Γειά σας, νέο μέλος. Φοβίες και ερωτήματα.

Χαίρομαι που έγινα μέλος. Πρίν 2 χρόνια που ειχα πάθει το πατα τράκ και είχα νοσηλευτει σε ψυχιατρίκη κλινίκη, πρίν γινει αυτό ήμουν φοιτητρια και ψαχνόμουν πολυ αλλα δε μπορεσα να γινω τοτε μελος. Ειχα αντιμετωπισει χωρισμους και τσακωμους με φιλιες. ειχα κλειστει στον εαυτο μου, δε με εβλεπε το φωςτου ηλιου και καταντησα να μην κοιμαμαι, να παθαινω κρισης(να μημπορω να ανασανω και να σφιγγονται ι αδενες μου λες και πνιγομουν) και κατεληξα στο νοσοκομειο. Ακομη δεν εχω δεχτει πως καταντησα ετσι. Περνω αγωγη εδω και 2 χρονια και ειμαι πολυ μπερδεμενη. Υπαρχουν μερες που ειμαιπολυ καλα αλλες που με πιανουν αυτες οι κακες οι σκεψεις. Οτι εχω κανει κακο σε ανθρωπους, οτι ειμαικακος ανθρωπος, οτι κοροιδευω, οτι ειμαι ΑΝΩΜΑΛΗ. Υπαρχουν μερες που μιλαω με "φιλες" και νιωθω πωςμε κοροιδευουν, πως ε μπορω να επικοινωνησω, πως με θεωρουν παρασιτο, χαζη, τρελη. Και ολα αυτα πως τα αξιζω. Παντα θυμαμαι τον εαυτομου απο τα πιο δημοφιλοι ατομα ειτε στο σχολιο ειτε στη σχολη αλλα παντα καταληγω μονη και μαλωμενη. Και δε γινεται να φταινε οι αλλοι. αλλα ΕΓΩ. δεν εχω βρει ψυχολογο ή ψυχιατρο που να ενδιαφερθει. καθομαι μονη και σκεφτομαι πολλα αλλα οσους γιατρους επισκεφτηκα δεν με βοηθησαν. ισως δεν τους επετρεψα να με βοηθησουν, ισως ομως δεν ειχαν ορεξη να με βοηθησουν. ειμαι περιεργος ανθρωπος ή ισως ετσι νιωθω, ετσι με εχουν κανει ατομα και συγκιριες να νιωσω. Διαβαζω αρθρα σχετικα με φοβιες και κακία και βλεπω πως δεν ειμαι η μονη. παρολα αυτα φιλοι και γνωστοι ειναι συνεχως εξω και δουλευυν. οπως ημουν και εγω οταν πρωτοπηγα στη σχολη. με φιλους, παρρες και δουλεια.... εχω πολλα ελλατωματα το ξερω αλλα δεν ειναι φυσιλογικα. αν ηταν δεν θα επερνα τωρα τα φαρμακα. ειμαι τοσο μικρη και ηδη νιωθω πως η ζωη μου εχει τελειωσει. τι θα επρεπε να κανω?? εχω σκεφτει μεχρι και υπνοτισμο. ομοιοπαθητικη ή και να μπω σε καποια ομαδικη θεραπεια.... πως σας σας ακουγονται αυτα? περιμενω με ανυπομονησια την ειλικρινη απαντηση σας.

δεν υπαρχουν γιατροι εδω, ολοι σαν και εσενα ειμαστε

νομιζω το εχω καταλαβει οτι δεν απεθυνομαι σε γιατρους. τη γνωμη σας θα ηθελα να ακουσω. αν υπαρχει καποια γνωμη.

Quote:

---

Originally Posted by siaker

νομιζω το εχω καταλαβει οτι δεν απεθυνομαι σε γιατρους. τη γνωμη σας θα ηθελα να ακουσω. αν υπαρχει καποια γνωμη.

