ATEΛΕΙΩΤΕΣ ΕΝΟΧΕΣ και ΠΟΝΟΣ

Είμαι καινούρια στο φόρουμ και κάνοντας μια μικρή βόλτα, το βρήκα αξιόλογο για να συμμετέχω και να μπορέσω να εκφράσω και εγώ το πρόβλημά μου.
Μέχρι και πριν δυο τρία χρόνια θεωρούσα τον εαυτό μου αισιόδοξο, δυνατό , ισορροπημένο.Και μάλιστα το αντιμετώπιζα όλο αυτό με κάποια αυταρέσκεια.
Όλοι μου έλεγαν ότι είχα πολυ καλές άμυνες και απορούσαν που έβρισκα τόση δύναμη να αντιμετωπίζω τη ζωή με τόσο καλή διάθεση.
Ξεπέρασα στα 30 μου το πρώτο μου διαζύγιο και μεγάλωσα με σταθερότητα τον τότε πεντάχρονο γιο μου, αντιμετώπισα με δύναμη την αρρώστια και τον θάνατο της αγαπημένης μου μητέρας και στάθηκα στην αδερφή και στον πατέρα μου που το βίωναν πολύ πιο δύσκολα.
Η γιόγκα , ο διαλογισμός, βιβλία ψυχολογίας, σεμίνάρια θετικής σκέψης στάθηκαν αρωγοί μου στις δύσκολες φάσεις της ζωής μου.
Βέβαια ο σημαντικότερος αρωγός μου ήταν η σχέση με την δεύτερο άντρα μου, την οποία τροφοδοτούσαμε και οι δυο μας με αγάπη και τρυφερότητα και κυρίως εγώ με την θετική σκέψη και την αισιοδοξία μου. Να σημειώσω εδώ όμως κάτι πολύ σημαντικό που διαπίστωσα πρόσφατα .
Επειδή ο άντρας μου ήταν πιο ανασφαλής και στην αρχή της σχέσης μας δεν ήταν καθόλου σίγουρος για αυτήν για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, όπως και κάποιοι κοντινοί μας συγγενείς, προσπάθησα να είμαι η τέλεια σύντροφος για αυτον, ν' αποδείξω σε μένα, σε κείνον και στους άλλους ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Στις αρχές της σχέσης μας και του γάμου μας όλη μου η ενέργεια πήγαινε σ' αυτό, να προσπαθώ να είμαι καλή, όσο πιο καλή μπορώ, έτσι έφτιαξα μια ταυτότητα για μένα, η οποία έγινε δεύτερη φύση μου και ...την αγάπησα.
Ο άντρας μου πάντα μου εκδήλωνε τα αισθήματα του λέγοντας πόσο βαθειά μ' αγαπάει και μ' εκτιμάει για αυτό που είμαι.
Έτσι λοιπόν χτίσαμε ένα"όνειρο", φτιάξαμε ένα σπιτικο, υπήρξε υπέροχος πατέρας για τον γιο μου και μια όμορφη σχέση για μας.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια το όνειρο άρχισε να χάνει την πρώτη του αίγλη...Αισθανόμουν πολύ κουρασμένη, οικονομικά έντονα προβλήματα ,ο άντρας έγινε πιο αδιάφορος, έχασα το ερωτικό μου ενδιαφέρον.
Για να μην σας κουράζω, εκεί κάπου χωρίς να συνειδητοποίησω αρχικα πως και τι ερωτεύτηκα κάποιον άλλο και προχώρησα σε σχέση μαζί του.
Βρεθήκαμε λοιπόν σε ένα κυκεώνα δραματικών καταστάσεων που δεν μπόρεσε κανένας να τις διαχειριστεί.
Ψέμματα, αλήθειες, ικεσίες, εκφοβισμοί, να μην μπορούμε να βάλουμε ούτε κόμμα..
Να μην ξέρω που πατάω και πού βρίσκομαι.Να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας και εγώ να αισθάνομαι κομμένη στα δυο.
Να με κοιτάτε δυο αγαπημένοι άνθρωποι στα μάτια και να με παρακαλάνε να διαλέξω ποιον δρόμο θα πάρω.
Οι αντιδράσεις του άντρα μου τραγικές, οι καταστάσεις απερίγραπτες.
