την γνωμη σας για το προβλημα που αντιμετωπιζω

ειναι 7 μηνες πια που η μανα μου αυτη η αυταρχικη γυναικα ειναι πια στο κρεββατι.της παρεχω καθε βοηθεια.εχω γυναικα που μενει εσωτερικη την βοηθα στις αναγκες της.εγω απο την μερια μου συνεχεια στο τρεξιμο για γιατρους, φαρμακα και να ικανοποιησω τις πιο πολλες απαιτησεις της.
ομως αυτο δεν αρκει.το αντιλαμβανομαι οτι ενας ανθρωπος με τετοιον χαρακτηρα, που δεν σηκωνε μυγα στο σπαθι του και μπορουσε να με χειριστει καλα ζωντας μεσα απο την ζωη μου, ειναι δυσκολο να εξαρταται απο τους αλλους.
εχουν γινει καυγαδες, μ΄εχει απειλησει με καθε τροπο,εχω φτασει στα ορια μου και γενικα νοιωθω οτι μου στερει την ζωη μου.
δεν μπορω να λειψω απο το σπιτι και αν περασουν καποιες ωρες το τηλεφωνο χτυπα.θελω απο την στιγμη που την εχω τακτοποιησει να φυγω λιγες μερες.το εχω τοσο πολυ αναγκη να ξεφυγω.ξυπνω το πρωϊ αν κοιμηθω και ειμαι κομματια.νοιωθω να μου τραβουν την ψυχη, νοιωθω φοβο γιατι ακομη δεν ξεκινησαν τα πολυ δυσκολα.ολοι ειναι κρεμασμενοι απο πανω μου και στην δυσκολη στιγμη πρεπει να ειμαι εκει για ολους.στο προβλημα αυτο ειμαι μονη ομως.τα παιδια δεν θελω να τα βαλω σε αυτη την διαδικασια, γιατι ουτε τα ιδια εχουν την διαθεση.βασικα εχουμε κρυωσει ολοι με την συμπεριφορα της.φροντισε να απομακρυνει και τα εγγονια της.
αναγκαστηκα και εφερα ψυχιατρο οπου της εδωσε ρισπερνταλ για να την καταστηλουμε λιγο.ειχε φοβερες εκρηξεις.το προβλημα ειναι ο χαρακτηρας της, γιατι παντα ηθελε να το παιζει αρχηγος.οταν δεν γινεται αυτο που θελει, ή της αγριευω λιγο, αρχισει να χτυπα το κεφαλι της.της προσθεσαμε και σταγονες αλοπεριτιν συμφωνα με τις οδηγιες της ψυχιατρου.φυσικα δεν το γνωριζει γιατι ποτε δεν θα δεχοταν να παρει ψυχοφαρμακα καθως ολοι ειμαστε τρελοι και αυτη παντα η λογικη και παντα ειχε δικιο σε ολα.αυτο ηταν ιδιον του χαρακτηρα της απο οσο την θυμαμαι.
νοιωθω τυψεις πολλες φορες που πια δεν νοιωθω οτι ειναι η μανα μου.νοιωθω απιστευτο βαρος να ειναι.παντα ηταν σκληρη μαζι μου , αλλα ποτε δεν περιμενα να φτασει σε σημειο να με απειλει με διαφορους τροπους.ενα παραδειγμα να πιανει τα παιδια μου και να με κατηγορει ή να τηλεφωνει σε συγγενεις να κανει το ιδιο.σιγουρα με τα φαρμακα δεν ειχει τις ιδιες δυναμεις πια, αλλα ειναι φοβερα απαιτητικη.
η γυναικα δεν νομιζω να αντεξει για πολυ ακομη.συνεχεια σ΄εχει φερε το ενα θελω το αλλο.
φυσικα το να μπει σε καποια κλινικη ουτε να το συζηταμε.θελει να πεθανει στο κρεββατι της.μας απειλει να την αφησουμε να πεθανει σπιτι της ,γιατι ξερει καλα οτι δεν γινεται κατι τετοιο απο την στιγμη που δεν μπορει να αυτοεξυπηρετηθει.
παθολογικα οι εξετασεις της ειναι μικρου παιδιου.το προβλημα εγκειται στο οτι εχει προβλημα με την σπονδυλικη στηλη και δεν μπορει να περπατησει.
ιατρικα πια δεν γινεται τιποτε ωστε να βοηθηθει.
και ερωτω.αυτη η γυναικα που τα εχει 400 πως θα μεινει στο κρεββατι και εγω τι μπορω να κανω για να μην τρελαθω;ειναι μια κατασταση που απ΄οτι δειχνουν ολα θα τραβηξει χρονια.εγω δεν το αντεχω ειδικα ψυχολογικα.της ειπα σημερα θα τρελαθουμε ολοι και θα μεινει μονη.
πολλες φορες οταν δεν τα καταφερνει αρχιζει το κλαμα.βασικα θελει να ειμαι συνεχεια διπλα της.δεν το μπορω και νοιωθω ασχημα γι αυτο.
οταν ειχε τις φοβερες εκρηξεις ρωτησα φιλο μας γιατρο και μου ειπε να παρω γνωματευση απο ψυχιατρο(κλειδωνοταν σπιτι, εβαζε συρτες κλπ οταν με δυσκολια περπατουσε, χτυπουσε τις φωτογραφιες μας με μπαστουνι απο τα νευρα της κλπ)και μετα με εισαγγελικη εντολη να την βαλω σε κλινικη.
αυτο ειναι κατι που δεν το μπορω.θα ηταν πολυ πιο ευκολο αν δεν ειχε συναισθηση και δεν καταλαβαινε.απο το σπιτι της δεν μπορω να την βγαλω οσο εχει λογικη.αλλα πρεπει να ζησουμε κι εμεις.πως μπορουν να συμβαδισουν αυτα;μια μερα θα ηθελα να μην δωσω το παρον αλλα θα γινει πολεμος μετα.αρχιζει η γυναικα τα τηλεφωνα να παω σπιτι της γιατι δεν μπορει αλλο.δυστυχως μενει κατω απο το σπιτι μου.
καθε Κυρικη δε, που η γυναικα παιρνει ρεπο ειμαι ενα ρακος.οχι τοσο απο την σωματικη κουραση αλλα γιατι αυτο που κανω δεν το κανω με ευχαριστηση.

