Κρίσεις πανικού - καθημερινότητα - δουλειά

Είμαι 33 και έχω κρίσεις πανικού απο 19 ετών. Αφορμή τότε ήταν ένα τσιγάρο μαριχουάνας. Αιτίες ήταν άλλες. Απο τότε έχω δεί πολλούς γιατρούς και έχω ακολουθησει πολλές θεραπείες. Τον περισσότερο καιρό είμαι μια χαρά. Έχουν υπάρξει 3 μεγάλες κρίσεις στη ζωή μου που υπέφερα απο άγχος και πανικούς, παρ'ολο που έκανα θεραπεία φαρμακευτική και ψυχοθεραπεία. Αυτή είναι η τέταρτη φορά που πραγματικά υποφέρω. Τις προηγούμενες η λύση μου ήταν να διακόψω αυτό που με άγχωνε - η δουλειά στις περισσότερες περιπτώσεις - να περιμένω και εν τέλει να υποχωρήσει. Κάποιες φορές αυξομείωνα και τα φάρμακα μετά απο συνενόηση με το γιατρό μου. Αυτή τη φορά είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Εχω μια δουλεια που δεν γουστάρω μεν αλλά και που για οικονομικούς λόγους δεν αντέχω να χάσω. Το αποτέλεσμα είναι να σέρνω το σαρκίο μου κυριολεκτικά κάθε πρωι, να οδηγώ με ζαλάδες, να περιμένω να περάσουν δέκα ώρες (τόσο είναι το ωράριο μου), να πάω σπίτι μου και να μην μπορώ να κοιμηθώ απο το άγχος. Είμαι "παλιά" στο πρόβλημα και ξέρω οτι τίποτα απο όσα μου συμβαίνουν δεν είναι επικίνδυνο και οτι απλά είναι οδυνηρά τα συμπτώματα και όλα αυτά που ξέρουμε για τις κρίσεις πανικού. Το θέμα είναι οτι είναι μια εβδομάδα που είμαι έτσι και έχω κουραστεί πάρα πολύ... Θεωρώ οτι έχω ξεπεράσει τα όρια μου (πάντα κρυβόμουν να ξεφύγω απο την όποια κατάσταση με άγχωνε) και επιμένω και έρχομαι κάθε μέρα στη δουλειά μου. Οι βαθύτεροι λόγοι που με αγχώνουν και που κάνουν τη ζωη μου δύσκολη μου είναι γνωστοί. Απλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξουν. Πρέπει να αποδεχτώ τις καταστάσεις ως έχουν. Απλά αισθάνομια πάρα μα πάρα πολύ άσχημα και πονάω κάθε λεπτό. Και θεωρώ άδικο να έχω παλέψει έτσι και να μην βλέπω αλλαγή στη διάθεσή μου. Ξέρω οτι θα περάσει... φοβάμαι όμως που είμαι ακόμα έτσι. Όσο για τα φάρμακα είναι μεγάλο ψέμμα. Σίγουρα βοηθούν τα συμπτώματα. Σίγουρα για κάποιους να είναι σωτήρια. Για μένα όμως δεν κάνουν διαφορά. Ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή και έχω κρισάρες πανικού. Οξύμορο. Η απάντηση σε όλα είναι μέσα μας. Αυτό είναι το μόνο γεγονός. Αρκεί να έχει κανείς το κουράγιο και τη διάθεση να ψάξει να τη βρεί. Κάνω ότι μπορώ και οτι δεν μπορώ (κυριολεκτικά) για να φύγει αυτός ο εφιάλτης. Προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις, να απασχολώ το μυαλό μου, να κάνω οτι δεν υπάρχει, ακόμα και να δεχτώ οτι υπάρχει και να δέχομαι κάθε κύμα κρίσης πανικού σαν "πρόκληση". Κοντεύουν δέκα μέρες και δεν είμαι καλύτερα. Εύχομαι όσοι περνουν το ίδιο να έρθει σύντομα η στιγμή που όλα αυτά θα είναι παρελθόν και που η μόνη ένοια θα είναι που θα πάμε διακοπές... Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια ταλαιπωρία. Τόση ένταση, τόσο άγχος και τόσος σωματικός και ψυχικός πονος. Αν έχει να προτείνει κάποιος άλλη λύση ή τρόπο να απαλυνθεί όλο αυτό, με χαρά να ακούσω. Ευχαριστώ.

