.......................
Printable View
.......................
Πιο πολυ θα επρεπε να μας βασανιζει το "Πριν το θανατο τι????"
Quote:
Originally Posted by μαρια1999
μαρία, μήπως εκτός από εμότικον να έγραφες πρώτα τον προβληματισμό σου?
Υπαρχει απάντηση για κάθε έναν μας ....
καμια απαντηση..Υπαρχει μονο η πραγματικοτητα..Και η πραγματικοτητα ειναι οτι ειμαστε ενας κοκκος αμμου που καποια στιγμη τον παρασερνει ο ανεμος...και η τραγικοτητα της υπαρξης μας ειναι οτι δεν γνωριζουμε ποτε θα ερθει η στιγμη αυτη..Για αυτο οφείλουμε στον εαυτο μας να ζησουμε τη ζωη μας μεχρι και την τελευταια ανασα της..Ποναει ολο αυτο αλλα δυστυχως, μετα τον θανατο δεν υπαρχει τιποτα..και αν υπαρχει ειναι πολυ μακρια απο εμας για να το νιωσουμε..
δεν μου κολαει υπνος κ δεν με χοραει ενα ολοκληρο σπιτι 100τ.μ. τι να κανω ?
.............................
..........................
...........................
Τι έπαθες μαρία1999;
Μετά την παύση ζωής.......... ο θάνατος !
Το απόλυτο τίποτα , για αυτό και από ένα χαώδες τίποτα δεν μπορούμε να αντλήσουμε καμία απόδειξη τεκμηρίωσης του !
Μάλλον η Μαρία εννοεί τι γίνεται μετά, όταν κάποιος χάσει έναν άνθρωπο του. Τώρα αν θέλει να μάθει τι γίνεται αφού πεθάνει κάποιος, νομίζω κανείς δεν μπορεί να της πει με σιγουριά. Μπορεί να υπάρχει κάτι, μπορεί να μην υπάρχει τίποτα. Υπάρχουν άπειρες θεωρίες, φιλοσοφίες και αμπελοφιλοσοφίες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο καθένας μας θα το μάθει απο πρώτο χέρι. Ας ζήσουμε τουλάχιστον όσο προλάβουμε μέχρι να έρθει η ώρα μας.
τι να κανω να μην ποναω τοσο οταν μου λιπει τοσο πολυ ενα απο τα ποιο αγαπημενα προσωπα της ζωης μου κ οταν ξερω οτι δεν θα το ξαναδω ποτε μου κ δεν θα ξανακουσω την φωνη αυτη ποτε ξανα κ αυτα τα γαλαζια ματια σαν διαμαντια δεν θα ξαναλαψουν! ποτε πως ?
Μετα το θανατο ΤΙΠΟΤΑ.Σαν να κοιμσαι ενα πραγμα αλλα χωρις ονειρα ή εφιαλτες. Και φυσικα χωρις ξυπνημα. Game over. :p
Hρθε ωρα για ιστορια μου φαινεται..
Λοιπον, πριν 5 χρονια, μια παιδικη φιλη της μαμας μου ειχε αρραβωνιασει το Πασχα την μοναχοκορη της και τον Αυγουστο την παντρευε. 27 Ετων. Ενα μηνα πριν το γαμο ειχαν βγει για φαγητο εξω ενα βραδυ. Η κοπελα ηθελε να φυγει νωριτερα απο το τραπεζι, η μανα της δεν την αφηνε, με τα πολλα αγκαρεψε εναν φιλο να την παει σπιτι με το μηχανακι. Μη στα πολυλογω ατυχημα πεταχτηκε απο το μηχανακι και χτυπησε σε ενα δεντρο, σκοτωθηκε ακαριαια. Η μανα της επαθε τετοιο σοκ που δε μπορεις να φανταστεις ανθρωπο να παθαινει. Μηνες να ξενυχταει στον ταφο, να κλεινεται στο σπιτι, να μην τρωει, να μην πλενεται, να μην κανει τιποτα, δε μιλαγε σε κανεναν, μονο να κλαιει. Ειχε παθει βαρυτατη καταθλιψη. 5-6 μηνες μετα, βλεπει την κορη της στον υπνο της, να της λεει, "μαμα, μην στεναχωριεσαι, ειμαι καλα εδω που ειμαι, αλλα οταν σε βλεπω οτι εισαι ετσι ποναει η ψυχη μου και δε μπορω να σου μιλησω και να σε αγγιξω. Πρεπει να εισαι καλα αν νοιαζεσαι για μενα". Απο τοτε η κυρια Α. μεσα σε μια νυχτα δεν ξαναεκλαψε για το παιδι της. Την θυμαται, μιλαει για αυτην, εχει το δωματιο της οπως ητανε, αλλα το πενθος το εχει πεταξει απο πανω της.
Δεν ξερω αν αυτο ηταν πνευμα, αγγελος, φαντασμα, ο Θεος ο ιδιος, αν ηταν ονειρο, ψευδαισθηση, παραισθηση, το ασυνειδητο ή το υποσυνειδητο, αλλα πιστευω ακραδαντα οτι το να ειναι κανεις καλα και να συνεχισει τη ζωη του, χωρις αυτο να σημαινει οτι παυεις να αγαπας η να θυμασαι τον νεκρο, ειναι οτι καλυτερο μπορει να κανει και για τον εαυτο του, αλλα και για τον αλλο στην αντιπερα οχθη, αν πιστευει κανεις στην υπαρξη της ψυχης.