αδελφια ή συγγενεις να σε βοηθησουν δεν εχεις? δεν ειναι δυνατον να τα τραβας ολα αυτα μονη σου..

οχι δεν εχω αδελφια.και οι συγγενεις(λιγοι)εχουν τα δικα τους προβληματα και αδυνατουν να βοηθησουν.η μονη διεξοδος ειναι να μιλω στο τηλεφωνο αλλα και αυτο ειναι αρκετο;της ειπα θελω την ελευθερια μου επιτελους.ειμαι σε ηλικα που αλλες ειναι ηδη γιαγιαδες ειναι αφυσικο να δινω αναφορα ποτε φευγω και ποτε γυρνω σπιτι.κι αν λειψω ή καθυστερησω την πληρωνει η γυναικα που εχω σπιτι της.
ειπα σημερα οτι την Κυριακη θα παω στο νησι μας.αρχισε τις φασαριες παλι.εχω σκοπο να φυγω λιγες μερες και θα ρισκαρω οτι και να γινει.το πολυ πολυ να μην αντεξει η γυναικα και να ψαχνω για αλλη.

Αν την άφηνες για μια μέρα μόνη της εντελώς; Ξέρω είναι σκληρό, αλλά έτσι μπορεί να δει πως έχεις κι εσύ όρια και πως αν τα ξεπερνάει, μπορεί να συμπεριφερθείς ακραία (όπως κάνει και η ίδια!).

το εκανα δηλαδη εμφανιστηκα το πρωϊ και μετα καθολου μεχρι την επομενη μερα.μ΄εβριζε στην γυναικα που την προσεχει,εκλαιγε με αποτελεσμα να με παρακαλα η γυναικα να περνω απο το σπιτι της.με παρακαλουσε η γυναικα να της δινω φιλακια για να ηρεμησει.δεν μπορω να το κανω γιατι δεν το νοιωθω.και οσες φορες αναγκαστηκα να το κανω πιεστηκα πολυ με οσα εχω περασει και στο παρελθον αλλα και τους τελευταιους 7 μηνες.

