα αρχίζαμε να σπάμε ότι βρίσκεται γύρω μας από απωθημένα. Επειδή μάθαμε στην παθητικότητα (νομίζω καπου μου το ειπες αυτο και ειχες δικιο) και στη συνέπεια της τον αρνητισμό. Και πίστεψε με δεν είναι καθόλου εύκολο να τα ξεπεράσει κανεις. Δίνουμε σε όλους θάρρος τη στιγμή που τη μεγαλύτερη ανάγκη για θάρρος την έχουμε εμείς ως μοχλο που θα μας βοηθησει εστω λιγακι να ξεπερασουμε τα δικά μας, όμως αυτο που σου λεω για την καλή εντυπωση εμποδιζει στο να απαιτουμε και εμεις θαρρος που το εχουμε τοση αναγκη. Καλο Σαββ/κο!

Πωπώωω... !
Σά να γράφω γιά τα μούτρα μου, λέμε.

Γιά βοηθάτε ρε σύντροφοι, πλίζ !?!

Βρες καποιον που να σε καταλαβαινει και εσενα βρε void. Αν πουλας ομως την εικονα ειμαι δυνατη και δεν χρειαζομαι κανεναν πως θα σε προσεγγισουν οι αλλοι?

Εφόσον έτσι έμαθες το περιβάλλον σου void, το δίδαξες με αυτόν τον τρόπο. Και όπως διδάσκουμε τους άλλους, και ούτω καθ'εξής. Επίσης μην ξεχνάς, ότι για την συμπεριφορά σου αυτή, επιβραβευόσουν, αλλιώς δεν θα την είχες διατηρήσει. Άρα κάποιο κέρδος το λάμβανες, σου προσκομιζόταν. Από τη μία δηλαδή έχουμε την περιβόητη δοτικότητα, που επιβραβεύεται κι από την άλλη την πρεμούρα να απαλλαγούμε και λιγάκι. Τη μέση λύση την έχεις σκεφτεί ποτέ? Ποια θα μπορούσε να ήταν? Μήπως να άρχιζες να ζητάς και συ που και που ενώ να μειώνεις λιγάκι την πανεύκολη πρόσβαση των άλλων στο μπαστουνάκι σου?

παιδιά η πραγματικότητα είναι ότι η κάθε οικογένεια προσδίδει στα μέλη της συγκεκριμένο ρόλο..
Αυτό συμβαίνει παντού και πάντα. Νομίζω ότι ο ρόλος πάνω κάτω δίνεται και βάσει των χαρακτηριστικών που αναπτύσσουμε.
π.χ. εγώ από μικρή, λόγω και της χρονολογικής σειράς που ακολουθήθηκε μέσα στο σπίτι, ήμουν ας πούμε η πιο ανεξάρτητη, που δεν είχα και τόσο ανάγκη να ασχολούνται μαζί μου.
Είχα λοιπόν αυτή την εικόνα να με χαρακτηρίζει, ήμουν κάτι σαν τη χρυσή τομή της οικογένειας. Όταν είσαι μικρός δεν καταλαβαίνεις και πολύ τις συνέπειες του να σε θεωρεί ο άλλος βράχο και στήριγμα, από τα παιδικά σου χρόνια.
Στη συνέχεια η οικογένειά μου δυστυχώς βίωσε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Και αυτός που κλήθηκε να στηρίξει, ο πιο λογικός, ο πιο ψύχραιμος, αναγκαστικά ήμουν εγώ.
Αυτό με έχει "γαϊδουροποιήσει" ακόμα περισσότερο.
Αγαπώ πολύ την οικογένειά μου και θέλω να τη στηρίζω στο καθετί χρειαστεί.
Αλλά εγώ η ίδια δεν επιζητώ τη στήριξή τους.
Δεν μπορούν να στηρίξουν γιατί δεν ξέρουν το πως.
Δεν την επιζητώ πιστεύω γιατί δεν την έχω ανάγκη. Δεν είναι θέμα παθητικότητας ή ότι θέλω να διατηρήσω την "καλή" μου εικόνα, όπως υποψιάζεσαι Γιάννη. Απλώς δε νιώθω την ανάγκη να ζητήσω από αυτούς το ο,τιδήποτε. Παρολαυτά, υπάρχουν μέρες όπως η σημερινή, που είναι κωλομέρα για διάφορους λόγους, που αισθάνομαι εντελώς μαλάκας και θέλω να πάω να τα κάνω όλα λαμπόγυαλα στο σπίτι. Δε θα το κάνω βέβαια, γιατί κάτι τέτοιο θα τους πλήγωνε πολύ..ενδεχομένως αν δεν είχα το άγχος με τα οικονομικά να μην έθετα καν το ζήτημα του κατά πόσο εμένα με στηρίζουν ενώ εγώ τους στηρίζω τόσο πολύ.

