ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?

Καλησπέρα σε όλους. Θα ήθελα να μου πείτε την γνώμη σας μια και απ' ότι διάβασα αντιμετωπίζετε και σεις αντίστοιχα προβλήματα. Μένω με την αδελφή μου η οποία νιώθω ότι μου έχει δέσει μια σιδερένια μπάλα στο πόδι σαν τους φυλακισμένους. Τι εννοώ? ότι δεν μπορεί να μείνει μόνη όταν αρχίζει να νυχτώνει, ή αν πάω π.χ για καφέ κάπου πιο μακριά απο την γειτονιά μας. Για ταξίδι μόνη μου ούτε λόγος. Μου λέει ότι νιώθει ανασφάλεια, ότι ο μεγάλος της φόβος είναι να σκέφτεται τον εαυτό της μόνο στο σπίτι την ώρα που νυχώνει και ότι γενικώς την φοβίζει η μοναξιά. Αποτέλεσμα είναι εγώ να μην έχω δικαίωμα να κάνω κάποια σχέση και γενικώς ότι κάνω να είναι μαζί μου. Τι να κάνω?

Καλησπέρα,
Η ταπεινή μου γνώμη είναι με ωραίο τρόπο να συζητήσετε για την δυνατότητα να επισκεφτεί κάποιο ψυχίατρο ή ειδικευμένο ψυχολόγο, διότι όσο και αν την αγαπάς την αδελφούλα σου δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου όπως επιθυμείς και να κάνεις τα πράγματα που θέλεις, να δεις τους φίλους σου ή να κάνεις κάποια σχεση... συνεπώς πιστεύω πως είναι απαραίτητη η βοήθεια από κάποιο ειδικό, διότι το να μην μπορείς να μείνεις μόνος στο σπίτι και να έχεις φόβους, σημαίνει ότι το πρόβλημα ήδη έχει έρθει στο συνειδητό και πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάποια αγωγή πριν τα πράγματα χειροτερεψουν... εύχομαι το καλύτερο...

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση. Έχει πάει ήδη σε ψυχολόγο. Μετά απο κάποιες "επισκέψεις" και εφόσον εξομολογήθηκε τα όσα αισθανόταν προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημα ο ψυχολόγος ουσιαστικά της είπε να μην ξαναπάει αν δεν έχει αποφασίσει να προσπαθήσει στην ζωή της (το είπε λίγο διαφορετικά αλλά αυτό ήταν το νόημα - ήμουν μπροστά γιατί ήθελε να με γνωρίσει)

με το να υποστηριζεις τους φοβους της ομως,συμμετεχεις-χωρις να το θελεις-στο κολλημα της να μενει πισω
κατα την γνωμη μου πρεπει να μεινει μονη για να το ξεπερασει
αν δεν αντιμετωπισει τον φοβο της πως θα προχωρησει?
οσο σκληρο και αν ακουγεται πρεπει να γινει για το δικο της καλο

Μάλλον έχεις δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι έχει βολευτεί σε μια κατάσταση και δεν κάνει βήμα. Δουλεύω μόνο εγώ. Παρ' όλα αυτά την σπρώχνω να πάει σε κάποιον ψυχολόγο να βοηθηθεί με δικά μου έξοδα φυσικά. Εκείνη ψάχνει δήθεν άλλα δεν βρίσκει κάποιον κατάλληλο (δηλαδή γυναίκα "νιώθει πιο άνετα" και να είναι στην περιοχή).

Quote:

---

Originally Posted by ΣΤΡΟΥΜΦΙΤΑ

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση. Έχει πάει ήδη σε ψυχολόγο. Μετά απο κάποιες "επισκέψεις" και εφόσον εξομολογήθηκε τα όσα αισθανόταν προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημα ο ψυχολόγος ουσιαστικά της είπε να μην ξαναπάει αν δεν έχει αποφασίσει να προσπαθήσει στην ζωή της (το είπε λίγο διαφορετικά αλλά αυτό ήταν το νόημα - ήμουν μπροστά γιατί ήθελε να με γνωρίσει)

---

Θα έλεγα να δοκιμάσετε να πάτε καλύτερα σε κάποιο ψυχίατρο ή αλλο εξιδεικευμένο γιατρό... αλλά επίσης είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσει ότι έχει πρόβλημα και θα πρέπει να δεχθει βοήθεια.... αν δεν πάει καλά και αυτή η προσπάθεια τότε να της δώσεις κάποια διορία δύο με τρεις μήνες μέσα στους οποίους θα προσπαθήσει για την επίλυση του προβλήματός της με τη βοήθεια ειδικού, και μετά από αυτό το διάστημα θα κοιτάξεις πια τον εαυτό σου.... έτσι ώστε να θορυβηθεί και να προσπαθήσει να ακολουθήσει κάποια αγωγή του γιατρού....καλή δύναμη...