γιωτα ετσι που τα περιγραφεις ( αν ο ψυχιατρος δεν εκτιμησει πως χρειαζεται νοσηλεια ) θα αποτραβηχτεις κ οτι ήθελε προκυψει.
αυτη μπορει να στειλει εσενα σε ψυχιατρειο!
αφου δεν νιωθεις να της δωσεις φιλια δεν θα της δωσεις.
ελεος δλδ ας προσεχε κ αυτη στη ζωη της κ ας σου φεροταν καλυτερα.
ο,τι δινουμε, παιρνουμε σε αυτη τη ζωή.
πες τα εξεω απο τα δοντια.
κατσε κ χωσε!
ας χτυπαει κεφαλια σε τοιχους, ας ουρλιαζει κ ας στελνει την κυρια που τη φροντιζει 200 φορες τη μερα να σε καλεσει.
θα εξηγησεις στην κυρια πως δεν εχεις διαθεση.
πειτε ψεμματα πως εισαι αρρωστη, πως πηγες εξω.
αλλη κυρια να τη φυλαξει θα βρεις.
με αυτη την ανεργια αυτο ειναι σιγουρο.

μπορει να ειναι σκληρη αυτη η συμπεριφορα αλλα ετσι νομιζω πως ειναι το καλυτερο.
εχεις κ τα παιδια σου....θελουν κ αυτα την προσοχή σου.

Εξαρταται πως νοιωθεις στην ιδεα να την κλείσεις σε αναρρωτήριο ή ίδρυμα. Το σκέφτηκες αυτο? στην κατασταση που είναι είτε της αρέσει είτε όχι δεν μπορει να αντιδράσει, δλδ θα πάει με το ζόρι, ασχετως πως θα νοιωθει η ίδια και αν τελικά συνηθίσει εκεί. Αλλιως και λόγω της πάθησης της θα την ανέχεσαι, θα ζεις με τις ιδιοτροπίες της για πολλά χρόνια, χωρις να αποκλείονται συνεπειες στη δικη σου ψυχική υγεία και των παιδιών σου. Στην ηλικία της δεν αλλάζει κανεις σαν χαρακτηρας, μονο τα ψυχοφαρμακα θα την ηρεμούν, κατα τα λοιπα θα ζεις στο ένα απ τα ίδια.
Εκτος κι αν μεσα από την αγαπη σου καλλιεργήσεις τη σκέψη σου στο να τα βλεπεις με κατανόηση, σαν στοργη και φροντίδα και να σου προκαλείται λιγότερη ένταση. Και όσο μπορεις κράτησε με κάθε τροπο τα παιδια μακρια από αυτη την κατασταση για το καλό της ψυχικης τους υγειας κυρίως. Ή κάποια διαρρύθμιση στο χωρο όπου ζειτε ώστε να μην υπάρχει αυτη η αμεσότητα. Φρόντιζε η κυρία να μενει όσο πιο πολύ γινεται μαζι της και να την φροντιζει όσο περισσότερο γίνεται ώστε εσύ να απαλλάσσεσε από το να εισαι αρκετο χρονο μαζι της και να την ανέχεσαι. Καποιες λύσεις ειναι κι αυτες...

καλημερα Γιωτουλα :)

Αν δεν το γραψω θα σκασω..
Γραφεις πολλες φορες μεσα στο κειμενο σου,οτι η γυναικα αυτη τα εχει 400..πιστευεις οτι η μητερα σου ειναι λογικη...?
Ε ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!!!
Ειναι παραλογο να βασανιζεις το παιδι σου ετσι,ειναι παραλογο να συμπεριφερεσαισαν 2χρονο και να περιμενεις οι αλλοι να το δεχονται...
Ξερεις τι πρεπει να κανεις...

Θα συμφωνήσω και θα συνυπογράψω με τους παραπάνω. Και το πιο βασικό:επιτέλους απενοχοποιησου.
Δεν γίνεται με την ταμπέλα της μάνας να γίνεται επί σειρά ετών ο χειρότερος τύρρανος σου.Κάνε αυτό που νιώθεις και αν δεν την αγαπάς μην αισθάνεσαι ένοχη . Επιτέλους, δεν είμαστε υποχρεωμένοι ν' αγαπάμε κανέναν που δεν το αξίζει, ακόμα και αν είναι ο γονιός μας.