Και είχε δίκιο. Είχα γκρεμίσει το όνειρό μας, γκρέμισα και τόν ίδιο. Και το χειρότερο δεν ήτανότι αποφάσισα να χωρίσουμε, να πουλήσουμε το σπίτι μας και να φύγω.
Το χειρότερο είναι ότι ήμουν ανέντιμη απέναντι του διατηρώντας μια σχέση πίσω από την πλάτη του για ένα χρόνο .Ήμουν ανέντιμη απέναντι στον άνθρωπο μου.Εγώ...
Εχουν περάσει δυο χρόνια σχεδόν από τότε που το έμαθε..παραπάνω από ενα χρόνο από τον οριστικό χωρισμό μας.
Έχω σχέση ακόμα με τον άλλο άντρα, μια πραγματική σχέση αγάπης αλλά τόσο τραυματισμένη, τόσο χτισμένη πάνω στα ερείπια που παρόλη την γεμάτη παρουσία του , δεν μπορώ να την υποστηρίξω.
Ξεπέρασα τα προβλήματα υγείας που μου δημιουργήθηκαν τον προηγούμενο χρόνο καθώς και τις κρίσεις πανικού (άγχους) Τον πόνο όμως ποτέ, έγινε μόνιμος σύντροφος μου.
Κάθε μέρα που ξημερώνει αισθάνομαι πιο άδεια και πιο ένοχη από την προηγούμενη. Οι όμορφες στιγμές με τον τωρινό μου σύντροφο δεν μπορούν να μου πάρουν αυτήν την θλίψη, τον πόνο, τις ανασφάλειες.
Φυσικά όλη αυτή η κατάσταση υποδαυλίζεται από διάφορες καταστασεις. Ο πρώην πλέον άντρας μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση και μου το θυμίζουν αυτό εκτός από κοινοί γνωστοί και ο ίδιος με συνεχή μηνύματα του τύπου με διέλυσες με κατέστρεψες ήσουν ανάξια , εξευτέλισες τα πάντα..είτε με υβριστικά μηνύματα χειρίστου είδους (δεν έχει πια καμια σχέση με τον άνθρωπο που τόσο καλά ήξερα) είτε μιλώντας σε όλους για το ποια είμαι και τι του έκανα..Άλλες φορές πάλι μου στέλνει ερωτικά τραγούδια, μου λέει πόσο μ' αγαπάει και ότι κάθε μέρα κοιμάται με τη σκέψη μου και φυσικά αυτό με αρρωσταίνει
.Επίσης σ' ένα γόνιμο έδαφος πολλοι θα προσκληθούν να σπείρουν.Έχουν ειπωθεί πράγματα τερατώδη από τρίτους τα οποία δεν ισχύουν και η κατάσταση αντί ν' αρχίσει να ξεπερνιέται γίνεται όλο και χειρότερη.
Στα συνεχή μηνύματα του, άλλες φορές του μιλάω με τρυφερότητα , τον παρακαλάω κλαίγοντας να με συγχωρέσει για το κακο που του έκανα, άλλες φορές όταν με τη συμπεριφορά και τα λόγια του με προσβάλλει ασύστολα και με τρομοκρατεί, θυμώνω, του φωνάζω να σταματήσει αυτήν την παράνοια ,να προσπαθήσουμε να απομακρυνθούμε για να λυτρωθούμε απ' όλο αυτό.
Του λέω ότι έκανα ένα τεράστιό λάθος που το πληρώνω και θα το πληρώνω, ναι, τα γκρέμισα όλα, ας σταματήσει να με βρίζει,ας σταματήσει να με πυροβολεί, θα γίνει κακό, δεν πάει άλλο...
Αισθάνομαι κάθε μέρα και πιο άθλια, θυμάμαι πόσο όμορφα ήμασταν κάποτε, πόσο δυνατή αισθανόμουν και τώρα δεν μπορώ ν' απεγκλωβιστώ . Έχουμε γίνει όλοι μας κουρέλια...
Θα θελα τόσο να πάω τον χρόνο πίσω, να τ' αλλάξω όλα και ας έζησα απίστευτες στιγμές αγάπης με τον τωρινό σύντροφό μου, το κόστος ήταν τεράστιο...
Συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα. Σκεφτείτε ότι προσπάθησα να δώσω μια μικρή περίληψη..Πως να χωρέσουν τόσα γεγονότα και τόσα αισθήματα σε λίγες γραμμές..Δεν ξέρω πως να βοηθήσω κι αυτόν και εμένα πια