Καλημερα blue1979.Προφανως εχεις την εμπειρια και ξερεις τι πρεπει να κανεις για να το αντιμετωπισεις.Το θεμα ειναι να αντιμετωπισεις τους λογους που δεν σε αφηνουν να αντιμετωπισεις τους πανικους.Ισως να εχεις κουραστει επειδη το παλευεις πολλα χρονια, ισως και να εχεις πιστεψει οτι δν μπορεις να ζησεις αλλιως.Βρες μεσα σου τις απαντησεις και δωσε λυσεις.
Λες οτι παντα οταν σε επιαναν οι κρισεις σταματουσες οτι σε ενοχλουσε.Αυτο ειναι ισως και το λαθος σου.Προτιμουσες την αποφυγη απο την πραγματικη αντιμετωπιση.Οπως και να εχει επειδη το παρελθον ειναι παρελθον αλλα εσυ ζεις τωρα,κοιτα τι θα κανεις απο αυτη τη στιγμη και μετα.Ισως να πρεπει να αρχισεις παλι ψυχοθεραπεια ή να πρεπει να ρυθμισεις την αγωγη σου ωστε να σταματησουν οι πανικοι.Απλα μην αφηνεις τον χρονο να περναει περιμενοντας να αλλαξει κατι απο μονο του.
Κατι πιο πρακτικο ειναι ισως το να αρχισεις λιγη γυμναστικη ή περπατημα ή καποιο χομπυ κατι που να σου δινει ευχαριστηση ωστε να ξεχνιεσαι λιγο.

Σ'ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Για πρώτη φορά δεν αφήνω τον χρόνο να περνάει περιμένοντας το θαύμα. Ίσως είναι το μόνο καλό σε αυτή την ιστορία. Προσπαθώ - γιατί δεν έχω πολύ χρόνο - αλλά και απο τη δουλειά να βρίσκω πράγματα που να με ευχαριστούν. Η αλήθεια είναι οτι το μόνο που με ανακουφίζει είναι η παρέα. Έιχα την ευλογία να έχω καλούς φίλους και μια συντροφο που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ οτι θα μου σταθεί όπως μου στέκεται. Η αδυναμία μου αυτή τη στιγμή είναι οτι αποφεύγω να μένω μόνη μου τα βράδυα. Με γλυκαίνει και με μαλακώνει η παρουσία φίλων και ειδικά της κοπέλας μου. Μπορεί και να είναι λάθος αντιμετώπιση απο την άποψη οτι ίσως να ήταν καλύτερα αν το αντιμετώπιζα μόνη μου - για θεραπευτικούς λόγους δηλαδή. Αλλά αυτό που μου δίνει κουράγιο είναι οτι το βράδυ θα είμαι με αγαπημένους μου ανθρώπους και θα ηρεμήσω. Και σημειώνω εδω οτι πάντα τα βράδια είμαι καλύτερα όταν περνάω τέτοιες δύσκολες περιόδους. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αυτό. Τα πρωινά μου φαίνονται αφόρητα ενω το βράδυ είμαι σχεδόν καλά.

Ναι αυτο που λες ισχυει και για μενα.Το πρωι θυμαμαι να ξυπνουσα με μια αισθηση αηδιας/απελπισιας.Δεν το αντεχα ενω το βραδυ ηρεμουσα.
Τωρα δεν ξερω δεν νομιζω να παιζει ρολο το αν εισαι μονη σου ή οχι.Εγω οσο καιρο ειμαι σε αυτη την κατασταση εχω μεινει και μονη μου και εχω συγκατοικησει.Καποια ιδιαιτερη διαφορα δεν υπαρχει,αλλα σιγουρα ειναι ωραια το να εχεις καποιον διπλα σου,αλλα αυτο απο μονο του δεν σε σωζει.

