Μόνο εγώ είμαι έτσι???

Γειά σας!Μόλις σήμερα ανακάλυψα το site σας και χαίρομαι πολύ που μπορώ να μιλήσω σε κάποιον...όποιος κ αν είσαι εσύ που διαβάζεις αυτά που γράφω...
Αυτές τις μέρες διαφημίζεται στην tv η διπολική διαταραχή....όχι μη βιαστείτε να μεταφέρετε το θέμα εκεί....δεν πιστέυω ότι το έχω γιατι το διάβασα,το έψαξα και δεν έχω όλα τα "κριτήρια" γι'αυτή την ψυχική ασθένεια...
Απλά μου έδωσε την αφορμή για να μιλήσω ανοιχτά γι'αυτά που αισθάνομαι τα τελευταία χρόνια...
Να με συγχωρέσουν οι moderator forum απλά δεν μπόρεσα να διαβάσω όλα τα θέματα για να καταλάβω που μπορώ να ανοίξω και το δικό μου...

Παλαιότερα ήμουν ένα άτομο δραστήριο με όρεξη για τη ζωή, χωρίς να έχω ενδιασμούς για να πάω να δουλέψω...
Μέχρι που πέρασα στη σχολή όπου σπουδάζω τώρα...(όχι δεν περνάω την αρχική κρίση του φοιτητή που μόλις φεύγει από το σπίτι του!αυτό το πέρασα πριν 3,5 χρόνια!)
Πλέον κοντεύω να τελειώσω τις σπουδές μου...
Εδώ μάλλον ξεκίνησε το κακό!και λέω μάλλον γιατί υπάρχουν και άλλοι παράγοντες αλλά θα τους πω πιο κάτω..
Η σχολή που πέρασα δεν μου άρεσε και ούτε συνεχίζει να μου αρέσει...δεν με τραβάει καθόλου..
Νιώθω ότι όλοι οι άλλοι είναι πιο ικανοί απο εμένα...οτι με ότι και αν καταπιαστούν θα το πετύχουν ενώ εγώ όχι...
Νιώθω με λίγα λόγια άχρηστη και ανίκανη για να πραγματοποιήσω κάτι μόνη μου...όπως π.χ και στις εργασίες της σχολής όταν μας έπεφταν ατομικές ένιωθα τη γη να χανεται κατω από τα πόδια μου....
Δεν ξέρω απο που ξεκίνησε αυτό το "κακό" γιατι ΔΕΝ ήμουν έτσι...ή ίσως να το είχα αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό!
Ζηλεύω (θετικά!) όσους έχουν την τόλμη να παίρνουν τις καταστάσεις στα χέρια τους και να πραγματοποιούν όσα θέλουν!
Και ενώ ξέρω οτι μπορώ(?) και εγώ όποτε είναι να κάνω κάτι μου κόβονται τα πόδια...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν έπρεπε να παρουσιάσουμε μια εργασία στην τάξη...είχε στεγνώσει το στόμα μου(σε σημείο που πίστευα ότι δεν θα μου βγεί λέξη στο τέλος) δεν ήξερα τι διάβαζα(!) γιατί τα διαβάζαμε μέσα από το pc και αν κρατούσε λίγο ακόμα η παρουσίαση θα λιποθυμούσα!Η καρδιά μου ένιωθα οτι θα σταματήσει γιατί χτυπούσε τόσο μα τόσο δυνατά...
Τρέμω στην ιδέα ότι πρέπει να παρουσιάσω την πτυχιακή μου....εκεί σίγουρα θα μείνω στον τόπο!!!
Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτο...στην προσωπική μου ζωή είμαι δυνατή και γεματη σιγουριά...είμαι με ένα παιδί 2 χρόνια και πάντα είχα κατακτήσεις στη ζωή μου...δεν φτάνει μέχρι εκεί το αίσθημα κατωτερότητας που νιώθω...εκεί νιώθω σιγουριά!
Θέλω τόσα πολλά να σας πω αλλά φοβάμαι ότι θα σας κουράσω...δεν έχω ξαναμιλήσει ποτέ γιάυτο μου το πρόβλημα και νιώθω ανακούφιση τώρα που "μιλάω"...
Συνέχεια με πιάνουν τα κλάματα,χωρίς λόγο, με το παραμικρό...
Αλλά αυτό μόνο μέσα στο φοιτητικό μου σπιτι...ποτέ δεν δείχνω στους άλλους ότι είμαι τόσο αδύναμος χαρακτήρας...'ολοι με θεωρούνε δυνατή!
Μία νιώθω δυνατή και ότι μπορώ να κάνω πολλά και μια νιώθω ανίκανη...Τα συναισθήματα μου είναι συνεχώς σαν καρδιογράφημα..πανω-κατω...
Θα ήθελα όταν τελειώσω από εδώ να κάνω κάτι άλλο που θα μου αρέσει...αλλά όταν αποφασίζω κάτι αυτό μετα απο λίγο καιρό με αφήνει αδιάφορη...Είμαι τόσο μα τόσο μπερδεμένη...
Στα 16 μου έκανα σταδιακή χρήση ναρκωτικών ουσιών...ΠΟΤΕ όμως δεν έμπλεξα με ναρκωτικά τύπου ηρωίνης που από την αρχή με το που μπλέξεις ξέρεις ότι είναι σαν να βάζεις το όπλο στον κρόταφο σου....(έχασα πολλούς φίλους έτσι)....είχα πάντα μέτρο και ήξερα μέχρι που με παίρνει η χρήση των ουσιών αυτών...απλά ξεφεύγω με αυτά γιατι δεν μου αρέσει η ζωή που κάνω...
ΜΑΚΑΡΙ καποια στιγμή να βρω τη δύναμη να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου...σας ευχαριστώ που με ακούσατε :)