Όσο δέν κρατάς τις αποστάσεις από τον πρώην και το υπόλοιπο συφερτό, τόσο θα συγχίζεσαι και δέν θα μπορείς να βάλεις μία τάξη. Με κάθε μέσο! Δέν του χρωστάς τίποτε. Στον μόνο που χρωστάς είναι ο εαυτό σου.

Εφ'όσον τις περισσότερες φορές ο πρώην σε αντιμετωπίζει με εχθρικό τρόπο, όσες ευθύνες και όσες ενοχές να σου αναλογούν, δέν μπορείς να βοηθήσεις.

Μακριά από αδιέξοδες εντάσεις.

Ευχαριστώ για την απάντηση σου.
Ένα κομμάτι του εαυτού μου, έτσι το αντιμετωπίζει. Δεν μπορώ να πάρω πίσω ότι έγινε, δεν μπορώ να τ' αλλάξω και οφείλω ν' αναλάβω το κόστος της ευθύνης και της επιλογής μου και να προχωρήσω μπροστά.
Πολλές φορές προσπαθώ να κρατηθώ από τον θυμό μου για τις άγριες επιθέσεις του (δίκαιες αλλά και τόσο άδικες) για να απεγκλωβιστώ.
Από την άλλη οι ενοχές που νιώθω για το ότι πρόδωσα έναν άνθρωπο που αγαπούσα (και νιώθω ακόμα πράγματα για αυτόν) και για όλα αυτά που κατέστρεψα, και κυρίως το γεγονός ότι είναι δικό μου δημιουργημα η κατάθλιψη , η εξαθλίωση και η αναξιοπρεπής συμπεριφορά του δεν μ' αφήνουν να σταθώ στα πόδια μου.
Συγγνώμη που έβαλα το θέμα μου σε άσχετο τοπικ, το διαπίστωσα εκ των υστέρων

Και τι θα μπορούσες να κάνεις εφόσον αρνείται πεισματικά να δεχθεί την νέα κατάσταση?

Αν δέν τον χώριζες θα ήσουν δυστυχισμένη επειδή δέν ήσουν ο εαυτό σου.
Αυτό είναι το σημαντικότερο.
Προέκυψε κάτι καινούργιο γιατί ήσουν έτοιμη γι'αυτό.

Αν υποκύψεις στην εκβιαστική του συμπεριφορά και επιστρέψεις θα ικανοποιήσεις τον εγωισμό του και όχι την αγάπη του. Γιατί αν σε αγαπούσε δέν θα σε κατηγορούσε. Μετά θα καταντήσεις εσύ εξαθλιωμένη.

Σεβάσου τις επιθυμίες σου και κράτησε αποστάσεις.

Έχω την εντύπωση πάντως (χωρίς να είμαι ειδικός ή κάποιος με εμπειρία) πως η πιό αδύναμη είσαι εσύ.

Ίσως και να εχεις δίκιο, αν υποστήριζα την επιλογή μου πιο δυναμικά, μπορεί να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσω όλη αυτή την κατάσταση όμως, με πονάει καθημερινά.
Και οκ δεν περίμενα φυσικα να αντιμετωπιστεί με απολυτη ψυχραιμια και ανωτερότητα αλλά όχι αυτός ο εξευτελισμός .Έχουμε ζήσει 13 χρονια μαζι με πολλή αγάπη, τουλάχιστον ότι έχουμε ζήσει άξιζε ένα πιο αξιοπρεπές τέλος.

