Θα ηθελα να μιλησω με καποιον που δε με ξερει και δε τον ξερω. Γιαυτο το λογο αποφασισα να γραψω στο forum υποστηριξης. Λοιπον, ειμαι με καποιον 9 χρονια, τον λατρευω. Πριν 2 χρονια αποκτησαμε ενα μωρο. Το προβλημα μου λοιπον ειναι οτι παρ' ολο που τον αγαπω οσο τιποτε αλλο στη ζωη μου δεν ειμαι καλα ψυχολογικα, ειδικα το τελευταιο μηνα. Εδω και 2.5-3 χρονια περιπου εχουμε ενα σωρο σκαμπανευασματα στη σχεση μας. Ειχαμε απομακρυνθει σεξουαλικα, δε μιλαγαμε πολυ μεταξυ μας, δεν ηθελε να περναμε χρονο μαζι. Απο το χειμωνα ειχα μονιμως την αισθηση οτι κατι μου κρυβει. Καναδυο φορες ειδα στο κινητο του ολες τις κλησεις διεγραμμενες αλλα δεν εδωσα σημασια, εντωμεταξυ ειχε παθει εμμονη με το κινητο του ολο αυτο το διαστημα. Μεχρι και στο μπανιο μαζι του το ειχε! Πριν κανα μηνα λοιπον κοιταξα παλι το κινητο και ηταν ολα διεγραμμενα! Και ρωτησα γιατι το κανει αυτο μηπως μου κρυβει κατι (χα χα χα). Μου ειπε πως οχι αλλα εγω επεμεινα μηπως εχει αλλη. Επειμενει πως δε συμβαινει τιποτα με καμια αλλη μου ειπε ομως πως λιγο καιρο πριν κοιμηθηκε με μια ***** μια φορα. Επειδη λοιπον για να γινει κατι τετοιο θεωρω οτι εχω και εγω ευθυνη αποφασισα να συνεχισω μαζι του για χαριν της αγαπης και της κουκλας μας. Ενα μηνα ειμαστε καλα, εμενα ομως με τρωει ολο μου το ειναι! Ενω δε ζηλευα τωρα με ενοχλει το παραμικρο. Νοιωθω οτι οταν ειναι μονος (στη δουλεια) και εγω σπιτι οτι... ειναι με αλλην. Οταν ειμαστε μαζι στη δουλεια ειμαι καλα δε φοβαμαι. Εγινα υστερικη, καχυποπτη και δε ξερω και εγς πως αλλιως να με χαρακτηρισω. Δε με αναγνωριζω! Ειμαι σε απογνωση! Θελω να φυγω αλλα δε ξερω αν θα αγαπησω και θα αγαπηθω ξανα. Δε θελω το μωρο μου να μεγαλωσει μακρια απο το πατερα του. Δε μπορω να συνεχισω να ζω σ' αυτη τη τρελα γιατι ξερω στο τελος ή θα μου σαλεψει (αν δεν εχει γινει ηδη) ή θα αρρωστησω.