Τώρα, όσον αφορά το δυναμισμό, θεωρώ ότι είναι πολύ σχετική σαν έννοια. Δεν είμαι πάντα δυναμική. Ούτε αποπνέω κάτι τέτοιο στους άλλους με την έννοαι δηλαδή του ότι δεν έχω ανάγκη κανεναν. Είναι ένας ρόλος που μου επιβλήθηκε λόγω συνθηκών στο σπίτι και που έχει και τα θετικά του σε διάφορους τομείς της ζωής μου.
Απλώς, δεν έχω την ανάγκη γενικά να συναναστρεφομαι με πολύ κόσμο. Πιο πολύ μου στερεί δυνάμεις παρά μου δίνει κάτι.
Δε νιώθω γενικά δηλαδή την ανάγκη να έχω φίλους να λέω τα προβλήματά μου κλπ.
Απλώς, είναι μερικές φορές που θες να νιώσεις ότι οκ, μπορώ να ζητήσω κάτι μεγάλο και να βρω ανταπόκριση.

πάντως ήδη νιώθω καλύτερα, σας ευχαριστώ παίδες που ασχοληθήκατε. :-)

Ε, σε νιώθω. Μάλιστα μοιάζουμε αρκετά. χμμ

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Τη μέση λύση την έχεις σκεφτεί ποτέ? Ποια θα μπορούσε να ήταν? Μήπως να άρχιζες να ζητάς και συ που και που ενώ να μειώνεις λιγάκι την πανεύκολη πρόσβαση των άλλων στο μπαστουνάκι σου?

---

Μια ζωή αναζητώ τη μέση λύση.
Σκέφτομαι: "η μέση λύση είναι να αποστασιοποιηθώ" και το κάνω.
Αποστασιοπιούμαι. Αλλά υπέρ τους. Τώρα μου ήρθε αυτό! έκανα διαπίστωση.
Αποστασιοπούμαι με το να μην τους κάνω κοινωνούς των προβλημάτων μου, αλλά εγώ πάλι είμαι εκεί στο δικό τους πρόβλημα.
Δε νομίζω ότι είναι δική μου ανασφάλεια μόνο, επειδή μου αρέσει αν με επιβραβεύουν.
Μπορεί να ίσχυε αυτό όταν ήμουν πιο μικρή.
Θέλω ειλικρινά να τους βοηθώ. Τους νιώθω πολύ αδύναμους.
Αλλά διαπιστώνω κιόλας ότι για κάποιο λόγο μένω πίσω σε σχέση με αυτούς.

Void, εισαι εξυπνη γυναικα, διαβασε το θεμα σου σαν τριτο προσωπο...

Βοιντακι μου σε καταλαβαίνω σε όσα λες. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι σε πολλά πράγματα να βάζεις την Βοιντ πάνω από όλα.
Δεν είσαι υπεύθυνη για όλα εσύ. Μην έχεις ενοχές. Το κακό είναι ότι αν δεν είσαι πάντα εκεί στα άλλα προβλήματα νιώθεις τύψεις. Αν δεν είσαι εκεί περνάς πιο άσχημα επειδή πάλι το μυαλό σου θα είναι εκεί.
Στον κόσμο για να επιβιώσεις πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου, να το θωρακίζεις, να μη δίνεσαι ολοκληρωτικά γιατί μετά ξεζουμίζεσαι ψυχικά και δε μένει τίποτα για σένα. Δεν πρέπει να τα σκέφτεσαι όλα εσύ και γενικά πρέπει να εξωτερικεύεις τα αρνητικά σου συναισθήματα στους ανθρώπους σου..Όλοι είναι αδύναμοι και όλοι δυνατοί. Μη φοβάσαι ότι κάποιος είναι πιο αδύναμος από εσένα και για αυτό δεν πρέπει να τον επιβαρύνεις. Ξέρεις οι πραγματικά ευαίσθητοι είναι αυτοί που μιλάνε πιο λίγο..Οι δήθεν ευαίσθητοι ζάλισαν τους θεωρητικά σκληρούς.
Λέγε τα προβληματά σου εξωτερίκευσε τα, απώθησε αρνητικές σκέψεις από το μυαλό και ζήσε για σένα!!!