Frini καλωσήρθες στο φόρουμ.
Θα επισημάνω δύο σημεία τα οποία θυμάμαι από το νήμα σου και τα θεωρώ σημαντικά.
θεωρώ ότι ένας άνθρωπος δεν παέυει από τη μια μέρα στην άλλη να είναι δυνατός. Ταυτόχρονα, δεν αναιρείται η εσωτερική του δύναμη, τα κεκτημένα του στον τομέα αυτόν, λόγω μιας περιόδου τέλματος.
θέλω να πω δηλαδή, ότι σαφώς και είσαι δυνατή, εφόσον έχεις - αποδεδειγμένα- καταφέρει να διαχειριστείς διάφορες δύσκολες καταστάσεις στη ζωή σου. Είσαι σε μια δύσκολη φάση, όλα αυτά που περιγράφεις είναι "ψυχοβγαλτικά" εντελώς. Πριν μπεις στη διαδικασία να ερευνήσεις τι έφταιξε σε εσένα και λειτούργησες όπως λειτούργησες θα πρέπει αρχικά και πρώτα απ'όλα να βάλεις ένα φράκτη γύρω γύρω σου.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κόψεις κάθε είδους επαφή με τον πρώην όσο κι αν σε στεναχωρεί αυτό. Κανείς δε θα ήθελε σαφώς να είναι στη θέση του, αλλά το κακό έγινε και πρέπει να δείξετε και οι δύο ψυχραιμία.
Επειδή αυτός δεν μπορεί, διότι είναι λίγο παραπάνω θύμα στην υπόθεση, πρέπει να φανείς εσύ δυνατή (όπως συνηθίζεις άλλωστε:-) ).
Κόψε λοιπόν διαύλους επικοινωνίας προς το παρόν μαζί του και ηρέμησε. Είσαι και μαμά έτσι δεν είναι?
Βάλε λοιπόν ένα φρένο στις τύψεις σου, διατήρησέ τες ως έχουν, μην τις επαυξάνεις και ηρέμησε σε πρώτη φάση. Γενικότερα απομάκρυνε ο,τιδήποτε σε ρίχνει ακόμα πιο βαθιά. Οι ενοχές δημιουργούν και άλλες ενοχές και είναι ό,τι χειρότερο για τον εαυτό σου αλά και τον άλλον δεν το βοηθάς. Αυτός έχει σκαλώσει τώρα κι εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτό. Και οι τύψεις μη νομίζεις ότι του προσφέρουν κάτι διότι ο πόνος όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς θέλει χρόνο για να ξεπεραστεί.
Άστον λοιπόν κι αυτόν να ηρεμήσει και κοίτα να το δουλέψεις λίγο το θέμα των ενοχών σου.
Εγώ προσωπικά επειδή είμαι και της πίστης, τέτοια θέματα τα δουλεύω τονώνοντας την πίστη μου στο θεό, με κάποιον καλό πνευματικό.
Εσύ μπορείς να απευθυνθείς και σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο, φαντάζομαι συμβουλευτικής.
Είσαι σε δύσκολη φάση και έχεις άτομο που εξαρτάται από εσένα οπότε απαιτείται να ανασκουμπωθείς και να κάνεις ότι είναι δυνατόν για να βγεις από αυτόν το κυκεώνα κατηγοριών και ενοχών που έχεις μπει.
Ανθρωπάρια είμαστε όλοι. Αυτό που σου συνέβη μπορεί να συμβεί στον καθέναν και το εννοώ. Γι'αυτό και πρέπει αν είμαστε επιεικείς με τους άλλους. Αλλά οι ενοχές είναι ό,τι χειρότερο, σε τρώνε σιγά σιγά. Την έκανες την πατάτα σου, αλλά υπάρχει μόνο το μπροστά. Θα είναι πολύ χειρότερη η πατάτα εάν τώρα δεν υποστηρίξεις την επιλογή σου και κάνεις πίσω.
Και ένα δεύτερο που θέλω να σου πω: Το ότι τον απάτησες είναι πράγματι δική σου ευθύνη (χονδρικά μιλώντας διότι συνήθως η ευθύνη πέφτει και στους δύο). Ο τρόπος όμως που το χειρίζεται είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη. Μην αυτομαστιγώνεσαι και γι'αυτό λοιπόν.

