Αγοραφοβία / Πώς να αρχίσω να αισθάνομαι άνετα σε πολυκοσμία;

Με λένε twwphone και είμαι 30 ετών. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής ούτε έκανα εύκολα φιλίες και σχέσεις. Έχω λίγους φίλους (κυρίως από δουλειά) με τους οποίους μιλάω και συναναστρέφομαι έξω από την δουλειά (όχι πολύ συχνά βέβαια).

Έχω (έτσι πιστεύω δηλαδή...) πρόβλημα αγοραφοβίας. Όποτε βγαίνω έξω μόνος μου (χωρίς παρέα) και όταν θέλω να πάω κάπου χωρίς συγκεκριμένο σκοπό (να μην πηγαίνω δουλειά, να μην πηγαίνω να αγοράσω κάτι, κτλ) αισθάνομαι πολύ άβολα σε όλη την διαδρομή και όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους. Είναι σαν όλοι να με κοιτάζουν και να με σχολιάζουν αρνητικά! Το ξέρω ότι ακούγεται τρελό αλλά τον τελευταίο καιρό αυτό έχει γίνει πολύ έντονο. Όταν περπατάω ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους αλλάζω 10 χρώματα και ιδρώνω από το άγχος μου! Να κάτσω για καφέ μόνος μου; Παλιότερα μπορούσα (έστω και με δυσκολία), τώρα ΑΔΥΝΑΤΟ!

Πως αντιμετωπίζετε αυτό; Μία λύση θα ήταν να βγαίνω πάντα με παρέα. Δεν είναι λύση όμως! Θέλω/πρέπει να γνωρίσω και άλλους ανθρώπους. Δεν θέλω να μείνω στάσιμος! Και άλλη λύση να κλειστώ τελείως στον εαυτό μου και να πάψω να βγαίνω έξω ή να κάνω κάτι έξω από την καθημερινότητα και την ρουτίνα! (οκ, αυτό ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι λύση... :o).

Το έχετε αντιμετωπίσει ποτέ αυτό; Πώς το ξεπεράσατε;
Πείτε ότι είστε σε ένα καφέ, ή σε ένα εστιατόριο/ταβέρνα/φαστφουνταδικο με την παρέα σας ή με την κοπέλα σας ή το αγόρι σας. Θα σας φαινόταν περίεργο στο απέναντι τραπέζι να κάθετε κάποιος μόνος του; Θα το σχολιάζετε αρνητικά, θα κάνατε πλάκα μεταξύ σας, θα το θεωρούσατε κάτι περίεργο και δεν θα του δίνατε σημασία ή θα το θεωρούσατε κάτι φυσιολογικό/συνηθισμένο - κάτι μου μπορεί να κάνατε και εσείς - και δεν θα του δίνατε σημασία; Παρακαλώ απαντήστε ειλικρινά - θα με βοηθούσε πραγματικά.

Ευχαριστώ.

Γεια σου Κώστα.Εχει τυχει να καθησω καποιες φορες μονη μου για καφε η για φαγητο.Δεν λεω οτι ενιωθα και super ανετη αλλα δεν ηταν τοσο παραξενο οσο πιστευα κι εγω πριν.Και μαλιστα μετα ενιωθα και μια ικανοποιηση οτι εκανα κατι που πρωτα θα ντρεπομουν να κανω.Πολλοι εχουν αυτη την κοινωνικη φοβια που εχεις κι εσυ.Εννοειται οτι δεν ειναι λυση το να κλειστεις στον εαυτο σου.Και σιγουρα ειναι ωραιο να βγαινεις με παρεα,αλλα να βγαινεις γιατι το θελεις να εισαι με την παρεα σου και οχι γιατι δεν αντεχεις να βγεις μονος.
Αν καθισεις μονος σου σε μια καφετερια...το πιθανοτερο ειναι οτι δεν θα σου δωσει κανεις σημασια περισσοτερη απο οση θα δωσει σε αλλους στα διπλανα τραπεζια.Γιατι δηλαδη να κανουν πλακα μαζι σου?Δεν βρισκω τον λογο.Ααααν συμβει κατι τετοιο τοτε το προβλημα μαλλον εκεινοι θα το εχουν...
Ξεκινα απο καποιο μαγαζι που να σου φαινεται λιγο πιο ευκολο.Πχ εμενα μου φαινεται πολυ πιο ευκολο το να παω σε ενα φαστφουνταδικο μονη μου παρα σε καφετερια.Και το κανω κι ολας συχνα αυτο.Εκει ειλικρινα δεν εχω αισθανθει ποτε ασχημα που ειμαι μονη μου.Και εχω δει παρα πολλες φορες ατομα που τρωνε μονοι τους.Ειναι χωρος που ανετα πεταγεσαι μετα τη δουλεια η σε διαλειμμα για να φας κατι στα γρηγορα.Δεν χρειαζεται να εχεις παρεα γι'αυτο.
Το οτι αν εισαι καπου μονος σου ολοι σε κοιτανε και σε σχολιαζουν πιστευω οτι μεσα σου ξερεις οτι αυτο ειναι μονο στο μυαλο σου.Απλως εκεινες τις στιγμες απο το αγχος σου δεν μπορεις να το σκεφτεις λογικα.Ο μονος τροπος για να το ξεπερασεις ειναι να αρχισεις να κανεις αυτα τα πραγματα που φοβασαι. :)