Αντιλαμβάνεται το πρόβλημα όπως μου λέει, αλλά απο την άλλη τονίζει ότι φοβάται. Εχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις, της έχω πεί ανοιχτά πως νιώθω και πόσο πιέζομαι. Είμαι σίγουρη ότι όλο αυτό θα μου ξεσπάσει σωματικά. Ήδη αντιμετωπίζω πρόβλημα τριχόπτωσης (ακόμα και ο γιατρός μετά από όλες τις απαραίτητες (ευτυχώς καθαρές) εξετάσεις για διάγνωση πιθανού προβλήματος, μου τόνισε ότι άν είμαι αγχώδης να το προσέξω μη με χτυπήσει πουθενά αλλού). Μου έχει στερήσει το όνειρο, την πιθανότητα να είμαι με έναν άνθρωπο. Να φανταστείς ότι όταν την πιέζω να πάει σε κάποιον ειδικό για ν΄απαλλαγεί από τον φόβο της. εκείνη με "κατηγορεί" ότι το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ζήσει μόνη της για να κάνω εγώ τα δικά μου. Νιώθω κορόϊδο, η ίδια η αδελφή μου με εκμεταλλεύεται. Τελικά μόνο για τον εαυτό της ενδιαφέρεται και πως αισθάνεται εκείνη. Εγώ είμαι δυνατή, όπως λέει, γι' αυτό δεν καταλαβαίνω. Κάποιες φορές νιώθω χάλια και δεν έχω καμία διάθεση. Μετά από καυγά άμα της πω ότι δεν αντέχω και θέλω να φύγω αρχίζει να κλαίει και να με παρακαλάει γονατιστή (Μάρθα Βούρτση και βάλε) να μου λέει ότι την πιάνει πανικός και δεν μπορεί να αναπνεύσει και κάτι τέτοια.

την καταλαβαίνω απόλυτα την αδερφή σου γιατί κι εγώ έχω φοβίες . Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να συζητήσεις μαζί της και να την στηρίξεις ψυχολογικά να της πεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει κάτι κακό όταν θα μένει μόνη της . Τι ακριβώς φοβάται? Εγώ πχ που φοβάμαι τις ληστείες όταν μένω μόνη στο σπίτι κλειδώνω και βάζω συναγερμό...
Πάντως το καλύτερο θα ήταν αν ο ψυχολόγος δεν την ικανοποιεί να επισκεφτεί κάποιον νευρολόγο. Το σημαντικό βέβαια είναι να την στηρίζεις εσύ που σε εμπιστεύεται και να μην καταλήγετε σε καβγαδες... οι γονείς σας τι λένε γι αυτά?

Ξέρεις πόσες συζητήσεις έχουμε κάνει? άπειρες. Πίστεψε με την στηρίζω σε σημείο αηδίας. Αλλά και γω άνθρωπος είμαι, έχω και γω τις δικές μου ανάγκες. Φοβάται την μοναξιά αλλά δεν κάνει τίποτα γι' αυτό. Την παρακινώ να βγεί έξω (όχι μόνο μαζί μου) να κάνει πράγματα που την ικανοποιούν, να γνωρίσει άλλους ανθρώπους και γενικώς να κοινωνικοποιηθεί. Δυστυχώς οι γονείς μου έχουν πεθάνει.

Από τα λεγόμενά σου, αλλά και από βιωματική κατάσταση, πιστεύω πως η αδελφή σου χρειάζεται να πάρει κάποια αγωγή από ψυχίατρο, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν οι φοβίες που έχει όταν μένει μόνη της, αλλά και η εμμονή της να στηρίζεται σε σένα, γιατί εδώ φαίνεται ότι υπάρχει σχεδόν μηδενική αυτοεκτίμηση, χρειάζεται σίγουρα υποστήριξη και παρακολούθηση και να κατανοήσει ότι πρέπει να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις... νομίζω είναι η πιο προσιτή λύση που μπορεί να ακολουθήσει...
να σου πω πως κατανοώ τη δύσκολη θέση που βρίσκεσαι διότι από τη μία είναι η αδελφή σου που υποφέρει και από την άλλη πρέπει να κοιτάξεις τη ζωή σου.... Πως είναι δυνατόν να βασίζεται συνέχεια στη δική σου παρουσία....λαβε τα μέτρα σου όσο είναι νωρίς για τη δική σου ψυχική και σωματική υγεία και πάρε πρωτοβουλία για ραντεβού με ειδικό... μη περιμένεις να βρει η ίδια... επίσης εξήγησε της πως πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξεις τη ζωή σου... πιστεύω πως μετά από μία διορία που θα της δώσεις θα πρέπει να βρεις τη δύναμη να αλλάξεις σελίδα και να προχωρήσεις... ίσως τότε ταρακουνηθεί και πάρει τη ζωή στα χέρια της.....

