Η ζωή μου είναι ένα πολύ πικρή και κατάμαυρη...

Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω σας λέω...λυπάμαι πολύ που ο Θεος μας αφήνει να ταλαιπωρούμαστε τόσο...βλέπω τους φίλους μου τους πρωην συμμαθητές μου να έχουνε παρέες να γλεντάνε να χαίρονται την ζωή τους και νομίζω ότι τα περνάω και εγώ μαζί τους γιατί δεν έχω δικιές μου παρέες τους βλέπω με τις οικογένειες τους και μπαίνω στην θέση τους ότι εγώ είμαι αυτή που τα κάνω αυτά....η δική μου η ζωή είναι τόσο άχαρη και δυστυχισμένη και μίζερη... καμμιά χαρά. Δόξα τω Θεώ έχω δύο καταπληκτικούς γονείς που τους αγαπάω και με αγαπάνε πολύ και έχω και έναν αδελφό που κάνει οτιδήποτε για να μας εκνευρήσει..ένα άχρηστο παιδί που ούτε και αυτός θα παντρευτεί ποτέ του και οι γονείς μου δεν θα έχουνε την χαρά να μας δούνε με τις δικές μας οικογενειες και τα παιδάκια μας.


Αναγκάζομαι να πάω στην Αγγλία να ξενιτευτώ για να βρω δουλεια γιατί εδώ δεν μπόρεσα να στεριώσω πουθενά από παντού με διώχνανε δεν με κρατούσανε πουθενά.Ελπίζω όλα στην Αγγλία να πάνε καλά με την δουλειά μου.(εδώ δεν με πήρε κανένας πουθενά - έκανα ένα δοκιμαστικό δυο και μετά με διώχνανε). Θα είμαι όμως μοναχούλα χωρίς τους αγαπημένους μου γονείς, χωρίς παρέες...για να δούμε δεν είμαι και τσάκαλος να τα καταφέρνω παντού δοκιμάζω απλά την τύχη μου.

Είμαι 37 χρονών και δεν έκανα τπτ στην ζωή μου και οι ζωές όλων των συμμαθητών μου είναι σαφώς τρεις καλύτερες από την δική μου την άχαρη ζωη..

Γιατί να μην έχω ότι θέλω στην ζωή μου γιατί να μην είμαι ευτυχισμένη? τι μου λείπει ? μήπως υστερώ σε κάτι από τους άλλους τους ανθρώπους ? θέλω να κάνω οικογένεια να προχωρήσω στην ζωή μου...

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις απαντήσεις σας....


Βλέπω εφιάλτες ότι δεν θα παντρευτώ ποτέ στην ζωή μου γιατί είμαι και 37 χρονων και ακόμη ούτε σχέση έχω...

Mε αυτόν που επικοινωνούσαμε μέσω ιντερνετ διακόψαμε με χωρησε λέει οπότε πάει και μια ελπίδα ακόμη.

με τον ανθρωπο που λες οτι σε χωρησε ειχατε ειδοθει ποτε η απλα μιλαγατε μονο στο ιντερνετ??????νομιζω εχεις ξανα γραψει περι γαμου αν δεν προσπαθησεις λιγο να κοινοποιηθεις να γνωρισεις κοσμο πως θα βρεις κ το ατομο με το οποιο θα θελησεις να κανεις οικογενεια ..δυστυχως τιποτε δεν μας χαριζεται κ τιποτα δεν μας ερχεται ουρανοκατεβατο ...καταλαβαινω πως εχεις απελπιστει επειδη δεν εχεις φιλους που να μπορεις να λες 2 κουβεντες και να σε στηριζουν αλλα ποτε δεν ειναι αργα για να τους βρεις ..και στην δουλεια δεν μπορεσες να στεριωσεις ψαχνεις απο καπου να πιαστεις να νιωσεις και συ οτι υπαρχεις οτι μπορεις να χαρεις εστω κ λιγο ...ελπιζω στην αγγλια που θα πας να μην απομονωθεις και να προσπαθησεις να προσαρμοστεις και επιτελους να βρεις εκει την χαρα που θελεις ... πιστεψε αγαπησε τον εαυτο σου κ δωστου δυναμη να δοκιμασει να ρισκαρει ...