Η συντροφιά στην περίπτωση αυτή είναι καταπραϋντική, όχι θεραπευτική.

Quote:

---

Originally Posted by Blue9791

Σ'ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Για πρώτη φορά δεν αφήνω τον χρόνο να περνάει περιμένοντας το θαύμα. Ίσως είναι το μόνο καλό σε αυτή την ιστορία. Προσπαθώ - γιατί δεν έχω πολύ χρόνο - αλλά και απο τη δουλειά να βρίσκω πράγματα που να με ευχαριστούν. Η αλήθεια είναι οτι το μόνο που με ανακουφίζει είναι η παρέα. Έιχα την ευλογία να έχω καλούς φίλους και μια συντροφο που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ οτι θα μου σταθεί όπως μου στέκεται. Η αδυναμία μου αυτή τη στιγμή είναι οτι αποφεύγω να μένω μόνη μου τα βράδυα. Με γλυκαίνει και με μαλακώνει η παρουσία φίλων και ειδικά της κοπέλας μου. Μπορεί και να είναι λάθος αντιμετώπιση απο την άποψη οτι ίσως να ήταν καλύτερα αν το αντιμετώπιζα μόνη μου - για θεραπευτικούς λόγους δηλαδή. Αλλά αυτό που μου δίνει κουράγιο είναι οτι το βράδυ θα είμαι με αγαπημένους μου ανθρώπους και θα ηρεμήσω. Και σημειώνω εδω οτι πάντα τα βράδια είμαι καλύτερα όταν περνάω τέτοιες δύσκολες περιόδους. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αυτό. Τα πρωινά μου φαίνονται αφόρητα ενω το βράδυ είμαι σχεδόν καλά.

---

Καλημέρα! Νομίζω ότι λίγο πολύ εδώ μέσα, όλοι θα σε καταλάβουν, εγώ είμαι 28χρ. κ τραβάω κρίσεις πανικού από τα 16. Σίγουρα η κρίση πανικού είναι αποτέλεσμα πίεσης, το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό!? Διότι αν είναι να' ρθει, θα 'ρθει! Δε χαμπαριάζει! Πόσο να αντέξει η ψυχούλα μας? Πρέπει να αλλάξουμε όσο δύσκολο κ αν είναι, τρόπο σκέψης για κάποια πράγματα ώστε να μη μας φαίνονται ανυπόφορα, γιατί από το μυαλό μας ξεκινάει κ καταλήγει στα ψυχοσωματικά. Εγώ προσπαθώ πολύ να κάνω αυτό που σου λέω, για παράδειγμα, χθες στη δουλειά, παρότι δε μας πληρώνουν, έχουν κ απαιτήσεις κ αν αρνηθείς αρχίζουν τις απειλές κ το ξεφτιλίκι... Χθές με πήρε κ εμένα η μπάλα κ εκείνη την ώρα που άρχιζα να τρέμω από πάνω μέχρι κάτω κ το κεφάλι μου κόντευε να πέσει από τους ώμους... λέω δε θα σου περάσει ρε! Δε θα συγχιστώ εγώ! Μου τη λέγανε κ εγώ δε τους κοίταζα καν, αδιαφορούσα, απαντούσα μονολεκτικά κ με ύφος! Βαρέθηκαν να ασχολούνται μαζί μου κ πήγαν στον επόμενο..! Ευτυχώς δε το πήρα μέσα μου! Οσον αφορά αυτό που λες για τα βράδια, ότι νιώθεις καλύτερα απ' ότι το πρωί, το πέρασα το καλοκαίρι που δεν ήμουν καθόλου καλά.. Μου είπαν ότι ήταν σύμπτωμα κατάθλιψης, άρνηση της ημέρας, άλλη μια καινούρια μέρα κ πως θα τα βγάλω πέρα, βέβαια εγώ σηκωνόμουν κ με κλάματα κάποιες φορές... ¨το βράδυ πέταγα.. είχα κ στο νού μου ότι θα βγώ θα πιώ κ θα πάω για ύπνο, να κοιμάμαι με τις ώρες για να μη καταλαβαίνω, έλα όμως που ξυπνούσα νωρίς κ δεν άντεχα τη μέρα... τελικά με το καιρό μου έφυγε ευτυχώς γιατί ήταν πολύ άσχημο συναίσθημα!