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση. :)
Το ξέρω ότι μάλλον είναι μέσα στο μυαλό μου αλλά εκείνη την στιγμή μοιάζει πραγματικό. :confused:
Πρέπει να το βάλω στόχο να πηγαίνω τακτικά μόνος μου να κάθομαι σε κάποιο μαγαζί. Ίσως ξεπεράσω αυτή την ανόητη φοβία.
Χωρίς βέβαια να το κάνω και αυτό ρουτίνα ή να γίνω τακτικός θαμώνας! :D
Γιατί αυτό που θέλω είναι να αισθανθώ ότι μπορώ να λειτουργήσω εκτός ρουτίνας και προγράμματος!

Είναι σημαντικό για μένα να μάθω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που κάθονται μόνοι τους σε μαγαζιά γιατί έτσι δεν θα αισθάνομαι "περίεργος"!
Και αν το ξεπεράσω αυτό τότε, ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον να μπορώ να κάνω νέες παρέες και γνωριμίες.

...κώστα, εγώ θα σου έλεγα πως έχεις υπερβολικό άγχος.
Άλλαξε τον τελευταίο καιρό κατι στη ζωή σου?
Πέρασες κάποια απογοήτευση ή στεναχώρια? Ίσως οικονομικά/επαγγελματικα, (θα μου φανεί περίεργο τέτοιες εποχες ;)

Όσο για το πως μου φαίνεται κάποιος που είναι μόνος σε ένα μέρος, ίσως για ένα δευτερο να ανναρωτιώμουν γιατί, αλλά δεν θα έδινα και πολύ βάση.
Δεν μπορώ να σκεφτώ όμως την ανάγκη κάποιου να πάει σε ένα μαγαζί μόνος του.
Εγώ αναζητώ πολλές φορές τη μοναξιά μου αλλά μόνο σπίτι.

Δίκιο έχεις, έχω υπερβολικό άγχος, για διάφορα πράγματα αλλά κυρίως για τις προσωπικές μου σχέσεις.

Τον τελευταίο καιρό (κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, σχεδόν δύο χρόνια) έχω περάσει αρκετές απογοητεύσεις οικονομικές και επαγγελματικές (και εδώ που τα λέμε ποιος δεν έχει?) που μου έχουν ρίξει την αυτοπεποίθηση μου (που δεν είχα ποτέ και ιδιαίτερα μεγάλη, ακόμα και όταν πετύχαινα τους στόχους μου σε προσωπικό/οικονομικό/επαγγελματικό/άλλο επίπεδο). Αυτό φυσικά με έχει κάνει να αισθάνομαι μεγάλο άγχος (μεγαλύτερο από το συνηθισμένο) όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο ή όταν πρέπει να πάρω αποφάσεις που θα επηρεάσουν και άλλους. Και φυσικά με επηρεάζει σε όλα τα επίπεδα! Αλλά αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ είναι αυτό των προσωπικών σχέσεων. Γιατί ο άνθρωπος πάνω απ' όλα είναι κοινωνικό ον και πρέπει να μπορεί να κρατάει επαφή με όσους γνωρίζει και (πιο σημαντικό) να μπορεί να κάνει νέες γνωριμίες και σχέσεις! Στην κατάσταση που βρίσκομαι είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσω τις γνωριμίες μου και αδύνατο να κάνω καινούργιες!

