ο αποχαιρετισμος του αλλου εγω...

επιρρεασμενη απο την ταινια μια μελισσα τον Αυγουστο....
καταλαβα οτι ολοι σχεδον οι ψυχοδυσλειτουργικοι εχουμε ανακαλυψει 2 εαυτους μεσα μας
ο ενας ειναι ο ¨αρρωστος\", ο φοβισμενος, ο ανασφαλης, ο καταθλιπτικος, ο αστε με στην ησυχια που μου προσφερει ο πατος μου,ο δεν εχω καν δυναμη και διαθεση να \"σηκωθω\"αλλα προτιμω να συνεχιζω να βουλιαζω,ο απελπισμενος, ο αυτοκαταστροφικος...με λιγα το κακο.η πανουκλα

ο αλλος ειναι αυτος που επαναστατει σε ολο αυτο,ο θελω να γινω καλα,ο θελω να σωθω,ο θελω να ζησω ανθρωπινα,ο δυνατος, ο πελεμιστης....με λιγα λογια το καλό, η αποδραση

Αυτοι δυο μονιμως ειναι σε μια ρηξη...ειναι σαν να κανουν μονιμα εναν εσωτερικο διαλογο που καταληγει παντα σε καυγα αλλωτε (προσωπικα συχνοτερα)ο πρωτος υπερτερει κι αλλοτε ο δευτερος(προσωπικα απο σπανια εως ποτε ομως υπαρχει εστω κ σε καταστολη)

Ο εσωτερικος αυτος καυγας ειναι αυτος που ταλαιπωρει κοσμο κα κοσμο κι ο καθενας δινει την μαχη του με γιατρους , χαπια αλλοι ακομα και με την πιστη στο Θεο...

καποιες στιγμες θελω να διωξω τον πρωτο εφοσον αυτος με ταλεπωρει..χρειαζεται αποφασιστικοτητα, δυναμη και η αποβολη καθε συναισθηματισμου για αυτο το κομματι του εαυτου..εφοσον πρεπει να τον αποχωριστει κανεις μια για παντα...να τον κλειδωσει σε ενα συρταρι του μυαλου κ να πεταξει το κλειδι αποφευγοντας καθε επιθυμια να τον ξαναδει μπροστα του..καθε αναπωληση της καταθλιπτικης πλευρας

σαν ενας χωρισμος απο μια δυνατη αλλα αρρωστη σχεση...μονο που εδω ο αλλος ειναι κομματι του εαυτου σου που συνυπαρχεις απο τοτε που σε θυμασαι...

πιστευω οτι το πρωτο βημα ειναι να καταλαβεις το τμημα του εαυτου που σε ταλαιπωρει(προσωπικα εινα πολυ μεγαλυτερο απο αυτο που θα μου απομεινει...)αφου τον εντοπισεις και τον ξεσκαρταρεις το επομενο βημα ειναι να πεισεις τον εαυτο σου οτι θελει να τον αποχωριστεις να βρεις περιθωρια για κινητρο...πχ σε εμενα το οτι ειμαι μονη μου με το γιο μου κ ΜΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΩ....για καποιον αλλον κατι αλλο...ακομα - ακομα απλα το καλο του..

ειμαι σε αυτο το σταδιο να πεισω τον εαυτο μου ολοκληρο να αποφασισει να θελει επιτελους να αποχωριστει τον εαυτο-πανουκλα-στοιχιό,

Ξερω απο τωρα οτι θα επιμενει να με κυνηγαει κ θα πρεπει να σταθω σταθερη κι ακλονητη στο καλεσμα του...ξερω οτι θα τον ποναω..κ καποιες φορες θα θελω να τον συναντησω...να ξανανιωσω ολο το μεγαλειο της καταθλιψης...να αφεθω...κι εκει πρεπει να συνεχισω να φανω δυνατη κι αρνητικη..καθετη...

ισως καποια στιγμη βρω την δυναμη να τον σουταρω και να μου παρει καιρο να προσαρμοστω με το καινουργιο εγω...
αλλιως ολη η προσπαθεια με ψυχιατρους,χαπια,συνεδρειε ς κ forum θα μου γυρισει μπουμεραγκ

ολα ειναι στο μυαλο και στο χερι...