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Καλημέρα! Νομίζω ότι λίγο πολύ εδώ μέσα, όλοι θα σε καταλάβουν, εγώ είμαι 28χρ. κ τραβάω κρίσεις πανικού από τα 16. Σίγουρα η κρίση πανικού είναι αποτέλεσμα πίεσης, το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό!? Διότι αν είναι να' ρθει, θα 'ρθει! Δε χαμπαριάζει! Πόσο να αντέξει η ψυχούλα μας? Πρέπει να αλλάξουμε όσο δύσκολο κ αν είναι, τρόπο σκέψης για κάποια πράγματα ώστε να μη μας φαίνονται ανυπόφορα, γιατί από το μυαλό μας ξεκινάει κ καταλήγει στα ψυχοσωματικά. Εγώ προσπαθώ πολύ να κάνω αυτό που σου λέω, για παράδειγμα, χθες στη δουλειά, παρότι δε μας πληρώνουν, έχουν κ απαιτήσεις κ αν αρνηθείς αρχίζουν τις απειλές κ το ξεφτιλίκι... Χθές με πήρε κ εμένα η μπάλα κ εκείνη την ώρα που άρχιζα να τρέμω από πάνω μέχρι κάτω κ το κεφάλι μου κόντευε να πέσει από τους ώμους... λέω δε θα σου περάσει ρε! Δε θα συγχιστώ εγώ! Μου τη λέγανε κ εγώ δε τους κοίταζα καν, αδιαφορούσα, απαντούσα μονολεκτικά κ με ύφος! Βαρέθηκαν να ασχολούνται μαζί μου κ πήγαν στον επόμενο..! Ευτυχώς δε το πήρα μέσα μου! Οσον αφορά αυτό που λες για τα βράδια, ότι νιώθεις καλύτερα απ' ότι το πρωί, το πέρασα το καλοκαίρι που δεν ήμουν καθόλου καλά.. Μου είπαν ότι ήταν σύμπτωμα κατάθλιψης, άρνηση της ημέρας, άλλη μια καινούρια μέρα κ πως θα τα βγάλω πέρα, βέβαια εγώ σηκωνόμουν κ με κλάματα κάποιες φορές... ¨το βράδυ πέταγα.. είχα κ στο νού μου ότι θα βγώ θα πιώ κ θα πάω για ύπνο, να κοιμάμαι με τις ώρες για να μη καταλαβαίνω, έλα όμως που ξυπνούσα νωρίς κ δεν άντεχα τη μέρα... τελικά με το καιρό μου έφυγε ευτυχώς γιατί ήταν πολύ άσχημο συναίσθημα!

---

Καλημέρα και σε σένα. Η απάθεια είναι η καλύτερη λύση αλλά για πες μου πως χτίζουν το τείχος; Δύσκολο. Προσπαθώ και σ'αυτό πολύ. Στην ουσία όμως αυτό που γίνεται είναι φαινομενικά να μην δείχνει να με επηρρεάζει κάτι αλλά έχει μαζευτεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Όταν πια αυτά τα "κάτι" μαζευτούν πολλά έρχονται οι πανικοί. Το κακό είναι οτι όταν είμαι καλά δεν καταλαβαίνω οτι με ενοχλούν κάποια πράγματα και νομίζω οτι τα έχω αφήσει πίσω. Εύχομαι όλα να πάνε καλά για όλους μας γιατί πραγματικά όποιος δεν το έχει ζήσει αυτό δεν μπορεί να καταλάβει πόσο οδυνηρό είναι. Επίσης αυτή τη φορά, παρ'οτι είμαι καλά το βράδυ και παρόλο που ξεραίνομαι μόλις π'εσω στο κρεββάτι, κατα τις 3 ξυπνάω με πολύ έντονο άγχος και δυσκολεύομαι πολύ να ξανακοιμηθώ με αποτέλεσμα όχι μόνο το πρωι να είμαι χάλια επειδη εχω να αντιμετωπίσω όλη τη μέρα, είμαι και άϋπνη.

