Printable View
εχασα τον ανθρωπο που αγαπουσα 7 ολοκληρα χρονια. Με παράτησε χωρίς να μου δώσει καμία εξήγηση. Πριν λίγες μέρες οι εξετάσεις έδειξαν πως εχω καρκίνο. Δε ξανά πηγα σε κανένα γιατρό... Με απολυσαν και από τη δουλειά. Με έχει πιάσει πανικός... Θέλω να πεθάνω. Δε τα αντέχω όλα μαζί. Για πιο να παλεψω. ? Νομίζω άρχισα και χάνω τα λογικα μου. Σκέφτομαι την αυτοκτονία. Εχω εξαντληθεί από το κλάμα. Βοηθήστε με κάποιος αν μπορείτε... Δεν αντέχω όλο αυτόν τον πόνο μέσα μου.
δηλαδη ηταν ολα τελεια κ ενα πρωι εξαφανιστηκε? τι ακριβως εγινε? 7 ετη ειναι πολλα, πως δεν παντρευτηκατε?
Πόσο ετών είσαι;;; Κοντά σου δεν έχεις ανθρώπους;;; Γονείς, αδέρφια, φίλους;;;
δεν ηταν καλα γιατι αυτος δεν το ηθελε. δε παντρευτηκαμε γιατι αυτος χρωστα πολλα λεφτα και ταχα ηθελε να ξοφλήσει τα χρεει του και μετα. αυτο ελεγε τουλαχιστον...
κυριε γιωργο ειμαι 34 χρονων. εκτος απο τα παιδια μου (που ειναι απο τον πρώτο μου γάμο δεν έχω κανεναν αλλο.... που να με στηρίζει και να ξέρει το τι περνάω.τελικα το να εχει καποιος καρκινο κανει τους αλλους να το βάζουν στα πόδια? γιατι εγω αλλιώς θα αντιμετώπιζα τέτοια κατάσταση...
Τι εννοεις δεν ηταν καλα?
alithia ? αυτος που ηταν μαζι σου γνωριζε οτι διαγνωστηκες με καρκινο?
Μόνο ο καρκίνος κ η επιβίωση πρέπει να σε τα αλλά είναι λεπτομέρειες αν το βάλεις κάτω σε νίκησε αν είναι να σε νικήσει πάνω στη μάχη πότε λουφαγμένη κ κλαμενη
Ελπίζω να εισαι τρολ... :confused:
γιατί ερωτηματικό στο αληθεια κύριε αγνωστε? φυσικα και το γνωριζε. ήταν ο πρώτος που το ειπα...
Επομένως πρέπει να σφύξεις τα δόντια και να παλέψεις για τα παιδιά σου. Τι θα απογίνουν αυτά;;;Quote:
Originally Posted by alithia
Περνάς πολύ δύσκολα, έχεις βαρύ σταυρό, βαρύ φορτίο, όμως πρέπει να σταθείς στα πόδια σου
και να παλέψεις για τα παιδιά σου. Υπάρχει άλλος δρόμος;;;
Το δρομο αυτο δε μπορω να τον περασω... Δεν εχω τη δυναμη... Εχω περασει πολλα στη ζωη μου και νομιζα οτι αυτα ηταν. Τωρα ηρθαν τα χειροτερα... Πονω και μαζι μου πονανε και τα παιδια μου... Το μονο που θελω ειναι να κοιμηθω και να μην ξαναξυπνησω... Η να ξυπνησω και ολα να ηταν ενας εφιαλτης... Δε μπορω να εξηγήσω με λόγια το πόσο πολύ ποναωωωωωωωωωωωωωωωωωωω μέσα μου.Quote:
Originally Posted by Γιώργος Πολίδης
αλήθεια γεια σου..πρεπει να δεις τα πραγματα λίγο διαφορετικα κ χωρίς πανικό..θα σε ρωτήσω κατι..πες μου σε όλη τη ζωή σου δεν εχεις δει καρκινοπαθείς να ξεπερνουν την ασθενεια τους?εγω ναι κ μαλιστα νεο παιδι το οποιο αργοτερα εκανε κ οικογένεια..οποτε γιατί εσυ να μην είσαι ενας ανθρωπος που θα νικήσει τον καρκίνο..ομως θελει το αντίθετο απο αυτό που σκέφτεσαι (αυτοκτονία)θελει θεληση για ζωή...δεν ειναι παρηγορια στον αρρωστο είναι η πραγματικότητα.....το μυαλό μας φερνει τις ασθενειες κ το μυαλό μας τις θεραπεύει..κ αν ο ανθρωπος σου εφυγε λόγου της κααστασης σου να εισαι χαρούμενη γιατι ξεκαθαριζει το τοπιο οτι δεν τα ειχες με ανθρωπο....φροντισε οι σκέψεις σου να ξεχιλείσουν απο ΖΩΗ κ ειμαι σίγουρη ότι θα βρεις κ ενα ταίρι που θα σου δώσει την φροντιδα κτρυφερότητα που σου αξίζουν κ τότε θα ειναι σαν να ξαναγεννήθηκες .....σου εύχομαι να επανέλθει η αγαπη σου για τη ζωη κ με τη σειρα της να σου δώσει ευτυχία..Quote:
Originally Posted by alithia
Συμφωνώ με ΗΛΙΑΝΝΑ...
Οποιαδηποτε συμβουλη και να σου δωσουμε εισαι σε μια κατασταση που χρειαζεσαι βοηθεια απο εναν ειδικο. Πηγαινε σε εναν ψυχιατρο, η καταθλιψη ειναι πολυ ζορικη και δυσκολα ξεπερνιεται απλα με την θεληση.. Οταν ξαναβρεις τον εαυτο σου τοτε θα μπορεις να σκεφτεις πιο αντικειμενικα και να παρεις τις σωστες αποφασεις. :)