Δεν είναι ότι θέλω να βγαίνω μόνος μου. Κάθε άλλο! Απλά όταν βγαίνω με παρέα εφησυχάζω, δεν παίρνω πρωτοβουλίες και ακολουθώ τους υπολοίπους. Αυτό όπως καταλαβαίνεις δεν κάνει καλό ούτε σε μένα, ούτε αρέσει και στους υπολοίπους - ποιός/ποιά θέλει να βγει με κάποιον που δεν παίρνει πρωτοβουλίες; Για αυτό θέλω να βγαίνω για όσο χρειαστεί μόνος μου! Ώστε να αντιμετωπίσω την φοβία μου αυτή, να αρχίσω να παίρνω πρωτοβουλίες και να μπορέσω να κάνω ξανά νέες γνωριμίες. Έτσι όταν βγω ξανά με παρέα/φίλο/φίλη να είμαι πιο σίγουρος για τον εαυτό μου, πιο ευχάριστος, λιγότερο αγχωμένος και χωρίς (όπως είπα πριν) να αλλάζω 10 χρώματα από το άγχος μου!! :D

Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω... Αν όμως ξέρω ότι δεν είναι τόσο τραγικό κάποιος να κάθεται μόνος του ("χαχα! κοίτα αυτόν! what a loser!!!") τότε θα μου είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσω την αγοραφοβία μου.

Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την απάντηση! :)

(και θα ήθελα να διορθώσω κάτι: δεν με λένε Κώστα. Συγγνώμη που το έγραψα. Από εδώ και πέρα θα λέω: "Γεια σας, είμαι ο twwphone.". Ελπίζω να με συγχωρέσετε!:))

Quote:

---

Originally Posted by twwphone

Δίκιο έχεις, έχω υπερβολικό άγχος, για διάφορα πράγματα αλλά κυρίως για τις προσωπικές μου σχέσεις.

Τον τελευταίο καιρό (κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, σχεδόν δύο χρόνια) έχω περάσει αρκετές απογοητεύσεις οικονομικές και επαγγελματικές (και εδώ που τα λέμε ποιος δεν έχει?) που μου έχουν ρίξει την αυτοπεποίθηση μου (που δεν είχα ποτέ και ιδιαίτερα μεγάλη, ακόμα και όταν πετύχαινα τους στόχους μου σε προσωπικό/οικονομικό/επαγγελματικό/άλλο επίπεδο). Αυτό φυσικά με έχει κάνει να αισθάνομαι μεγάλο άγχος (μεγαλύτερο από το συνηθισμένο) όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο ή όταν πρέπει να πάρω αποφάσεις που θα επηρεάσουν και άλλους. Και φυσικά με επηρεάζει σε όλα τα επίπεδα! Αλλά αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ είναι αυτό των προσωπικών σχέσεων. Γιατί ο άνθρωπος πάνω απ' όλα είναι κοινωνικό ον και πρέπει να μπορεί να κρατάει επαφή με όσους γνωρίζει και (πιο σημαντικό) να μπορεί να κάνει νέες γνωριμίες και σχέσεις! Στην κατάσταση που βρίσκομαι είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσω τις γνωριμίες μου και αδύνατο να κάνω καινούργιες!

Δεν είναι ότι θέλω να βγαίνω μόνος μου. Κάθε άλλο! Απλά όταν βγαίνω με παρέα εφησυχάζω, δεν παίρνω πρωτοβουλίες και ακολουθώ τους υπολοίπους. Αυτό όπως καταλαβαίνεις δεν κάνει καλό ούτε σε μένα, ούτε αρέσει και στους υπολοίπους - ποιός/ποιά θέλει να βγει με κάποιον που δεν παίρνει πρωτοβουλίες; Για αυτό θέλω να βγαίνω για όσο χρειαστεί μόνος μου! Ώστε να αντιμετωπίσω την φοβία μου αυτή, να αρχίσω να παίρνω πρωτοβουλίες και να μπορέσω να κάνω ξανά νέες γνωριμίες. Έτσι όταν βγω ξανά με παρέα/φίλο/φίλη να είμαι πιο σίγουρος για τον εαυτό μου, πιο ευχάριστος, λιγότερο αγχωμένος και χωρίς (όπως είπα πριν) να αλλάζω 10 χρώματα από το άγχος μου!! :D

Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω... Αν όμως ξέρω ότι δεν είναι τόσο τραγικό κάποιος να κάθεται μόνος του ("χαχα! κοίτα αυτόν! what a loser!!!") τότε θα μου είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσω την αγοραφοβία μου.

Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την απάντηση! :)

(και θα ήθελα να διορθώσω κάτι: δεν με λένε Κώστα. Συγγνώμη που το έγραψα. Από εδώ και πέρα θα λέω: "Γεια σας, είμαι ο twwphone.". Ελπίζω να με συγχωρέσετε!:))

---

...κοίτα, το κακό είναι πως κανένας μας πλέον δεν είναι σε καλύτερη φάση από τους άλλους με όλα αυτά που συμβαίνουν.
Όπως νιώθεις εσύ νιώθουν οι περισσότεροι. Αυτό μας κάνει αυτόματα πιο κοινωνικούς.
Γιατί δε το παίρνεις αλλιώς? Γιατί δεν εξωτερικεύεις τα όσα νιώθεις σε ανθρώπους που ήδη ξέρεις?
Η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι η αλήθεια.
Όσο πιο πολύ βγάζουμε προς τα έξω αυτά που μας συμβαίνουν τόσο περισσότερους ανθρώπους προσελκύουμε, τόσο πιο πολύ ελαφραίνει το βάρος...:)

twwphone, έχεις παρατηρήσει την αγοραφοβία; Δεν κάνω πλάκα, ρωτάω με σοβαρότητα και έχω το λόγο μου. Έχεις παρατηρήσει προσεκτικά από τι δημιουργείται (δημιουργήθηκε); Ποιά είναι η ρίζα; Νομίζω ότι η αγοραφοβία είναι η ευαισθησία ή η ανάγκη ενασχόλησης κάποιου για το πως τον βλέπουν οι άλλοι. Δεν μπορώ να βρω την κατάλληλη λέξη, ας πω ο "φόβος" κάποιου για το πώς τον βλέπουν οι άλλοι. Αν ναι, πάμε παρακάτω. Ποιά είναι η αιτία που κάποιος αποκτά αυτό το φόβο, το φόβο για το πώς τον βλέπουν οι άλλοι;

Η haunted heart λέει: "Εχει τυχει να καθησω καποιες φορες μονη μου για καφε η για φαγητο.Δεν λεω οτι ενιωθα και super ανετη αλλα δεν ηταν τοσο παραξενο οσο πιστευα κι εγω πριν.Και μαλιστα μετα ενιωθα και μια ικανοποιηση οτι εκανα κατι που πρωτα θα ντρεπομουν να κανω.". Εμένα αυτή η πρόταση μου δίνει την εξήγηση, την αιτία της αγοραφοβίας. Τα γράφω αυτά, γιατί έχοντας ζήσει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου λιγότερο ή περισσότερο με την αγοραφοβία έχω καταλήξει ότι η κατανόηση είναι σημαντική.

Ναι John11, πιστεύω ότι καταλαβαίνω την αιτία της αγοραφοβίας. Αν κάποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του δεν έχει κανένα λόγο να μην αισθάνεται άνετα σε πολυκοσμία. Αν κάποιος έχει υπερβολική (περισσότερη από το φυσιολογικό) αυτοπεποίθηση/σιγουριά τότε όχι μόνο δεν φοβάται, μπορεί να κάνει και πράγματα για να τραβάει την προσοχή και να μην καταλαβαίνει ότι οι άλλοι των κατακρίνουν. Αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση και κατακρίνεις τον εαυτό σου πολύ εύκολα τότε αισθάνεσαι ότι και όλοι γύρω σου αυτό κάνουν. Οπότε προσπαθείς να μην τραβάς την προσοχή, να ακολουθείς τους άλλους για να μην ξεχωρίζεις, να περπατάς γρήγορα, κτλ. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει και με μένα.

Κάποια γεγονότα που μου συνέβησαν, κάποιες αποτυχίες σε επαγγελματικό και σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων, κάποιοι στόχοι που δεν επιτεύχθηκαν με έχουν κάνει να χάσω μεγάλο μέρος της αυτοπεποίθησης μου. Και αυτό είναι η αιτία της αγοραφοβίας μου. Πριν από δύο χρόνια δεν την είχα, τώρα αισθάνομαι ότι είναι και πολύ έντονη. Δεν θεωρώ ότι φταίει το γενικότερο κλίμα (που είναι χάλια και σαφώς επηρεάζει), είναι προσωπικό το θέμα εξαιτίας κάποιων προσωπικών αποτυχιών.