Καλησπέρα frini , θα ξεκινήσω κάνοντας ένα σχόλιο για το γεγονός ότι απάτησες τον πρώην άντρα σου : κάθε φορά που αισθανόμαστε την ανάγκη οποιασδήποτε αλλαγής , αυτό σημαίνει ότι δεν αντλούμε την επιθυμητή ικανοποίηση που έχουμε ανάγκη , και έτσι στρεφόμαστε αλλού !
Επομένως ίσως χρειάζεται να επαναξιολογήσης κάποια σημεία της σχέσης αυτής για να έχεις σε ένα πρώτο στάδιο μια καλύτερη εικόνα για το κίνητρο σου ( αλλά και από την άλλη να διαπιστώσεις πόσο αντικειμενικό ήταν αυτό το έλλειμμα , η σε άλλη περίπτωση έχει λόγους προσωπικών ανασφαλειών π.χ. επιβεβαίωσης , η ακόμη και τιμωρίας ! )
Τώρα όσο αφορά το κυρίως θέμα '' την ενοχή '' , εγώ γνωρίζω το εξής : ότι συμβαίνει στον καθένα μας καλό η κακό , είμαστε άμεσα υπεύθυνοι οι ίδιοι !
Τα περισσότερα γεγονότα τα χρωματίζουμε οι ίδιοι ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο συναλλάσσονται με τον εσωτερικό μας κόσμο , σύμφωνα πάντα με τα βιώματα και της αντιλήψεις μας ! Εξάλλου είναι κοινώς αποδεκτό ότι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση , έχουμε συμπεριφορές από τον απόλυτο πανικό έως την υποδειγματική ψυχραιμία !
Νομίζω ότι και στους δυο η αιτία είναι κοινή με διαφορετικό πρόσωπο '' η απόρριψη ''
Για τον πρώην σύντροφο σου , απλή είναι η ερμηνεία της.........
Για εσένα νομίζω υπάρχει θέμα ευαισθησίας με την απόρριψη από αρνητικά βιώματα του παρελθόντος , που στην προκειμένη περίπτωση απέναντι σε ένα άνθρωπο ο οποίος σε φέρθηκα όπως περιέγραψες με τον καλύτερο τρόπο , σε σπρώχνει ( η οδυνηρή απόρριψη ) υποσυνείδητα μέσο ενός '' εσωτερικού μηχανησμού ο οποίος λέγεται καθρέφτης '' στην θέση του και σε προκαλεί ενοχή , επειδή και εσύ πολλή απλά έτσι θα αισθανόσουν !