Ωραίο έργο το \"μια μελισσα τον Αυγουστο\".Και πολύ έξυπνο αυτό με τους 2 εαυτούς.Ολοι έχουμε κι έναν δεύτερο εαυτό που θα θέλαμε να αποχωριστούμε γιατί δεν μας αρέσει.Μακάρι να μπορέσουμε να τον διώξουμε.

Το ειδες ε?ξερεις τι ζηλεψα?τη στιγμη που ο Αθεριδης κουνουσε αρνητικα το κεφαλι οταν ο αλλος προσοαθουσε να του αλλαξει γνωμη...

Dalia την αποφαση να παρουμε και να υπερδυναμωσουμε τη θεληση...

το ευχομαι ολοψυχα..

Είδα την παράσταση στο θέατρο πέρσυ.Στο σινεμά δεν το είδα.Θα το πάρω σε dvd όμως.

το ολο το θεμα μοιαζει σαν την αποτωξινωση ουσιων...ο εξαρτημενος μια βριζει την ουσια κι απο την αλλη τρεχει να την βρει....
ετσι ειναι κι ο αποχωρισμος του αλλου εγω....

Ακριβώς αυτή τη σύγκρουση βιώνουν ένα σωρό άνθρωποι, ανάμεσά τους κι εγώ. Σʼ αυτό το καθημερινό δίλημμα: μπρός ή πίσω, η απάντηση δεν μπορεί να ʽναι άλλη από εμπρός, μόνο και πάντα εμπρός. Ωστόσο από την απόφαση μέχρι την πράξη πέφτει πάντα η σκιά της αδράνειας. Δεν αλλάζουν όλα εύκολα ούτε από τη μια στιγμή στην άλλη. Ό,τι πήρε χρόνια για να χτιστεί δεν γκρεμίζεται σε δυο μέρες.
Κι επιπλέον θα πρέπει κάτι άλλο να πάρει τη θέση του. Τι όμως; Ό,τι σε καταπλακώνει σε σκεπάζει. Πώς να βρεις τη δύναμη να το εγκαταλείψεις, να βγεις έξω και να ψάξεις τι σε έκανε να καταφύγεις σʼ αυτό;
Είναι δύσκολος αγώνας, επίπονος και άχαρος. Χρειάζεται υπομονή, επιμονή, κατανόηση από τον ίδιο σου τον εαυτό, τον αυστηρότερο κριτή και δυσκολότερο αντίπαλο. Κι επίσης βοήθεια από κατάλληλα πρόσωπα και υποστήριξη από το περιβάλλον. Ποιο άραγε να ʽναι το πιο δυσεύρετο;
Το μόνο που κάνει τα πράγματα εύκολα είναι η βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει, δεν μπορεί ούτε πρέπει να υπάρξει άλλη λύση από την αντίδραση, την υπέρβαση.

πιστευω πως ο εαυτος μας ειναι ο μονος που μπορει να μας βοηθησει,οσοι κ να υπαρχουν γυρω,οσες συνεδρειες κ να κανεις ,οσα χαπια κ να παρεις δεν θα μπορει να σε βοηθησει τιποτα παρα μονο ο εαυτος σου..

αρα εμενα εδω μου κανει τη δυσκολια το δεν εχω τα καταλληλες συνθηκες μου κανει απο τις παγιδες του κακου εαυτου εφοσον αυτος δεν θελει να τον αποχωριστουμε

οπως ειπες ομως εμπρος..ειναι μονοδρομος
ξερεις τι νομιζω οτι ειναι δυσευρετο???η ουσιαστικη αποφαση η ειλικρινεστατη απαντηση στον εαυτο:ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΣΟ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΕΛΩ??εγω μπαλατζαρω...αλλα οπως ειπα να πεισω τον εαυτο μου να θελησει πραγματικα να το κανει αυτο

πχ εγω λεω ναι θελω σιγουρα κ στο μυαλο μου περιπλανιουνται ερωτηματικα κ αμφιβολιες??
Μηπως τελικα ειναι κι ενα βολεμα ολο αυτο???