Γεια σου, γιώτα2.
Μιλώντας με πρόσωπο του φιλικού μου περιβάλλοντος
που βιώνει οριακή κατάσταση
με άρρωστους ηλικιωμένους και τους 2 γονείς,
ακούω παρόμοια πράγματα με όσα λες
αφού αυτές οι καταστάσεις είναι οι πλέον ψυχοφθόρες.
Εκ πρώτης όψεως θα είχα συνειδησιακό πρόβλημα
να κλείσω ανήμπορο γονιό σε ίδρυμα,
αλλά απ' την άλλη ξέρω ότι όποιος είναι
έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέει.
Δες και τα θετικά της περίπτωσής σας
-που είναι η δυνατότητα να πληρώνετε γυναίκα εσωτερική-
γιατί ξέρω οικογένειες
που αντιμετωπίζουν πιο ακραίες καταστάσεις υγείας
από της μητέρας σου
-και όχι με ιδιαίτερα ηλικιωμένα άτομα-
και επωμίζονται τη φροντίδα του άρρωστου
ο/η σύζυγος και τα παιδιά.
Και αυτό που τους στοιχίζει περισσότερο
να είναι ότι βλέπουν να καταρρέει πρόσωπο
που αγαπούν
(όταν οι σχέσεις είναι καλές).
Τώρα μη νιώθεις τύψεις για τα αρνητικά συναισθήματα,
ανθρώπινο είναι, κι όλοι τα νιώθουν
σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις.
Θα 'λεγα να μη δίνεις το παρόν κάθε μέρα
και αξιολόγησε ποιες από τις απαιτήσεις της μάνας σου είναι παράλογες
και ποιες λογικές.
Και κάτι πολύ σημαντικό είναι η γυναίκα που είναι μαζί της
να ναι πολύ υπομονετική και ευχάριστη.
Πολλές απ' αυτές συχνά κακοποιούν ψυχολογικά
(και σωματικά) άτομα που φροντίζουν
(γιατί κι εκείνες με τη σειρά τους τρώνε μεγάλο πακέτο).
Πιστεύω αν εξασφαλίσεις το κατάλληλο άτομο
-πράγμα δύσκολο γιατί οι περισσότερες
τα παίζουν και φεύγουν-
πολλά απ' τα προβλήματα σου θα λυθούν
κι η μάνα σου θα περνάει πιο ανθρώπινα
και δε θα σε πιέζει τόσο να είσαι πάντα παρούσα
ανά πάσα στιγμή.

Γιωτα γεια...θα σου μιλησω απο προσωπικη εμπειρια..μιας και βρεθηκα στην θεση να φροντισω για εξι ολοκληρα χρονια τον πατερα μου που εμεινε κατακοιτος απο εγκεφαλικο....εναν πατερα..τελειως απων στην οικογενεια του τον οποιο αισθανομουν εντελως σαν ξενο.......
Απο το 01 εως το 07...που τελικα πεθανε,ηταν να σαν να μπηκε η δικη μου ζωη δε ενα τροχοπεδη.....ειναι βαρυ πραγμα να εχεις την ευθυνη ενος ανθρωπου που δεν μπορει να εξυπηρετηθει μονος του...ποσο μαλλον...οταν αυτος ο ανθρωπος δεν ειναι πολυ αγαπημενο σου προσωπο.....

το μονο που θα σου πω ..ειναι πως βγηκα απο αυτη την κατασταση..........ψυχολογικα χαλια...σαν να μου ειχαν φορεσει εναν ασηκωτο ψυχοφθορο ζυγο για 6 χρονια..στα οποια παραμελουσα τον εαυτο μου...και τα θελω μου σε μεγαλο βαθμο.....
Λυπαμαι που θα το πω....γιατι ειναι σκληρο...αλλα ειναι απαραιτητο....φροντισε να βρεις ενα καλο ιδρυμα να στειλεις την μητερα σου.........
αν ηταν ενας καλος τρυφερος ανθρωπος...αν ηταν εσρω ενας δυσκολος ανθρωπος που προσπαθει ομως...δεν θα το συζητουσα...
εδω ομως μιλαμε για μια ψυχορουφηχτρα...που θα χρησιμοποιησει την ανημπορια της για να απομυζηση οτι ψυχικη δυναμη και αγαπη για την ζωη σου εχει μεινει.....
μεχρι να ερθει το τελος....θα εισαι ρακος....πιστεψε με...
κανε την καρδια σου πετρα...και κανε αυτο που ειναι δικαιο...και αξιζει και σε σενα και σε αυτην.....