Πω πω... ειλικρινά ταιριάζουν πολύ αυτά που λες με ότι έχω περάσει κ εγώ..! Κοίτα, εγώ έχω ένα άγχος, αυτό που ανέφερες πάνω κάτω κ εσύ! Κάποια τα προσπερνάω κ δε μ ενοχλούν καθόλου ή τα θάβω νομίζοντας ότι δε μ έχουν πειράξει κ βγαίνουν στη πορεία?! Αυτό προσπαθώ να καταλάβω, τον εαυτό μου στην ουσία προσπαθώ να μάθω! Απλά επισκέπτομαι κ ψυχολόγο κάποια χρόνια τώρα γιατί αλλιώς...

Καλημερα blue9791. Ειμαι κ εγω ενας απο ολους εκεινους που μπορει να σε καταλαβει και να ταυτιστει σε μεγαλο βαθμο μαζι σου. Τυχαινει να περναω μια τετοια κριση αυτη την περιοδο και μαλλον οφειλεται στο γεγονος οτι διεκοψα τη φαρμακευτικη αγωγη πριν απο καποιους μηνες. Τα φαρμακα σιγουρα δεν λυνουν το προβλημα στη ριζα του ομως απο την εμπειρια μου θεωρω πως ειναι αυτα που μπορουν σε κρατησουν 'στον αφρο' που λενε ετσι ωστε να βρεις τα ψυχικα αποθεματα να αντιμετωπισεις αυτα που σε βασανιζουν μεσα απο καποια ψυχοθεραπεια. Η συντροφικοτητα και οι φιλοι σιγουρα ειναι παραγοντες που μας ανακουφιζουν και μας κανουν να ξεχνιομαστε αλλα φοβαμαι πως δεν ειναι η λυση. Τα εχω περασει, τα ξαναπερνω και ξερω πως τελικα αυτο που ισως χρειαζεται ειναι ενας καλος ψυχορεπαευτης και αρκετη δουλεια με τον εαυτο μας. Ακουγεται βουνο το ξερω αλλα οσο περναει ο καιρος και ερχομαι ξανα και ξανα στα ιδια αδιεξοδα, νομιζω ειναι ο μονος δρομος. Οσο για αυτο που λες οτι τα βραδυα εισαι πιο ηρεμη, ειναι ετσι ακριβως! Το νιωθω αυτη τη στιγμη που σου γραφω, το εχω ξανανιωσει και ξερω ποσο ασχημο συναισθημα ειναι να εισαι ολη τη μερα ζομπι, το βραδυ να σου ανοιγεται μια χαραμαδα και την αλλη μερα παλι τα ιδια...

Quote:

---

Originally Posted by feelingblue

Καλημερα blue9791. Ειμαι κ εγω ενας απο ολους εκεινους που μπορει να σε καταλαβει και να ταυτιστει σε μεγαλο βαθμο μαζι σου. Τυχαινει να περναω μια τετοια κριση αυτη την περιοδο και μαλλον οφειλεται στο γεγονος οτι διεκοψα τη φαρμακευτικη αγωγη πριν απο καποιους μηνες. Τα φαρμακα σιγουρα δεν λυνουν το προβλημα στη ριζα του ομως απο την εμπειρια μου θεωρω πως ειναι αυτα που μπορουν σε κρατησουν 'στον αφρο' που λενε ετσι ωστε να βρεις τα ψυχικα αποθεματα να αντιμετωπισεις αυτα που σε βασανιζουν μεσα απο καποια ψυχοθεραπεια. Η συντροφικοτητα και οι φιλοι σιγουρα ειναι παραγοντες που μας ανακουφιζουν και μας κανουν να ξεχνιομαστε αλλα φοβαμαι πως δεν ειναι η λυση. Τα εχω περασει, τα ξαναπερνω και ξερω πως τελικα αυτο που ισως χρειαζεται ειναι ενας καλος ψυχορεπαευτης και αρκετη δουλεια με τον εαυτο μας. Ακουγεται βουνο το ξερω αλλα οσο περναει ο καιρος και ερχομαι ξανα και ξανα στα ιδια αδιεξοδα, νομιζω ειναι ο μονος δρομος. Οσο για αυτο που λες οτι τα βραδυα εισαι πιο ηρεμη, ειναι ετσι ακριβως! Το νιωθω αυτη τη στιγμη που σου γραφω, το εχω ξανανιωσει και ξερω ποσο ασχημο συναισθημα ειναι να εισαι ολη τη μερα ζομπι, το βραδυ να σου ανοιγεται μια χαραμαδα και την αλλη μερα παλι τα ιδια...