Πώς μπορώ να το ξεπεράσω; Να αυξήσω την αυτοπεποίθηση μου, βάζοντας στόχους και επιτυγχάνοντας τους. Θέλει χρόνο όμως και είναι πολύ δύσκολο αν δεν έχεις ανθρώπους να σε στηρίξουνε σε αυτό ή να σε βοηθήσουνε να αισθανθείς πιο άνετα, πιο σίγουρος.
Γιατί θέλω να την ξεπεράσω; Μα φυσικά για να μπορέσω να γνωρίσω νέο κόσμο, να αυξήσω τις γνωριμίες μου. Δεν θέλω να μείνω στους λίγους φίλους που έχω από ένα πολύ συγκεκριμένο χώρο. Θέλω να γνωρίσω νέο κόσμο, να με γνωρίσουν αυτοί και επίσης να μην είναι αυτοί συνδεδεμένοι με αναμνήσεις από τις αποτυχίες μου. Και σκέφτομαι ότι αν αρχίσω να αισθάνομαι άνετα μόνος μου ανάμεσα σε αγνώστους και βάζοντας στόχους να είμαι πιο δεκτικός στους ανθρώπους θα μπορέσω να αισθανθώ πιο άνετα και να διευρύνω τον κοινωνικό μου κύκλο.

Ουφ, πολλά έγραψα, και ίσως είμαι και εκτός θέματος. :)
Ευχαριστώ για την απάντηση!

twwphone, αυτά που γράφεις είναι στην ουσία τρεις παράγραφοι.
Στην πρώτη παράγραφο αναφέρεις ότι η μειωμένη αυτοποεποίθηση οδηγεί στην αγοραφοβία (σημείωση, η λέξη δεν μ' αρέσει αλλά τη χρησιμοποιώ για να συνενοούμαστε).
Στη δεύτερη παράγραφο αναφέρεις κάποια γεγονότα (αποτυχίες) που επειδείνωσαν αυτή την κατάσταση.
Και στην τρίτη παράγραφο το πώς σκέφτεσαι να το ξεπεράσεις.

Ας τα πάρουμε λίγο πιο αναλυτικά ή αν θες λίγο πιο απλά. Ο περισσότερος κόσμος κάνει το λάθος και πάει στο "πώς να το ξεπεράσει". Ψάχνει τρόπους, βάζει στόχους, κλπ. Θα σου πρότεινα να μην επικεντρωθείς σε αυτό. Ξέρω ότι είναι το κυριότερο που σε απασχολεί, αλλά προσπάθησε να γίνεις "θεατής" ο ίδιος και να "βγεις" λίγο από το ρόλο. Θα σου πω, ότι η λύση ενός προβλήματος είναι πάντα η κατανόησή του. Ας μείνει λοιπόν η λύση για λίγο αργότερα.

Λες ότι η αυτοπεποίθηση είναι η αιτία της αγοραφοβίας. Οκ. Και θα σε ρωτήσω, γιατί μειώνεται η αυτοπεποίθηση κάποιου; Έχεις δει την αιτία ή τις αιτίες που μειώνεται η αυτοπεποίθηση κάποιου; Πάλι θέλω να τονίσω ότι μιλώ σοβαρά, εξαιρετικά σοβαρά και πάλι έχω το λόγο μου. Μπορείς να δεις πότε και πώς, με ποιούς τρόπους η δική σου αυτοπεποίθηση μειώθηκε; Τι κάνει εσένα ή εμένα να έχω σταδιακά λιγότερη αυτοπεποίθηση; Μια απάντηση είναι πως πάντα δεν ήσουν δημοφιλής και δεν είχες πολλούς φίλους όπως γράφεις. Οκ, αλλά δεν είναι αυτή η αιτία, παλιότερα είχες περισσότερη αυτοπεποίθηση. Μπορείς να δεις το γιατί δεν έχεις τόση αυτοπεποίθηση; Αν το δεις, τότε οι επιλογές σου θα γίνουν τέτοιες που θα σταματήσει να μειώνεται η αυτοπεποίθηση.