Πολύ συχνά οι άλλοι δεν μας βοηθάνε, δεν μας συμπαραστέκονται, γιατί απλώς δεν τους το ζητήσαμε.
Γιατί δεν το καταλαβαίνουν ότι το έχουμε ανάγκη και αυτό γιατί ίσως κι εμείς δεν τους αφήνουμε να το καταλάβουν.
Μπορούμε και να δίνουμε και να παίρνουμε, χωρίς να νιώθουμε ενοχές.
Αν αυτό γίνεται χωρίς να καταπιεζόμαστε και χωρίς να καταπιέζουμε, τότε όλα είναι καλά.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν για να δώσουμε πρέπει να στερηθούμε εμείς.
Σε τέτοιες περιπτώσεις καλό είναι να μάθουμε να λέμε και όχι, χωρίς ενοχές.
Όπως καλό είναι να μη νιώθουμε ότι είναι πάντα υποχρέωσή μας να βοηθάμε. Και να μη σπεύδουμε πάντα να τρέξουμε για βοήθεια,
ειδικά όταν δεν μας έχει καν ζητηθεί.

Ισως να μην φταιει τιποτα. Ειναι σημεια των καιρων. Εαν ηταν οι παλιες καλες εποχες (που δεν ειναι και τοσο παλιες) , θα μπορουσες να δουλευες 8ωρο , να παιρνεις κανα χιλιαρικακι και βαλε το μηνα και να ασχολιοσουν με τα γκομενικα. Τωρα εχουμε βουτηχτει ολοι στο χαος και αρχιζουν και φαινονται και οι ανισοτητες οσο αφορα την οικονομικη βαρυτητα , σε συγκριση με τους αλλους. Τωρα προσπαθουμε να αναδιοργανωσουμε τον εαυτο μας να χειριστει την ολη κατασταση και τον ζοριζουμε , του ριχνουμε ατελειες...γιατι να ειμαι ο γκουβαρντας , γιατι να ειμαι ετσι , γιατι δεν ειμαι αλλιως κλπ. Μια χαρα ειμαστε ή ειμασταν τουλαχιστον , αλλα πλεον πρεπει να γινουμε ισως κατι αλλο .

παιδιά έχετε δίκιο σε αυτά που λέτε..
προφανώς και είναι σημαντικό για κάποιον να παίρνει την αναγνώριση για κάτι που έχει καλό ως χαρακτήρας.
και σίγουρα πίσω από έναν άνθρωπο υπερβολικά φιλότιμο που αυτοθυματοποιείταο ορισμένες φορές έρχεται να κάτσει μια ανασφάλεια.
όμως όλοι έτσι πάνω κάτω λειτουργούμε...δλδ τι θέλω να πω.
Δε θέλω πια να κατηγορώ τον εαυτό μου ότι βαυκαλιζόμουν με την εικόνα του "δοτικού" ανθρώπου.
Δεν είμαι με όλους δοτική, μόνο με αυτούς που πραγματικά αγαπώ, που είναι πολύ συγκεκριμένα άτομα.
Ούτε έχω την εικόνα του καλού παιδιού την οποία θέλω να συντηρήσω πάση θυσία.
Δυσκολεύομαι πολύ να πω όχι στην οικογένειά μου, θέλω μόνο να είναι καλά γιατί έχουν περάσει πολλά.
Δεν είμαι απλώς ενοχική, είμαι ο ορισμός της ενοχικότητας!
Γι'αυτό το λόγο πλέον, τους τα χώνω, τουλάχιστον από μέσα μου μπας και καταφέρω κάποια στιγμή να εξισορροπήσ την εικόνα τη δική τους με τη δική μου.
Και όσο κι αν σασ φανεί περίεργο, προσέχω πάρα πολύ τα λόγια μου απέναντί τους, διότι δεν ξέρω τι συνέπειες μπορεί να έχουν σε αυτούς.
Οπότε πράγματι, τους έχω μάθει έτσι που είπε και η ρεην, όχι όμως μόνο για την ασφάλεια που έπαιρνα ότι έτσι με αγαπούσανε αλλά και γιατί φοβάμαι μην κάνω κάτι που τους προκαλέσει κάποιο πρόβλημα.
Γι'αυτό βέβαια δυσκολεύομαι να τους βάλω όρια με αποτέλεσμα να μαζεύονται όλα και να παθαίνω κρισάρες (όπως σήμερα).
Είναι λίγο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Χώρια βέβαια από το ότι πρακτικά αυτό που έχει προκύψει και που είναι η πηγή του άγχους μου, δηλαδή το οικονομικό στην παρούσα φάση δεν επιδέχεται λύση.
Ελπίζω μόνο να μου κάτσει καμμια αναπάντεχη πληρωμή μπας και ανασάνω, μήπως αρχίσω να ζω για μένα που λεει και η ανώνυμη..