---

Όπως πολύ σωστά λέει η VickyK όλα είναι θέμα αυτογνωσίας και αυτοδιαχείρησης. Για κάποιο λόγο, είτε γονιδιακό είτε οικογενειακό είτε κοινωνικό, ανήκουμε σε μια ομάδα ανθρώπων που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους και για να είμαι πιο ακριβής, το άγχος τους. Δεν πιστεύω οτι δεν ξέρουμε τον εαυτό μας. Ισως να του κρυβόμαστε. Αλλά ξέρουμε πολύ καλά τί συμβαίνει και γιατί. Και ναι, είναι βουνό. Και ναι, κι εγω αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι την ώρα που θα φύγω απο εδω για να παω σπίτι μου και με τρελαίνει το οτι έχω ακόμα μια εργάσιμη. Όχι οτι αν είμαι σπίτι θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Απλά δεν θα χρειάζεται να προσποιούμαι οτι είμαι καλά. Συμφωνώ με το οτι τα φάρμακα σε κρατάνε στην επιφάνεια. Το θέμα είναι όμως (και μου συμβαίνει σχεδόν πάντα) οτι μόλις συνέρχομαι, η χαρά μου είναι τόσο μεγάλη (πήρα τη ζωη μου πίσω) που δεν μπαίνω στη διαδικασία να κατανοήσω, νηφάλια πια, τί πρέπει να κάνω για να μην επαναληφθεί ή αν επαναληφθεί να μην με πάρει τόσο απο κάτω. Και κακά τα ψέμματα, όσο και αν γνωρίζει κανεις αυτην την κατάσταση, την διαδικασία και την εξέλιξή της, δεν παυει να τον παίρνει απο κάτω. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι αυτή τη φορά θα το ψάξω κι αλλο. Ίσως όντως να πρέπει να ξανακάνω ψυχοθεραπεία. Η αλήθεια είναι όμως οτι δεν εμπιστεύομαι κανέναν είδικό. Οκ, βοηθήθηκα απο ειδικούς αλλά μόνο φαρμακευτικά και σε επίπεδο "πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια". Μάλλον δεν βρήκα τον σωστό θεραπευτή. Καλό κουράγιο σου εύχομαι και ευχαριστώ και εσενα για τον χρόνο σου.