Quote:

---

Originally posted by _CASA_

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν έπρεπε να παρουσιάσουμε μια εργασία στην τάξη...είχε στεγνώσει το στόμα μου(σε σημείο που πίστευα ότι δεν θα μου βγεί λέξη στο τέλος) δεν ήξερα τι διάβαζα(!) γιατί τα διαβάζαμε μέσα από το pc και αν κρατούσε λίγο ακόμα η παρουσίαση θα λιποθυμούσα!Η καρδιά μου ένιωθα οτι θα σταματήσει γιατί χτυπούσε τόσο μα τόσο δυνατά...
Τρέμω στην ιδέα ότι πρέπει να παρουσιάσω την πτυχιακή μου....εκεί σίγουρα θα μείνω στον τόπο!!!

---

Μετά από μια ολόκληρη μέρα που δάβαζα παρόμοιες εμπειρίες κατάλαβα ότι το παραπάνω είναι κρίση πανικου + την αγοραφοβία που άνοιξα σε άλλο θέμα...έψαξα και στο ιντερνετ και διαπίστωσα ότι συνήθως αυτά πανε μαζι...
Επιτέλους έβγαλα μια άκρη....σας ευχαριστω...χρόνια βασανιζόμουν....
Διάβασα όμως κάτι που είπε και ένα παιδί από εδώ ότι πήγε για να κοιτάξει το πρόβλημα του και του έγραψαν χάπια...εγώ δεν θα ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία...
Μπορεί να στεναχωρίσω τους δικούς μου με αυτό και να μου κολλήσουν και ταμπέλα...(όχι οι δικοί μου)
Το έχει ξεπεράσει ρε παιδιά κανείς αυτό χωρίς φαρμακευτική και ψυχολογική υποστήριξη?Από μόνος του?

Μάλλον βιάστηκες να βγάλεις συμπέρασμα! Καμία σχέση. Αν δεν παρουσίαζες εσύ την εργασία και βρισκόσουν απλώς στο αμφιθέατρο, θα είχες αγχος?

