TI ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΙΑ ?

Καλησπέρα σας. Έχω ένα γιο δυόμισι ετών. Με τον πατέρα του χωρίσαμε εδώ και περίπου ένα μηνα. Χωρίσαμε πολύ φιλικά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να μιλάμε. Το γιό μας τον πέρνει κάθε μέρα τηλέφωνο 2, 3 και 4 φορές τη μέρα ακόμα και για να του πεί καλημέρα το πρωί ή να τον ρωτήσει τι ζωγράφησε στο νηπιαγωγείο. Και φυσικά τον βλέπει 2-3 φορές την εβδομάδα. Στην αρχή ο γιός μας δυσαρεστήθηκε με το διαζύγιο όπως άλλωστε ήταν φυσικό αλλά τίποτα υπερβολικό. τις τελευταίες μέρες όμως φέρεται πολύ περίεργα, αρχίζει να ζητάει το μπαμπά του κάθε τρείς και λίγο και επιμένει να τον δεί. όποτε μπορεί έρχεται ο άνθρωπος αλλα ο μικρός το κάνει αυτο 4-5 φορές τη μέρα και μας κουράζει όλους πολύ. Ας πούμε χθές το απόγευμα μου είπε οτι θέλει το μπαμπα του αλλά ο μπαμπάς του ήταν στη δουλέια και δε μπορύσε να έρθει και ο μικρός απαιτούσε να τον δεί και έκλαιγε και έκλαιγε. Εγω προσπαθούσα να τον ηρεμήσω αλλά αυτός δεν ηρεμούσε με τίποτα. Αφου έκλαιγε περίπου 2μισι ώρες με ουρλιαχτά και χτυπιόταν στο πάτωμα τρομοκρατήθηκα , φοβήθηκα οτι μπορεί να πάθει τίποτα. Ο πατέρας του παράτησε τη δουλειά εκείνη τη στιγμή για να έρθει σπίτι γιατί φοβήθηκε κι αυτός. Σήμερα πάλι στις 3 τα ξημερώματα άρχισε τα ίδια. Εγώ αρνήθηκα να τον τρέχω στο μπαμπά του μες στη νύχτα και να περιμένει το πρωί. Αλλά αυτός εκλαίγε όλη τη νύχτα και το πρωί αρνήθηκε να φάει και το μεσημέρι και το απόγευμα. Μου είπε οτι του κόπηκε η όρεξη επείδη στεναχωρήθηκε. Παιδιά ειλικρινά δε ξέρω τι να κάνω. Κάθε νύχτα κλαίει και ουρλιάζει... Τι να κανω ? Εμείς είμαστε πολύ υπομονετικοί μαζί του και του λέμε συνέχεια πόσο το αγαπάμε. Δε ξέρω γιατί αντιδρά ετσι.

συγγνώμη, αλλά δε μου φαίνεται λογικό να τηλεφωνά καθημερινά στο δυομισάχρονο! μπορεί το κίνητρο να είναι αγαθό [μη λειψει απο το παιδι] αλλα πιστευω οτι το μονο που καταφερνετε ειναι να κρατατε δεσμευμενο το παιδι σε προσκολλησεις που δεν τις χρειαζεται απαραιτητα. απο τη στιγμη που χωρισατε θα πληρωσει και αυτο ενα μικρο τιμημα για το καλο του : θα χασει λιγο τον μπαμπα. τα παιδια αυτης της ηλικιας χρειαζονται μια σταθεροτητα. εχεις εσυ την επιμελεια; εσύ είσαι η άμεση οικογένειά του και ο μπαμπάς αναγκαστικά θα περιοριστεί σε \"πολύ προσφιλές πρόσωπο\". Να εύχεσαι ο μπαμπάς να είναι και αργότερα τόσο κοντά όταν σε μεγαλύτερες ηλικίες θα ειναι η παρουσια του πιο απαραίτητη. οσο για τις απαιτησεις, τα μικρα παιδια, αν τους κανεις το χατηρι μια φορά σου το ζητούν 5 περισσότερες...