...γιώτα μου όλο αυτό ξεκινά από σένα...:(

Αν η μητέρα σου δεν ήξερε πόσο ευαίσθητη και πόσο επιρεπής στις απειλές της είσαι, δε θα φερόταν με αυτό τον τρόπο.
Επειδή σε ξέρω και προσωπικά και ξέρω τους αγώνες και τις ταλαιπωρίες σου, είναι κρίμα ακόμη και τώρα να επιτρέπεις να σε βασανίζει κάποιος, ακόμη και αν αυτός ο κάποιος είναι η μητέρα σου.
Σήκω πήγαινε τις διακοπές σου και ξεκαθάρισε της πως αν συνεχίσει το ίδιο πρόγραμμα θα υπογράψεις και θα μπει σε ίδρυμα.
Σκέψου μόνο πως αυτή η γυναίκα μπορεί να ζήσει άλλα δέκα χρόνια. Θα αφεθείς να το ζεις αυτό χωρίς αντίδραση?
Όπως είπε και η άρκτος υπάρχουν πάρα πολλές άνεργες γυναίκες για να έχεις άγχος μη σου φύγει αυτή που την προσέχει.

Όρθωσε το ανάστημα σου και βάλε τους δικούς σου όρους. Μη γίνεσαι έρμαιο στα χέρια της.

Μια τέτοια κατάσταση ζούσε για χρόνια μια φίλη της μητέρας μου. Όλα εκείνα τα χρόνια η φίλη της μητέρας μου είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, που λύθηκαν ως δια μαγείας όταν πέθανε η μητέρα-τύραννος. Τώρα έχει ξανανιώσει και ζει τη ζωή της κανονικά και είναι πολύ δραστήρια. Κάτι λέει αυτό.
Τέτοιοι άνθρωποι, πατάνε στις ενοχές μας για να μας χειραγωγούν. Αν απενοχοποιηθείς εσύ, δεν θα μπορεί πια να σε ελέγχει.
Βάλε όρια, αυτά μπορώ να προσφέρω χωρίς να καταπιέζομαι και να διαλύομαι, από κει και πέρα άστην μόνη της να αποφασίσει και να υποστεί τις συνέπειες. Να είσαι σίγουρη, ότι αν καταλάβει ότι δεν την παίρνει, θα αλλάξει στάση. Αν με τη συμπεριφορά της διώχνει τις γυναίκες που την φροντίζουν και πλέον δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, θα πρέπει να ξέρει ότι θα αναγκαστεί να πάει σει ίδρυμα.
Αν πάλι είναι τόσο εγωίστρια, ώστε να φτάσει σε σημείο αυτοκαταστροφής, δεν φταις εσύ.
Άστην να χτυπάει το κεφάλι της, άστην να το σπάσει αν θέλει. Επιλογή της είναι. Δώστης να το καταλάβει.
Στο χέρι σου είναι Γιώτα. Και στο μυαλό σου.

ολοι εχετε δικιο και απο ολους γνωστους και μη, ακουω τα ιδια.πρακτικα ομως δεν γινονται ετσι ακριβως τα πραγματα.οσες φορες αγριεψα και προσπαθησα να βαλω ορια εγινε της κακομοιρας.απο την αλλη μην νομιζετε οτι και η γυναικα που την φροντιζει πως αντεχει, ασχετα αν ειναι σκληρη.σημερα πηγα να της γραψω φαρμακα.ο ψυχιατρος που την παρακολουθουσε(εφερα αλλη γιατρο στο σπιτι)εμεινε εκπληκτος με οσα του ανεφερα.
ειχε καταφερει να το παιζει γλυκια και συμπονετικη, ενω με χειραγωγει ολα μου τα χρονια.ο ορθοπαιδικος που την γνωριζει καλυτερα μου ειπε οτι προκειται για μια διαταραγμενη προσωπικοτητα.ανοια δεν εχει, απλα θελει να περνα το δικο της την στιγμη που αυτη θελει.δεν μπορει να συμβιβαστει με την κατασταση της(ειναι οντως δυσκολο ενας αυταρχικος χαρακτηρας να μενει στο κρεββατι)αλλα τι αλλο θα μπορουσα να κανω;
φυσικα αν δεν παρω εισαγγελικη εντολη δεν μπορω να την παω σε ιδρυμα.
θα φυγω για λιγες μερες.προσπαθω να μην εμπλεκω τα παιδια σε αυτη την κατασταση.ουτε τα ιδια θελουν πια να πηγαινουν μετα οσα εκανε.κανω μια δοκιμη να φυγω μακρια της γιατι νοιωθω σωματικα εκτος απο ψυχολογικα συμπτωματα.σφιξιμο στα στηθος και εναν περιεργο φοβο.μαλλον εχω τρομοκρατηθει με οσα προκειται να επακολουθησουν.ειναι απο τις λιγες φορες που ευχεσαι να εχεις αδελφια.δεν φανταζεστε ποσο καλυτερα θα ενοιωθα.
σιγουρα αν συνεχισει αυτη η κατασταση(γιατι εχει μελλον) θα αρρωστησω εγω.μονο που σκεφτομαι το ιδρυμα με πιανει πανικος απο την αντιδραση της.
θα μαζεψω ολες τις δυναμεις μου και θα προσπαθησω να μην το δω ολο αυτο συναισθηματικα γιατι δεν με βλεπω καλα.εχετε δικιο οταν λετε οτι πρεπει να απενεχοποιηθω.σιγουρα οταν εχεις να κανεις μέναν γλυκο ανθρωπο εχεις μεσα σου αλλες δυναμεις.αλλα με τον δικτατορα ειναι πολυ δυσκολα τα πραγματα.ειναι παραξενο το οτι εγινα ενα ενοχικο ατομο;
σας ευχαριστω για τις συμβουλες σας.