γεια σου βοιντ, μαμα ολων :P
Αυτο μου ηρθε στο μυαλο οσο σε διαβαζα, και επειδη εχω διαβασει και παλιοτερα ποστ σου, λεω να σου κανω ενα feedback-καθρεφτισμα. Παντα ειναι χρησιμο, ε?

Φερεσαι σαν γνησια μανα, υπομονετικη, ακους τον πονο των αλλων, τους στηριζεις, διακριτικη, προσεχεις μην τους πληγωσεις, με μονιμο αγχος μην τους στεναχωρησεις, ειτε ειναι φιλοι σου, ειτε η οικογενεια σου, κι ο φιλος σου ισως. Ειναι κατι που προφανως εκπεμπεις εντικτωδως, για αυτο και απευθυνονται σε εσενα για υποστηριξη. Εδω θα ελεγα να προσεξεις μηπως λογω ολων αυτων τεινεις να γινεσαι και υπερπροστατευτικη? Δεν ειναι καλο να τους καλομαθαινεις, ουτε για εκεινους, που θες το καλο τους, ουτε για σενα φυσικα!

Φαινεσαι συναισθηματικη και βγαζεις μια ηρεμη δυναμη, σαν να εχεις τη δυναμη ολης της θαλασσας και ενω με ενα πλαφ θα μετακινουσες πλοια, μενεις ακινητη μην ενοχλησεις τα μικρα ψαρακια που ζουν στο βυθο..

Επισης φαινεται ποσο συνδεδεμενη ειναι η ζωη σου με αλλους ανθρωπους, την οικογενεια σου κυριως σε αυτη την περιπτωση, και τον φιλο σου ισως. Αυτο μπορει να ειναι αυτο που νιωθεις οτι σε κραταει, ενω οι αλλοι προχωρανε, το οτι εισαι δεμενη μαζι τους σαν να ειναι εμφυτη αναγκη σου. Και μπορει να εισαι διακριτικη οπως ειπα πιο πανω, αλλα ομως ολη αυτη η υποστηριξη που παρεχεις και οι συμβουλες σε βαζουν σε εναν πρωταγωνιστικο ρολο. Ειναι σαν να φαινεται οτι εχεις εναν δευτερο ρολο, υποστηρικτικο, που τελικα αναδεικνυεται πρωταγωνιστικος, γιατι οι αλλοι ακουμπανε πανω σου και περιμενουν απο σενα πραγματα, να τους φροντιζεις και να τους σκεπασεις με τις φτερουγες σου.. Καλο θα ειναι να μην απομονωνεσαι στον κλειστο σου κυκλο, ή και μεσα σε αυτον..

Επισης, απο οτι καταλαβα δεν εκφραζεσαι, αλλα περιμενεις οι αλλοι απλα να σε καταλαβουν. Οταν αυτο δε γινεται, θυμωνεις. Μην περιμενεις να σε καταλαβουν, μιλα, οχι απλα για να μιλησεις, αλλα ζητα αυτο που θες..

Πολύ ενοχλητική η κατάσταση με φίλους και συγγενείς.
Λίγο πολύ αντιλαμβάνομαι τις λεπτές και διαμορφωμένες ισορροπιές μεταξύ μελών οικογενειών,
όμως μου είναι δύσκολο, πλέον, να μη βάζω όρια στις φιλίες. Δηλαδή από το να τα "παίρνω στο κρανίο",
προτιμώ να εξωτερικεύω την ενόχληση και όταν/όπου χρειαστεί να κρατώ ανάλογες αποστάσεις.

Ένα πράγμα, όμως, που ισχύει είναι πως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά.
Κάτι που ενοχλεί εσένα, μπορεί να μην ενοχλεί την άλλη (π.χ. ημερομηνίες-γιορτές) ή και το αντίθετο.
Βέβαια αν εσύ θεωρείς σημαντικό κάτι, μπορείς να το θίξεις.
Και φυσικά οι σχέσεις δεν μπορούν να είναι ένα συνεχές give, give and no take, γιατί κάποια στιγμή
η "κρισάρα" θα πάρει σάρκα και οστά...
αλλά ίσως χρειάζεται να γίνει και αυτό.