Καλημέρα και πάλι σε όσους δουν το μήνυμα αυτό αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ελαφρώς καλύτερη η σημερινή μέρα απο τη χθεσινή. Κοιμήθηκα και σχετικά καλύτερα αλλά δεν παύει να υπάρχει η σκιά του φόβου και το μούδιασμα του "φοβάμαι μήπως επανέλθουν οι κρίσεις και το αφόρητο άγχος". Προσπαθώ να τα δώ πιο θετικά τα πράγματα. Βέβαια δεν βοηθάει και το σύμπαν... 500 ευρώ κλήση πρωι πρωι και ο μισθός μου ειναι 600... Μου φάνηκε πολύ μικρό αυτό σε σχέση με όσα περνάω. Και έτσι για την ιστορία δεν υπάρχει και καμία περίπτωση να πληρώσω. Είχα και αγωνία γιατι θα περνούσα τη Συγγρού σήμερα και όταν δεν είμαι καλά δεν τα πάω καλά με τους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας γιατί φοβάμαι οτι θα πάθω κατι, θα χάσω τον έλεγχο και θα τρακάρω. Όλα καλά όμως. Σήμερα θα κοιμηθώ μόνη μου μετά απο 3 βράδια και με ψιλοαγχώνει και αυτό. Βέβαια είναι Παρασκευή που σημαίνει οτι αύριο δεν δουλεύω και θα είμαι πιο χαλαρή. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αλλά τώρα έχω πάθει αυτό που αισθάνομαι μεν καλύτερα αλλά φοβάμαι να χαρώ για να μην μου βγεί ξυνό... Ούτε ξέρω πόσες φορές έγραψα τη λέξη "φοβάμαι" και ακόμα περισσότερο ποσες φορές τη μέρα τη σκέφτομαι. Και άλλες τόσες φορές λεώ "αει στο διάολο πια!"... Πόσοι άνθρωποι υποφέρουν και αντιμετωπίζουν προβλήματα ζωής και θανάτου και εγω είμαι εγκλωβισμένη σε έναν αόρατο μεν αλλά πολύ πραγματικό και οδυνηρό τρόμο. Αλλά και πάλι για πόσους ανθρώπους είναι ασήμαντα και δεδομένα αυτά που με βασανίζουν. Πρίν δέκα χρόνια σε μια μεγάλη πτώση μου ψυχολογική, είχα και αγοραφοβικά συμπτώματα. Εκανα ενα μήνα να βγω απο το σπίτι. Κάθε έξοδος, κάθε "παω για τσιγάρα" ήταν νίκη. Σε ποιον να το πεις και ποιος να σε καταλάβει... Μετράω τα καλά...προσπαθώ πολύ να το κάνω και να φιλτράρω τα πάντα μέσα απο αυτά. Θα τα καταφέρω.

Καλημερα. Χαιρομαι που νιωθεις καλυτερα. Για μενα ειναι αλλο ενα τυπικο ασχημο πρωινο. Φανταζομαι αργοτερα θα στρωσει. Οσο περναει η μερα ποιανω τον εαυτο μου να σκεφτεται λιγο πιο θετικα αλλα κ εγω φοβαμαι να χαρω οπως λες γιατι ξερω οτι μολις φερω στο μυαλο μου ολα αυτα που με ενοχλουν θα πεσω παλι. Ολα φαυλοι κυκλοι γαμωτο...

Κοίταξε, νομίζω οτι μέχρι να συνέλθουμε πρέπει να λειτουργούμε όπως οι αλκοολικοί σε απεξάρτηση. Μια μέρα τη φορά, μη σου πω ενα τμήμα της ημέρας τη φορά. Δηλαδή, τώρα που είναι πρωι δεν είσαι καλα. Το ξέρεις όμως. Είναι στη "ρουτινα" σου. Άρα καταρχην δεν το φοβάσαι. Ξέρεις επίσης οτι το απόγευμα θα είσαι κάπως καλύτερα. Αυτό αμέσως αμέσως θα πρέπει να σε ανεβάσει. Και ουτω καθεξής. Όσο για τον φόβο της χαράς... Θα το πω σε σενα για το ακουσω κι εγω. Καλό θα μας κάνει να χαρούμε στο φινάλε. Δικός μας είναι ο αγώνας και μόνο εμείς ξέρουμε πόσο άγριος είναι και αν μας αξίζει να χαρούμε. Προσπάθησε να χαμογελάσεις και ας μην το αισθάνεσαι. Πιάνει... όχι πάντα αλλά πιάνει. Η διατροφή σου πως είναι; Φροντίζεις να τρως πράγματα που θα σε βοηθήσουν; Εννοω τροφές που βοηθούν την δημιουργία σεροτονίνης και το κεντρικό νευρικό σύστημα. Το μεγαλύτερο λάθος που έκανα τις ημέρες που ήμουν χάλια ήταν να μην τρώω. Δεν μπορούσα να φάω εκ των πραγμάτων. Τρομερό σφίξιμο στο στομάχι. Χθές το πρωι όμως μετα απο παρότρυνση φίλου που έχει εμπειρία με κρίσεις πανικού. προσπάθησα να φαω λίγο μεν αλλά κάτι που θα με βοηθούσε. Ίσως να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του.