Αν δεν υπάρχει μείωση της αυτοπεποίθησης τότε τι υπάρχει; Η απάντηση είναι εύκολη. Αν σήμερα και αύριο και μεθαύριο δεν μειώθεί η αυτοπεποίθησή μου τότε τι μένει; Η απάντηση είναι εύκολη και είναι ότι θα έχω αυτοπεποίθηση. Σημασία λοιπόν δεν έχει το να βρεις τρόπο να αυξήσεις την αυτοπεποίθησή σου, αλλά το να βρεις τις αιτίες που μειώνεται. Μπορείς; Γιατί στον καθένα είναι κάπως διαφορετικές οι καταστάσεις (αν και συνήθως μοιάζουν αφάνταστα).

Θα σου πω και κάτι που σκέφτομαι, όταν κάποιος ψάχνει να βρει την ευτυχία, σημαίνει ότι έχει δυστυχία. Τότε δεν είναι λογικό να ψάχνει την ευτυχία, αλλά να βρει και να λύσει τους λόγους της δυστυχίας του.

Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη και πολύ λογική! :)
Πιο εύκολο να επικεντρωθείς στον να σταματήσεις ή να επιβραδύνεις την μείωση της αυτοπεποίθησης (1 βήμα) παρά να σκέφτεσαι πώς θα την αυξήσεις (2 βήματα, και το δεύτερο πολύ μεγάλο!).

Νομίζω ότι ξέρω τι φταίει για την μείωση της αυτοπεποίθησής μου. Αλλά πάντα σκεφτόμουν πως θα την αυξήσω, όχι πως θα την κάνω να σταματήσει να μειώνεται.
Σίγουρα θα προσπαθήσω να το κάνω αυτό που λες, με μικρά βήματα και όχι μεγάλους στόχους που όταν δεν επιτυγχάνονται σε ρίχνουν και άλλο!

Και ίσως έχεις δίκιο - δεν είναι πολύ ακριβής η λέξη αγοραφοβία. Ένα σύμπτωμα είναι της χαμηλής αυτοπεποίθησης που οδηγεί σε δυσκολία να κάνεις προσωπικές σχέσεις ή να καλλιεργήσεις αυτές που έχεις.

Παρε κανα ζαναξ να χαλαρωσεις στην αρχη και σιγα σιγα το μειωνεις. Σε καταλαβαινω απολυτα αν και δεν εχουμε ακριβως το ιδιο. (Τουλαχιστον παλιοτερα που ηταν πιο εντονο) Μπορεις να αρχισεις φαρμακευτικη αγωγη εστω ηπια. Εγω ειδα αισθητη βελτιωση. Ολα πιστευω ειναι θεμα χημειας και δευτερευοντως "θεραπειας". Τουλαχιστον για μενα.

Quote:

---

Originally Posted by twwphone

Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη και πολύ λογική! :)
Πιο εύκολο να επικεντρωθείς στον να σταματήσεις ή να επιβραδύνεις την μείωση της αυτοπεποίθησης (1 βήμα) παρά να σκέφτεσαι πώς θα την αυξήσεις (2 βήματα, και το δεύτερο πολύ μεγάλο!).

Νομίζω ότι ξέρω τι φταίει για την μείωση της αυτοπεποίθησής μου. Αλλά πάντα σκεφτόμουν πως θα την αυξήσω, όχι πως θα την κάνω να σταματήσει να μειώνεται.
Σίγουρα θα προσπαθήσω να το κάνω αυτό που λες, με μικρά βήματα και όχι μεγάλους στόχους που όταν δεν επιτυγχάνονται σε ρίχνουν και άλλο!

Και ίσως έχεις δίκιο - δεν είναι πολύ ακριβής η λέξη αγοραφοβία. Ένα σύμπτωμα είναι της χαμηλής αυτοπεποίθησης που οδηγεί σε δυσκολία να κάνεις προσωπικές σχέσεις ή να καλλιεργήσεις αυτές που έχεις.

---

> Νομίζω ότι ξέρω τι φταίει για την μείωση της αυτοπεποίθησής μου.

Το γενικό νόημα το καταλαβαίνεις. Και με εκπλήσει αυτό, συνήθως μας παίρνει καιρό να κατανοήσουμε πράγματα που έχουνε παγιωθεί στο μυαλό μας σαν "αλήθειες" ενώ δεν είναι αλήθειες.
Θα σου πω μόνο να προσέξεις σε αυτό. Κάθε φορά μπορεί να ανακαλύπτεις και μια διαφορετική καινούρια αιτία που σου μειώνει την αυτοπεποίθηση. Δώσε μεγάλη προσοχή σε αυτό. Κάθε φορά που νομίζεις ότι γνωρίζεις κάτι να αφήνεις ένα περιθώριο αμφιβολίας. Και κάποιες συμπεριφορές ανθρώπων γύρω σου που ως τώρα θεωρούσες καλές μπορεί να ήταν κακές. Δώσε χρόνο στην ανακάλυψη. Μιλάω γενικά γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να μιλήσω συγκεκριμένα.