Quote:

---

Originally posted by gatoskylo
Καλησπέρα σας. Έχω ένα γιο δυόμισι ετών. Με τον πατέρα του χωρίσαμε εδώ και περίπου ένα μηνα. Χωρίσαμε πολύ φιλικά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να μιλάμε. Το γιό μας τον πέρνει κάθε μέρα τηλέφωνο 2, 3 και 4 φορές τη μέρα ακόμα και για να του πεί καλημέρα το πρωί ή να τον ρωτήσει τι ζωγράφησε στο νηπιαγωγείο. Και φυσικά τον βλέπει 2-3 φορές την εβδομάδα. Στην αρχή ο γιός μας δυσαρεστήθηκε με το διαζύγιο όπως άλλωστε ήταν φυσικό αλλά τίποτα υπερβολικό. τις τελευταίες μέρες όμως φέρεται πολύ περίεργα, αρχίζει να ζητάει το μπαμπά του κάθε τρείς και λίγο και επιμένει να τον δεί. όποτε μπορεί έρχεται ο άνθρωπος αλλα ο μικρός το κάνει αυτο 4-5 φορές τη μέρα και μας κουράζει όλους πολύ. Ας πούμε χθές το απόγευμα μου είπε οτι θέλει το μπαμπα του αλλά ο μπαμπάς του ήταν στη δουλέια και δε μπορύσε να έρθει και ο μικρός απαιτούσε να τον δεί και έκλαιγε και έκλαιγε. Εγω προσπαθούσα να τον ηρεμήσω αλλά αυτός δεν ηρεμούσε με τίποτα. Αφου έκλαιγε περίπου 2μισι ώρες με ουρλιαχτά και χτυπιόταν στο πάτωμα τρομοκρατήθηκα , φοβήθηκα οτι μπορεί να πάθει τίποτα. Ο πατέρας του παράτησε τη δουλειά εκείνη τη στιγμή για να έρθει σπίτι γιατί φοβήθηκε κι αυτός. Σήμερα πάλι στις 3 τα ξημερώματα άρχισε τα ίδια. Εγώ αρνήθηκα να τον τρέχω στο μπαμπά του μες στη νύχτα και να περιμένει το πρωί. Αλλά αυτός εκλαίγε όλη τη νύχτα και το πρωί αρνήθηκε να φάει και το μεσημέρι και το απόγευμα. Μου είπε οτι του κόπηκε η όρεξη επείδη στεναχωρήθηκε. Παιδιά ειλικρινά δε ξέρω τι να κάνω. Κάθε νύχτα κλαίει και ουρλιάζει... Τι να κανω ? Εμείς είμαστε πολύ υπομονετικοί μαζί του και του λέμε συνέχεια πόσο το αγαπάμε. Δε ξέρω γιατί αντιδρά ετσι.

---

φανταζομαι θα ειναι πολυ δυσκολη η κατασταση που περνας.επειδη το θεωρω πολυ σημαντικο να ειναι καλα το παιδι και να μην μεγαλωσει και μετα να εχει τιποτα ψυχολογικα καλο θα ηταν να επισκευθεις εναν ψυχολογο να σου πει αυτος τι πρεπει να κανεις σε τετοιες περιπτωσεις.ελπιζω να πανε ολα καλα και να μην συνεχιστουν τα προβληματα.

Νομίζω οτι θάπρεπε να περιμένεις ένα διάστημα να δείς πως θα εξελιχθεί το πρόβλημα κ μετά να επισκεπτόσουν ένα παιδοψυχολόγο.

μπορείς άμεσα να κλείσεις ραντεβού με παιδοψυχολόγο στο Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του παιδιού, είναι ενταγμένο στο Νοσ. παίδων Αγ. Σοφία, το μόνο πρόβλημα είναι ότι μπορεί να μήν έχουν άμεσα ραντεβού. θα βρείς το τηλέφωνο στο τηλ. κατάλογο ή από το τηλ. κέντρο του νοσοκομείου. Οι καταστάσεις αυτές έχουν συνέχεια στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή, και οι γονείς δεν έχουμε πάντα όλες τις λύσεις στα χέρια μας.

