Καλησπερα,
διαβαζω συχνα το forum εδω και αρκετο καιρο,και σημερα σκεφτηκα να γραψω και εγω τη δικη μου ιστορια που με ταλαιπωρει.
Εχω παει σε ψυχολογους, εχω διαβασει αρκετα βιβλια ψυχολογιας,αλλα μεχρι σημερα δε καταφερα να βρω τι ακριβως μου φταιει και παραιτουμαι απο οτιδηποτε και αν ξεκινησω να κανω.
Ειτε αυτο ειναι μια νεα δουλεια,ειτε ειναι για την εκμαθηση μιας ξενης γλωσσας, ειτε προκειται για διαπροσωπικες σχεσεις οπου αν πληγωθω με το παραμικρο,απομονωνομαι απο ολους και ολα.
Αυτο μου εχει δημιουργησει προβλημα και στην επαγγελματικη και στην προσωπικη μου ζωη. Εκτος ολων των αλλων ψυχολογικων προβληματων που με ταλαιπωρουσαν και ουτε και αυτα εχω λυσει ακομη,οπως φοβια για σεξουαλικη επαφη,εχω φτασει σε σημειο να μη θελω να με πλησιαζουν οι αντρες,αλλα απο την αλλη δεν αντεχω τη μοναξια,και η μια μου πλευρα η πιο υγιης θελει να αρεσει οπως συμβαινει με ολους τους ανθρωπους.
Περασα βουλιμια, γιατι δεν αντεχα τον εαυτο μου, προσπαθουσα να ηρεμησω και να "ταισω" τις συναισθηματικες μου αναγκες και συναισθηματικα κενα. Αυτο σιγα σιγα το ξεπερασα,ομως ταυτοχρονα με ταλαιπωρει και η ακμη οπου οι γιατροι δε μου βρισκουν κατι παθολογικο και μαλλον ειναι ψυχοσωματικο και αυτο επισης μου μειωνει επιπλεον την ηδη μειωμενη αυτοπεποιθηση μου.
Τα αλλα θεματα που ανεφερα τελευταια τα αντιμετωπιζω σιγα σιγα σχετικα ευκολα και με βοηθεια ψυχολογου. Ομως αυτο με τις παραιτησεις απο παντου, σχεδον σε ολους τους τομεις, δε μπορω να το διαχειριστω ουτε ξερω καν τι με οδηγει εκει. Και το αποτελεσμα ειναι,ακομη μεγαλυτερη απομονωση αφου δε μπορω να σταθω σε δουλεια,και ελλειψη οικονομικης ανεξαρτησιας.
Υπαρχει κανεις εδω που να εχει περασει κατι παρομοιο? Και αν ναι,πως το ξεπερασε?