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας, τις διάβασα πολύ προσεκτικά.
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να δω την κατάσταση όσο είναι αυτό εφικτο, από τη θέση του παρατηρητή και να προσπαθήσω να ξετυλίξω αυτό το κουβάρι . Να καταλάβω γιατί έγιναν όσα έγιναν, γιατί πρόδωσα έναν άνθρωπο που αγαπούσα , τι με οδήγησε στο να ερωτευτώ τόσο έντονα κάποιον άλλο, γιατί δεν προσπάθησα σαν ώριμος άνθρωπος να διαχειριστώ τα αισθήματα μου..Και κυρίως γιατί δεν ήμουν ειλικρινής μαζί του όπως όφειλα.Δεν ήταν μια σχέση τελειωμένη, μπορούσαμε να την σώσουμε αν βρίσκαμε και οι δυο την ψυχική δύναμη και τρόπους να το παλέψουμε.
Και ποιο αίσθημα ανικανοποιητου υπήρχε κάτω απ' όλο αυτό, πόσο βαθύ ήταν..Είμαι 45 χρονών , θα πρεπε κάποια θέματα μέσα μου να τα εχω λύσει , να μην βρεθώ τόσο μετέωρη.
Όταν έφυγα από κοντά του, είχα πει ότι δεν φεύγω γιατί πιστεύω ότι θα είμαι καλύτερα εκεί που πάω,το γεγονός όμως , ότι έφτασα στο σημείο μετά από όλη τη ζωη που ζήσαμε , να ερωτευτώ τόσο κάποιον άλλο, σημαίνει ότι υπήρχε χώρος και ας μην το είχα συνειδητοποιήσει. Και γιατί πίστευα ότι δεν μπορούσαμε, κάτι που από την αρχή φανηκε, να διαχειριστούμε την κατάσταση , ξέφυγε τελείως από τα χέρια μας
Καταλαβαίνω φιλομαθή τι μου λες..έτσι θα αισθανόμουν με την απόρριψη και εγώ σε μια σχέση που την ονομάζαμε και την νιώθαμε σαν σχέση ζωης,θα αντιδρούσα σίγουρα διαφορετικά λόγω του χαρακτήρα και των αντιλήψεων μου με περισσότερη αξιοπρέπεια. Το θέμα είναι ότι με τον πρώην μου είχαμε δημιουργήσει μια σχέση συναισθηματικής εξάρτησης, πιστεύαμε ότι είμαστε κάπου πιο πάνω , μόνοι και λίγο άτρωτοι..Και πίστευα ότι αυτό δεν θα μπορούσε με τίποτα να σπάσει...και το έσπασα εγώ.
Νιώθω σαν χαμένη μέσα στο νέο μου δημιουργημα. Και νιώθω πολυ ανασφαλής , ένας επιπλέον λόγος που είμαι τόσο ευάλωτη και ανοιχτή σε ότι ο πρώην μου βιώνει..Νιώθω ότι γυρίζει σε μένα με όλη την δύναμη του.
Επειδή δεν είμαι μόνη όπως λες void, θεωρώ ακόμα μεγαλύτερη την υποχρέωση μου να συνέλθω .Προσπαθώ πολύ ν' αφήσω τον γιο μου έξω απ' αυτό και να μην με βλέπει σαν "καυμένη", δεν θα το ήθελα με τίποτα . Άλλωστε και εκείνος-είναι ήδη 21 χρονών-το αντιμετώπισε το θέμα με ψυχραιμία και ωριμότητα.Παρόλο αυτά νιώθω ένοχη και απέναντι του, αναστάτωσα τη ζωή του δύο φορές .Προσπαθούσα πάντα και πιστεύω ότι τα κατάφερα να είμαι δίπλα του, παρουσία δυναμική και διακριτική τώρα που μεγάλωσε, όμως ποσο έχουμε δικαιωμα ν' αναστατώνουμε τη ζωή των ανθρώπων μας?Πόσο έχουμε δικαιωμα να τους βάζουμε σε επώδυνες διαδικασίες ?δεν έχουμε υποχρέωση αληθινή, ιδιαιτερα σε μια ηλικία που υποτίθεται ότι αποκτήσαμε ένα κομμάτι αυτογνωσίας , εμπειρίας και ωριμότητας, να ξέρουμε που πατάμε και οι επιλογές μας να είναι σταθερές και συνειδητοποιημένες..?

Ήμουν η δυνατή, η αισιόδοξη,αυτή που συμβουλεύονταν για τα προβλήματα τους..Νιώθω ότι έχω χάσει την αποδοχή των άλλων και το σημαντικότερο την αυτοεκτίμηση μου.
Ο τωρινός συντροφός μου λέει, ότι λαχταράει να δει το χαμογελο μου όπως παλιά και την λάμψη που εξέπεμπα, κάποια στιγμή μου είχε πει.."έγινες σαν ζόμπι και νιώθω υπεύθυνος για αυτό"
Ποιος είναι ο υπεύθυνος αν όχι εγώ?

Quote:

---

Originally Posted by Frini;349424
Και ποιο αίσθημα ανικανοποιητου υπήρχε κάτω απ' όλο αυτό, πόσο βαθύ ήταν..