Και εγω συμφωνω αγαπητη φιλη πως δεν πρεπει να τηλεφωνει στο παιδι τρις την ωρα και πως πρεπει να το βλεπει με προγραμμα και οχι οποτε να \'ναι. Το παιδι εχει συγχηση μεσα του με αυτη την ακαταστασια και ειναι λογικο να μην μπορει να δεχτει οτι χωρισατε. Πρεπει σιγα σιγα και οχι αποτομα να βαλετε ενα προγραμμα και ισως ειναι καλυτερα να μην το βλεπει στο σπιτι σου αλλα σε αλλο χωρο γιατι οταν τον βλεπει σπιτι μπορει να νοιωθει οτι ειστε ξανα μια οικογενεια και αυτο τον παει πισω. Το ξερω οτι ολα τα κανετε για να νοιωθει αυτο καλα αλλα πιστευω οτι τον αναστατωνετε πιο πολυ ετσι. Πρεπει να μαθει στο καινουριο καθεστως. Αλλα προς Θεου, να το κανετε σταδιακα και με πολυ υπομονη.

το σιγουρο ειναι οτι πρεπει να πατε αμμεσως σε εναν παιδοψυχολογο αλλα και σε εναν συμβουλο για να σας πει ακριβως τι πρεπει να κανετε.εγω αντιθετα με τους αλλους πιστευω οτι καλα κανει ο πατερας και μιλαει στο παιδι του γιατι δεν θα πρεπει να του λειψει η αγαπη.θα πρεπει ομως να μιλαει με μετρο και να κανονισετε με τον πρωην συζηγο σου να του μιλατε απο τωρα για να αρχισει να καταλαβαινει το παιδι τι γινεται γυρω του.οσο μεγαλωνει θα ειναι πιο ετοιμο να δεχθει την κατασταση σας αν του εξηγησεται και οι 2 μαζι τι γινεται.

το χω πει ισα με 100 φορες αλλα θα το ξαναπω!ΕΓΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΟΝ ΤΕΤΡΑΧΡΟΝΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΙ ΑΥΤΟς ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ!!!!!!ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΠΛΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΚΟΜΑΘΕΙΑ Κ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΙ ΜΑΝΕΣ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ Κ ΦΟΡΤΩΝΩ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑ ΦΟΥΝΤΑΡΕΙ!!!!!Κ ΝΑ ΦΟΥΝΤΕΡΝΑ Κ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΜΑΖΙ!ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΛΕΣ ΠΡΩΤΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ Κ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ!!!

το γεγονος interappted οτι αντιμετωπιζεις εσυ καποιο προβλημα αυτο δεν σημαινει πως ολα τα αλλα προβληματα ειναι γελοια ειδικα οταν προκειται για μικρα παιδια. Μην τα ισοπαιδωνουμε ολα.

δεν διαφωνω αλλα ρωταω αν καποιος προβληματιζεται τοσο επειδη λειπει ο πατερας κ δεν θα τον δει πχ κ για ενα μηνα...ε ναι τιοτε εγω πρεπει να παρω το παιδι μου κ να χωρεψω το χορο του Ζαλογγου!!!παιδι εχω κι εγω για να κατακρινω τοσο εντονα καταστασεις με παιδια...ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΑΛΕΥΩ κι οταν ακουω για τετιοα δυστυχως θυμωνω γιατι εκει που πηγε ο πατερας του οταν τον ζηταει ουτε τηλεφωνα υπαρχουν καλη μου ουτε τιποτα.Αψυχες κρυες γυαλινες φωτογραφιες να φιλαμε..ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΛΕΩ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΤΙ ΠΕΡΝΑΩ ΕΔΩ ΚΙ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ.δεν ισοπεδωνω εγω αλλα τα γεγονοτα...ευκολα τα λες εξω απο το χωρο

πολυ δυσκολο αυτο που περνας δεν αντιλεγω αλλα οχι οτι δεν ειναι πολυ δυσκολο και ενας χωρισμος για το παιδι. Καταρχας εχει παντα την ελπιδα οτι οι γονεις του θα τα ξαναβρουν και αυτο ειναι πολυ ψυχοφθορο για το παιδι.