---

ρωτας τι θεραπεια να κανεις, ειναι δουλεια των γιατρων αυτη

Το εχω ψαξει παρα πολυ, εχω απευθυνθει σε διαφορους, οχι πολλους ψυχολογους και ψυχιατρους αλλα κανενα δε μπορεσα να εμπιστευτω και να ανοιχτω και να βοηθηθω. ρωταω τη γνωμη σας.... :/

βρε siaker εχεις πολύ χαλια αποψη για τον εαυτό σου στο ποστ σου γράφεις....είμαι κακός ανθρωπος...κοροιδεύω... είμαι ανώμαλη ...κ επίσης ότι οι φίλες σου σε θεωρούν χαζή..παράσιτο..τρελή κ ότι το αξίζεις κ λες κ ενα γενικό ότι έχεις πολλά ελλατώματα κ ότι η ζωή σου εχει τελειώσει μήπως να το δεις αλλιώς

είσαι καλός ανθρωπος.. είσαι φυσιολογική..σέβεσαι ..οι φίλες σε θεωρούν έξυπνη κ λογική κ ότι η ζωή είναι μπροστά σου...δεν είναι καλύτερα έτσι ?μη τροφοδοτείς το μυαλό σου με σκουπίδια σκέψεις.

σικ...καλωσήρθες.....:)

να σε ρωτήσω κάτι?
Τι έγινε πριν δυο χρόνια και νοσηλεύτηκες?

Hλιανα εχω παρατητησει τα γεγονοτα στη ζωη μου και παντα θυμαμαι οτι κατεληγα μονη μου. χωρις φιλες. δε γινεται μια ζωη να απομακρυνονται τα ατομα απο διπλα μου και να ειμαι εγω "η καλη". το προβλημα το εχω εγω. παρολα αυτα μου ειναι δυσκολο να πιστεψω πως κανεις αλλος δεν εχει επισης ελλατωματα και πως μονο εγω ειμαι αυτη που της αξιζει να ειναι μονη. Θυμαμαι πως απο μικρη ελεγα πως δεν αντεχα στο σπιτι λογω οικογενειακων προβληματων. Δε ξερω νιωθω μεσα μου το ΚΑΛΟ και το ΚΑΚΟ να παλευουν. Σα τα καρτουν, πσνω απτο κεφαλι το διαβολακι και το αγγελακι. Ταυτοχρονα μισω τον εαυτο μου που κατεληξα να στηριζω τη καθημερινοτητα σε μια αγωγη που ισως θα περνω αιωνιος. Στιγματιζω μονη τον εαυτο μου.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

σικ...καλωσήρθες.....:)

να σε ρωτήσω κάτι?
Τι έγινε πριν δυο χρόνια και νοσηλεύτηκες?

---

ΓΕΙΑ Θεοφανια. Πριν 4 χρονια ειχα περασει στη σχολη μου στη περιφερεια. τα πρωτα 2 χρονια ηταν τελεια και φυσιολογικα. με φιλους, με δουλεια, με σχεση και με λιγους τσακωμους και χαζοπαρεξηγησεις. Μετα απο τα 2 χρονια και μετα τοτελος μιας σχεσης, μετα το θανατο πολλων αγαπημενων προσωπων, τη κακη σχεση με τους γονεις μου, τη πιεση οχι μονο απο το σπιτι αλλα και τη κοινωνια "ΠΕΡΑΣΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ", ενω δε μαρεσε καθολου η σχολη(ην οποια και παρατησα αφου νοσηλευτικα και εγινε ολη αυτη η τεραστια αλλαγη στη ζωη μου), κλειστηκα στον εαυτο μου, δε κοιμομουν, ειχα αρρωστησει το ενιωθα και η ιδια αλλα οχι σε σημειο να νοσηλευτω και να χρειαστω χαπια... Παντα πιστευα απο μικρη οτι ημουν καταθλιπτικο ατομο, τα επερνα ολα πολυ βαρια. Ισως επειδη ημουν και το χαιδεμενο της οικογενειας. Εφτασα λοιπον να μπω στο νοσοκομειο επειδη ημουν θολωμενη. Πως οταν εισαι μεθυσμενος και χρειαζεσαι να σε οδηγησουν, μονο που δεν εχεις τη ζαλαδα στο κεφαλι. Πολυ περιεργο συναισθημα. Λες και ημουν υπνοτισμενη. Το χειροτερο, ειχα παει σε ενανπαιδοψυχολογο ο οποιος μου εκανε ενα ΤΕΣΤ που κανουν στους ψυχικα αρρωστους για να εντοπισουν απο τι πασχουν ακριβως. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, συναισθηματικη δυσλειτουργια, πιθανη διπολικη διαταραχη, οτι δεν μπορω να χειριστω τα προσωπικα μου και τη καθημερινοτητα. Χιλια δυο πραγματα. Βεβαια τοτε εγω χεστηκα επανω μου, λεω πως τρελαθηκα! Μ ε το που το ακουσα δε το πιστεψα. Ο γιατρος ευτος εντο μεταξυ μου ελεγε "η γονεις σου δε πανε καλα κι εσυ εισαι μια χαρα. θα σου ωσω κατι αντικαταθλιπτικα και θα γινεις περδικη..". Ενας γενικος χαμος. Γιαυτο λεω πολλα ερωτηματα......