κι οτι κ να σε οδηγησε εκει τωρα πρεπει να απεγκλωβιστεις,να αποδρασεις...

δυσκολος με πολλες αναβολες κ κρυφοδικαιολογιες αποχαιρετισμος..ισωσ γιατι ετσι μαθαμε μας ειναι οικειο ολο αυτο?κ πως να τολμισεις να το αφησεις

με τρομαζει η ιδεα οτι ολα ειναι στο μυαλο μου κ στο χερι μου με αγχωνει με πανικοβαλλει....

αλλα θα αξιζει..σαν την επιπονη επεμβαση που πρεπει να γινει για να ακολουθησουν τα θετικα αποτελεσματα μακρυπροθεσμα..

χρονο για επεξεργασια που νιωθω οτι χρειαζομαι...να προετοιμαστω καλα θα αργησει πολυ κ θα πονεσει πολυ αλλα οταν το αποφασισω...θα εχω ηδη προετοιμαστει καλα..για να αντεξω..

δεν βιαζομαι αλλα το καλλιεργω σιγα κ σταθερα στο μυαλο μου

Quote:

---

Originally posted by interappted
με τρομαζει η ιδεα οτι ολα ειναι στο μυαλο μου κ στο χερι μου με αγχωνει με πανικοβαλλει....

---

Εμένα πάλι αυτή η σκέψη με καθησυχάζει .Όταν καταφέρνω να συνειδητοποιήσω και να το δεχτώ μέσα μου ότι από το μυαλό μου ξεκινάνε όλα αυτό με ανακουφίζει.Αλλα δυστυχώς δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω αυτό.

αυτο ακριβως εννοω με αλλα λογια ομως...ναι μεν το ξερω αλλα μοιαζει να το ξερω πληροφοριακα..
αλλιως γιατι δεν τολμαω ενα βημα παραπανω???

ο εντοπισμος παντως ειναι ενα πολυ καλο βημα .Ας μην ζηταμε κ θαυματα ισως θελουμε το χρονο μας...να τα βαλουμε σε μια σειρα , να το συνειδητοποιησουμε οπως λες...

το πρωτο βημα οπως καθε αρχη ειναι τι πιο δυσκολο..αν ξεκινησουμε η επομενη δυσκολια ειναι η παλινδρομηση κ για αυτο χρειαζεται πολυ καλη προετοιμασια κ οχι βιαστηκα κ πανικοβλητα βηματα

ισως χρειαστει να κανουμε πολλους κυκλους μεχρι να παρουμε μπροστα αλλα αυτο εχει κ το θετικο οτι θα εχουμε μαθει καλα και τον κυκλο και τη διαδρομη κ θα δυσκολευει την επιστροφη

παντως να σου πω χαιρομαι που κι εσυ προσπαθεις κ που μοιαζει να καταλαβαινεις το λογο που εβαλα το θεμα

Ναι καταλαβαίνω αυτά που εννοείς με το θέμα αυτό.
Πολλές φορές λέω ότι ο μισός μου εαυτός θέλει να προσπαθήσει να ξεφύγει από όλα αυτά και ο άλλος μισός εαυτός μου επαναπαύεται και λέει \"άσε δεν μπορείς τώρα,ανέβαλλε την προσπάθεια για άλλη μέρα\".Νιώθω αυτή την πάλη μέσα μου και δυστυχώς τις περισσότερες φορές κερδίζει ο δεύτερος εαυτός,ο απαισιόδοξος.

Quote:

---

Originally posted by interappted
πιστευω πως ο εαυτος μας ειναι ο μονος που μπορει να μας βοηθησει,οσοι κ να υπαρχουν γυρω,οσες συνεδρειες κ να κανεις ,οσα χαπια κ να παρεις δεν θα μπορει να σε βοηθησει τιποτα παρα μονο ο εαυτος σου..