συμφωνώ απόλυτα με τον lefteri68. Η αδερφή σου ίσως έχει κάποια μορφή κατάθλιψης και απ τη στιγμή που δεν ζουν οι γονείς σας ίσως να την έχει καταβάλει και αυτό...
πρέπει να την πεισεις να επισκεφτεί οπωσδήποτε κάποιον ειδικό να ακολουθησει κάποια αγωγη ή αν αρνείται να πάει μπορείς να φέρεις εσύ κάποιον ειδικό στο σπίτι. Γενικότερα , υπάρχει κάποιο βίωμα που το προκάλεσε όλο αυτό? πόσο καιρό συμβαίνει?

Το πρόβλημα ξεκίνησε απο ένα τροχαίο όταν είδε κάποιο συγγενικό μας άτομο να σκοτώνεται και κάποιον άλλο συγγενή μας να τις επιρρίπτει ουσιαστικά ευθύνες. Ηταν πολύ μικρή (~5 ετών). Απο τότε δεν μπορούσε να είναι μακριά απο τους γονείς μας. Σε μεγαλύτερη ηλικία (15) και με την βοήθεια κάποιου κοινωνικού λειτουργού άρχισε να ενδιαφέρεται για την ζωή της, να μένει μόνη της στο σπίτι (όχι το βράδυ) ώστε να μπορούν να πάνε μια βόλτα οι δικοί μου, κτλ. Η αλήθεια είναι ότι γενικώς είχε πολύ περιορισμένο φιλικό κύκλο, ίσως γιατί δεν είχε και μια ομαλή πορείας στην ζωή της μέσα απο σχολείο και πανεπιστήμιο (πήγε σε μεγαλύτερη ηλικία). Δεν ξέρω να σου πώ άν έχει κατάθλιψη, κι άν είναι έστι εγώ τι είμαι αντικαταθληπτικό και θέλει να είναι μαζί μου? Είχαμε δει και ψυχίατρο πριν 1 χρονο όταν πέθανε η μητέρα μου και της είχε δώσει κάποια χαπάκια ελαφριά για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση. Μετά σιγά σιγά τα έκοψε μόνη της και όταν τον ξαναεπισκέφτηκε της είπε ότι είναι οκ. Εγώ ούτε ψυχολόγος είμαι ούτε ψυχίατρος, έχοντας όμως τετράγωνη λογική πιστεύω ότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να έχει μια φοβία, ως υγιής όμως κατά τ' 'αλλα και νιώθοντας ανάλογες με την ηλικία του ανάγκες κάνει προσπάθειες να την ξεπεράσει. Είμαι κάπου λάθος? Το ξέρει ότι θα είμαι πάντα δίπλα της σε ότι συμβεί, το έχω αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ πάντα ήμουν στήριγμα για την οικογένεια ειδκά όταν αρρώστησε ο πατέρας μου και τελευταία η μητέρα μου. Σε κανένα απο τους δύο γονείς δεν κατάφερα να κοιτάξω τον εαυτό μου και να κλάψω γι' αυτούς. Μου λέει πολλές φορές ότι και γω χρειάζεται να με δει κάποιος ειδικός γιατί έχω πράγματα μέσα μου. Η διαφορά είναι όμως ότι, τι να μου κάνει ο ειδικός όταν το πρόβλημα δεν πηγάζει απο μένα αλλά απο άλλον. Θα μου πεί απομακρύνσου (πήγα και το άκουσα και αυτό). Όταν ένα πλοίο βουλιάζει πρέπει να κοιτάξεις πρώτα τον εαυτό σου, ειδικά όταν ο άλλος δεν θέλει να σωθεί (αυτά ήταν τα λόγια του ειδικού, λίγο εγωιστικά μου ακούστηκαν αλλά όπως μου εξήγησε όλα πρέπει να υπάρχουν ως κάποιο βαθμό μέσα μας για να επιβιώνουμε - απόλυτα σωστός τελικά)

Στρουμφιτα θα σε απογοητευσω αλλα δυστυχως ο ψυχολογος εχει δικιο σε αυτο που ειπε.Αν η αδελφη σου δεν θελει να θεραπευτει δεν μπορει ο ψυχολογος να κανει κατι.
Αυτο που θα πρεπει να κανεις ειναι να δειξεις στην αδερφη οτι ναι θα εισαι διπλα της αλλα δεν θα θυσιαζεις την ζωη σου εξαιτιας της.Και πρεπει να βρεις εναν τροπο ωστε να καταλαβει οτι σε πληγωνει με αυτο που κανει.Πες της οτι πρεπει να αναλαβει αυτη τον εαυτο της γιατι εσυ εχεις πλεον κουραστει.