καλα απ΄ολες τις δουλειες σε εδιωχναν;και φυσικα ο χωρισμος απ΄οτι καταλαβαινω ειναι ιντερνετικος.οποτε δεν ειναι κατι που πρεπει να σε επηρεασει,δεν ηταν σχεση ζωης.

Λοιπόν, στην δουλειά με διώξανε ύστερα από ενάμιση χρόνο και στην άλλη ύστερα από δύο χρονια σε όλες τις άλλες που ήταν πάρα πολλές με διώχνανε από την πρώτη βδομάδα. Ο χωρισμός με τον ιντερνική σχέση τελικά δεν ήτανε χωρισμός τουλάχιστον όχι ακόμη συνεχίζουμε να μιλάμε και βγήκαμε καμμια δεκαριά φορές σεξ δεν κάναμε όμως. Δεν ξέρω πως θα καταλήξει αυτή η σχέση... Η προηγούμενη που είχα το 2008 ήταν επίσης λίγο παράξενη ήτανε με ένα παιδί που ήξερα από τα ΙΕΚ που πήγαινα το 1993. Είχαμε γνωριστει τότε και κάναμε παρέα αυτός έφυγε να σπουδάσει στην Άγγλία και μετά ξαναβρεθήκαμε το 2005 τυχαια στον δρόμο και συνεχήσαμε να κάνουμε παρέα και πήγαινε για σχέση αλλά εντωμεταξύ είχε γνωρήσει και μια άλλη κοπέλα από κάτι σεμινάρια που πήγαινε και το 2008 αυτή του άνοιξε τα πόδια και τον πήρε από μένα τώρα παντρεύονται εμείς δεν είχαμε κάνει σεξ....έχασα ακόμη μια ευκαιρία να παντρευτώ στην ζωή μου...:(

Ελπίζω στην Αγγλία να μην απομονοθώ και να τα καταφέρω να προσαρμοστώ με το περιβάλλον και να κάνω φίλους και παρέες γιατί εδώ δεν τα κατάφερα και καλά.

Καμμια απαντηση?

Κινδυνεύω να μείνω στο ράφι.......

Καταρχην να ξερεις οτι δεν υπαρχει τα χουμε απ το ιντερνετ. Το διαδικτυο μπορει απλως να αποτελεσει μια επιπλεον αφορμη γνωριμιας, που δεν υπηρχε παλιοτερα και συνοδευεται με ολες τις επιφυλαξεις που ειναι συνυφασμενες με την ειδικη φυση του εν λογω μεσου. Δεν υπαρχει σχεση απ τις οθονες. Πρεπει αφου γνωριστεις και μιλησεις με τον αλλο, καποια στιγμη να το φερεις στην εξω ζωη και αν αξιζει να προχωρησει το θεμα. Μαλλον λειτουργει σαν εκτονωση και υποκαταστατο μοναξιας στην περιπτωση σου. Αφου μιλατε λοιπον ακομα, γτ δε βγαινετε σε ενα καφε ας πουμε?

Έχουμε βγει κιολας δεν είναι καθαρά ιντερνική σχέση....μενει σε αλλη πόλη.

Quote:

---

Originally Posted by olgaki1975

Κινδυνεύω να μείνω στο ράφι.......

---

ολγα δεν υπάρχουν ράφια..υπάρχει τι θέλω..σε βολεύει το ράφι για κάποιο λόγο..ποιος είναι αυτός,αγαπάς τη μοναξια σου στην τελική,νιώθεις ακυρη επειδη κάποτε το πίστεψες η το 37 το εχεις μετατρεψει στο τελευταίο στάδιο ...αλλαξε σκεψη καλο μου..εισαι σε ωραια ηλικια να ψαξεις χαλαρα για το αλλο σου μισο εισαι υπέροχη..τωρα πέτα κ το πεπλο της κλεισουρας κ κυκλοφορησε με το ωραιότερο χαμογελό σου ,μεχρι να πεις 3 καποιος γοητευμένος απο την αυτοπεποιθησή σου θα σκασει μυτη κ τοτε.......αχ τότε! θα ΚΆΝΕΙς θεμα ΤΙ ΝΥΦΙΚΟ ΝΑ ΒΑΛΩ ?