Βασικα εδω και λιγες μερες βρισκομαι στη οξεια φαση που με το ζορι τρωω μονο και μονο γιατι πρεπει. Δουλεια δεν εχω, οποτε οι μετακινησεις μου ειναι περιορισμενες. Εχθες ξεκινησα παλι το αντ/κο, που κακως, διεκοψα μετα απο 5-6 μηνες που το επαιρνα. Ξερω οτι σε λιγο καιρο θα με ανεβασει καπως, τουλαχιστον θα ειμαι πιο λειτουργικος, αλλα οπως λες κ εσυ φοβαμαι ακομα και την βελτιωση. Καθε βημα προς την βελτιωση κανει πιο δυσβασταχτο τον πονο σε ενδεχομενη πτωση.

Τα αντικαταθλιπτικά τα σταμάτησες μόνος σου; Παρακολουθείσαι απο κάποιον ειδικό αυτη τη στιγμή; Το καλό με τα φάρμακα είναι οτι όταν δράσουν είσαι τόσο καλά που ξεχνάς πολύ ευκόλα το ζόρι που τράβηξες. Αν και εκει βρίσκεται και η παγίδα. Γιατί κι εγω κάνω θεραπεία και παρ'ολα αυτά είμαι ευάλωτη σε κρίσεις και σε άγχη. Αυτό σημαίνει οτι ναι μεν χρειάζονται για να λειτουργήσεις αν είσαι σε κακή κατάσταση, είναι απαραίτητη όμως και κάποιου άλλου είδους θεραπεία για να εξασφαλίσεις οτι δεν θα επανέλθουν οι κρίσεις ή όταν επανέλθουν να μπορείς να τις διαχειριστείς. Στην τελική αυτό που λένε οι ειδικοί είναι πολύ σωστό όσο ακατόρθωτο και αν είναι κάποιες φορές. Για να βρισκόμαστε σε αυτη την κατάσταση σημαίνει οτι κατι μας ενοχλει και επειδή δεν έχουμε μάθει να εκφραζόμαστε ή να ξεσπάμε ή να εξωτερικεύουμε γενικως, την επίθεση την κάνουμε στον εαυτό μας. Ή μάλλον ο εαυτός μας μας λεει "σηκω και κανε κατι γιατι δεν την παλευω". Πχ αυτό που με ενοχλεί αυτή τη στιγμή στη ζωή μου (ενα απο αυτά μάλλον) είναι η δουλεια μου την οποία ναι μεν χαίρομαι που εχω γιατι μπορώ και παίρνω τσιγάρα μόνη και δεν ζητάω λεφτά απο κανέναν, απο την άλλη όμως, είμαι δεκα ωρες τη μερα σε εναν χωρο 1,5 * 0,5 (φαντασου ενα πολυ μικρο και κλειστο απο γυρω γυρω γκισε) πήζω στο ιντερνετ γιατι δεν εχει δουλεια ολη μερα, δεν μιλαω με κανεναν γιατι αφενος δεν υπαρχει κανεις και αφετερου οι πελατες που ερχονται ειναι αραβες και μιλανε πολυ λιγα αγγλικα και ακομα λιγότερα ελληνικα, δεν κανω χρηση των ικανοτητων μου, εχω ενα αφεντικο ο οποιος είναι ενας τυπος (αραβας κι αυτος) που νομιζει οτι επειδη εχει λεφτα κατι εκανε με τη ζωη του και εχει εμμονη με το χρημα, δεν πληρωνομαι καλα και ενα σωρο άλλα. Άρα το πρώτο μου μέλημα είναι να αλλάξω δουλεια. Και να που έρχεται και σου κάθεται το άγχος και η κρισαρα πανικου στο σβέρκο: πού να βρω δουλειά σε αυτη τη κατάσταση που επικρατει; δυο χρόνια ημουν άνεργη και το μόνο που βρέθηκε ηταν αυτη η δουλεια. Όμως δεν μπορώ να αγωοησω την κατασταση μου και την επανασταση που κανει ο οργανισμος μου. Κάτι πρεπει να κανω. Όπως ακριβως κατι πρεπει να κανεις κι εσυ.