Ειμαι κλεισμένος στο σπίτι εδώ και 4 χρόνια.
Παιδιά γεια σας. Είναι πρώτη φορά που λέω τα προβλήματα μου και δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Να σημειώσω ότι αυτό που θα σας γράψω δεν το έχω συζητήσει απολύτως με κανέναν. Για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω το πραγματικό μου όνομα, έστω λοιπόν ότι με λένε Πέτρο και είμαι 26 χρονών (πραγματική ηλικία). Θα πω όσο ποιο αναλυτικά γίνεται το πρόβλημα μου. Όπως θα δείτε στο προφίλ μου εδώ στο φόρουμ έκανα λογαριασμό στις 16 Σεπτεμβρίου, δηλαδή πριν 10 μέρες από την ώρα που σας γράφω αυτό το μήνυμα. Δεν έγραψα κάτι νωρίτερα γιατί δεν ήξερα πώς να αναπτύξω τις σκέψεις μου. Λοιπόν ξεκινάμε.
Τελείωσα το 2008 με το ΤΕΙ σε ηλικία 22 χρονών, το έβγαλα κανονικά στα 4 χρόνια χωρίς να χάσω ούτε ένα εξάμηνο. Λόγω κάποιων κακών επιλογών σχετικά με την Πρακτική Άσκηση και τον Στρατό έχασα μια επαγγελματική ευκαιρία και λόγω οικονομικής κρίσης δεν έχω καταφέρει να βρω κάτι. Από τότες είμαι άνεργος όπως και πολύ άλλοι άνθρωποι. Από τότες λοιπόν έχω πέσει σε κατάθλιψη και έχω χάσει την επιθυμία να ασχοληθώ με οτιδήποτε. Δυστυχώς υπάρχουν μερικά πραγματάκια τα οποία δεν βοηθάνε καθόλου στην περίπτωση μου.
Καταρχήν μένω σε ένα κολοχωριό (συγνώμη για την έκφραση) στο οποίο δεν υπάρχουν ευκαιρίες καριέρας και γενικά δεν κινείται φύλλο σε οποιοδήποτε τομέα (εργασία, φιλίες, έρωτας, φυσική άσκηση κλπ). Δυστυχώς δεν μπορούν να με βοηθήσουν ούτε οι γονείς μου ως προς τα οικονομικά (σε κάποια φάση χρωστούσαμε κιόλας) με αποτέλεσμα να μην μπορώ να φύγω από το χωριό για αναζήτηση εργασίας σε κάποια μεγάλη πόλη ή και στο εξωτερικό.
Από τότες λοιπόν έχω κλειστεί στο σπίτι μου, δεν βγαίνω καθόλου έξω, δεν κάνω παρέες, δεν μιλάω με κανέναν, έχω ξεχάσει πώς να μιλάω με άλλους λόγω των προηγούμενων, έχω γίνει υπέρβαρος λόγω ακινησίας, από ερωτική ζωή γιοκ (έχω τουλάχιστον 3 χρόνια να πάω με κοπέλα) και ούτω καθεξής. Όλη την ημέρα μου την περνάω μπροστά στον υπολογιστή, στο ιντερνέτ και στην τηλεόραση. Τις υπόλοιπες ώρες κοιμάμαι. Επίσης το ότι πήρα κάποια κιλά με έκανε να αισθάνομαι πολύ χειρότερα για τον εαυτό μου.
Με το που πήρα το πτυχίο έκανα την βλακεία να υποθέσω ότι θα κάποια στιγμή θα βρω δουλειά, μπορεί να αργήσω να βρω αλλά θα βρω σίγουρα, με αποτέλεσμα να λέω στον εαυτό μου ότι δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με το αντικείμενο που σπούδασα, έστω σαν χόμπι, αφού έτσι κι αλλιώς θα ασχοληθώ στην εργασία που δεν έχω βρει ακόμη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχουν περάσει 4 χρόνια και να μην έχω προοδεύσει καθόλου και να έχω μείνει στάσιμος. Δηλαδή περίμενα ότι θα προόδευα όταν θα έβρισκα δουλειά και έτσι δεν ασχολούμουν στο σπίτι, αλλά δουλειά δεν βρήκα ποτές και έτσι δεν προόδευσα. Μάλιστα υπάρχει περίπτωση να έχω ξεχάσει και αρκετά από αυτά που έμαθα.
Με τα πολλά πολλά για να μην τα πολυλογώ, προσπαθώ τον τελευταίο χρόνο να κάνω κάτι σχετικά με τα κιλά μου, ξεκίνησα γυμναστική, και με την ειδικότητα που σπούδασα ξεκίνησα με επαναλήψεις στις σημειώσεις μου, αλλά δεν βλέπω να γίνεται τίποτα με αποτέλεσμα να με πιάνει ακόμη περισσότερη απελπισία και περισσότερη κατάθλιψη και μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει καμία πρόοδο. Μάλλον για να λέμε την αλήθεια έκανα πρόοδο στο να με πιάσει όπως είπα περισσότερη απελπισία και περισσότερη κατάθλιψη, κλείνομαι στον εαυτό μου και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επηρεάζει και την υπόλοιπη ζωή μου και χάνω ακόμη περισσότερο την επιθυμία να κάνω οτιδήποτε. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΛΕΟΝ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΝΙΩΘΩ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