Καλησπέρα κι από μένα. Δε χρειάζεται να σε ξέρω προσωπικά και θα είμαι σύντομη. Όπως αναγνωρίζεις κι εσύ, όλοι ξέρουν τί να σου πουν και όλοι το κάνουν. Άλλοι πιο αναλυτικά, άλλοι λιγότερο. Το θέμα είσαι εσύ Γιώτα, όχι η μάνα σου. Κι αν οι ζωές των ανθρώπων διαφέρουν στις λεπτομέρειες, οι ιστορίες είναι κοινές σε μεγάλη μερίδα από δαύτους...
Ρωτάς κάτι πολύ ουσιαστικό... "είναι παράξενο να είμαι ενοχική;"... εδώ είναι όλο, εδώ και σου φωνάζει. Όχι, είναι φυσιολογικό γιατί μεγάλωσες και γαλουχήθηκες με το να νιώθεις ενοχές. Γιατί αυτό σου πέρασαν, αυτό σου δίδαξαν, αυτό ξέρεις να κάνεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ... να έχεις ενοχές. Αυτή είναι η φύση σου για σένα...
Θυμάμαι διάφορα που έχεις γράψει... για το γάμο σου που τον θεωρείς αποτυχημένο, τη σχέση με τον άντρα σου, τον εγκλωβισμό σου... αυτά σου δίδαξε η μάνα σου Γιώτα, αυτά έπραξες... κι αν θυμάμαι καλά, την πληρώνεις - κι εσύ - με μια κατάθλιψη - που πολλές φορές μοιάζει με κόλαση. Και είναι...

Επομένως, τί συζητάμε;... δε βλέπεις - συγγνώμη που θα το πω απότομα λίγο - πως ακόμη και τώρα που τα γράφεις όλα αυτά, εσύ είσαι αυτή που κάνει πίσω;... εγώ το βλέπω, το έχω δει σε μένα με τη δική μου τύπισσα που με έφερε στον κόσμο... κάπου έγραψες πως σήκωσες μπαϊράκι και έβαλες όρια, και τότε "έγινε χαμός" απ' την πλευρά της... δέστο πιο προσεκτικά. Αν είχες βάλει όρια - πρώτα σε σένα και βλέποντας βελτίωση στη ζωή σου, στη Γιώτα και μόνο σε αυτή - θα τα είχε δει και η μάνα σου και κανένας χαμός δε θα γινότανε...
Με πιο απλά λόγια και συγγνώμη αν θα σε χαλάσω... νομίζω πως θα συνεχίσεις να το ανέχεσαι όλο αυτό και δε θα κάνεις τίποτα. Αν δεν αποφασίσεις πως "ναι, χέστηκα που είναι η βιολογική μου μάνα αλλά δε νιώθω κανένα συναίσθημα για δαύτη κι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το παραδέχομαι και είμαι μια χαρά με αυτή την παραδοχή", δε θα κάνεις βήμα παραπέρα... και φοβάμαι πως στην περίπτωσή σου είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί είσαι και η ίδια μητέρα, και ίσως δίνεις βάση σε σόγια, συγγενείς, κοινωνικό περιβάλλον...
Η λύση αφορά το δικό σου απεγκλωβισμό λοιπόν. Όταν πραγματικά την κοιτάξεις με θάρρος στα μάτια και της πεις χωρίς κανένα θυμό, ένταση και υψωμένη φωνή " ή το κόβεις και τη βγάζεις με τη γυναίκα που σου πληρώνω ή πας μέσα" τότε θα έχεις βάλει όρια σίγουρα. Θα το λάβει το μήνυμα, μην ανησυχείς καθόλου...