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης
Μάλλον βιάστηκες να βγάλεις συμπέρασμα! Καμία σχέση. Αν δεν παρουσίαζες εσύ την εργασία και βρισκόσουν απλώς στο αμφιθέατρο, θα είχες αγχος?

---

Μα δεν είπα ότι την έπαθα τυχαια!
Είπα κάτι τέτοιο?
Γιάυτό το λόγο ακριβώς το έπαθα επειδή την παρουσίαζα.

Για ρίξε μια ματιά...Και δες αν αναγνωρίζεις κάτι στον εαυτό σου.


http://www.e-psychology.gr/

Άλλη διευθυνση ήθελα να βάλω αλλα τελος παντων.

Κτύπα σε μια μηχανή αναζήτησης τον όρο κοινωνική φοβία ή ψαξε στις φοβίες στο συγκεκριμένο site, μηπως βρεις και κάποια άλλα κοινά χαρακτηριστικά.

Σ\'ευχαριστώ,
τα διαβασα αν και όλο το απογευμα διαβάζω τα ίδια σε παρόμοια site μέχρι που βρήκα εσάς...
Ειληκρινά δεν είχα ασχοληθεί τόσο καιρό με το πρόβλημα μου...δεν το είχα ψάξει και έμεινα όταν διάβασα παρόμοιες ιστορίες...
Ναι Μιχάλη τα πιο πολλά από αυτά που διαβασα τα έχω...και γι\'αυτό και άνοιξα και ένα άλλο θέμα με την αγοραφοβία γιατί δεν ήξερα οτι συνδέονται αυτά τα 2 μέχρι τόρα πίστευα ότι ήταν 2 ανεξάρτητα πραγματα και δεν είχα μπει καν στον κόπο να τα συνδεσω με το μυαλό μου...
Απελπίστηκα τώρα γιατί δεν θέλω να τρέχω στους ψυχολόγους...

Καταρχήν μη βιάζεσαι να κάνεις διάγνωση. Μπορεί να μην έχεις και τίποτα! Μπορεί να έχεις απλώς το αγχος ότι έχεις κάτι. Αλλα όπως και να είναι, αν δεν είσαι ικανοποιημένη από τον εαυτό σου, είναι ένας λόγος να ζητήσεις βοήθεια. (επαγγελματική εννοώ).

Μακάρι να είναι όπως τα λες!
Αλλά χλωμό το κόβω να πάω σε ψυχολόγο...
Πως θα το πω στους δικούς μου?Που φυσικά και θα με παροτρύνουν να πάω αλλά επειδή οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν θα στεναχωρηθουν.
Πως να τους το εξηγήσω με λόγια?Τι να τους πω ότι όταν περπατάω σε ανοιχτούς χώρους ζαλίζομαι και δεν νιώθω το σώμα μου?
Θα πάθουν το πρώτο τους εγκεφαλικό οι άνθρωποι!

Αν είχες κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας με την καρδιά σου για παράδειγμα δεν θα τους το έλεγες μήπως στεναχωρηθούν?

Αν μένεις Αθήνα η Θεσσαλονίκη μπορείς να απευθυνθείς στα Κέντρα Ψυχικής Υγειινής, χωρίς κόστος οπότε δεν χρειάζεται να ενημερώσεις κανέναν.

Ούτε chat να κάναμε :D

Πίστεψε με πιο εύκολα θα μου έβγαινε να τους πω ότι εχω προβλημα με την καρδιά μου παρα αυτο...
θα δω τι θα κανω...σ\'ευχαριστώ και πάλι :)

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης
Αν είχες κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας με την καρδιά σου για παράδειγμα δεν θα τους το έλεγες μήπως στεναχωρηθούν?

Αν μένεις Αθήνα η Θεσσαλονίκη μπορείς να απευθυνθείς στα Κέντρα Ψυχικής Υγειινής, χωρίς κόστος οπότε δεν χρειάζεται να ενημερώσεις κανέναν.

