Καλησπέρα και χρόνια πολλά!
Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε φόρουμ κι αυτό γιατί πραγματικά θα ήθελα τη γνώμη/συμβουλή ανθρώπων τρίτων που δεν με γνωρίζουν και μπορούν να δουν αντικειμενικά το θέμα μου. Λοιπόν ξεκινάω:
Τους τελευταίους μήνες είμαι ερωτευμένη με ένα παιδί συνομήλικό μου (25 χρονών) με τον οποίο δουλεύουμε μαζί στο ίδιο γραφείο. Είναι από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει: έχει χιούμορ, είναι έξυπνος, ευγενικός, με σοβαρές απόψεις, ψαγμένος, έχει καλή ψυχή...Περνάω πολύ όμορφα μαζί του. Συζητάμε για τα πάντα, γελάμε, πειραζόμαστε. Με σπρώχνει να γίνω καλύτερος άνθρωπος και μέσα από τις συζητήσεις μας με έχει κάνει να δω πολλά πράγματα διαφορετικά και πιο σωστά. Το ίδιο βλέπω ότι νιώθει κι εκείνος για μένα. Με εκτιμά πολύ ως προσωπικότητα και μυαλό, ζητάει την άποψή μου για πολλά θέματα, του αρέσει η παρέα μου, και γενικά νιώθω ότι σιγά σιγά παίρνω κάποια θέση -αν όχι στη ζωή του- τουλάχιστον στην καθημερινότητά του. Για το θέμα των σχέσεων έχουμε συζητήσει αρκετές φορές. Όταν πρωτογνωριστήκαμε ήμαστε και οι δύο ακριβώς στην ίδια φάση: και οι δύο εδώ κι αρκετά χρόνια κολλημένοι με δυο άτομα με τα οποία ποτέ δεν κάναμε σχέση, με τα οποία δεν μιλάμε σχεδόν ποτέ και τα οποία όμως ήταν για εμάς οι μεγάλοι έρωτες της ζωής μας. Είναι τα γνωστά απωθημένα, που λέμε....Το θέμα είναι ότι, ενώ εγώ κατάφερα να ξεκολλήσω από τον προηγούμενο και να εκτιμήσω τα χαρίσματα που έχει το παιδί αυτό, εκείνος είναι ακόμα κολλημένος με εκείνη την κοπέλα. Δεν μπορεί να αφεθεί σε κάτι καινούριο και ενώ του έχω πει πολλές φορές ότι πρέπει να κάνει κάτι γι αυτό και να προσπαθήσει να την ξεπεράσει, η απάντησή του είναι ότι δεν θεωρεί σωστό να κάνει κάτι με άλλη κοπέλα ενώ σκέφτεται ακόμα εκείνη. Το ξέρω ότι το πρόβλημα είναι καθαρά προσωπικό του κι ότι αν δεν το πάρει εκείνος απόφαση να ξεκολλήσει, δεν μπορεί κάποιος άλλος να το κάνει. Αλλά είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και πονάω πολύ. Θέλω τόσο πολύ το καλό του που ακόμα τον συμβούλεψα να την πάρει τηλέφωνο να επιδιώξει να κάνει κάτι μαζί της έστω και τώρα, να το παλέψει, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να κλείσει αυτός ο κύκλος. Αλλά δεν συμφώνησε ούτε σε αυτό.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω σκεφτεί να του μιλήσω ευθέως για τα συναισθήματά μου, αν και ξέρω την απάντησή του, απλά και μόνο για να ηρεμήσω κι εγώ. Αλλά κάθε φορά που πάω να ξεκινήσω, κάτι με σταματάει και το κόβω. Έχω σκεφτεί κιόλας να μην του πω τίποτα κι απλά να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Σε λίγο καιρό εξάλλου θα φύγουμε από τη δουλειά κι αυτή η καθημερινή επικοινωνία θα σταματήσει. Είμαι πολύ μπερδεμένη.
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και συγγνώμη αν σας κούρασα!