> Και ίσως έχεις δίκιο - δεν είναι πολύ ακριβής η λέξη αγοραφοβία. Ένα σύμπτωμα είναι της χαμηλής
> αυτοπεποίθησης που οδηγεί σε δυσκολία να κάνεις προσωπικές σχέσεις ή να καλλιεργήσεις αυτές
> που έχεις.

Ναι, χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ντροπή σε μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο αντέχεις. Ντροπή που την εκμεταλλεύονται οι άλλοι. Έλλειψη επικοινωνίας, ουσιαστικής επικοινωνίας. Έλλειψη ανθρώπων να κάνεις μια σωστή κουβέντα χωρίς ύπαρξη ζήλειας, κλπ. Σύγκριση με τους άλλους. Ζήλεια προς τους άλλους. Αίσθημα μη αποδοχής. Έλλειψη "ψυχολογικής" ασφάλειας από την μη κατανόηση των άλλων.
Κάποια στιγμή, θέλω να μιλήσουμε περισσότερο. Δώσε μου λίγο χρόνο ημερών και θα επανέλθω.

Νομίζω ότι η ρίζα του προβλήματος οφείλεται στο γεγονός ότι στην ουσία δεν θες να παιρνεις ευθύνες για την ζωή σου, και αυτο ισχύει σε όλα τα επίπεδα. γι αυτό τον λόγο νιώθεις πιο άνετα όταν βγαίνεις έξω με παρέα και όχι μόνος σου. Όπως ο ίδιος ανάφερες, φοβάσαι να πάρεις αποφάσεις που θα επηρεάσουν (όχι μόνο τον εαυτό σου) αλλά και άλλα άτομα γύρω σου. Δεν θα νιωθες άνετα κι όλας με την απόρριψη των ιδεών σου, από τρίτους. Γενικότερα, νιώθεις πιο άνετα όταν δεν αναλαμβάνεις ευθύνες, ακόμα και για τις πιο απλές καταστάσεις. Για παράδειγμα, όταν βγαίνεις έξω με την παρέα σου για φαγητό δεν "ευθύνεσαι" για το μέρος που θα επιλεγεί, δεν ευθύνεσαι για το είδος μαγαζιού που θα επιλεγεί, δεν ευθύνεσαι για το αποτέλεσμα. Αυτό υποσεινήδητα σε κάνει να νιώθεις ανακούφιση για το γεγονός ότι και κάτι στραβά να πάει, το φταίξιμο-η ευθύνη ανήκει δικαιωματικά στους άλλους και όχι σε σένα. Οπότε αυτόματα σου φεύγει ένα βάρος, και δεν νιώθεις και το αντίστοιχο άγχος.
Σίγουρα αν αυτή η φοβία σου γίνεται έντονο καθημερινό πρόβλημα, θα ήταν καλό για σένα να βγαίνεις καθημερινά σε μέρη με κόσμο, στην αρχή ίσως με παρέα και στην πορεία μόνος σου. όσο ερχόμαστε σε επαφή με την κατάσταση που μας φοβίζει, τόσο πιο πολύ εξοικειωνόμαστε και στην ουσία απομυθοποιούμε την υπερβολή της φοβίας μας. Θα μπορούσες για παράδειγμα στην αρχή, την πρώτη φορά να βγεις με ένα άτομο οικείο για σένα, να δεις πως το αντιμετωπίζεις το θέμα αυτό.Είναι κάτι σαν εξάσκηση με τον εαυτό σου για να μπορείς αρχικά να έχεις τον έλεγχο, να μην με πίανει άγχος, να μπορείς να κοντρολάρεις τον εαυτό σου. Την δεύτερη φορά(και ουτ καθεξής) να βγαίνεις μόνος σου σε μέρη αρχικά με λιγότερο κόσμο και σταδιακά με όλο και περισσότερο. Ίσως να ταν τραγικό λάθος να έκανες άλμα, αν πήγαινες από την πρώτη φορά σε μέρος με πάρα πολύ κόσμο και μόνος σου. Στην περίπτωση αυτή αν δεν τα κατάφερνες θα απογοητευόσουν ίσως αρκετά, και αυτό θα σε ακινητοποιούσε αρκετά, θα έκανες αυτό που λέμε πισω βήματα.