[COLOR=#800080

Tωρα θα δεις οτι απαντας μονη σου απο κατω!![/COLOR]

1. Το θέμα είναι ότι με τον πρώην μου είχαμε δημιουργήσει μια σχέση συναισθηματικής εξάρτησης

Να το πρωτο λαθος, και το ειχατε και για καλο? Δυστυχως στις σχεσεις συναισθηματικς εξαρτησης αργα η γρηγορα καποιος απο τους δυο κουραζεται και φευγει, ειτε σωματικα ειτε συναισθηματικα. Στην περιπτωση σας ησουν εσυ, αυτο ειναι το κενο που λες οτι δημιουργηθηκε και βρηκε χωρο να μπει ο τριτος.

2. πιστεύαμε ότι είμαστε κάπου πιο πάνω

Καλη προσγειωση!! Κανενας ανθρωπος δεν ειναι πιο πανω απο τους αλλους, και αν νιωθει ετσι, αργα η γρηγορα θα του ερθει μια κατρακυλα, και δε θα μπορει να καταλαβει απο που ηρθε, αφου ολα ηταν τελεια!!!

3. μόνοι και λίγο άτρωτοι..

Τριτο λαθος. Η ευτυχια ειναι στο μοιρασμα, στους ανθρωπους, στην οικογενεια, τους φιλους και τον περιγυρο, αυτο που περιγραφεις ειναι δυστυχια. Η ευτυχια δεν ειναι στο οχυρωνομαστε το ζευγαρι εναντιον ολων.. Αλλιως ειναι πολυ πιθανο να γινει το "κρακ".

Προσπαθούσα πάντα και πιστεύω ότι τα κατάφερα να είμαι δίπλα του, παρουσία δυναμική και διακριτική τώρα που μεγάλωσε, όμως ποσο έχουμε δικαιωμα ν' αναστατώνουμε τη ζωή των ανθρώπων μας?

Αυτο καθως και αλλα που ειπες σε αλλα σου ποστς, προσπαθουσες προσπαθουσες, εκανες την τελεια, ειχες μπει στο ρολο σαν να ηταν αληθεια. Δε μπορει να αντεξει πολυ ενας ανθρωπος μεσα σε εναν ρολο, ειδικα μεσα στον ρολο του τελειου.. Δε θελει υπερπροσπαθεια να εισαι καλα και να εχεις καλες σχεσεις, ουτε καν προσπαθεια, θελει μονο αγαπη.

---

Νομιζω οτι αν δεις θα καταλαβεις τι εγινε. ΑΠο οτι περιεγραψες ηταν αναμενομενο. Εσυ η ιδια ανεφερες ολα τα προβληματικα στοιχεια. Τωρα απλα βρες μια λυση και μεινε σε αυτην. Χωρις προσπαθεια. Με αγαπη και συγχωρεση πρωτα για τον εαυτο σου.

Ευχαριστώ λίλιουμ
Ξέρεις ότι είναι διαφορετικό να κάνεις ο ίδιος κάποιες σκέψεις και διαφορετικό να τις βλέπεις διατυπωμένες από κάποιον τρίτο που έχει μια πιο αντικειμενική άποψη.
Το δύσκολο είναι να αποδομήσεις την εικόνα που είχες για τη ζωή σου. Ακόμα πιο δύσκολο να συγχωρέσεις τον εαυτό σου που δεν αντοποκρίθηκε στις προσδοκίες που ο ίδιος είχε αλλά και κάποιοι αγαπημένοι του.
Θα συνεχίσω να προσπαθώ να στηριχτώ ξανά στα ποδια μου και ν' ανακτήσω τις χαμένες μου δυνάμεις. Χωρίς ν' ακυρώσω, χωρίς να διαγράψω.
Και να μην πνιγώ μέσα σε ενοχές, φοβίες και ανασφάλειες.
Μεγαλώνοντας αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι δεν υπάρχουν σταθερές, τίποτα δεν είναι δεδομένο και απόλυτο.
Τα πάντα υπόκεινται στην ροή της αλλαγής και όσο πιο προετοιμασμένοι είμαστε, τόσο πιο εύκολα μπορούμε να τις αποδεχτούμε.