---

Συμφωνώ,απλώς μερικές φορές χρειαζόμαστε υποστήριξη και από άλλους ανθρώπους για να μας βοηθήσουν να ενισχύσουμε περισσότερο τον καλό μας εαυτό και να μπορέσουμε να νικήσουμε τον άλλο που μας πάει πίσω.

oπως διαβασες μια απο τα ιδια...κ μια μερα κ 1 μηνα κι 1 χρονο να μην προσπαθεις αρκει καποια στιγμη να γινει...σαν μαραθωνοδρομος τρεχω χωρις να ξερω αν θα τερματισω την προσπαθεια, αποσπαται η προσοχη μου απο το στοχο συνεχεια, σταματαω να τρεχω,ξανατρεχω,ξανασταματ αω αλλα εξακολουθω να ακουω εστω κ ψιθυριστα μια φωνη που μου λεει οτι υπαρχει κ μια αντιδραση..κ δεν ξεκιναει απο το γιο μου προυπηρχε...κ σε εσενα υπαρχει αυτη η φωνη..και ειναι σημαντικο αυτο...υπαρχει περιθωριο..κι οσο το επιτρεπεις να υπαρχει τοσο πιο πολυ δυναμωνει η φωνη της αντιδρασης σου...δεν ξερω αν κανω λαθος η ταπεινη μου αποψη ειναι

για αυτο ξαναρωτησα ειλικρινα κ οεαυτος μας σε εμας απανταει καθαρα στο ποσο αληθεια το θελω να ξεφυγω η βολευτηκα κι ολας αν η απαντηση ειναι καθαρο ναι..τοτε καποια στιγμη θα γινει..
αν υπαρχουν ναι αλλα...η ισως αργοτερα να...τοτε θελει κι αλλο συνηδητοποιηση

υποστηριξη απο αλλους ναι σιγουρα αρκει να μην γραπωθουμε απο αυτους κι αν καποια στιγμη τους χασουμε ξανατσουλησουμε...
για να αλλαξουμε δεν πρεπει να αλλαξουμε το σκηνικο η τους ανθρωπους διπλα μας..αυτα ποτε δεν ειναι στανταρ..το μονο που ειναι στανταρ ειναι οτι οσο υπαρχεις, υπαρχει κι ο εαυτος σου..για αυτο καλυτερα να στηριχτεις μονο σε αυτον που θα ειναι παντα διπλα σου κι ο μονος δεδομενος
και πιο δυσκολο ειναι μονος και πιο πολυ χρονο και προσπαθεια απαιτει αλλα ειναι ο πιο ασφαλης τροπος..λεω..

σημερα περασα τοση φρικη που κουραστηκα κ ξαφνικα γεμισα με μια ηρεμια(δεν ειναι απο τα ταβορ)απο την πολλη φρικη κουραστηκα...σκεφτομουν οτι δεν νιωθω τελικα αν ειναι οντως στο χερι μου να αποβαλλω το αρρωστο εγω μου δεν ξερω καν αν εχω η θα εχω καποτε την απαιτουμενη δυναμη..ισωσ κ θεληση,,μπερδεμενα τα εχω στο μυαλο μου Σκεφτομαι αν υπαρχει καμια λιγοτερο επωδυνη λυση...μηπως μπορεσω κ συμφιλιωσω αυτους τους δυο τοσο ακραιους εαυτους να τους ψιλοισοροποισω να τους φερω πιο κοντα...
κατι να κανω χωρις να χρειαζεται να αποβαλλω το αρρωστο κομματι μου να το βελτιωσω οσο μπορωΑν εχω αυριο και την ιδια θεληση θα το παλεψω

σημερα διαβασα παλι αυτο το θεμα μου μετα απο τοσες μερες
δεν χρειαζεται να αποχαιρετησω το αρρωστο εγω μου το αρρωστο εγω μου ειναι κομματι μου κι ειναι αρρωστο κ θελει βοηθεια οχι σουταρισμα
θελει να το αγαπησω να του πω οτι μου ανηκει..να το δω με συμπαρασταση οπως θα βλεπα ενανα αλλο ανθρωπο ετσι..να το δεχτω να το αγκαλιασω κ να το βοηθησω..