Ευχαριστώ για την απάντηση aristea_85,

Όταν κάποιες επιλογές που έχεις κάνει στην ζωή σου έχουν αποδειχθεί λανθασμένες αυτό σε κάνει να χάνεις την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Και είσαι σχεδόν σίγουρος ότι όποια επιλογή και αν πάρεις στον μέλλον θα είναι και αυτή λανθασμένη. Και ακόμα και αν τελικά η επιλογή που έχεις κάνει είναι η σωστή (γιατί συνεχίζεις να μπορείς να σκέφτεσαι λογικά) υποσυνείδητα φοβάσαι ότι είναι λάθος με αποτέλεσμα να μην την υπερασπίζεσαι όσο πρέπει. Και τελικά πάλι αποτυγχάνεις, πέφτει και άλλο η αυτοπεποίθηση σου... είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος...

Πώς το ξεπερνάμε αυτό; Μιλάμε για αυτό στους φίλους, με κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί; Ή το κρύβουμε και προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά, με κίνδυνο οι άλλοι να θεωρούν ότι είμαστε αποστασιοποιημένοι; Και πώς θα πιστέψουμε ότι οι φίλοι μας μας θέλουν πραγματικά για παρέα και δεν είναι απλώς "ευγενικοί" ή μας ανέχονται, όταν εμείς δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας;

Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να βγαίνω και να μιλάω με φίλους περισσότερο απ' ότι συνήθως. Προσπαθώ να το ξεπεράσω και να γίνω πιο κοινωνικός. Αλλά είμαι ευχάριστος ή σε λίγο θα με αποφεύγουν; Και αν συνεχίσω να τους παίρνω τηλέφωνο μήπως αλλάξουν τηλέφωνο για να με αποφύγουν; Υπερβολικό είναι αυτό που λέω και σίγουρα είναι λάθος. Γιατί όταν το σκέφτομαι λογικά ποτέ δεν γίνομαι πιεστικός, το αντίθετο μάλιστα, εκείνοι με παίρνουν τηλέφωνο και αναρωτιούνται γιατί έκανα τόσο καιρό να επικοινωνήσω μαζί τους. Αλλά το πιστεύω αυτό... Πώς θα σταματήσω να το πιστεύω... Αν με γνωρίσουν σε φίλους τους θα κάνω καλή εντύπωση ή θα ντρέπονται που είναι φίλοι μου; Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όταν με παίρνουν τηλέφωνο για να συναντηθούμε με δικιά τους πρωτοβουλία το κάνουν από ευγένεια και όχι επειδή πραγματικά το θέλουν. Και αυτό είναι ακόμα πιο παράλογο! Αλλά υποσυνείδητα το πιστεύω! Πώς θα πάψω να το πιστεύω αυτό;

Εγώ πάλι βρίσκω εξαιρετικά γοητευτικούς τους ανθρώπους που απολαμβάνουν εναν καφέ ή ακόμα και το φαγητό τους μόνοι τους.
Εκπέμπουν μια σιγουριά και μια αυτάρκεια που με κάνει να τους θαυμάζω :)
Και by the way ανήκω σ'αυτους ;)
Έχει τύχει πολλές φορές να πιω καφέ μόνη μου ακόμα και να πάω σινεμά μόνη μου.
Σε διαβεβαιώ οτι ακόμα και αν κάποιος με κοίταξε περίεργα, δεν το πρόσεξα καν. Είναι και το τι βγάζεις. Αν είσαι φοβισμένος και λυπάσαι τον εαυτό σου, αυτό θα λάβουν και οι γύρω σου.
Αν είσαι άνετος και απολαμβάνεις τις στιγμές ελευθερίας με τον εαυτό σου, το πιθανότερο είναι να βρεί και κάποιος/α την ευκαιρία να σε πλησιάσει να πει ενα "γεια" ;)
Εν ολίγοις, είσαι πολύ σημαντικότερος απο όσο νομίζεις. Και πολύ πιο ενδιαφέρων.
Και κλείνω με το κλισέ μεν αλλά πολυ αληθινό "αρκεί να το πιστέψεις" :)