---

Μιχάλη κατ΄αρχάς οι κρίσεις πανικού δεν συνοδεύονται πάντοτε απο αγοραφοβία!Εγώ προσωπικά πάθαινα κρίσεις πανικού όταν βρισκόμουν εντελώς μόνη...Όσο για τα κέντρα ψυχικής υγιεινής, χωρίς να θέλω να αποθαρρύνω την φίλη μας, έτυχε να τα επισκεφτώ κάποτε και δυστηχώς επειδή δεν είχα τη δυνατότητα να επιλέξω εγώ ψυχολόγο, μου έτυχε μία ψυχολόγος....άστα να πάνε!Θα πρότεινα να ξεκινήσει απο ΄κει αλλά να μην απογοητευτεί αν δεν βρεί αμέσως τον κατάλληλο ψυχολόγο...ελπίζω να βρεί με την μία τον ιδανικό!Όσο για τις κρίσεις πανικού, μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη βοήθεια μόνο του ψυχολόγου αλλά αν αυτέσ είναι συχνές (2-3 φορές την εβδομάδα) και επιρρεάζουν την ποιότητα της ζωής σου αγαπητή φίλη ίσως να χρειαστεί και φαρμακευτική αγωγή.Να ξέρεις οτι δεν είναι τίποτα το συμαντικό και με κουράγιο και προσπάθεια ξεπερνιέται!

CASA,
μην βγάζεις τοσο απλά το συμπέρασμα οτι αυτό που έχεις είναι αγοραφοβία ή κρίσεις πανικού...μερικές φορές όταν διαβάζουμε κάτι που αφορά συμπτώματα νομίζουμε οτι τα έχουμε όλα .. μπορεί απλά να έχεις κοινωνική φοβία κάτι που δεν είναι τόσο σοβαρό όσο η αγοραφοβία ή οι κρίσεις πανικού..και αυτό με τις εργασίες που λες το πάθαινα και γώ κάθε φορά που είχα παρουσιάσεις ..αυτό μπορεί απλά να συμβαίνει επειδή εχεις την εντύπωση οτι το ακροατήριο σου θα σε κρίνει και μπροστά σε κάτι τέτοιο νομίζω λίγοι είναι αυτοί που δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα..αν παρόλα αυτά εξακολουθείς να αισθάνεσαι έτσι και σε άλλες καταστάσεις και αυτό επηρεάζει την ποιότητα ζωής σου , θα συμφωνήσω με τα παιδιά παραπάνω που σου προτείνουν να πας σε κάποιον ειδικο!

casa,
έχε υπ\' όψιν σου ότι οι ψυχολογικές διαταραχές έχουν πολύ κοινότοπες συμπεριφορές, σκέψεις και συναισθήματα, τέτοια που όλοι οι άνθρωπο βιώνουν.
Η συχνότητα και η ένταση αυτών, το πόσο επηρρεάζουν το άτομο, πόσο το καθιστούν μη λειτουργικό στην καθημερινότητα του, αυτές είναι που κάνουν την διαταραχή.
Να χαρείς όμως, μην προσπαθείς να κάνεις αυτοδιάγνωση. Δεν είναι βοηθητικό. Στα χρόνια του πανεπιστημίου, θυμάμαι ένα σωρό συμφοιτητές να θεωρούν ότι έχουν την μία ή την άλλη διαταραχή, κάθε που διάβαζαν περιπτώσεις, άρθρα, βιβλία ψυχοπαθολογίας. Η αυτοδιάγνωση κρύβει πολλές παγίδες.

Για τα κέντρα ψυχικής υγείας δεν τρέφω και μεγάλη εκτίμηση. Άλλοτε έχουν μεγάλη αναμονή, άλλοτε έχουν συμπεριφορά...δημόσιων υπαλλήλων και συχνά δεν είναι οργανωμένα/επανδρωμένα όπως θα έπρεπε.
Ωστόσο, αποτελούν πράγματι μια καλή λύση σε κάποιες περιπτώσεις, πχ όταν τα οικονομικά είναι ιδιαίτερα στενά.