Aπλα πετα τις ενοχες απο πανω σου. Ειναι σαν να τραβας μαζι σου μια σιδερενια μπαλα θανατοποινιτη. Δε σε αφηνει να πας μπροστα.
Κανε ΜΙΑ φορα απολογισμο του παρελθοντος, κρατα τα καλα, δες τα λαθη σου, αναγνωρισε τα για να μην τα ξαναεπαναλαβεις, και προχωρα ευθεια μπροστα.
Το χρωστας και στο παιδι σου αυτο, να του δειξεις με πραξεις οτι αν κατι χαλασει δε μενουμε εκει να βασανιζομαστε ουτε σημαινει οτι τελειωσε η ζωη μας, αλλα μαθαμε απο τα λαθη μας, δεν θα τα ξανακανουμε και τραβαμε μπροστα και ξαναφιταχτουμε τη ζωη μας απο την αρχη, πιο ομορφη αυτη το φορα και πιο αληθινη, αφου παθαμε και μαθαμε.. Αυτο ειναι το σημαντικο..

Οι προσδοκίες είναι κάτι θεμιτό αρκεί να είναι πραγματοποιήσημες, μα αν δέν "μας βγαίνουν" δέν χρειάζεται αυτομαστίγωμα. Απότομα γκάζια και φρένα δέν βοηθούν και ενίοτε το τιμόνι βοηθά. Όπως βοηθά και το να χαιρόμαστε ό,τι έχουμε δίχως να μεμψιμοιρούμε γιά όσα δέν έχουμε.

Το θέμα σου μου θύμισε το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη "Βυθισμένες Άγκυρες".

Δεν είσαι μεγάλη σε ηλικία και έχεις πάρα πολύ χρόνο ακόμα μπροστά σου για να ζήσεις ευτυχισμένη. Πρέπει όμως πρώτα από όλα να συγχωρέσεις εσύ το εαυτό σου για όλα αυτά που έκανε ή που νομίζεις ότι έκανες.

Σίγουρα δεν φταις εσύ μόνο για το τέλος της προηγούμενής σου σχέσης. Φταίνε και οι δυο.

Αν έχεις τόσο μεγάλες τύψεις, γιατί δεν πας σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει να τις διαχειριστείς?

Καταλαβαίνω πως νιώθεις, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα και πώς νιώθει και ο άλλος που "έμεινε πίσω", όταν εσύ έφυγες. Και είναι αδιανόητα δύσκολο.

Όμως τώρα που το καράβι βυθίζεται πρέπει ο καθένας να σώσει τον εαυτό του.

Ότι έγινε έγινε.

Και εγώ νιώθω πως νιώθει και ξέρω πόσο μα πόσο δύσκολο του είναι.Δικαιολογώ τις αντιδράσεις του ως ένα σημείο, ο πόνος του "χτυπάει" μέσα μου.Για αυτό και δεν μπορώ να λυτρωθώ από τις ενοχές μου.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι χρειαζομαι την υποστήριξη ενός ειδικού, που θα με βοηθούσε να ψάξω μέσα μου τα πως και τα γιατί και να μπορέσω να συγχωρέσω τον εαυτο μου.
Η καθημερινότητα μου έχει γίνει πολύ δύσκολη. Κάθε πρωί σηκώνομαι για τη δουλειά μ' εναν απιστευτο πονο , που συνήθως μ' ακολουθεί όλη τη μέρα, σαν μόνιμος σύντροφος.Και όταν λέω ως εδώ ήταν, έχω υποχρέωση να συνεχίσω, τα μηνύματα του δεν μ' αφήνουν.
Δυστυχώς έχω φορτωθεί πλέον τόσα μόνη μου που δεν έχω την οικονομική δυνατότητα.Οπότε πρέπει να το παλέψω μόνη μου.
Θα το ακούσω το κομμάτι...