Δεν μπορώ να κάνω τπτ είμαι ανίκανη άχρηστη ένα χαμένο κορμί που δεν κάνει τπτ όλη την ημέρα... έτσι αισθάνομαι ένα χαμένο κορμί χωρίς μέλλον γιατί ούτε και δουλεια δεν έχω συν τοις άλλοις και όλη μέρα κάθομαι και με ταϊζουν οι γονείς μου και με βρίζουνε και από πάνω που δεν είμαι αξια να κάνω κάτι

Ολγα, τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι χαμένο κορμί?
Οι αποτυχίες στη ζωή έρχονται για να μας προσφέρουν ένα μάθημα: Να γίνουμε δυνατοί και να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες. Οχι για να χάσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Οι πιό επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν στο παρελθόν τους τις πιό μεγάλες αποτυχίες.

Πράδειγμα, ο εργασιακός τομέας. Είναι προφανές οτι έχεις κάποια αδυναμία να μείνεις για πολύ σε μιά δουλειά. Εχεις αναρωτηθεί γιατί? Το εύκολο συμπέρασμα είναι "είμαι άχρηστη". Μήπως όμως σαμποτάρεις η ίδια τον εαυτό σου? Πρέπει να ψάξεις, τι είναι αυτό που θέλεις, τι σε ενοχλεί, τι σε ευχαριστεί, τι σε κινητοποιεί. Σίγουρα η λύση δεν είναι να θεωρείς οτι δεν αξίζεις. Ολοι αξίζουμε, όλοι τα καταφέρνουμε όταν κάνουμε κάτι που μας αρέσει και μας ιντριγκάρει.

Σταμάτα να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους φίλους σου. Ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση σου, όπως κι εσύ μπορείς να γίνεις αυτό που επιθυμείς.

Ποιός είπε πως το να κάνεις οικογένεια σε κάνει αυτόματα επιτυχημένη? Ξέρω πολλούς που έχουν οικογένεια και είναι μέσα στη δυστυχία.

Δούλεψε με τον εαυτό σου. Μην καταθέτεις τα όπλα. Βγες από το τριπάκι των προτύπων, τω κοινωνικών συμβάσεων, της γνώμης που έχουν οι άλλοι για σένα. Δική σου είναι η ζωή. Αντι να οικτίρεις τον εαυτό σου, γνώριέ τον, αγάπησέ τον και δώσε του αυτό που του αξίζει...

Συμφωνώ απόλυτα με τον nick cave.

Μην κοιτάς πια το παρελθόν σου. Πάει πέρασε. Από δω και πέρα τι κάνεις?

Διάβασε και το παρακάτω... είναι μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες...

- "Δεν μπορώ" του είπα. "Δεν μπορώ!"
- "Σίγουρα;" με ρώτησε αυτός.
- "Ναι. Πολύ θα ήθελα να να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω... Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!!"

Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του. Χαμογέλασε, με κοίταξε στα στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: "Να σου πω μια μια ιστορία..."
Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται:
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών.
Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος.
Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.
Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων.
Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα.
Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση.
Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα - ευτυχώς για μένα - ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί.
Μα, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...
...Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...

"Έτσι είναι, Ντεμιάν. Όλοι είμαστε λίγο - πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου.
Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα.
Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα:
"Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
Ο Χόρχε έκανε μια μεγάλη παύση. Ύστερα πλησίασε, κάθισε στο πάτωμα μπροστά μου και συνέχισε:
"Αυτό σου συμβαίνει, Ντέμι. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός Ντεμιάν που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...Με όλη σου την ψυχή!

Του Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay).

kuxumuxu, πολύ όμορφη ιστορία!...