Στρουμφίτα μου γειά σου,
συμφωνώ μ' όσα ήδη σου είπαν και τ' άλλα μέλη, να συμπληρώσω μόνο, πως χρειάζεται αρχικά να μάθει πως το σημαντικό, για να βοηθηθεί κάποιος ή από το συγγενικό του περιβάλλον ή από ειδικό πρώτ' απ' όλα χρειάζεται να το θέλει! Τώρα βέβαια, για να συνεργαστεί στην συνέχεια κι αφού πειστεί, ότι αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο, χρειάζεται και να δουλέψει, γιατί μαγικές λύσεις για ν' αντιμετωπίσεις προβλήματα δεν υπάρχουν! Υπάρχει προσωπική προσπάθεια και στην προκειμένη περίπτωση είναι και τυχερή, γιατί έχει και την δική σου συμπαράσταση, που φαίνεται πως της κάνει κατάχρηση.

Από τις περιγραφές σου δείχνει πως έχει όχι μόνο εξαρτηθεί από σένα, αλλά με το να σε δοκιμάζει, έχει γίνει και χειριστική.
Αυτό τελικά ούτε εκείνη βοηθάει, γιατί έτσι διαιωνίζει μια αρρωστημένη κατάσταση, έναν φαύλο κύκλο μιζέριας και
δυστυχίας, αλλά κυρίως κάνει κακό και σε σένα, με το να σε περιορίζει κι έτσι ν' αναγκάζεσαι όχι μόνο να μην ζεις την δική
σου ζωή, αλλά να ζεις μέσα απ' την δική της ζωή μια φρικτή πραγματικότητα, απ' την οποία δεν μπορείς και να ξεφύγεις.

Κοριτσάκι μου, θα σου πρότεινα ν' απευθυνθείς σε ειδικό, γιατί χρειάζεται να στηριχτείς, πρώτα εσύ και να δεχτείς
καθοδήγηση, για το πως θα την αντιμετωπίσεις και πως θα την οριοθετήσεις από δω και στο εξής. Το σίγουρο
είναι πως το βάρος που σηκώνεις μόνη σου είναι μεγάλο και δεν είν' απαραίτητο να καταρρεύσεις, επειδή εκείνη
δεν φαίνεται να θέλει και να έχει πειστεί, πως χρειάζεται να ελευθερωθεί από τα δεσμά της σκέψης της. :)

Η αδερφη σου εχει βολευτει στην κατασταση αυτη, ίσως επειδή ανταποκρίνεσαι σε όλες τις απαιτήσεις της που ειναι αποτελεσμα των φοβων, και όπως ειπε και ο ψυχολογος δεν θελει να προσπαθήσει να αλλάξει. Ποιες ειναι οι αιτιες που την εκαναν να συμπεριφερεται μ' αυτο τον τροπο? δεν θα μπορουσες σταδιακα, βημα βημα να απεξαρτητοποιηθείς από κοντα της, πχ όλο και περισσότερο να την αφηνεις μονη? αυτο ειναι που τελικά θα πρέπει να γίνει, σε βαθμό όμως που να την ενοχλεί όσο γίνεται λιγότερο χωρις να στερεισαι εσυ αυτα που θες. ή να της δίνεις πρωτοβουλίες, κάνοντας το μεθοδικά, να διαχειρίζεται το να μενει μόνη και να αρχίσει να επιδιωκει κοινωνική συναναστροφή? και μεσα απο το διαλογο κινητρα ότι θα αλλάξει προς το καλύτερο η ζωη της και ποσα στερειται μενοντας στην κατασταση αυτη. το σιγουρο ειναι ότι δε θα κλείνεσαι εσυ στο σπίτι λόγω της αδερφης σου, κι αμα σου προκυπτουν καλες ευκαιριες μην τις αφηνεις ποτε ασχετως πως αυτη αντιδρα, μην περασουν τα χρονια και μετανοιωσεις.