δε ξέρω τι τίτλο να βάλω..ειλικρινά.
Δε ξέρω γιατί μπήκα.Πρώτη φορά βλέπω τέτοιο site.Από που να ξεκινήσω?Το αστείο είναι πως ούτε αυτό το ξέρω.24 χρονών και ποτέ δεν ερωτεύτηκα.Ποτέ δε με ερωτεύτηκαν..Ποτέ δε φίλησα..ποτέ δεν αγκάλιασα..Μέχρι πριν λίγο καιρό 140 κιλά.Αισίως πια στα 90..και καμία αλλαγή.Νιώθω το ίδιο κενή.Το ίδιο παγωμένη.Με το φόβο ότι θα μείνω μόνη.Με την ανάγκη να αγαπηθώ.Ζήλια για τους άλλους?όχι πια..δεν υπάρχει λόγος.Δε με κάνει να νιώθω καλύτερα.Μονάχα λύπη.Λύπη.Και δοξάζεις το θεό που έχεις δίπλα σου τους γονείς και τους φίλους,που δε γνωρίζουν το δράμα σου..ή ίσως κάνουν πως δε το γνωρίζουν για να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.Αγαπώ τη ζωή.Απλά με πιάνει το παράπονο και ένας κόμπος στο λαιμό..που δε με αφήνει να αναπνεύσω..Επέστρεφα από κοντινή πόλη με το αμάξι..μόνη..με δυνατά μουσική που κάνει την καρδιά σου να λυγίζει από πόνο..και με το φεγγάρι παρέα..να κλαίω και να φωνάζω πως δε μου αξίζει όλο αυτό..Δε μου αξίζει να είμαι μόνη..Δε μου αξίζει ρε ατυχία..δε μου αξίζει..Τώρα θα μου πεις..τι ζητάς εδώ? έλα μου ντε..καληνύχτα..