Quote:

---

Originally Posted by siaker

ΓΕΙΑ Θεοφανια. Πριν 4 χρονια ειχα περασει στη σχολη μου στη περιφερεια. τα πρωτα 2 χρονια ηταν τελεια και φυσιολογικα. με φιλους, με δουλεια, με σχεση και με λιγους τσακωμους και χαζοπαρεξηγησεις. Μετα απο τα 2 χρονια και μετα τοτελος μιας σχεσης, μετα το θανατο πολλων αγαπημενων προσωπων, τη κακη σχεση με τους γονεις μου, τη πιεση οχι μονο απο το σπιτι αλλα και τη κοινωνια "ΠΕΡΑΣΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ", ενω δε μαρεσε καθολου η σχολη(ην οποια και παρατησα αφου νοσηλευτικα και εγινε ολη αυτη η τεραστια αλλαγη στη ζωη μου), κλειστηκα στον εαυτο μου, δε κοιμομουν, ειχα αρρωστησει το ενιωθα και η ιδια αλλα οχι σε σημειο να νοσηλευτω και να χρειαστω χαπια... Παντα πιστευα απο μικρη οτι ημουν καταθλιπτικο ατομο, τα επερνα ολα πολυ βαρια. Ισως επειδη ημουν και το χαιδεμενο της οικογενειας. Εφτασα λοιπον να μπω στο νοσοκομειο επειδη ημουν θολωμενη. Πως οταν εισαι μεθυσμενος και χρειαζεσαι να σε οδηγησουν, μονο που δεν εχεις τη ζαλαδα στο κεφαλι. Πολυ περιεργο συναισθημα. Λες και ημουν υπνοτισμενη. Το χειροτερο, ειχα παει σε ενανπαιδοψυχολογο ο οποιος μου εκανε ενα ΤΕΣΤ που κανουν στους ψυχικα αρρωστους για να εντοπισουν απο τι πασχουν ακριβως. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, συναισθηματικη δυσλειτουργια, πιθανη διπολικη διαταραχη, οτι δεν μπορω να χειριστω τα προσωπικα μου και τη καθημερινοτητα. Χιλια δυο πραγματα. Βεβαια τοτε εγω χεστηκα επανω μου, λεω πως τρελαθηκα! Μ ε το που το ακουσα δε το πιστεψα. Ο γιατρος ευτος εντο μεταξυ μου ελεγε "η γονεις σου δε πανε καλα κι εσυ εισαι μια χαρα. θα σου ωσω κατι αντικαταθλιπτικα και θα γινεις περδικη..". Ενας γενικος χαμος. Γιαυτο λεω πολλα ερωτηματα......

---

...σόρι αλλά με τόσα απανωτά χτυπήματα δε το βλέπω περίεργο που έκανες μπαμ.
Δεν είμαι γιατρός για να σου δώσω υπεύθυνη συμβουλή, από την εμπειρία μου όμως σε αυτό το χώρο θα σου έλεγα να βρεις έναν καλό ειδικό: όχι ψυχίατρο αλλά ψυχολόγο. (Φυσικά δεν εννοώ να αφήσεις την αγωγή σου).
Υπάρχουν πολλά μέλη εδώ που ίσως θα μπορούσαν να σου συστήσουν κάποιον ανάλογα με την περιοχή που ζεις.
Είναι κρίμα να είσαι τόσο μικρή και να μη χαίρεσαι τη ζωή σου και είναι ακόμη πιο κρίμα να υπάρχει λύση και να μη τη βρίσκεις...:)

Φοβαμαι πως δε θα μπορεσω ποτε να κανω μια φιλια, να κανω μια σχεση και να βρω μια δουλεια και ναμην εχω στο κεφαλι μου διαφορες ασχημες σκεψεις οτι θα με παρατησουν και οτι θα κανω "κακο" σε ανθρωπους. Εχω πολλες περιεργες σκεψεις που καταλαβαινω πως ειναι περιεργες και επισης ειμαι δυστυχισμενη που περνω τα φαρμακα. Δυστυχως ή ευτυχως κανεις, υτε η ιδια μου η οικογενεια δε μου λεει οτι ΠΡΕΠΕΙ να γινει κατι και να τα ΚΟΨΩ επιτελους. εχω πισει τον εαυτο μου οτι χρειαζομαι φαρμακα ψυχιατρικα. και ειμαι 22...