Νομίζω πώς όλοι καταλαβαίνουμε πώς αυτό που περνάς εσύ ιντερ είναι σαφώς πιο δύσκολο.
Δεν βοηθάς όμως τη φίλη μας νομίζω. Σίγουρα δεν είναι όλα μέλι γάλα στη δική της περίπτωση....θα ήταν προτιμότερο νομίζεις να μην δώσει σημασία σε μια τέτοια κατάσταση και να την αφήσει να λυθεί από \"μόνη\" της;
Εσύ τι της προτείνεις;

πολυ σωστα perpatontas, αυτο ακριβως ηθελα να πω και εγω

οχι δεν προτεινω αυτο αλλα να δει οπως κανω και εγω οτι καποιοι παλευουν με προβληματα που τελικα δεν μπορει να περιγραφονται με λογια κ να μην ειναι αχαριστη!συμποναω ολα τα παιδακια που δεν εχουν γονιο γιατι βλεπω απο το γιο μου τι σημαινει,ολα τα παιδακια που οι γονεις χωριζουν κ αδιαφορουν εντελως(αυτο το θεωρω χειροτερο απο ολα η μαλλον ισο με το θανατο γονιου)χτυπα το ενα πιασε το αλλο αλλα δυστυχως εχω γινει σκληρη σε παιδακια που χαιρονται την αγαπη και τη στοργη απλοχερα κι απο τους 2 γονεις αν εχουν χωρισει πολιτισμενα...δεν γινεται να περιγραψω την οργη μου και δεν μορω να δικαολογουμε αν γινομαι κακια αλλα προσπαθω να παρω δυναμη να γινω μανα και πατερας ενα κενο που δεν θα καλυψω ολοκληρωτικα ποτε!!να συμβιβαστω με τη διαταραχη κ τα χαπακια μου κι οταν ακουω να κλαταρουν με μικροτερα προβληματα ΧΑΝΩ ΟΠΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΠΕΡΝΩ ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟΥΣ Κ ΧΑΠΙΑ.αυτο ειναι

Κορίτσι μου να φροντίσεις να δεις έναν παιδοψυχολόγο, όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Κορίτσια, η κάθε μια το δικό της πρόβλημα το βλέπει υπερμεγεθυσμένο.

Εγώ πάλι δεν θέλω να βλέπω καθόλου να βλέπω τον πατέρα της κόρης μου και κατα μίαν έννοια, αν ήταν στον \"άλλο κόσμο\", θα τον είχαμε ξεγράψει και δεν θα ασχολιόμασταν όλη την ώρα με το γιατί δεν έκανε αυτό που έπρεπε, γιατί εξαφανίστηκε, τι ψυχολογικά προβλήματα έχει να του τα λύσουμε. Βαριές κουβέντες άλλα όπως και να το κάνουμε κάθε περίπτωση απο την θέση του υποκειμένου, έχει την ανάλογη βαρύτητα λοιπόν.

Και κάτι ακόμα φίλη \"γατόσκυλο\" (ωραίο όνομα, υποθέτω το γατόσκυλο καρτούν). Η δική μου ψυχολόγος την τελευταία φορά που μιλήσαμε έφερε στην επιφάνεια μια δική μου αλήθεια: εγώ ποτέ δεν αναζήτησα τον δικό μου πατέρα, ποτέ όμως, ούτε μια φορά. Κατά την δική της άποψη, η οποία ακούγεται και λογική, την δική μου την επιθυμία την έθαψα. Ας πούμε λοιπόν πως εγώ, σαν παιδί χωρισμένων γονιών βρέθηκα στον άλλο, απο τον γιό σου, πόλο. Φυσικά αυτό δεν σε ανακουφίζει. Αλλά όπως και να το κάνουμε, ας μας πουν αυτοί που ξέρουν καλύτερα επί του θέματος. Αν και μου φαίνεται οτί απλώς ο γιος σου προσπαθεί να σας τα ξαναφτιάξει.:)