Σου εύχομαι καλή πορεία Casa. Να φροντίσεις τον εαυτό σου, με την ίδια ανάσα και τον ίδιο ζήλο που νοιάζεσαι για τους γονείς σου.

Ανέφερες για την αρχική κρίση του φοιτητή που φεύγει από το σπίτι. Εγώ έχω παρατηρήσει εκτός από αυτή και την κρίση του τελειόφοιτου που είναι έτοιμος να ξεκινήσει τη ζωή του επαγγελματικά πέρα από τη βοήθεια των γονιών του και νιώθει ανασφαλής (τα αγόρια συνήθως τα πιάνει όταν είναι να τελειώσουν το στρατό). \"Θα τα καταφέρω, είμαι ικανός, τι θα γίνει;\"

Συμφωνώ με το dodoni (αυτό έλειπε!) ότι φοβίες, ανασφάλειες κλπ όλοι έχουμε αλλά είναι πρόβλημα όταν μας επηρεάζουν σημαντικά στη ζωή μας.
Όσο για το άγχος σου για παρουσιάσεις μπροστά σε κόσμο, δε το θεωρώ τίποτα το φοβερό. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχει ο όρος stage fright και υπάρχουν σεμινάρια, τεχνικές για φοιτητές, στελέχη, ηθοποιούς κλπ ώστε να το καταπολεμήσουν. Είναι πολύ συνηθισμένο.
(Να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν το έχω. Το είχα λίγο μικρή αλλά υιοθέτησα μια φιλοσοφία γυρω από αυτό που με βοηθάει)

Είναι και θέμα ηλικίας ακόμα. Θυμάμαι όταν εγώ τέλειωσα το πανεπιστήμιο και άρχισα να δουλεύω που ήμουν ένα κοριτσάκι, που έτρεμε στα κάθετί, δε μπορούσα να επιβληθώ, να εκφράσω τη γνώμη μου με πυγμή, δεν ήμουν σίγουρη για τις γνώσεις μου, για την άποψή μου και ένιωθα χάλια με τον εαυτό μου, ότι δε θα καταφέρω τίποτα.
Μια φορά έπρεπε να συνεννοηθώ με μία άλλη εταιρία γιατί μας είχαν αργήσει ένα κείμενο. Πήρα τηλέφωνο, το σήκωσε η γραμματέας και σχεδόν με μάλωσε κιόλας που είχα την απαίτηση να έρθει το κείμενο στην ώρα του. Μου ήρθε να κλάψω μετά από τη συμπεριφορά της. Ε, όταν το είπα σε συνάδελφο μου είπε ότι η ευγένεια δεν είναι κατάλληλη πάντα ιδίως σε τέτοιες περιπτώσεις. Πάρτη μου λέει και μίλησέ της με τον πιο ψυχρό και επιβλητικό τόνο που μπορείς. Την άλλη μέρα αυτό έκανα και περιττό να σου πω ότι η γραμματέας μου μίλησε με την ουρά στα σκέλια, με το σεις και με το σας, μου υποσχέθηκε ότι θα φροντίσει προσωπικά να έρθει την ίδια μέρα το κείμενο και θα με έπαιρνε η ίδια ξανά για να το επιβεβαιώσει. Το αστείο όμως ήταν όταν στο τέλος μου είπε ότι μιλάει πρώτη φορά μαζί μου. Δεν κατάλαβε ότι ήμουν το ίδιο άτομο με την προηγούμενη μέρα.

Ε, αυτά δε συμβαίνουν τώρα που έχουν περάσει 5 χρόνια. Έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο πως να χειριστώ καταστάσεις και δε νιώθω άχρηστη και ανίκανη. Παίζει σημαντικό ρόλο η ηλικία και γενικά οι εμπειρίες μας και τι μαθαίνουμε από αυτές. Δε μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να είμαστε τέλειοι με το που θα ξεκινήσουμε.

Γιατί όμως είσαι σε μία σχολή που δε σου αρέσει; Τι θέλεις να κάνεις μετά; Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να σου ταιριάζει;