πως μπορω να μαθω για καλο γιατρο? να ρωτησω εδω στο forum??

Quote:

---

Originally Posted by siaker

Φοβαμαι πως δε θα μπορεσω ποτε να κανω μια φιλια, να κανω μια σχεση και να βρω μια δουλεια και ναμην εχω στο κεφαλι μου διαφορες ασχημες σκεψεις οτι θα με παρατησουν και οτι θα κανω "κακο" σε ανθρωπους. Εχω πολλες περιεργες σκεψεις που καταλαβαινω πως ειναι περιεργες και επισης ειμαι δυστυχισμενη που περνω τα φαρμακα. Δυστυχως ή ευτυχως κανεις, υτε η ιδια μου η οικογενεια δε μου λεει οτι ΠΡΕΠΕΙ να γινει κατι και να τα ΚΟΨΩ επιτελους. εχω πισει τον εαυτο μου οτι χρειαζομαι φαρμακα ψυχιατρικα. και ειμαι 22...

---

..όλα θα τα κάνεις φτάνει να βγεις από αυτό το φαύλο κύκλο.
Από τη μία είναι θλιβερό να περνάς τόσο δύσκολα σε αυτή την ηλικία, απ την άλλη έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να χαρείς και να ζήσεις.
Μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια, φαντάσου τον εαυτό σου διαφορετικά και πάλεψε γι αυτό.
Όσο για το γιατρό μπορείς να ρωτήσεις εδώ στο φόρουμ και να σου συστήσει κάποιος κάποιον με πμ.....

Πως να πιστεψω οτι θα τακαταφερω, πως να πατησω στα ποδια μου οταν η ιδια μου η μανα το μονο που μου λεει ειναι "ΠΑΡΕ ΤΑ ΦΜΑΡΜΑΚΑ, εισαι αρρωστη, ΠΡΕΠΕΙ να τα παρεις.". Οποτε ζηταω κατι απο την οικογενεια μου μου λενε "τα φαρμακα σου τα περνεις?", οποτε λεω οτι εχω σχεση μου λεει η μανα μου "μην κανεις σχεση τωρα, περνεις τα φαρμακα, δεν εισαι καλα.". το ακουω αυτο σχεδον καθημερινα. σχεδον!!!! πως να προχωρησω οταν ολοι με θεωρουν αρρωστη?? κανεις δε με βοηθαει. ΚΑΝΕΙΣ!!!τι εννοεις πμ??

Quote:

---

Originally Posted by siaker

Φοβαμαι πως δε θα μπορεσω ποτε να κανω μια φιλια, να κανω μια σχεση και να βρω μια δουλεια και ναμην εχω στο κεφαλι μου διαφορες ασχημες σκεψεις οτι θα με παρατησουν και οτι θα κανω "κακο" σε ανθρωπους. Εχω πολλες περιεργες σκεψεις που καταλαβαινω πως ειναι περιεργες και επισης ειμαι δυστυχισμενη που περνω τα φαρμακα. Δυστυχως ή ευτυχως κανεις, υτε η ιδια μου η οικογενεια δε μου λεει οτι ΠΡΕΠΕΙ να γινει κατι και να τα ΚΟΨΩ επιτελους. εχω πισει τον εαυτο μου οτι χρειαζομαι φαρμακα ψυχιατρικα. και ειμαι 22...

---

Γειά σου siaker,
σχεδόν κανένας φόβος στο παρόν δεν είναι ρεαλιστικός, δηλ. και φιλία και σχέση και δουλειά(δύσκολο βέβαια λόγω κρίσης)μπορείς να έχεις
και τις άσχημες και περίεργες σκέψεις μπορείς ν' αντικαταστήσεις με θετικές και δημιουργικές και τα φάρμακα σιγά-σιγά θα περιορίσεις με την
ψυχοθεραπεία, γιατί μόνο έτσι θα δεις τις ρίζες των ψυχολογικών σου προβλημάτων και τον τρόπο να τ' αντιμετωπίσεις.
Η οικογένειά σου δεν μπορεί να σε βοηθήσει ίσως γιατί δεν γνωρίζει πως με την συνεργασία ειδικού μπορείς ν' απαλλαγείς κι απ' τα φάρμακα.